Από την Τόνια Τσαμούρη

Στο θέατρο Αλίκη ανεβαίνει η διασκευή ενός, κλασικού πλέον, έργου του Ρομπέρ Τομά, το Οκτώ Γυναίκες. Το κείμενο έχει ανέβει αρκετές φορές στην Ελλάδα, ενώ το 2002 προβλήθηκε στη χώρα μας και η ομώνυμη ταινία, με πολλές γνωστές ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων οι Κατρίν Ντενέβ, Ιζαμπέλ Υπέρ, Εμανουέλ Μπεάρ και η Φανί Αρντάν. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Πέτρος Ζούλιας αποτελεί μια φρέσκια και άκρως ενδιαφέρουσα ανάγνωση του έργου.

Η μεγάλη κόρη της οικογένειας, Σουζάνα, επιστρέφει από το Λονδίνο όπου σπουδάζει για να περάσει τις διακοπές των Χριστουγέννων με την οικογένειά της. Εκεί την υποδέχονται η μητέρα της, Γκάμπι, η μικρότερη αδελφή της, Κατρίν, η γιαγιά της, Γιαγιού, η θεία της, Αυγουστίνα και οι δύο υπηρέτριες, η Σανέλ και η Λουίζ. Γεμάτη αγωνία, η κοπέλα περιμένει να δει τον πολυαγαπημένο της πατέρα, Μαρσέλ, όταν έξαφνα αντιλαμβάνονται ότι δεν κοιμάται, αλλά βρίσκεται στο υπνοδωμάτιό του δολοφονημένος. Την έκπληξη και τη θλίψη τους διαδέχεται η αγωνία, όταν συνειδητοποιούν ότι κάποιος έχει κόψει την τηλεφωνική γραμμή, έχει σκοτώσει τα σκυλιά της οικογένειας και έχει χαλάσει το αυτοκίνητο της οικογένειας. Συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται παγιδευμένες μέσα στο σπίτι, ανήμπορες να καλέσουν για βοήθεια. Ο πανικός τους μεγαλώνει, όταν στο σπίτι φτάνει η αδελφή του Μαρσέλ, η Πιερρέτ, η οποία δεν διατηρεί επαφές με κανένα άλλο μέλος της οικογένειας. Ή έτσι ισχυρίζεται τουλάχιστον. Διαδοχικά γεγονότα οδηγούν τις οκτώ γυναίκες σε αλληλοκατηγορίες μέχρι να οδηγηθούν στη λύση αυτού του φόνου.

Ο Π. Ζούλιας δημιούργησε μια παράσταση γεμάτη χυμούς, με αβίαστη κωμωδία και πολύ μυστήριο. Με σκηνοθετική μαστοριά έπλασε ένα ασφυκτικό σύμπαν επί σκηνής, κρατώντας την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’50, οπότε και εκτυλίσσεται η υπόθεση. Ο σκηνοθέτης επένδυσε στις ηθοποιούς και κέρδισε, καθώς οι οκτώ κυρίες που βρίσκονται στη σκηνή κερδίζουν τον θεατή από την πρώτη στιγμή. Η διανομή αποτελεί το βασικότερο πλεονέκτημα της παράστασης, η οποία καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, ενώ παράλληλα προσφέρει απλόχερα δόσεις γνήσιας κωμωδίας, χωρίς να καταφεύγει σε ευκολίες ή απλοϊκότητα.

Η Μαρίνα Ψάλτη (Αυγουστίνα) προσφέρει, για ακόμα μια φορά, μαθήματα υποκριτικής απλότητας, κερδίζοντας τον θεατή, αμά τη εμφανίσει. Αληθινά απολαυστική στα κωμικά μέρη, δε χορταίνεις να την παρακολουθείς, ενώ παράλληλα αποδίδει με επιτυχία την απελπισία της μοναχικής γυναίκας. Από δίπλα βρίσκεται η Κάτια Γκουλιώνη (Γιαγιού) η οποία προσφέρει ρεσιτάλ υποκριτικής, υποδυόμενη μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ισορροπεί μοναδικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα προκειμένου να δημιουργήσει το πορτρέτο μιας ηλικιωμένης, η οποία είναι κάτι άλλο από αυτό που δείχνει. Αποτελεί επίσης υπέροχο δίδυμο με την Αυγουστίνα της Μ. Ψάλτη και με δυσκολία ο θεατής μπορεί να πάρει τα μάτια του. Η Ναταλία Δραγούμη (Γκάμπι) αποδίδει υπέροχα την ναρκισσιστική σύζυγο του Μαρσέλ, η οποία παραδέρνει ανάμεσα στο προσωπικό της αδιέξοδο και τον εγκλωβισμό της σε αυτό το σπίτι. Η Γεωργία Καλλέργη (Σανέλ) ξεδιπλώνει την υποκριτική της γκάμα και περνάει από την ανυπόκριτη κωμωδία στο δράμα, ενώ η Νικολέττα Κοτσαηλίδου (Λουίζ) καταφέρνει και φωτίζει τις πλευρές ενός ρόλου που, δραματουργικά, δείχνει μονοδιάστατος. Πολύ καλές, με άκρως ενδιαφέρουσα υποκριτική φαρέτρα οι νεότερες του θιάσου, Άννα Κωνσταντίνου (Σουζάνα) και Ευφροσύνη Σακελλαρίου (Κατρίν). Τέλος, η Ιωάννα Ασημακοπούλου (Πιερρέτ) αποτελεί, δραματουργικά και υποκριτικά, τον καταλύτη. Αποδίδει με πάθος την γυναίκα που έχει αδικηθεί από τους άνδρες, ενώ με λεπτή ειρωνία αντιμετωπίζει τις επιθέσεις που δέχεται από την οικογένεια του αδελφού της.

Στα πλεονεκτήματα της παράστασης τα πολύχρωμα, ατμοσφαιρικά και δηλωτικά της εποχής, κοστούμια (Ντένη Βαχλιώτη), που δημιουργούν ένα πολύχρωμο μπουκέτο αποτελούμενο από τόσες διαφορετικές θηλυκές παρουσίες. Πολύ ενδιαφέρον επίσης, μέσα στην απλότητά του, με έντονο δραματουργικό συμβολισμό τα σκηνικά (Μαίρη Τσαγκάρη). Στην διαμόρφωση της ατμόσφαιρας σημαντικός είναι επίσης ο ρόλος της μουσικής (Παναγιώτης Αυγερινός), αλλά και των φωτισμών (Μελίνα Μάσχα). Καλή επίσης η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου που εκσυγχρόνισε το κείμενο, διατηρώντας ωστόσο τον χαρακτήρα της μεταπολεμικής περιόδου.

Συνολικά, πρόκειται για μια αληθινά πολύ καλή παράσταση. Υπέροχες ερμηνείες, ένα ενδιαφέρον κείμενο και ένα συνολικά πολύ αξιόλογο σκηνικά αποτέλεσμα. Η σκηνοθετική μπαγκέτα του Π. Ζούλια έχει δημιουργήσει μια παράσταση χάρμα οφθαλμών. Αξίζει κάθε λεπτό της.