Το μικρό θέατρο Κεραμεικού παρουσιάζει από τις 28 Φεβρουαρίου, την κοινωνική σχεδόν «ανθρωποφαγική» κωμωδία οικογενειακής αλληλεγγύης και αμοιβαίας τρυφερότητας «Οι Lyons» του Nicky Silver, σε σκηνοθεσία Ρέινας Σ. Εσκενάζυ. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Παύλος Ευαγγελόπουλος, Νικολέτα Βλαβιανού, Γιώργος Παπαπαύλου, Ισιδώρα Δωροπούλου, Άρτεμις Νικολάκη, Αλέξανδρος Βάρθης.
Η υπόθεση
Ο Μπεν Λάιονς – ο πατέρας, είναι στα τελευταία του. Αν δεν τον προλάβαινε η «επάρατος» θα πάταγε τα 80 και τώρα που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί πια, αισθάνεται ελεύθερος να «λούζει» την οικογένειά του με τις πιο ταιριαστές και ωραίες «κακές λέξεις» που του έρχονται στο κεφάλι. Η Ρίτα Λάιονς, η γυναίκα του, σχεδόν μια δεκαετία και κάτι μικρότερή του, βρίσκεται δίπλα του και ξεφυλλίζει με ενδιαφέρον περιοδικά σπιτιού. Οι δυο τους είναι ιδιαίτερα ομιλητικοί. Ο ένας απευθύνεται στον άλλον με αυτό τον χαρακτηριστικό αιχμηρό, ειρωνικό, σαρκαστικό και απόλυτα συζυγικό τρόπο των ζευγαριών που έζησαν μαζί μια ζωή και μάλλον δεν το χάρηκαν καθόλου. Ανάμεσά τους είναι απλωμένα 40 τσαλακωμένα χρόνια συμβίωσης και γύρω τους το βουβό δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Οι κουβέντες τους, μοιάζουν μ’ ένα πικρόχολο, λεκτικό «συζυγικό» κι ανταγωνιστικό «ματς», γεμάτο χιουμοριστικά σχόλια, υπονοούμενα και δηλητηριώδεις ατάκες. Ο αέρας στο δωμάτιο μυρίζει μπαρούτι… μέχρι που έρχονται τα δυο βλαστάρια τους. Ο Κέρτις ο γιός τους – ένας 30άρης, ομοφυλόφιλος συγγραφέας και η κόρη τους η Φράνκι που πλησιάζει τα 40, τέως αλκοολική, χωρισμένη και μητέρα 2 παιδιών, θα συμπληρώσουν το οικογενειακό «αποχαιρετιστήριο πάρτυ» στο δωμάτιο.
Η οικογένεια Lyons αυτοπροσώπως, συστήνεται, προσπαθεί να συναισθανθεί και να παρηγορηθεί αλλά αυτοκαταστρέφεται στα γρήγορα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα τέσσερα μέλη της – μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου – αντί να γιατρέψουν τα τραύματά τους, τα σκαλίζουν κι άλλο και αλληλοσπαράζονται με χιουμοριστική διάθεση μεν αλλά και με λύσσα σαν να μην υπάρχει αύριο. Πράγμα που για τον πατριάρχη ισχύει. Δυστυχώς!
Το έργο παρουσιάζει τους Λάιονς, μία αρκετά συνηθισμένη πλέον δυσλειτουργική οικογένεια που πάσχει από το σύνδρομο της «οικογενειακής μοναξιάς», που ενώ τα μέλη της θα ήθελαν, ίσως, να έρθουν πιο κοντά, το παρελθόν, ο εγωισμός, οι λάθος χειρισμοί και η μειωμένη ικανότητα συναισθηματικής αντίληψης, τα απομακρύνει.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Ρέινα Σ. Εσκενάζυ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνικός χώρος: OmadaART
Κοστούμια: Δάφνη Τσακώτα
Μουσική σύνθεση – επιμέλεια: Ελντίνα Παπαναστασίου
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου
Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ
Γραφιστική επιμέλεια– σχεδιασμός αφίσας: Άρης Απαρτιάν
ΔΙΑΝΟΜΗ
ΜΠΕΝ: Παύλος Ευαγγελόπουλος
ΡΙΤΑ: Νικολέτα Βλαβιανού
ΚΕΡΤΙΣ: Γιώργος Παπαπαύλου
ΦΡΑΝΚΙ: Ισιδώρα Δωροπούλου
ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Άρτεμις Νικολάκη
ΜΠΡΑΙΑΝ: Αλέξανδρος Βάρθης (κινηματογραφική συμμετοχή)
Προβολή και Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Ναυσικά Παπαδασκαλοπούλου
Παραγωγή: Olympia Culture
Info
Μικρό Θέατρο Κεραμεικού: Ευμολπιδών 13, Γκάζι (3′ από μετρό Κεραμεικού)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15€, 12€ μειωμένο
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/lyons/
Μετά από μία πολύ επιτυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία, «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες», η παράσταση που καταχειροκροτήθηκε από κοινό και κριτικούς σε όλη την Ελλάδα, επιστρέφει μέσα στην καρδιά του Χειμώνα, στο ανανεωμένο και πλήρως ανακαινισμένο Θέατρο CORONET. Από τις 17 Δεκεμβρίου και πάντα σε σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ, οι ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ έρχονται με την ζεστασιά και την αισιοδοξία τους, το χιούμορ και τον συναισθηματισμό τους για να ομορφύνουν τα βράδια μας, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Στο Θέατρο CORONET.
“Το μόνο που γυρεύω είναι η ελευθερία μου. Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες. Η ανθρωπότητα δε θα αρνηθεί σε μένα …αυτό που έχει και η τελευταία πεταλούδα]”.
Κάρολος Ντίκενς
Ελευθερία, έρωτας, αυτοπροσδιορισμός, θάρρος, αφοσίωση, αγάπη. Έννοιες αναλλοίωτες μέσα στον χρόνο και πάντοτε επίκαιρες, τις οποίες πραγματεύεται με μοναδική μαεστρία ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Leonard Gershe στο πολυβραβευμένο έργο του ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ (Butterflies Are Free, 1969). Η σκηνοθεσία είναι της Ρέινας Εσκενάζυ η παραγωγή της Erofili Productions, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα συναντήσουμε την Πέμη Ζούνη, τον Νικόλα Μπράβο, την Εριέττα Μανούρη και τον Αντώνη Γιαννακό. Το τραγούδι της παράστασης γράφει ο Σταμάτης Κραουνάκης.
Πρόκειται για μια τρυφερή, ερωτική ιστορία που διαδραματίζεται σε μια εποχή που οι αντιλήψεις αλλάζουν και ο κόσμος νιώθει απελευθερωμένος από τα πρέπει - στην εποχή της χαράς και της ελευθερίας. Μέσω του ευφυούς και διεισδυτικού του χιούμορ, ο Gershe προσεγγίζει όλα τα θέματα που απασχολούν τις ανθρώπινες σχέσεις διαχρονικά: το θάρρος απέναντι στην ζωή, το πως αυτοπροσδιορίζεται κανείς απέναντι στις ιδιαιτερότητες και τις φαινομενικές αδυναμίες του, την δύναμη του έρωτα και την γενναία απόφαση να επιδιώξουμε την ευτυχία. Ο τίτλος του έργου είναι εμπνευσμένος από τον «Ζοφερό Οίκο» του Καρόλου Ντίκενς και φέρει μια γοητευτική και παραστατική πολυσημία.
Λίγα λόγια για το έργο
Νέα Υόρκη τέλη δεκαετίας του ’60. Ο Ντον Μπέηκερ (Νικόλας Μπράβος) κάνει την επανάσταση της ζωής του. Φεύγει από το ήσυχο προάστιο όπου ζούσε με την υπερπροστατευτική μητέρα του (Πέμη Ζούνη) για να εγκατασταθεί μόνος του στο Μανχάταν. Το γεγονός ότι είναι τυφλός δεν τον εμποδίζει από το να κυνηγήσει το όνειρο του: να γίνει επαγγελματίας μουσικός.Η Τζιλ Τάννερ (Εριέττα Μανούρη) είναι μια απελπιστικά εκκεντρική νεαρή, χίπισσα και ανερχόμενη ηθοποιός. Μετακομίζει στο ακριβώς διπλανό διαμέρισμα. Γνωρίζονται, φλερτάρουν, ερωτεύονται. Καθώς καταφέρνουν να ανοίξουν την πόρτα που χωρίζει τα διαμερίσματά τους, ανοίγουν ταυτόχρονα και ένα νέo κεφάλαιο στη ζωή τους μακριά από στερεότυπα, περιορισμούς και προκαταλήψεις.
Μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται από το πουθενά η μητέρα του Ντον, αλλά και ο σκηνοθέτης-μέντορας της Τζιλ (Αντώνης Γιαννακός). Πόσο ελεύθερες θα αποδειχτούν τελικά οι πεταλούδες;
ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ανέβηκαν για πρώτη φορά με τεράστια επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ, το 1969, σε σκηνοθεσία του Ελληνοαμερικανού Μίλτον Κατσέλας. Τρία χρόνια αργότερα το έργο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον ίδιο τον Gershe με πρωταγωνιστές τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Έντουαρντ Άλμπερτ, την Γκόλντι Χόουν και την Αϊλίν Χέκαρτ στο ρόλο της μητέρας (η μόνη απ’ την αρχική διανομή της παράστασης). H Χέκαρτ τιμήθηκε για την ερμηνεία της με το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού σε Δεύτερο Ρόλο, ενώ ο Έντουαρτ Άλμπερτ απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού. Στην Ελλάδα, το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1970 σε διασκευή του αείμνηστου Μάριου Πλωρίτη και σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα, με το συναρπαστικό πρωταγωνιστικό δίδυμο Γιάννη Φέρτη - Ξένιας Καλογεροπούλου. Έκτοτε έχει παρουσιαστεί πολλές φορές με μεγάλη επιτυχία στο ελληνικό κοινό παραμένοντας μέχρι σήμερα, σε μια εποχή παγκόσμιας υγειονομικής – και όχι μόνο – κρίσης, πιο επίκαιρο από ποτέ.
Μια αστεία, τρυφερή, ζεστή και εξόχως πνευματώδης κομεντί υπό τους ρομαντικούς ήχους της κιθάρας, με στακάτο ρυθμό, σπαρταριστούς διαλόγους και βασικό αφήγημα της την αισιοδοξία και την ελπίδα.
Έναρξη 17 Δεκεμβρίου, στο Θέατρο CORONET.
Συντελεστές
Κείμενο: Leonard Gershe
Μετάφραση/Διασκευή/Σκηνοθεσία: Ρέινα Εσκενάζυ
Το τραγούδι της παράστασης έγραψε ο: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική επιμέλεια: Σταμάτης Γιατράκος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου
Σκηνικά/Κουστούμια: Γιώργος Λυντζέρης
Βοηθός σκηνογράφος: Ανθή Παρασκευά Βελουδογιάννη
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Φωτογράφηση: Γιώργος Γιαννίμπας
Προβολή/Επικοινωνία: Αγλαΐα Παγώνα
Παραγωγή: Erofili Productions
Πρωταγωνιστούν: Πέμη Ζούνη, Νικόλας Μπράβος, Εριέττα Μανούρη, Αντώνης Γιαννακός
Έναρξη: Από 17 Δεκεμβρίου 2021
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ 21:00
ΣΑΒΒΑΤΟ 18:00
ΚΥΡΙΑΚΗ 20:30
Τιμές εισιτηρίων: 18, 15, 12 Ε
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: VIVA.GR
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 105’ (χωρίς διάλειμμα)
Διέυθυνση: Φρύνης 11, Αθήνα 116 34
Περιοχή: Αθήνα
Τηλέφωνο: 210 7012123
Από την Τόνια Τσαμούρη
Πώς είναι αλήθεια να μην μπορείς να δεις εκ γενετής; Πώς είναι να μην έχεις την παραμικρή ιδέα του πώς είσαι στην όψη; Πώς είναι να είσαι μάνα ενός παιδιού που δεν είδε ποτέ; Πώς είναι ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο που δεν πρόκειται να σε δει ποτέ; Αυτά είναι μερικά μόνον από τα θέματα που πραγματεύεται η νέα παράσταση που μετέφρασε, διασκεύασε και σκηνοθέτησε η Ρέινα Εσκενάζυ, με τίτλο Οι Πεταλούδες είναι Ελεύθερες.
Στην Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1960, ο Ντον ζει μόνος του, μέχρι που μια μέρα γνωρίζει την νέα γειτόνισσά του, την Τζιλ. Η Τζιλ, αν και είναι μόλις 19 ετών, έχει ήδη έναν αποτυχημένο γάμο στο ενεργητικό της και είναι ηθοποιός. Αυθόρμητη και ανατρεπτική, η Τζιλ θα μπει σαν σίφουνας στη ζωή του ήρεμου και ήσυχου Ντον. Παρόλο που η νέα κοπέλα θα βρεθεί μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη, όταν ανακαλύψει ότι ο Ντον είναι, εκ γενετής, τυφλός, ο έρωτάς τους θα είναι κεραυνοβόλος και αμοιβαίος. Το μόνο που μπορεί να μπει αναμεσά τους είναι η μητέρα του Ντον, η κα Μπέικερ. Υπερπροστατευτική με τον μοναχογιό της, παλεύει με νύχια και με δόντια για να μην πληγωθεί από κανέναν και από τίποτα. Σύντομα όμως θα ανακαλύψει ότι το κουκούλι που έχει υφάνει για τον Ντον, είναι πλασματικό και μπορεί να τον πληγώσει πολύ περισσότερο από την αληθινή ζωή.
Το γνωστό έργο του Λέοναρντ Γκερς, που μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη (το 1969) είναι μια υπέροχα γλυκιά και ευχάριστη κομεντί, η οποία άνθισε υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα της Ρ. Εσκενάζυ. Η σκηνοθέτις, με θεατρικές και τηλεοπτικές επιτυχίες στο πλούσιο ενεργητικό της, γνωρίζει πολύ καλά το ρυθμό μιας παράστασης. Επιπλέον, κατάφερε να ισορροπήσει με επιτυχία ανάμεσα στην κωμωδία και τα δραματικά στοιχεία, ενώ πλαισίωσε επίσης καταπληκτικά την παράσταση με πολύ γνωστές μελωδίες από την δεκαετία του ’60, δημιουργώντας μια απίστευτα ευχάριστη ατμόσφαιρα επί σκηνής. Αυτή την ατμόσφαιρα μετέφερε με απόλυτη επιτυχία η Ρ. Εσκενάζυ τόσο με τις σκηνοθετικές, όσο και με τις ευρύτερες σκηνικές επιλογές της. Έτσι, το ρεαλιστικά δοσμένο σκηνικό (σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης) παρέπεμπε άμεσα στην Αμερική του ’60, καθώς επίσης και τα πολύ καλόγουστα κοστούμια.
Ο Αναστάσης Ροϊλός, απέδωσε με υποκριτική άνεση τον άνθρωπο που δεν είδε στη ζωή του. Ήταν σαφώς καλύτερος, όταν χρειαζόταν να αποδώσει τη σπιρτάδα και τη σβελτάδα του χαρισματικού Ντον, ενώ στα μέρη στα οποία αποκαλύπτεται η μοναδική τρυφερότητα και ευαισθησία του ήρωα, ο ηθοποιός ήταν ίσως περισσότερο τραχύς από όσο χρειαζόταν. Εξαιρετικός όταν τραγουδούσε, ερμηνεύοντας το πρωτότυπο τραγούδι της παράστασης (Σταμάτης Κρανουνάκης). Η Εριέττα Μανούρη ήταν γοητευτική ερμηνεύοντας την νέα και επιπόλαια κοπέλα, η οποία αντιμετωπίζει τη ζωή της με την ελαφρότητα της νεότητας. Πολύ καλύτερη στο τελευταίο μέρος, όπου κλήθηκε να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα έναν περίπλοκο και «δύσκολο» έρωτα, αποδεικνύοντας ότι διαθέτει στην υποκριτική της φαρέτρα ερμηνευτικές ικανότητες. Οι δυο τους αποτέλεσαν ένα γοητευτικό σκηνικό ζευγάρι, μολονότι θα μπορούσε να υπάρξει ακόμα περισσότερη φλόγα στις μεταξύ τους σκηνές.
Ο Κωνσταντίνος Ελματζίογλου ήταν ειλικρινά απολαυστικός στο ρόλο του αντι-επαγγελματία σκηνοθέτη Ραλφ, που κρίνει με γνώμονα την προσωπική του ευχαρίστηση και απόλαυση, επιβεβαιώνοντας το #Metoo κίνημα του 21ου αιώνα. Τέλος, η Πέμυ Ζούνη ήταν αληθινά συγκινητική ως μάνα που βρίσκεται αντιμέτωπη με την πραγματική ενηλικίωση και ανεξαρτητοποίηση ενός παιδιού με αναπηρία. Μολονότι υπήρξε διεκπαιρεωτική σε ορισμένα σημεία, ιδιαίτερα στα μέρη που συνυπήρχε επί σκηνής με την Τζιλ της Ε. Μανούρη, ωστόσο ήταν από τα πολύ δυνατά χαρτιά της παράστασης. Aπολαυστική στο τελευταίο μέρος του έργου, στη σκηνή με τον Ραλφ και βαθιά συναισθηματική στην τελευταία σκηνή με τον Ντον.
Συνολικά, πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή παράσταση, η οποία κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, τόσο με την απολαυστική και αβίαστη κωμωδία, όσο και με τους τόσο σοβαρούς και σημαντικούς προβληματισμούς και συναισθήματα που αγγίζει. Η παράσταση βρίσκεται σε περιοδεία και αν την πετύχετε, επιδιώξτε να την παρακολουθήσετε.
Επόμενες στάσεις της περιοδείας:
- 13/7- Τρίτη- Πετρούπολη
- 15/7- Πέμπτη- Νίκαια
- 16/7- Παρασκευή- Χαλκίδα
- 18/7- Κυριακή- Βριλήσσια
- 19/7- Δευτέρα- Ηλιούπολη
- 20/7- Τρίτη- Γέρακας
- 21/7- Τετάρτη- Βύρωνας
- 22/7- Πέμπτη- Βεάκειο
- 26/7- Δευτέρα- Τρίκαλα
- 27/7- Τρίτη- Βόλος
- 28/7- Τετάρτη- Θεσσαλονίκη-Κήπου
- 29/7- Πέμπτη- Θεσσαλονίκη-Κήπου
- 30/7- Παρασκευή- Νέοι Πόροι
- 31/7- Σάββατο- Μουδανιά
Αύγουστος
- 1/8- Κυριακή- Κατερίνη
- 2/8- Δευτέρα- Λάρισα
- 4/8- Τετάρτη- Λαύριο
- 5/8- Πέμπτη- Νέα Μάκρη
- 9/8- Δευτέρα- Αίγιο
- 10/8- Τρίτη- Ξυλόκαστρο
- 11/8- Τετάρτη- Σαλαμίνα
- 12/8- Πέμπτη- Σαρωνίδα
- 13/8- Παρασκευή- Πόρτο Ράφτη
- 17/8- Τρίτη- Καλαμάτα
- 20/8- Παρασκευή- Κομοτηνή
- 21/8- Σάββατο- Ξάνθη
- 22/8- Κυριακή- Αλεξανδρούπολη
- 23/8- Δευτέρα- Καβάλα
- 24/8- Τρίτη- Γιαννιτσά
- 25/8- Τετάρτη-Κοζάνη
- 26/8- Πέμπτη- Καστοριά
- 27/8- Παρασκευή- Γιάννενα
- 29/8- Κυριακή- Άγιος Νικόλαος
- 30/8- Δευτέρα- Χανιά
- 31/8- Τρίτη- Ηράκλειο
Σεπτέμβριος
- 1/9- Τετάρτη- Ηράκλειο
- 2/9- Πέμπτη- Ιεράπετρα
- 3/9- Παρασκευή- Ρέθυμνο
- 9/9- Πέμπτη- Κορυδαλλός
«Επί κοίτην μου εν νυξίν εζήτησα ον ηγάπησεν η ψυχή μου. Εζήτησα αυτόν και ουκ εύρον αυτόν’.
Άσμα Ασμάτων», Παλαιά Διαθήκη
«Τις νύχτες στο κρεβάτι μου γύρευα εκείνον που αγαπώ. Τον γύρευα μα δεν τον βρήκα»
(μετάφραση Γιώργου Σεφέρη)
Ο συγγραφέας της μεγάλης θεατρικής επιτυχίας “Η πόρνη από πάνω” Αντώνης Τσιπιανίτης, η σπουδαία ηθοποιός Φωτεινή Ντεμίρη και η διακεκριμένη σκηνοθέτις Ρέινα Εσκενάζυ συναντώνται στο Αγγέλων Βήμα σε έναν θεατρικό μονόλογο που θα συζητηθεί.
Η Ευσεβία, η μητέρα του άγιου, είναι μια γυναίκα που δύσκολα βρίσκεις όμοιά της. Κι όμως, όλες οι γυναίκες θα δουν σε αυτήν ένα μικρό ή μεγάλο μέρος του εαυτού τους, της ζωής τους, και των πολλών μορφών που υπάρχουν στο βάθος της ψυχής τους στις οποίες δεν έδωσαν ποτέ τη δυνατότητα να βγουν στην επιφάνεια.
Η Ευσεβία το έκανε. Όχι επειδή το θέλησε. Επειδή συνέβη- από μόνο του.
Κι εκείνη αφέθηκε κι είπε ας γίνει ό,τι είναι να γίνει.
Κι έγιναν πολλά.
Μέχρι και αγιοποίηση του γιου της.
Απόλυτη στην αγάπη της, απόλυτη και στο μίσος της η Ευσεβία. Ακόμη κι όταν φτάνει στα άκρα και σκοτώνει το κάνει σαν μια απλή, καθημερινή πράξη. Όπως κι όταν αναζητεί τον έρωτα στα πιο απροσδόκητα κι αντιφατικά μέρη. Και την ετυμηγορία της ζωής, για όσα έκανε κι όσα δεν έγιναν, την δέχεται με γαλήνη και αξιοπρέπεια.
Συντελεστές
Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης
Σκηνοθεσία: Ρέϊνα Εσκενάζυ
Σκηνικά: Γιώργος Λιντζέρης
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική Επιμέλεια: Βασίλης Κωνσταντουλάκης
Φωτογραφίες Παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Διεύθυνση Παραγωγής: Ιωάννης Παντελίδης
Δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: R.M.LIGHT
Παίζει η Φωτεινή Ντεμίρη
Πληροφορίες
Παραστάσεις: Από Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική Είσοδος: 12€
Φοιτητικό, ανέργων: 10€
Ατέλειες ηθοποιών: 5€
Προπώληση εισιτηρίων:
Viva.gr
Αγγέλων Βήμα
Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια
Τηλ. 21 0 524 2211
«Εσύ, πρέπει να προχωρήσεις πολύ περισσότερο από εμένα, αλλιώς, ποιό το νόημα;» φράση, η οποία αν δεν έχει ακουστεί από τα χείλη κάθε μητέρας, έχει γίνει τόσο εμφανής με τη συμπεριφορά και τη στάση της, ακόμα κι ασυνείδητα, που πολύ συχνά νιώθεις το βάρος της να στοιχειώνει κάθε σου βήμα.
Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση μάνας, η οποία επενδύει υλικά και συναισθηματικά στα παιδιά της, ώστε αυτά να ζήσουν «καλύτερα» απ’ ότι εκείνη προβάλλοντας, ουσιαστικά, τα προσωπικά απωθημένα, τους στόχους και τα όνειρά της σε αυτά.
Αυτή η προσδοκία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, είναι ένα από τα βασικά θέματα του έργου «Μη σκοτώνεις τη μαμά» της Σαρλότ Κήτλυ, το οποίο ανεβαίνει στο θέατρο Olvio, σε μια ευέλικτη μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν.
Γραμμένο το 1985, πρωτοπαρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Contact Theatrer του Μάντσεστερ το 1987, αποσπώντας το βραβείο Royal Court / George Devine και το βραβείο Manchester Evening News για το καλύτερο νέο έργο.
Ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με μεγάλη επιτυχία, το 1995 από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, στη Θεσσαλονίκη (με τις Λυδία Φωτοπούλου, Ελένη Δημοπούλου, Έφη Σταμούλη, Κυριακή Ματσακίδου).
Στο θεατρικό έργο της Βρετανίδας συγγραφέως η σχέση μητέρας - κόρης μπαίνει στο επίκεντρο και ψυχογραφείται, λεπτομερώς, μέσα από καταστάσεις της καθημερινότητας. Παρακολουθούμε τέσσερις γενιές γυναικών - γιαγιά, μητέρα, κόρη κι εγγονή - που αλληλεπιδρούν μέσα στο πέρασμα του χρόνου, από τη δεκαετία του ’40 μέχρι τη δεκαετία του ’80, στην Αγγλία.
Μια επισκόπηση της γυναικείας ζωής, με τη μητρότητα, την καριέρα, την οικογένεια, τους έρωτες, τη σεξουαλική απελευθέρωση και, πάνω απ’ όλα, το παιδί που κρύβει μέσα της, να προβάλλονται αποσπασματικά, φωτίζοντας παράλληλα τις σχέσεις, που δημιουργούνται μέσα στα χρόνια. Στο έργο δεν υπάρχει χρονολογική σειρά. Μεταφερόμαστε από το μέλλον στο παρελθόν κι αντίστροφα με πολλές εγκιβωτισμένες αφηγήσεις.
Το ζήτημα του χρόνου κι η σκηνοθετική προσέγγισή του είναι ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα της σκηνοθεσίας. Η Ρέινα Εσκενάζυ, όμως, παρά την τηλεοπτική και κινηματογραφική της εμπειρία, μοιάζει αμήχανη στη διαχείριση της κινηματογραφικής δομής του έργου.
Έτσι τα μεσοδιαστήματα μεταξύ των σκηνών, έχουν μεγάλη διάρκεια, κουράζουν τον θεατή δίνοντας την αίσθηση, ότι ακόμα κι οι τέσσερις ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν στην παράσταση με άγχος, χάνοντας χρόνο στο πολλαπλό ερμηνευτικό στοίχημα του κατακερματισμού των ηρωίδων τους και στην απόδοση των συναισθηματικών απαιτήσεων της κάθε ηλικίας, που καλούνται να υποδυθούν .
Ο χρόνος προσχεδιασμού στερεί από την παράσταση τη ροή της κι η απουσία σκηνοθετικής λύσης για ένα έργο τέτοιας δομής, μοιραία, επηρεάζει αρνητικά το συνολικό αποτέλεσμα.
Αντίθετα, η επιλογή των ηθοποιών, μάλλον, σώζει την κατάσταση: η Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, η Πέγκυ Σταθακοπούλου, η Ισιδώρα Δωροπούλου κι η Ελίνα Γιαννάκη μοιάζουν να δένουν ως ομάδα και, παρά τις επιμέρους υπερβολές κι υποκριτικές εξάρσεις, δίνουν ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, με την πρώτη να ξεχωρίζει για τη δωρικότητα της ερμηνείας της.
Τα σκηνικά του Μιχάλη Σδούγκου είναι λειτουργικά χωρίς, όμως, να δίνουν μια ουσιαστική σκηνογραφική πρόταση. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για τα κουστούμια. Η αισθητική ακόμα και των σκηνικών αντικειμένων, όπως για παράδειγμα του παιδικού καροτσιού ή του χαρταετού, μοιάζει φτωχή και πρόχειρη.
Ακόμα κι οι μουσικές επιλογές, όπως το «All we need is love», δεν έχουν σαφή προσανατολισμό, σαν να επιστρατεύονται, απλώς, για να καλύψουν τα χρονικά κενά.
Όλα τα παραπάνω κάνουν ένα έργο, που σ’ άλλη περίπτωση θα μπορούσε να μας αφορά, να μοιάζει σαν συμπαθητικό μελόδραμα, μιας ιστορίας, την οποία έχουμε δει και διαβάσει, πάρα πολλές φορές. Η ανύπαντρη κόρη, μετά από πιέσεις της μητέρας της να βάλει σε προτεραιότητα την καριέρα της, της παραδίδει το τριών μηνών βρέφος της, όπου το παιδί μεγαλώνει θεωρώντας τη γιαγιά του ως μητέρα του. Μετά από χρόνια η μητέρα-γιαγιά πεθαίνει κι εκείνη ανακαλύπτει τυχαία σε κάποια έγγραφα το πιστοποιητικό της γέννησής της.
Μέσα στη λέξη μητέρα ακούγεται η λέξη τέρας αλλά και το μη, το αποτρεπτικό του τέρατος, η ασφάλεια από την απειλή, όπως και στο mother ακούγεται το other, το άλλο, ένα άλλο που, όμως, είναι σε συνεχή γειτνίαση με το όμοιο.
Η σχέση με τη μητέρα μας δεν συνίσταται μόνο από το εδώ και το τώρα, από το τρέχον, από το παρόν, το πιο καθοριστικό της κομμάτι έχει να κάνει με ό,τι παραμένει ψυχικά ενεργό από το παρελθόν.
Όλες αυτές τις ισορροπίες ζωής, που δομούν τη πιο σημαντική σχέση της ζωής μας, δεν καταφέραμε να τις δούμε στο έργο της Σαρλότ Κήτλυ. Με τον τρόπο που ανεβαίνει η παράσταση στο Olvio, ο θεατής εισπράττει μόνο ένα πρώτο επίπεδο, τελείως, επιφανειακό.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Είδα
Video
