Η Χάρις Αλεξίου σε μιά εκ βαθέων συνέντευξη στη ραδιοφωνική εκπομπή του Φώτη Απέργη στο Δεύτερο Πρόγραμμα ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από το τραγούδι, λόγω προβλημάτων που αντιμετωπίζει με τη φωνή της. Η σπουδαία ερμηνεύτρια συγκλονίζει  με την εξομολόγησή της. 

«Έχω απομακρυνθεί από το τραγούδι , δεν μπορώ να τραγουδήσω όπως παλιά και δεν το καταδέχομαι να συνεχίσω και να το κάνω αυτό και αν το κάνω καλά…» είπε σε μία κατάθεση ψυχής η Χαρούλα Αλεξίου. 

«Δεν πάει η φωνή μου πια, δεν με ακούει η φωνή μου… Είπα ότι είναι καλύτερο να σταματήσω… Δεν είναι σωστό. Στο «χειρόγραφο» υπήρχε ήδη το πρόβλημα. Αυτό ήταν το τελευταίο μουσικό που έκανα… Όταν με κάλεσα ο Θάνος Μικρούτσικος στους Βράχους του είπα "Θάνο μου δεν τραγουδώ, αλλά θα είμαι εκεί για σένα…". Το έκανα, μετά πήρα λίγο θάρρος και μετά όταν συνεργάστηκα με τον Ξαρχάκο πήρα την οριστική απόφαση, είπα "Δεν σου αξίζει να συνεχίσεις…"». Και υπογράμμισε: «Δεν ήταν κάτι απλό βεβαίως και το πένθησα…Μπορεί κι εγώ να σαμποτάρισα τη φωνή μου. Όταν κατάλαβα ότι δεν αποδίδω πια όπως παλιά να της… έσκαψα λίγο παραπάνω το έδαφος. Είπα “μην είσαι τώρα ένα νούμερο που βγαίνει και προσπαθεί να φτάσει τη νότα”. Δεν γράφω τραγούδια πια. Όταν γράφω μου βγαίνει να το τραγουδήσω, οπότε τι να γράψω τώρα;»

Διαβάστε επίσης:

Είδα Το Χειρόγραφο Με Την Χαρούλα Αλεξίου

Τετάρτη βράδυ και το «Χειρόγραφο» της Χάρις Αλεξίου, σκηνοθετημένο με μαεστρία από τον Γιώργο Νανούρη, επέστρεψε για δώδεκα μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Βασιλάκου, πριν ανοίξει τα φτερά του για το μεγάλο του ταξίδι σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Έχοντας δει την παράσταση και εκπληρώσει τα δημοσιογραφικά μου «καθήκοντα» την περσινή σεζόν, έσπευσα στο θέατρο με μοναδική πλέον ιδιότητα αυτή της φανς, ώστε να απολαύσω την παράσταση. 

Κάθισα στη θέση μου, χαρούμενη και ανακουφισμένη που δεν με κυνηγούσε το σαράκι τού «να δω για να γράψω», και βρήκα τους διπλανούς μου πολύ χαμογελαστούς. Σκέφτηκα λοιπόν πως η ψυχική μου διάθεση εκπεμπόταν. Σε λίγα δευτερόλεπτα όμως αντιλήφθηκα ότι ο χαμογελαστός κύριος και η κυρία που τον συνόδευε δεν μιλούσαν ελληνικά!

Μιλήσαμε για λίγα λεπτά και μου αποκάλυψαν ότι είχαν έρθει για διακοπές στην Ελλάδα, ότι ήταν από το Μάαστριχτ, ότι λατρεύουν τη Χαρούλα Αλεξίου, και μάλιστα μου απαρίθμησαν τις συναυλίες στις οποίες την είχαν παρακολουθήσει!

Όταν τους ρώτησα πώς έμαθαν για το «show», μου απάντησαν ότι είδαν τυχαία την αφίσα, τη μέρα της παράστασης, αγόρασαν τα εισιτήρια και μέχρι να ξεκινήσει το σόου έκαναν βόλτες γύρω από το θέατρο. Τους είπα ότι δυστυχώς η παράσταση δεν έχει υπότιτλους και τότε ο κύριος Jothoan μου απάντησε αφοπλιστικά: «Δεν χρειάζεται να μας μεταφράζετε τίποτα. Η Χαρούλα θα μιλά πάλι στην καρδιά μας, όπως μιλά και με τα τραγούδια της και ας μην ξέρουμε ελληνικά». 

Τα λόγια αυτών των ανθρώπων που ήρθαν από τόσο μακριά συνοψίζουν ό,τι μπορεί να γράψει κανείς για το «Χειρόγραφο». Δεν χρειάζεται να το αναλύσει και να το «μεταφράσει». Σε «καθαρίζει», όπως η Μοσχολιού όταν την άκουσε η Χαρούλα στο ραδιόφωνο.

Στη συνέχεια, έχοντας πάντα στο μυαλό μου την παλιά διαφήμιση του ΕΟΤ «Ελλάδα είσαι εσύ», είπα να ενημερώσω τους φιλοξενούμενούς μας ότι υπάρχουν και άλλα θεάματα στην πόλη που μπορούν να τα παρακολουθήσουν και τουρίστες. Ενώ φυσικά, γεμάτη καμάρι τους ανέφερα και την Επίδαυρο, όπου το περασμένο καλοκαίρι οι παραστάσεις του φεστιβάλ ήταν με αγγλικούς υπέρτιτλους. Η απορία τους; Εύλογη. «Why is Charoula not performinig at Epidavros?»

  Ας μου επιτραπεί, λοιπόν να κλείσω με το αγαπημένο μου τραγούδι-ευχή! 

 Δείτε εδώ την Χαρούλα Αλεξίου και τον Γιώργο Νανούρη στη συνέντευξη τύπου.

Πρώτη δημοσίευση στο texnes-plus.blogspot. 11/4/16

Κανείς δεν φταίει, είμαστε όλοι μωρά... 

Η Χαρούλα Αλεξίου έγραψε το «Χειρόγραφό» της, το εμπιστεύτηκε στον Γιώργο Νανούρη και 

μαζί με τρεις εξαιρετικούς μουσικούς επί σκηνής, τον Παναγιώτη Τσεβά (ακορντεόν και πιάνο), τον Γιώργο Λιμάκη (κιθάρα) και τον Αναστάση Μισυρλή (βιολοντσέλο), υπέγραψαν μια ξεχωριστή μουσική παράσταση.

Η Χαρίκλεια Ρουπάκα, το μικρό κοριτσάκι από τη Θήβα, ξετύλιξε το νήμα της ζωής της με τρόπο άμεσο, ειλικρινή, θαρραλέο και γενναιόδωρο, κάνοντας τους θεατές συνοδοιπόρους της στο ταξίδι της ζωής της, αλλά και συμπάσχοντες σε όλα όσα είχε να εξομολογηθεί.

«Σήμερα έμαθα ότι ο Ευαγγελισμός είναι και νοσοκομείο».

«Σήμερα η μαμά μου έβαψε το άσπρο μου φόρεμα μαύρο για να είναι έτοιμο».

«Σήμερα ο μπαμπάς σηκώθηκε, πήγε στην εκκλησία, γύρισε σπίτι και πέθανε..»

Και άλλα τόσα «Σήμερα», του τότε και του σήμερα, θα διαβαστούν από την οθόνη του iPad...

Ο Γιώργος Νανούρης, αντιλαμβανόμενος το μέγεθος της Χαρούλας Αλεξίου και το σκηνικό της εκτόπισμα, την άφησε, στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, σκηνικά γυμνή, με μοναδικό συμπαίκτη, εκτός φυσικά από τους μουσικούς, τα φώτα (σπουδαία δουλειά από τη Σοφία Αλεξιάδου). Η συγκεκριμένη επιλογή, όπως αποδείχθηκε, δικαιώθηκε, καθώς η ίδια ήταν συγκλονιστική τόσο στα αφηγηματικά κομμάτια, τα οποία διανθίστηκαν με δράση, όσο και στα πιο εξωστρεφή-επικοινωνιακά μέρη του κειμένου.

Τα ενενήντα λεπτά της παράστασης κύλησαν αβίαστα, με ατμοσφαιρικές εικόνες, θαμπές και λαμπρές μνήμες, λόγια που δεν είχαν ειπωθεί, φυλαγμένα σημειώματα, σκέρτσα, νάζια, πολλά αγαπημένα τραγούδια, εξομολογήσεις που ερέθιζαν αδυσώπητα τους δακρυγόνους αδένες των θεατών, αγαπημένους που χάθηκαν, την πατρική ορφάνια που ήταν πανταχού παρούσα, γέλια, ταξίδια, νότες, φόβους ακόμα και χώμα... Ωστόσο, αυτό που κυριαρχούσε στη σκέψη όλων ήταν πόσο ΣΠΟΥΔΑΙΑ είναι η καλλιτέχνις την οποία είχαν την τύχη να απολαμβάνουν.

Στο «Χειρόγραφο» έκλαιγες ακούγοντας την εξομολόγηση μιας γυναίκας, μια προσωπική ιστορία έγινε ξαφνικά τόσο οικεία, σχεδόν αναπόφευκτα ταυτίστηκε με τη ζωή όλων. Πώς να μη σε αγγίξει το «Μαμά μην πεθάνεις» ή το «Μαμά θέλω να πεθάνω» ή το «Μάνα, έγινα μάνα!»; Πώς το τετράγωνο και ο κύκλος που τα φώτα σχημάτιζαν στη σκηνή και μαγικά μπλέκονταν με τα βήματα της Χαρούλας να μην ένωναν στην ψυχή σου τα σχήματα των δικών σου σκονισμένων πληγών;

Όσο πόνο όμως και αν έκρυβε το «Χειρόγραφο», όση αγωνία και αν είχαν οι σελίδες του, όσες δυσκολίες και αν αναδείχθηκαν επί σκηνής από τη σαρανταεξάχρονη τεράστια καριέρα της καταπληκτικής ερμηνεύτριας, στο τέλος όλοι έπαιρναν ένα μεγάλο δώρο, όταν η ίδια ομολογούσε ότι αυτό που τελικά έχει σημασία στη ζωή είναι η ίδια η ζωή! Επομένως, ζήστε...