Λόγω επιτυχίας η παράσταση "Δούλες" σε σκηνοθεσία Βάσιας Χρονοπούλου παίρνει παράταση και θα παίζεται μέχρι τις 28/12!

Επιπλέον στις 22 και 23 Νοεμβρίου θα γίνουν δύο παραστάσεις για μεικτό κοινό.

Με 50% πληρότητα, υποχρεωτικό rabit test 48 ωρών και φυσικά όλα τα γνωστά μέτρα (υποχρεωτική μάσκα, αποστάσεις κ.λ.π)

«Για τις Δούλες, ένας κριτικός είπε κάποτε πως οι δούλες δεν «μιλούσαν έτσι». Και όμως, έτσι μιλούνε, αλλά μόνο για μένα, και για μένα μόνο το βράδυ, τα μεσάνυχτα.»

Μια νύχτα φαντασιώσεων και ψευδαισθήσεων, ανάμεσα σε λουλούδια, φορέματα, παγιέτες και γούνες...

Οι αδερφές Λεμερσιέ, οι υπηρέτριες, όπως κάθε βράδυ, όταν μένουν μόνες μιμούνται την Κυρία τους με τη δούλα της. Κάθε βράδυ...Ένα παιχνίδι, μια «τελετή» που οδηγεί στο «θάνατο» της Κυρίας και στη μεγαλειώδη κυριαρχία της Δούλας. Τι γίνεται, όμως, όταν η ονειροφαντασία του φόνου γίνεται πραγματική επιθυμία και προσχέδιο για ένα έγκλημα;

Το έργο αποκαλύπτει τις πιο τρομακτικές σκέψεις δυο κοριτσιών και τη δύναμη του φθόνου που μπορεί να καταβάλει έναν αδύναμο άνθρωπο. Ποια σωτηρία επιλέγει η ψυχή όταν συνειδητοποιήσει πως αυτό που μισεί περισσότερο στον άλλον είναι ο αντικατοπτρισμός του ίδιου της του εαυτού; Υπάρχει σωτηρία ή ένα τέλμα που μόνο ο θάνατος μπορεί να το λυτρώσει; «Πρόκειται για μια ιστορία τεράτων» είπε ο Ζενέ...

Στην παράσταση το παιχνίδι των Λεμερσιέ αλλάζει, το θέατρο εν θεάτρω μεγεθύνεται και το σύμβολο αυτού που θα ήθελαν οι δούλες να είναι, η «Κυρία», χτίζεται σιγά σιγά μπροστά στον θεατή και γίνεται ένας άνθρωπος που δρα αντίστροφα στην αυτοκαταστροφική πορεία των Λεμερσιέ: ένας άντρας επιλέγει συνειδητά να ντυθεί την εικόνα της Κυρίας και θαρρετά μετατρέπεται στο τέλειο είδωλο, σε μία γυναίκα βασίλισσα του κόσμου της, πρωταγωνίστρια της σημερινής κοινωνίας τεράτων.

Tο απροσπέλαστο της εικόνας της Κυρίας καθιστά τις αδερφές Λεμερσιέ ανίκανες για όποια περαιτέρω δράση και τις οδηγεί σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο με κέντρο το δίπολο έγκλημα και αγιοσύνη.

Συντελεστές

Μετάφραση: Ντένια Στασινοπούλου, Βάσια Χρονοπούλου

Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου
Κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου
Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου
Φωτογραφίες – τρέιλερ: Ίρις Κατσούλα
Παραγωγή: Apparatus

Οργάνωση παραγωγής: Μάνθα Καραδήμα
Επικοινωνία- Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν

Σολάνζ: Ντένια Στασινοπούλου
Κλαιρ: Ιωάννα Λέκκα
Κυρία: Holly Grace (Θέμης Θεοχάρογλου)

Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Βιογραφικό Apparatus

Apparatus κατά τον Vilem Flusser είναι ένα εργαλείο που έχει ως στόχο να αλλάζει το νόημα του κόσμου. Το ορίζει ως μαύρα κουτιά τα οποία προσομοιώνουν την ανθρώπινη σκέψη αλλά και ως ένα παιχνίδι που συνδυάζει σύμβολα, μετατρέποντας την κοινωνία σε ένα μηχανισμό ανάδρασης με στόχο την περαιτέρω βελτίωση των λειτουργιών και την ανάπτυξη της ίδιας της συσκευής. Έτσι, λοιπόν, στόχος των Apparatus (Μάνθα Καραδήμα, Δημήτρης Μπαλτάς, Βάσια Χρονοπούλου) είναι η δημιουργία μιας καλοκουρδισμένης μηχανής που είναι σε διαρκή ετοιμότητα να αρπάξει κάθε τι ωραίο και κάθε τι άσχημο και να το μετατρέψει σε κάτι καινούργιο μέσω των διαφόρων μορφών της τέχνης. Σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία νέων έργων είναι η θεματική που απασχολεί την ομάδα την εκάστοτε περίοδο και η ανάγκη επικοινωνίας της με την σύγχρονη κοινωνία. Έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής τα έργα: «Ο Ιδομενέας, ο βασιλιάς της Κρήτης» (σκην. Ε. Ρευματά, Αρχαίο θέατρο Ορχομενού Αρκαδίας – Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός – 2021) «Τα Βρώμικα Χέρια» του Ζ.Π. Σαρτρ (σκην. Β. Χρονοπούλου, Θέατρο 104 - 2019), "Νύχτες", μια παράσταση βασισμένη στις "Λευκές Νύχτες" του Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι (σκην. Β. Χρονοπούλου, Θέατρο 104 - 2018), «Ο Μηχανισμός του Δωματίου» του Αριστείδη Αντονά (σκην. Β. Χρονοπούλου, Κ.Ε.Τ. - 2017).

https://www.facebook.com/apparatusGr/
https://www.instagram.com/apparatus.theater/
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
Διάρκεια: 90 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: κανονικό 15 ευρώ
μειωμένο (φοιτητικό- άνω των 65) 12 ευρώ
5 ευρώ ανέργων και ατέλειες
Γκρουπ άνω των 7 ατόμων (10 ευρώ)
Προπώληση μέσω viva.gr

Θέατρο Άλμα Β' Σκηνή
Διεύθυνση: Ακομινάτου 15
Τηλέφωνο: 21 0522 0100

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη

φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης 

Αν η πανδημία μας έκανε να βιώσουμε την παντελή απώλεια των ρυθμών του φθινοπώρου που ισορροπούν ανάμεσα σε πρωτοβρόχια, ατέλειωτες υποχρεώσεις και κίνηση, το άνοιγμα των θεάτρων είναι εδώ για να μας εντάξει, τελικά, ομαλότερα στην απότομη μετάβαση στην -ίσως- σκληρή καθημερινότητα. Σε μία, λοιπόν, ακόμα ηλιόλουστη Κυριακή συναντήσαμε την Ιωάννα Λέκκα και την Ντένια Στασινοπούλου που πρωταγωνιστούν ως «Δούλες» στην παράσταση της ομάδας Apparatus στη Β’ Σκηνή του θεάτρου Άλμα από 11 Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία Βάσιας Χρονοπούλου. Ξεκινώντας από την παράσταση, μιλήσαμε για τις φοβίες μας, τις σχέσεις εξουσίας, την ψυχολογική κακοποίηση και τον ρόλο του σχολείου.

Νιώθω ότι οι «Δούλες» ως έργο έχουν πιο πολύ απ’ όλα να κάνουν με ένα παιχνίδι εξουσίας. Είναι οι σχέσεις των ανθρώπων μια ισορροπία ανάμεσα σε masters και slaves;

Ντένια:- Το έργο είναι μια διαρκής προσπάθεια να γίνουν οι δούλες, masters. Και, μάλιστα, η Σολάνζ, ας πούμε, αποτυγχάνει διαρκώς. Αυτό που καταφέρνει, είναι μόνο κάποιες μικρές προσωπικές νίκες αποσυνδεδεμένες από τα κοινωνικά και ταξικά στερεότυπα.

Ιωάννα:- Παλιότερα δούλευα σε μπαρ. Και έβλεπα ότι όταν οι υπάλληλοι γινόντουσαν αφεντικά συμπεριφερόντουσαν συχνά χειρότερα από τα πρώην αφεντικά. Το ίδιο ισχύει και με άτομα που έχουν δεχτεί bullying και μετά γίνονται θύτες. Και λες «γιατί ρε γαμώτο; Από slave γίνομαι master και κάνω χειρότερα;». Βέβαια, η συμπεριφορά και ο σεβασμός δεν έχει να κάνει μόνο με την κοινωνική τάξη, έχει να κάνει και με το μέσα μας. Φυσικά και υπάρχει, μέσα στο έργο όλο αυτό. Βέβαια, τελικά, οι δούλες γίνονται masters μόνο μέσα στη δική τους φαντασία. Πέρα, όμως, από την εξουσία της Κυρίας, υπάρχει εξουσία και απ’ τις Δούλες. Τελικά, με ένα τρόπο την καταδυναστεύουν. Όχι, όμως, με την αρνητική έννοια. Χωρίς αυτές αυτή δεν θα μπορούσε να ορθοποδήσει. Ό,τι και να γίνει έχει αυτές τις δύο δούλες.

Δηλαδή, τελικά, αγωνιζόμαστε διαρκώς για να γίνουμε masters;

Ιωάννα:- Το ζήτημα αυτό είναι πολύ προσωπικό. Οι Δούλες, ας πούμε, ονειρεύονται να γίνουν καλύτερες οι ζωές τους, να αγοράσουν ένα φόρεμα. Και στη ζωή μας, ο καθένας έχει διαφορετικά όνειρα. Άλλος ας πούμε είναι πιο κυνικός και λέει ότι θέλει να κάνει λεφτά και άλλος λέει ότι θέλει να πάει σε ένα νησί να δοκιμάσει τη ζωή εκεί.

Ντένια:- Εμένα, πάντως, πάντα με ξαφνιάζει να βλέπω ανθρώπους που δεν φέρονται καλά στους υφισταμένους τους και εξακολουθούν να έχουν πετυχημένες επιχειρήσεις.

Τα όρια μας πού πρέπει να μπαίνουν; Μάλιστα, σε μια δουλειά, όπως το θέατρο που είναι συλλογικό αποτέλεσμα πώς λειτουργεί αυτό το κομμάτι των ορίων σε μια συνεργασία;

Ιωάννα:- Παίζει ρόλο το τι περιθώριο αφήνουμε κι εμείς σ’ αυτές τις συμπεριφορές. Εγώ, ας πούμε, παλιότερα δεν έλεγα κάποια πράγματα. Πλέον τα λέω. «Κάτσε αγάπη μου, αυτό δεν είναι στη συμφωνία μας».

Ντενια:- Όταν το κλίμα σε μια δουλειά και σε μια παράσταση είναι καλό, κάνεις κι εσύ ό,τι καλύτερο μπορείς και για σένα και για το σύνολο. Όταν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που διαρκώς με τη συμπεριφορά του σε υπονομεύει και σε υποτιμάει, εκεί τίθεται το θέμα των ορίων. Σε μια παράσταση πρέπει να ξεκινάμε από το ότι όλοι οι συντελεστές έχουμε την ίδια αγάπη για τη δουλειά που πάμε να κάνουμε.

Ιωάννα:- Αν νιώθεις ότι συγκλίνεις με τους ανθρώπους, μοιράζεται η αγάπη. Εγώ όταν μου λένε να κάνω μια παράσταση και δεν επικοινωνώ με τους συνεργάτες δεν την κάνω. Δεν θέλω να τριφτώ στη δουλειά και να γραφτεί μια δυσάρεστη εμπειρία μέσα μου. Το κάνουμε με μεράκι, γιατί να το κάνουμε σε κακές συνθήκες;

 

Η παιδεία τι ρόλο παίζει στον τρόπο με τον οποίο διαρθρώνονται και ευδοκιμούν αυτές οι σχέσεις;

Ιωάννα:- Περνούσα προχθές από ένα σχολείο και άκουσα την τονικότητα της δασκάλας. Την τονικότητα του άγχους, της κατηγόριας, των ενοχών και του κομπλεξισμού. Περνάει μέσα στο παιδί. Δεν είναι παιδεία αυτή η φωνή και η διδαχή. Δεν λέω να μην υπάρχουν κανόνες, αλλά νιώθω ότι έχει στηθεί πολύ λάθος αυτός ο κόσμος.

Ντένια:- Είναι τόσο εύκολο να μιλήσει έτσι ο δάσκαλος και τόσο σπάνιο να μιλήσει με αγάπη και ειλικρίνεια σε ένα παιδί, να το εμπνεύσει και να το βοηθήσει να εξελιχθεί.

Ιωάννα:- Ο δάσκαλος πρέπει να δίνει ερεθίσματα και όχι να κάνει διδαχή. Και το σχολείο μπορεί να σε καταστρέψει ή να σε διαμορφώσει με έναν τρόπο δημιουργικό και γόνιμο.

 

Το #metoo, πέρα από τα σκάνδαλα της σεξουαλικής κακοποίησης, είχε να κάνει και με το κομμάτι της ψυχολογικής κακοποίησης. Περνώντας οι μήνες, πιστεύετε ότι, τελικά, όλο αυτό θα αλλάξει τις ισορροπίες στον χώρο του θεάτρου;

Ιωάννα:- Αρχικά, εγώ καταλαβαίνω τους ανθρώπους που δημοσιοποίησαν τις εμπειρίες τους. Αυτό, όμως, που πιστεύω είναι ότι, με ένα τρόπο, και οι δυο έχουν ευθύνη για κάποιες συμπεριφορές. Αν ας πούμε με βρίζουν κι εγώ συνεχίζω να πηγαίνω στις πρόβες, δεν έχω ευθύνη; Ο Σερβετάλης μας είχε πει «Δεν σας κάνω παρατήρηση, γιατί ο καθένας είναι ο καλλιτέχνης που έχει επιλέξει να είναι». Αυτό έχει χαραχτεί μέσα μου. Τελικά, σε σένα είσαι υπόλογος αν βαριέσαι να δώσεις σε μια δουλειά την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει. Βέβαια, τώρα αν δε σου ταιριάζει ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου, αντί να τον ξεφτιλίζεις πρέπει να κάνει μια συζήτηση μαζί του. Όσο και να λέμε ότι το θέατρο είναι δουλειά, δεν πάμε το πρωί στο γραφείο να βάλουμε σφραγίδες και να ακούσουμε τον προϊστάμενο να μας βρίζει.

Ντενια:- Σε μια δουλειά παντού θα έχεις αντιρρήσεις και συμφωνίες. Εγώ, βρίσκω, όμως, πάντα τι μπορώ να κάνω παρά τις αντιρρήσεις και τις διαφωνίες μου. Είναι διαφορετικό πράγμα ,όμως, οι προσωπικές επιθέσεις. Όταν κάποιος, ας πούμε, σου λέει είσαι ότι είσαι άχρηστος και μπορεί να μην βρίσκεις, ούτε, τη δύναμη να του να πεις «τότε γιατί είμαι εδώ;»

Τελικά, κρίνουμε τον καλλιτέχνη μόνο από την δουλειά του ή και από την προσωπικότητα του;

Ιωάννα:- Στο εξωτερικό, δεν υπάρχουν, σκηνοθέτες που έχουν κάνει αντίστοιχα πράγματα; Δε λέω να το χειροκροτήσουμε όλο αυτό, αλλά αυτός ο φανατισμός είναι ακραίος. Εγώ τι πρέπει να κάνω; Να μην ξαναβάλω ταινία του τάδε μεγάλου σκηνοθέτη επειδή ήταν παιδόφιλος; Αυτός ο άνθρωπος είχε κάτι μεγάλο να καταθέσει. Τον βλέπω ως σκηνοθέτη και ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Είναι διαφορετικό, βέβαια, το αν εγώ θα πάω σε μια παράσταση που μπορεί να σκηνοθετήσει ο Λιγνάδης άμα βγει από τη φυλακή. Βέβαια, να σου πω την αλήθεια, πιστεύω ότι μπορεί να γινόταν και χαμός, να ήταν ένα ολόκληρο happening.

Τι το καινούριο προσφέρει σε ένα κλασικό έργο η παράσταση;

Ντένια:- Το καινούριο είναι ότι την Κυρία την υποδύεται dragqueen, ο Θέμης (Θεοχάρογλου). Είναι υπέροχος και κάνει την Κυρία όπως δεν θα μπορούσαμε να την κάνουμε εμείς. Έχει, ας πούμε μία θηλυκότητα την οποία εγώ δεν νιώθω τόσο έντονη μέσα μου, όσο τη βλέπω στο Θέμη. Μάλιστα αυτό ταιριάζει πολύ και στο έργο. Η Σολάνζ νιώθει ότι αυτό που βλέπει δεν θα το φτάσει.

Ιωάννα:- Δημιουργείται ένα παιχνίδι. Είμαστε μια εγρήγορση. Εγώ προσπαθώ στιγμή με τη στιγμή να το προσεγγίζω. Να βγάλω την αλήθεια μου στη σκηνή. Εντελώς γυμνή. Και…πάμε να βουτήξουμε.

Σε μια συνθήκη έντονης και αγχωτικής, για πολλούς, καθημερινότητας πώς μπορεί να μιλήσει το έργο και η παράσταση;

Ντένια:- Εγώ αυτό που θέλω να κρατήσω από την παράσταση στη ζωή μου, είναι ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε την φαντασία μας. Είναι απαραίτητή στην καθημερινότητα, στη ζωή, στις σχέσεις, στη δουλειά μας. Είναι το παν.

Ιωάννα:- Εμένα με εκπλήσσει και το ότι δεν φοβούνται. Εμείς φοβόμαστε πολύ στη ζωή μας. Αυτές βιώνουν ακραίες καταστάσεις, αλλά τις αντιμετωπίζουν με τόλμη, σαν παιχνίδι.

Ντενια:- Οι φόβοι μας είναι όλο και πιο συχνοί. Και στα μικρά και στα μεγάλα. Οι δούλες στην σκέψη τους, μπορεί να είναι πολύ πιο ελεύθερες απ’ ό,τι νιώθουμε στην καθημερινότητα μας.

Τι μας φοβίζει; Η πόλη, η δουλειά, η προσωπική επαφή;

Ντενια:- Σίγουρα το ότι συχνά, δεν μας καλύπτει μία δουλειά παίζει ρόλο. Όπως και οι ρυθμοί της μεγαλούπολης. Εφόσον, όμως, είμαστε σ’ αυτή την πόλη (Αθήνα), καλό είναι να αφομοιώσουμε αυτό που συμβαίνει. Αν είναι τεράστια η απόσταση που πρέπει να διανύσεις, απόλαυσε το. Αν πρέπει να κάνεις πέντε δουλειές, υπάρχει τρόπος να το απολαύσεις.

Ιωάννα:- Για μένα αυτό που μας φοβίζει είναι ότι δεν έχουμε χρόνο να παίρνουμε απόσταση και να λέμε «τι χρειάζομαι μέσα σ’ αυτή την τεράστια μέρα;». Θα με βοηθήσει, ας πούμε, να κάτσω στο πάρκο και να μάθω τα λόγια;

Ντενια:- Ναι, ακόμα κι αυτό είναι συχνά μια πολυτέλεια. Και είναι σίγουρα μεγάλο στοίχημα να καθόμαστε μόνοι μας και να ηρεμούμε πραγματικά. Έχεις μια έντονη εβδομάδα και σου μένει μία Κυριακή. Αν την έχεις, πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου. Εγώ θυμώνω όταν μαστιγώνω τον εαυτό μου. Τι κάνω; Κάθομαι και με κατηγορώ; Μου αξίζει να χαλαρώσω. Η σχέση μας με το χρόνο πάρα πολύ περίεργη. Μας βάζουμε τρικλοποδιές συνεχώς.

 

Πρεμιέρα Δευτέρα 11 Οκτωβρίου στο Θεάτρο Άλμα 

Συγγραφέας:Ζαν Ζενέ

 

 Κλείστε τις θέσεις σας εδώ. 

Την τέταρτη σκηνοθεσία της ετοιμάζει εδώ και καιρό η Βάσια Χρονοπούλου, πρόκειται για το αριστούργημα του Ζαν Ζενέ «Δούλες». Η παράσταση θα έκανε πρεμιέρα σε κεντρικό θέατρο αρχές Μαρτίου αλλά λόγω της πανδημίας η πρεμίερα θα γίνει όταν το επιτρέψει η κατάσταση.

Στους ρόλους των δύο αδερφών Σολάνς και Κλαιρ δύο νέες και ταλαντούχες ηθοποιοί, η Ντένια Στασινοπούλου και η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη. Στο ρόλο της κυρίας η  Holly Grace του Θέμη Θεοχάρογλου.

 

Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη 

 

 

Ντένια Στασινοπούλου

 

Holly Grace

 

Περιγραφή του έργου

«Για τις Δούλες, ένας κριτικός είπε κάποτε πως οι δούλες δεν «μιλούσαν έτσι». Και όμως, έτσι μιλούνε, αλλά μόνο για μένα, και για μένα μόνο το βράδυ, τα μεσάνυχτα.» Μια νύχτα φαντασιώσεων και ψευδαισθήσεων, ανάμεσα σε λουλούδια, φορέματα, παγιέτες και γούνες… Οι αδερφές Λεμερσιέ, οι υπηρέτριες, όπως κάθε βράδυ, όταν μένουν μόνες μιμούνται την Κυρία τους με τη δούλα της. Κάθε βράδυ…Ένα παιχνίδι, μια «τελετή» που οδηγεί στο «θάνατο» της Κυρίας και στη μεγαλειώδη κυριαρχία της Δούλας. Τι γίνεται, όμως, όταν η ονειροφαντασία του φόνου γίνεται πραγματική επιθυμία και προσχέδιο για ένα έγκλημα; Το έργο αποκαλύπτει τις πιο τρομακτικές σκέψεις δυο κοριτσιών και τη δύναμη του φθόνου που μπορεί να καταβάλει έναν αδύναμο άνθρωπο. Ποια σωτηρία επιλέγει η ψυχή όταν συνειδητοποιήσει πως αυτό που μισεί περισσότερο στον άλλον είναι ο αντικατοπτρισμός του ίδιου της του εαυτού; Υπάρχει σωτηρία ή ένα τέλμα που μόνο ο θάνατος μπορεί να το λυτρώσει; «Πρόκειται για μια ιστορία τεράτων» είπε ο Ζενέ… Στην παράσταση το παιχνίδι των Λεμερσιέ αλλάζει, το θέατρο εν θεάτρω μεγεθύνεται και το σύμβολο αυτού που θα ήθελαν οι δούλες να είναι, η «Κυρία», χτίζεται σιγά σιγά μπροστά στον θεατή και γίνεται ένας άνθρωπος που δρα αντίστροφα στην αυτοκαταστροφική πορεία των Λεμερσιέ: ένας άντρας επιλέγει συνειδητά να ντυθεί την εικόνα της Κυρίας και θαρρετά μετατρέπεται στο τέλειο είδωλο, σε μία γυναίκα βασίλισσα του κόσμου της, πρωταγωνίστρια της σημερινής κοινωνίας τεράτων.

Tο απροσπέλαστο της εικόνας της Κυρίας καθιστά τις αδερφές Λεμερσιέ ανίκανες για όποια περαιτέρω δράση και τις οδηγεί σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο με κέντρο το δίπολο έγκλημα και αγιοσύνη.

Βάσια Χρονοπούλου

 

Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

 

Συντελεστές Μετάφραση: Ντένια Στασινοπούλου, Βάσια Χρονοπούλου

Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου

Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς

Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης

Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου

Κίνηση: Γιάννης Νικολαϊδης

Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Παπαδοπούλου

Παραγωγή: Apparatus

Οργάνωση παραγωγής: Μάνθα Καραδήμα

Παίζουν Σολάνζ:Ντένια Στασινοπούλου Κλαιρ: Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη Κυρία: Holly Grace (Θέμης Θεοχάρογλου)

Βιογραφικό Apparatus Apparatus κατά τον Vilem Flusser είναι ένα εργαλείο που έχει ως στόχο να αλλάζει το νόημα του κόσμου. Το ορίζει ως μαύρα κουτιά τα οποία προσομοιώνουν την ανθρώπινη σκέψη αλλά και ως ένα παιχνίδι που συνδυάζει σύμβολα, μετατρέποντας την κοινωνία σε ένα μηχανισμό ανάδρασης με στόχο την περαιτέρω βελτίωση των λειτουργιών και την ανάπτυξη της ίδιας της συσκευής. Έτσι, λοιπόν, στόχος των Apparatus (Μάνθα Καραδήμα, Δημήτρης Μπαλτάς, Βάσια Χρονοπούλου) είναι η δημιουργία μιας καλοκουρδισμένης μηχανής που είναι σε διαρκή ετοιμότητα να αρπάξει κάθε τι ωραίο και κάθε τι άσχημο και να το μετατρέψει σε κάτι καινούργιο μέσω των διαφόρων μορφών της τέχνης. Σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία νέων έργων είναι η θεματική που απασχολεί την ομάδα την εκάστοτε περίοδο και η ανάγκη επικοινωνίας της με την σύγχρονη κοινωνία. Έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής τα έργα: «Τα Βρώμικα Χέρια» του Ζ.Π. Σαρτρ (Θέατρο 104 - 2019), "Νύχτες", μια παράσταση βασισμένη στις "Λευκές Νύχτες" του Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι (Θέατρο 104 - 2018), «Ο Μηχανισμός του Δωματίου» του Αριστείδη Αντονά (Κ.Ε.Τ. - 2017).

 

 

Διαβάστε επίσης: 

Η Ντένια Στασινοπούλου Μας Ανοίγει Το Καμαρίνι Της

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Έχω πάντα ένα κουτί που μέσα έχει ό,τι χρειάζομαι για να φτιάξω τα μαλλιά και το μέικ απ   της παράστασης. Έχω επίσης σαπουνάκια, κρέμες, κεράκια και πολλά μπουκάλια νερό.

 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α) Ως χώρο

Το πιο ωραίο καμαρίνι είναι αυτό που έχω τώρα μαζί με την Κων/να Νταντάμη στο θέατρο Προσκήνιο. Είναι όπως φανταζόμουν τα καμαρίνια πριν γίνω ηθοποιός. Μεγάλο, φωτεινό, με δύο καθρέφτες με τις λάμπες γύρω- γύρω, και δυο πάγκους γεμάτους χρήσιμα και άχρηστα αντικείμενα.   

β) Με ποιους συναδέλφους.

Στο θέατρο Βρετάνια στον ‘Αρχοντοχωριάτη’  μοιραστήκαμε σχεδόν όλος ο θίασος το ίδιο σχετικά μικρό καμαρίνι. Περάσαμε υπέροχα.

 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Όσα έχουν φτιάξει με αγάπη οι ηθοποιοί που ‘ζουν’ μέσα. Θα ξεχωρίσω αυτό που έχω μπει πιο πρόσφατα, της Γιάννας Παπαγεωργίου στο θέατρο Προσκήνιο. Είναι γεμάτο ζεστασιά, ζωγραφιές και ωραίες μυρωδιές.

 

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Την ανταλλαγή δώρων την Πρωτοχρονιά.

 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Σε κάθε παράσταση είναι  διαφορετικό. Στις ‘Νύχτες’ η τελευταία σκέψη που κάνω είναι  ό τι με ένα τόσο υπέροχο κείμενο δεν έχω να φοβηθώ τίποτα.

 

 

 Η Ντένια Στασινοπούλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Νύχτες», που παρουσιάζει η ομάδα Apparatus κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο 104, ενώ από Τετάρτη έως Κυριακή παίζει στο πλευρό του Γιάννη Μπέζου στους «Γαμπρούς της Ευτυχίας» στο θέατρο Προσκήνιο.