Η Τάνια Τσανακλίδου παρουσιάζει το δεύτερο μέρος της παράστασης «Το Μαγικό κουτί», 26 χρόνια μετά την πρώτη της πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη.
Τριάντα τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του, μυθικού πλέον, δίσκου Μαμά Γερνάω (1988), η Τάνια Τσανακλίδου και η Λίνα Νικολακοπούλου συμπράττουν ξανά φέτος το καλοκαίρι για λίγες, ξεχωριστές, μουσικές παραστάσεις με τίτλο «Τα σχήματα των αστεριών».
Με αφορμή την επέτειο των 40 χρόνων (1981-2021) διαδρομής της Λίνας Νικολακοπούλου στη δισκογραφία, η στιχουργός κάλεσε την Τάνια Τσανακλίδου για να γιορτάσουν μαζί αυτή τη σημαντική στιγμή της ζωής της. Συγκινήθηκαν, θυμήθηκαν, διαλέγοντας παρέα, η Τάνια με την Λίνα, τα τραγούδια της παράστασης και εμπιστεύτηκαν στον Φωκά Ευαγγελινό, την σκηνοθεσία αυτής της δίωρης, πολύχρωμης, μουσικής αφήγησης.
Ερμηνεύει η Τάνια Τσανακλίδου
Καλλιτεχνική επιμέλεια – Κείμενα: Λίνα Νικολακοπούλου
Σκηνοθεσία: Φωκάς Ευαγγελινός
Ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας: Βασίλης Γκίνος
Πιάνο: Νίκος Γαρουφαλάκης
Πλήκτρα: Βασίλης Γκίνος
Κρουστά: Βαγγέλης Καρίπης
Μπάσο: Τέλης Καυκάς
Τύμπανα: Κώστας Λιόλιος
Μπουζούκι, Ούτι: Βαγγέλης Μαχαίρας
Πνευστά: Χρήστος Παπαδόπουλος
Κιθάρα: Γιώργος Χατζόπουλος
Ηχοληψία: Παναγιώτης Πετρονικολός, Ηλίας Τριντής
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Σκηνογραφία: Γιώργος Γαβαλάς
Artwork: Πέτρος Παράσχης
Φωτογραφίες παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
Παραγωγή: Αργύρης Ναστόπουλος – Γιάννης Περίδης/Celestial Arts & Entertainment Productions
Προπώληση περιοδείας:
https://www.ticketservices.gr/preview/tania-tsanaklidou-lina-nikolakopoulou-ta-sximata-ton-asetrion/?previewkey=5178797072
- τηλεφωνικά: 2107234567
- online: www.ticketservices.gr
- εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39 Αθήνα
και στα καταστήματα Public
Η αγαπημένη ερμηνεύτρια και ηθοποιός Τάνια Τσανακλίδου θα καλεσμένη της Έλενας Κατρίτση στην εκπομπή «ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ» την ερχόμενη Παρασκευή 15 Ιανουαρίου, στις 23:00, ΕΡΤ1.
Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της εκπομπής:
"Η Τάνια Τσανακλίδου έχει το θάρρος να ακολουθεί πάντα την καρδιά της και τη δύναμη να υπερασπίζεται τις επιλογές της. Θέλει θάρρος για να μιλά κάποιος για όλα όσα τον δείχνουν αδύναμο, του λείπουν, τον φοβίζουν, τον τρομάζουν. Η σπουδαία ερμηνεύτρια, μιλά για τους ανθρώπους που τη σημάδεψαν και για όσα δεν πρόλαβε να τους πει. Τον πατέρα της, που κατάλαβε ποιος πραγματικά ήταν, μόνο αφότου είχε φύγει από τη ζωή. Την μητέρα της που όταν την έχασε, σταμάτησε να τραγουδά και με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, της είπε λόγια που δεν είχε προλάβει, όσο την είχε ακόμα κοντά της."
Σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια, πέθανε η Αρλέτα στα 72 της, μετά από σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.
Η σπουδαία ερμηνεύτρια, νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες της ζωής της στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου «Αγία Όλγα» έχοντας υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο παράλληλα με έμφραγμα.
Το όνομά μου είναι Αργυρώ - Νικολέτα Τσάπρα.
Ο νονός μου σκέφτηκε το Αρλέτα. Από μικρή με φωνάζουν έτσι.
Άρχισα πιάνο και κιθάρα σε μικρή ηλικία
και τραγουδούσα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Έμαθα να τραγουδάω από τον πατέρα μου,
ο οποίος ήταν γιατρός αλλά και ένας εξαιρετικός τραγουδιστής.
Σπούδασα ζωγραφική.
Ήμουν μαθήτρια του Γιάννη Μόραλη, του Παντελή Πρεβελάκη,
του Πάνου Σαραφιανού, της Αντιγόνης Στρεψιάδη,
και το θεωρώ μεγάλο προνόμιο αυτό.
Αυτοί οι τέσσερις δάσκαλοι έχουν σημαδέψει τη ζωή μου,
μαζί με τους γονείς μου.
Πιστεύω και στην προπαίδεια και στη μόρφωση.
Όπως και ότι ένας καλλιτέχνης,
πρέπει να έχει μια σφαιρική γνώση των πραγμάτων
και όχι μόνο σε αυτό που απασχολείται.
Οι άνθρωποι που με βοήθησαν ήταν:
ο Αλέκος Πατσιφάς, διευθυντής της δισκογραφικής εταιρείας LYRA
και τον πρώτο που μπορώ να πω, είναι ο Γιώργος Παπαστεφάνου.
Αυτός άλλωστε με βρήκε και με πήγε στον Πατσιφά.
Από 'κει και πέρα,
ο Γιάννης Σπανός, ο Ζωρζ Μουστακί και ο Λάκης Παπαδόπουλος.
Επιτυχίες έχω πολλές αλλά σουξέ μόνο τρία.
Είναι το ''Μια φορά θυμάμαι'',
η ''Σερενάτα'' και το ''Μπαρ το Ναυάγιο''.
Με τον Λάκη Παπαδόπουλο έκανα δυο δίσκους
με πάρα πολύ ωραία τραγούδια που αγαπήθηκαν από τον κόσμο.
Μπορεί το γνωστότερο να είναι η ''Σερενάτα''
αλλά έχω τραγουδήσει και άλλα εξαιρετικά τραγούδια του Λάκη,
όπως το ''Τσάι Γιασεμιού'',
''Τα Ήσυχα Βράδια'',
αλλά και το ''Έρχεται Κρύο'',
το οποίο ήταν το πρώτο τραγούδι που μου έπαιξε
όταν ήρθε για να συνεργαστούμε.
Αν δεν ήταν ο Λάκης, εγώ δε θα τραγουδούσα σήμερα.
Μου έδωσε ένα πολύ σημαντικό υλικό,
το οποίο το τραγουδάω ακόμα με πολλή αγάπη,
κι εγώ του πρόσφερα κάτι
που πιθανόν άλλοι να μην του το έδωσαν:
Έκανα γνωστό το ότι είναι ένας εξαιρετικός συνθέτης τραγουδιών.
Ο Λάκης δεν είναι μόνο αυτό το χαβαλετζίδικο που βγάζει,
για το οποίο βέβαια τον θαυμάζω αμέριστα.
Έχω φίλους από το Δημοτικό.
Μου αρέσει να έχω φίλους για χρόνια,
με τον Γιώργο Παπαστεφάνου είμαστε φίλοι 50 χρόνια
και μου αρέσει να συνεργάζομαι με φίλους.
Με όσους μουσικούς συνεργάζομαι είναι φίλοι μου.
Όπως μου αρέσει και ο κόσμος που έρχεται
να αισθάνεται πως είναι φίλος μου και όταν συμβαίνει αυτό,
είμαι πανευτυχής.
Δεν είμαι μεγαλομανής άνθρωπος, δεν έχω κάνει κάτι φοβερό.
Ποτέ δεν επεδίωξα καριέρα, ποτέ στη ζωή μου δεν επεδίωξα κασέ.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί είχα διεξόδους,
δηλαδή μπορούσα να κάνω πράγματα που με ευχαριστούσαν
και από αυτά τουλάχιστον μπόρεσα και επιβίωσα.
Είμαι 71 ετών κλεισμένα.
Τον θάνατο των αγαπημένων μου προσώπων τον φοβάμαι.
Τον δικό μου θάνατο, όχι.
Ευχαριστώ τους ανθρώπους που με ανέχτηκαν.
Το κοινό να με θυμάται με ευχαρίστηση μόνο,
τίποτε άλλο.
Αρλέτα
Σαν σήμερα, το 2017, έφυγε από τη ζωή.
................................................................................................................
Πηγές:
tralala.gr - συνέντευξη στην Αλεξία Χαμόδρακα
in. gr - συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση
Μία παράσταση χαμηλών τόνων που αποτελεί ένα βαθύ σχόλιο πάνω στη φύση του ρατσισμού και την έννοια του «ξένου».
Η ομώνυμη ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, που εστιάζει στην ιστορία αγάπης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μία 60χρονη χήρα Γερμανίδα που εργάζεται ως καθαρίστρια και έναν κατά πολύ νεότερο της Μαροκινό μετανάστη, έκανε την πρεμιέρα της στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1973, έναν μόλις χρόνο μετά την τρομοκρατική επίθεση από εξτρεμιστές Παλαιστίνιους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου που στοίχισε τη ζωή σε 17 ανθρώπους. Η επιλογή του θέματος φυσικά δεν ήταν τυχαία. Ο Φασμπίντερ, ένας από τους βασικότερους εισηγητές του νέου γερμανικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’70, απευθύνθηκε σε μία κοινωνία που ο ρατσισμός είχε αυξηθεί κατακόρυφα με τους Αραβόφωνους συλλήβδην να μεταφράζονται από τον μέσο Γερμανό ως «απειλή». Μία κοινωνία ξενοφοβική που δεν απέχει πολύ από τις σύγχρονες ευρωπαϊκές.
Το ενδιαφέρον όμως στο έργο του Φασμπίντερ είναι ότι δεν φτιάχνει μία ταινία που απλά καταγγέλλει τον ρατσισμό των Γερμανών, αλλά επιχειρεί ένα πολύ πιο βαθύ σχόλιο πάνω στη φύση του ρατσισμού και την έννοια του «ξένου». Δεν πέφτει δηλαδή στην παγίδα ενός αντίστροφου μανιχαϊσμού, που θέλει κάποιους «κακούς» Γερμανούς από τη μία και κάποιους «καλούς» μετανάστες από την άλλη. Ο ρατσισμός στο «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» είναι αμφίπλευρος. Ο Αλί πέφτει θύμα του ρατσισμού του κοινωνικού περίγυρου της Έμμι, αλλά και η Έμμι αντιμετωπίζεται ρατσιστικά από αρκετούς από τους φίλους του. Την ίδια στιγμή τόσο ο Αλί όσο και η Έμμι εκδηλώνουν ρατσιστικές συμπεριφορές ακόμα και μεταξύ τους.
Ο ρατσισμός υπάρχει μέσα μας, γέννημα του φόβου, της ανασφάλειας και του ελλείμματος αγάπης. Μας δηλητηριάζει και μας κατατρώει χωρίς να το αντιληφθούμε. Το «ξένο» και το «διαφορετικό» τον θρέφει. Δεν γνωρίζει όμως πραγματική ιδεολογία. Εξού και «εξαγοράζεται» τόσο εύκολα. Είναι χαρακτηριστική η στάση του μπακάλη της γειτονιάς της Έμμι, που ενώ στην αρχή δεν θέλει να βλέπει τον Αλί στη συνέχεια, όταν αντιλαμβάνεται ότι ο ίδιος ζημιώνεται οικονομικά διώχνοντας από πελάτισσά του την Έμμι, αλλάζει στάση.
Η μάχη με τον ρατσισμό είναι μία διαρκής πάλη με τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά και με μία κοινωνία που ποντάρει σε αυτόν για να διατηρήσει τη συνοχή της. Ο μοναδικός τρόπος για να τον αντιμετωπίσουμε στα ίσα είναι να δώσουμε χώρο στην αγάπη μέσα μας. Αυτό κάνουν η Έμμι και ο Αλί, δύο άνθρωποι μόνοι και δυστυχισμένοι (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) που γνωρίζονται, έρχονται κοντά και καλύπτουν ο ένας τα κενά του άλλου. Είναι όμως τόσο λυσσαλέα η αντίδραση του κοινωνικού τους περίγυρου που σιγά σιγά δηλητηριάζονται και οι ίδιοι. Θα καταφέρουν να ξαναδώσουν χώρο σε αυτά που τους ενώνουν και όχι σε αυτά που τους χωρίζουν;
Ο Σίμος Κακάλας, ένας από τους πιο ικανούς σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς, έφτιαξε μία παράσταση χαμηλών τόνων, αλλά εξαιρετικών ρυθμών, που δεν κοπιάρει την ταινία, αλλά αντιλαμβάνεται στο ακέραιο το βαθύτερο νόημά της. Πολύ σωστά απέφυγε οποιαδήποτε κινηματογραφική αναφορά στη σκηνοθεσία του, εφηύρε έξυπνες θεατρικές λύσεις, κινήθηκε σε μία γραμμή απόλυτης λιτότητας σε όλα τα επίπεδα (σκηνοθετικά, υποκριτικά και σκηνογραφικά) και μας χάρισε μία παράσταση που συγκινεί χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα. Μία παράσταση που διαπνέεται από μία αποστασιοποίηση, παρόμοια με αυτή που μας χαρακτηρίζει όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το «ξένο». Βρήκα δε συναρπαστική την ιδέα του – τουλάχιστον εγώ έτσι το μετέφρασα – οι ήρωες του έργου να φοράνε χαρτοσακούλες – μάσκες όταν γίνονται «ξένοι» ως προς τον Αλί και την Έμμι.
Η Τάνια Τσανακλίδου σκιαγράφησε έξοχα μία βαθιά ανθρώπινη Έμμι χωρίς κανένα θεατράλε στοιχείο. Ο Κωστής Καλλιβρετάκης ισορρόπησε πετυχημένα στον Αλί του ανάμεσα στην εκφραστικότητα και τη λιτότητα. Η Δήμητρα Κούζα και η Ειρήνη Κότσιφα υποδύθηκαν μετρημένα και με απόλυτη πειστικότητα μία σειρά από ήρωες του έργου κινούμενες εντός της σκηνοθετικής γραμμής. Προσωπικά όμως ξεχώρισα τον νεαρό Κωνσταντίνο Μωραΐτη, που κατάφερε να σκιαγραφήσει μοναδικά, χωρίς καμία υπερβολή και με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, τους διαφορετικούς ήρωες που υποδύεται. Υπηρετώντας το πνεύμα της σκηνοθεσίας έκανε τη διαφορά κι αυτό μαρτυρά και ταλέντο και ευφυΐα.
Εν κατακλείδι, η παράσταση του Κακάλα δεν ανήκει σε αυτές που αιχμαλωτίζουν το ευρύ κοινό με εύκολους συναισθηματισμούς. Είναι όμως μία παράσταση που υπηρετεί στο ακέραιο τα παρακάτω λόγια του ίδιου του Φασμπίντερ: «Η αμερικάνικη μέθοδος της δημιουργίας ταινιών προκαλεί στον θεατή συγκίνηση και τίποτε άλλο. Εγώ θέλω να του δώσω συγκίνηση μαζί με τη δυνατότητα να στοχαστεί και να αναλύσει τα συναισθήματα του...»
Το Θέατρο Τέχνης συμπράττοντας με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, παρουσιάζει από τις 21 Ιανουαρίου στη σκηνή του Υπογείου τη θεατρική μεταφορά του θρυλικού έργου του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα, με την Τάνια Τσανακλίδου στο ρόλο της Έμμι.
Η ιστορία της Έμμι και του Αλί που αφηγήθηκε το 1974 ο γερμανός δημιουργός στην ταινία ορόσημο της καριέρας του «Angst Essen Seele Auf» (Fear Eats The Soul) ζωντανεύει -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- στη σκηνή του Υπογείου, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Σίμου Κακάλα.
Μια μοναχική γερμανίδα καθαρίστρια, χήρα με τρία μεγάλα παιδιά, ερωτεύεται τον κατά πολύ νεότερό της μετανάστη Αλί. Η Έμμι δε θα διστάσει να εναντιωθεί στο συντηρητικό και άκρως ξενοφοβικό περίγυρό της και θα παντρευτεί τον Αλί. Το φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι ζει πολύ ευτυχισμένα, όμως το μίσος και η άγρια περιφρόνηση που αντιμετωπίζουν και οι δύο καθημερινά, αρχίζουν να μολύνουν τον έρωτά τους. Ο φόβος –και ο ρατσισμός- τρώει τα σωθικά της Έμμι και του Αλί που καλούνται να αναμετρηθούν με τα όρια της αγάπης τους.
Μετάφραση-Διασκευή - Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας
Σκηνικό: Αντώνης Δαγκλίδης
Κοστούμια: Claire Bracewell
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δημήτρης Καλακίδης
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Video Trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Τάνια Τσανακλίδου: Έμμι
Κωστής Καλλιβρετάκης: Άλι, Γιολάντα
Δήμητρα Κούζα : Μπάρμπαρα, Κρίστα, Πάολα, Κα Κάργκες
Κωνσταντίνος Μωραϊτης: Κος Γκρούμπερ, Μπρούνο, Όιγκεν, Κος Ανγκερμάγερ, Φρίντα, Σερβιτόρος, Γιατρός
Ειρήνη Κότσιφα: Χέντβιχ, Κα Έλλις, Άλμπερτ, Κα Άνγκερμάγερ, Καταρίνα
Παραστάσεις: 21 Ιανουαρίου – 12 Μαρτίου 2017
Ημέρες και ώρες:
Τετάρτη 20.00, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο 21.15, Κυριακή 19.00
Τιμές Εισιτηρίων:
Πέμπτη γενική είσοδος 10 €
Τετάρτη, Παρασκευή 15 € , 10 € μειωμένο, 8 € Ανεργίας
Σάββατο: 18 € . 12 € μειωμένο
Κυριακή 16 € ,12 € μειωμένο,
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Είδα
Video
