Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη

Παιδιά της ίδιας γης

Μιας μάνα η ελπίδα,

Άλλοι νερό πηγής κι άλλοι χωρίς πατρίδα,

Άλλοι φτωχοί και νηστικοί

Άλλοι ψέμα κι άλλοι αλήθεια

Άλλοι μαύροι, άλλοι λευκοί

Όλα ίδια όμως τα παραμύθια.

Είναι η τρίτη φορά που παρακολουθώ την παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» του Volker Ludwig αυτή τη φορά στο Σύγχρονο Θέατρο.Και τώρα η ίδια συγκίνηση, η ίδια χαρά, ο ίδιος θαυμασμός! Πώς ένα κείμενο του 1970 έχει ακόμα τη δύναμη να μας κάνει να σκεφτούμε, να σταθούμε απέναντι στους ευατούς μας και την συμπεριφορά μας.

Η παράσταση αυτή πάντα με έκανε να σκεφτώ ότι πολύ εύκολα παίρνουμε τη θέση του άλλου- καταπιεστή, αλλά δύσκολα μπαίνουμε στη θέση του άλλου- καταπιεζόμενου. Η ουσία της παράστασης είναι «μπες στα παπούτσια του άλλου». Στο αρχικό κείμενο ο μετανάστης ήταν ο Παπαδάκης, Έλληνας στη Γερμανία τη δεκατεία του 70…Ποιος να το περίμενε ότι ο Παπαδάκης, μερικές δεκαετίες αργότερα, θα άλλαζε θέση και θα ξεχνούσε τόσο εύκολα; Μα και με το Νουριάν τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Ο γιος του ο Πιρούζ ξεχνάει εύκολα κι αυτός και φέρεται σε έναν πιο αδύναμο με τον ίδιο τρόπο που καταδίκαζε μέχρι πριν από λίγο. Είναι ανάγκη να έρθουμε αντιμέτωποι με τον καθρέφτη μας για να καταφέρουμε να αλλάξουμε στάσεις και συμπεριφορές. Κι η παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» είναι ακριβώς αυτό. Μια ματιά στον καθρέφτη μας.

Η σκηνοθεσία του Β. Κουκαλάνι είναι αριστοτεχνική. Κρατά τις ισορροπίες και με χιούμορ μιλά στις καρδιές των μικρών θεατών, μιλώντας τη γλώσσα τους και χρησιμοποιώντας παραδείγματα της δικής τους καθημερινότητας. Τα σκηνικά και τα κουστούμια των Α. Σιάφκου & Α. Καρανάνου μας μεταφέρουν ιδανικά στο κάμπιγκ των καλοκαιρινών μας διακοπών. Μετά την παράσταση το τραγούδι τέλους των Active Member ακούγεται καθημερινά στο σπίτι μας! Ένα μεγάλο μπράβο στη «Συντεχνία του Γέλιου» και στους ηθοποιούς Γιάννη Βαρβαρέσο, Φώτη Λαζάρου, Γεωργία Δελαρόχα Κυριαζή, Κωστή Ραμπαβίλα, Φανή Ξενουδάκη και Αλέξανδρο Τούντα!

Η παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» είναι μια γροθιά στο στομάχι για όσα δυστυχώς συμβαίνουν ακόμα τόσο κοντά μας. Εύχομαι τα παιχνίδια ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση να γίνουν η αφορμή να εστιάσουμε στις ομοιότητές μας!

 

ΠΡΙΝ …

• Διαβάζουμε. Υπάρχουν πλέον δεκάδες βιβλία που αναφέρονται στο θέμα της αποδοχής της διαφορετικότητας. Κι άλλα τόσα που μιλάνε για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Όσα κι αν αναφέρω σίγουρα θα παραλείψω κάποιο. Για αυτό θα αναφέρω δύο που τονίζουν το πόσο όμοιοι είμαστε τελικά αν βγάλουμε από πάνω μας όσα οι άλλοι μας φόρεσαν ως ταμπέλες. Το ένα είναι το παραμύθι του Ντιμίτερ Ινκιοφ «Ο ψηλός νάνος και ο κοντός γίγαντας». Βρίσκεται στο βιβλίο του «Ιστορίες μιας αυτόματης γιαγιάς» (εκδ. Πατάκης) και δείχνει πώς ένας ψηλός νάνος κι ένας κοντός γίγαντας ανατρέφονται να μισούν ο ένας τον άλλον, μέχρι που εντελώς τυχαία συναντιούνται….Η άλλη ιστορία είναι «Ο εχθρός» των Κάλι Νταβίντε & Μπλοχ Σερζ (εκδ. Πατάκης). Σε έναν πόλεμο δυο εχθροί μισούν ο ένας τον άλλον μέχρι που μια νύχτα ανακαλύπτουν μια διαφορετική αλήθεια…

 

• Ζωντανοί σύνδεσμοι. (Για μεγάλες ομάδες/ εκπαιδευτικούς). Είναι ένα παιχνίδι που στόχος του είναι να δείξει πώς τελικά έχουμε πολύ περισσότερα κοινά παρά διαφορές. Καθόμαστε σε κύκλο και ακουμπάμε τη μια παλάμη μας κάτω. Ξεκινά ένας λέγοντας «Βγάζω το χέρι μου γιατί φοράω δαχτυλίδι όπως και η Ζωή». Αμέσως το λόγο παίρνει παίρνει η Ζωή που πρέπει να βρεί ένα κοινό στοιχείο με κάποια άλλη παλάμη του κύκλου. «Βγάζω το χέρι μου γιατί έχω κομμένα νύχια όπως ο Μάρκος». Τον λόγο παίρνει ο Μάρκος, κ.ο.κ. Καθένας πρέπει να σκέφτεται κάτι διαφορετικό. Στα χρόνια που έχω παίξει αυτό το παιχνίδι τα παιδιά με έχουν εκπλήξει ευχάριστα. Έχω ευλογηθεί με απαντήσεις «βγάζω τα χέρια μου γιατί στις φλέβες μου τρέχει αίμα όπως και στις φλέβες του…./ γιατί με τα χέρια μου χαϊδεύω όπως και η…», κ.λπ. Τελικά είμαστε περισσότερο όμοιοι παρά διαφορετικοί.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ…

• Εμένα με νοιάζει: Στο παιχνίδι αυτό σκοπός είναι να μην χάσει κανείς! Αρχικά ο/ η εμψυχωτής/ εκπαιδευτικός δίνει μυστικά έναν αριθμό στο κάθε παιδί. Στη συνέχεια ξεκινά να λέει μια ιστορία την οποία τα παιδιά αναπαριστούν. Σιγά σιγά αναφέρονται διάφορα «ατυχήματα». «Εκεί που έτρωγαν ολοι μαζί το νο2 πνίγηκε με ένα κόκαλο./ Έβρεχε τόσο πολύ που το νο14 γλίστρησε κι έπεσε», κ.ο.κ. Το παιδί που ακούει το νούμερό του πάει να πέσει και τα υπόλοιπα πρέπει να το προλάβουν πριν πέσει. Αν πέσει τότε βγαίνει εκτός (ίσως θέλετε στην επόμενη «σωτήρια παρέμβαση» να επιστρέφει). Στόχος τα παιδιά που θα «σωθούν» να είναι περισσότερα από αυτά που «βγήκαν». Η δραστηριότητα γίνεται πιο ελκυστική αν βάλετε μουσική και πείτε μια όμορφη ιστορία! Για μεγαλύτερη ένταση μπορεί ο / η εμψυχωτής/ εκπαιδευτικός να φωνάζει ταυτόχρονα και δυο ή τρία νούμερα.
• Σχεδίες διάσωσης: (Για μεγαλύτερες ομάδες/ εκπαιδευτικούς). Απλώνουμε κάτω εφημερίδες και ξεκινάμε να λέμε μια ιστορία την οποία τα παιδιά παίζουν. Κάθε φορά όμως που ακούγεται η λέξη «καρχαρίας» τα παιδιά πρέπει να τρέξουν πάνω στις εφημερίδες. Σταδιακά οι εφημερίδες μειώνονται, οπότε τα παιδιά πρέπει να συνεργαστούν και να πρσπαθήσουν να βρουν τρόπους να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερα πάνω σε μια εφημερίδα.
• Κι αν ήσουν εσύ; Για εκπαιδευτικούς προτείνω ανεπίφυλακτα το θεατροπαιδαγωγικό πρόγραμμα «Κι αν ήσουν εσύ;». Είναι ένα πρόγραμμα ευαισθητοποίησης της ευρύτερης εκπαιδευτικής κοινότητας στα ανθρώπινα δικαιώματα και σε θέματα προσφύγων με βιωματικές δραστηριότητες, και τεχνικές θεάτρου και εκπαιδευτικού δράματος.
  Υλοποιείται από τον Φεβρουάριο 2015 από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. 

Δείτε την παράσταση, μιλήστε με τα παιδιά σας, παίξτε, βιώστε το μύνημά της με κάθε τρόπο. Γιατί μόνο έτσι δε θα χρειαστεί το θεατρικό έργο του Volker Ludwig, να διασκευαστεί σε λίγα χρόνια έχοντας ως πρωταγωνιστές μια άλλη εθνικότητα…Είχε πει ο Κάρολος Κουν «Το θέατρο ως μορφή τέχνης δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια».

Η γη αυτή είναι για όλους,

δεν έχει κάποιους εκλεκτούς ούτε και πρώτους ρόλους

Φωνάξτε δυνατά

Άγρια θεριά και ήμερα

Δε θα μας βρούνε χωριστά

Κάνουμε αρχή από σήμερα

Όσοι είναι γονείς έχουν βιώσει έστω μια φορά εκείνη τη στιγμή που μοιάζει με εφιάλτης. Περπατάς στο δρόμο με το παιδί σου, βλέπετε έναν ανάπηρο σε αμαξίδιο, κάποιον χωρίς χέρι, έναν τυφλό με μπαστούνι και το παιδί φωνάζει ‘’Μαμά γιατί αυτός δεν έχει χέρι;’’. Και ακούγεται πεντακάθαρα γιατί το σύμπαν έχει συνωμοτήσει και για κάποιο ανεξήγητο λόγο εκείνη η στιγμή είναι μια στιγμή απόλυτης ησυχίας. Είναι η στιγμή που θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί!

Τα παιδιά ακούνε από πολύ μικρά ότι ‘’όλοι είμαστε διαφορετικοί’’. Τους το λενε οι γονείς τους, το μαθαίνουν στο σχολείο, υπάρχουν άπειρα παραμύθια και βιβλία για την διαφορετικότητα. Όμως το πράγμα κάπου χωλαίνει. Γιατί τα παιδιά ακούνε ότι υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά δεν τους βλέπουν. Κι όταν τους βλέπουν τότε απορούν και γι’ αυτό ρωτάνε με όλη την αφοπλιστική και αμήχανη για τους ενήλικες ειλικρίνεια της παιδικής ηλικίας.

Αυτό είναι νομίζω και το κεντρικό θέμα τη παράστασης ‘’Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν’’. Η περιθωριοποίηση των ατόμων με αναπηρία. Δεν τους βλέπουμε γιατί δεν βγαίνουν συχνά έξω. Και δεν βγαίνουν γιατί τους εμποδίζουμε. Όλοι μας. Τους εμποδίζουμε παρκάροντας στις διαβάσεις, τους εμποδίζουμε αφήνοντας περιττώματα σκύλων, τους εμποδίζουμε γιατί δεν τους διευκολύνουμε.

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι, συνεχίζει να φέρνει τον μικρό θεατή αντιμέτωπο με σύγχρονα προβλήματα, ιδωμένα πάντα μέσα από το πρίσμα του γέλιου. Ο αποκλεισμός, ο κοινωνικός ρατσισμός, η ανισότητα και η περιθωριποίηση που υφίσταται ο μικρός Άρης στο έργο του Ρόι Κιφτ γίνονται άμεσα αντιληπτά από τα παιδιά αφού μπορούν ευκολότερα να μπουν στη θέση του Άλλου, όταν ο ‘’Άλλος’’ είναι ένας συνομίληκος που μιλά την γλώσσα τους. Να ‘’περπατήσουν με τα παπούτσια του’’ που λένε και οι Άγγλοι. Εκπληκτική και η συμβολή του έτερου σκηνοθέτη, Αντώνη Ρέλλα, ο οποίος όντας ανάπηρος ο ίδιος συνέβαλλε στο εκπληκτικό αποτέλεσμα της παράστασης. Ήταν εκεί για να υποδεχτεί τους μικρούς φίλους και με αμεσότητα και ενσυναίσθηση να τους βοηθήσει.

Η ομάδα των ηθοποιών(Βασίλης Κουκαλάνι, Μαρία Μοσχούρη, Τάνια Παλαιολόγου, Μιχάλης Τιτόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης)ερμηνεύει άριστα τους ρόλους τους, ειδικά ο Γιώργος Κατσής στον απαιτητικό ρόλο του ανάπηρου Άρη.

Το έργο έχει ιδιαίτερη αξία αν σκεφτεί κανείς ότι γράφτηκε από έναν Άγγλο, μια χώρα που αν μη τι άλλο προσφέρει στα άτομα με αναπηρία πολύ περισσότερες διευκολύνσεις από αυτές που ‘’απολαμαβάνουν’’ στην χώρα μας. Είναι τρομακτικό και μόνο να σκεφτείς σε πόσο χειρότερη θέση βρίσκονται τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα.

Η μουσική και τα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά πλαισιώνουν υπέροχα την παράσταση δίνοντας το δικό τους μήνυμα και προσθέτοντας κέφι και ζωντάνια που ξεσηκώνουν τους θεατές! ‘’Εγώ είμαι ανάπηρος κι εσύ είσαι περπατένιος, εγώ Κινέζος κίτρινος κι εσύ σοκολατένιος’’

3 Δεκέμβρη, παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε ό,τι τους έχει συμβεί, μπορούμε όμως να τους διευκολύνουμε. Ας προπαθήσουμε να μπούμε στην θέση τους και να δείξουμε στα παιδιά πώς είναι να ζεις με εμπόδια. Παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.

ΠΡΙΝ…

• Διαβάζουμε: Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου) κυκλοφορούν διάφορες λίστες με βιβλία και παραμύθια σχετικά με το θέμα. Θα ξεχωρίσω δύο, ‘’Φένια η αγαπημένη των ήχων’’ της Γιώτας Αλεξάνδρου (εκδ.Πατάκη) το οποίο μιλά για την τύφλωση και το εξαιρετικό βιβλίο της συναδέλφου θεατρολόγου Ιωάννας Φαββατά ‘’Λυμένα κορδόνια’’ (εκδ. Πατάκη). Διαλέξτε μια ιστορία και ας γίνει η αφομή να μιλήσετε με τα παιδιά σας για τα παιδιά εκείνα που έχουν να αντιμετωπίσουν περισσότερες δυσκολίες στην καθημερινότητά τους, αλλά παραμένουν πάντα παιδιά που παίζουν και γελούν.
• 
• Βλέπουμε: Στο διαδίκτυο υπάρχουν μερικά πολύ ωραία animationσχετικά με το θέμα της αναπηρίας. Είδαμε και σας προτείνουμε τρία από αυτά.

ΜΕΤΑ…

• Για μεγαλύτερες ομάδες/ εμψυχωτές: Για να έρθουμε στη θέση του άλλου και να βιώσουμε για λίγο ό,τι βιώνει ας παίξουμε. Για πολύ μικρά παιδιά υπάχει η τυφλόμυγα που για λίγο τους βάζει στην θέση του τυφλού. Για μεγαλύτερα παιδιά έχουμε το παιχνίδι ‘’Οδηγώντας τον τυφλό’’. Χωριζόμαστε σε ζευγάρια και ο ένας κλείνει τα μάτια. Ο άλλος είναι ο οδηγός που πρέπει να οδηγήσει με ασφάλεια τον ‘’τυφλό’’ του. Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές. Ο ‘’τυφλός’’ να πιάνει από τον ώμο τον οδηγό και να υπάρχουν πολλοί οδηγοί και τυφλοί που κινούνται ταυτόχρονα. Μπορεί επίσης ο κάθε οδηγός να μείνει σταθερός σε ένα σημείο και να καθοδηγεί τον ‘’τυφλό’’ δίνοντάς του οδηγίες. Το παιχνίδι γίνεται δυσκολότερο βάζοντας εμπόδια (τσάντες, βιβλία, μπουφάν, κ.λπ) ή αν υπάρχουν ταυτόχρονα πολλοί οδηγοί και τυφλοί. Ακολουθεί συζήτηση πώς αισθάνθηκαν οι ’’τυφλοί’’ (Φοβήθηκαν; Ένιωσαν εμπιστοσύνη με τον οδηγό;) και οι οδηγοί (Ένιωσαν ευθύνη; Τους φάνηκε εύκολο ή δύσκολο;).

• Στα παπούτσια του άλλου: Τι θα λέγατε γυρνώντας σπίτι μετά την παράσταση να δένατε το ένα σας χέρι; Πόσο δυσκολεύει την καθημερινότητα μια αναπηρία; Δοκιμάστε το για μισή ώρα. και μπείτε και στη θέση ανθρώπων που ζουν έτσι.

            Η παράσταση δε δίνει λύση στο πρόβλημα της αναπηρίας. Όπως λύσεις δε δίνουν και οι διαφορετικοί χαρακτηρισμοί που κατά καιρούς προτείνονται για τα άτομα ΑΜΕΑ. Η παράσταση είναι σημαντική γιατί μας δείχνει ότι υπάρχουν, ότι είναι εδώ και είναι σαν και εμάς. Σίγουρα διαφορετικοί, αλλά σίγουρα ίσοι!

Δεν είμαστα όλο ίδιοι, αυτό είναι η αρχή

Μ’ αυτό ποτέ δεν ητανε για φόβο ή για νροπή.

Η παράσταση ‘’Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν’’ είναι καθολικά προσβάσιμη για όλους. Υπάρχει ταυτόχρονη Διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα, Ενδογλωσσικοί Υπέρτιτλοι για κωφούς/ές και βαρήκοους/ες καθώς και Ακουστική Περιγραφή για ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Τα προγράμματα διατίθενται σε μεγαλογράμματη γραφή, σε κώδικα Braille και Qr code.

Η Συντεχνία του Γέλιου επιστρέφει μετά από έναν χρόνο αγρανάπαυσης και παρουσιάζει την επετειακή παράσταση του θρυλικού «Μορμόλη» από την Κυριακή 25 Νοεμβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο.

45 χρόνια από την πρώτη παράσταση του θιάσου της Ξένιας Καλογεροπούλου, ακριβώς 10 μέρες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στις 30 Νοεμβρίου του 1973. Ο Μορμόλης δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις, είναι ο φανταστικός φίλος των παιδιών, που ξεφωνίζει ελεύθερα αυτά που δεν τολμούν να πουν οι μικροί στους μεγάλους.

Οι μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό το μυστηριώδες και ανατρεπτικό “ξύλινο κουτί”.

Τον Μορμόλη δεν μπορείς να τον συλλάβεις, να τον τιμωρήσεις, να τον καταστρέψεις, είναι άτρωτος ... γιατί είναι η φαντασία των παιδιών και μπορεί να γίνεται ό,τι θέλουν τα παιδιά: παπούτσι, καπέλο, ποτήρι ή μπουρί της σόμπας. Αν κόψεις έναν Μορμόλη στα δυο έχεις δυο Μορμόληδες κι αν τον έκοβες στα τρια, τρεις!

Οι μεγάλοι γεννηθήκανε μεγάλοι;
Ποτέ δεν ήτανε μικροί;
Πάθανε όλοι αμνησία
σκοτώσανε την φαντασία
κι απόμειναν τα πρέπει και τα μη!

Ο Μορμόλης βλέπει
ποιό γιατί (;) πάει με ποιό πρέπει!

Η ιστορία που επέδρασε καθοριστικά στις γενιές παιδιών της μεταπολίτευσης και έθεσε το σημείο εκκίνησης νέων παιδαγωγικών προσεγγίσεων παγκοσμίως. Ο Μορμόλης γράφτηκε από τον Rainer Hachfeld, αδελφό του Volker Ludwig, ο οποίος είχε γράψει τα τραγούδια. Το έργο ανέβηκε το 1969 στο θέατρο Grips, λεγόταν “Mugnog Kinder” και είναι η αφετηρία του είδους θεάτρου του Grips του Βερολίνου και του υλικού της Συντεχνίας του Γέλιου. Χωρίς τον Μορμόλη δε θα υπήρχε ο Νουριάν, η Τζέλα και ο Κόρνας, η Φρέτα κι ο Γυαλάκιας, ο Βάσος κ η Βιβή.

Μετάφραση/ διασκευή: Παναγιώτης Σκούφης

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης, Βασίλης Κουκαλάνι
και τα θρυλικά τραγούδια του Γιάννη Σπανού σε διασκευή Κώστα Νικολόπουλου
Διανομή: Βασιλική Διαλυνά, Βάσια Λακουμέντα, Φώτης Λαζάρου, Θέμος Σκανδάμης,
Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Αντώνης Χρήστου
Σκηνικά – Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιανίτης
Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτα Παπαδημητρίου
Φωτογραφίες: Νάντια Παναγοπούλου

Οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν στο Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45 στο
Γκάζι, ένα φιλικό και προσβάσιμο σε άτομα με αναπηρία θέατρο.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ:
Κάθε Κυριακή στις 11:30
Εκτάκτως η παράσταση στις 9/12 θα πραγματοποιηθεί στις 15:00

Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 10 €
ΑμεΑ, ανέργων, φοιτητικά, άνω των 65: 6 €
Ομαδικά άνω από 25 άτομα: 6 €
Προπώληση: VIVA

Συντεχνία του Γέλιου
http://www.syntexniageliou.gr/
https://www.facebook.com/syntechniatougeliou/

 

 

Εγώ είμαι ανάπηρος κι εσύ σαι περπατένιος

Αυτός κινέζος κίτρινος κι αυτός σοκολατένιος

Αφού γύρω μας  οι άνθρωποι έχουνε τόση ποικιλία

γιατί ο κόσμος φτιάχνεται μόνο για μια κατηγορία;

Η Συντεχνία του Γέλιου επιστρέφει μετά από έναν χρόνο αγρανάπαυσης και παρουσιάζει από τις 14 Οκτωβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο την κωμωδία «Πιο Δυνατός κι από τον Σούπερμαν» του Άγγλου συγγραφέα Roy Kift, που βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού με αναπηρία.

Πρόκειται για μια ξέφρενη κωμωδία, που έχει στο επίκεντρο τον ανάπηρο προ- έφηβο Άρη, ο οποίος τσουλώντας με το αμαξίδιό του μέσα στη ζωή και με την παρέα του, φροντίζουν για ζωηρή διασκέδαση. Είναι ταυτόχρονα ένα έργο δυνατών συναισθημάτων, περιέχει μεγάλη πυκνότητα πληροφόρησης και διαφωτίζει αβίαστα και με νηφαλιότητα την καθημερινότητα και τα ζητήματα που προκύπτουν στη ζωή του νεαρού ήρωα με αναπηρία.

Η κωμωδία του Άγγλου Roy Kift για παιδιά και νέους είχε δημιουργήσει την δεκαετία ‘80 και ‘90, τόσο στην Αγγλία όσο και στη Γερμανία (θέατρο GRIPS), βαθειά τομή στις αντιλήψεις επάνω στο θέμα της αναπηρίας προτείνοντάς την ως μέρος της ανθρώπινης ποικιλομορφίας και συνέβαλε στην αποδόμηση παγιωμένων συμπεριφορών, προκαταλήψεων και φόβων.

Συνδημιουργοί σε αυτή την παραγωγή είναι η Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών.

Τη σκηνοθεσία θα μοιραστούν ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι και ο σκηνοθέτης και ντοκυμαντερίστας Αντώνης Ρέλλας. Οι δυο επιμελήθηκαν και την μετάφραση/ διασκευή.

Διανομή:  Γιώργος Κατσής, Βασίλης Κουκαλάνι, Μαρία Μοσχούρη, Τάνια Παλαιολόγου, Μιχάλης Τιτόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης

Κίνηση: Εριφύλη Στεφανίδου

Τα 5 τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς.

Οι παραστάσεις θα είναι καθολικά προσβάσιμες για όλους και θα πραγματοποιηθούν με ταυτόχρονη διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα, Ακουστική περιγραφή (AD: Audio Description) και υπέρτιτλους για Κωφές/ους.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ:

Από την Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018 μέχρι την Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Κάθε Κυριακή στις 11:30

Από την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018 μέχρι την Κυριακή 21 Απριλίου 2019

Κάθε Κυριακή στις 15:00

Τιμές εισιτηρίων

Γενική είσοδος: 10 €

ΑμεΑ, ανέργων, φοιτητικά, άνω των 65: 6 €

Ομαδικά άνω από 25 άτομα: 6 €

Προπώληση: VIVA

Διάρκεια παράστασης: 90΄με διάλειμμα