Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Από την Τόνια Τσαμούρη

Στο θέατρο Αλίκη ανεβαίνει η διασκευή ενός, κλασικού πλέον, έργου του Ρομπέρ Τομά, το Οκτώ Γυναίκες. Το κείμενο έχει ανέβει αρκετές φορές στην Ελλάδα, ενώ το 2002 προβλήθηκε στη χώρα μας και η ομώνυμη ταινία, με πολλές γνωστές ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων οι Κατρίν Ντενέβ, Ιζαμπέλ Υπέρ, Εμανουέλ Μπεάρ και η Φανί Αρντάν. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Πέτρος Ζούλιας αποτελεί μια φρέσκια και άκρως ενδιαφέρουσα ανάγνωση του έργου.

Η μεγάλη κόρη της οικογένειας, Σουζάνα, επιστρέφει από το Λονδίνο όπου σπουδάζει για να περάσει τις διακοπές των Χριστουγέννων με την οικογένειά της. Εκεί την υποδέχονται η μητέρα της, Γκάμπι, η μικρότερη αδελφή της, Κατρίν, η γιαγιά της, Γιαγιού, η θεία της, Αυγουστίνα και οι δύο υπηρέτριες, η Σανέλ και η Λουίζ. Γεμάτη αγωνία, η κοπέλα περιμένει να δει τον πολυαγαπημένο της πατέρα, Μαρσέλ, όταν έξαφνα αντιλαμβάνονται ότι δεν κοιμάται, αλλά βρίσκεται στο υπνοδωμάτιό του δολοφονημένος. Την έκπληξη και τη θλίψη τους διαδέχεται η αγωνία, όταν συνειδητοποιούν ότι κάποιος έχει κόψει την τηλεφωνική γραμμή, έχει σκοτώσει τα σκυλιά της οικογένειας και έχει χαλάσει το αυτοκίνητο της οικογένειας. Συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται παγιδευμένες μέσα στο σπίτι, ανήμπορες να καλέσουν για βοήθεια. Ο πανικός τους μεγαλώνει, όταν στο σπίτι φτάνει η αδελφή του Μαρσέλ, η Πιερρέτ, η οποία δεν διατηρεί επαφές με κανένα άλλο μέλος της οικογένειας. Ή έτσι ισχυρίζεται τουλάχιστον. Διαδοχικά γεγονότα οδηγούν τις οκτώ γυναίκες σε αλληλοκατηγορίες μέχρι να οδηγηθούν στη λύση αυτού του φόνου.

Ο Π. Ζούλιας δημιούργησε μια παράσταση γεμάτη χυμούς, με αβίαστη κωμωδία και πολύ μυστήριο. Με σκηνοθετική μαστοριά έπλασε ένα ασφυκτικό σύμπαν επί σκηνής, κρατώντας την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’50, οπότε και εκτυλίσσεται η υπόθεση. Ο σκηνοθέτης επένδυσε στις ηθοποιούς και κέρδισε, καθώς οι οκτώ κυρίες που βρίσκονται στη σκηνή κερδίζουν τον θεατή από την πρώτη στιγμή. Η διανομή αποτελεί το βασικότερο πλεονέκτημα της παράστασης, η οποία καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, ενώ παράλληλα προσφέρει απλόχερα δόσεις γνήσιας κωμωδίας, χωρίς να καταφεύγει σε ευκολίες ή απλοϊκότητα.

8gynaikes

Η Μαρίνα Ψάλτη (Αυγουστίνα) προσφέρει, για ακόμα μια φορά, μαθήματα υποκριτικής απλότητας, κερδίζοντας τον θεατή, αμά τη εμφανίσει. Αληθινά απολαυστική στα κωμικά μέρη, δε χορταίνεις να την παρακολουθείς, ενώ παράλληλα αποδίδει με επιτυχία την απελπισία της μοναχικής γυναίκας. Από δίπλα βρίσκεται η Κάτια Γκουλιώνη (Γιαγιού) η οποία προσφέρει ρεσιτάλ υποκριτικής, υποδυόμενη μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ισορροπεί μοναδικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα προκειμένου να δημιουργήσει το πορτρέτο μιας ηλικιωμένης, η οποία είναι κάτι άλλο από αυτό που δείχνει. Αποτελεί επίσης υπέροχο δίδυμο με την Αυγουστίνα της Μ. Ψάλτη και με δυσκολία ο θεατής μπορεί να πάρει τα μάτια του. Η Ναταλία Δραγούμη (Γκάμπι) αποδίδει υπέροχα την ναρκισσιστική σύζυγο του Μαρσέλ, η οποία παραδέρνει ανάμεσα στο προσωπικό της αδιέξοδο και τον εγκλωβισμό της σε αυτό το σπίτι. Η Γεωργία Καλλέργη (Σανέλ) ξεδιπλώνει την υποκριτική της γκάμα και περνάει από την ανυπόκριτη κωμωδία στο δράμα, ενώ η Νικολέττα Κοτσαηλίδου (Λουίζ) καταφέρνει και φωτίζει τις πλευρές ενός ρόλου που, δραματουργικά, δείχνει μονοδιάστατος. Πολύ καλές, με άκρως ενδιαφέρουσα υποκριτική φαρέτρα οι νεότερες του θιάσου, Άννα Κωνσταντίνου (Σουζάνα) και Ευφροσύνη Σακελλαρίου (Κατρίν). Τέλος, η Ιωάννα Ασημακοπούλου (Πιερρέτ) αποτελεί, δραματουργικά και υποκριτικά, τον καταλύτη. Αποδίδει με πάθος την γυναίκα που έχει αδικηθεί από τους άνδρες, ενώ με λεπτή ειρωνία αντιμετωπίζει τις επιθέσεις που δέχεται από την οικογένεια του αδελφού της.

8γ

Στα πλεονεκτήματα της παράστασης τα πολύχρωμα, ατμοσφαιρικά και δηλωτικά της εποχής, κοστούμια (Ντένη Βαχλιώτη), που δημιουργούν ένα πολύχρωμο μπουκέτο αποτελούμενο από τόσες διαφορετικές θηλυκές παρουσίες. Πολύ ενδιαφέρον επίσης, μέσα στην απλότητά του, με έντονο δραματουργικό συμβολισμό τα σκηνικά (Μαίρη Τσαγκάρη). Στην διαμόρφωση της ατμόσφαιρας σημαντικός είναι επίσης ο ρόλος της μουσικής (Παναγιώτης Αυγερινός), αλλά και των φωτισμών (Μελίνα Μάσχα). Καλή επίσης η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου που εκσυγχρόνισε το κείμενο, διατηρώντας ωστόσο τον χαρακτήρα της μεταπολεμικής περιόδου.

Συνολικά, πρόκειται για μια αληθινά πολύ καλή παράσταση. Υπέροχες ερμηνείες, ένα ενδιαφέρον κείμενο και ένα συνολικά πολύ αξιόλογο σκηνικά αποτέλεσμα. Η σκηνοθετική μπαγκέτα του Π. Ζούλια έχει δημιουργήσει μια παράσταση χάρμα οφθαλμών. Αξίζει κάθε λεπτό της.

-Είναι νεκρή;

-Κάποια της έκλεισε το στόμα, για να μη μιλήσει.

-Τώρα, αν μη τι άλλο, ξέρουμε.

-Τι ξέρουμε;

-Ότι η δολοφόνος είναι μία από μας.

«8 γυναίκες», το διάσημο θεατρικό έργο του Γάλλου συγγραφέα Ρομπέρ Τομά, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια από την 1η Δεκεμβρίου, στο θέατρο Αλίκη, με ένα ισχυρό θίασο γυναικών.

Η δράση εκτυλίσσεται με καταιγιστικό ρυθμό και ο συγγραφέας συνδυάζει με αριστοτεχνική δεξιότητα το θρίλερ, το μελόδραμα, το μυστήριο και τη φάρσα. Οι «8 γυναίκες» έχουν χαρακτηριστεί ως ένα κωμικό, αστυνομικό έργο, στην πραγματικότητα όμως ξεπερνάει αυτή την απλή ετικέτα και αποδεικνύει τελικά ότι εμπεριέχει όλες τις μορφές θεάτρου. Με διάθεση σάτιρας των παγιωμένων αστικών προτύπων, με τάση διακωμώδησης των στερεότυπων της κοινωνίας και με μία διαρκή έμφαση στην αριστοκρατική, πλην όμως τόσο επικίνδυνη λατρεία της μεγαλοαστικής τάξης για το χρήμα, το έργο μετουσιώνεται σε ένα σαρκαστικό κοινωνικό σχόλιο. Ίσως γι’ αυτό παραμένει το ίδιο δημοφιλές για περισσότερα από 70 χρόνια, δηλαδή από το τέλος της δεκαετίας του ’50, όταν οι «8 γυναίκες» συστήθηκαν πρώτη φορά στο κοινό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι συγκαταλέγεται στα πιο ωραία κείμενα της κλασικής γαλλικής λογοτεχνίας και διδάσκεται και στα γαλλικά πανεπιστήμια, στη θεατρολογία!

Στη σκηνή του Αλίκη, τις «8 γυναίκες», που αντιμετωπίζουν μια απροσδόκητη δολοφονία ένα βράδυ, κάποιων Χριστουγέννων, υποδύονται (κατ΄αλφαβητική σειρά): Ιωάννα Ασημακοπούλου, Κάτια Γκουλιώνη, Ναταλία Δραγούμη, Γεωργία Καλλέργη, Νικολέττα Κοτσαηλίδου, Άννα Κωνσταντίνου, Ευφροσύνη Σακελλαρίου, Μαρίνα Ψάλτη.

Η ιστορία:

Το έργο διαδραματίζεται σε μια απομονωμένη έπαυλη, παραμονή Χριστουγέννων.

Με αφορμή την οικογενειακή γιορτή, βρίσκονται στο ίδιο σπίτι, η Γκάμπυ, σύζυγος του μεγαλοεργοστασιάρχη Μαρσέλ, οι δυο του κόρες, Σουζάνα και Κατρίν, η γεροντοκόρη κουνιάδα του, Αυγουστίνα, η πεθερά του, η απρόσκλητη και ανεπιθύμητη αδελφή του, Πιερέτ και το υπηρετικό τους προσωπικό. Η επιστήθια οικονόμος, μαντάμ Σανέλ και η όμορφη καμαριέρα Λουίζ. Ο οικοδεσπότης Μαρσέλ, μοναδικός άνδρας του σπιτιού, βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο δωμάτιό του. Η αστυνομία, εξαιτίας της κακοκαιρίας, δε μπορεί να φτάσει και η συνύπαρξη των γυναικών αρχίζει να ξερνά μυστικά και ψέματα για τη σχέση τους με τον άτυχο νεκρό.

Και οι «8 γυναίκες» του… τον κλαίνε άραγε; Όχι ακριβώς. Ταράζονται, λιποθυμούν, υποπτεύονται η μία την άλλη και σφάζονται με το γάντι, όπως ακριβώς ταιριάζει στις κυρίες της τάξης τους. Υποκρίτριες, παραδόπιστες, άπιστες, διεφθαρμένες. Όλα τα επίθετα τους ταιριάζουν. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπήρξαν και θύματα; Μπορεί; Τώρα όμως αγωνιούν για τον άγνωστο δολοφόνο, που όπως δείχνουν τα πράγματα, είναι σίγουρα ανάμεσά τους. Ποια μπορεί να είναι; Όλες μοιάζουν ένοχες και όλες αθώες την ίδια στιγμή!

Ο Ρομπέρ Τομά έβαλε την υπογραφή του σε μια ιστορία κλασσική που είναι και σύγχρονη και γοητευτική συγχρόνως, όπως κάθε μυστηριώδης υπόθεση, ανεξάρτητα από τις θεατρικές «τάσεις» της κάθε εποχής.

Ο Πέτρος Ζούλιας επέλεξε αυτό το έργο γιατί είναι καθρέφτης της βαθιάς ηθικής μας σήψης, της κοινωνικής μας εξαθλίωσης. Η βία, το συμφέρον και η έντονη υποκρισία των σχέσεων στέκουν, δυστυχώς, πάντα επίκαιρα μπροστά μας. Το έργο, γραμμένο σαν σε τεντωμένο σκοινί, κάνει όλες και όλα να ακροβατούν μεταξύ αλήθειας και ψέματος, κωμωδίας και δράματος.

Είναι μεγάλη πρόκληση το διπλό παιχνίδι που στήνει ο μάστορας του είδους, Ρομπέρ Τομά. Η τελετή θανάτου γίνεται ένα μακάβριο κανιβαλικό πάρτι. Ένα ρινγκ, γένους θηλυκού, με απρόβλεπτες αποκαλύψεις.

Το γοητευτικό ομαδικό γυναικείο παιχνίδι κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από την πρώτη στιγμή ως το ανατρεπτικό δαιμόνιο φινάλε.

«8 γυναίκες». Από τον Δεκέμβριο στο θέατρο Αλίκη.

image

Διανομή

(με αλφαβητική σειρά):Ιωάννα Ασημακοπούλου

Κάτια Γκουλιώνη

Ναταλία Δραγούμη

Γεωργία Καλλέργη

Νικολέττα Κοτσαηλίδου

Άννα Κωνσταντίνου

Ευφροσύνη Σακελλαρίου

Μαρίνα Ψάλτη

Συντελέστες

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη

Μουσική: Παναγιώτης Αυγερινός

Σχεδιασμός Φωτισμών : Μελίνα Μάσχα

Βοηθός Σκηνοθέτη : Σπύρος Δούρος

Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρίζα Λιοντάκη

Βοηθός Ενδυματολόγου : Χριστίνα Τσουτσουλίγα

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:

Τετάρτη, Κυριακή: 20:00

Πέμπτη & Παρασκευή: 21:00

Σάββατο: 18:00 & 21:00

Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα)

Τιμή εισιτηρίου: Α΄ Ζώνη 20 Ευρώ, Β’ Ζώνη 18 Ευρώ, VIP 25 Ευρώ,

Σάββατο απογευματινή γενική είσοδος : 18 Ευρώ.

Σάββατο βραδινή: Α΄ Ζώνη 22 και Β΄ Ζώνη 20 Ευρώ.

Εισιτήρια : Viva.gr

Για ομαδικές κρατήσεις κ. Κώστας Μπάλτας : 211- 1026277, 6972-217952

Πληροφορίες στο τηλεφωνικό κέντρο των Αθηναϊκών Θεάτρων 211.1000.365 και στο Θέατρο Αλίκη, Αμερικής 10, Aθήνα : 2103210021

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Τα τελευταία χρόνια, το Θέατρο Χώρα, έχει γίνει το θεατρικό σπίτι του Πέτρου Ζούλια και της Νένας Μεντή. Εκεί, πριν από μια δεκαετία είδαμε για πρώτη φορά και τη μεγαλύτερη θεατρική τους επιτυχία «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», που έμελλε να γίνει η αρχή για πολλούς θεατρικούς μονολόγους στη χώρα μας, αποδεικνύοντας ότι ακόμη και ένας ηθοποιός επί σκηνής μπορεί να κάνει ουρές στα ταμεία.  

Το θέμα είναι ποιος ηθοποιός είναι αυτός και αν μπορεί να σηκώσει στους ώμους του τις απαιτήσεις ενός μονολόγου. Η περίπτωση της Νένας Μεντή είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της για το ελληνικό θέατρο. Αυτόφωτη, με σπαρακτική ενσυναίσθηση που σε παρασύρει σ’ ό,τι και να παίξει.  

Αυτή τη φορά, ο Πέτρος Ζούλιας επέλεξε να ασχοληθεί με τη ζωή της παλιάς θεατρίνας Μαρίκας Κοτοπούλη, ζωντανεύοντας στη σκηνή του Χώρα τη ζωή της, σ’ ένα κείμενο που έγραψε ο ίδιος. Μαζί με τη Μεντή, στη σκηνή απολαμβάνουμε τους: Τζένη Σκαρλάτου, Νεφέλη Κουρή, Γιώργος Δεπάστας, Μάκης Πατέλης, Μαριάννα Τουντασάκη, Γιώργος Λόξας, Γιάννης Σίντος και Ναταλία Αθανασιάδη.  

marika texnes plus menti

Η δουλειά που έχει κάνει ο σκηνοθέτης στο κομμάτι της δραματουργίας είναι αξιοσημείωτη. Στην παράσταση, η μορφή της Κοτοπούλη ζωντανεύει και γίνονται κατανοητά από την πρώτη στιγμή πολλά στοιχεία του χαρακτήρα της, η πανίσχυρη προσωπικότητά της και η έντονη συμμετοχή της στην πολιτική.  

Παράλληλα ο Ζούλιας με έναυσμα την Κοτοπούλη, εμπλουτίζει το κείμενό του με στοιχεία για την εξέλιξη του ελληνικού θεάτρου- την εποχή του σκηνοθέτη, τις κόντρες των μεγάλων θιάσων, την ξενομανία, τη στάση του Εθνικού θεάτρου κ.λπ.  

Στο έργο δίνεται έμφαση και στον ανολοκλήρωτο έρωτα της Κοτοπούλη με τον Ίωνα Δραγούμη, που πολύ σωστά δεν εμφανίζεται επί σκηνής αλλά είναι έντονα παρών, ως μια ανάμνηση που κινητοποιεί.  

Ο μόνος προβληματισμός μου, ως προς το έργο ,είναι κάποιες αναφορές σε πρόσωπα που το ευρύ κοινό δεν γνωρίζει και οι ιστορίες τους δεν ειπώνονται κατανοητά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελένη Παπαδάκη. Βλέπουμε την Κοτοπούλη να καταρρέει στο άκουσμα της ξαφνικής δολοφονίας της, αλλά αν ο θεατής δεν γνωρίζει την ιστορία της, μάλλον μένει με την απορία.  

Η μεγαλύτερη επιτυχία της σκηνοθεσίας είναι η ροή που έχει η παράσταση. Όλα κυλάνε ομαλά, οι  πολλαπλές αλλαγές των σκηνικών (Άννα Ζούλια), αλλά και της αφήγησης, είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένες.  

Αρωγός σ’ αυτό το εγχείρημα η εξαιρετική Τζένη Σκαρλάτου, στον ρόλο της πιστής συνεργάτιδας και φίλης της Κοτοπούλη. Μια ερμηνεία που ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Μεντή και Σκαρλάτου έχουν μια ενδιαφέρουσα σκηνική χημεία που ανατροφοδοτεί και την καθεμιά τους ξεχωριστά.  

Η Νεφέλη Κουρή, στον ρόλο της Έλλης Λαμπέτη σε νεαρή ηλικία, έχει πετύχει το εύθραυστο της ηθοποιού και σε στιγμές και το πάθος της για το θέατρο. Ωστόσο, δεν καταφέρνει να πείσει απόλυτα.  

Ο Γιώργος Δεπάστας στον ρόλο του Γεώργιου Χέλμη είναι πολύ καλός. Το ίδιο και ο Μάκης Πατέλης ως Βασίλης Λογοθετίδης. 

 

marika marilena anastasiadou photography mikri

 

Η Μαριάννα Τουντασάκη, ο Γιώργος Λόξας, ο Γιάννης Σίντος και η Ναταλία Αθανασιάδη καλούνται να ερμηνεύσουν πολλαπλούς ρόλους και ανταποκρίνονται ικανοποιητικά, φλερτάροντας, βέβαια, σε κάποια σημεία με την υπερβολή.  

Από την τετράδα ξεχωρίζει η Μαριάννα Τουντασάκη, τόσο στο θεατρικό νούμερο όσο και ως μαθήτρια της σχολής της Κοτοπούλη.  

Η Ηλένια Δουλαδίρη έχει δημιουργήσει πρακτικά και καλόγουστα κοστούμια. Τα φώτα υπογράφει η έμπειρη Κατερίνα Μαραγκουδάκη, που καταφέρνει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα στις πολλές εναλλαγές των σκηνικών.  

Με διάθεση νοσταλγίας και συγκίνηση η μουσική του Παναγιώτη Αυγερινού.  

Συνολικά, έχουμε να κάνουμε με μια τίμια εμπορική παράσταση που συστήνει στο ευρύ κοινό την Μαρίκα Κοτοπούλη μέσω μια άλλης σπουδαίας ηθοποιού, της Νένας Μεντή, η οποία έχει την σκηνική ευφυΐα και εμπειρία να μην την μιμηθεί αλλά να την ενσαρκώσει μέσα από τα δικά της θεατρικά εργαλεία.  

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Για πρώτη φορά στο θέατρο ανεβαίνει φέτος το έργο «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Στράτη Μυριβήλη, σε σκηνοθεσία και διασκευή του Πέτρου Ζούλια. 
 
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου στο Θέατρο Βέμπο, που φέτος φαίνεται ν’ αλλάζει φυσιογνωμία αφήνοντας κατά μέρους τις διασκευές εμπορικών μιούζικαλ, κι επιλέγοντας την κλασσική ελληνική πεζογραφία. Ο λόγος για το μυθιστόρημα του Στράτη Μυριβήλη που εκδόθηκε το 1933, αφού πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες το διάστημα 1931-1932. Το μυθιστόρημα αποτελεί ουσιαστικά τη συνέχεια του αριστουργήματός του «Η ζωή εν τάφω» και πραγματεύεται την περίοδο 1917-1922 και τις συνέπειες του πολέμου για τους ήρωές του. Ο Λεωνής Δρίβας γυρίζει από τον πόλεμο της Μικρασίας στη Μυτιλήνη και δοκιμάζεται από τον έρωτά του για την Σαπφώ, την χήρα του φίλου του Βρανά, την περιβόητη «δασκάλα με τα χρυσά μάτια». Μέσω του χαρακτήρα αυτού, ο Μυριβήλης εκφράζει ταυτόχρονα, τα ιδεώδη της Ελλάδας του μεσοπολέμου, ένα αντιπολεμικό πνεύμα και μια κοινωνική κριτική προς τον Κομμουνισμό και τους κομμουνιστές. 
 
Το έργο μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη το 1979 – δηλαδή ακριβώς 40 χρόνια πριν- σε σκηνοθεσία του Κώστα Αριστόπουλου και σενάριο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη. Πρωταγωνιστές ήταν ο Γιάννης Φέρτης (Λεωνής), η Κάτια Δανδουλάκη (Σαπφώ), ο Νικήτας Τσακίρογλου (Βρανάς) και η Ειρήνη Ιγγλέση (Αδριανή). Να σημειωθεί πως φέτος εκτός από το πρώτο θεατρικό ανέβασμα του έργου, είχαμε και την τηλεοπτική εκδοχή του προγενέστερου «Η ζωή εν τάφω» για την ΕΡΤ από τον Τάσο Ψαρρά. 
 
Ο Στράτης Μυριβήλης αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους πεζογράφους μας, ενώ το έργο του διακρίνεται για τον αντιπολεμικό του χαρακτήρα, τις ιδεολογικές του προεκτάσεις και για τις ένθετες αληθινές ιστορίες που λειτουργούν εν είδη δημοσιογραφικού ρεπορτάζ. Ας μην ξεχνάμε πως ο Μυριβήλης πέραν από απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, άσκησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Το 1912 κατατάσσεται εθελοντής στον στρατό και λαμβάνει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους. Μετά από έναν τραυματισμό του θα επιστρέψει στη Μυτιλήνη. Το 1917 κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στρατεύεται εκ νέου και λαμβάνει μέρος στις επιχειρήσεις στη Μακεδονία. Τα εμβληματικότερα έργα του είναι τα «Η ζωή εν τάφω», «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» και «Η Παναγιά η Γοργόνα». Αυτό που ξεχωρίζω στη γραφή του είναι οι φωτογραφικές περιγραφές, οι πολιτικές προεκτάσεις των προσώπων των έργων του, η αποστασιοποίηση που μπορεί να παίρνει, η κοινωνική σάτιρα και ο ρεαλιστικός ρομαντισμός του. Οι χαρακτήρες των έργων του, είναι ιδεώδη που προσπαθούν να επιβιώσουν από τα συντρίμμια των συνεχών πολέμων. 
 
 
kori konstantinou
Η παράσταση
 
Ο Πέτρος Ζούλιας υπηρετώντας σταθερά την αγάπη του για την ελληνική πεζογραφία μετά την Αστροφεγγιά και τον Παπαδιαμάντη, καταπιάνεται με τον Μυριβήλη, υπογράφοντας την διασκευή και την σκηνοθεσία της παράστασης. Η αλήθεια είναι πως εδώ έχει να κάνει μ’ ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, καθώς το «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» είναι ένα έργο γεμάτο εκτενείς περιγραφές και προσωποποιημένες αναφορές, που είναι πολύ δύσκολο να λειτουργούν θεατρικά, σχεδόν έναν αιώνα μετά. Επίσης, λαμβάνοντας υπόψη, πως μιλάμε για μία παράσταση του εμπορικού θεάτρου, καταλαβαίνουμε πως μία παράσταση πιστή στο πνεύμα του Μυριβήλη, με όλο αυτό το πολιτικό κλίμα που τον ακολουθεί, δε θα έβλεπε ποτέ το άνοιγμα της αυλαίας. 
 
Η διασκευή του Ζούλια δυστυχώς στερεί πολλά από τα σημεία-κλειδιά του έργου. Από τη μία η έγνοια για σύνδεση με το σήμερα, κι από την άλλη το έτερον ήμισυ της δραματουργίας του, δηλαδή η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, μετατρέπουν το έργο σ’ ένα ρομαντικό μελόδραμα, ελαχιστοποιώντας τον κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα του στα πλαίσια του εύπεπτου εμπορικού. Θ’ αναφέρω τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα.
 
Πρώτον, το μυθιστόρημα έχει δύο κεφάλαια, για τις ομοερωτικές επαφές στρατιωτών με άντρες ηθοποιούς που ντύνονταν γυναικεία, και στη συνέχεια την δολοφονία αυτών για να μην τους αφήσουν «ρετσινιά». Στην παράσταση, βλέπουμε δύο νεαρά αγόρια ν’ αγκαλιάζονται και στη συνέχεια το ένα να στραγγαλίζει το άλλο πάνω στην κάψα. Είμαι της άποψης, πως αν είναι να «εξωραΐσεις» κάτι, καλύτερα να μην το συμπεριλάβεις καθόλου.
 
Δεύτερον, στο πρωτότυπο, η κομματική νεολαία φαίνεται να προσεγγίζει τον Λεωνή και να προσπαθεί να τον προσηλυτίσει στον κομμουνισμό και λαμβάνει χώρα μια μεγάλη ιδεολογική συζήτηση που συνεχίζεται σε πολλές συγκεντρώσεις. Στη διασκευή, οι νέοι απλώς λιάζονται, και σ’ ένα σημείο ξεσηκώνουν τους αγρότες σε μάχη, που δεν έχει προετοιμαστεί ιδεολογικά ούτε έχουμε δει την άποψη του πρωταγωνιστή του έργου.
 
Τρίτον, το πλαίσιο που εμφανίζεται η Σαπφώ στο βιβλίο, είναι πολύ τρομαχτικό και την κάνει ένα πρόσωπο-μυστήριο που ξεδιπλώνεται με μεγάλο ενδιαφέρον στην εξέλιξή του. Είναι μια πανέμορφη γυναίκα που χήρεψε νέα και ο κόσμος την μέμφεται. Κοντά στο σπίτι της ζει το δίχρονο παιδί της που έχει υπερφυσικά μεγάλο κεφάλι και έχει «όψη τέρατος» εξαιτίας μιας οικογενειακής αρρώστιας από μεριάς του συζύγου της. Το παιδί το προσέχει μια πρόσφυγας με κομμένη γλώσσα. Η πρώτη συνάντηση του Λεωνή με την Σαπφώ γίνεται στο σχολείο. Επικρατεί το κουτσομπολιό και τα βλέμματα πίσω από τις γρίλιες. Στην διασκευή, αποσιωπούνται πολλά σημεία-κλειδιά, στο πλαίσιο της υπεραπλούστευσης του εμπορικού θεάτρου. Δεν γίνεται αισθητό πως ο έρωτας των δύο, βρίσκει εμπόδια τόσο στο κοινωνικό περιβάλλον όσο και στην συνείδηση του Λεωνή, που τιμά το νεκρό φίλο του. Μεγάλη αστοχία, κατά τη γνώμη μου, και η συνεχής φυσική παρουσία του Βρανά επί σκηνής. 
 
 
daskala xrusa matia
Το σκηνικό περιβάλλον της Αθανασίας Σμαραγδή διακρίνεται από τον μεγάλο καμβά που παραπέμπει σ’ ένα φυσικό τοπίο, την εικόνα της Παναγίας και τα εύσημα του Βρανά. Χαρακτηριστική είναι και η εικόνα του Λεωνή να ζωγραφίζει στον καμβά του. Πολύ έντονη η εικόνα της Σαπφούς με το κατακόκκινο φόρεμα ανάμεσα στο δυσχερές περιβάλλον του νοσοκομείου. Η ίδια αντίθεση θανάτου-ζωής χρησιμοποιείται και στην αφίσα της παράστασης, ενώ προσωπικά μου θύμισε την τελευταία σκηνή της ταινίας Schindler’s List. 
 
Ο Πέτρος Ζούλιας ακολουθεί την γνώριμη συνταγή του, να διασκευάσει ένα κλασικό πεζογράφημα, και να το ανεβάσει σε μία παράσταση που διακρίνεται για την αφηγηματικότητά της και για τις «μνήμες» που ξυπνά. Επιλέγει μια σειρά από αναγνωρίσιμους ηθοποιούς, όχι πάντα ταιριαστούς για τους ρόλους που τους αναθέτει. Ωστόσο, για εμένα εδώ αστοχεί στη φυσιογνωμία που δίνει στο σκηνικό ανέβασμα του έργου. Ν’ αναγνωρίσουμε βέβαια τη δυσκολία παράθεσης του συνόλου των περιγραφόμενων κοινωνικών περιστατικών του έργου και της διαφορετικής προσέγγισης της ιδεολογίας στο θέατρο σήμερα. Ακόμα κι αν κάποιοι  χαρακτήρες φαίνονται εντελώς καρικατούρες, μπορούν να φωτίσουν σε κάποιο βαθμό αυτά που «ενοχλούσαν» τον Λεωνή στην κοινωνία της Μυτιλήνης του ’30.
 
Ο θίασος της παράστασης είναι πολυσυλλεκτικός, στοχεύοντας ταυτόχρονα και στο εμπορικό κοινό που θέλει «μεγάλους πρωταγωνιστές» και στη νεώτερη γενιά που προτιμά ηθοποιούς που έχουν δουλέψει πολύ στο θέατρο. Τώρα, πως μπορούμε να έχουμε στην ίδια διανομή τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τη Λένα Παπαληγούρα; Κατά κάποιον τρόπο, ενώ δίνεται η αίσθηση ότι έχουμε δύο διανομές σε μία, παρουσιάζει ενδιαφέρον αυτή η πολυμορφία του, γιατί κάπως έτσι είναι γραμμένο και το έργο, σαν ένα σύνολο ετερογενών κεφαλαίων, μ’ έκαστο να περιγράφει έναν άλλο χαρακτήρα ή ένα περιστατικό. 
 
Στην παράσταση ξεχωρίζει η Λένα Παπαληγούρα που κρατάει τον επώνυμο ρόλο του έργου, την Σαπφώ, την «Δασκάλα με τα χρυσά μάτια». Η Σαπφώ της κινείται με χάρη και εσωτερική ευγένεια, ανάμεσα στις λαϊκές φυσιογνωμίες του περιβάλλοντός που ζει και καταφέρνει να διατηρεί τη δυναμική της παρά το μένος των «δικαστών» της. Από τα ζωτικά κομμάτια της παράστασης είναι οι δύο της μονόλογοι που αφορούν την έγγαμη ζωή της μ’ έναν άντρα που δεν αγαπούσε και την ύπαρξη του παιδιού τους, που έγινε ο βραχνάς της. Η Σαπφώ είναι από τους ωραιότερους ρόλους που έχει υποδυθεί ως τώρα, ενώ είναι σε θέση να αποδώσει τις λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα της. 
 
Σε αντίθεση με τον «κωμικό» και «τραχύ» χαρακτήρα των Μυτιληναίων, κινούνται τα «Καστρινάκια», ο Λεωνής κι η Αδριανή.  Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης υποδύεται τον Λεωνή, τον βασικό πρωταγωνιστή κι αφηγητή του έργου. Η φυσιογνωμία που δίνει στον χαρακτήρα είναι πολύ ευγενής, αφού πρόκειται για έναν νέο με ψηλό ανάστημα και ευγενή ιδεώδη. Κυκλοφορεί με το καβαλέτο του και αποτυπώνει την φύση. Ωστόσο, ο τρόπος που χειρίστηκε η σκηνοθεσία τον ρόλο, νομίζω αδικεί τον ηθοποιό με δύο τρόπους. Καταρχάς, ο Λεωνής στο έργο είναι καυστικός προς την Σαπφώ, γιατί δεν την βλέπει να θρηνεί τον φίλο του Βρανά και στη συνέχεια η ανάμνηση του φίλου τον κάνει κακό μαζί της. Στην παράσταση ο Ζούλιας, επιλέγει ο Βρανάς να είναι κατ’ εξακολούθηση παρών επί σκηνής με τα δεκανίκια του ενώ έχει πεθάνει. Αυτό αναγκάζει τον ηθοποιό να παίζει «σαν τρελός» αφού μόνο εκείνος «βλέπει» τον Βρανά. Αυτού του είδους τα τεχνάσματα είναι εντελώς ξεπερασμένα από το θέατρο και θεωρώ πως εγκλωβίζουν τον ηθοποιό. Αντίθετα, αν ο Βρανάς είχε εμφανιστεί μόνο μία φορά, αντί για 4-5 που εμφανίστηκε, θα είχε προκαλέσει μεγαλύτερη αίσθηση στο κοινό. Δεύτερον, η διασκευή στερεί από τον χαρακτήρα τόσο τις ιδεολογικές του θέσεις, όσο και τις καλλιτεχνικές, αφού ελάχιστα μιλάει γι’ αυτά που πιστεύει ή γι’ αυτά που υποστηρίζει μέσω της ζωγραφικής του. Βασικό στήριγμά του, η Γιούλικα Σκαφιδά που υποδύεται την Αδριανή, με μια συγκινητική ουσία. 
 
Οι ηλικιακές διαφορές ανάμεσα στους χαρακτήρες του έργου και οι διαφορετικές ποιότητες των ανθρώπων, περιγράφονται γλαφυρά από την ετερογενή διανομή της παράστασης. Έτσι, έχουμε τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο ρόλο του Δημάρχου και σύζυγό του την Χριστίνα Τσάφου. Είναι χαρακτηριστική η φυσιογνωμία του γέρου (Σταύρος Μερμήγκης) που εκμαυλίζει την νεαρή υπηρέτρια και την οδηγεί στην αυτοχειρία. 
 
Για μένα, ένα μεγάλο λάθος της παράστασης, είναι η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, όχι γιατί δεν είναι καλή, αλλά γιατί δίνει μια τελείως διαφορετική φυσιογνωμία στο έργο απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς από τον Μυριβήλη. Η μουσική της Ρεμπούτσικα είναι πάντα υγκινητική, και μπορεί να λειτουργήσει άριστα ως μουσικό χαλί σ’ ένα ρομαντικό έργο ή σ’ ένα έργο εποχής, αλλά εδώ περιορίζει τη δραματουργία προς αυτή την κατεύθυνση. 
 
Σε γενικές γραμμές, η παράσταση «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Πέτρου Ζούλια, λειτουργεί ικανοποιητικά για τη συνθήκη με την οποία ανεβαίνει. Παρά τις όποιες μου ενστάσεις για τη δραματουργία της παράστασης, υπάρχουν αρκετές συγκινητικές στιγμές, και ψήγματα κοινωνικών σχολίων που βγαίνουν από την ζοφερή πραγματικότητα του σύμπαντος του Μυριβήλη. Το κρίμα είναι πως η παράσταση δεν φτάνει εκεί που θα μπορούσε. 
 
 
Διαβάστε επίσης:
 
 
 

Με επιτυχία και μεγάλη προσέλευση από δημοσιογράφους, πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη Τύπου για την πολυσυζητημένη παράσταση "Ζητείται Ψεύτης", που αναμένεται να ανέβει στο θέατρο Παλλάς στις 15 Μαρτίου. Μια συνέντευξη τύπου με γρήγορο ρυθμό, δρώμενα και με χαρούμενη διάθεση από όλους. Στο γεμάτο ελληνικές σημαίες σκηνικό, που θύμιζε προεκλογικό τοπίο, ξεκίνησε η συνέντευξη τύπου, με τον Αλέξη Γεωργούλη ως "Ψευτοθόδωρο", να μας φωνάζει με την ντουντούκα να ψηφίσουμε τον "Φερέκη". Ο Γιώργος Παρτσαλάκης ο οποίος θα υποδυθεί τον υποψήφιο βουλευτή εμφανίστηκε στο βήμα και έβγαλε προεκλογικό λόγο. Σύσσωμος ο θίασος ενθουσιασμένος φώναζε ακολουθώντας.

typou pseftis 2 texnes plus

 

Ο σημαντικός Πέτρος Ζούλιας έχει αναλάβει την διασκευή και την σκηνοθεσία της διαχρονικής κωμωδίας του Δημήτρη Ψαθά. Η κόρη του Δημήτρη Ψαθά, Μαρία ήταν παρούσα και μας μίλησε για την ιστορία του έργου. Από το 1953 που ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο, από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και την Άννα Συνοδινού, η παράσταση γνώρισε τεράστια επιτυχία και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Αξιοσημείωτο είναι πως μέχρι και πρόσφατα παρουσιαζόταν επιτυχώς και στην γειτονική Τουρκία μαπό το Εθνικό τους Θέατρο, ενώ στο πλαίσιο ανταλλαγής πολιτισμού μεταξύ των δύο χωρών, προ εικοσαετίας, η χώρα μας έστειλε στην Τουρκία την "Μήδεια" και η Τουρκία το "Ζητείται Ψεύτης" το οποίο παρουσιάστηκε στο κτίριο Τσίλερ της Αγίου Κωνσταντίνου.

Το έργο από γραφής του είναι για ένα σκηνικό ενώ στην παράσταση θα δούμε πάνω από δέκα σκηνικά και από εννέα ρόλους θα δούμε στη σκηνή είκοσι τέσσερις ηθοποιούς και έχει διανθιστεί με πολύ χορό και τραγούδια της εποχής. Ο Πέτρος Ζούλιας σημείωσε «Ο Ψαθάς είναι ανοιχτός στον χρόνο και στο χώρο, είναι παγκόσμιος και διαχρονικος. Ο Τερζάκης σε μια ομιλία του είχε πει για τον Ψαθά πως υπάρχει ένα στοιχείο στη δραματουργία που δεν το συναντάμε μέχρι τότε.Το Φαντεζί. Ο ψεύτης και το ψέμα στη ζωή των ανθρώπων και στη πολιτική παίρνει μια άλλη διάσταση. Είναι η ανάγκη μίας ολόκληρης ελλάδας να παραμυθιαστεί, να ονειρευτεί, και τότε και τώρα. Ο Ψαθας προφητικός είδε κάτι που αντέχει και τώρα και σίγουρα τις επόμενες δεκαετίες».

pseftis typou 4texnes plus

 

Ο Αλέξης Γεωργούλης είπε: «Αυτή η προσέγγιση του συγγραφέα μέσα από τα μάτια του Ζούλια είναι οτι θεωρεί πως το ψέμα ως αντίποδας της αλήθειας δεν μπορεί να μην είναι πάρα πολύ χρήσιμο η εξίσου αληθινό σαν την αλήθεια». Η Ναταλία Δραγούμη αποκάλυψε πως πριν χρόνια της είχε προταθεί από τον Δημήτρη Πιατά, να παίξει τον ίδιο ρόλο στην παράσταση που θα ανέβαζε. Όταν διάβασε το κείμενο και πήρε τηλέφωνο να απαντήσει θετικά την ενημέρωσε πως ναυάγησε τελικά το ανέβασμα της παράστασης. «Τώρα ήρθε η ώρα μου να πραγματοποιηθει η κυρία Φερέκη με έναν από τους πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες που χρόνια ήθελα να συνεργαστώ και δεν είχε δοθεί η ευκαιρία». Ο Αργύρης Αγγέλου δήλωσε «Χρωστάω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον Πέτρο Ζούλια και στις Θεατρικές Σκηνές που μου έδωσαν την ευκαιρία για μία σεζόν ακόμα να υπάρξω σε έναν υπέροχο θίασος αυτός θίασος έπρεπε να βρεθεί στη σκηνή». Η Αποστολία Ζώη για πρώτη φορά θα βρεθεί σε θεατρική παράσταση «Είμαι τόσο τυχερή που θα βρεθώ με όλους αυτούς τους ανθρώπους και νιώθω πως υπάρχει μια τεράστια αγάπη μεταξύ μας. Θέλω να ευχαριστήσω την παραγωγή που επέμεινε να γίνει αυτό το έργο και Πέτρο Ζούλια που για μένα είναι ο πατέρας μου αυτή την στιγμή. Σε ευχαριστώ που μου δίνεις απλόχερα όλη αυτή την εμπιστοσύνη, το έχω μεγάλη ανάγκη να νιώθω ασφάλεια και μου την έχεις προσφέρει και ήθελα να το πω δημόσια. Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Είναι το καλύτερο που έχει συμβεί στη ζωή μου». Να αναφέρουμε πως ο Γιώργος Παρτσαλάκης λόγω ενός αιφνίδιου οικογενειακού συμβάντος έφυγε μετά την παρουσίαση. Η Συνέντευξη τύπου έκλεισε με τον θίασο να τραγουδά το "Λαός και Κολωνάκι" .

  typou pseftis texnes plus 5

 

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΨΕΥΤΗΣ του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΘΑ

 

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Αναστασία Αρσένη

Μουσική: Γιώργος Ζαχαρίου

Μουσική Επιμέλεια: Άκης Δείξιμος

Χορογραφία: Φώτης Διαμαντόπουλος

Φωτισμοί: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Παύλος Σαχπεκίδης

 

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:

Γιώργος Παρτσαλάκης

Ναταλία Δραγούμη

Αργύρης Αγγέλου

Αποστολία Ζώη

και στον ρόλο του Ψεύτη ο Αλέξης Γεωργούλης

 

 

ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ:

Κορίνα Αλεξανδρίδου

Παναγιώτα Βιτετζάκη

Γιώργος Δεπάστας

Στεφανία Δράκου

Γεωργία Καλλέργη

Χρύσα Κλούβα

Βαγγέλης Κρανιώτης

Ιωάννης Κοντέλλης

Πατρίκιος Κωστής                                                       

Βασίλης Λέμπερος

Δημήτρης Μακρής

Δημήτρης Μαχαίρας

Μάκης Πατέλης

Γιώργος Τσουρουνάκης

 

Η προπώληση έχει ξεκινήσει από την www.viva.gr

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 15 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019 στο Θέατρο Παλλάς

Για ομαδικές κρατήσεις επικοινωνήστε στο 210-3639343 (εσωτ. 2)

Διεύθυνση Επικοινωνίας-Προβολή: Μαργαρίτα Δρούτσα

Η κορυφαία πολιτική σάτιρα του Δημήτρη Ψαθά «Ζητείται Ψεύτης», που αναφέρεται στις πελατειακές σχέσεις των πολιτικών με τους ψηφοφόρους τους και έχει μεταφραστεί και παιχτεί στις περισσότερες χώρες του κόσμου, έρχεται από τις 15 Μαρτίου 2019 στο θέατρο Παλλάς.

Το Trailer της παράστασης είναι έτοιμο.

Το θέμα της, το ψέμα στην πολιτική, είναι πάντα επίκαιρο ακόμα και στις μέρες μας. Ο Θόδωρος Πάρλας ή «Ψευτοθόδωρος» (τον ερμηνεύει ο Αλέξης Γεωργούλης) δηλώνει επαγγελματίας ψεύτης και έρχεται από το χωριό του στην Αθήνα για δουλειά ζητώντας να αξιοποιήσει το ταλέντο του αυτό. Μια τυχαία συμπλοκή και μια γροθιά που θα δώσει σε έναν επιβάτη μέσα στο λεωφορείο, στο κατόπιν αφεντικό του τον βουλευτή Φερέκη (τον ερμηνεύει ο Γιώργος Παρτσαλάκης), θα του ανοίξουν διάπλατα τον δρόμο για μια λαμπρή καριέρα ως ιδιαίτερου γραμματέα του βουλευτή. Μια καριέρα που βασίζεται στα ασύστολα και κραυγαλέα ψέματα τα οποία σκαρφίζεται, προκειμένου να δικαιολογήσει τις απραγματοποίητες προεκλογικές υποσχέσεις του βουλευτή προς τους οργισμένους ψηφοφόρους του. Ο Ψευτοθόδωρος αναλαμβάνει να διευθετήσει σε χρόνο ρεκόρ όλες τις υποθέσεις που προκύπτουν με τα υπουργεία, τις φυλακές, τις …καλλιτέχνιδες καμπαρέ, τα σωματεία. Όμως την επιτυχημένη καριέρα του ως ιδιαίτερος βρίσκει αντίπαλο τη σύζυγο του βουλευτή, τη γοητευτική Τζένη (Ναταλία Δραγούμη). Θα τα καταφέρει άραγε να κερδίσει έχοντας απέναντί του μια τόσο σθεναρή αντίπαλο; Καταλυτικός θα είναι ο ρόλος του Άγη (Αργύρης Αγγέλου) στην πλοκή της υπόθεσης αλλά και της εκρηκτικής τραγουδίστριας Πίτσας Κίτσας (σε πρώτη θεατρική εμφάνιση η Αποστολία Ζώη) που σαγηνεύει τον ανδρικό πληθυσμό!

Διαχρονικό το έργο του Δημήτρη Ψαθά, δεν είναι τυχαίο που έσπασε τα όρια του χρόνου και παίχτηκε και εκτός συνόρων, σε Αμερική, Καναδά, Τουρκία, Ρωσία, Ουκρανία και Ρουμανία, αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές. Διαθέτει δύναμη και παγκοσμιότητα. Αντέχει παντού και πάντα…

Προσφορά: Μέχρι τις 3 Μαρτίου κλείστε εισιτήρια με 20% έκπτωση!

Ο Πέτρος Ζούλιας συναντά το σπουδαίο Σταμάτη Φασουλή στο αριστούργημα του Αλέξανδρου Ρ.Ραγκαβή «Ο Συμβολαιογράφος», που θα ανέβει τον Δεκέμβριο του 2018,

στο θέατρο ΧΩΡΑ.

Μετά από την επιτυχημένη παράσταση, «ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ», που θα συνεχιστούν από τον Οκτώβριο για 2η χρονιά, το θέατρο ΧΩΡΑ επιμένει στην κλασική ελληνική λογοτεχνία και μεταφέρει για πρώτη φορά στη σκηνή τον «Συμβολαιογράφο», σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια και με τον Σταμάτη Φασουλή στον ομώνυμο εμβληματικό ρόλο του Σιορ Τάπα.


Το έργο διαδραματίζεται στην Κεφαλονιά του 19ου αιώνα. Το συμφέρον για τη μεγάλη περιουσία, που εξασφαλίζει μια διαθήκη, οδηγεί στο έγκλημα και σε μια σειρά από ραδιουργίες, με σκοπό την κατασκευή ενός νεαρού αθώου ως ενόχου. Έρωτες, μυστικά και συνωμοσίες φτιάχνουν το δυνατό και διαχρονικό καμβά της γνωστής νουβέλας του Ραγκαβή. Το χρήμα, η απληστία, αλλά και η μεγάλη αγάπη του συμβολαιογράφου Σιορ Τάπα για τη μονάκριβη κόρη του, κινούν τα νήματα της αστυνομικής πλοκής της ιστορίας. Μιας ιστορίας που θα ζήλευε και ένα σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ!

Ο Συμβολαιογράφος έγραψε τη δική του θρυλική ιστορία, την εποχή της ασπρόμαυρης κρατικής τηλεόρασης, σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη, με το Βασίλη Διαμαντόπουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο και μια πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών δίπλα του.

Αναζητώντας αισθητικά και δραματουργικά το έργο που θα συστεγαστεί στη σκηνή του θεάτρου ΧΩΡΑ με τις «Γυναίκες του Παπαδιαμαντή», επιλέξαμε τον «Συμβολαιογράφο». Οι δυο παραγωγές θα μοιραστούν τις ώρες και τις μέρες του νέου χειμερινού προγράμματος.

Παραγωγή: Χώρα ΑΕΒΕ Πολιτιστικές Εκδηλώσεις

Επικοινωνία: Μαρκέλλα Καζαμία

 

Επίσημος δικτυακός τόπος θεάτρου: www.choratheatro.gr

Facebook Page: https://www.facebook.com/choratheatro/

Τα Αθηναϊκά Θέατρα και o σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας πραγματοποιούν ακρόαση για την παράσταση: "Μάλιστα κύριε...!

Και προσκαλούν άντρες  και γυναίκες ηθοποιούς ερμηνευτικής ηλικίας έως 35 ετών,  οι οποίοι πρέπει να τραγουδούν άψογα τα τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα και να έχουν ευχέρεια στην κίνηση, στην ακρόαση που θα πραγματοποιηθεί στο θέατρο ΑΛΙΚΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 24/05 και ΠΕΜΠΤΗ 25/05 στις 17:00 

Οι υποψήφιοι παρακαλούνται να έχουν μαζί τους το βιογραφικό τους με πρόσφατη φωτογραφία.

 

Για την ακρόαση θα ζητηθεί:

 

Ένα τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα κι ένας κωμικός μονόλογος.

Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Θέατρο Αλίκη: Αμερικής 4

Ώρα προσέλευσης: 16:00

 Πληροφορίες: Τ. 211 10 24402 (12:00-15:00)

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία