Από τη Δήμητρα Πέτρου 

φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης

Τον συναντώ, μετά την πρόβα του, και καθόμαστε στο ολοκαίνουργιο φουαγιέ του Studio Μαυρομιχάλη. Λίγα λεπτά, νωρίτερα, οι νότες από το πιάνο της Μάγκυ Μελισσάρη, τραβούν αυτόματα την προσοχή μου οδηγώντας με μπροστά στην πόρτα της σκηνής, όπου με κλεφτές ματιές παρακολουθώ, όλα όσα θα δούμε εδώ, από τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου.

«Οι ρυθμοί, λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα, είναι πάντα εντατικοί», μου επισημαίνει, χωρίς να χάνει στιγμή το χιούμορ του. Ο Δημήτρης Φραγκιόγλου δείχνει ικανοποιημένος και σίγουρος για το αποτέλεσμα της παράστασης «Χειμωνιάτικο ταξίδι».

Πρόκειται για το ομώνυμο έργο του βραβευμένου συγγραφέα, Σταμάτη Πολενάκη, το οποίο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο θέατρο, σε σκηνοθεσία Έφης Ρευματά και πρωταγωνιστές τον ίδιο, αλλά και τους ταλαντούχους Μάρω Μελισσάρη και Βασίλη Μπατσακούτσα.

Στην παράσταση θα τον δούμε στον ρόλο του αφηγητή - πανδοχέα. Η κουβέντα μας, ανάμεσα στα φωτογραφικά κλικ του Κοσμά Ινιωτάκη, θα οδηγηθεί σε πολλά μονοπάτια.

Η παράσταση

Το έργο λέγεται «Χειμωνιάτικο Ταξίδι» και βασίζεται στην τελευταία μέρα του ποιητή Χάινριχ φον Κλάιστ και της Ενριέττε Φόγκελ, οι οποίοι αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν μαζί, τον Νοέμβριο του 1811, στις όχθες της λίμνης Βανζέε. Παράλληλα, αφηγείται και δύο άλλες ιστορίες, από τις οποίες η μία είναι, επίσης, πραγματική, καθώς συνέβη το 1842, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Πρόκειται για μια μυστική συνάντηση των SS για να πάρουν κάποιες αποφάσεις σχετικά με την εξόντωση των Εβραίων. Η δεύτερη ιστορία αφορά ένα φανταστικό τρίτο πρόσωπο, τον ποιητή Σουβάροφ. Αυτές οι τρεις ιστορίες, που τρέχουν παράλληλα και χωρίς να είναι χρονολογικά την ίδια στιγμή, συνδέονται με την αφήγηση του πανδοχέα του ξενοδοχείου, στο οποίο έμεναν ο ποιητής κι η Ενριέττε Φόγκελ μια ημέρα πριν την αυτοκτονία τους.

Εγώ υποδύομαι τον πανδοχέα, ο οποίος αφηγείται την ιστορία ζωντανεύοντάς την ξανά, αποτελώντας τον συνδετικός κρίκο ανάμεσα σε αυτές τις τρεις διαφορετικές ιστορίες.

Η μουσική στην παράσταση

Τα κομμάτια είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός που παντρεύει το ένα το άλλο. Είναι αυτά που είχε γράψει ο Σούμπερτ για το «Χειμωνιάτικο Ταξίδι» θεωρώντας τα  ορόσημο της ρομαντικής εποχής. Δεν έχουν απλά συνοδευτικό χαρακτήρα, παίζουν μαζί με τους ηθοποιούς παρασύροντας ο ένας τον άλλον.

Το μνημείο

Μπορεί κανείς να φτάσει στον τάφο του Χάινριχ φον Κλάιστ και της Ενριέττε Φόγκελ πηγαίνοντας με το τρένο μέχρι τη στάση του S-bahn Wannsee. Κατά τους θερινούς μήνες, μπορεί κάποιος να δανειστεί κι ακουστικά από ένα περίπτερο, που έχει τοποθετηθεί δίπλα στη στάση του τρένου για να ακούσει τις σχετικές με την αυτοκτονία καταθέσεις, καθώς και πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα. Κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου, ημέρα της επετείου του θανάτου τους, διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις στο σημείο του τάφου.

Κατάθλιψη κι ερωτική απογοήτευση

Όλοι περνάμε στη ζωή μας διάφορες φάσεις, άλλες φορές μπορεί να ζήσουμε μια κατάθλιψη κι άλλες μια ερωτική απογοήτευση. Εδώ, ο ποιητής ήταν διαπιστωμένο ότι είχε κατάθλιψη, με αποτέλεσμα μέσα από το θέμα του ρομαντικού κινήματος να αποζητά τη λύτρωση μέσω της αυτοκτονίας. Όλοι έχουμε ζήσει μια ερωτική απογοήτευση, στην οποία τα βλέπουμε όλα μαύρα ή μια επαγγελματική αποτυχία, που μας κάνει να νιώθουμε πολύ χάλια. Η διαφορά του έργου με εμένα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι μετουσίωσαν τη ζωή τους σε ένα έργο.

Φάροι αισιοδοξίας

Σίγουρα, όσο δύσκολα κι να έχουμε περάσει, το ζήτημα είναι να είμαστε δίπλα σε ένα περιβάλλον, που να μπορεί να κρατήσει αυτά τα στοιχεία στην επιφάνεια και να μην βυθιστούμε στην κατάθλιψη και την απελπισία.

Δεν υπάρχει κηδεία, χωρίς γέλιο...

Ο ρόλος είναι ενός απλού ανθρώπου, τον οποίο διατρέχει η άγνοια. Δεν καταλαβαίνει γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι συμπεριφέρονται έτσι. Ακριβώς το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνει είναι που κάνει τον ρόλο κωμικό με έναν τρόπο. Όλα αυτά που συνέβησαν στον χώρο του, που τα έχει βιώσει και μας μιλάει για αυτά, είναι πράγματα που δεν τα χωράει το μυαλό του, είναι έξω από τη λογική του. Αυτό το κάνει να έχει μια πιο ανάλαφρη νότα. Δεν μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει ένας ποιητής να πάσχει από μελαγχολία.

Το δικαίωμα της ευθανασίας

Δεν νομίζω να γίνει ποτέ αποδεκτό, γιατί είμαστε ένας λαός, ο οποίος έχει μια άλλη αντίληψη για τη ζωή, συνεχίζουμε να έχουμε μια κοινωνικότητα. Γιατί όλα αυτά συνδέονται με το πως ένας άνθρωπος απομονώνεται μέσα σε μία κοινωνία. Η δική μας κοινωνία είναι μια κοινωνία, στην οποία μοιράζεται κάποιος τις αγωνίες του, οπότε αυτό το πράγμα εκτονώνεται. Εγώ, προσωπικά, είμαι κατά των απαγορεύσεων. Είναι δικαίωμα του καθενός να θέλει να «φύγει». Εγώ προσωπικά, τώρα δεν θα το έκανα, αλλά σε δέκα χρόνια μπορεί να έχω αποφασίσει, ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να «φύγω». Οι άνθρωποι αλλάζουμε στη ζωή μας.

Ηθοποιός, σεναριογράφος ή σκηνοθέτης;

Συνεχίζω να κάνω και τα τρία, ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκομαι. Ανάλογα με το έργο που έχω διαλέξει ή μου έχουν προτείνει. Είναι τρία διαφορετικά πράγματα, τα οποία κάνω με την ίδια χαρά, κάθε φορά, και τα υπηρετώ χωρίς να θεωρώ ότι είναι κάποιο ανώτερο ή κατώτερο. Είναι αλλιώς να είσαι στη σκηνή και να πρέπει να πειθαρχείς στις οδηγίες κάποιου, αλλιώς να έχεις τη μπαγκέτα και να κατευθύνεις κάποιους ανθρώπους κι αλλιώς το γράψιμο. Το καθένα είναι διαφορετικό, αλλά έχει τη δική του γοητεία.

Back to the past

Πάντα υπάρχει η νοσταλγία, που κάνει τον κόσμο να θέλει να επιστρέψει σε κάτι παλιό. Γι’ αυτό και στο θέατρο επαναλαμβάνονται, τα τελευταία χρόνια, παλιές ελληνικές ταινίες. Η επανάληψη μιας σειράς είναι με έναν τρόπο δίκοπο μαχαίρι σίγουρα, όμως, «πατάει» πάνω στη νοσταλγία του κόσμου. Δεν νομίζω ότι οφείλεται στην έλλειψη ιδεών, απλά έχει γίνει μια τάση. Φέτος, ίσως, είναι εντονότερη από ποτέ για την ελληνική τηλεόραση. Ίσως οι υπεύθυνοι, αποφασίζουν, γνωρίζοντας ότι ο κόσμος θέλει να τα ξαναδεί.

Νέες σειρές

Δεν έχω προλάβει να δω ακόμα. Είδα λίγο τις «Άγριες Μέλισσες», που ξεκίνησαν κι είδα ότι είναι μια πάρα πολύ φροντισμένη σειρά, που δείχνει ότι μπορεί να κάνει μεγάλη επιτυχία και αυτό είναι πολύ αισιόδοξο.

Από πανδοχέας ... Δήμαρχος!

Τον Φλεβάρη θα παίξω στον Επιθεωρητή, του Νικολάι Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, στο θέατρο « Άλφα. Ιδέα». Εκεί θα αναβαθμιστώ! Θα είμαι δήμαρχος! (γέλια)

Infο

«Χειμωνιάτικο ταξίδι» πρεμιέρα 7/10 και για 20 παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Στούντιο Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134 Αθήνα), τηλέφωνο κρατήσεων: 21 0645 3330. Από τις 7 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 για 20 παραστάσεις. Διάρκεια : 70 λεπτά. Τιμές: 12 ευρώ  κανονικό, 10 εύρω μειωμένο (φοιτητικό, άνω των 65), 8ευρώ (ατέλεις, ανέργων).

 Διαβάστε επίσης:

Ετοιμάζουμε Βαλίτσες Για Ένα «Χειμωνιάτικο Ταξίδι» - Είδαμε Την Πρόβα Στο Studio Μαυρομιχάλη

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την  παράστασης «Χειμωνιάτικο Ταξιδι», τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου στις 21:00 και Τρίτη 19 Νοεμβρίου στις 21:00 

Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε τη  σελίδα του texnes-plus στο facebook,  σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο, αλλά και την ημέρα που θέλετε να δείτε την παράσταση (π.χ Μαρία Παπαδοπούλου Δευτέρα) και μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας.

Ο διαγωνισμός λήγει την την Κυριακή 17 Νοεμβρίου  και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

Ετοιμάζουμε Βαλίτσες Για Ένα «Χειμωνιάτικο Ταξίδι» - Είδαμε Την Πρόβα Στο Studio Μαυρομιχάλη

«Χειμωνιάτικο ταξίδι» του Σταμάτη Πολενάκη στο Στούντιο Μαυρομιχάλη

Για 8 ακόμη παραστάσεις (Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00)

Μέχρι 10/12

Το «Χειμωνιάτικο ταξίδι» του βραβευμένου συγγραφέα, Σταμάτη Πολενάκη παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο θέατρο και πιο συγκεκριμένα στο Στούντιο Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Έφης Ρευματά.

Το έργο:

Ποιο είναι το νήμα που μπορεί να συνδέει τρεις ιστορίες που διαδραματίζονται σε διαφορετικό χώρο και χρόνο; Την αυτοκτονία του ποιητή Χάινριχ φον Κλάιστ και της Ενριέττε Φόγκελ στη λίμνη Βανζέε έξω απ’ το Βερολίνο, το 1811· μια μυστική συνάντηση αξιωματούχων των SS, που σφράγισε τη μοίρα εκατομμυρίων Εβραίων, στην ίδια λίμνη το 1942 · και ταυτόχρονα το θάνατο από πείνα του ποιητή Σουβάροφ τον ίδιο χρόνο, στο πολιορκημένο από τους Ναζί Λένινγκραντ.

Τρεις διαφορετικές αφηγήσεις ξετυλίγονται παράλληλα και συνδέουν μια ιστορία αγάπης και μια σειρά από τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν τον κόσμο, αναδεικνύοντας τα πιο φωτεινά και τα πιο σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου· την καλύτερη και τη χειρότερη εκδοχή της Ανθρωπότητας.

Ζωνταντή μουσική:

Κατά τη διάρκεια της παράστασης η μουσικός Μάγκυ Μελισσάρη ερμηνεύει ζωντανά στο πιάνο κομμάτια από το Winterreise του Schubert, ενώ ακούγεται ηχογραφημένο ένα ποίημα του συγγραφέα με τη φωνή του ηθοποιού Γιώργου Νινιού.

Λίγα λόγια για την αληθινή ιστορία:

Ο Heinrich von Kleist (Χάινριχ φον Κλάιστ) γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1777 στη μικρή πόλη της Φρανκφούρτης-πάνω-στον-Όντερ. Ορφανός από μικρός ζούσε με τη θεία του και στα 14 του στάλθηκε σε οικοτροφείο.

Με τη συγγραφή θεατρικών έργων ασχολήθηκε από το 1803 μέχρι το 1811.Η «Σπασμένη Στάμνα», η «Πενθεσίλεια» και πολλά άλλα έργα του θεωρούνται σήμερα κλασικά.

Ο ίδιος ήταν καταθλιπτικός και κάποιες επαγγελματικές ατυχίες επιδείνωσαν την κατάστασή του. Τότε έτυχε να συναντήσει τη Χενριέτε Φόγκελ, μια παντρεμένη γυναίκα που έπασχε από ανίατο καρκίνο. Πριν είχε προτείνει στην ξαδέρφη του μια συμφωνία αυτοκτονίας, την οποια εκείνη αρνήθηκε. Αντίθετα η Φόγκελ δέχτηκε με ενθουσιασμό την ιδέα ενός διπλού θανάτου. Ετοίμασαν επιμελώς τις τελικές λεπτομέρειες. Ο Κλάιστ έκαψε τα υπολείμματα των έργων του . Το μεσημέρι της 21ης Νοεμβρίου του 1811, βγήκαν στην εξοχή,στις όχθες της λίμνης Wannsee, νοτιοδυτικά του Βερολίνου. Εκεί ο Κλάιστ πρώτα πυροβόλησε τη Φόγκελ κι έπειτα τον εαυτό του.

Την προηγούμενη μέρα είχαν κάνει πρόβα αυτοκτονίας στο πανδοχείο Στίμμινγκ και είχαν αφησει επιστολές στον πανδοχεα για να σταλούν στα δικά τους πρόσωπα. Ο ίδιος φυσικά, δεν γνώριζε τίποτα.

Το μνημείο:

Μπορεί κανείς να φτάσει στον τάφο του Heinrich von Kleist και της Henriette Vogel πηγαίνοντας με το τρένο μέχρι τη στάση του S-bahn Wannsee. Από εκεί ο τάφος απέχει περίπου 10 λεπτά με τα πόδια. Κατά τους θερινούς μήνες μπορεί κανείς να δανειστεί και ακουστικά από ένα περίπτερο που έχει τοποθετηθεί δίπλα στη στάση του τρένου και να ακούσει τις σχετικές με την αυτοκτονία καταθέσεις, καθώς και πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα. Κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου, ημέρα της επετείου του θανάτου τους, διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις στο σημείο του τάφου.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Δύο πραγματικά γεγονότα:

Μία ρομαντική ιστορία αγάπης δύο επιφανών ανθρώπων που ολοκληρώνεται με την εκπλήρωση του στόχου που τους ένωσε: τη διπλή αυτοκτονία τους.

Μια γιορτή αξιωματούχων της ελίτ του γερμανικού στρατού για την εκπλήρωση του δικού τους στόχου: την εξόντωση ολόκληρου του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης.

Τα δύο αυτά γεγονότα συμπληρώνονται με την αφήγηση μιας φανταστικής ιστορίας με φόντο το πολιορκημένο από τους Ναζί Λένινγκραντ και πρωταγωνιστή έναν δάσκαλο, που μοιράζει όλα τα δελτία τροφίμων του σε ηλικιωμένους και παιδιά μέχρι που πεθαίνει από την ασιτία.

Στο έργο του Σταμάτη Πολενάκη τρία πρόσωπα αφηγούνται αυτές τις τρεις ιστορίες: Ένας πανδοχέας (Δημήτρης Φραγκιόγλου), του οποίου το πανδοχείο βρίσκεται λίγο έξω απ’ τη λίμνη Βάνζεε και φιλοξένησε το ζευγάρι τις δύο τελευταίες μέρες της ζωής του, ο ίδιος ο Κλάιστ (Βασίλης Μπατσακούτσας) και η Ενριέττε (Μέρω Μελισσάρη). Εμπνέονται από την Έβδομη συμφωνία του Σοστακόβιτς και από το έργο του Σούμπερτ Χειμωνιάτικο ταξίδι, κομμάτια του οποίου ερμηνεύει ζωντανά στο πιάνο η μουσικός Μάγκυ Μελισσάρη και μέσα από ένα ταξίδι στο χώρο και το χρόνο, οι τρεις τους – ο καθένας με το δικό του τρόπο και από τη δική του οπτική - αφηγούνται το παρελθόν, βιώνουν το παρόν και προφητεύουν το μέλλον, μας θυμίζουν την ανάγκη του ανθρώπου για ευτυχία, την προσευχή που όλοι κάποια στιγμή απευθύναμε σ’ έναν άγνωστο Θεό και επιβεβαιώνουν τη ρήση του Λέσσινγκ: «Τι είναι λοιπόν ο άνθρωπος; Πολύ κακός για να είναι δημιούργημα του Θεού. Πολύ καλός για να είναι δημιούργημα της τύχης».

                                                                                Έφη Ρευματά

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Έφη Ρευματά

Σκηνικά: Νίκος Δεντάκης

Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου

Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς

Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Χρονοπούλου

Επιμέλεια κίνησης: Περικλής Σκορδίλης

Παίζουν: Δημήτρης Φραγκιόγλου, Μάρω Μελισσάρη Βασίλης Μπατσακούτσας

Πιάνο ζωντανά στη σκηνή: Μάγκυ Μελισσάρη

Παραγωγή: Αντώνης Λάμπρος

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Φραγκούλης

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Facebook: https://www.facebook.com/xeimoniatikotaxidi/

Διάρκεια: 70 λεπτά

Τιμές: 12 ευρώ κανονικό, 10 εύρω μειωμένο (φοιτητικό, ανω των 65), 8ευρώ (ατέλεις, ανέργων)

Από τις 7 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 για 20 παραστάσεις

στο Στούντιο Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134 Αθήνα)

τηλέφωνο κρατήσεων: 21 0645 3330

φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης 

Κείμενο: Δήμητρα Πέτρου

Μπορεί το φθινόπωρο να έχει μπει μονάχα ημερολογιακά κι ο καιρός να συνεχίζει να φορά, ανένδοτος, τα καλοκαιρινά του ρούχα, στο Studio Μαυρομιχάλη, όμως, η Έφη Ρευματά μας προσκαλεί, από τις 7 Οκτωβρίου, σ' ένα μοναδικό "Χειμωνιάτικο ταξίδι", που η ίδια ανεβάζει για πρώτη φορά στη σκηνή. Πρόκειται για το θεατρικό έργο του Σταμάτη Πολενάκη με τον ομώνυμο τίτλο.

Πάνω στο σκηνικό του Νίκου Δεντάκη ζωντανεύει η αληθινή ιστορία του Κλάιστ (Βασίλης Μπατσακούτσας) και της Ενριέττε (Μάρω Μελισσάρη), την οποία αφηγείται μοναδικά ο Δημήτρης Φραγκιόγλου στον ρόλο του ξενοδόχου.

Ο Γερμανός θεατρικός συγγραφέας («Σπασμένη Στάμνα», «Πενθεσίλεια» κ.λ.π ), απελπισμένος από την επαγγελματική του πορεία και πάσχοντας από χρόνια κατάθλιψη, επιθυμεί να κόψει το νήμα της ζωής του. Συναντά τυχαία τη Ενριέττε Φόγκελ, μια παντρεμένη γυναίκα που πάσχει από ανίατο καρκίνο. Πριν,  έχει προτείνει στην ξαδέρφη του μια συμφωνία αυτοκτονίας, την οποία εκείνη αρνήθηκε. Αντίθετα, η Φόγκελ δέχεται με ενθουσιασμό την ιδέα ενός διπλού θανάτου. Ετοιμάζοντας, επιμελώς, τις τελικές λεπτομέρειες, ο Κλάιστ καίει τα υπολείμματα των έργων του. Το μεσημέρι της 21ης Νοεμβρίου του 1811 πηγαίνουν στην εξοχή, στις όχθες της  λίμνης Wannsee, νοτιοδυτικά του Βερολίνου. Εκεί ο Κλάιστ πυροβολεί, πρώτα, η Φόγκελ κι έπειτα τον εαυτό του.

Την προηγούμενη μέρα είχαν κάνει πρόβα αυτοκτονίας στο πανδοχείο Στίμμινγκ κι είχαν αφήσει επιστολές στον πανδοχέα για να σταλούν στα δικά τους πρόσωπα. Ο ίδιος, φυσικά, δεν γνώριζε τίποτα.

Σήμερα, μπορεί  κάποιος να φτάσει στον τάφο του Heinrich von Kleist και της Henriette Vogel πηγαίνοντας με το τρένο μέχρι τη στάση του S-bahn Wannsee. Από εκεί ο τάφος τους απέχει περίπου 10 λεπτά με τα πόδια. Υπάρχουν, μάλιστα, κι ακουστικά για να ακούσει κάποιος τις σχετικές με την αυτοκτονία καταθέσεις, καθώς και πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα. Κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου, ημέρα της επετείου του θανάτου τους, διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις στο σημείο του τάφου.

Εμείς πήραμε μια πρώτη γεύση για όλα όσα θα δούμε στο θέατρο της οδού Μαυρομιχάλη, παρακολουθώντας ένα απολαυστικό πέρασμα, μια εβδομάδα πριν την πρεμιέρα.

Ο ίδιος ο συγγραφέας ήταν παρών στην πρόβα δηλώνοντας ενθουσιασμένος για το πρώτο ανέβασμα του έργου του. Έχει προηγηθεί μόνο ένα αναλόγιο, τον Σεπτέμβριο του 2016, στο Θέατρο Τέχνης, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ "Αναλόγιο", σε μορφή αναλογίου, (ερμηνεία: Νίκος Αναστασόπουλος, Ιλιάνα Παζαρζή, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, σκηνοθεσία: Αθηνά Στούρνα), αλλά δεν το έχουμε ξαναδεί ως μια ολοκληρωμένη σκηνική πρόταση.

Η Έφη Ρευματά, από την καρέκλα του σκηνοθέτη, εστιάζει στην τελευταία  σκηνή του έργου δίνοντας  κάποιες, ακόμη, οδηγίες στους ηθοποιούς. Τη ρωτάω τι τη γοήτευσε στο έργο του Σταμάτη Πολενάκη και θέλησε να το σκηνοθετήσει.

«Το έργο είναι ένα ταξίδι στον χρόνο και την ιστορία, φωτίζοντας ανθρώπινες πράξεις και τις συνέπειές τους. Αναφέρεται σε δύο πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στον ίδιο τόπο με διαφορά ενός αιώνα. Το δεύτερο, μάλιστα, γεγονός σημάδεψε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων μιας κι αποτελεί μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Παράλληλα, διαδραματίζεται και μια φανταστική ιστορία, που δένει αυτά τα δύο τραγικά γεγονότα και που θα μπορούσε να είναι η συνέπειά τους.

Το «Χειμωνιάτικο ταξίδι» αποδεικνύει σε όλους τους «επιβάτες» του, πώς το πέρασμα του ανθρώπου απ’ τη Γη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια καταγραφή των ικανοτήτων του ανθρώπινου είδους από την καλύτερη μέχρι τη χειρότερη εκδοχή τους. Θέλω να πιστεύω πώς καμιά φορά, παρακολουθώντας μια παράσταση, μπορεί να βγαίνουμε απ’ το θέατρο λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Αυτή τη δυνατότητα μας τη δίνει το έργο του Σταμάτη κι αυτό είναι που με γοητεύει περισσότερο σε αυτό. Άλλωστε, πολλές φορές ο άνθρωπος διορθώνεται καλύτερα με τη θέα του κακού, παρά με το παράδειγμα του καλού», μου απαντά.

Λίγα λεπτά αργότερα σηκώνεται για να δώσει μερικές ακόμη οδηγίες στη μουσικό της παράστασης. Η  Μάγκυ Μελισσάρη συμπληρώνει την ατμόσφαιρα της παράστασης. «Βλέπω ότι επιλέγετε ζωντανή μουσική για την παράστασή. Ποια κομμάτια και πώς επιλέχθηκαν;», ρωτάω την Έφη Ρευματά:

«Πράγματι,  θα υπάρχει πιάνο που θα συνοδεύει τις αφηγήσεις των ηθοποιών. Μαζί με τη μουσικό Μάγκυ Μελισσάρη επιλέξαμε τρία κομμάτια του Σούμπερτ, δύο από τον κύκλο τραγουδιών με τίτλο Winterreise (χειμωνιάτικο ταξίδι), το Gute Nacht (Καληνύχτα) και το Eisamkeit (Μοναξιά) κι αυτά συνοδεύουν τους πρωταγωνιστές μας στο ταξίδι τους στην αιωνιότητα, αλλά και το Opus 100, που θυμίζει βηματισμό στρατεύματος, γιατί δυστυχώς αυτός ο συνθέτης, εν αγνοία του, με τη μουσική του συνόδεψε τους Ες Ες να σφραγίσουν αμετάκλητα τη μοίρα του κόσμου ένα ήρεμο πρωινό στη λίμνη Βάνζεε. Όπως λέει κι η Ενριέττε: «Αλλά, τότε, εμείς ούτε να φανταστούμε κάτι τέτοιο δε θα μπορούσαμε. Ούτε κι ο Σούμπερτ, ασφαλώς, θα μπορούσε».

Λίγο μετά το πρώτο πέρασμα, η Βάσια Χρονοπούλου, η οποία πέρα από βοηθός σκηνοθέτη, έχει επιμεληθεί κι όλα τα κουστούμια της παράστασης κάνει μερικές αναπροσαρμογές στο παλτό της κυρίας Φόγκελ. «Μπορεί να βρισκόμαστε λίγο πριν την πρεμιέρα, αλλά συνέχεια ανακαλύπτουμε πράγματα», μου λέει η Βάσια με ενθουσιασμό γι' αυτή της τη συνεργασία.

Ετοιμάζουμε κι εμείς βαλίτσες, λοιπόν, δίνοντας ραντεβού στο Studio Μαυρομιχάλη τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη για 20 παραστάσεις.