Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Μια παράσταση που είχε σημειώσει επιτυχία πριν 3 χρόνια, επανήλθε στο Θέατρο Άβατον για 5 μόλις δευτερότριτα.

Ο λόγος για τον μονόλογο Φροσύνη του Στέφανου Παπατρέχα, ηθοποιού που τα τελευταία χρόνια δοκιμάζεται τόσο στη θεατρική γραφή όσο και στη σκηνοθεσία. Όπως μαρτυρά κι ο τίτλος του έργου, αφορά την Κυρα-Φροσύνη ή αλλιώς Ευφροσύνη Βασιλείου, την ξακουστή ερωμένη του Αλή Πασά, μητέρα δύο παιδιών και σύζυγο του εμπόρου Ιωαννίνων Δημητρίου Βασιλείου. Η όμορφη Γιαννιώτισσα βρήκε άδοξο τέλος, αφού η εξωσυζυγική της σχέση ήταν η αιτία αυτή κι άλλες 17 κοπέλες να οδηγηθούν σε πνιγμό στη Λίμνη Παμβωτίδα στις 11 Ιανουαρίου 1801. Το πρόσωπο-σύμβολο αποτέλεσε προσφιλές θέμα για τραγούδια, ποιήματα, πίνακες, βιβλία, ενώ το θεατρικό του Παπατρέχα είναι η πρώτη καταγεγραμμένη θεατρική εκδοχή του μύθου. Το έργο συνσκηνοθετεί με τον Λάζαρο Βαρτάνη, ηθοποιοί που πρωτοσυνεργάστηκαν στην Πικρή τριλογία του νεοφασισμού στο Επί Κολωνώ το 2017 κι έκτοτε έχουν δημιουργήσει ένα είδος θεατρικής ομάδας, όπου σκηνοθετούν, παίζουν και προτείνουν πρωτότυπα νεοελληνικά έργα (Έλα να παίξουμε, Πασού, Ονόριο).

Υπόθεση: Μια γυναίκα ηθοποιός καλείται, στο πλαίσιο ενός αυτοσχεδιασμού, να ετοιμάσει έναν μονόλογο πάνω στην Κυρα-Φροσύνη, το ιστορικό πρόσωπο-θρύλο των Ιωαννίνων που πνίγηκε με διαταγή του Αλή Πασά στη λίμνη Παμβώτιδα. Ψάχνοντας πληροφορίες και υλικό, βρίσκει πράγματα που τη γοητεύουν, την προκαλούν. Δοκιμάζει ρούχα, φωνές, αυτοσχεδιάζει πάνω στην τελευταία νύχτα της Φροσύνης, πάνω στη ζωή, το γάμο, τα παιδιά της, τον έρωτά της για τον γιο του Αλή Πασά, Μουχτάρ, τις απαιτήσεις των άλλων για Εκείνη, τις απαιτήσεις του έρωτά της για Εκείνον. Πια δεν είναι η ηθοποιός, δεν είναι η Φροσύνη. Είναι μια γυναίκα δέσμια των επιθυμιών της, αλλά και όσων οι άλλοι θέλουν από αυτήν. Μια γυναίκα που της μέλλεται να πνιγεί, να μείνει στην Ιστορία ως αυτό που οι άλλοι κατάλαβαν για εκείνη, αφήνοντας ξεχασμένο το πραγματικό της πρόσωπο.

Ο Στ. Παπατρέχας ασχολείται με το πρόσωπο της Φροσύνης, όχι με σκοπό να δημιουργήσει μια θεατρική βιογραφία, αλλά με τη συνθήκη του θεάτρου εν θεάτρω, όπου μια ηθοποιός αναζητά αυτό που φέρει η Φροσύνη, ώστε να προετοιμαστεί για έναν αυτοσχεδιασμό που της έχει ανατεθεί. Στο πρώτο μέρος του κειμένου, η ηθοποιός αναζητά στο διαδίκτυο πληροφορίες για την ιστορική προσωπικότητα, συνομιλεί στο τηλέφωνο γύρω από αυτήν και έχουμε μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Σταδιακά, η ηθοποιός δοκιμάζει σκέψεις, φράσεις και ρούχα που συνδέονται με τη Φροσύνη και προσπαθεί να την ενσαρκώσει. Η ιστορία της Φροσύνης είναι γνωστή, και το τέλος της ακόμη γνωστότερο. Τι προτείνει ο δραματουργός εδώ; Τι ένιωσε η Φροσύνη, ποια ήταν η θέση της; Που αφορά ο πνιγμός της;

Επειδή τυγχάνει να είχα δει και την παράσταση πριν 3 χρόνια, παρατήρησα πως στο φετινό ανέβασμα αναφέρονται οι γυναικοκτονίες που είχαμε στην Ελλάδα του 2021. Δεκαεπτά γυναικοκτονίες (ανακοινωμένες, δεν ξέρουμε αν ήταν περισσότερες), δεκαοκτώ οι κοπέλες –μαζί με τη Φροσύνη- που πνίγηκαν αλυσοδεμένες το 1801.

Σαν μύθος, ο δεσμός της Φροσύνης με τον Αλή Πασά έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Απρόσμενη και η δραματουργία που αναπαριστά τη δουλειά μιας ηθοποιού. Ίσως χρειαζόταν περισσότερη επεξεργασία πάνω στο υλικό που συγκέντρωσε ο συγγραφέας, ώστε να μην ακούγεται ως παράθεση πληροφοριών –και μάλιστα από την Wikipedia- αλλά όλο αυτό να προέκυπτε από την ηθοποιό μέσω αυτοσχεδιασμών χωρίς εποπτικά μέσα. Για εμένα το ενδιαφέρον της παράστασης ξεκινά από όταν η ηθοποιός αφήνει το λάπτοπ και πειραματίζεται πάνω στο παρατιθέμενο υλικό. Θεωρώ πως εκεί απελευθερώνεται πραγματικά και προτείνει κάτι.

Η Σύνθια Μπατσή είναι η ηθοποιός που αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να υποδυθεί τη Φροσύνη ή ακριβέστερα, να υποδυθεί μια ηθοποιό που υποδύεται τη Φροσύνη. Η έμπειρη ηθοποιός φέτος είχε τριπλή συνεργασία με τον Παπατρέχα και τον Βαρτάνη, αφού την είδαμε και στις παραστάσεις Ονόριο και Πασού. Στο πρώτο μέρος της παράστασης, εμφανίζεται ως μια νεαρή ηθοποιός που βρίσκεται στο σπίτι της, κάθεται στο γραφείο της και γκουγκλάρει πληροφορίες για τη Φροσύνη. Γήινη, οικεία και με χιούμορ, αφήνει σταδιακά την «καθημερινότητα» της για να μεταμορφωθεί στη Φροσύνη, εναλλάσσοντας κοστούμια και διαθέσεις. Ιδιαίτερα σαγηνευτική στον εξωτικό χορό της, ενώ είχε ενδιαφέρουσα κορύφωση που παραμέμπει μ’ ευθύ τρόπο στον πνιγμό της ηρωίδας. Σε ηχητικό μήνυμα ακούγεται κι ο Αιμίλιος Χειλάκης, διαβάζοντας τον Πνιγμό της Φροσύνης.

Όσον αφορά το σκηνογραφικό της παράστασης (σκηνικά-κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή), νομίζω είναι παρά πάνω φλύαρο και περιγραφικό από όσο χρειάζεται. Η σκηνή είναι χωρισμένη στα τρία: στα δεξιά είναι ένα διπλό κρεβάτι γεμάτο μαξιλάρια και στρωσίδια, στο κέντρο ένα μπαούλο γεμάτο κοστούμια και… μια έκπληξη, ενώ στ’ αριστερά το γραφείο με το λάπτοπ της. Η ηθοποιός είχε τόσες πολλές μικροδράσεις για ν’ αξιοποιήσει όλα τα σκηνικά αντικείμενα και τα κοστούμια, που από ένα σημείο και μετά δημιουργείτο μια σκηνογραφική φλυαρία. Για παράδειγμα, φοράει τόσα πολλά κοστούμια –ασιδέρωτα-, για να τα βγάλει την αμέσως επόμενη στιγμή, χωρίς να προλάβει ο θεατής να κάνει προβολή πάνω σε αυτά. Μεγαλύτερη ένσταση είχαμε στην αποδόμηση των σκηνικών προς το τέλος της παράστασης. Δινόταν η αίσθηση πως είχαμε τρία ίδια τέλη, με την καταστροφή του κρεβατιού και το ρίξιμο των σεντονιών, το αναποδογύρισμα του γραφείου και τον πνιγμό στο μπαούλο. Ίσως ήταν πιο δραστικό να είχαμε μόνο τον πνιγμό στο μπαούλο, με μεγαλύτερο υποκριτικό χτίσιμο, ώστε να είναι πιο εντυπωσιακό. Όταν γίνονται πάρα πολύ στην εικόνα, ίσως μπαίνει μια έξτρα δυσκολία στην πρόσληψη της παράστασης από τον θεατή.

Με λίγα λόγια, η Φροσύνη είναι το πρώτο δραματουργικό βήμα του Στέφανου Παπατρέχα –μετά το πρωτόλειο του Ξέφωτου στο ΠΚ το 2012- και η πρώτη συνσκηνοθεσία του με τον Λάζαρο Βαρτάνη. Το ενδιαφέρον στη δραματουργία αυτή είναι πως βλέπουμε έναν γνωστό μύθο μ’ έναν διαφορετικό και δημιουργικό τρόπο και κυρίως η χαρισματική του ερμηνεύτρια, η Σύνθια Μπατσή.

Μετά –και παράλληλα- από τη Φροσύνη, ο Στέφανος Παπατρέχας προτείνει μια άλλη ανάγνωση της δημοφιλής ιστορίας του πνιγμού της Φροσύνης και 16 ακόμη γυναικών, ως συνέπεια της εξωσυζυγικής της σχέσης με τον Αλή Πασά, Μουχτάρ. Σε αυτό το έργο, ηρωίδα είναι η απατημένη σύζυγος, η Πασού, μια γυναίκα για την οποία λίγα είναι γνωστά όπως καταφαίνεται κι από το έργο. Το κείμενο κυκλοφορεί σε κοινή έκδοση με τη Φροσύνη από την Κάπα Εκδοτική. Την σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφουν ο συγγραφέας του Στέφανος Παπατρέχας κι ο Λάζαρος Βαρτάνης (Φροσύνη, Ονόριο), ενώ ερμηνεύει και πάλι η Σύνθια Μπατσή.

Υπόθεση: Μια γυναίκα ηθοποιός αυτοσχεδίασε για μια ολόκληρη νύχτα πάνω στην Κυρα-Φροσύνη, το ιστορικό πρόσωπο-θρύλο των Ιωαννίνων που πνίγηκε στη λίμνη Παμβώτιδα. Αιτία του πνιγμού της ο παράνομος έρωτάς της με τον γιο του Αλή Πασά, Μουχτάρ. Την επόμενη νύχτα, η ίδια ηθοποιός καλείται να αυτοσχεδιάσει πάνω στην Πασού, την απατημένη σύζυγο του Μουχτάρ – ηθική αυτουργό του πνιγμού της Φροσύνης και άλλων 16 γυναικών στη λίμνη των Ιωαννίνων. Ψάχνει ό,τι υλικό υπάρχει για εκείνη, συνομιλεί με πρόσωπα της ζωής της και μέσα από τη ζήλια, το μίσος, την απόρριψη, αντιμέτωπη συνεχώς με το φάντασμα της Φροσύνης, φτάνει στο χείλος του γκρεμού της. Τι ωθεί μια γυναίκα στην απόγνωση; Τι την οδηγεί να πνίξει σε μια λίμνη 17 γυναίκες; Πόσο ελεύθερη είναι μια πριγκίπισσα; Τι σκέφτεται; Τι αισθάνεται; Ποια είναι τελικά η «Πασού»;

Θα μπορούσαμε να πούμε πως τα δύο μονολογικά έργα, είναι ο καθρέφτης το ένα του άλλου, διατηρώντας όμως το καθένα τη δική του ταυτότητα. Ενδεχομένως, σ’ ένα διαφορετικό ανέβασμα, θα μπορούσα να συνδυαστούν σε μια ενιαία παράσταση, με τροποποιήσεις στη δραματουργία. Όπως και στη Φροσύνη, έχουμε κι εδώ μια συνομιλία με μη δρων πρόσωπο, με τη διαφορά ότι εδώ, η συνομιλία ακούγεται μέσω βιντεοκλήσης, άρα υπάρχει η ανάγκη μιας δεύτερης φωνής (εδώ ακούμε την υπέροχη Λυδία Φωτοπούλου).

Η παράσταση

Παρακολουθήσαμε την παράσταση σχεδόν αμέσως την παράσταση της Φροσύνης, έχοντας μέσα μας το βίωμα και τη δραματουργία ως αφετηρία για την Πασού. Μια ενδιαφέρουσα διαφορά είναι πως στην Πασού, η ηθοποιός εμφανίζεται κατευθείαν ως Πασού, κάνοντας μια πιο καθαρή και άμεση προβολή της ηρωίδας. Σε αντίθεση με τη Φροσύνη (διαβάστε την κριτική μας εδώ), στην Πασού έχουμε σκηνογραφική/ενδυματολογική οικονομία (Έλλη Εμπεδοκλή), επιτρέποντας στην ηθοποιό Σύνθια Μπατσή να είναι πιο άμεση, συναισθηματική κι έντονη.

Ο Παπατρέχας με την Πασού έχει κάνει μια πιο εσωτερική και ψυχαναλυτική προσέγγιση του ρόλου, απελευθερωμένος από την πλούσια λαογραφική παράδοση που είχε στη Φροσύνη. Στις αρετές του κειμένου να καταλογιστούν τα μονολογικά σημεία της Πασού όπου δίνεται η αίσθηση πως συνομιλεί με τη Φροσύνη, αποτελώντας ένα αρχετυπικό ντουέτο, που υπερβαίνει την ιστορική πραγματικότητα.

Πως ερμηνεύεις μια «γυναίκα χωρίς ταυτότητα»; Η Σύνθια Μπατσή με τον αέρα της Φροσύνης, επιστρέφει ως Πασού, και δίνει μια δυναμική ψυχολογική ερμηνεία. Από τις πιο ωραίες σκηνές του έργου είναι το «ροντέο» πάνω στο μπαούλο του σκηνικού, οι «διάλογοι» με τη Φροσύνη και τα χασίματα της ηρωίδας. Η Πασού διαπραγματεύεται την ιστορία της επί σκηνής, ανακαλεί τα παιδικά της χρόνια, την κοινωνική της θέση, τον έγγαμο βίο και τη σχέση της με τον Αλή Πασά και φυσικά, την προδοσία για τα μάτια μιας άλλης γυναίκας.

«Δεν λυπάμαι πια. Δεν με λυπάμαι. Πάντα με όριζαν οι άλλοι. Τώρα με ορίζει το μίσος μου για τους άλλους. Αυτό τουλάχιστον είναι δικό μου. Όλο δικό μου. […] Αυτή η μέρα θα γεμίσει με εμένα. Απαλλαγμένη πια από όλα, από όλους, απαλλαγμένη οριστικά και από εκείνη.»

Κλείνοντας, δεν ξέρω αν θα επιλέξει να δει κάποιος την Πασού ανεξάρτητα από τη Φροσύνη, αλλά μιλάμε σίγουρα για μια ηρωίδα που αναζητά την αυτονομία της, από μια κοινωνική πραγματικότητα που συνέδεε τη γυναίκα με τον πατέρα ή τον άντρα της και από μια λαϊκή παράδοση, που επιζητούσε το τραγικό μέσω του έρωτα και του θανάτου, χαρακτηρίζοντας ως«κακιά» την ερωτική αντίζηλο. Με αφορμή το δίπτυχο έργο του Στ. Παπατρέχα, γνωρίσαμε περισσότερο μια χαρισματική ηθοποιό, τη Σύνθια Μπατσή που αναμένεται να μας απασχολήσει στο εξής.

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Δεν είμαι από τους ηθοποιούς που γεμίζουν το καμαρίνι τους πράγματα. Συνήθως έχω μανταλάκια ντεμακιγιάζ, ενυδατική κρέμα και κολόνια. Το πολύ να έχω και κάποιο σημείωμα από την οικογένεια ή φίλους μου από την πρεμιέρα, που μπορεί να έχουν φέρει κάτι όπως λουλούδια κλπ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
Δεν έχω παράπονο! Και φέτος με τη Γεωργία στο «Έλα να παίξουμε» διασκεδάζουμε πάρα. Λέμε λόγια ενώ ταυτόχρονα ντυνόμαστε, αλλά είναι μία διαδικασία στην οποία γελάμε πάρα πολύ! Το ίδιο διασκεδαστικό ήταν και το καμαρίνι που είχα στην παιδική σκηνή του Εθνικού στο «Ο Μόγλης και οι περιπέτειές του στη ζούγκλα» όπου επίσης διασκεδάζαμε πάρα πολύ με όλο το θίασο, αλλά κυρίως με τη Μαργαρίτα Βαρλάμου, την Έφη Λιάλιου και την Χριστέλλα Γκιζέλη που είχαμε κοντινά καμαρίνια.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο καμαρίνι υπόψη μου, αλλά μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στο Θεατρικό Μουσείο, που δυστυχώς τώρα δεν υφίσταται. Εκεί έβλεπα τα καναρίνια όλων των μεγάλων Ελλήνων ηθοποιών το ένα δίπλα στο άλλο, με προσωπικά αντικείμενα, κοστούμια, φωτογραφίες… Ένιωθα πως μπαίνω σε έναν άλλον αιώνα.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Μία ανάμνηση που με κάνει να χαμογελώ είναι η εξής: είμαι στο εθνικό θέατρο τέλη Φλεβάρη στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, έχουμε παράσταση και την ίδια μέρα, στο θέατρο Άβατον είναι η πρεμιέρα του έργου μου «Φροσύνη» το οποίο και συνσκηνοθετώ με τον Λάζαρο Βαρτάνη. Όσο παίζω, λοιπόν, το μυαλό μου είναι στην πρεμιέρα, στη σκέψη του πόσο κόσμο θα έχει, πως πάει η προετοιμασία και αν θα προλάβω να δω έστω λίγο από την παράσταση φεύγοντας σαν σφαίρα από το Εθνικό. Είμαι στο καμαρίνι μου μεταξύ δύο σκηνών και αλλάζω ρούχα, όπου σκάει στο κινητό μου μήνυμα από τον Λάζαρο: Είμαστε φουλ. Θα βάλουμε κόσμο και στα σκαλάκια». Τρελάθηκα από τη χαρά μου και ευτυχώς πρόλαβα και είδα και την παράσταση σχεδόν από την αρχή.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Να βάλω κολόνια. Μου αρέσει πολύ όταν συγχαίρω ηθοποιούς μετά από παράσταση να μυρίζουν όμορφα, οπότε το ίδιο επιδιώκω και εγώ. στο «Έλα να παίξουμε» με τη Γεωργία το τελευταίο πράγμα είναι να κλειδώσουμε την πόρτα του καμαρινιού και να βεβαιωθούμε πως έχουμε βγάλει όλο το μακιγιάζ από το πρόσωπό μας!

Γεωργία Πιερρουτσάκου: «Ο Έρωτας Είναι Σαν Το Σκάκι, Παιχνίδι Διασκεδαστικό Και Ανταγωνιστικό Ταυτόχρονα»

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

«Και η καρδιά των ερωτευμένων είναι ένα περιβόλι γεμάτο προσδοκίες. Φυτεύονται, ανθούν, καρπίζουν και τρώγονται απ' τους φόβους, αυτά τα παρασιτικά ζιζάνια της ψυχής».

Πριν δύο εβδομάδες έκανε πρεμιέρα το καινούργιο έργο του ηθοποιού Στέφανου Παπατρέχα, «Φροσύνη» στο θέατρο Άβατον στον Κεραμεικό. Το έργο καταπιάνεται με την ιστορία της Φροσύνης, χωρίς να καταφύγει στην εθνογραφία, αλλά μ’ έναν πολύ φρέσκο και θεατρικό τρόπο.

Η ιστορία

Η Ευφροσύνη Βασιλείου, που έμεινε γνωστή ως Κυρά Φροσύνη, ήταν διάσημη για την ομορφιά και την μόρφωσή της στην πόλη των Ιωαννίνων όπου γεννήθηκε και πέθανε. Η ερωτική της σχέση με τον Μουχτάρ, τον γιο του Αλή Πασά, ενώ αμφότεροι ήταν παντρεμένοι, της κόστισε την ζωή με μια πολύ βαριά ποινή. Στις 11 Ιανουαρίου το 1801, σε ηλικία μόλις 27 ετών, εκείνη καθώς 17 συμπατριώτισσές της, εκτελέστηκαν δια πνιγμού στη λίμνη Παμβωτίδα. Αυτό ήταν και το θέμα της αριστοτεχνικής φωτογράφησης της παράστασης από τη Ναταλία Β.

Το έργο

Στον μονόλογο του Παπατρέχα, βλέπουμε μια ηθοποιό που καλείται να μελετήσει και να υποδυθεί την Φροσύνη, και μέσα από την τριβή της με τον ρόλο, ξεδιπλώνεται ένα ολόκληρο αρχετυπικό σύμπαν. Ποια είναι όμως η Φροσύνη και τι έχει να μας πει σήμερα; Το ελκυστικό στο έργο του Παπατρέχα πέραν από την αξιοποίηση του ίδιου του ιστορικού προσώπου, είναι η αναγωγή του στο ευρύτερο φάσμα «γυναίκα». Χωρίς να πάρει θέση ή να επιχειρήσει την εύκολη συγκίνηση, ο νεαρός συγγραφέας ανοίγει μια συζήτηση γύρω από το πώς προσεγγίζεις μια ιστορική ηρωίδα και αφήνει να φανούν προεκτάσεις που ίσως δεν ήταν ορατές ως τώρα. Αξίζει ν’ αναφερθεί πως είναι το δεύτερο θεατρικό έργο του συγγραφέα που παρασταίνεται στην Αθήνα, μετά την πρωτόλεια δουλειά του «Το Ξέφωτο» το 2012 στο ΠΚ (σκηνοθεσία: Λουίζα Ζούζια – Στέφανος Παπατρέχας).

Η παράσταση

Η παράσταση ακολουθεί την λογική του κειμένου, στήνοντας ένα θέατρο εν θεάτρω, δείχνοντας αρχικά (σκηνικά και δραματουργικά), το διαμέρισμα μιας ηθοποιού στη σημερινή εποχή, και στη συνέχεια μέσα από την ερμηνεία της ηθοποιού, και το ξεκλείδωμα ενός «μπαούλου», κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο. Οι σκηνοθέτες της παράστασης, Λάζαρος Βαρτάνης και Στέφανος Παπατρέχας, υιοθέτησαν μια πολύ πρακτική κεντρική ιδέα παράστασης, που αν και είναι συμβατική, καταλήγει στην εξέλιξή της να είναι όχι μόνο μη συμβατική αλλά και εντυπωσιακή.

Η ηθοποιός (Σύνθια Μπατσή) αρχίζει να ενδύεται το ένα κοστούμι πάνω από το άλλο, σε μια «αγχώδη» προσπάθεια να ενδυθεί όλα όσα κουβαλά η ιστορία του προσώπου που υποδύεται, καθώς προβάρει τα λόγια της. Ενώ λοιπόν, στο πρώτο κομμάτι της παράστασης, κυριαρχούν το χιούμορ κι η αυτοαναφορικότητα και σκηνογραφικά ένα διαμέρισμα λίγο-πολύ αναγνωρίσιμο σε όλους, σταδιακά, αυτό σπάει και γίνεται κάτι άλλο, πιο χαοτικό και σαγηνευτικό. Η ηθοποιός αφήνει το σώμα της να κουμπώσει στη Φροσύνη και σε όλη την μοιραιότητα που φέρει το όνομά της, και το σώμα αυτό αφηγείται την ιστορία με σκηνική γοητεία και λάμψη. Καθώς η παράσταση πλησιάζει προς την κορύφωσή της, οι σκηνοθέτες βάζουν την ηρωίδα να προετοιμάζει το σκηνικό του χαμού της. Έτσι, το κρεβάτι, το στρώμα, το γραφείο, τα πραγματικά πολλά κοστούμια (Έλλη Εμπεδοκλή), γίνονται μια μάζα, που σχεδόν πνίγουν την ηθοποιό, προτού η Φροσύνη «πέσει στην θάλασσα».

Το ατού βέβαια της σκηνογραφίας, είναι το εύρημα του μπαούλου, που αφού αποκολληθούν οι σανίδες που χωρίζουν το εσωτερικό του στη μέση, γίνεται η «λίμνη» όπου πνίγεται η ηρωίδα. Δεν μπορώ να το περιγράψω περαιτέρω, γιατί πρέπει να το βιώσετε από κοντά. Κι επειδή ακριβώς είναι πολύ ισχυρά και ο τρόπος που η Σύνθια Μπατσή ερμηνεύει τη Φροσύνη, και το μπαούλο, ίσως δε χρειαζόντουσαν καν όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του σκηνικού, καθώς το ένα καπελώνει το άλλο.

Οι σκηνοθέτες της παράστασης ήταν πολύ τυχεροί στην επιλογή της πρωταγωνίστριάς τους, καθώς η Σύνθια Μπατσή δίνει ψυχή και σώμα στην ερμηνεία της, αναδεικνύοντας το έργο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ενδυόμενη και απενδυόμενη κοστούμια και «στερεότυπες ρήσεις», σωματικοποιεί το κείμενο και τις προεκτάσεις του, μιλώντας για την γυναίκα Φροσύνη απλά και διεισδυτικά. Το καλύτερο στολίδι αυτής της παράστασης είναι η ίδια του η πρωταγωνίστρια.

Η παράσταση «Φροσύνη» θα συνεχίσει τη διαδρομή της για μερικές Τετάρτες ακόμα στο Άβατον, προτού βουτήξει ξανά στον χρόνο.

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Το «Γίδα Ή Ποια Είναι Η Σύλβια;», Σε Σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη

Μετά την πρώτη παρουσίαση στο πλαίσιο του Στούντιο Νέων Συγγραφέων του Εθνικού Θεάτρου στο Νέο Rex τον Ιούνιο του 2016, ΕΚΕΙΝΟΣ και ΕΚΕΙΝΗ επιστρέφουν, στο Black Box του Επί Κολωνώ, για να μας αφηγηθούν κα

πάλι την πιο απίθανη - μα πέρα για πέρα αληθινή - ερωτική ιστορία. Τη δική τους!

ΕΚΕΙΝΗ μπαίνει στο μπαράκι. ΕΚΕΙΝΟΣ την προσέχει αμέσως. Το βλέμμα της καρφώνεται επάνω του. Το παιχνίδι έχει μόλις αρχίσει. Τα πιόνια έχουν στηθεί. Ο χρόνος μετράει κιόλας αντίστροφα. Κι ύστερα… Πρώτος έρωτας. ΕΚΕΙΝΟΣ κι ΕΚΕΙΝΗ μαζί. Επιδίδονται στο κυνήγι της ευτυχίας. Ανταγωνίζονται ποιος αγαπάει περισσότερο! Κι ο χρόνος να κυλάει. Κι ύστερα… Μία λάθος κίνηση. Κι ύστερα… ΕΚΕΙΝΟΣ κι ΕΚΕΙΝΗ. Μόνοι πια. Να μη θυμούνται. Να μη θέλουν να θυμούνται. Αλλά να ξέρουν και οι δυο πως μια παρτίδα έχει μείνει μισοτελειωμένη. Ή μήπως έληξε; Ισοπαλία; «Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα».

Πρεμιέρα: Σάββατο 14 Απριλίου

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γεωργία Πιερρουτσάκου - Λάζαρος Βαρτάνης

Σκηνικά - Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

Φωτισμοί: Ευγενία Μακαντάση

Ερμηνεία: Στέφανος Παπατρέχας - Γεωργία Πιερρουτσάκου

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

INFO

Σκηνή Black Box/Επί Κολωνώ

Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός

t. 210 5138067, email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Από 14 Απριλίου έως 13 Μαΐου

Παρασκευή 21:30

Σάββατο 19:00

Κυριακή 21:30

Διάρκεια:

70 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό: 10 ευρώ

Φοιτητικό/Ανέργων: 10 ευρώ

Ατέλειες: 5 ευρώ

Προπώληση:

www.epikolono.gr

Viva.gr, 11876, Seven Spots, Reload, Media Markt, Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθηνόραμα.gr, Viva Kiosk Σύνταγμα

Τι με καίει; Με καίει η αδιαφορία του καθενός μας για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Η ελλιπής εκπαίδευση στα ελληνικά Πανεπιστήμια, τα κτίρια της Αθήνας που καταρρέουν, η διαφθορά, ο νεποτισμός που κυριαρχεί σε όλα τα πεδία είναι αποτελέσματα της δικής μας αδιαφορίας. Μπαίνοντας στη Σχολή Ψυχολογίας, και μάλιστα την περίοδο των μεγάλων καταλήψεων λόγω της αναθεώρησης του άρθρου 16, είχα τη διάθεση να αλλάξω ό,τι δε γίνεται σωστά στο Πανεπιστήμιο, να αγωνιστώ για όσα δικαιούμαι. Αυτό που έζησα ήταν μια μεγάλη απογοήτευση: πολλούς φοιτητές δεν τους απασχολούσε τίποτα εκτός από τους βαθμούς τους και όσοι «ενδιαφέρονταν» ήταν άτομα των παρατάξεων που απλώς μηρύκαζαν όσα τους έλεγε το κόμμα, για να ανελιχθούν στην ιεραρχία και να καρπωθούν την όποια αναγνωρισιμότητά τους. Κατέληξα αηδιασμένος να μην ασχοληθώ άλλο. Σκέφτομαι τώρα πως αυτή η αδιαφορία δεν είναι λύση. Τι με καίει; Με καίει που δεν ξέρω τη λύση. Δεν ξέρω πως μπορεί κάνεις σήμερα να αντιδράσει και αυτό το αδιέξοδο καταλήγει πολλές φορές σε αδιαφορία. Αλλά πρέπει να αντιδράσουμε. Πιστεύω πως ο καθένας μας πρέπει να αλλάξει πρώτα ατομικά, πως η επανάσταση πρέπει να είναι πρωτίστως προσωπική. Οι απογοητεύσεις είναι πολλές και συχνές μα είμαι σίγουρος πως υπάρχει και αποτέλεσμα όταν κανείς επιμένει και προχωράει παρόλες τις δυσκολίες. Ο ήρωας που υποδύομαι, ο * δεν αδιαφορεί. Αντιδρά. Προφανέστατα με λάθος τρόπο. Θα τον κρίνετε σίγουρα ακούγοντάς τον, θα τον καταδικάσετε, αλλά θα ήθελα να σκεφτείτε και μαζί με εσάς κι εγώ: υπαρχει κάποια διαφορετική αντίδραση που θα άλλαζε όντως κάτι; Εγώ πιστεύω πως ναι. Δεν την ξέρω, αλλά ξέρω ότι υπάρχει και θα επιμείνω μέχρι να τη βρω.

Ο Στέφανος Παπατρέχας ερμηνεύει το μονόλογο «Υγρασία στους Τοίχους» σε σκηνοθεσία Αναστάση Πινακουλάκη-Λάζαρου Βαρτάνη που παίζεται κάθε Παρασκευή στις 20:00 στο Black Box του Επί Κολωνώ. (Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφίδας)