Από την Τόνια Τσαμούρη

Όταν ο Ευριπίδης, τον 5^ο αιώνα π.Χ., έγραφε για το μύθο του Ιππόλυτου, καταδείκνυε την Φαίδρα ως την γυναίκα η οποία ζούσε πλημμυρισμένη από τα πάθη της, μακριά από την επίβλεψη του άντρα της, ο οποίος απουσίαζε από το σπίτι για μεγάλο διάστημα. Ταυτόχρονα, το παρελθόν της Φαίδρας την εμφάνιζε να κατάγεται από μια οικογένεια με αχαλίνωτα ερωτικά πάθη (η μητέρα της, Πασιφάη, είχε συνουσιαστεί με τον ταύρο και έφερε στον κόσμο τον Μινώταυρο). Στην αρχαιότητα ωστόσο, ουδέποτε δόθηκε προσοχή ή αναφέρθηκε ότι προκειμένου να την παντρευτεί ο Θησέας, σκότωσε τόσο τον πρώτο σύζυγο της Φαίδρας όσο και το γιό τους. Ο μύθος προσέλκυσε το ενδιαφέρον και άλλων συγγραφέων, διαχρονικά, οι οποίοι όμως μετατόπισαν το ενδιαφέρον τους περισσότερο στη Φαίδρα. Έτσι, συναντούμε στην ιστορία του θεάτρου τόσο τη Φαίδρα του Σενέκα, αλλά και αυτήν του Ρακίνα στην αναγεννησιακή Γαλλία. Έπρεπε να περιμένει ωστόσο έως τον 20^ό αιώνα ο μύθος της ηρωίδας έως ότου τον αντιμετωπίσουν γυναίκες συγγραφείς, οι οποίες προσπάθησαν να την δικαιολογήσουν αλλά και να την καταλάβουν. Έτσι, στον 20^ό αιώνα συναντούμε τη Φαίδρα στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν και σενάριο Μαργαρίτας Λυμπεράκη με την Μελίνα Μερκούρη, όπως επίσης και το Phaedra’s Love της πρόωρα χαμένης Σάρα Κέην το 1999.

Αυτό το Σαββατοκύριακο στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου παρουσιάστηκε μια νέα διασκευή του μύθου διά χειρός Αμάντας Μιχαλοπούλου, με τίτλο Η Φαίδρα καίγεται. Η Φαίδρα της Μιχαλοπούλου είναι μια σύγχρονη γυναίκα της εποχής της, η οποία δεν διεκδικεί απλώς το δικαίωμά της στο πάθος, αλλά το δικαίωμα της στη ζωή. Μια γυναίκα στη μέση ηλικία, η οποία στιγματίζεται από τα χρόνια της, όπως συμβαίνει σε εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο. Άλλωστε η ηλικιακή διάκριση είναι μια ταχύτατα αναρριχώμενη στον ανεπτυγμένο κόσμο (μεταξύ του ρατσισμού και του σεξισμού), όπου το όριο ηλικίας επιμηκύνεται μεν, αλλά τα στεγανά που ακολουθούν την μέση και ώριμη ηλικία παραμένουν γερά θεμελιωμένα στην κοινωνία.

Ανήμερα των γενεθλίων της, η Φαίδρα αποκαλύπτει στην παιδική της φίλη, Ληώνη, ότι είναι ερωτευμένη με τον πρόγονό της, τον Ιππόλυτο. Η Ληώνη προσπαθεί να την πείσει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι σωστό για την ηλικία της ή για τη θέση της. Στο πάρτυ γενεθλίων της Φαίδρας, στο οποίο είναι επίσης καλεσμένες οι κόρες της Ληώνης, η Αφροδίτη και η Άρτεμις, έρχεται και ο Ιππόλυτος, ο οποίος δείχνει εμφανώς ότι ελκύεται από την σύζυγο του πατέρα του, του Θησέα. Ωστόσο, ο Ιππόλυτος μετανιώνει και φεύγει από την Φαίδρα. Αυτή οργισμένη τον ακολουθεί και το κακό δεν αργεί να έρθει. Ο Ιππόλυτος σκοτώνεται ενώ προσπαθεί να σώσει την Φαίδρα από τη φωτιά που εν κατά λάθος έχει ανάψει. Η Φαίδρα θα διασωθεί για να ανακαλύψει όμως ότι βιάστηκε να θυμώσει με τον Ιππόλυτο. Ο θάνατος πλέον είναι η μόνη σωτηρία και για την ίδια από την βάσανο του έρωτα αυτού.

Στον τόσο επίκαιρο και σύγχρονο προβληματισμό της συγγραφέως ήρθε ο Γιάννης Καλαβριανός να απαντήσει με μια παράσταση-ύμνο στα νεανικά μας χρόνια. Η Φαίδρα καίγεται είναι ένα καλοκαιρινό πάρτυ σαν αυτό των νεανικών μας χρόνων, όταν χορεύαμε στην αμμουδιά, αγκαλιαζόμασταν, τραγουδούσαμε, φλερτάραμε, ερωτευόμασταν και νιώθαμε ότι όλη η ζωή είναι μπροστά μας. Σε ποιο σημείο της ζωής όμως μια γυναίκα πρέπει να αποδεχθεί ότι δεν επιτρέπεται πλέον να αγαπήσει, να ερωτευτεί, να ζήσει; Σε ποιο σημείο είναι «μεγάλη» και ποιος το ορίζει αυτό; Η Φαίδρα της Μιχαλοπούλου επιμένει να διεκδικεί το δικαίωμά της στη ζωή, τον έρωτα, την ευτυχία. Το θέμα δεν άπτεται τόσο της συζυγικής απιστίας (για αυτό άλλωστε απουσιάζει σκηνικά ο Θησέας), ούτε της σχέσης μεταξύ μητριάς-προγονού. Το κέντρο βάρους βρίσκεται στη διαφορά ηλικίας μεταξύ της Φαίδρας και του νεότατου Ιππόλυτου, ο οποίος θα μπορούσε να είναι γιος της, αλλά δεν είναι…

Ο σκηνοθέτης, αντίθετα με τις σκηνικές οδηγίες που αναφέρουν μουσική τζαζ, έστησε επί σκηνής ένα καλοκαιρινό πάρτι που «μύριζε» έντονα τη δεκαετία του ’80: οι μουσικές πολλές, χορευτικές, γεμάτες κέφι και αναμνήσεις. Η παράσταση, στο πρώτο της μισό, αποτελούσε μια γνήσια και απολαυστική κωμωδία, ενώ στο δεύτερο μισό θύμισε μια σύγχρονη ερωτική τραγωδία.

Η Άννα Μάσχα(Φαίδρα) σάρωσε τα πάντα με τη σκηνική της παρουσία. Η ηρωίδα της ήταν δυναμική, έντονη, ευαίσθητη, πληγωμένη. Ήταν η απόλυτη και αδιαμφισβήτητη κυρίαρχος επί σκηνής φέρνοντας σε πρώτο πλάνο τις ανησυχίες, τους φόβους αλλά και τις επιθυμίες μιας γυναίκας που βρίσκεται στη μέση ηλικία. Αναδεικνύοντας ότι η «μέση ηλικία» είναι απλώς ένα νούμερο, ανίκανο συχνά να αντιστοιχηθεί με την ορμή, τη ζωντάνια και το πάθος του ανθρώπου που το φέρει. Ο Νίκος Λεκάκης (Ιππόλυτος) ήταν πολύ καλός στο πρώτο μέρος, σκιαγραφώντας καλύτερα τον Ιππόλυτο ως έναν νάρκισσο και αυτάρεσκο, λόγω της νεότητάς του, νέο. Στο δεύτερο μέρος, αφέθηκε στο βηματισμό της Ά. Μάσχα και πολύ καλά έκανε, καθώς το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Η Μαρία Κοσκινά (Ληώνη) επιβεβαίωσε το γνήσιο κωμικό της ταλέντο, ωστόσο ήταν απόλυτα λυρική και συγκινητική στο δεύτερο μέρος της παράστασης. Πολύ καλές επίσης οι Μαρία Μοσχούρη (Αφροδίτη) και Ειρήνη Ιωάννου-Παπανεοφύτου (Άρτεμις).

Το σκηνικό της παράστασης ήταν αριστουργηματικό (Εύα Μανιδάκη). Απόλυτα εναρμονισμένο με την αργολική ύπαιθρο, δημιούργησε την ψευδαίσθηση του καλοκαιρινού εξοχικού, επιτείνοντας την αίσθηση του καλοκαιρινού πάρτυ που οραματίστηκε και υλοποίησε ο σκηνοθέτης. Σημαντική επίσης η συμβολή των τόσο ταιριαστών κοστουμιών (Βάνα Γιαννούλα). Από τις πλέον ενδιαφέρουσες και αστείες στιγμές της παράστασης, το σερφ-σιδερώστρα, το οποίο κατάφερε να κερδίσει το κοινό από τα πρώτα λεπτά της παράστασης. Τέλος, εξαιρετικά σημαντικοί οι φωτισμοί (Νίκος Βλασσόπουλος), οι οποίοι απέδωσαν με μοναδικό τρόπο τα συναισθήματα και τις καταστάσεις.

Η Φαίδρα καίγεται της Αμάντας Μιχαλοπούλου αποτελεί μια νέα και ενδιαφέρουσα διασκευή του γνωστού μύθου του Ιππόλυτου. Εστιάζοντας σε θέματα που άπτονται της γυναικείας ψυχολογίας, των ηλικιακών διακρίσεων, αλλά και του έρωτα (που αποτελεί προαιώνιο θέμα) η συγγραφέας δημιούργησε ένα πολύ ενδιαφέρον θεατρικό έργο. Ο Γ. Καλαβριανός με τη σειρά του κατάφερε να δώσει ψυχή στο κείμενο, με αποτέλεσμα μια παράσταση απολαυστική, λυρική και με έντονους προβληματισμούς.

Ελπίζω να έχουν τη δυνατότητα, τον χειμώνα, να την παρακολουθήσουν και άλλοι θεατές!

Διαβάστε επίσης:

Άννα Μάσχα: «Δεν Αντέχω Την Κατάχρηση Εξουσίας Από Τον Σκηνοθέτη»

Πώς τραγουδά κανείς τις επιθυμίες και τους φόβους του; Πόσο «φύση» και πόσο «πνεύμα» είναι ο άνθρωπος; Πώς επιδρά η συνύπαρξη με τα ζώα, πόσο μας απελευθερώνει;

Από τα πιο δυναμικά ελληνικά σχήματα λυρικού θεάτρου, η Ομάδα Ραφή επανέρχεται στο Φεστιβάλ, μαζί με την πρωτοποριακή ομάδα περφόρμανς Nova Melancholia, αυτή τη φορά στη Μικρή Επίδαυρο, με το μπαρόκ κομψοτέχνημα του Σικελού Μικελάντζελο Φαλβέττι «Η κιβωτός του Νώε». Το ορατόριο του τολμηρού ιερωμένου, που ανεβαίνει πρώτη φορά στην Ελλάδα, προκάλεσε σάλο στην εποχή του καθώς, αντί βιβλικών προσώπων, πρωταγωνιστούν στοιχεία της φύσης: το νερό, η φωτιά, ο αέρας...

Η σκηνοθεσία φέρνει στο προσκήνιο επίκαιρα ζητήματα και διεκδικήσεις, ενώ μας παρασύρει σε μια σαγηνευτική σύνθεση, που επιστρατεύει από ήχους παλαιών οργάνων και ανατολίτικα μακάμια έως θορύβους ζώων, με τους δεξιοτέχνες Μιχάλη Σιγανίδη και Χάρη Λαμπράκη σε ρόλο σύγχρονων τροβαδούρων, να αυτοσχεδιάζουν και να μας απογειώνουν.

Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους

Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί και στο Φεστιβάλ Δωδώνης.

Συντελεστές:
Σύνθεση Michelangelo Falvetti
Λιμπρέτο Vincenzo Giattini
Διασκευή - Σκηνοθεσία - Σκηνικά - Κοστούμια - Φωτισμοί Βασίλης Νούλας, Κώστας Τζημούλης
Διασκευή - Ενορχήστρωση - Μουσική προετοιμασία Πάνος Ηλιόπουλος, Θάνος Πολυμενέας Λιοντήρης
Κίνηση Eugenia Demeglio
Βοηθός σκηνοθέτη Ντίνα Στράνη
Βοηθός σκηνογράφου - ενδυματολόγου Σίλια Κόη

Ερμηνεύουν οι μουσικοί Μιχάλης Σιγανίδης, Χάρης Λαμπράκης, Πάνος Ηλιόπουλος, Γιάννος Γιοβάνος, Guido De Flaviis, Θάνος Πολυμενέας Λιοντήρης, Ζωή Πουρή και οι τραγουδιστές Γιάννης Φίλιας, Νίκος Σπανάτης, Λητώ Μεσσήνη, Γιώργος Ρούπας, Αναστασία Κότσαλη
Εκτέλεση παραγωγής Arte Atene - Κωνσταντίνος Τουρκάκης

Ευχαριστίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για την ευγενική παραχώρηση του χώρου δοκιμών

Η κιβωτός του Νώε / Il diluvio universale
του Μικελάντζελο Φαλβέττι
31 Ιουλίου & 1 Αυγούστου, 21:30

Εισιτήρια:
ΚΑΝΟΝΙΚΟ 15€, ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ/65+/ΚΑΛΛ. ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ 10€, ΑΝΕΡΓΩΝ/ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΚΑΛΛ. ΣΧΟΛΩΝ 5€
στα Κεντρικά Εκδοτήρια του Φεστιβάλ (Πανεπιστημίου 39), στο 210 32 72000 και στο http://greekfestival.gr/festival_events/i-kivotos-toy-noe/

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Μια μοναδική έμπειρία απολαύσαμε όσοι τυχεροί βρεθήκαμε στη Μικρή Επίδαυρο την Παρασκευή 17 και το Σάββατο 18 Ιουλίου.

 

Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης

Είναι η πρώτη συνέντευξη στη μετά καραντίνα εποχή και η αισιοδοξία διαδέχεται τον ενθουσιασμό, πόσω μάλλον όταν η συνέντευξη αφορά σε παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το οποίο κινδυνεύσαμε να μην απολαύσουμε καθόλου το φετινό καλοκαίρι.

Η Κόρα Καρβούνη έχει φτάσει στον πεζόδρομο της Αινιάνος, στην πλατεία Βικτωρίας, λίγα λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Χαλαρή απολαμβάνει το δροσιστικό της ρόφημα. Σχολιάζω την ηρεμία και τη χαλαρότητα που εκπέμπει. «Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κάτσει τόσο μεγάλο διάστημα» μου εξηγεί.

Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα του «Live Looping» στις 17 Ιουλίου στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, η Κόρα μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της από τη συνεργασία της με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, πάνω στο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τη «Φόνισσα». Η ίδια θα δώσει πνοή στη Φραγκογιαννού, την πρωταγωνίστρια του κοινωνικού μυθιστορήματος του Σκιαθήτη συγγραφέα, που αποτελεί μια λογοτεχνική φιγούρα, χαραγμένη στη μνήμη των αναγνωστών εδώ και 120 χρόνια. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, η βασανισμένη ηρωίδα θα «επιστρέψει» στον φυσικό της χώρο, σ’ ένα τοπίο υπαίθρου, «ζωντανεύοντας» με αναπάντεχο τρόπο μέσα από τη μουσική του αγαπημένου δημιουργού.

Από την κουβέντα μας, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η «Ευριδίκη», στην οποία η Κόρα θα επιστρέψει έπειτα από οκτώ χρόνια, όπως επίσης και τα σχέδιά της για το μέλλον, ένα μεγάλο θεατρικό απωθημένο της, καθώς και το όνειρό της να γίνει μητέρα....

Πώς ήταν για σένα η εμπειρία της καραντίνας;

Καθολική! Δεν έχω ξεκουραστεί ποτέ τόσο μεγάλο διάστημα. Από την άλλη, κλειστήκαμε για σοβαρό λόγο και υπήρχε φόβος, επομένως δεν ήταν ξέγνοιαστα. Από ένα σημείο και πέρα όμως, συνήθισα και τον φόβο και αποφάσισα να εκμεταλλευτώ αυτό το διάστημα. Όχι μόνο για ξεκούραση αλλά και υπαρξιακά. Ήταν μια καλή ευκαιρία για μένα να σκεφτώ και να εκτιμήσω τι κάνω στη ζωή μου. Τι έχω, τι δεν έχω, πώς ζούσα μέχρι τώρα...

Πώς ζούσες μέχρι τώρα;

Σε πάρα πολύ έντονους ρυθμούς. Δεν είχα χρόνο για τίποτα, ούτε να είμαι με τον άντρα μου, ούτε να δω τους δικούς μου, ούτε να μιλήσω με τα ανίψια μου, ούτε να μείνω λίγο με τον εαυτό μου. Επιτέλους, έκατσα λίγο και χάρηκα το σπίτι μου, έφαγα φυσιολογικά, διάβασα, μελέτησα, αλλά κυρίως, όλο αυτό το διάστημα σκεφτόμουν. Προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι όλο αυτό. Ήταν μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου.

Κατέληξες κάπου;

Κατέληξα ότι πρέπει να ζω καλύτερα, να γκρινιάζω λιγότερο και να εκτιμώ αυτά που έχω.

Σε λίγες μέρες θα σε δούμε στη Μικρή Επίδαυρο, στην παράσταση του Αλκίνοου Ιωαννίδη «Live Looping». Ξέρω ότι αγαπάς πολύ τις μουσικές παραστάσεις, και η «Ευριδίκη» που θα ξαναδούμε στο Θέατρο Πορεία, είναι μια παράσταση με πολλή μουσική. Νομίζω, όμως, ότι πρώτη φορά συμμετέχεις σε μια αμιγώς μουσική δουλειά. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Ουσιαστικά, στη συγκεκριμένη δουλειά θα ακούσετε τα δύο τελευταία κεφάλαια της «Φόνισσας», όπου υπάρχει ένας ηχητικός διάλογος με τη μουσική που έχει γράψει ο Αλκίνοος. Είναι μια πολύ ωραία εμπειρία. Εμένα πάντα μου αρέσει να δουλεύω με μουσικούς, πόσο μάλλον μ' έναν τέτοιο καλλιτέχνη, όπως είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, που με έχει μεγαλώσει (γέλια)! Βγήκε πολύ νέος! Είναι ένας πάρα πολύ αξιόλογος άνθρωπος και γι' αυτό είναι και τόσο μεγάλος καλλιτέχνης. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, που είναι σαν να μην ανήκει στην εποχή μας, έχει μια ευγένεια και ένα ήθος που μοιάζει να έχει έρθει από άλλη εποχή...

Και μια ιδεολογία που ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια....Είδαμε πρόσφατα τη στάση του και με το νερό των Σταγιατών.

Ακριβώς! Αγαπάει πολύ τον άνθρωπο ο Αλκίνοος και γι' αυτό κάνει όλα αυτά που κάνει. Ουσιαστικά και το έργο του Παπαδιαμάντη γι' αυτό μιλάει, για έναν άνθρωπο που καταδιώκεται.

Θα ακούσουμε όμως και τα δικά του τραγούδια;

Ναι, το πρώτο μέρος αφορά τη Φόνισσα, ενώ το δεύτερο είναι συναυλία με δικά του τραγούδια.

Για σένα αυτή η συνθήκη είναι πιο ξεκούραστη σε σχέση με την ερμηνεία κάποιου ρόλου;

Μη νομίζεις... Είναι δύσκολος ο Παπαδιαμάντης. Είναι ένας τόσο μεγάλος συγγραφέας με μια δική του ιδιαίτερη γλώσσα, που δεν μπορώ να πω ότι δεν χρειάζεται δουλειά. Βέβαια, πράγματι, δεν έχει τόσες πρόβες όσες απαιτούνται σε μια θεατρική παράσταση. Είναι περισσότερο προσωπική η πρόβα, απαιτείται μια δική μου προετοιμασία, ώστε να βγει ο λόγος ατόφιος και καθαρός.

Θα δοθούν μόνο δύο παραστάσεις στη Μικρή Επίδαυρο;

Και μια στην Ελευσίνα στις 6 Σεπτεμβρίου.

H «Φόνισσα» γοητεύει ιδιαίτερα τόσο τον θεατρικό κόσμο, όσο και τον μουσικό. Την έχουμε δει ως θεατρικό έργο (με την Μπέττυ Αρβανίτη, τη Λυδία Κονιόρδου), αλλά και ως όπερα (με τον Γιώργο Κουμεντάκη). Ποια στοιχεία του έργου νομίζεις ότι κινητοποιούν τους καλλιτέχνες;

Όταν ένας συγγραφέας έχει γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο πάνω σε μια γυναίκα, η οποία δολοφονεί μικρά κορίτσια, και δεν παίρνει θέση υπέρ ή κατά, ούτε την αθωώνει ούτε την ενοχοποιεί. Αυτό σημαίνει ότι κάτι σπουδαίο έχει γράψει. Με την έννοια ότι δεν σπαταλάς τόσο χώρο για έναν χαρακτήρα, αν δεν θες όντως να τον δικαιώσεις.

Νομίζω πως αυτό γίνεται ξεκάθαρο και με την τελευταία φράση του κειμένου: «Μετέωρη ανάμεσα στη θεία και την ανθρώπινη δίκη...».

Ακριβώς... Πέθανε στη μέση. Ούτε δικαιώθηκε ούτε αδικήθηκε, είναι όλα στα μισά. Στα μισά του δρόμου που πήγε να σωθεί, στα μισά ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Όλα μισά... Είναι για μένα ένα πάρα πολύ συγκινητικό έργο. Η Φραγκογιαννού, για μένα, είναι θύμα. Η ζωή της φέρθηκε πολύ σκληρά και έφτασε στο σημείο να σκοτώνει τα μωρά κορίτσια για να μην ζήσουν αυτά που πέρασε η ίδια.

Και δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα φαινόμενα της γυναικείας κακοποίησης αποτελούν παρελθόν.

Είναι συγκλονιστικά σύγχρονο το έργο. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή, πολλές αναφορές για γυναίκες που κακοποιούνται και βιώνουν απίστευτα σκληρές καταστάσεις.

Υπάρχει στην παράσταση τέτοιου είδους νύξη;

Κάνουμε...ναι...Πολύ λίγο, δεν μπορείς να μην συνδέσεις την ιστορία με το παρόν.

Τόσο ο Παπαδιαμάντης, όσο και ο Βιζυηνός έχουν μια ιδιαίτερη γλώσσα που γοητεύει. Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι το Εθνικό Θέατρο θα ανεβάσει το «Το αμάρτημα της Μητρός μου» στην αγγλική γλώσσα; Ούσα και μισή Αμερικανίδα, πώς το σχολιάζεις;

Νομίζω πως δεν θα μου άρεσε, διότι όλη η μαγεία αυτών των συγγραφέων έγκειται στη γλώσσα που χρησιμοποιούν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή είναι η πρόκληση για μένα, να μιλήσω όπως μιλούσε η Φραγκογιαννού.

Υπάρχει κάποια άλλη φράση του κειμένου που «γράφει» ιδιαίτερα μέσα σου;

Εκεί που λέει: «Να το προικιό μου». Ενώ πεθαίνει, βλέπει και την προίκα της, που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα μποστάνι χέρσο, σε γκρεμό, και πεθαίνει κοιτώντας το...

Τον χειμώνα θα επαναλάβετε την «Ευριδίκη». Τελικά, ο μεγάλος σου καημός να πρωταγωνιστήσεις σε μια καθαρόαιμη κωμωδία, δεν έχει εισακουστεί ακόμα από τους σκηνοθέτες;

Δυστυχώς, δεν μου κάνουν πρόταση για κωμωδία...Όσο και να το λέω, δεν έχω εισακουστεί ακόμα. Δεν πειράζει! Θα κάνω μόνη μου και θα τρίβουν τα μάτια τους! Γιατί, νομίζεις ότι στα δραματικά έργα που παίζω, δεν γελάει το κοινό; Και στην «Ευριδίκη» και στα «Παράσιτα», ακόμη και όταν έπαιζα την Μπλανς, το κοινό γελούσε. Αν δεν βάλεις χιούμορ στην ερμηνεία σου, δεν μπορεί να περάσει το δράμα.

Πώς είναι «να συναντάς» τον ίδιο ρόλο οκτώ χρόνια μετά;

Πρώτα απ’ όλα, δεν θα είναι η ίδια παράσταση λόγω κορωνοϊού. Αυτό σημαίνει ότι θ’ αλλάξουν οι συνθήκες πάνω στη σκηνή, δεν θα έχουμε τις αγκαλιές και τα φιλιά που είχαμε πριν από οκτώ χρόνια. Θα πρέπει σκηνοθετικά να δουλέψουμε πάνω σε μια νέα συνθήκη. Κυρίως, όμως, δεν θα είναι η ίδια παράσταση γιατί εγώ δεν είμαι ίδια πλέον, ο Τάρλοου δεν είναι ο ίδιος σκηνοθέτης, ο Μαλκότσης και ο Νταλιάνης δεν είναι οι ίδιοι ηθοποιοί. Επιπλέον, θα υπάρχουν και διαφορές στη διανομή και θα έχουμε μαζί μας τον Ορέστη Χαλκιά και την Αρετή Τίλη, που σίγουρα θα φέρουν δικά τους στοιχεία στην παράσταση.

Προσωπικά, πώς αισθάνεσαι που «θα συναντήσεις» ξανά την Ευριδίκη;

Χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί για μένα η διαδρομή αυτού του ρόλου δεν είχε τελειώσει, αλλά και το κοινό ζητούσε χρόνια να επαναληφθεί αυτή η παράσταση. Αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο, το cd της έγινε ανάρπαστο, το ίδιο και το πρόγραμμα της παράστασης που έχει εξαντληθεί. Γι' αυτό και είχαμε αποφασίσει εδώ και δύο χρόνια να την επαναλάβουμε.

Έχεις δηλώσει ότι: «Αρκετά μεγάλη κατάλαβα ότι είμαι ενήλικη». Τι σχέση έχεις με το παιδί μέσα σου;

Ηθοποιός έγινα, επομένως έχω πολύ καλή σχέση. Θεωρώ ότι στην ελληνική κοινωνία τα παιδιά απογαλακτίζονται πολύ αργά και ακόμη πιο δύσκολα ενηλικιώνονται. Άργησα να ενηλικιωθώ με την έννοια του απογαλακτισμού. Το παιδί μέσα μου, όμως, δεν το αφήνω ποτέ, το αγαπώ και το χρειάζομαι.

Εκτός από το να παίξεις σε κωμωδία, θα ήθελες να έχεις κερδίσει και ένα Όσκαρ. Αναρωτιέμαι, πώς με μπαμπά Αμερικάνο, έχοντας ξεπεράσει το εμπόδιο της γλώσσας, δεν αποφάσισες μια καριέρα στο εξωτερικό.

Το θέμα με τη γλώσσα υπάρχει. Η προφορά μου δεν είναι άρτια, ένας Αμερικάνος θα καταλάβει ότι είμαι ξένη. Επιπλέον, πήγαν τόσο καλά τα πράγματα για μένα εδώ, που δεν είχα λόγο να φύγω από τη χώρα μου. Ξέρεις, είναι πολύ σημαντικό για έναν ηθοποιό να παίζει στη γλώσσα του. Παρ’ όλα αυτά, έχω παίξει και σε μια ταινία στα αγγλικά.

Βλέπουμε ότι έχει επανέλθει στην τηλεόραση η ελληνική μυθοπλασία με πολλούς θεατρικούς ηθοποιούς στο καστ...Θα σε δούμε σε κάποια σειρά;

Μόλις ολοκλήρωσα τα γυρίσματά μου για τον δεύτερο κύκλο της σειράς «Έτερος Εγώ», που θα προβληθεί από την Cosmote tv. Είμαι πολύ χαρούμενη που επανέρχονται οι σειρές και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό που παρακολουθούμε σ' αυτές ηθοποιούς που «έχουν κάνει χιλιόμετρα στο σανίδι». Πιστεύω ότι έτσι αναβαθμίζεται και το επίπεδο της υποκριτικής. Για μένα, πρέπει πλέον να σταματήσει και ο διαχωρισμός εμπορικός και μη εμπορικός ηθοποιός. Είναι κάτι παρωχημένο και πρέπει να τελειώνει. Κάνουμε όλοι οι ηθοποιοί το ίδιο πράγμα και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν αυτούς διαχωρισμούς.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Θα ήθελα να έχω ολοκληρωθεί ως άνθρωπος, δηλαδή να γίνω μητέρα. Νομίζω ότι είναι το μόνο κομμάτι που μου λείπει. Στο επαγγελματικό κομμάτι νιώθω πλήρης, έχω συνεργαστεί με μεγάλους σκηνοθέτες, έχω παίξει στην Επίδαυρο, έχω γυρίσει ταινίες και σειρές. Δεν μου λείπει κάτι...

Ακούγεσαι πραγματικά πλήρης...

Δεν θέλω να υποτιμώ όλα τα καλά που μου έχουν τύχει. Είναι δύσκολο να αποδεχθείς την επιτυχία, έχει πόνο αλλά δεν θέλω να υποτιμήσω όλα αυτά που έχω κάνει. Θεατρικά δεν μου λείπει κάτι, πέρα από μια καθαρόαιμη κωμωδία. Δεν λέω: «Αχ, δεν έχω παίξει αυτό...». Τώρα το μόνο που μ' ενδιαφέρει, είναι να έχω την υγεία μου και να είμαι καλά στην προσωπική μου ζωή.

Μου λες ότι έχει πόνο να αποδεχθείς την επιτυχία και θυμάμαι ότι μετά την πρώτη σου θεατρική δουλειά, «Οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μου», είχες αρρωστήσει.

Ναι, όταν τελείωσαν οι παραστάσεις, ανέβασα 39 πυρετό για δύο εβδομάδες. Είχα κουραστεί τόσο πολύ, που έσκασα πλέον. Η επιτυχία είναι βάρος και ειδικά για ένα νέο παιδί.

Πλέον την απολαμβάνεις την επιτυχία;

Ακόμα δεν είναι εύκολο...Συνήθως όλοι περιμένουμε ότι θα αποτύχουμε.

Μετά από όλα όσα έχεις χτίσει, δεν νιώθεις ασφάλεια;

Δεν νιώθω καμία ασφάλεια, και ξέρεις γιατί; Η επιτυχία δεν έχει να κάνει μ' εμένα προσωπικά αλλά μ' ένα σύνολο. Αν η ομάδα δεν είναι δεμένη και ο σκηνοθέτης δεν είναι μια πατρική και καλλιτεχνική φιγούρα από πάνω, δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχει η παράσταση, όσο σπουδαίο και να είναι το έργο.

Έχεις υπάρξει σε δουλειές που για σένα δεν ήταν καλές;

Βεβαίως, και ήμουν η πρώτη που το γνώριζε. Το αισθάνομαι από τις πρόβες. Για την «Ευριδίκη» είχα πει στον Τάρλοου ότι αυτή η παράσταση θα κάνει επιτυχία.

Και τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση, όταν νιώθεις ότι η παράσταση δεν θα πάει καλά;

Τίποτα, συνεχίζω και προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. ∆εν στενοχωριέμαι τώρα πια....

Ευχαριστούμε πολύ το MatchPoint για τη φιλοξενία της φωτογράφισής. 

Info: Την Κόρα Καρβούνη θα δούμε στις 17 και 18 Ιουλίου στη Μικρή Επίδαυρο στην παράσταση  «LiveLooping»  περισσότερες πληροφορίες εδώ. 

Ενώ από 4 Νοεμβρίου θα πρωταγωνιστήσει στην «Ευριδίκη» στο Θέατρο Πορεία κλείστε εδώ τις θέσεις σας. 

Από τα μέσα Ιουνίου, όταν οι αυλές των σχολείων λίγο μετά τη λήξη της σχολικής χρονιάς μένουν ορφανές από μαθητές, σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται μάρτυρες μιας θεατρικής μυσταγωγίας. Συχνά οι θίασοι πραγματοποιούν εκεί τις πρόβες τους, αναζητώντας μια προσομοίωση ανοιχτού χώρου.

Σε μια τέτοια αυλή, κάπου στο Νέο Ηράκλειο, η Ιώ Βουλγαράκη και η ομάδα ΠΥΡ βάζουν τις τελευταίες πινελιές στην «Άφιξη» που θα παρουσιάσουν στις 7 και στις 8 Ιουλίου στο Θέατρο της Μικρής Επιδαύρου. Πρόκειται για τις ραψωδίες φ και χ της «Οδύσσειας».

Είκοσι χρόνια μετά την αναχώρησή του από την Ιθάκη τίποτα δεν θυμίζει πια την παρουσία του Οδυσσέα στο νησί. Αυτό που αντικρίζει επιστρέφοντας στον τόπο του είναι ένα φάντασμα ονείρου. Έτσι το χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Όμηρος. Από το παλάτι
‒στο δικό του φαντασιακό‒ έχει μείνει μόνο ο σκελετός. «Η παράσταση είναι ένα μεγάλο υποκείμενο του Οδυσσέα, δηλαδή βλέπουμε τα πάντα μέσα από τα μάτια του. Το τέλος της ‘‘Οδύσσειας’’, στο οποίο εστιάζει η παράσταση, δεν έχει καμία σχέση με happy end. Είναι πολύ σκοτεινό. Ο Οδυσσέας δεν παίρνει καμία ανάσα ανακούφισης με την άφιξή του. Νιώθει ξένος στον τόπο του και ξεκινά αμέσως έναν αγώνα επιβίωσης και κυριαρχίας», θα μου πει η Ιώ Βουλγαράκη θέλοντας να μου δώσει ένα πρώτο στίγμα.

Οι ηθοποιοί έχουν ήδη πάρει τις θέσεις τους, ανάμεσα σε μια σειρά από ράβδους με led που σχηματίζουν την κάτοψη ενός σπιτιού, το οποίο όμως, αν το δεις από ψηλά, μοιάζει με οφθαλμαπάτη. Ακούγονται οι τελευταίες παρατηρήσεις. Η πρόβα ξεκινά… Η συνέντευξη μπορεί να περιμένει.

Σε τι φάση βρίσκεστε τώρα, δουλεύοντας πάνω σε ένα τόσο απαιτητικό κείμενο;
Είμαστε στην τελική ευθεία και αυτό είναι μια φάση που, ενώ είναι εξαιρετικά απαιτητική, είναι και ανακουφιστική συνάμα γιατί η παράσταση έχει πλέον μορφή. Φυσικά, δουλεύοντας πάνω σε ένα τέτοιο κείμενο, στο οποίο μια εικόνα μπορεί να ολοκληρωθεί σε οκτώ με δέκα στίχους και το βασικότερο εργαλείο είναι η προοπτική στο λόγο, απαιτείται μεγάλη εγρήγορση όταν συνθέτεις τη συνύπαρξη όλων των σκηνικών μέσων για να μην αφήσεις τον ήχο, τη σωματική παρτιτούρα, τις προβολές να το κατακερματίσουν. Απαιτείται τεράστια συγκέντρωση και από μένα και από τους ηθοποιούς.

Σκηνοθετικά είναι ένα στοίχημα για σας το Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου;
Ποια παράσταση δεν είναι ένα στοίχημα; Οι λόγοι βέβαια κάθε φορά είναι διαφορετικοί (δραματουργίας, φόρμας, χρονικής στιγμής στην οποία ανεβαίνει η παράσταση). Αναμετριόμαστε με το άγνωστο, προκαλούμε τον εαυτό μας. Το πιο ενδιαφέρον εδώ είναι, νομίζω, το στοίχημα της Μικρής Επιδαύρου συνολικά φέτος. Το φεστιβάλ επιχειρεί μια συνομιλία του Μεγάλου και του Μικρού Θεάτρου, μαζί και με το Λύκειο Επιδαύρου, πάνω σε ενιαία θεματική. Ταυτόχρονα δίνει στο Μικρό Θέατρο ένα θεατρικό στίγμα και όχι μουσικό, όπως κυρίως είχε.

Δραματουργικά πώς δουλέψατε πάνω στις δύο ραψωδίες του Ομήρου;
Η φ («Τόξου θέσις») έχει κοπεί αρκετά και η χ («Μνηστήρων φόνος»), που αποτελεί τον κύριο κορμό της παράστασης, παίζεται ολόκληρη. Το κείμενο δεν έχει υποστεί διασκευή, δεν έχει άλλες λογοτεχνικές προσθήκες, είναι Όμηρος και Μαρωνίτης. Υπήρξε ένα πρώτο στάδιο δικής μου επεξεργασίας πριν από τις πρόβες, που αφορούσε κυρίως τη διανομή, τη διαχείριση του αφηγηματικού λόγου και την επιλογή των κειμένων που είναι χορική αφήγηση και επομένως λέγονται από όλους. Στη συνέχεια, στη διαδικασία της πρόβας πια, πάνω σε αυτό τον καμβά το κείμενο πήρε την τελική του μορφή. Το ζητούμενο σε μια τέτοια επεξεργασία είναι οι επιλογές που γίνονται να κάνουν την ιδέα της παράστασης πιο ανάγλυφη, διασώζοντας τον πυρήνα του κειμένου.

Ξαναβρίσκεστε, ως ομάδα ΠΥΡ, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Τι αλλάζει στη λειτουργία της ομάδας με τα χρόνια;
Όταν τελειώνει μια δουλειά, νομίζω ότι νιώθουμε πως έχουμε μάθει πολλά σε όλα τα επίπεδα, τόσο στο ερευνητικό, καλλιτεχνικό κομμάτι όσο και στο επίπεδο της οργάνωσης παραγωγής, με την οποία αναγκαστικά ασχολούμαστε, θέλοντας και μη. Όταν ξεκινάμε την επόμενη παραγωγή, αισθανόμαστε όμως ξανά πρωτάρηδες. Οπότε δεν ξέρω τι αλλάζει... Συνεχίζουμε προσπαθώντας να εμπνέουμε, να εμπιστευόμαστε, να σεβόμαστε και να ακούμε ο ένας τον άλλο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Προσωπικά πιστεύω πως με την πάροδο του χρόνου απαιτείται  μεγαλύτερη προσοχή προς το συνεργάτη, γιατί μπορεί και να τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους χωρίς να το πάρουμε είδηση. Απαιτούνται «κεραίες», όπως και σε μια σχέση.

Η παράστασή σας έχει κάτι σαν «προπαράσταση», ένα δρώμενο για 140 θεατές. Θέλετε να μας πείτε τι θα γίνει εκεί και πώς προέκυψε αυτή η ιδέα; Ως ένα «κοινό ζέσταμα» ηθοποιών και θεατών;
Θα τραγουδήσουμε την «Οδυσσέως ἄφιξιν εἰς Ἰθάκην». Και θα συνοδεύσουμε τους θεατές στο αρχαίο θέατρο με αφηγήσεις καθ’ οδόν διάφορων ραψωδιών της «Οδύσσειας», που προηγούνται των φ και χ. Την ιδέα μάς υπαγόρευσε ο ίδιος ο τόπος, και βέβαια η «Οδύσσεια». Το Μικρό Θέατρο βρίσκεται δίπλα στο λιμάνι της Παλιάς Επιδαύρου, ενώνονται με ένα πανέμορφο μονοπατάκι μέσα από περιβόλια και πορτοκαλιές που μοσχοβολάνε. Έμοιαζε αδύνατο λοιπόν να μην εκμεταλλευτούμε το λιμάνι, όταν η ιστορία μας είναι η επιστροφή του Οδυσσέα. Υπάρχει όμως σε όλο αυτό και μια βαθύτερη θεματική σύνδεση με την κυρίως παράσταση: το εναρκτήριο δρώμενο δημιουργεί τη γιορτινή και ονειρική αίσθηση μιας επιστροφής. Για να αφηγηθεί στη συνέχεια η παράσταση το ανέφικτο αυτής της επιστροφής. Για μένα υπάρχει κάτι αμείλικτα πραγματικό σε τούτη τη δράση. Είναι όπως όταν κατεβαίνεις από το αεροπλάνο ύστερα από χρόνια απουσίας και φιλάς το χώμα του τόπου σου, βλέπεις την ομορφιά του και βγάζεις φτερά. Όμως έπειτα από λίγο δεν αναγνωρίζεις τίποτα στη ζωή που βρίσκεις να σε περιμένει εδώ. Ακόμα και οι δρόμοι έχουν αλλάξει.

Η «Άφιξις» θα παρουσιαστεί μόνο στη Μικρή Επίδαυρο;
Ναι.

Ο Οδυσσέας στις ραψωδίες φ και χ είναι ουσιαστικά ένας ξένος όταν επιστρέφει στο ίδιο του το σπίτι. Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να μας κάνει να βιώσουμε αυτό το συναίσθημα; Εσείς το έχετε νιώσει;
Έχω ουσιαστικά δύο χρόνια που είμαι μόνιμα πίσω στην Ελλάδα, ορίζοντας ως επιστροφή μου τη στιγμή που απέκτησα διεύθυνση εδώ, και νιώθω έτσι, ναι. Είναι βέβαια μια πολύ προσωπική αίσθηση αυτή, που δύσκολα μοιράζεται κανείς, γιατί το να νιώθεις ξένος ήδη σημαίνει μια αναπηρία επικοινωνίας. Πάντως, δεν έχω βρει τον εδώ εαυτό μου και είμαι σε διαρκή σύγκρουση με ένα ιδανικό «σπίτι», που τελικά δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ. Απλώς, αν προσπαθήσω να αντικειμενικοποιήσω αυτό το συναίσθημα, να το μετατρέψω σε «πορτρέτο» μιας χώρας, φοβάμαι πως θα ακουστώ είτε ισοπεδωτική είτε αφελής.

Η «Άφιξις» είναι μια παράσταση για το ανέφικτο της επιστροφής. Ο καθένας μας θέλει κάπου να επιστρέψει. Ποια είναι η δική σας «Ιθάκη»;
Είναι τα χρόνια των σπουδών μου στη Μόσχα, τα χρόνια που άρχισα να βρίσκω την ταυτότητά μου, το νόημα των επιλογών μου, τα όρια του εαυτού μου, το δικό μου κέντρο βάρους. Αυτή η εποχή σφραγίστηκε, παρά τις δυσκολίες και τη σκληρότητα ενός «πρωταθλητισμού» που απαιτούν οι Ρώσοι στην εκπαίδευση γενικότερα, από την ανιδιοτελή αφοσίωση των δασκάλων μας σε μας. Αυτή είναι μια αγάπη που δεν θα πάρεις ποτέ ξανά από κανέναν στο επάγγελμα και σε καθορίζει. Τη νοσταλγώ. Και νοσταλγώ αυτόν τον άλλο μου εαυτό, τον εκεί.

Σπουδάσατε σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο Θεατρικής Τέχνης GITIS της Μόσχας. Τώρα διδάσκετε στο Ωδείο Αθηνών. Πώς ήταν για σας η φετινή εμπειρία της επίσκεψης των φοιτητών της παλιάς σας σχολής στο Ωδείο και η συνεργασία με τους Έλληνες φοιτητές στην αρχαία τραγωδία;
Καταρχήν να πω ότι η φετινή συνεργασία με το GITIS, που αυτή τη στιγμή έχει ορίζοντα τριετίας μπροστά της, είναι ένα κατόρθωμα, για το οποίο δουλέψαμε πολλοί άνθρωποι αλλά ξεκίνησε από τον αεικίνητο διευθυντή της σχολής, τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη. Η ανταλλαγή δεν έγινε με το δικό μου έτος, οπότε δεν την έζησα στενά ούτε συμμετείχα στις πρόβες της «Ηλέκτρας». Ωστόσο αυτή η σύμπραξη των σχολών είναι κάτι μεγαλύτερο από τον καθένα μας. Ανοίγει μια προοπτική πραγματικά εμπνευστική και γόνιμη για τα παιδιά, Έλληνες και Ρώσους. Δημιουργεί δεσμούς, καλλιτεχνικούς και προσωπικούς. Για μένα είναι φυσικά συγκινητικό. Ούτε που θα μπορούσα να το φανταστώ όταν ήμουν εκεί.

Πώς στέκονται οι Ρώσοι απέναντι στην αρχαία τραγωδία;
Νομίζω με τεράστια περιέργεια ως προς το σκηνικό τρόπο που έχει ανάγκη αυτό το είδος και μάλλον αμήχανα απέναντι στο χορό και τη λειτουργία του.

Πιστεύετε πως τέτοιες πρωτοβουλίες ανταλλαγής φοιτητών, καθώς και άλλες, όπως το Λύκειο Επιδαύρου, μπορούν να έχουν ουσιαστικές καλλιτεχνικές ζυμώσεις ή είναι ακόμη πολύ νωρίς και χρειάζεται αρκετός χρόνος για να είμαστε σε θέση να τις αποτιμήσουμε;
Πιστεύω πολύ σε αυτές τις πρωτοβουλίες. Η θεατρική τέχνη είναι πρώτα και πάνω από όλα επικοινωνία. Τέτοιες συνεργασίες και διοργανώσεις είναι καταρχήν συναντήσεις. Επίσης, προσφέρουν εμπειρίες, ανθρώπινο υλικό, ερεθίσματα, έκθεση στο άγνωστο... Δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη βασική εκπαίδευση, αλλά την πάνε παραπέρα, τη συμπληρώνουν και την αναζωογονούν.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;
Η επόμενη δουλειά των ΠΥΡ είναι η «Μόλλυ Σουήνυ» του Μπράιαν Φρίελ. Θα παιχτεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου τον Οκτώβριο του 2017. Συγχρόνως θα επαναληφθεί για δεύτερη χρονιά το «Ορλάντο» της Βιρτζίνια Γουλφ με την Αμαλία Καβάλη στο Skrow Theater όπου παίχτηκε και πέρυσι, αφού δώσουμε τέσσερις παραστάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο τέλος του Σεπτέμβρη.

7 και 8 Ιουλίου στη Μικρή Επίδαυρο
Συντελεστές:
Μετάφραση: Δ. Ν. Μαρωνίτης
Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Ιώ Βουλγαράκη
Σκηνικά: Άννα Φιοντόροβα
Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Μουσική: Σαβίνα Γιαννάτου
Κίνηση: Σοφία Πάσχου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Παίζουν: Γιώργος Δικαίος, Δέσποινα Κούρτη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Μαίρη Μηνά, Γιώργος Μπινιάρης, Αργύρης Ξάφης, Γιώργος Παπαγεωργίου
Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και Εθνικό Θέατρο
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2017

Στην ομάδα του "Κύκλωπα" που θα σκηνοθετήσει ο Παντελής Δεντάκης με γυναικείο θίασο στο μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ήρθε να προστεθεί, όπως διαβάσαμε σήμερα στο site του Φεστιβάλ Αθηνών και η ταλαντούχα Αλεξάνδρα Αϊδίνη. Η ηθοποιός που πέρσι είχε πρωταγωνιστεί στους "Όρνιθες" του Νίκου Καραθάνου στην Επίδαυρο θα παίξει τον Ιούλιο στο μικρό Θέατρο τον Σιληνό. Στον ρόλο του Κύκλωπα θα δούμε την εξαιρετική Στεφανία Γουλιώτη ενώ τον Οδυσσέα ερμηνεύει η Άννα Καλαϊτζίδου. Η Νεφέλη Μαϊστράλη, η Μαρία Μοσχούρη, η Αμαλία Νίνου, η Μυρτώ Πανάγου και η Ελένη Τσιμπρικίδου θα είναι οι Σάτυροι. 

Λίγα λόγια για την παράσταση:

Ένας κόσμος αντρικός, ωμός και βίαιος, κόσμος αλληλοεξόντωσης και ανθρωποφαγίας, όπου το δίκαιο ορίζεται από τον εκάστοτε ισχυρό. Στη χώρα των Κυκλώπων ο ξένος δεν περιθάλπεται, δεν φιλοξενείται, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης ή κατασπαράσσεται. Εκεί δεν μπορείς να είσαι ούτε καλός ούτε κακός. Εκεί μπορείς να είσαι μόνο φοβισμένος και απελπισμένος ή σκληρός και ανελέητος. Τα πρόσωπα του Ευριπίδη ακροβατούν ανάμεσα στην ελαφράδα, τη γελοιότητα, την πονηριά, τον καιροσκοπισμό, την ηθική παρακμή, την αγριότητα. Γελοιοποιούν και γελοιοποιούνται. Συντρίβουν και συντρίβονται. 

Η παράσταση, με αποκλειστικά γυναικεία διανομή, διερευνά αυτόν τον άκρως αντρικό κόσμο, μέσα από τη γυναικεία φύση. Μέσα από τον ψυχισμό, τα εκφραστικά μέσα, το σώμα της γυναίκας. Και αναζητά την ισορροπία ανάμεσα στο σοβαρό και το γελοίο, ανάμεσα στο σπλάτερ και την κωμωδία. 

Η προπώληση έχει ξεκινήσει