Στο κέντρο της πόλης των Σερρών, στο Δημοτικό Θέατρο «Αστέρια», κόσμος ανοίγει και κλείνει την πόρτα συνεχώς. Οι συντελεστές της παράστασης «ΜΑΥΡΟ ΝΕΡΟ Ή Πόσο Διαρκεί Μια Μνήμη», βρίσκονται σ’ έναν δημιουργικό αναβρασμό πριν την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου.

Το έργο που έγραψαν η Ματίνα Μέγκλα και η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, δημιουργήθηκε κατά παραγγελία του Δη.Πε.Θε. Σερρών, στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 200 χρόνια της επανάστασης.

Στην κεντρική σκηνή, οι πρόβες έχουν ξεκινήσει από νωρίς. Ο Αλέξανδρος Γκόνης σηκώνει την μπαγκέτα του και η ορχήστρα ερμηνεύει τις μελωδίες και τα τραγούδια που έχει γράψει για την παράσταση.

Η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά από τη θέση του σκηνοθέτη, παρακολουθεί προσεκτικά το πέρασμα και παρεμβαίνει διακριτικά όπου χρειάζεται. Το εγχείρημα από μόνο του είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν λάβει κάποιος υπόψιν του ότι στη σκηνή υπάρχουν δεκαέξι άτομα, αφού στην παράσταση συμμετέχουν και μαθητές του Μουσικού Σχολείου Σερρών αλλά και μέλη της χορωδίας της Στέλλας Βλαχοπούλου.

Οι τέσσερις επαγγελματίες ηθοποιοί της παράστασης: η Μαριέλα Δουμπού, ο Δημήτρης Κουστολίδης, η Ελένη Μαβίδου και ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης, δίνουν τον ρυθμό σ’ όλη την ομάδα.

Η παράσταση εξερευνά το ζήτημα της μνήμης και η Μαριέλα Δουμπού συνδέει το παρόν με το παρελθόν της πόλης. Μια κοπέλα που εργάζεται ως καταγραφέας προφορικών ιστοριών, ένας θεματοφύλακας μνήμης συγκινείται από μια ιστορία που έχει χρεωθεί. Από μια ιστορία που, αν και δεν είναι δική της, μεταμορφώθηκε σε μνήμη της. Από πρόσωπα που ποτέ δε γνώρισε αλλά έγιναν οικείοι της… και ταξιδεύει στις Σέρρες για να περπατήσει στους δρόμους της, να δει τη νέα πόλη που χτίστηκε πάνω στον καμένο τόπο, να γνωρίσει τους ανθρώπους, να μυρίσει, να ακούσει και να αισθανθεί.

Τι έγιναν οι κάτοικοι στις 28 Ιουνίου 1913, λίγο μετά την απελευθέρωση και την ένωση με την Ελλάδα;

Οι Βούλγαροι κατακτητές τρέχουν στα στενά των Σερρών, σκορπίζοντας τον φόβο και τον θάνατο. Μέσα σ’ αυτή την καταστροφή, όμως, ο έρωτας δύο νεόνυμφων αντιστέκεται.

Ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης και η Ελένη Μαβίδου ενσαρκώνουν μοναδικά το ζευγάρι των ερωτευμένων, διαθέτοντας αξιοσημείωτη χημεία.

«…Ξέρω ότι εκεί ήσουν όσο έλειπα. Όπου κι αν ήταν το κορμί σου, εσύ ήσουν εκεί. Το ξέρω…», θα πουν ο ένας στον άλλον όταν ξαναβρεθούν μετά τις πληγές του πολέμου.

Ο Δημήτρης Κουστολίδης ως Σερραίος που αντιστέκεται στην καταστροφή, έχει μια υπέροχη στιγμή στο κέντρο της σκηνής, όταν το τραπέζι του γάμου έχει μετατραπεί στο ποτάμι...ένα ποτάμι όπου το νερό έγινε μαύρο από το αίμα των ανθρώπων, ενώ συγκινεί με την ελληνική σημαία.

Από το παρελθόν ερχόμαστε στο σήμερα, στο φινάλε, και η Μαριέλα Δουμπού αναρωτιέται:

«…108 χρόνια πριν. Ποιοι περπάτησαν σε αυτούς τους δρόμους; Πόσοι έτρεξαν για να σωθούν από τη φωτιά; Πόσο μακριά κατάφεραν να φτάσουν; Η φωτιά… Γλίστρησε από το χέρι του κατακτητή στις αρτηρίες της πόλης».

Η παράσταση ευτύχισε με τα υπέροχα σκηνικά και κοστούμια που δημιουργήθηκαν με μεράκι από τη Ματίνα Μέγκλα και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς από τη Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου.

Η είσοδος είναι δωρεάν. Μην την χάσετε!

Ευχόμαστε αυτή η παραγωγή να βρει τον δρόμο της και σε κάποιο αθηναϊκό θέατρο, ώστε να την απολαύσουν περισσότεροι θεατές.