Η «Ιωάννα του μετρό» του βραβευμένου Βίντοσαβ Στεβάνοβιτς, μετά την επιτυχημένη της πορεία στα θέατρα της Αττικής, θα προβληθεί  σε on demand  προβολές από τη  πλατφόρμα του Ticketservices.gr, στις 18 και 19 Δεκεμβρίου 2021 & στις 8 και 9 Ιανουαρίου  2022.

Λίγα λόγια  για το έργο:

Όλοι θυμόμαστε τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία… Η «Ιωάννα του μετρό» του Σέρβου θεατρικού συγγραφέα Βίντοσαβ Στεβάνοβιτς περιγράφει την μοίρα των προσφύγων από την πρώην Γιουγκοσλαβία και στο πρόσωπό της σκιαγραφείται η μοίρα όλων των προσφύγων που έφυγαν από τον πόλεμο και έφθασαν στην Αθήνα, καθώς και την ανθρώπινη τραγωδία, την εκμηδένιση των αξιών και την καταστροφή της ιστορίας στην πατρίδα τους.

Αυτό το θεατρικό έργο αγγίζει μία κορυφαία πρόκληση των καιρών και ένα παγκόσμιο φαινόμενο της μετακίνησης προσφύγων και σίγουρα δεν έχουμε να αντιμετωπίζουμε μία κρίση αριθμών, αλλά μία κρίση αλληλεγγύης. Πόλεμος, παραβιάσεις, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπανάπτυξη και φυσικές καταστροφές οδηγούν περισσότερους από 60 εκατομμύρια ανθρώπους, να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και οι μισοί από τους οποίους, είναι παιδιά. Οι πρόσφυγες ξεριζώνονται και βρίσκονται σε ευάλωτη θέση, δεν βασίζονται στην προστασία της χώρας, οι κυβερνήσεις αν και εγγυώνται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στους πολίτες τους, για τους πρόσφυγες όμως αυτό το δίχτυ ασφαλείας εξαφανίζεται.

Το θεατρικό έργο «Ιωάννα του μετρό» παίζεται για πρώτη φορά διεθνώς γιατί για πρώτη φορά ο συγγραφέας Βίντοσαβ Στεβάνοβιτς παραχώρησε τα πνευματικά δικαιώματα. Είναι βαθιά αντιπολεμικό και αντιεξουσιαστικό, μας οδηγεί στις σκοτεινές διαδρομές της ανθρώπινης μοίρας, στα τραγικά αδιέξοδα και μας προσφέρει ένα ζωντανό ανθρωπιστικό μήνυμα.

Η επιλογή αυτού του έργου δεν είναι τυχαία. Επιθυμούμε σε καλλιτεχνικό επίπεδο να προσεγγίσουμε αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα, γιατί θέλουμε να εκφράσουμε την έμπρακτη αντίστασή μας, ενάντια στο ρατσισμό, τη βία και την κοινωνική κακοποίηση που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα.

Ο Dušan SPASOJEVIĆ ο Σέρβος Πρέσβης στην Ελλάδα έθεσε υπό την αιγίδα της Σερβικής Πρεσβείας το θεατρικό αυτό έργο.

Η ταυτότητα της παράστασης

Διάρκεια: 60 λεπτά

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:

Στον ρόλο της Ιωάννας:Τζένη Παντελή
Στον ρόλο του πατέρα: Κώστας Αρζόγλου
Στο ρόλο της μητέρας: Aλεξάνδρα Παντελάκη
Στο ρόλο του αγοριού: Προμηθεάς Αλειφερόπουλος

Μουσικές διασκευές/Τούμπα/Ακορντεόν : Βασίλης Μαντούδης

Συντελεστές :

Σκηνοθεσία: Κώστας Αρζόγλου
Μετάφραση: Έρση Βασιλικιώτη
Κάμερα: Οδυσσέας Καραδής
Διεύθυνση φωτογραφίας:Ευθύμιος Συρανίδης- Νιόβη Αναγνωστοπούλου
Μοντάζ: Αλέξης Ψαράς
Γραφικά: Τάσος Λαδιάς
Ενδυματολόγος:Μάγδα Καλέμη
Φωτογράφιση αφίσας: Γιάννης Παυλίδης
Μακιγιάζ: Φιλίτσα Σασσάνη
Κομμωτής: Ιωσήφ Κοκολάκης Beauty&Color
Μακιγιαζ: Φιλίτσα Σασσάνη
Δημόσιες σχέσεις: Νταίζη Λεμπέση | τηλέφωνο επικοινωνίας 6908502631 | Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. |
Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Χάσκα
Εταιρεία Παραγωγής: Creatists  | www.creatists.gr

Εισιτήρια: https://www.ticketservices.gr/event/ioanna-tou-metro-online-streaming/

Ημέρα και ώρα  παράστασης:

18 & 19 Δεκεμβρίου 2021
8 & 9 Ιανουαρίου 2022

Ώρα :  On line 24 ώρες ανά ημέρα παράστασης

Τιμή εισιτηρίων:
8 ευρώ

Η βιντεοσκόπηση έγινε στο θέατρο Τραίνο στο Ρουφ.

Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Σερβικής Πρεσβείας και την ευγενική χορηγία και στήριξη των δήμων:
Ραφήνας – Πικερμίου: Δήμαρχος Βαγγέλης Μπουρνούς
Βάρης –Βούλας – Βουλιαγμένης: Δήμαρχος Γρηγόρης Κωνσταντέλλος
Περάματος: Δήμαρχος Γιάννης Λαγουδάκης

Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά ορισμένα ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα

Το πάντα επίκαιρο έργο του Τζώρτζ Όργουελ για τη φθορά των ιδεών όταν αυτές γίνονται πράξη, Η Φάρμα των ζώων, θα ανοίξει τη φετινή θεατρική σεζόν στη Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη», σε σκηνοθεσία του Αρη Μπινιάρη.

Τα ζώα μιας φάρμας ξεσηκώνονται ενάντια στο σύστημα εξουσίας του ιδιοκτήτη της, του Κυρίου Τζόουνς, και επιβάλλουν μια αυτοδιαχειριστική διοίκηση με επικεφαλής τα γουρούνια, τα πιο έξυπνα ζώα της φάρμας. Πολύ γρήγορα, οι παλιοί καταπιεζόμενοι γίνονται οι νέοι δυνάστες υιοθετώντας όλες τις κατακριτέες μεθόδους του προηγούμενου καθεστώτος. Έτσι, η προεπαναστατική ουτοπία μετατρέπεται σε μια αβίωτη δυστοπία.

Ο Τζωρτζ Όργουελ στο πιο γνωστό, ίσως, έργο του, τη Φάρμα των ζώων, που εκδόθηκε στα 1945, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στην αυγή του Ψυχρού Πολέμου, μας καταθέτει μια αλληγορία για τις συνέπειες μιας ελλιπούς πολιτικής επανάστασης και διερευνά πώς το όραμα για μια κοινωνία δικαιοσύνης και αλληλεγγύης εκτροχιάζεται και μετατρέπεται σε ένα εφιαλτικό απολυταρχικό καθεστώς, που βλέπει παντού εχθρούς.

Ταυτότητα παράστασης:
Θεατρική Διασκευή: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου, Άρης Μπινιάρης, Βύρων
Θεοδωρόπουλος
Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης
Σύμβουλος δραματουργίας: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνικά-κοστούμια: Πάρις Μέξης
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Επιμέλεια κίνησης: Εύη Οικονόμου
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Παπαγεωργίου

Παίζουν (αλφαβητικά)
Προµηθέας Αλειφερόπουλος, Μιχάλης Βαλάσογλου, Πάνος Ζυγούρος, Άννη Θεοχάρη, Βάσω Καβαλλιεράτου, Ιωάννα Μαυρέα, Γρηγορία Μεθενίτη, Κώστας Μπερικόπουλος, Άρης Μπινιάρης, Ελένη Μπούκλη, Μάριος Παναγιώτου, Πάνος Παπαδόπουλος, Μαριάµ Ρουχάτζε, Γιώργος Τριανταφυλλίδης

Μουσικός επί σκηνής: Χρήστος Πετεβής
Φωτογράφος παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας
Επεξεργασία φωτογραφιών: Μαύρα Γίδια,  mavragidia.gr

Σημείωση: Οι Σκηνές του Εθνικού Θεάτρου λειτουργούν ως αμιγείς χώροι για εμβολιασμένους και νοσήσαντες σύμφωνα με τις ισχύουσες υγειονομικές διατάξεις.

Η είσοδος των θεατών θα γίνεται αυστηρά με την επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης.

Λόγω των έκτακτων συνθηκών, ο προγραμματισμός της πρεμιέρας και των παραστάσεων ενδέχεται να τροποποιηθεί.

Hμέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:30.
Από τις 18 Νοεμβρίου στο Θέατρο Rex Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη»
Προπώληση εισιτηρίων: ticketservices.gr και στο  210.7234567 (με χρήση πιστωτικής-χρεωστικής κάρτας)
Πληροφορίες: Ταμεία κτηρίου Τσίλλερ (Αγίου Κωνσταντίνου 22-24), τηλ. 210.5288170-171

Πληροφορίες:  https://www.n-t.gr/el/events/repertory/farma_twn_zwwn
Εισιτήρια:  https://www.ticketservices.gr/event/i-farma-ton-zoon/?lang=el

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Αν ο φετινός χειμώνας ήταν μια χρονιά που το θέατρο έλαμψε δια της απουσίας και των σκανδάλων του, η Επίδαυρος και τα ανοιχτά θέατρα δηλώνουν έτοιμα να υποδεχτούν κοινό και καλλιτέχνες και να ξανά-χαρίσουν στο θέατρο την λάμψη που του αξίζει.

Σε ένα από τα λίγα μη-βροχερά Σαββατοκύριακα του Ιουνίου συναντήθηκα με τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο στο άλσος Παπάγου, εκεί ανάμεσα στο πευκοδάδος και στο άπλετο φως του πρωινού απολαύσαμε μια κουβέντα εφ' όλης της ύλης.

Η συζήτηση δεν θα μπορούσε να μην ξεκινήσει από την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» που θα ξεκινήσει την περιοδεία της από την Επίδαυρό (2,3,4 Ιουλίου), μ' ένα σπουδαίο θίασο, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Στην παράσταση ο Προμηθεάς θα ερμηνεύσει τον Πυλάδη. Ο ίδος δεν διστάζει να μιλήσει για το «βάρος» της κριτικής στους ώμους των νέων ηθοποιών, τον Μάρκο Σεφερλή, τον κανιβαλισμό των φετινών σκανδάλων στον κόσμο του θεάτρου αλλά και πόσο υπέροχα σουρεάλ είναι να συνεργάζεται με την Χαρούλα Αλεξίου. Εξάλλου η σχέση του με τον σουρεαλισμό, καλά κρατεί από τον χειμώνα, όπου όπως θα μου πει: "Έπαιξα στο ΡΕΞ σ' άδειο θέατρο χωρίς κοινό με 5 λαμπάκια να αναβοσβήνουν. Φρίκη. Εντωμεταξύ είχα πρεμιέρα τη μέρα που συνελήφθη ο Λιγνάδης. Έπαιζα σε ένα άδειο θέατρο, τη μέρα που συνελήφθη ο διευθυντής του Εθνικού ντυμένος τσολιάς.."

Η Ιφιγένεια εν Ταύροις έχει πολύ έντονα μέσα της το στοιχείο του νόστου και της επιστροφής στην πατρίδα. Η έννοια της πατρίδας συζητήθηκε πολύ φέτος με αφορμή και τη συμπλήρωση των 200 ετών από το 1821. Τι είναι πατρίδα για σένα;

Αρχικά, πατρίδα είναι εκεί που νιώθεις σπίτι. Και σίγουρα μετράει πάρα πολύ το πως έχεις βιώσει τον κόσμο ως παιδί. Ως παιδιά είμαστε πολύ συχνά σε μια διαλογιστική κατάσταση πολύ συντονισμένοι με το τώρα. Και ό,τι ζούμε εντυπώνεται πολύ ισχυρά μέσα μας. Πιο ισχυρά κι απ’ ό,τι μας λένε, απ’ ό,τι μας μαθαίνουν. Γι’ αυτό νομίζω ότι είναι και κάτι που μεταβάλλεται και πολύ δύσκολα. Ακόμα κι αν περάσεις πολλές εμπειρίες σε μια άλλη χώρα μπορεί να παραμείνει η αίσθηση της πατρίδας σου.

Γιατί η Ιφιγένεια εν Ταύροις σήμερα;

Αυτά τα έργα έχουν κάποια θέματα που είναι διαχρονικά, γι’ αυτό και έχει επιζήσει το είδος της αρχαίας τραγωδίας μέχρι σήμερα. Η ανάγκη για να συνυπάρξεις με την ρίζα, ας πούμε, σε ξεπερνάει κάπως. Η Ιφιγένεια με τον Ορέστη στην αλήθεια είναι δύο σχεδόν άγνωστοι. Έχουν συνυπάρξει μόνο πολύ μικροί και ο ένας θυμάται τον άλλο πολύ αχνά. Και ξαφνικά βρίσκονται και νιώθουν ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα της ζωής τους. Αυτό είναι αρχετυπικό. Είναι στο θυμικό. Όπως το υιοθετημένο παιδί που το παράτησαν οι γονείς του ψάχνει με λύσσα να βρει τους γονείς του, τους γονείς που το παράτησαν. Και το κομμάτι της φιλίας στο έργο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Επειδή έχω τρέλα με τους αρχαίους πολιτισμούς, μου κάνει εντύπωση ότι αυτά που κάνουμε εμείς, κάτι «bro», κάτι «αδελφός από άλλη μάνα», υπήρχαν και τότε. Ο Ορέστης αυτό λέει «Είμαστε αδέρφια από τη ζωή».

"Εγώ, ας πούμε, τον Σεφερλή τον θαυμάζω. Ο κόσμος γελάει και πηγαίνει να τον δει και να τον ξαναδεί. Γιατί να μην γελάς με οτιδήποτε; Δεν είναι κακό. Γελοίο είναι. Πιο πολύ με ενοχλεί που σαπουνόπερες ξαφνικά αποκτούν επίπεδο και θεωρούνται υψηλές υποκριτικές αυτές που κατατίθενται εκεί. Και πάλι δεν θυμώνω. Αλλά είναι σημαντικό να ξέρουμε τι λέμε."

Ως καλλιτέχνης πώς βιώνεις το κομμάτι της επαγγελματικής κριτικής στην δουλειά σου;

Η κριτική στην τέχνη, για μένα, είναι λίγο περιττή. Γιατί είναι υποκειμενική. Το ίδιο πράγμα που με αφήνει παγερά αδιάφορο εσένα σε κάνει να θέλεις να σκίσεις τα ρούχα σου. Πώς να κρίνεις οτιδήποτε όταν υπάρχει ανάγκη γι’ αυτό στην κοινωνία; Υπάρχει, ας πούμε, ανάγκη και για ελιτισμό και για λαϊκισμό γιατί έτσι είναι η κοινωνία.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η σκληρή κριτική. Γιατί κάποιος το πόνημα κάποιου άλλου πρέπει να το κράξει; Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί να εξοργίζεσαι με κάτι καλλιτεχνικό. Δεν σου το επιβάλλει κανείς. Καταλαβαίνω να εξοργιστείς με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης γιατί σου το επιβάλλουν.

Εγώ, ας πούμε, τον Σεφερλή τον θαυμάζω. Ο κόσμος γελάει και πηγαίνει να τον δει και να τον ξαναδεί. Γιατί να μην γελάς με οτιδήποτε; Δεν είναι κακό. Γελίο είναι. Πιο πολύ με ενοχλεί που σαπουνόπερες ξαφνικά αποκτούν επίπεδο και θεωρούνται υψηλές υποκριτικές αυτές που κατατίθενται εκεί. Και πάλι δεν θυμώνω. Αλλά είναι σημαντικό να ξέρουμε τι λέμε.

Τώρα, όσον αφορά το θέατρο, αυτό το επιλέγεις. Οπότε γι’ αυτό δεν πρέπει και να θυμώνεις. Αν κάτι θα θέλαμε να είναι καλύτερο, αυτό είναι η τηλεόραση. Στο θέατρο πάλι η κριτική παίζει σημαντικό ρόλο. Επιβάλλει συνειδήσεις. Σου λέει αυτό είναι κουλτούρα. Εκθειάζεται ένας σκηνοθέτης και τον ακολουθούμε σαν να είναι μεσσίας. Ή έναν νέο ηθοποιό τον κάνουνε θεό με δύο παραστάσεις. «Αυτός είναι ο νέος Χορν». Πόσοι ήταν οι νέοι Χορν; Έτσι του βάζεις ένα τεράστιο βάρος στους ώμους. Αν ένα πράγμα πρέπει να έχουμε ελεύθερο οι ηθοποιοί είναι η ελευθερία να τα θαλασσώσουμε. Και σου μιλάει ένας άνθρωπος που φοβάται να κάνει πράγματα στα οποία μπορεί και να μην είναι καλός. Και παλεύω για να μη με νοιάζει αυτό. Αλλά αυτά μας τα επιβάλλει η κοινωνία συνέχεια. Είναι τρομερή πίεση.

"Στο θέατρο πάλι η κριτική παίζει σημαντικό ρόλο. Επιβάλλει συνειδήσεις. Σου λέει αυτό είναι κουλτούρα. Εκθειάζεται ένας σκηνοθέτης και τον ακολουθούμε σαν να είναι μεσσίας. Ή έναν νέο ηθοποιό τον κάνουνε θεό με δύο παραστάσεις. «Αυτός είναι ο νέος Χορν». Πόσοι ήταν οι νέοι Χορν; "

Πώς είναι να παίζεις με τη Χαρούλα Αλεξίου;

Είναι σουρεάλ να παίζεις με τη Χαρούλα. Έχουμε ένα γκρουπ στο viber για την παράσταση. Όταν βλέπω στο γκρουπ «Χαρούλα is typing» σταματάω ό,τι κάνω. Λέω όπα παιδιά… Χαρούλα is typing. Όταν βγήκαμε πρώτη φορά σε ανοιχτό χώρο και κράτησε μικρόφωνο νόμιζες ότι θα ακούσεις … «Θεός αν είναι». Πέρα απ’ όλα αυτά έχει αυτό που έχουν πολλοί μεγάλοι άνθρωποι. Είναι πολύ απλή, καθόλου ελιτίστρια και με αυτοσαρκασμό. Σε μια κουβέντα που λέγαμε θεατρο-ιστορίες εκείνη μας είπε ότι ένα γνωστό τραγούδι δεν το έχει τραγουδήσει ποτέ σωστά. Και ήταν πολύ αστείο γιατί εμείς ξέραμε τι λέει παρακάτω. Και μας λέει τότε «ναι, αλλά αυτό νοηματικά δεν πάει πουθενά». Νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα κάπου με τη Χαρούλα που είναι εκτός του περιβάλλοντος μου και αλλιώς δεν θα την γνώριζα ποτέ. Και, έχω να σου πω, ότι όταν κάναμε την πρώτη ανάγνωση, η Χαρούλα ήταν αυτή που με δόνησε περισσότερο.

"Είναι σουρεάλ να παίζεις με τη Χαρούλα. Έχουμε ένα γκρουπ στο viber για την παράσταση. Όταν βλέπω στο γκρουπ «Χαρούλα is typing» σταματάω ό,τι κάνω. Λέω όπα παιδιά… Χαρούλα is typing. Χθες που βγήκαμε πρώτη φορά σε ανοιχτό χώρο και κράτησε μικρόφωνο νόμιζες ότι θα ακούσεις … «Θεός αν είναι»."

Πώς βίωσες το κομμάτι των σκανδάλων φέτος δουλεύοντας στο Εθνικό Θέατρο το χειμώνα;

Δεν είμαι σίγουρος αν όντως το θέατρο θα το πληρώσει όλο αυτό που έγινε. Ο κόσμος ήδη ξεχνάει. Και δεν θα εκπλαγώ αν δω και κάποιους από αυτούς στη σκηνή. Όταν δούλευα το χειμώνα στο Εθνικό και από την Ομόνοια μέχρι το Χολαργό με σταματούσανε δύο μπλόκα για να ελέγξουν τις άδειες κυκλοφορίας, όταν στο δεύτερο μπλόκο που με σταματήσανε μια μέρα -και μου γύρισε λίγο το μάτι- ένας μπάτσος μου έκανε μια χειρονομία λέγοντας «εσείς εκεί στο εθνικό…», ήταν κάπως ενοχλητικό. Όμως, δεν εξοργίστηκα. Περισσότερο ενοχλήθηκα γιατί έπρεπε να βγάλω το γάντι της μηχανής για να βγάλω το κινητό. Ήταν κάπως πρακτικό όλο το θέμα. Κατά τα άλλα το βρήκα και λίγο κωμικό. Είναι καλό να βλέπεις και τα πράγματα λίγο κωμικά. Εκείνη την ώρα απλώς κούνησα το κεφάλι. Σίγουρα πάντως το να βγάζουν συμπεράσματα και να σε ομαδοποιούν είναι ενοχλητικό. Όμως, έχω την αίσθηση ότι αυτοί που έχουν το μυαλό μπορούν να κάνουν την απλή σκέψη ότι αυτά μόνο στο χώρο μας βγήκαν. Και αυτό μόνο να τιμήσει το χώρο μας μπορεί. Γιατί δεν βλέπω τους δημοσιογράφους να βγάζουν στη φόρα αυτά που γίνονται, τους πολιτικούς, τους νομικούς, τους γιατρούς, τους καθηγητές πανεπιστημίου όπου υπάρχουν ιστορίες γνωστές όσο και οι δικές μας. Και οι δικές μας δεν ήταν όλες γνωστές. Γιατί ξέρεις, αυτά που είναι εγκληματικά κανείς δεν τα μοιράζεται με τους φίλους του. Γιατί την πληρώνουν και οι φίλοι σ’ αυτές τις ιστορίες. Υπάρχουν ιστορίες που είναι για κάποιους το απόλυτο σκοτάδι τους. Και τους ηδονίζει και λίγο που είναι το απόλυτο σκοτάδι τους.

Υπάρχει κάτι που να σε σόκαρε πιο πολύ;

Πιο πολύ με σόκαρε η ανθρωποφαγία από τους ίδιους τους ανθρώπους του χώρου μας. Παρόλο που φυσικά και είμαι με τα θύματα, είναι απάνθρωπο και κανιβαλιστικό να στήνεις κρεμάλες στα σόσιαλ μίντια. Και με μία μεγάλη επιπολαιότητα. Και επειδή ξέρω και κάποιους από αυτούς τους «ήρωες» βλέπω και την υποκρισία. Εγώ ξέρω ότι δεν έχω κακοποιήσει κανέναν γιατί δεν παίζει στο σύστημα μου. Οπότε τι να βγω να φωνάξω; Εγώ ντρέπομαι να βάλω τη μούρη μου σε μια φωτογραφία που θα λέει είμαστε όλοι μαζί. Πού είμαστε όλοι μαζί; Τη ματαιοδοξία μου δεν τρέφω πάλι; Μιλήστε εσείς που έχετε κάτι να πείτε. Αυτή η σκληρότητα της ομαδοποίησης με τρομάζει. Λύση είναι να πας να πεις σε αυτόν που θυματοποιείται «αν θες να κάνουμε κάτι μαζί γι’ αυτό, εγώ θα σε στηρίξω.». Αυτό είναι μία πράξη πραγματική. Απ’ την άλλη βλέπεις τόσο πολύ να πηγαίνουν να επωφεληθούν απ’ αυτό για να πάρουν τις ισχυρές θέσεις τα επόμενα χρόνια. Και επειδή πλησιάζει και η δικιά μου γενιά να μπορεί πλέον να πάρει ισχυρές θέσεις το βλέπω ακόμα πιο έντονα.

"Εγώ ντρέπομαι να βάλω τη μούρη μου σε μια φωτογραφία που θα λέει είμαστε όλοι μαζί. Πού είμαστε όλοι μαζί; Τη ματαιοδοξία μου δεν τρέφω πάλι; "

Μεγάλος λόγος γίνεται και για την πολιτική ορθότητα…

Τελευταία με έχει πιάσει μια μανία να κάνω standupcomedy. Και επειδή το χιούμορ είναι για μένα κάτι ιερό πιστεύω ότι η πολιτική ορθότητα είναι η νέα μάστιγα. Συμφωνώ, βέβαια, ότι χρειάζεται για να φύγουν κάποια πράγματα, όπως το πως μιλούσαν οι άνθρωποι. Η επανάσταση, όμως, μέσω των σόσιαλ μίντια με κάνει και γελάω πάρα πολύ. Επανάσταση με hashtag είναι κάτι που μου φαίνεται πάρα πολύ αστείο.

Πώς θα είναι η Επίδαυρος με λιγότερο κοινό;

Το ένιωσα όταν έπαιξα στο Ρεξ πώς είναι να παίζεις σε άδειο θέατρο χωρίς κοινό με 5 λαμπάκια να αναβοσβήνουν. Φρίκη. Εντωμεταξύ είχα πρεμιέρα τη μέρα που συνελήφθη ο Λιγνάδης. Έπαιζα σε ένα άδειο θέατρο, τη μέρα που συνελήφθη ο διευθυντής του Εθνικού ντυμένος τσολιάς. Δεν υπήρχε αυτό. Όταν με πήρε ο Νανούρης η πρώτη αίσθηση που μου ήρθε ήταν η ζεστή πέτρα και ο κόσμος με τα πολύχρωμα ρούχα που είναι σαν μπουγάδα. Το χειροκρότημα που φτάνει με καθυστέρηση. Όχι στο τέλος, στην αρχή. Αυτή η ανατριχίλα, που βγαίνεις και λες «ωχ τι γίνεται». Ο γκιώνης που ακούγεται. Είναι μαγικό. Είμαστε τρομερά τυχεροί που ως Έλληνες ηθοποιοί έχουμε την τύχη να παίζουμε σ’ αυτό το θέατρο. Ο θίασος ήταν επίσης ένα καλός λόγος. Με κάποιους είμαστε κοντά ηλικιακά και έχουμε ξαναδουλέψει μαζί. Και, φυσικά, ο Γιώργος ο Νανούρης που έχει μια τρομερή ευγένεια σαν άνθρωπος.

Αυτή η επιστροφή στο θέατρο μετά την πανδημία πώς ήταν για σένα;

Εγώ μέσα σε 14 μήνες έχω δουλέψει στην ουσία 3 μήνες για να κάνω 2 παραστάσεις σε livestreaming χωρίς κοινό. Μόνο και μόνο ότι θα βγούμε από όλο αυτό είναι φοβερό. Χθες βγήκαμε πρώτη φορά σε ανοιχτό χώρο. Η συγκυρία αυτή έστω και με μειωμένο κόσμο είναι ευτυχής. Όμως, ελπίζω να αυξήσουν το ποσοστό. Γιατί στο σινεμά δώσανε 75% και σε μας 50%;Το σινεμά παρότι είναι η τέχνη που λατρεύω πάνω απ’ όλες και θέλω να έχει 75% πληρότητα είναι αυτό που είναι το πιο επικίνδυνο απ’ όλα. Τρώνε, πίνουν, καπνίζουν, δε θα φοράει μάσκα σχεδόν κανείς. Στο θέατρο δεν μιλάς, δεν τρως, δεν πίνεις. Και δη στα αρχαία θέατρα. Δεν υπάρχει λογική πίσω από αυτό. Θα ήθελα αν μπορούν να μας το εξηγήσουν.

Ακούστηκαν δηλώσεις από συνάδελφο σου εναντίον, με ένα τρόπο, των μικρών σκηνών…

Αρχικά, νομίζω ότι οι άνθρωποι παρεξηγούνται εύκολα. Οι μικρές σκηνές, σίγουρα, έχουν να προσφέρουν. Η υπερπροσφορά σκηνών, όμως, έχει βλάψει το θέατρο και πάνω απ’ όλα η υπερπροσφορά θέσεων στις δραματικές σχολές. Θα έπρεπε όλες οι δραματικές σχολές να έχουν πιο αυστηρά κριτήρια. Να έχουν, ας πούμε, όλες εξετάσεις. Όπως σε όλα τα επαγγέλματα έτσι και στο δικό μας θεωρώ ότι υπάρχουν κάποια προαπαιτούμενα. Δεν ισχυρίζομαι ότι ξέρω ποια είναι αυτά. Ας τα βρουν αυτοί που τα ξέρουν. Όμως, δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη η παραγωγή νέων ηθοποιών, όπως δεν μπορεί να είναι για καμία επιστήμη. Δε βγάζεις άπειρους γιατρούς, υπάρχουν κάποια κριτήρια. Έτσι το κοινό διασκορπίζεται και είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει κανείς.

Για τις μικρές σκηνές αυτό που πιστεύω είναι ότι όταν κάνεις κάτι χωρίς να σου είναι απαραίτητο να κάνεις επιτυχία μπορείς να παράξεις κάτι πιο ρηξικέλευθο. Θεωρώ ότι το κράτος πρέπει να στηρίζει τέτοιες προσπάθειες. Παλιότερα πολλά μικρά θέατρα ήταν κρατικοδίαιτα. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτό παγιωνόταν και έπαιρνε ο ίδιος σκηνοθέτης επιχορήγηση για 25 χρόνια. Ένα κράτος πρέπει να στηρίξει το νέο μυαλό που δεν θα του αποδώσει χρήματα αύριο αλλά θα του αποδώσει μεθαύριο. Που θα περάσει μια αλλαγή στην κοινή κουλτούρα.

"Για τις μικρές σκηνές αυτό που πιστεύω είναι ότι όταν κάνεις κάτι χωρίς να σου είναι απαραίτητο να κάνεις επιτυχία μπορείς να παράξεις κάτι πιο ρηξικέλευθο."

Τι πιστεύεις ότι θα έχει ανάγκη το κοινό αν ανοίξουν τα θέατρα τον Οκτώβριο;

Είμαι σίγουρος ότι οι ανάγκες του κοινού θα είναι διαφορετικές. Σε πολύ κόσμο βλέπω μία ενδοσκοπική τάση που είναι πολύτιμη. Και, ειδικά, σε καλλιτέχνες του θεάτρου που μείνανε σπίτι. Γι’ αυτό και αυτό το διάστημα βγήκανε όλα αυτά για μας. Είναι πολύ απλό γιατί βγήκανε τώρα. Κάτσανε σπίτι τους οι άνθρωποι, αντιμετωπίσανε τα θηρία τους και είπανε τώρα θα τα βγάλω. Οι γιατροί τι να βγούνε να πούνε αυτή την περίοδο; Δεν έχω, όμως, ιδέα σε τι θα πάμε. Πολλοί συνάδελφοι προσπαθούμε να αναγνώσουμε τι θα είναι το μετά. Αν ακούσουμε την δική μας ανάγκη και όχι πράγματα που απλώς θα πιάσουνε, θα καταφέρουμε να το επικοινωνήσουμε. Το θέατρο είναι ζωντανό. Το κοινό δεν αντιλαμβάνεται μόνο την υποκριτική ή τη σκηνοθεσία ή την σκηνογραφία, αντιλαμβάνεται έναν παλμό που νιώθει την ώρα που παίζεται η παράσταση. Αν εμείς παλλόμαστε σε ωραίες συχνότητες πιστεύω ότι αυτό πάντα περνάει.

"Το θέατρο είναι ζωντανό. Το κοινό δεν αντιλαμβάνεται μόνο την υποκριτική ή τη σκηνοθεσία ή την σκηνογραφία, αντιλαμβάνεται έναν παλμό που νιώθει την ώρα που παίζεται η παράσταση. Αν εμείς παλλόμαστε σε ωραίες συχνότητες πιστεύω ότι αυτό πάντα περνάει."

Ιφιγένεια η εν Ταύροις

Μετάφραση Γιώργος Ιωάννου

Διαβάστε επίσης: 

Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»

Γιώργο Νανούρη, Γιατί Γκρέμισες Το Θέατρο Αποθήκη;

Κίττυ Παϊταζόγλου: «Στην Ελλάδα Τα Πράγματα Γίνονται Από Ενθουσιασμό, Λαχτάρα Και Με Πολύ Προσωπικό Κόστος».

Αν στα πάσης φύσεως τουριστικά γραφεία των βορειοευραπαϊκών χωρών η Ελλάδα ισοδυναμεί με χρυσή άμμο και τιρκουάζ νερά, με σουβλάκια και τζατζίκια να τρέχουν από πεινασμένα στόματα ή με αξημέρωτες ερωτικές νύχτες κάτω απ’ τα’ αστέρια, οι Έλληνες κινηματογραφικοί δημιουργοί μοιάζουν ικανοί να συστήσουν στο κινηματογραφικό κοινό μια διαφορετική εκδοχή της ίδιας της Ελλάδας και κυρίως του κινηματογραφικού δυναμικού της. Ένα δυναμικό που μοιάζει να βασίζει τις δυνάμεις του σε ταλαντούχους σκηνοθέτες και την αιώνια ένδεια του σε φτωχά σενάρια.

Ο Μίνως Νικολακάκης, εδώ, μοιάζει, λοιπόν, να πέφτει στην καλοστημένη –μάλλον- παγίδα του ελληνικού σινεμά, και να μας παραδίδει μία φρέσκια σκηνοθετική ματιά συνοδευόμενη από ένα σενάριο με αφηγηματικά βελάκια ατάκτως ερριμμένα.

Εκμεταλλευόμενος, αρχικά, το trend που θέλει τις ταινίες φαντασίας και τρόμου να ανέρχονται με γοργούς ρυθμούς στο κινηματογραφικό χρηματιστήριο, μας αφηγείται την ιστορία ενός αγροτικού γιατρού (Προμηθέας Αλειφερόπουλος) σε κάποιο χωριό της ελληνικής επαρχίας που μπλέκει στα ερωτικά πλην –άλυτα- δίχτυα μιας ντόπιας με ένα σπάνιο δερματικό πρόβλημα. Κινούμενος μακριά από κραυγές, ξαφνικά μπαμ και αιματοκυλίσματα, ο Νικολακάκης επιλέγει να επενδύσει στο χτίσιμο μιας ατμόσφαιρας ενός σύγχρονου goth παραμυθιού και όχι μιας ταινίας τρόμου με εύκολα σκηνοθετικά τρικ. Και με το χτίσιμο μιας ατμόσφαιρας μυστηρίου που ξέρει να κλιμακώνει την ίδια της την ένταση με σταθερό –πλην αγωνιώδη- ρυθμό, μοιάζει να δικαιώνεται σκηνοθετικά.

Αντίθετα, η σεναριακή επιλογή της αφήγησης ενός παραμυθιού χωρίς σαφές επιμύθιο αποτελεί μια αφελή επιλογή που μοιάζει να αδικεί απόλυτα τις ίδιες τις σκηνοθετικές δυνατότητες του δημιουργού της.  Πρόκειται για ένα σενάριο που μοιάζει να στήνει ορθά τα σεναριακά του πιόνια σε μια παρτίδα, που μοιάζει, όμως, χαμένη από την ακατάσχετη φλυαρία της βεβαιότητας του νικητή. Μιας φλυαρίας που αναλώνεται σε μοτίβα παραμυθιού προσπαθώντας επιμελώς να κρύψει την παντελή απουσία στόχευσης.

Συνολικά, πρόκειται για μια σύγχρονη ματιά πάνω στην ταινία φαντασίας που αξιοποιεί δημιουργικά τα σκηνοθετικά της μέσα. Αφηγείται, όμως, τελικά μια ιστορία με την αφέλεια ενός πρωτάρη παραμυθά.

2,5/5