Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογράφιση για το texnes-plus Χρήστος Χήρμπος

Το ταλέντο της είναι τόσο αφοπλιστικό και εκπέμπει φυσικά, όπως το γάργαρο γέλιο της. Η Κίττυ Παϊταζόγλου ήρθε για να μείνει. Αυτό σκέφτηκα από την πρώτη στιγμή που την είδα στο θέατρο πριν δέκα χρόνια. Το καλοκαίρι έκλεψε τις εντυπώσεις στην Επίδαυρο, ως κορυφαία του χορού στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη. 

Σήμερα, έρχεται αντιμέτωπη μ’ ένα ακόμη μεγάλο υποκριτικό στοίχημα: τον μονόλογο. Τι και αν, όπως μου είπε: «Όταν μου το πρότεινε μέσα στην πρώτη καραντίνα η Δήμητρα, μετά το πρώτο σοκ και την άρνηση, σκέφτηκα: Μήπως υπάρχει κάτι που φοβάμαι εκεί;».

Ευτυχώς, ο φόβος δεν νίκησε και  έτσι θα την απολαύσουμε σ’ έναν εξαιρετικό μονόλογο της Λένας Κιτσοπούλου Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., σε σκηνοθεσία Δήμητρας Δεμιρτζάκη, στη σκηνή του Θεάτρου Ζήνα. 

Και αφού η ηρωίδα αυτή είναι παλαβιάρα, αποφασίσαμε το ραντεβού μας για τη συνέντευξη και τη φωτογράφιση να γίνει σ' ένα nail salon! 

 

 

Η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» γράφτηκε πριν 12 χρόνια, κατά παραγγελία για το Εθνικό Θέατρο από την Λένα Κιτσοπούλου. Πόσο επίκαιρη είναι σήμερα;

Για μένα αυτό το κείμενο είναι ακόμα πιο τρομακτικό και αστείο και σπαραχτικό σήμερα απ’ό,τι 12 χρόνια πριν. Γιατί από τότε περάσαμε μια οικονομική κρίση, που τη δική μου τη γενιά την παρέλυσε, κι εκεί που πήγαμε να ορθοποδήσουμε λίγο, ήρθε και μια πανδημία, ή μάλλον απανωτά κύματα πανδημίας, και μας παρέλυσαν ξανά. Μας εγκλώβισαν σπίτι. Κι άρχισαν τα ατελείωτα πρέπει, οι απαγορεύσεις, οι ψυχαναγκασμοί, και το μόνο που θέλαμε ήταν να τελειώνει αυτό, να πετάξουμε πάνω απ’όλα αυτά. Ε, γι’αυτή την επιθυμία μιλά κι η Μαιρούλα. Θέλει να πετάξει πάνω απ’όλη αυτή τη μάπα κατάσταση που βλέπει γύρω της, πετάει λοιπόν, και γκρεμοτσακίζεται. Και προσπαθεί ξανά και ξανά και πάλι γκρεμοτσακίζεται. Και γελάει με αυτό,γιατί δεν έχει άλλο πια να κλάψει.

Πώς έχει προσεγγίσει το έργο η σκηνοθεσία της Δήμητρας Δερμιτζάκη;

Αλμοδοβαρικά θα έλεγα, κι ας γελάσει με αυτό η Δήμητρα. Γιατί πέρα από τον κλαυσίγελο, αυτή την περιοχή που δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις ή να παγώσει το αίμα σου, η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. μας ξεκινά φαινομενικά ρεαλιστικά, αλλά χτίζεται ύπουλα σαν ένα περίεργο όνειρο που δεν είσαι απόλυτα βέβαιος τι έζησες όντως και τι ονειρεύτηκες. Πέρα από την πλάκα όμως, η Δήμητρα έδωσε μεγάλη έμφαση στη γλώσσα , στο λόγο της Κιτσοπούλου, που χτίζει τη ΜΑ.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. σαν ένα ποίημα, ένα μεγάλο επείγον ποίημα, πιο επείγον από ποτέ, γι αυτό και τόσο απερίγραπτα ελληνικό.

Είναι μεγάλο στοίχημα για ένα νέο ηθοποιό ο μονόλογος;

Δεν τον επεδίωξα, θα έλεγα σχεδόν τον απέφευγα σαν το διάολο το μονόλογο, μου φαινόταν πολύ μοναχική διαδικασία, και μη σου πω και λίγο σόου οφ για τον ηθοποιό, λίγο επίδειξη δυνάμεων… Αλλά όταν μου το πρότεινε μέσα στην πρώτη καραντίνα η Δήμητρα, μετά το πρώτο σοκ και την άρνηση, σκέφτηκα: Mήπως υπάρχει κάτι που φοβάμαι εκεί; Μήπως κάτι τρέμω και πρέπει να αναμετρηθώ μαζί του; Γιατί με αυτό αναμετριέται κι η ηρωίδα, με αυτή την απέραντη μοναξιά και το φόβο, που οι περισσότεροι βιώσαμε μέσα στην πανδημία. Κι εκεί βρήκα ένα νόημα να ειπωθεί αυτό σήμερα. Μήπως και κάπως ξορκιστεί.

Το κείμενο εστιάζει στην ωριμότητα που έρχεται μεταξύ 35 και 40 ετών. Μπορεί να είμαστε ακόμη νέοι αλλά έχουμε χάσει και την πίστη που είχαμε νεότεροι. Είναι πράγματι δύσκολη αυτή η πενταετία; Εσύ πώς τη βιώνεις;

Δεν την έχω βιώσει ακόμα αυτήν την πενταετία, αλλά μπορώ να μιλήσω για την αμέσως προηγούμενη. Έχει σημασία όμως που ρωτάς, γιατί ενώ στο κείμενο της Κιτσοπούλου είναι 37 χρονών η Μαιρούλα, στην παράστασή μας κατεβάσαμε την ηλικία της στα 30. Και το λέω με πολλή αγωνία και λύπη αυτό, γιατί στην εποχή μας, αυτό το μπούχτισμα κι η έλλειψη πίστης σε κάτι απόλυτο, σε επισκέφτεται πολύ νωρίτερα πια.

Το έργο μιλάει και για τη «νέα θρησκεία», την ψυχανάλυση. Πιστεύεις στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας;

Πιστεύω σε οποιαδήποτε προσπάθεια του ανθρώπου να βρει έναν πιο υγιή, πιο ανοιχτό και πιο απολαυστικό εαυτό του. Αν αυτό λέγεται ψυχοθεραπεία, καλώς. Με τις ταμπέλες έχω λίγο το πρόβλημα, με τα πρέπει, γιατί έχω δει και ανθρώπους που κάνουν 15 χρόνια ψυχανάλυση και δεν έχει αλλάξει τίποτα, δεν έχουν μετακινηθεί ούτε τόσο δα στον εαυτό τους και στις σχέσεις τους με τους άλλους. Κι αντίθετα, άλλους, που δεν έχουν κάνει ποτέ, και παλεύουν συνειδητά και πρακτικά, μέρα τη μέρα να αλλάξουν ό,τι δεν τους ικανοποιεί πια.

«Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.»:μια ανικανοποίητη, «ψαγμένη» ηθοποιός, 35, το πολύ 40 ετών, πραγματικά μπουχτισμένη απ’ όλους και όλα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις έτσι και αν ναι, τι σε μπουχτίζει;

Με μπουχτίζει η αγένεια και οι τζάμπα μάγκες. Οι ψευδοφιλοσοφίες και το μίσος στα σόσιαλ. Οι κωλοτούμπες των πολιτικών. Η παντελής αδιαφορία για το περιβάλλον, και η κάθε μορφής αυθεντία που προσπαθεί να σου πλασάρει ότι στη ζυγαριά βαραίνει περισσότερο από σένα. Παλιότερα με μπούχτιζε και το ghosting που κάνουν συχνά οι άνθρωποι, πια έμαθα να το διαχειρίζομαι. Και να διαλέγω άλλους ανθρώπους.

Η Λένα Κιτσοπούλου είχε δηλώσει ότι το έργο αυτό «είναι μια αρκετά αυτοβιογραφική ιστορία». Βρίσκεις και εσύ αυτοβιογραφικά στοιχεία και αν ναι με τι από όλα όσα λέει η ηρωίδα σου ταυτίζεσαι περισσότερο;

Τη Λένα δεν τη ξέρω καλά προσωπικά, τη διαισθάνομαι μόνο μέσα από το έργο της, αναγνωρίσω τι ταρακουνάει εμένα όταν τη διαβάζω, άρα και τι, ίσως, να έχει ταρακουνήσει και την ίδια για να το γράψει. Δεν έχει καμία αυτολύπηση η ηρωίδα, ακόμα και στον πάτο της, δε ζητά τα ρέστα. Μ’ αυτό ταυτίζομαι πολύ αυτή την περίοδο. Το να μην απολογείσαι, να παίρνεις την ευθύνη της ζωής σου, την ευθύνη της ύπαρξής σου σε αυτό τον κόσμο.

Βλέπουμε μια άνθηση της ελληνικών σειρών. Θα σ’ ενδιέφερε να παίξεις στη τηλεόραση ή είναι κάτι που δεν υπάρχει στα σχέδιά σου;

Φυσικά θα μ’ενδιέφερε να παίξω σε μια ελληνική σειρά, με καλό σενάριο, ωραίους δημιουργούς και σεβασμό στους ηθοποιούς και κυρίως στο κοινό.

Η χρονιά της πανδημίας ήταν καθοριστική για το ελληνικό θέατρο. Πίστευες ποτέ ότι θα βλέπαμε αυτούς τους ανθρώπους στη φυλακή;

Αυτοί που εγκλημάτισαν καλά βρέθηκαν στη φυλακή. Κι αυτοί που «φλέρταραν» ή «φλερτάρουν» με κάθε είδους κακοποιητικές, ρατσιστικές, σεξιστικές συμπεριφορές, ας καταλάβουν ακόμα και κατασταλτικά πως κάποιες συμπεριφορές είναι ανεπίτρεπτες και καταδικαστέες σε μια κοινωνία δημοκρατική. Επίσης το θέατρο είναι ομαδικό παιχνίδι, έτσι; Όσοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να συνυπάρξουν με άλλους ανθρώπους, ας κάτσουν σπίτι τους να εξουσιάζουν ντουβάρια.

Κρίμα πάντως που πέρα από το θέατρο και τον αθλητισμό δεν άνοιξε αυτός ο διάλογος και σε άλλους κλάδους.

Είσαι αισιόδοξη για την επόμενη μέρα του Metoo;

Ναι, δεν θα μπορούσα να μην είμαι. Δεν ξέρω αν θα ζήσουμε εμείς να προλάβουμε να δούμε μια καθολική ισότητα των φύλων. Αλλά αισθάνομαι πως κάτι αλλάζει, έχει δρόμο πολύ μπροστά, αλλά κάτι αλλάζει. Αρθρώνεται ένα μαζικό αίτημα ότι κάπου «μπάστα» στην ανεξέλεγκτη πατριαρχία.

Τι σε χαλάει και τι σε κάνει να χαμογελάς στην καθημερινότητά σου;

Με χαλάει η αγένεια και η ανευθυνότητα.

Χαμογελάω με μια γλυκιά κουβέντα που θα έρθει ξαφνικά από κάποιον άγνωστο. Ή από κάποιον πολύ γνωστό.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Aπό το Φεβρουάριο θα είμαι στην «Αντιγόνη» του Ανούιγ, που θα σκηνοθετήσει η Μαρία Πρωτόπαππα, στο Θέατρο Τέχνης.

 

Ευχαριστούμε θερμά το Iliana Nails Salon για τη φιλοξενία της φωτογράφισης. 

 

Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου

Σκηνοθεσία: Δήμητρα Δερμιτζάκη

Πρεμιέρα Δευτέρα 8 Νοεμβρίου στο θέατρο Ζίνα

Πού: Θέατρο Ζίνα,, Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Αθήνα, τηλ.: 210 6424424

Πότε: Από Δευτέρα 8 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια: 75 λεπτά

Εισιτήρια: 15 € γενική είσοδος Προπώληση: viva.gr και στο ταμείο του θεάτρου

Το Θέατρο θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος. Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο Πιστοποιητικού εμβολιασμού ή Πιστοποιητικού νόσησης (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν.

 

 

 

Δέκα χρόνια έχουν περάσει περίπου από την πρώτη φορά που συστήθηκε η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. στο αθηναϊκό κοινό. Μια κρίση και πολλά κύματα πανδημίας μετά, μια άλλη νέα γυναίκα (Κίττυ Παϊταζόγλου) καλείται να διασχίσει πολλές φορές την απόσταση από το σαλόνι της στην κουζίνα της, να χτυπηθεί κάτω για τον έρωτα, αλλά και να χτυπήσει αλύπητα όποιον influencer της πει τους δέκα καλύτερους τρόπους για να ζήσει. Είναι εύφλεκτη και ταράζεται «για το τίποτα». Ναι τι; Φουσκώνει σαν τον ελληνικό στο μπρίκι της. Ναι τι; Ανεβαίνει στο πλοίο της γραμμής Πειραιάς-Ιθάκη, αλλά τη ζαλίζει πολύ και θέλει να κατέβει. Και πάνω στα χάρτινα σακουλάκια που της χαρίζουν για τον εμετό, γράφει ρίμες για την πλάκα της: «Μόνη σου μπορείς. Μόνη. Να μην έχεις ανάγκη κανέναν. Να σταθείς στα πόδια σου. Μα λυγίζω! Δεν πειράζει! Στα τέσσερα. Πέφτω στα τέσσερα». Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. Μια μαγική εικόνα, για όσους φοβούνται την φθορά. Ναι τι;

 

Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου

Σκηνοθεσία: Δήμητρα Δερμιτζάκη

Πρεμιέρα Δευτέρα 8 Νοεμβρίου στο θέατρο Ζίνα

Σκηνοθετικό σημείωμα

Τα τελευταία δύο χρόνια που μοιάζουν αιώνες, πασχίζω να βρω ρυθμό, σε κάτι που προσιδιάζει περισσότερο σε πνιγμό παρά σε κολύμπι. Λίγο πολύ σαν την ηρωίδα αυτού του έργου, που δεν αφηγείται, αντιθέτως μου μιλά τώρα, ενοχλητικά μέσα στο αυτί, για την ελάχιστη απόσταση ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, στην πτήση και στην πτώση. Για την επιθυμία και τον έρωτα. Για την ψευδαίσθηση του ότι μπορεί κανείς να πετάξει. Για την σισύφεια αναζήτηση της γεύσης της ελληνικής ντομάτας. Α! και για το ότι ένα ρεφρέν, μπορεί να σου σώσει τη ζωή!

Δήμητρα Δερμιτζάκη

Ταυτότητα παράστασης

Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.

Συγγραφέας: Λένα Κιτσοπούλου

Σκηνοθέτης: Δήμητρα Δερμιτζάκη

Ηθοποιός: Κίττυ Παϊταζόγλου

Ιδέα Σκηνικού: Θάλεια Μέλισσα

Υλοποίηση Σκηνικού -Κοστούμια: Ήρα Σπαγαδώρου

Κίνηση: Ανδρονίκη Μαραθάκη

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Φωτισμοί: Άννα Σμπώκου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Κατάκη

Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Βίντεο Προώθησης: Μαρίλη Ζάρκου

Σχεδιασμός Αφίσας: Γκέλυ Καλαμπάκα

Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will

 

Πού: Θέατρο Ζίνα,, Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Αθήνα, τηλ.: 210 6424424

Πότε: Από Δευτέρα 8 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Εισιτήρια: 15 € γενική είσοδος

Το Θέατρο θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος. Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο Πιστοποιητικού εμβολιασμού ή Πιστοποιητικού νόσησης (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν.

 

Από την Αριλένα Δημητρίου

Ένα μονόλογος μιας φαλλικής γυναικείας προσωπικότητας γίνεται ελεύθερη διασκευή με πρωταγωνιστή έναν 30άρη ενοχικό άντρα, που αναζητάει την ειλικρινή ανθρώπινη επαφή, χωρίς αποτέλεσμα. Ο Νικόλας Ανδρουλάκης εντάσσει το κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου στο κοινωνικόπολιτικό υπόβαθρο, αλλά και την ποπ κουλτούρα της Αθήνας του 2018, δίνοντας σίγουρα κάτι διαφορετικό από το πρωτότυπο. Σύμμαχοι του η γειτόνισσά του Άννα (Αντιγόνη Σταυροπούλου), ένας φουσκωτός μονόκερος από το AMAZON, ένα τεχνητό γκαζόν και μια «μπετική» φιγούρα, που χειρίζεται τα φώτα και την μουσική της παράστασης, ανακοινώνοντας, κάθε μισή ώρα, πόσος χρόνος απομένει, πριν πέσει η αυλαία.

Το υπόγειο του Bios γίνεται Λ.Ε.Α (Λέσχη Εντειχισμένων Αυτοχείρων) και υποδέχεται τον μονόλογο Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., μία δραματουργική μελέτη που αποτρέπει σκηνοθετικά την αποδόμηση και τη δόνηση όλων των σκηνών με διαφορετικό «ταξίδι» κάθε βραδιά. Οι θεατές είναι προσωρινοί επισκέπτες μέχρι να έρθει το άλλο γκρουπ. Και οι ήρωες νιώθουν ένα έκθεμα, ένα installation όπως λένε, που περιμένει στωικά τους επόμενους. Είσαι έτοιμος για μια αδιάκοπη λούπα;

Συνάντησα τον ανήσυχο Νικόλα με ένα σουρεαλιστικό τρόπο, καθώς η συνέντευξη έγινε μεταξύ ενός ποτού στον πρώτο όροφο του Bios, συνεχίστηκε σε διαλείμματα από την προετοιμασία του για την παράσταση των 21.00 και τελείωσε,κατά έναν περίεργο τρόπο, με το τέλος του έργου.

 

Γιατί επέλεξες τον θρυλικό πια μονόλογο της Λένας Κιτσοπούλου, Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.;

Έχω δηλώσει πολλές φορές ότι η Λένα Κιτσοπούλου είναι σα να έχει βάλει με κάποιον περίεργο τρόπο ένα βύσμα καλωδίου και να μιλάει στο μυαλό μου. Της έχω πει επανειλημμένα –μεταξύ σοβαρού και αστείου- την ατάκα: «Λένα παντρέψου με». Της το λέω, κάθε φορά που την πετυχαίνω τυχαία. Την Λένα, ξέρεις, δεν την πετυχαίνεις σε επίσημες πρεμιέρες, αλλά σε τσιπουράδικα να τραγουδάει ρεμπέτικα ή σε κοινές παρέες. Όσον αφορά την Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., εγώ προσωπικά το θεωρώ ένα πολωμένο έργο, που θέτει στο κέντρο μία φαλλική γυναικεία φιγούρα, δίχως όνομα. Και επειδή είναι ένα κατεξοχήν έργο για τη μοναξιά και τα όντα που δεν έχουν ένα «συνδικαλιστικό» όργανο να εκφραστούν, με εξίταρε πολύ.

Πως αντέδρασε η Λένα Κιτσοπούλου όταν της είπες πως θέλεις να ανεβάσεις μια ελεύθερη διασκευή του θρυλικού πια μονολόγου της;

Δεν της είπα θέλω να κάνω μία ελεύθερη διασκευή. Της είπα: «Θέλω να μετατρέψω αυτήν την γυναικεία φιγούρα σε άντρα». Και μου απάντησε: «Τέλεια ιδέα, δεν το έχει κάνει κάνεις».

Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. σημαίνει: Μην Αντιστέκεσαι, Ισοπεδώσου, Ρίξε Ολοκληρωτικό Ύπνο, Λυτρώσου, Αυτοκτόνα.  Η παράσταση προβάλει την αυτοκτονία ως έναν τρόπο λύτρωσης;

Το έργο δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με την αυτοχειρία. Η αυτοχειρία παρουσιάζεται και ως φάρσα μέσα στο πλαίσιο της παράστασης.

Φωτογραφία: Χρυσάνθη Βασιούλα

Και με τι έχει να κάνει;

Ο κεντρικός ήρωας είναι ομοφυλόφιλος. Δεν είναι όμως ο ηρωικός και εξωστρεφής ομοφυλόφιλος, που θα πάει στο Pride Parade, θα αγωνιστεί για τα δικαιώματα του και θα κυκλοφορεί ελεύθερος μαζί με το σύντροφό. Είναι ενοχικός απέναντι στο οτιδήποτε. Οπότε το έργο δεν έχει να κάνει ούτε με την ομοφυλοφιλία. Το έργο έχει να κάνει με την προσπάθεια ενός όντος να βρει αγκαλιά. Και όπως λέει χαρακτηριστικά η Λένα, και αυτό είναι το μοναδικό κομμάτι που έχω πάρει από το βιβλίο αυτολεξεί: «Όλοι περιμένουμε πάντα κάποιον και κάτι. Κάποιον που θα μπει από την πόρτα, φέρνοντας κάτι και αυτό το κάτι θα αλλάξει κάτι. Το πρόβλημα είναι πως δεν ξέρουμε ακριβώς αυτό το κάτι. Αυτό το κάτι που δεν μπορεί θα έρθει και σε εμάς. Αλλά δεν έρχεται και δεν ξέρουμε ποιο είναι και δεν θα αλλάξει και κάτι κιόλας». Οπότε αυτή η αναμονή-«Περιμένοντας τον Γκοντό»-, για μένα είχε πολύ ενδιαφέρον.

Τι τον εμποδίζει να βρει αυτή την «αγκαλιά»;

Είναι ένας ήρωας αταξινόμητος. Δεν ανήκει σε κάποια ομάδα, δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί. Όταν ένας άνθρωπος βρίσκει αδιέξοδο και τοίχο σε όποια ταμπέλα θελήσει να φορέσει, αυτόματα αυτό γίνεται ένα πολύ ισχυρό εμπόδιο σε αυτό που κατά βάθος όλοι επιζητάμε: Την αγκαλιά, την άφεση. Γιατί αυτά τα δύο απαιτούν αυθυπαρξία. Και για να έχεις αυθυπαρξία, πρέπει να έχεις απαντήσει στα στοιχειώδη υπαρξιακά σου ερωτήματα.

Ο μονόλογος εστιάζει ιδιαιτέρως και στην έννοια της ωριμότητας, που αποκτά κανείς μεταξύ 35 και 40 ετών. Εσύ είσαι 30, τι αλλάζει μετά την είσοδο σε αυτή την ηλικία;

Φέτος έκλεισα τα 30… Και όπως και η ηρωίδα της Λένας ήταν 37 –όσο και η Λένα τότε-, έτσι και ο Μαίρουλος είναι 30, σαν και εμένα. Ξέρεις, αυτή η ρωγμή του χρόνου, σε κάνει να σκέφτεσαι. Βρισκόμαστε στο τέλος μια χαμένης νιότης και είμαστε και οι δύο άτεκνοι. Και όπως το έχω δει να συμβαίνει μην νομίζεις πως και σε άντρες δεν χτυπάει αυτό το βιολογικό ρολόι. Χτυπάει, απλά με έναν άλλο σύνθετο τρόπο. Αυτό το 3 μπροστά καλύπτει αυτόματα όλη την προηγούμενη δεκαετία των ανέμελων 20. Σαν να μεγάλωσες απότομα. Σε βάζει να αναθεωρήσεις πράγματα: Πού; Πότε; Γιατί; Ποιος; Όλη αυτή η εσωτερική αναζήτηση του ήρωα συνέπεσε και με τις δικές μου ανησυχίες.

Πως είναι να μετατρέπεις έναν γυναικείο ρόλο σε αντρικό;

Για την ακρίβεια πήρα τον ήρωα και τον μετέτρεψα στο 69 της ηρωίδας. Δεν είναι ίδιος, αλλά αντίστροφος με την ηρωίδα της Λένας. Είναι ένα πολύ ενοχικό ον, ένα αχινός με τα αγκάθια προς τα μέσα. Να είναι καλά η Λένα, που μου είπε «Κάνε ό,τι θες». Μεγάλη υπόθεση αυτό. Το κείμενο καθαυτό δεν θα μπορούσε να μιληθεί από άντρα, γιατί θα φαινόταν δήθεν. Οπότε το μετέτρεψα. Και φυσικά όλο αυτό δέκα χρόνια μετά. Το κείμενο της Λένας είχε γραφτεί μια δεκαετία πίσω. Κάπου εδώ προκύπτει η φυσική ανακολουθία ότι εδώ η Ελλάδα ζει μια άλλη καθημερινότητα. Οπότε στο κείμενο έχω αφομοιώσει τον τρόπο ζωής, την μελαγχολία και τον ρομαντισμό, που ζούμε τώρα. Ο ήρωας τοποθετείται σε αυτή την νεόπτωχη Ελλάδα, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Τι έχεις να πεις για την γενιά σου;

Η γενιά μου είναι μια υπέροχη γενιά. (γέλια) Δεν μπορώ να κρίνω την γενιά μου. Θα την κρίνουν οι επόμενες γενιές. Δεν μπορούμε να κρίνουμε τον εαυτό μας. Βιώνοντας την όμως με την απεριόριστη έκθεση στα social media και την πραγματικότητα της κρίσης, αντιλαμβάνομαι μία ελαφριά ή ίσως βαριά μελαγχολία ενός βαθιά ρομαντικού κύματος. Υπάρχει ένα ανικανοποίητο στη γενιά μου, ένας θυμός, υπάρχει όμως και μεράκι. Νομίζω πως είμαστε καλύτεροι γενιά από την προηγούμενη, όπως και η επόμενη θα είναι καλύτερη από εμάς. Είναι η φυσική εξέλιξη.

Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα και μοναδικό πράγμα στον κόσμο, ποιο θα ήταν;

Τα θαλασσινά να ήταν φτηνά, τα αλλαντικά υγιεινά, οι φοίνικες να βγάζουν ανανάδες και παγκόσμια ειρήνη.

Φωτογραφία: Χρυσάνθη Βασιούλα

Επόμενα σχέδια;

Με πολύ κόπο και –εθελοντική- βοήθεια από φίλους, θα κάνουμε το δεύτερο μέρος του EuroWhisper μετά από τρία χρόνια. Δεν βιάστηκα να το κάνω. Στο πρώτο απευθύνθηκε μία Ελληνίδα σε όλους τους Ευρωπαίους Πολίτες. Τώρα θα βάλουμε αρκετούς ανθρώπους να απευθυνθούνε σε Εκείνη, η οποία είναι η εξουσία στην Ευρώπη των θεσμών, και όχι των πολιτών. Αν έχουμε ένα πολυτεχνείο να αγωνιστούμε αυτό είναι η Ευρώπη.

Μοιράσου μαζί μας μια πρόσφατη ξεχωριστή σου εμπειρία.

Μία παρέα με βρήκε στο μπαρ μετά την παράσταση και μου λένε: «Στην ίδια σκηνή οι μισοί γελούσαμε και οι μισοί είχαμε συγκινηθεί».  Αυτό είναι το νόημα για εμένα σε ένα τέτοιο έργο.