Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού 

 «Προσπαθώντας για το αδύνατο, κατορθώνουμε το καλύτερο δυνατό», υποστήριζε ο Ά. Στρίντμπεργκ και τα λόγια του Σουηδού θεατρικού συγγραφέα μοιάζουν να ταιριάζουν απόλυτα στην περίπτωση της Χριστίνας Χριστοφή. Πώς αλλιώς, αν όχι, αθεράπευτα ρομαντική, μπορείς να χαρακτηρίσεις μια καλλιτέχνη που ανοίγει ένα μικρό θέατρο, στην Κυψέλη μέσα στην κρίση; Επιλέγοντας, μάλιστα, να ανεβάσει, στη μικρή σκηνή του, θέατρο ρεπερτορίου και δίνοντας βήμα σε Έλληνες συγγραφείς.

Πες μας δύο λόγια για το έργο. 

 

\

 

 

   Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, ΚΥΨΕΛΗ
     213 034 40 74

Κ Β Α Ν Τ Α

της Χριστίνας Χριστοφή

Από 8 Δεκεμβρίου 2019 - Κυριακή στις 19.00
για λίγες παραστάσεις

Μια ηθοποιός ξέχασε τα λόγια της, όμως δεν θέλει να εγκαταλείψει τη σκηνή. Καρφωμένη στη θέση της, φορώντας το κοστούμι του ρόλου της, αφηγείται ιστορίες περιμένοντας το χειροκρότημα. Ιστορίες για τον χρόνο, το σύμπαν, τις πυρηνικές εκρήξεις, τις διαψεύσεις και τις προδοσίες. Ιστορίες για το απέραντο και το μηδαμινό. Μια ερωτική εξομολόγηση με αντικείμενο του πόθου τον «εκλεκτό θεατή» του θεάτρου και της ζωής.

Απόσπασμα από το έργο ΚΒΑΝΤΑ

«Την ξέρετε την ιστορία της Κβάντα;Είναι πολύ παλιά.

Τόσο παλιά όσο κι εκείνος ο μύθος που λέει πως κάνουμε προσωπικές επιλογές.

Λες και ο καθένας μας έχει το δικό του τρένο και το οδηγεί

και πίσω του έχει βαγόνια που τα σέρνει.

Και διαλέγει μόνος του τη διαδρομή, τους επιβάτες, τους σταθμούς, τα διαλέγει όλα μόνος του.Σήμερα όμως κατάλαβα ότι εγώ δεν έχω το δικό μου τρένο.

Κανείς μας δεν έχει.

Είμαστε όλοι συνεπιβάτες.Και το τρένο είναι ένα και μοναδικό.

Και δεν κινείται.

Έχει σταματήσει.

Ή μάλλον ήταν πάντα σταματημένο.

Εμείς κινούμαστε με φόρα μέσα στο τρένο γιατί γεννιόμαστε με φόρα.

Με φόρα. Και πηγαίνουμε, και πηγαίνουμε…

Νομίζουμε πως κινούμαστε στο χρόνο

αλλά είμαστε ακίνητοι, εγκλωβισμένοι σε μια άπειρη στιγμή.

Και πηγαίνουμε…

Αριστερά και δεξιά, παράθυρα, πρόσωπα, τοπία…

Ή μάλλον το ίδιο τοπίο.

Μέχρι να τελειώσουν όλα.

Μέχρι να σκάσουμε με όλη μας τη φόρα πάνω σε ένα κάθισμα,

σε ένα κλειστό παράθυρο,

σε έναν επιβάτη, κάπου τελοσπάντων»

Θεατρικό έργο/ερμηνεία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνοθεσία: Ζωρζίνα Τζουμάκα
Κοστούμι: Costumier
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης Ζέρβας

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Facebook page: https://www.facebook.com/beepkipseli.webnode.gr/

Διάρκεια: 60 λεπτά

Τιμές Eισιτηρίων: 10 ευρώ, 5 ευρώ(φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ ατέλεια, άνω των 60)

7 ευρώ (ομάδα 4 ατόμων), ειδικές τιμές για γκρουπ

Τηλεφωνική κράτηση στο: 213 034 40 74

………………………………………………………………………………………………………………………………

­

«ΕΝΑΣ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟΣ ΠΟΝΟΣ»
του Χάρολντ Πίντερ
Από 18 Μαρτίου, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
για λίγες παραστάσεις

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη των ηθοποιών στον Σπύρο Σιακαντάρη. 

«Η γυναίκα... Η γυναίκα πετυχαίνει συχνά, να ξέρεις, εκεί που ο άντρας σταθερά αποτυγχάνει»

Ένα ζευγάρι Άγγλων, μετά την πρώτη νιότη, ο Έντουαρντ και η Φλώρα, απολαμβάνουν το τσάι τους στη βεράντα. Είναι καλοκαίρι, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, ο καιρός είναι υπέροχος και ο κήπος ανθισμένος. Τα πράγματα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, όπως φαίνονται, αν και δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μια συνάντηση φέρνει τα πάνω κάτω στο κατά τα άλλα φιλήσυχο ζευγάρι, ή καλύτερα, τα μέσα έξω.

To έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» (πρωτότυπος τίτλος: A slight ache) γράφτηκε το 1958 από τον Χάρολντ Πίντερ και αρχικά προοριζόταν για το ραδιόφωνο. Στη συνέχεια όμως ανέβηκε επιτυχημένα και στη σκηνή ενώ ακόμα ζούσε ο συγγραφέας. Ο ραδιοφωνικός «χαρακτήρας» του έργου συνεχίζει παρ’ όλα αυτά να υφίσταται.

Υπαινιγμοί, φλέγμα, χιούμορ, ανατροπές… ο Πίντερ για άλλη μια φορά εστιάζει, ή βάζει στο στόχαστρο, τη σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού. Μια συνάντηση γίνεται η αφορμή για να αποκαλυφθούν οι επιθυμίες και οι φόβοι που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονται στα λόγια που δεν λέγονται. Μερικές φορές εξάλλου, η επιθυμία και ο φόβος είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» είναι απολαυστικό και ενοχλητικό ταυτόχρονα.
Είναι… Πίντερ!

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Αλέξης Αλάτσης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνικά/Κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας
Μουσική: Stratum 3
Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής

Βοηθός σκηνοθέτη: Ευαγγελία Καπογιάννη
Επικοινώνια/Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Δημοσθένης Φίλιππας, Μαρία Μπρανίδου, Κωσταντής Μιζάρας

Είσοδος: 12 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένα (άνεργοι και φοιτητές), 5 ευρώ οι ατέλειες.

Διάρκεια: 80 λεπτά

Θέατρο ΜΠΙΠ
Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη
τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074
beepkipseli.webnode.gr
facebook ΜΠΙΠ

 

Σχολιάστε μας τον τίτλο του έργου.

Μαρία Μπρανίδου: Ο τίτλος αναφέρεται σ’ έναν ανεπαίσθητο πόνο, έναν πόνο στα μάτια του Έντουαρντ. Ο Πίντερ όμως χρησιμοποιεί αυτή την «βιτρίνα» για να μας μιλήσει για έναν άλλο πόνο, για τον πόνο ενός ανθρώπου που έχει χάσει την επαφή με τον εαυτό του, που δεν ξέρει πια ποιος είναι, που φοβάται, ασφυκτιά  και στο τέλος καταρρέει. Είναι ένας πόνος υπαρξιακός.

Δημοσθένης Φίλιππας: Με ελαφρά δόση κυνισμού και ειρωνίας ,συμβόλικά αλλά και ρεαλιστικά ταυτόχρονα απαντά στα μεγάλα γιατί που θέτει ο Έντουαρντ κατά την διάρκεια της παράστασης.Ο ανεπαίσθητος πόνος στα μάτια του ήρωα γίνεται αιτία,αφορμή και αποτέλεσμα των δεινών του.

       Ποιο είναι το στοιχείο που θέλει πρωτίστως να αναδείξει η παράσταση;

Μαρία Μπρανίδου:Η παράσταση μιλά για την αποξένωση. Την αποξένωση των ανθρώπων που είναι χρόνια μαζί. Βλέπουμε ένα καλοβαλμένο ζευγάρι μέσης ηλικίας να απολαμβάνει το τσάι του στο εξοχικό του. Φαινομενικά όλα είναι τέλεια. Σιγά σιγά όμως ξεδιπλώνεται μια σχέση ουσιαστικά τελειωμένη όπου κυριαρχεί η ανικανότητα επικοινωνίας, η έλλειψη αγάπης, ο ανταγωνισμός, η ζήλεια. Γίνεται μάχη για το ποιος θα έχει την εξουσία, ποιος θα ευνουχίσει τον άλλον, ποιος θα επιβιώσει. Η αποξένωση όμως είναι και σε σχέση με τον εαυτό. Άνθρωποι που δεν έχουν σκύψει να δουν μέσα τους, που φοβούνται, που άγονται από τα ένστικτά τους.

Δημοσθένης Φίλιππας: Εκτός απο την αιώνια πάλη των δύο φύλων,την πάλη ανάμεσα στην φύση και το ανθρώπινη νόηση το βασικό στοιχείο της παράστασης και του έργου είναι η στενή επαφή των χαρακτήρων με τους φόβους,τα λάθη,τους πόθους τους,τις χαμένες ευκαιρίες,τις επιλογές εκούσιες και ακούσιες,την προσπάθεια για επιβίωση,το τέλος...

Πόσο κοντά είναι το ελληνικό κοινό στο λονδρέζικο στιλ του Πίντερ;

Μαρία Μπρανίδου: Μπορεί το λονδρέζικο στυλ να μην είναι τόσο κοντά μας αλλά αυτά που πραγματεύεται το έργο μας αφορούν και μάλιστα πολύ! Το θέμα του που κινείται σε δυο άξονες, την πάλη μεταξύ των δυο φύλων και την αναζήτηση ταυτότητας και υπαρξιακού νοήματος, μας αφορά όλους ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης. Το έργο ενώ γράφτηκε το 1958 δεν έχει χάσει καθόλου την δύναμη και την σφριγηλότητά του! Είναι ένα σπουδαίο έργο και για αυτό διαχρονικό. Δεν είναι τυχαίο το ότι έχει παιχτεί σε πολλές χώρες, ακόμα και στην Ιαπωνία!

Δημοσθένης Φίλιππας: Τα βαθιά υπαρξιακά ζητήματα που θέτει το έργο είναι παναθρώπινα και πάντοτε παρόντα έστω και υποσεινήδητα...περιμένουν μια αφορμή για να ξεπηδήσουν με ορμή.

Το θεατρικό στυλ του Πίντερ αν και αμιγώς αγγλικό είναι κατά την γνώμη μου απόλυτα ευανάγνωστο από το ελληνικό θεατρικό κοινό και η ταύτιση με τους χαρακτήρες είναι μεγάλη. 

Ποια είναι τα στοιχεία του ρόλου που σας γοητεύουν και ποια σας δυσκόλεψαν;

Μαρία Μπρανίδου: Η Φλώρα είναι μια γυναίκα που ενώ φαίνεται ήπια, ήρεμη, ευγενική, είναι ένα ηφαίστειο! Επιθυμεί, παθιάζεται, διεκδικεί! Με γοητεύει το ότι την ύστατη στιγμή αντιμετωπίζει την ύπαρξη με θετικό πρόσημο, επιλέγει την ζωή κι όχι τον φόβο, την φθορά, τον θάνατο. Αυτό που με δυσκολεύει σ’ αυτήν είναι το ότι λειτουργεί υπόγεια, ελίσσεται, είναι χειριστική, λέει ψέματα. Βέβαια σιγά σιγά την καταλαβαίνω περισσότερο, μετέρχεται κάθε μέσου με σκοπό την επιβίωση.

Δημοσθένης Φίλιππας: Τα στοιχεία του Έντουαρντ που με γοητεύουν είναι αυτά ακριβώς που με δυσκόλεψαν...Το να έρχεσαι αντιμέτωπος με το τέλος,όποιο τέλος!Με την ματαιότητα και την γελοιότητα της ύπαρξης σου...με τα λάθη,τις επιλογές και την ασημαντότητα σου.

«Η γυναίκα να ξέρεις, πετυχαίνει συχνά εκεί που ο άντρας σταθερά αποτυγχάνει»: ακούμε τη Φλώρα να λέει στην παράσταση. Εσείς το πιστεύετε;

Μαρία Μπρανίδου: Αυτό είναι θέμα για μεγάλη κουβέντα. Η γυναίκα έχει σίγουρα μέσα της τεράστια εσωτερική δύναμη και υπομονή, ίσως γιατί είναι προετοιμασμένη από την φύση για να τεκνοποιήσει. Δεν καταθέτει εύκολα τα όπλα, αγωνίζεται, επιμένει, ελίσσεται, ζητάει βοήθεια, ψάχνει τρόπους, αλλάζει ευκολότερα. Ο άντρας είναι συχνά πιο απόλυτος και ισχυρογνώμων και τον φοβίζουν οι αλλαγές, πιο δύσκολα θα δεχτεί την βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή ας πούμε. Βέβαια παίζει ρόλο και η εκπαίδευσή του. Στις παραδοσιακές κοινωνίες ο άντρας μεγαλώνει με την εικόνα του δυνατού, του νικητή, δεν του επιτρέπεται να είναι ευάλωτος. Δύσκολος και σκληρός ρόλος!

Δημοσθένης Φίλιππας: Ναι,το πιστεύω...όπως πιστεύω και το ακριβώς  αντίθετο.Τα δύο φύλα είναι διαφορετικά και έχουν φτιαχτεί για να συμπληρώνει το ένα το άλλο.Σε ένα δεύτερο επίπεδο νομίζω ότι με την συγκεκριμένη φράση ο Πίντερ σχολιάζει την επικράτηση της Φύσης απέναντι στην ανθρώπινη ελλιπή νοητική και ψυχική λειτουργία.

Ποιο αίσθημα ή ποια σκέψη θέλετε να «πάρει» ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;

Μαρία Μπρανίδου:Σε τέτοια έργα, εννοώ που δεν είναι μονοσήμαντα αλλά αφήνουν ανοιχτά ερωτήματα και πολύ χώρο στον θεατή, δεν μπορείς να ξέρεις με ποιο αίσθημα ή ποια σκέψη θα φύγει ο καθένας. Και δεν πιστεύω ότι χρειάζεται. Ο θεατής προβάλει τις δικές του σκέψεις και κάνει τις δικές του ταυτίσεις που πολλές φορές σε εκπλήσσουν! Από τις λίγες παραστάσεις που έχουμε κάνει, το ωραίο είναι ότι μετά οι θεατές θέλουν να μας μιλήσουν για αυτό που είδαν. Το έργο εγείρει μεγάλες συζητήσεις!

Δημοσθένης Φίλιππας: Θέλουμε να αναγνωρίσει στοιχεία του εαυτού του και της συμπεριφοράς του και ξεκινώντας από την ιστορία και τους χαρακτήρες να αρχίσει να θέσει ερωτήματα,τα μικρά και μεγάλα γιατί, χωρίς να υπάρχουν απαραίτητα και απαντήσεις.Το έργο και η παράστασή μας ενδείκνυται για συζήτηση με συνοδεία ποτού μετά το τέλος της.

«Η γυναίκα... Η γυναίκα πετυχαίνει συχνά, να ξέρεις, εκεί που ο άντρας σταθερά αποτυγχάνει»

Ένα ζευγάρι Άγγλων, μετά την πρώτη νιότη, ο Έντουαρντ και η Φλώρα, απολαμβάνουν το τσάι τους στη βεράντα. Είναι καλοκαίρι, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, ο καιρός είναι υπέροχος και ο κήπος ανθισμένος. Τα πράγματα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, όπως φαίνονται, αν και δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μια συνάντηση φέρνει τα πάνω κάτω στο κατά τα άλλα φιλήσυχο ζευγάρι, ή καλύτερα, τα μέσα έξω.

To έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» (πρωτότυπος τίτλος: A slight ache) γράφτηκε το 1958 από τον Χάρολντ Πίντερ και αρχικά προοριζόταν για το ραδιόφωνο. Στη συνέχεια όμως ανέβηκε επιτυχημένα και στη σκηνή ενώ ακόμα ζούσε ο συγγραφέας. Ο ραδιοφωνικός «χαρακτήρας» του έργου συνεχίζει παρ’ όλα αυτά να υφίσταται.

Υπαινιγμοί, φλέγμα, χιούμορ, ανατροπές… ο Πίντερ για άλλη μια φορά εστιάζει, ή βάζει στο στόχαστρο, τη σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού. Μια συνάντηση γίνεται η αφορμή για να αποκαλυφθούν οι επιθυμίες και οι φόβοι που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονται στα λόγια που δεν λέγονται. Μερικές φορές εξάλλου, η επιθυμία και ο φόβος είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» είναι απολαυστικό και ενοχλητικό ταυτόχρονα.
Είναι… Πίντερ!

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Αλέξης Αλάτσης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνικά/Κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας
Μουσική: Stratum 3 
Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής

Βοηθός σκηνοθέτη: Ευαγγελία Καπογιάννη
Επικοινώνια/Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Δημοσθένης Φίλιππας, Μαρία Μπρανίδου, Κωσταντής Μιζάρας

Είσοδος: 12 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένα (άνεργοι και φοιτητές), 5 ευρώ οι ατέλειες.

Διάρκεια: 80 λεπτά

Θέατρο ΜΠΙΠ
Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη
τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074
beepkipseli.webnode.gr
facebook ΜΠΙΠ

«ΕΝΑΣ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟΣ ΠΟΝΟΣ» 
του Χάρολντ Πίντερ
Από 18 Μαρτίου, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
για λίγες παραστάσεις

Θέατρο ΜΠΙΠ
Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη
τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074
beepkipseli.webnode.gr
facebook ΜΠΙΠ

«ΕΝΑΣ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟΣ ΠΟΝΟΣ»
του Χάρολντ Πίντερ
Από 18 Μαρτίου, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
για λίγες παραστάσεις

Ένα ζευγάρι Άγγλων, μετά την πρώτη νιότη, ο Έντουαρντ και η Φλώρα, απολαμβάνουν το τσάι τους στη βεράντα. Είναι καλοκαίρι, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, ο καιρός είναι υπέροχος και ο κήπος ανθισμένος. Τα πράγματα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, όπως φαίνονται, αν και δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μια συνάντηση φέρνει τα πάνω κάτω στο κατά τα άλλα φιλήσυχο ζευγάρι, ή καλύτερα, τα μέσα έξω.

To έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» (πρωτότυπος τίτλος: A slight ache) γράφτηκε το 1958 από τον Χάρολντ Πίντερ και αρχικά προοριζόταν για το ραδιόφωνο. Στη συνέχεια όμως ανέβηκε επιτυχημένα και στη σκηνή ενώ ακόμα ζούσε ο συγγραφέας. Ο ραδιοφωνικός «χαρακτήρας» του έργου συνεχίζει παρ’ όλα αυτά να υφίσταται.

Υπαινιγμοί, φλέγμα, χιούμορ, ανατροπές… ο Πίντερ για άλλη μια φορά εστιάζει, ή βάζει στο στόχαστρο, τη σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού. Μια συνάντηση γίνεται η αφορμή για να αποκαλυφθούν οι επιθυμίες και οι φόβοι που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονται στα λόγια που δεν λέγονται. Μερικές φορές εξάλλου, η επιθυμία και ο φόβος είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» είναι απολαυστικό και ενοχλητικό ταυτόχρονα.
Είναι… Πίντερ!

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Αλέξης Αλάτσης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνικά/Κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας
Μουσική: Stratum 3
Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής
Επικοινωνία /Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Δημοσθένης Φίλιππας, Μαρία Μπρανίδου, Κωσταντής Μιζάρας

Είσοδος: 12 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένα (άνεργοι και φοιτητές), 5 ευρώ οι ατέλειες.

Διάρκεια: 80 λεπτά