Κάθε Παρασκευή τα μεσάνυχτα, η ελληνική μικρού μήκους ταινία βρίσκει το νυχτερινό της σπίτι στο Κανάλι της Βούλης, μετατρέποντας τις τηλεοράσεις μας σε κινηματογραφικό και -πλέον- μοναδικό αφτεράδικο. 

Στο αφιιέρωμα λοιπόν "Μικροκύματα" του Καναλιού της Βουλής σε συνεργασία με το Φετσιβάλ Δράμας, την Παρασκευή 23/10 προβλήθηκαν οι ταινίες «Προσευχή» του Θανάση Νεοφώτιστου, «Το εισιτήριο» του Χάρη Σταθόπουλου και «Dream Toy» του Χρήστου Χουλιάρα και εμείς απευθύναμε από τρεις σύντομες ερωτήσεις σε κάθε δημιουργό.

Προσευχή- Θανάσης Νεοφώτιστος

Ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές φοβάται ότι θα τον εκφοβίσουν οι συμμαθητές του κατά τη διάρκεια της σχολικής προσευχής. Συνδέεις, στην ταινία αλλά και στην κοινωνία, την πρόκληση βίαιων συμπεριφορών με την χριστιανική πίστη και την θρησκεία εν γένει;

Όχι. Η χρήση της «Πρωινής Προσευχής» προερχόταν από δικές μου αναμνήσεις, αφού στο σχολείο μου υπήρχε ακόμα η λίστα της «Πρωινής Προσευχής» και ο φόβος του πρωταγωνιστή (και ο δικός μου) είναι η έκθεση που θα προκύψει λέγοντας την «Πρωινή Προσευχή» στο προαύλιο του σχολείου, μπροστά σε όλα τα παιδιά. Μέσα από αυτήν την έκθεση, ο πρωταγωνιστής φοβάται ότι η λεκτική βία που του ασκούσαν σε προσωπικό επίπεδο θα γινόταν και δημόσια. Αυτό που πιθανόν να υπογραμμίζεται είναι το πόσο επικίνδυνη είναι η ύπαρξη υποχρεωτικών διαδικασιών αναφορικά με κάτι τόσο βαθιά προσωπικό. Η θρησκεία και η πίστη δεν μπορεί να έχει εξωγενείς υποχρεώσεις.

Η άσκηση βίας από αγανάκτηση ή συσσωρευμένη καταπίεση μπορεί να γίνει κοινωνικά αποδεκτή;

Όχι. Όλες οι μορφές βίας μπορώ κάπως να κατανοήσω πως γεννιούνται, αλλά καμία μορφή δεν μπορώ να την δικαιολογήσω. Η βία για μένα δεν είναι αποδεκτή.

Ποιο είναι το σινεμά που αγαπάς και θέλεις να κάνεις;

Το Σινεμά που αγαπάω να βλέπω και ίσως θέλω και εγώ να κάνω, είναι κυρίως ανθρωποκεντρικό. Μου αρέσουν τα συναισθήματα και με ιντριγκάρουν νέες μορφές σκηνοθεσίας που θα εκφράσουν αυτά τα συναισθήματα. Επίσης μου δημιουργείται μία ανάγκη, περνώντας τα χρόνια, σε ένα «ακτιβιστικό» επίπεδο, να υπερασπιστώ, μέσα από τις ιστορίες μου, ήρωες που νιώθουν διαφορετικοί και μέσα από αυτό να υπερασπιστώ κι εμένα.

Το εισιτήριο- Χάρης Σταθόπουλος

Ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο σεβασμός στον άνθρωπο μοιάζει να μην έχει σημασία. Η νέα γενιά μπορεί να το ανατρέψει αυτό;

Είναι στο χέρι της, αν και βλέπω τον κυνισμό και την αδιαφορία να επικρατούν. Όμως δεν σταματάω να ελπίζω ότι μπορεί.

Το ότι αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν μας ως κάτι ένδοξο πως έχει επιδράσει στην εθνική μας ταυτότητα αλλά και στην καθημερινή μας ζωή και συμπεριφορά;

Σε κάποιους λίγους έχει επιδράσει θετικά και σε αρκετούς άλλους αρνητικά. Θετικά γιατί ορισμένοι έχουν αντιληφθεί στοιχεία αυτού του ένδοξου παρελθόντος και τα έχουν φιλτράρει και προσαρμόσει, όσο γίνεται και είναι υγιές, στις τωρινές συνθήκες της καθημερινότητας. Και αρνητικά γιατί πολλοί νομίζουν πως μπορούν να καπηλεύονται ή να αξιώνουν μερίδιο ευθύνης για πράγματα που έγιναν χιλιάδες χρόνια πριν, ενώ το μόνο κοινό που έχουν με το τότε, είναι πως γεννήθηκαν σε παραπλήσια χώματα.

Ποιο είναι το σινεμά που αγαπάς και θέλεις να κάνεις;

Το σινεμά που αγαπάω και θέλω να κάνω είναι σινεμά που προβάλλεται κατά βάση σε κινηματογραφικές αίθουσες και απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό. Χωρίς όμως να είναι απλοικό και χωρίς να προσφέρει εύκολες ή ανώδυνες απαντήσεις και εμπειρίες.

Dream Toy, Χρήστος Χουλιάρας

Ο «πρωταγωνιστής» σου θέλει κάτι, βάζει τα δυνατά του και το πετυχαίνει.Στην πραγματική ζωή  είναι η θέληση αρκετή;

Πιστεύω ότι αν θέλεις κάτι πραγματικά πολύ και επιμένεις , αλλά χωρίς η επιμονή αυτή να γίνεται σκοπός ζωής , κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα τελικά θα το πετύχεις , όπως ο ήρωας της ταινίας που αποκτά ζωή την κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει την αναζήτησή του .

Είναι μια πολύ συναισθηματική ιστορία. Πιστεύεις ότι το συναίσθημα λείπει από από την «σύγχρονη» εποχή, από το «σύγχρονο» σινεμά;

Το αληθινό συναίσθημα που δεν πιέζει τον θεατή ,  ναι λείπει , υπάρχει βέβαια αλλά με έναν εκβιαστικό τρόπο που φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα , ακριβώς όπως συμβαίνει στην ζωή μας δηλαδή .

Ποιο είναι το σινεμά που σου αρέσει και θέλεις να κάνεις;

Από τις 9 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή στις 12 το βράδυ, το Κανάλι της Βουλής προβάλλει βραβευμένες ελληνικές ταινίες του Φεστιβάλ Δράμας από το 2013 έως το 2018. Για τους επόμενους, λοιπόν, 2,5 περίπου μήνες θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε 32 ταινίες μικρού μήκους σε δέκα προβολές της μίας ώρας.

Το αφιέρωμα άνοιξε την προηγούμενη Παρασκευή με τις ταινίες: Σπόρος (2015) της Ιφιγένειας Κοτσώνη, Twist (2016) του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου και Κύβος (2016) του Αλέξανδρου Σκούρα.

Κι αν δεν είχατε την ευκαιρία να πιείτε μπύρα ξυπόλητοι στο πλακόστρωτο έξω απ’ τα γραφεία του Φεστιβάλ Δράμας επιχειρηματολογώντας με πάθος γιατί ο Βέντερς γαμάει πιο πολύ απ’ τον Χέρτζογκ. Η αν ποτέ δεν κάτσατε για κρασιά με έναν σκηνοθέτη για να του πείτε ότι ,του αρέσουν δεν του αρέσουν, εσείς του αδερφούς Νταρντέν δεν τους μπορείτε. Τότε ένα μικρό κομμάτι της γιορτής αυτής του σινεμά επιχειρούμε να σας μεταφέρουμε, παίρνοντας τον λόγο των δημιουργών ,από πλακόστρωτα, μπαράκια και κινηματογραφικές αίθουσες της Δράμας, και παρουσιάζοντας τον μπροστά στα διαδικτυακά μάτια σας.

Σπόρος, Ιφιγένεια Κοτσώνη

Σε μια δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος η καλλιέργεια φυτών απαγορεύεται. Η Νάλα, ντίλερ λαχανικών, συλλαμβάνεται από την αστυνομία.

Είναι μια ταινία για την ελπίδα;

Ναι, είναι. Είναι για την ελπίδα που ζει μέσα μας, πως όση καταπίεση και να βιώνουμε κάποια στιγμή ο «σπόρος» θα φυτρώσει και η ζωή θα νικήσει.

Αν δεν υπήρχαν επαναστάσεις κι επαναστάτες θα έμενε ζωντανή η ελπίδα;

Εγώ νομίζω συμβαίνει το αντίθετο. Οι επαναστάσεις γίνονται γιατί η ελπίδα ζει. Αν την χάσουμε θα πάψουμε και να «πολεμάμε» και θα παραδοθούμε στη μοίρα μας.

Είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με ένα πρόσημο ιδεολογικό. Πιστεύεις ότι η τέχνη επιβάλλεται να ασκεί κοινωνική κριτική;

Δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τίποτα στην τέχνη πιστεύω. Η κάθε μορφή της εκφράζει μια εσωτερική ανησυχία του/της δημιουργού η οποία είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Η δική μου θεματολογία αφορά τις δικές μου σκέψεις και συναισθήματα, αυτό είναι όλο.

Ποιο είναι το σινεμά που αγαπάς και ποιο θέλεις να κάνεις;

Οι ταινίες που μου αρέσουν πιο πολύ νομίζω είναι εκείνες που έχουν πολλαπλά επίπεδα. Φαίνονται απλές με μια πρώτη ματιά αλλά αν τις δεις πιο αναλυτικά είναι βαθιά φιλοσοφικές. Επίσης μου αρέσουν οι ταινίες που καταφέρνουν να με αγγίζουν συναισθηματικά. Αυτός είναι και ο κινηματογράφος που θα ήθελα να κάνω. Να μιλήσω κατευθείαν στην καρδιά των ανθρώπων.

Twist, Μιχάλης Παπαντωνόπουλος

Περιττώματα βρέθηκαν στην καρέκλα μιας καθηγήτριας. Το συμβούλιο των καθηγητών προσπαθεί να βρει και να τιμωρήσει τον ένοχο.

Είναι η τιμωρία τρόπος διαπαιδαγώγησης;

Η τιμωρία είθισται να προκρίνεται ως μία πολιτισμική προσομοίωση προετοιμασίας του παιδιού ή του εφήβου για τη μετάβασή του σε λιγότερο «προστατευμένα» περιβάλλοντα. Ωστόσο, η πράξη αυτή καθεαυτή φαίνεται να είναι πιο «σημαντική» για  τους ίδιους τους ενήλικες. Η τιμωρία βοηθά, κυρίως, αυτόν που τιμωρεί να αισθάνεται ότι διατηρείται ο έλεγχος, για αυτό και συναντάται στο ρόλο του γονιού, του δασκάλου ή του ιεραρχικά ανώτερου. Συνεπώς, η τιμωρία έχει να κάνει περισσότερο με την κυριαρχία (τη διατήρηση των συσχετισμών δυνάμεων και των σχέσεων εξουσίας) και λιγότερο με τη διαπαιδαγώγηση, ως διεργασία κοινωνικής και πολιτισμικής πρότασης ζωής (θετική διάσταση της εξουσίας). Τα παιδιά και οι έφηβοι φαίνεται να αφομοιώνουν επιθυμητές συμπεριφορές, πρότυπα και κανόνες, όχι λόγω της εφαρμογής τιμωρητικών πρακτικών, αλλά μέσα από την ισορροπία μεταξύ μιας συνεκτικής (συνέπεια λόγων-πράξεων) πρότασης από τους σημαντικούς άλλους της ζωής τους και, ταυτόχρονα, της δυνατότητας να αισθανθούν μέσα από αυτό ελεύθεροι ή διαφοροποιημένοι.

Τελικά, η σύγκρουση γενεών είναι μια γόνιμη διαδικασία; Ή καταλήγει πάντα στην επιβολή της δύναμης του μεγαλύτερου;

Η γενεακή σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, είτε γίνεται αντιληπτή ως «γόνιμη», «χρήσιμη» και «απαραίτητη» είτε όχι. Όπως σε όλες τις περιπτώσεις κοινωνικής σύγκρουσης, νοείται ως αναγκαία από τη μειονότητα και όχι από την κυρίαρχη ομάδα. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, με τη γενεακή σύγκρουση, είναι ότι ο νικητής είναι προαποφασισμένος, μιας και – μεταξύ άλλων -- μέσα από την κυριαρχία των νέων γενιών εξασφαλίζεται η κοινωνική αλλαγή.

Ως νέα γενιά στον ελληνικό κινηματογράφο θέλεις να «συγκρουστείς» με την προηγούμενη; Αν ναι ποιο είναι το σινεμά που σε ενδιαφέρει να κάνεις;

Τα τελευταία, περίπου είκοσι χρόνια, παρατηρείται η άνθηση ενός νέου ρεύματος στον ελληνικό κινηματογράφο, νέου ως προς τη φόρμα, το περιεχόμενο και τη θεματική. Φαίνεται ότι η «σύγκρουση» που συντελείται αυτή την περίοδο περιλαμβάνει περισσότερο την πρόταση των νέων κινηματογραφιστών αυτής της περιόδου, με το ελληνικό «τηλεοπτικό» σινεμά της δεκαετίας του 90, ή ακόμη και με το ποιοτικό σινεμά του δημιουργού των προηγούμενων δεκαετιών.

Cube, Αλέξανδρος Σκούρας

Ο Μάκης, άνεργος 35άρης, η μητέρα του και η αδερφή του περιμένουν τον μικρότερο αδερφό τους που επιστρέφει από το εξωτερικό.

Είναι το Cube η ιστορία ενός αποτυχημένου ανθρώπου;

Δεν μου είναι εύκολο να βάζω ταμπέλες αποτυχημένου και επιτυχημένου σε έναν άνθρωπο και αυτό γιατί δεν διαθέτω τα σωστά κριτήρια. Τι ορίζει κάποιον ως αποτυχημένο ή ως επιτυχημένο; Ποιος είμαι εγώ που θα το κρίνω; Από ποια θέση ισχύως; Για μένα ο Μάκης είναι απλά ένας άνθρωπος που έχει χάσει το δρόμο του. 

Αν αγαπάς και αγαπιέσαι τι άλλο χρειάζεται για να έχεις μια «επιτυχημένη» ζωή;

Να αγαπάς και τον εαυτό σου. Να γίνεσαι αποδεκτός πρώτα απ' όλα από σένα. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα του ήρωα της ταινίας.

Η μάνα είναι κεντρική ηρωίδα της ταινίας. Τι είναι η «μάνα» ως σύμβολο για σένα;

Γενικότερα αποφεύγω τους συμβολισμούς και άρα αποφεύγω και να βλέπω τους χαρακτήρες των ταινιών μου ως σύμβολα. Αν δεις έναν χαρακτήρα ως σύμβολο, του αφαιρείς τον ανθρωπισμό του και χωρίς αυτό είναι δύσκολο να τον αγαπήσεις. Προσπαθώ να αγαπάω κάθε χαρακτήρα στις ταινίες μου, ακόμα και τους πιο ιδιαίτερους. Προσπαθώ να δω πίσω από το προσωπείο τους, να κατανοήσω τις πράξεις του, ακόμα και αν δεν συμφωνώ μαζί τους. Επομένως, δεν μπορώ να δω την “μάνα” με κάποιον συμβολισμό. Η μάνα στην ταινία είναι αυτή η συγκεκριμένη και διαμορφώνεται εντός ενός συγκεκριμένου πλαισίου, στη βάση των συσχετισμών με τους υπόλοιπούς χαρακτήρες.

Ποιο είναι το σινεμά που αγαπάς και θέλεις να κάνεις;

Μου αρέσουν πολλές ταινίες, διαφορετικά είδη. Από τον “Πορτοφολά” του Μπρεσόν, μέχρι το “Επιστροφή στο μέλλον”. Σε σχέση με αυτό που προσπαθώ να κάνω, μπορώ να πω ότι αγαπάω τις ταινίες που διακρίνονται από μια απλότητα, που μπορούν να πουν πολλά χρησιμοποιώντας τα λιγότερα δυνατά εκφραστικά μέσα.

Το Φεστιβάλ Δράμας Ταξιδεύει στο Κανάλι της Βουλής  και παρουσιάζει 32  μικρά κινηματογραφικά «διαμαντάκια» στη  νέα ζώνη προβολής ταινιών μικρού μήκους του σταθμού  με τον τίτλο «Μικροκύματα».

Η νέα ζώνη, που εγκαινιάζεται αυτήν την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου τα μεσάνυχτα, εντάσσεται στο νέο πρόγραμμα του Τηλεοπτικού  Σταθμού της Βουλής των Ελλήνων  και θα περιλαμβάνει βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους όλων των ειδών - μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και animation-  από την ελληνική και τη διεθνή κινηματογραφική παραγωγή.

Τη νέα αυτή ζώνη, που στόχο έχει να δώσει βήμα στην μικρού μήκους ταινία , θα εγκαινιάσει αφιέρωμα σε βραβευμένες ελληνικές ταινίες του Φεστιβάλ Δρά­μας της εξαετίας 2013-2018. Το αφιέρωμα θα παρουσιάσει 32 μικρές ταινίες, σε 10 ωριαίες συλλογές (που αντιστοιχούν σε 2,5 μήνες προβολών).

Αυτή την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου θα προβληθούν οι ταινίες Κύβος του Αλέξαν­δρου Σκούρα (2016), Twist  του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου (2016) και  Ο Σπόρος  της Ιφιγέ­νειας Κοτσώνη (2015).

Το πρόγραμμα είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Αντώνη Παπαδόπουλου, επί σειρά ετών καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ Δράμας. Η διανομή των ταινιών έγινε από την t-shOrt. 

Τα «Μικροκύματα» θα δίνουν ραντεβού με τους φίλους  της μικρού μήκους ταινίας κάθε Παρασκευή τα μεσάνυχτα και σε επανάλη­ψη κάθε Σάββατο στη 01:00, στον Τηλεοπτικό Σταθμό της Βουλής των Ελλήνων.

Eδώ θα βρείτε το τρέιλερ για τα «Μικροκύματα»:

https://www.youtube.com/watch?v=RHSq5pBRYwc

Περισσότερες πληροφορίες:

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. (Γραμματεία Φεστιβάλ Δράμας)

Γραφεία Δράμας: τηλ. 25210 47575

Γραφεία Αθήνας: τηλ. 210 3300309

• Site: https://www.dramafilmfestival.gr/

• Facebook:  https://www.facebook.com/dramafilmfestival/

• Instagram: https://www.instagram.com/dramafilmfestival/
• Youtube: https://www.youtube.com/user/dramafilmfestival/
• FilmFreeway:  https://filmfreeway.com/dramafilmfestival
• Hashtag:   #dramafilmfestival  & #DISFF43