Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 
Γιώτα Δημητριάδη

Γιώτα Δημητριάδη

Είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, σε κάποια παράσταση της πόλης θα είναι. Της αρέσουν οι συνεντεύξεις - συναντήσεις, που της επιτρέπουν να γνωρίσει ένα κομμάτι των ανθρώπων από κοντά.

E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

«Είμαστε όλοι βαμμένοι με αίμα».

Μπορούν τα συγκαλυμμένα μυστικά και τα ψέματα μιας οικογένειας να απειλήσουν το μέλλον της και να αποβούν καταστροφικά; Αρκεί η αγάπη για να επέλθει η συγχώρεση; Στο αντιπολεμικό αριστούργημα του Άρθουρ Μίλλερ «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» ένα τραγικό λάθος ενός βιομήχανου πατέρα, του Τζο Κέλλερ, οδηγεί στο θάνατο 21 ανθρώπους και διαλύει τις ζωές των αγαπημένων του για πάντα. 

Η σκηνοθετική πρόταση του Γιάννη Μόσχου, που υπογράφει και τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου, είναι σαφέστατη: μια καθαρή ανάγνωση του εκπληκτικού κειμένου, την οποία στηρίζει   ένα σπουδαίο καστ ηθοποιών. Χωρίς πρόθεση εντυπωσιασμού και άστοχα φτιασιδώματα. Με εξαίρεση το σκηνοθετικό εύρημα με τους γείτονες που κάθονται ανάμεσα στους θεατές, στο πλαίσιο της τεχνικής του interactive theatre, διότι νομίζω πως δεν ταιριάζει με το κόνσεπτ του όλου εγχειρήματος και μάλλον αποσπά την προσοχή του κοινού και το αποπροσανατολίζει. 

Σύγχρονη και ουσιαστική η μετάφραση της Δάφνης Οικονόμου.

Η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, σε άμεσο διάλογο με τη σκηνική δράση και χωρίς καθόλου «διακοσμητικά» μοτίβα, επενδύει τις σιωπές, αναδεικνύει τους φόβους και αποδίδει ξεκάθαρα το αίσθημα κενότητας, ενοχής, απουσίας και αμηχανίας που χαρακτηρίζει τις σχέσεις των ηρώων.

Υψηλής αισθητικής και γούστου τα κοστούμια της Τίνας Τζόκα. Δεν μπορώ ωστόσο να πω το ίδιο για το άψυχο, βιομηχανικού τύπου σκηνικό της.

Η παράσταση όμως πάνω από όλα σε κερδίζει χάρη στους σπουδαίους ηθοποιούς της, μεγαλύτερης γενιάς αλλά και νεότερους, που συναντιούνται και αλληλεπιδρούν υπέροχα στη σκηνή του Θεάτρου Εμπορικόν και παίζουν πραγματικά μαζί, ακόμα και με τις σιωπές τους. Είναι ουσιαστικά παρόντες και με όλα τους τα μέσα σε συνεχή εγρήγορση. 

Πρωτεργάτης ο Δημήτρης Καταλειφός, ο οποίος υποδύεται υπέροχα τον Τζο Κέλλερ, με απίστευτη εσωτερική ροή, που όχι μόνο απογειώνει το συγκλονιστικό μονόλογο του ήρωα, αλλά κάνει ακόμα και τις καθημερινές στιγμές του να φαντάζουν απαράμιλλα γοητευτικές. Το δόσιμό του στον ήρωα του Μίλλερ ψυχή τε και σώματι καθιστά το συγκεκριμένο χαρακτήρα απίστευτα ρεαλιστικό και σου θυμίζει γιατί αγαπάς το θέατρο. 

Επίσης εξαιρετική στο ρόλο της συζύγου η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Αφοπλιστική στη λιτότητά της, μετατρέπεται σε μια σπαρακτική μάνα που είναι αδύνατον να σε αφήσει ασυγκίνητο. Μέσα από τα μάτια της βλέπεις το όνειρο που είδε το προηγούμενο βράδυ και συμπάσχεις με τον εφιάλτη της.

Ο Γιώργος Βουρδαμής ως Κρις Κέλλερ, ένας παθιασμένος νέος με ιδανικά, πείθει απόλυτα. «Πρέπει να σ’ εμπνέει κάτι…» Είναι απολαυστικός όταν με την παιδικότητα και την αφέλειά του κάνει την ερωτική εξομολόγηση, αλλά και συγκινητικός στα αδιέξοδα του ήρωά του.

Στην καλύτερη ερμηνευτική στιγμή της μέχρι τώρα, σχηματοποιεί και αποτυπώνει με ένα μοναδικό τρόπο την Άννυ, εύθραυστη και συνάμα δυναμική, η Δανάη Επιθυμιάδη

Ο Κώστας Βασαρδάνης, ως Τζωρτζ Ντήβερ, που εμφανίζεται στο δεύτερο μέρος, προσδίδει μια έξτρα δυναμική στην παράσταση. Μεστή και ώριμη ερμηνεία ενός διχασμένου ανθρώπου, γίνεται φορέας μιας ενοχής και ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για όσα θα επακολουθήσουν. 

Ο Δημήτρης Καραμπέτσης με την πείρα και το ταλέντο του δίνει ξεχωριστή πνοή στο ρόλο του γιατρού Τζιμ Μπέηλις. Ενδιαφέρουσα και η σκηνική παρουσία της ωφελιμίστριας συζύγου του Ευγενίας Αποστόλου.

Χαριτωμένοι και δραστήριοι σκηνικά οι Γιώργος Τζαβάρας και Ιωάννα Πιατά.

Μια γνήσια θεατρική εμπειρία, που προσφέρει συγκίνηση με κάτι φαινομενικά απλό αλλά τόσο ουσιαστικό το οποίο πολύ συχνά ξεχνάμε, την αλληλεπίδραση των ηθοποιών στη σκηνή και τη δυνατότητα να «ακούσει» ο θεατής ένα αριστούργημα της παγκόσμιας θεατρικής δραματουργίας. Μην τη χάσετε!

 

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Καραμέλες για τον λαιμό, καφέ γιατί μου δίνει αρκετή ενέργεια και πάρα πολύ νερό...

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο β) Με ποιους συναδέλφους.

Τον χώρο τον δημιουργούν οι άνθρωποι. Πραγματικά  είναι δύσκολο να ξεχωρίσω. β) Από κάθε δουλειά κρατάω τις πιο δυνατές  στιγμές. Ακόμα και σε καταστάσεις που έχω νιώσει άσχημα, για εμένα κάτι σημαίνουν.

IMG_20161103_200447518.jpg

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Της Μαρίκας Κοτοπούλη, το οποίο έχω δει σε φωτογραφίες

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

 Στον Πόρο, όπου είχα πάρει μέρος σε μια παράσταση. Δεν είχα πάει ακόμα σε δραματική σχολή και μου φαίνονταν όλα σαν εκδρομή!

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

 Έτοιμη και πάμε...

 

 Η Ανθή παίζει στην «Η Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη κάθε Πέμπτη στις 21:30, στον Πολυχώρο UNDERGROUND.

 

 

 

Δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ, που η σχέση τους πέρασε από σαράντα κύματα και όμως κατάφερε να μείνει δυνατή παρά τις αναταραχές μέσα σε έναν κόσμο που άλλαζε συνεχώς. Στην Κούβα, όπου οι πολίτες υπέφεραν από το καθεστώς της δικτατορίας, εκεί όπου διχάστηκαν για τις ιδέες, μια γυναίκα για σαράντα ολόκληρα χρόνια μένει πιστή σε μια υπόσχεση. Η Γκλάντις, η ψυχή της κουζίνας, υπόσχεται να παραδώσει το σπίτι στην κυρία της όπως το άφησε τη βραδιά που αναγκάστηκε έγκυος με το σύζυγό της να το εγκαταλείψουν. Στο πλευρό της όλα αυτά τα χρόνια ο Κάρλος. Η ιστορία τους εξελίσσεται πάνω από κατσαρόλες, τηγάνια, κουτάλες και η σκηνή στο Αγγέλων Βήμα έχει αποκτήσει έναν κουβανέζικο αέρα αυτή τη σεζόν. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας που έχουν κλέψει τις εντυπώσεις, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και Μπάμπης Χατζηδάκης, άφησαν για λίγο την κουζίνα της Σατωβριάνδου και μαγείρεψαν για το Texnes-plus. Εμείς προσπαθήσαμε μέσα από το φακό και την κουβέντα να εκμαιεύσουμε τη συνταγή της επιτυχίας. Για να δούμε… Υπάρχει;  

palaiologou-texnes-plus1.jpg

«Η μαγείρισσα» του Εντουάρντο Ματσάντο ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας. Μιλήστε μου για το έργο.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Ένας άλλος τίτλος που θα μπορούσα να βάλω σε αυτό το έργο είναι «Όρκος ζωής». Αυτό είναι ουσιαστικά η ιστορία της «Μαγείρισσας», ένας όρκος ζωής που δίνει, μια υπόσχεση που τιμά με οποιοδήποτε κόστος.

Μπάμπης Χατζηδάκης: «Η μαγείρισσα» είναι ένα έργο το οποίο πραγματεύεται τις ηθικές δεσμεύσεις που τις περισσότερες φορές έχω την εντύπωση πως μας προδίδουν. Εμείς όμως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να τις ακολουθούμε.

 

Όσο παρακολουθούσα την παράσταση, σκεφτόμουν έντονα την πολιτική κατάσταση της χώρας. Πιστεύετε πως υπάρχει κίνδυνος να ευθυγραμμιστούμε με αυτά τα κράτη;

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Αισιοδοξώ ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Η κατάσταση στην Κούβα είναι τελείως διαφορετική. Έχω ταξιδέψει, έχω πάει στην Κούβα και, όπως διαπίστωσα, είναι ένας πολύ ωραίος λαός. Πρόκειται για εξωστρεφείς, ιδιαίτερα ευγενείς ανθρώπους, που ωστόσο έχουν περάσει πολύ δύσκολα, πραγματικά δύσκολα, και όχι μόνο με το εμπάργκο. Μόλις τελείωσε το εμπάργκο και κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ,η ζωή τους έγινε πολύ άθλια,πεινούσαν. Ελπίζω να μην ευθυγραμμιστούμε με την Κούβα σε αυτό το κομμάτι της ιστορίας της.  

Μπάμπης Χατζηδάκης: Για μένα δεν υφίσταται το συγκεκριμένο ερώτημα. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη ό,τι συνέβη στην Κούβα δεν έχουν καμία σχέση με την υπάρχουσα κατάσταση στη χώρα μας, με την τωρινή κυβέρνηση. Και το λέω αυτό διότι, όσο και αν ισχυρίζεται κανείς ότι θα ισχύσει μια μορφή κομμουνισμού παλαιού τύπου, η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Η πραγματικότητα είναι ότι ισχύει ένας κομμουνισμός νέου τύπου, όπως τον ονόμαζαν και παλαιότερα. Αυτό δεν χωρά αμφισβήτηση, κατά την άποψή μου το ερώτημα δεν ισχύει. Δεν είναι ίδια τα δεδομένα. Εκεί έκαναν μια επανάσταση και τους πέταξαν έξω είναι τελείως διαφορετικά.

palaiologou-texnes-plus2.jpg

 

Ούτε υπάρχει κίνδυνος να έχουμε ρεύμα, αλλά μην έχουμε έχουμε λάμπες, όπως στο έργο...

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Φαντάζομαι πως δεν θα φτάσουμε σε τέτοιο σημείο ή τουλάχιστον ευελπιστώ ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο.

 

palaiologou-texnes-plus4.jpg

Δεν ξέρω αν διαβάσατε τα πρόσφατα δημοσιεύματα για τα σούπερ μάρκετ της Βενεζουέλας, τα οποία επισκέφτηκε ο Νίκος Παππάς. 

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Δεν ξέρω τι ισχύει από όλα αυτά. Δεν γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει εκεί.

 

palaiologou-texnes-plus5.jpg

Ο Φιντέλ Κάστρο σε ομιλία του στη δεύτερη επέτειο του θριάμβου της επανάστασης στις 2 Ιανουαρίου του 1961 είπε ότι «η επανάσταση δεν είναι ένα στρώμα από ροδοπέταλα, είναι ένας αγώνας μέχρι θανάτου ανάμεσα στο μέλλον και στο παρελθόν». Πώς σχολιάζετε αυτά τα λόγια;

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Συμφωνώ με αυτή την άποψη, η επανάσταση αυτό ακριβώς είναι. Όμως και ο καθένας στην καθημερινότητά του κάνει μια τέτοια επανάσταση και νομίζω πως αυτό ισχύει και για τα πιο απλά καθημερινά πράγματα. Πιστεύω πως είναι ένας μόνιμος αγώνας, άλλωστε και η ζωή είναι ένας μόνιμος αγώνας να φύγει το παλιό και να πάμε στο καινούργιο.

 Μπάμπης Χατζηδάκης: Εγώ πιστεύω πως δεν θα μπορούσε να ισχύσει η επανάσταση αν δεν είχε αυτά τα χαρακτηριστικά. Επανάσταση αυτό σημαίνει.

 

palaiologou-texnes-plus10.jpg

Υπάρχει επανάσταση στις μέρες μας;

Μπάμπης Χατζηδάκης: Όχι, δεν το πιστεύω.
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Ούτε εγώ το πιστεύω. Στη χώρα μας είναι σαν να είμαστε όντως ψεκασμένοι ή έχουμε υποστεί ένα τεράστιο σοκ από το οποίο δεν έχουμε συνέλθει. Έχουμε αιφνιδιαστεί λίγο και παρακολουθούμε ό,τι μας συμβαίνει με ανοιχτό το στόμα, λες και δεν μπορούμε να πιστέψουμε αυτό που έχει γίνει. Δεν έχουμε φτάσει ακόμη στο σημείο να επαναστατήσουμε. 

Μπάμπης Χατζηδάκης: Στην Κούβα η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού στήριζε και στηρίζει ακόμη τον Φιντέλ, μόνο έτσι μπορεί να ισχύσει μια επανάσταση.

 

palaiologou-texnes-plus6.jpg

Με κάθε τίμημα και παρά τις τεράστιες ηθικές και συναισθηματικές απώλειες, η μαγείρισσα μένει πιστή στον όρκο της σαράντα ολόκληρα χρόνια. Υπήρχε κάποιος άνθρωπος ή μια ιδέα στην οποία μείνατε πιστοί μια ολόκληρη ζωή;

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Γενικά θεωρώ πως έχω μείνει σταθερή στα πιστεύω μου. Έχω παραμείνει σταθερή σε ό,τι είχα ως αξία στη ζωή μου.
Μπάμπης Χατζηδάκης:
Και εγώ πιστεύω πως έχω παραμείνει σταθερός, παρόλο που αυτές οι αξίες με την πάροδο του χρόνου διαφοροποιούνται, όμως τα χαρακτηριστικά τους τα υπερασπίζομαι.

 

palaiologou-texnes-plus7.jpg

Τι σε κάνει να αλλάζεις με την πάροδο του χρόνου;
Μπάμπης Χατζηδάκης: Οι εμπειρίες και η γνώση.

 

palaiologou-texnes-plus9.jpg

Στο θέατρο με την πάροδο του χρόνου πώς βλέπεις τα πράγματα;
Μπάμπης Χατζηδάκης: Στο θέατρο έχω την ελπίδα και την αίσθηση, ή την ψευδαίσθηση, ότι θα γεννηθούν καινούργια πράγματα, ή θέλω να το πιστεύω. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, δεν ξέρω αν θα συμβεί. Επειδή όμως υπάρχει ένας οργασμός δραστηριοτήτων, από τις οποίες άλλες είναι καλές, άλλες κακές και πάει λέγοντας, θα προκύψει στο τέλος κάτι.

 

palaiologou-texnes-plus11.jpg

Πάντως είστε και οι δύο ανήσυχοι. Κάθε χρόνο είστε σε άλλα θέατρα, σε άλλες ομάδες, με άλλους σκηνοθέτες. Δεν είστε από τους ηθοποιούς που ανήκουν σε μια ομάδα, σε ένα θέατρο, που συνεργάζονται με ένα συγκεκριμένο σκηνοθέτη.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Αυτό είναι βέβαια το πιο ασφαλές, από την άλλη όμως, όταν συμβαίνει, νομίζω πως εφησυχάζεις. Αν δηλαδή είσαι ενταγμένος και έχεις τη σιγουριά ότι θα είσαι κάπου και τον επόμενο χρόνο. Θεωρώ πως η δουλειά του ηθοποιού δεν έχει σχέση με τον εφησυχασμό. Πρέπει συνέχεια να ψάχνει καινούργια πράγματα, να αναζητά συνεργασίες με καινούργιους ανθρώπους.

Μπάμπης Χατζηδάκης: Αυτό που ισχύει στο θέατρο σήμερα είναι ότι ανεβαίνουν πάρα πολλές παραστάσεις, περίπου χίλιες πεντακόσιες, αριθμός πολύ μεγάλος, κάτι που δηλώνει έναν αναβρασμό, ότι κάτι γίνεται. Πού θα οδηγήσει αυτό, δεν ξέρω.

 Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Κάπου θα οδηγήσει. Πιστεύω πως η κρίση έχει κάνει στο θέατρο και κάποιο καλό. Παλαιότερα υπήρχαν ηθοποιοί που ήταν βολεμένοι, με την τηλεόραση και το θέατρο, υπήρχε γενικά μια άλλου τύπου ευκολία. Μέσα από τη δυσκολία όμως  γεννιούνται καινούργια πράγματα και έχω την αίσθηση πως οι ηθοποιοί στην ηλικία μου αντιμετωπίζουν τη δουλειά μας με ενέργεια εφηβική. Δραστηριοποιούνται και κάνουν πράγματα λες και μόλις μπαίνουν στο χώρο. 

 

palaiologou-texnes-plus12.jpg

Επομένως θεωρείτε πως η κρίση έχει και θετικές συνέπειες;

Μπάμπης Χατζηδάκης: Ναι, όσον αφορά την καλλιτεχνική παραγωγή, καθώς τα σχήματα δεν έχουν πλέον την οικονομική δυνατότητα να προσφέρουν στο κοινό αυτό που θα παρείχαν αν την είχαν. Αυτό μαζί με το γεγονός ότι, ενώ υπάρχει μια μεγάλη καλλιτεχνική δραστηριότητα, υπάρχει οικονομική πενία.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Αυτό όμως ίσως να μας κάνει πιο ευρηματικούς και να μας αναγκάζει να σκεφτούμε καινούργιους τρόπους για να παράξουμε τέχνη έστω και με χαμηλό προϋπολογισμό. Και αυτό για μένα έχει ένα ενδιαφέρον και αξία.

 

palaiologou-texnes-plus13.jpg

Έχετε κάνει πολλή τηλεόραση, έχετε αρκετά σίριαλ στο βιογραφικό σας. Πώς βλέπετε την κατάσταση όπως διαμορφώνεται τώρα με τα κανάλια; 

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Ακόμη δεν έχει διαμορφωθεί, είναι ρευστά τα πράγματα. Δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει όλο αυτό. Θεωρώ πάντως ότι το σωστό θα ήταν να παραμείνουν τα κανάλια που υπάρχουν. Βέβαια πρέπει να μπει μια τάξη στο τηλεοπτικό σκηνικό, διότι όντως υπήρχε αταξία, αλλά να γίνει με έναν άλλο τρόπο. Όχι με το «αποφασίζουμε και διατάζουμε την ύπαρξη τεσσάρων καναλιών». 

Μπάμπης Χατζηδάκης: Εγώ θα παρακαλούσα, ανεξάρτητα από το αν είναι τέσσερα ή δεκατέσσερα, οι αποφάσεις για τις εκάστοτε παραγωγές να λαμβάνονται με γνώμονα την αισθητική. Να παρουσιάζονται πράγματα αξιόλογα και αποδεκτά από το κοινό, που δεν θα αποσκοπούν μόνο στην αύξηση της ακροαματικότητας ή στη διαμόρφωση του κοινού.

 Έχετε μετανιώσει για κάποια δουλειά που έχετε κάνει;

Μπάμπης Χατζηδάκης: Όχι, υπήρξα πολύ τυχερός, πάρα πολύ τυχερός.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Και εγώ θεωρώ πως ήμουν τυχερή. Οι επιλογές μου μέχρι τώρα νομίζω πως ήταν καλές. Δεν έχω μετανιώσει για κάποια δουλειά μου.

Μπάμπης Χατζηδάκης: Μέσα στο πακέτο τού μετανιώνω για κάτι εμπεριέχονται όλοι οι παράγοντες, δηλαδή και το καλλιτεχνικό και το οικονομικό και η κατάσταση της ζωής σου τη δεδομένη στιγμή. Δεν μπορούμε λοιπόν να έχουμε την αξίωση από τους ανθρώπους που εμφανίζονται στην τηλεόραση και παίζουν και δίνουν την ψυχή τους να είναι ανεπηρέαστοι από την οικονομική κρίση. Άρα, όταν κρίνουμε, πρέπει να έχουμε και αυτό υπόψη. Οπότε λες ότι εγώ θα παράξω κάτι, θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου, θα κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ, όμως δεν είμαι εγώ υπεύθυνος για το συγγραφέα, για το σκηνοθέτη ή την παραγωγή. Υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορούμε εύκολα να καταδικάσουμε τη δουλειά κάποιου.
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Ειδικά στις μέρες μας. Παλαιότερα υπήρχαν παραγωγές καλές, ήσουν περισσότερο καλυμμένος ως προς το αποτέλεσμα. Τώρα είναι λίγο αβέβαια τα πράγματα.      

 

Λέει λοιπόν ο συγγραφέας στο έργο «Τα καλύτερα πράγματα είναι αυτά που έχουμε εγκαταλείψει». Ποια πιστεύετε πως είναι τα καλύτερα πράγματα;

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Αυτά που έρχονται.

Μπάμπης Χατζηδάκης: Είμαστε πολύ… χαρούμενοι, πολύ νέοι, πολύ ερωτευμένοι. Ακούγεται σαν σχήμα λόγου, αλλά εγώ θεωρώ πως δεν είναι, αυτό πιστεύω. Έχουμε καλό παρασκήνιο και αυτό αντικατοπτρίζεται στη σκηνή.

 

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Όντως. Πριν δεν είχαμε συνεργαστεί και προερχόμαστε από διαφορετικές σχολές, ωστόσο έχουμε ταιριάξει πάρα πολύ, υπάρχει μια αγάπη, μια χημεία μεταξύ μας. Περάσαμε πολύ καλά στις πρόβες, χαλαρά, όμορφα, γλυκά,με πολύ γέλιο.

 

palaiologou-texnes-plus14.jpg

 Την φωτογράφιση για το Texnes-plus έκανε ο Βαγγέλης Αγγελόπουλος. 

Το μακιγιάζ η Έλενα Λυμπερέα.

Ευχαριστούμε πολύ το V4, Βουκουρεστίου 4 για την φιλοξενία της φωτογράφισης. 

Την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και τον Μπάμπη Χατζηδάκη απολαμβάνετε στην "Μαγείρισσα" στο Θέατρο  Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36 Ομόνοια)

Κάθε Παρασκευή (21:00) Σάββατο (19:00) και Κυριακή(20:15)

 

 

Οι πόρτες του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου ανοιγοκλείνουν αυτόματα. Ο κρύος αέρας της πρώτης βραδιάς του Νοεμβρίου εισβάλλει στο αίθριο του νοσοκομείου, όπου κάτι διαφορετικό θα ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Έξι ευρηματικοί ηθοποιοί ξεχνούν τη συνθήκη του χώρου μέσα στον οποίο βρίσκονται και μεταφέρουν ασθενείς, γιατρούς, επισκέπτες και συγγενείς στο Βόρειο Πόλο!

Ήρωας της ιστορίας του Τζακ Λόντον, που επέλεξε η Ελένη Ευθυμίου –ακόμα δεν έχω ξεπεράσει την παράσταση «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα» και ας πέρασαν τόσα χρόνια– μαζί με την ομάδα της να παρουσιάσει,  είναι ο σκύλος Μπακ, ο οποίος ζει αμέριμνος στο κτήμα του αφεντικού του μέχρι που ξαφνικά τον μεταφέρουν στο χιονισμένο Βορρά και τον αναγκάζουν να δουλεύει ακατάπαυστα σέρνοντας φορτία με το έλκηθρο. Η ζωή γι’ αυτόν γίνεται δύσκολη, όμως το ξύπνημα των παλιών του ενστίκτων τον δυναμώνει και τον οδηγεί να γίνει ο αρχηγός των σκύλων. Μέσα στα δάση θα ακούσει το κάλεσμα της άγριας φύσης, θα βρει την αγέλη των άγριων λύκων –των προγόνων του– και θα την ακολουθήσει. Σε αυτό το ταξίδι ο Μπακ ανακαλύπτει την αληθινή του φύση, γνωρίζει τον πραγματικό του εαυτό και καταφέρνει να βγει μέσα από τα εμπόδια πιο χαρούμενος και δυνατός.

Η παράσταση καταφέρνει με έξυπνα ευρήματα –θα δούμε ακόμα και έναν λούτρινο λαγό πάνω σε ένα καλάμι ψαρέματος–, με την έντονη παρουσία της live μουσικής από τους ηθοποιούς, που παίζουν παιδικά μουσικά όργανα, με το έξυπνο χιούμορ και με γρήγορες εναλλαγές, να δημιουργεί ευφορία και μπορούν να την παρακολουθήσουν ευχάριστα άτομα κάθε ηλικίας.

ons.JPG

Οι έξι ηθοποιοί (Στέφανος Αχιλλέως, Ηλίας Βογιατζηδάκης, Δήμητρα Κούζα, Τάνια Παλαιολόγου, Αγγέλικα Σταυροπούλου, Βαλάντης Φράγκος), απόλυτα δεμένοι ως ομάδα αλλά και με το προσωπικό τους καλλιτεχνικό στίγμα, δίνουν ο καθένας ξεχωριστά τη δική τους εκδοχή στην προσωπικότητα του σκύλου Μπακ.

Ξεχώρισα τη σκηνή στην οποία ο Μπακ –Τάνια Παλαιολόγου– συνειδητοποιεί το θάνατο του αφεντικού του, του Θόρντον, δίπλα στο ποτάμι. 

Με το αγαπημένο μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον η Στέγη θα ταξιδέψει σε απομακρυσμένες περιοχές, σχολεία, φορείς και ιδρύματα, και θα δώσει την ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν μπορούν να χαρούν το αγαθό του θεάτρου και περνούν δύσκολα να ανακουφιστούν μέσω της Τέχνης. 

Στην πρεμιέρα στο Ωνάσειο βίωνα παράλληλα μια δεύτερη παράσταση, με πρωταγωνιστές τους παρευρισκόμενους. Κόσμος περνούσε διστακτικά μπροστά από το δρώμενο με φανερή την ταλαιπωρία στο κορμί του και όλοι κοντοστέκονταν και χαμογελούσαν. Ορισμένοι παρακολουθούσαν πανοραμικά από τους πάνω ορόφους. Γιατροί με σκουφάκια, ηλικιωμένοι, σκυμμένοι για να ακούν καλύτερα, χαμογελαστά παιδιά καθισμένα στα πεζούλια, άνθρωποι της ασφάλειας του νοσοκομείου με ύφος σοβαρό κρυφοκοιτούσαν, ασθενείς και συνοδοί καθυστερούσαν τα ασανσέρ για να ακούσουν ένα ακόμα τραγουδάκι του σκύλου Μπακ ή μια ατάκα του. Του Μπακ που μέσα από όλες τις δυσκολίες στο τέλος τα καταφέρνει! Αγκομαχάει, πονάει, μένει λιμασμένος στο χιόνι, βιώνει απώλειες, αλλά βγαίνει νικητής!

Αν αυτή, η έστω προσωρινή, η έστω μικρή ανακούφιση της Τέχνης δεν είναι ό,τι σπουδαιότερο μπορεί να προσφέρει, τότε τι είναι; «Έχουμε την Τέχνη για να μη μας σκοτώσει η αλήθεια», έγραφε ο Φρίντριχ Νίτσε

 

 

 

 

 

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Κάποια μουσικά όργανα για να τέρπεται και να ηρεμεί η ψυχή μου πριν βγω

στον άγριο και αδηφάγο χώρο της σκηνής.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α. Ως χώρο β. Με ποιους συναδέλφους.

Αυτό που μοιράζομαι τώρα με την Αθηνά Μουστάκα και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή. Είναι σπουδαίο να βρίσκεσαι στα καμαρίνια του δικού σου θεάτρου με τους ανθρώπουςπου θεωρείς αδέρφια σου και έχεις φάει μαζί τους ψωμί κι αλάτι! Στα καμαρίνια του θεάτρου Άλφα.Ιδέα σχηματίζουμε σιγά-σιγά τα νέα μας όνειρα...

IMG_2629.JPG

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το έχω “δει” στο όνειρό μου: ήταν λέει ένα ζεστό μέρος σαν σπηλίτσα δίπλα από τη σκηνή και καθρεφτιζόσουν σε κρυστάλλινο νερό. Είχε και μια δίοδο που μπορούσες να βγεις σε ένα φωτεινό καταπράσινο λιβάδι.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η επίσκεψη μιας κυρίας στη Δράμα που είπε ότι ένιωσε ότι για όση ώρα διαρκούσε η παράσταση σταμάτησαν οι πόνοι της ασθένειας της.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Να σκεφτώ συνειδητά πόσο τυχερός άνθρωπος είμαι με τόσα πανέμορφα πράγματα που μου έχουν συμβεί στο θέατρο και να αναπνεύσω βαθιά, αποδεχόμενος με ένα χαμόγελο όλα αυτά τα δώρα της ζωής, των ανθρώπων και της μοίρας.

IMG_2677.JPG

Τον Κώστα Γάκη μπορείτε να απολαύσετε στο Θέατρο Άλφα διαβάστε περισσότερα εδώ

Ο Δημήτρης Καραντζάς ζωντανεύει την κωμωδία του Σαίξπηρ, στηριζόμενος στην εύστοχη μετάφραση του Νίκου Χατζόπολου και με τη συνδρομή μιας πληθωρικά ταλαντούχας ομάδας ηθοποιών, ο καθένας από τους οποίους ξεχωριστά κεντά με τη μοναδική του  ερμηνεία την υπέροχη αυτή παράσταση. Μια παράσταση κομψοτέχνημα, με υψηλή αισθητική και σαφέστατη σκηνοθετική άποψη. Ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά που δεν ονειρεύονται πριγκιπόπουλα και βασιλοπούλες, αλλά την αγάπη σε όποια μορφή και με όποιο σώμα.

Ο Ορσίνιο, τον οποίο υποδύεται ο Γιώργος Χρυσοστόμου, ξαπλωμένος και εξουθενωμένος από τα βέλη του έρωτα, λέει χαρακτηριστικά: «Έρωτα θεέ, τι άπληστος, τι αχόρταγος που είσαι! Ενώ όλα τα χωράς, όλα τα δέχεσαι, σαν θάλασσα, ό,τι κι αν καταπιείς, όσο ακριβό κι υπέροχο κι αν είναι, μέσα σε μια στιγμή ξεπέφτει, ευτελίζεται και δεν σου φτάνει». 

Στη «Δωδέκατη νύχτα» (ή «Ό,τι προαιρείσθε») ο Σαίξπηρ προσφέρει στο κοινό τη δυνατότητα για πολλές αναγνώσεις. Ο Δημήτρης Καραντζάς εστιάζει τη σκηνοθεσία του στο διαιρεμένο άνθρωπο και στο ζήτημα της σεξουαλικότητας και του φύλου. Στήνει την Ιλλυρία του πάνω σε ένα ξύλινο επικλινές βάθρο όπου τα κόκκινα τούλια συμπληρώνουν το σκηνικό (Κλειώ Μπομπότη) και αφήνουν τα υπόλοιπα στη φαντασία του θεατή. 

Το ηχητικό περιβάλλον του Δημήτρη Καμαρωτού τονίζει όσα θέλει να ακουστούν ακόμα πιο δυνατά στα αυτιά μας και να αγγίξουν την ψυχή μας. Εξαιρετικά και τα τραγούδια που ντύνουν την παράσταση. Εξάλλου, «η μουσική είναι τροφή του έρωτα».

Παράλληλα η τρέλα παρουσιάζεται με μια άλλη οπτική. Δεν  παρακολουθούμε την κλασική φιγούρα του τρελού, ούτε καν ενδυματολογικά. Ο Φέστε του Γιάννη Κλίνη, υποστηρίζοντας τη σκηνοθετική γραμμή, ξεπερνά τα στερεότυπα και κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Ο τρελός έχει εξουσία, σύμφωνα μάλιστα με έναν αρχαία θρύλο, γεννιόταν την ίδια μέρα με το βασιλιά και μοιραζόταν το ίδιο ζώδιο με αυτόν. Αυτή η σύμπτωση του έδινε το δικαίωμα να ξεστομίζει στον ανώτερο άρχοντα αλήθειες που κανένας άλλος δεν τολμούσε.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στη συγκεκριμένη επιλογή πιστεύω πως έχει να κάνει με το γεγονός ότι, ξεφεύγοντας από τον γκαφατζή τρελό –τετριμμένη εικόνα–, υπογραμμίζεται έντονα η ανισορροπία του κόσμου, οδηγώντας σε μια ουσιαστική ενδοσκόπηση. 

Πέρα από το σκηνικό, η παράσταση συνολικά χαρακτηρίζεται από  μια υψηλή αισθητική με εμπνευσμένα κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη), που μεταλλάσσονται ανάλογα με τις διαθέσεις των ηρώων, και ατμοσφαιρικούς φωτισμούς (Αλέκος Αναστασίου), που δένουν απόλυτα με την εικαστική έμπνευση του σκηνικού χώρου.  

Από το δεκατετραμελή θίασο ο λιγότερο ενταγμένος και περισσότερο αμήχανος είναι ο Ορσίνιο του Γιώργου Χρυσοστόμου. Την Έμιλυ Κολιανδρή δεν νομίζω πως την έχω δει σε καλύτερη ερμηνεία μέχρι σήμερα. Κίνηση, λόγος, συναίσθημα μοναδικά συγχρονισμένα και δουλεμένα, μια Βιόλα που σε κάνει να ταυτιστείς μαζί της από την αρχή έως το τέλος.

Για τον Σεμπάντιαν του ταλαντούχου Άρη Μπάλη δεν έχω την ίδια εντύπωση. Κάτι μου έλειψε στις τελευταίες σκηνές. 

Με το μοναδικό του ταμπεραμέντο ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, ένας σπουδαίος ηθοποιός, εμπλουτίζει κωμικά την παράσταση. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ο Μαλβόλιο του Νίκου Χατζόπουλου

Ο Βαγγέλης Αμπατζής, ο Δημήτρης Κίτσος, ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης, ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Μιχάλης Σαράντης είναι απολαυστικοί κυρίως στις σκηνές του συνόλου. Ο Αινείας Τσαμάτης είναι μια πληθωρική φιγούρα του πλοιάρχου Αντόνιου.

Η Ολίβια της Εύης Σαουλίδου είναι μια ακόμα απόδειξη ότι η ηθοποιός μπορεί να παίξει τα πάντα υπέροχα. Αυτό το εύθραυστο και συνάμα δυναμικό στοιχείο σε μαγνητίζει. Μια πορσελάνινη κούκλα που γίνεται αίλουρος για να διεκδικήσει το αντικείμενο του πόθου της. Εντυπωσιακή η μεταμόρφωση της Μαρίας της Ελίνας Ρίζου. Νομίζω πως έχουμε πολλά να περιμένουμε από τη Ρίζου.

Τέλος υποκριτικό δώρο της παράστασης είναι ο τρελός του Γιάννη Κλίνη.

Η παράσταση έχει ένα εξαιρετικό φινάλε που σε συντροφεύει για καιρό. Ένα δώρο του Δημήτρη Καραντζά και των συντελεστών της. Το απολαμβάνεις, αναστενάζεις, είσαι δεν είσαι ερωτευμένος, και ασυναίσθητα κοιτάς ψηλά. Εκεί, στην οροφή του περίτεχνου κτιρίου του Τσίλερ, ένα αγγελάκι σαν να σου χαμογελά λίγο… Μπορεί να είναι το φτερωτό αγγελάκι του έρωτα. Ποιος ξέρει;

 

14894653_10154579836702980_1409838260_o (1).png

Δανάη Λουκάκη

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Κραγιόν και καλλυντικά, καλσόν (για τα απρόβλεπτα των παραστάσεων), άρωμα, βελόνα και κλωστή, οδοντόκρεμα/ οδοντόβουρτσα, αποσμητικό, χαρτομάντιλα (απαραιτήτως), λακ, τσιμπιδάκια για τα μαλλιά, το κείμενο της παράστασης. Τίποτα το ασυνήθιστο δηλαδή.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ :α) Από άποψη χώρου

Μόλις τελείωσα τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και οι συνεργασίες μου στην Ελλάδα μέχρι τώρα ήταν αποκλειστικά και μόνο με το συγκεκριμένο φορέα. Επίσης έχω παίξει μόνο στο Φεστιβάλ Αθηνών και στο Θέατρο Τέχνης που βρίσκεται Φρυνίχου 14, στην Πλάκα. Το καμαρίνι για μένα λοιπόν έχει ταυτιστεί με τον τελευταίο αυτό χώρο.

 β) Με ποιους συναδέλφους

Εάν λίγο πιο ελεύθερα ως καμαρίνι θεωρήσουμε τον ευρύτερο χώρο του θεάτρου πίσω από τη σκηνή και το φουαγιέ, το χώρο στον οποίο δεν έχει πρόσβαση το κοινό πριν από την παράσταση, θα μπορούσα να πω ότι, δουλεύοντας στο Θέατρο Τέχνης της  Φρυνίχου, απόλαυσα τη συναναστροφή μου με τον Βασίλη Παπαβασιλείου. Κάθε βράδυ πριν από την παράστασή του τον περασμένο χρόνο κατέφτανε, καθόταν στον καναπέ έξω από το γραφείο, κάπνιζε και απαντούσε με προθυμία και όρεξη στις αμέτρητες απορίες μου. Αυθόρμητα και εντατικά μαθήματα ύπαρξης. Ως ηθοποιός και άνθρωπος.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Και να το έχω δει, δεν το έχω προσέξει.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Τις πλάκες και τα γέλια που κάναμε αλλά και το άγχος που είχαμε με τους συμμαθητές μου όταν παίξαμε πέρυσι, το καλοκαίρι του 2015, στο Χώρο Δ του Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς. Επρόκειτο για την παράσταση «Θέλω μια Χώρα», στην οποία συμμετείχαν 50 σπουδαστές-ηθοποιοί, 4 πρόσφυγες, 3 παιδάκια κι η κυρία Ρένη Πιττακή. Ήμασταν σαν ανέκδοτο στις υπέροχα κοπιαστικές εκείνες μέρες.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω προτού βγω από το καμαρίνι μου.

Έχω βάλει Liposan και κρέμα χεριών; Έχω κρύψει κάπου πάνω μου τα χαρτομάντιλα; Πόσο κόσμο έχουμε; Αχ, πάλι έκλεισε η μύτη μου και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. 

«Άιντε να πάμε. Μια ψυχή που είναι να βγει…»

14859407_10154579837007980_1873986726_o.jpg

Μαριάννα Λιανού

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Τσιγάρα, λακ και κραγιόν.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου β) Με ποιους συναδέλφους.

Στη σχολή του ΚΘΒΕ (έχει απίστευτα καμαρίνια) με τους συμμαθητές μου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Σε ένα θέατρο στο Βερολίνο που είχα τρυπώσει κρυφά.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι. 

Ένας απίστευτος ύπνος στα καμαρίνια του Θεάτρου Πορεία.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω προτού βγω από το καμαρίνι μου.

«Μη σκέφτεσαι!»

14859592_10154579837147980_1255947880_o.jpg

Σοφία Πριόβολου

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Στρωματάκι για ζέσταμα και τα ακουστικά μου.  

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου β) Με ποιους συναδέλφους.

Το ωραιότερο καμαρίνι ήταν αυτό που είχα στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο πλαίσιο της παράστασης-περφόρμανς του Γιάννη Κακλέα «Ψύχωση: 4.48». Το μοιραζόμουν με πολλές από τις κοπέλες που συμμετείχαν στην παράσταση αλλά και με την υπέροχη Λεωνή Ξεροβάσιλα που θα είναι μαζί μας από τον Δεκέμβριο. Ξέρει πάντα πώς να σε βοηθά και να σε ηρεμεί όταν χρειάζεται... 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Αυτό στο εκθεσιακό κέντρο Metropolitan Expo, για την παραγωγή «Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας» της Αριάν Μνουσκίν. Ήταν ονειρικό. Περνούσες μέσα από τα καμαρίνια για να πας στην αίθουσα. 

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι. 

Όταν κατά λάθος εμφανίστηκε η γιαγιά μου στο καμαρίνι έκπληκτη, αφού είχε κάνει λάθος γιατί ήθελε να πάει σε άλλη παράσταση!

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω προτού βγω από το καμαρίνι μου.

«Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου!»

 

Γκάλμετ

Σκηνοθεσία, απόδοση: Ηλίας Αδάμ

στο Θέατρο Από Μηχανής

από 31 Οκτωβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 22:00

για περιορισμένες παραστάσεις

Ένα βαζάκι γλυκό του κουταλιού κυδώνι σε μια ωραία συσκευασία με περιμένει μέσα σε ένα όμορφο σακουλάκι. Μου εξηγεί πόσο πολύ τη χαλαρώνουν η μαγειρική και η ενασχόλησή της με την καλλιέργεια της γης. Μου περιγράφει τη χαρά που νιώθει όταν βλέπει «το φασόλι σιγά σιγά να προσπαθεί να σπάσει το χώμα που είναι πάνω του, να βγάλει το κεφάλι του και να γίνει φασολιά».

Η Στέλλα Παπαδημητρίου αυτή την περίοδο είναι η Αρετή στην «Προίκα», το μονόλογο της Μπέτυς Μαγρίζου. Με αφορμή τη συγκινητική της ερμηνεία μου μίλησε μεταξύ άλλων για το περιεχόμενο αυτό καθαυτό της παράστασης, για όλα όσα διαδραματίζονται επί σκηνής, καθώς και για τους συνειρμούς που μπορεί κανείς να κάνει με το σήμερα. 

 

stella-papadimitriou2.jpg

«Προίκα» για όλους

Είναι ένα έργο που ενδιαφέρει γυναίκες κάθε ηλικίας: αυτές που έχουν περάσει τα πενήντα, γιατί τους φέρνει στο μυαλό μνήμες από τα νεανικά τους χρόνια, αλλά και νεότερες, που είναι στη φάση του «ψαξίματος» για να βρουν έναν άνθρωπο να πορευτούν μαζί στη ζωή. Ενδιαφέρει όμως πολύ και το αντρικό κοινό, αφού μέσα από τη συγκεκριμένη ιστορία γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι γυναίκες. Επίσης μαθαίνουν τι προσέχουν οι γυναίκες σε αυτούς και πώς τους κρίνουν.

 

Συγκίνηση στην πλατεία

Συγκινούνται και τα δύο φύλα. Άντρες και γυναίκες. Δεν μου λένε το λόγο, όμως έχω την αίσθηση πως στον περίγυρό τους υπάρχουν κάποιες θείες όπως η Αρετή και αυτό τους αγγίζει όλους. Οι γυναίκες συγκινούνται τόσο εύκολα, που νομίζω πως δεν μπορούν να αντιληφθούν το γιατί. Η Αρετή, εξομολογούμενη τη ζωή της, κάνει τους θεατές συνοδοιπόρους της. Συμπάσχουν μαζί της, είτε γελώντας είτε κλαίγοντας. 

 

Το κοινό ως συμπαίκτης

Στην αρχή φοβήθηκα την επικοινωνία με το κοινό, μάλιστα, όταν ο Φώτης Μακρής, ο οποίος σκηνοθέτησε την παράσταση, τοποθέτησε την πολυθρόνα τόσο κοντά με το κοινό, με έπιασε πανικός. Σκέφτηκα: «Θα είμαι τόσο κοντά με τους θεατές; Θα ακούω την ανάσα τους;» Πράγματι μου έχουν τύχει πολλά περιστατικά. Πρόσφατα καθόταν μπροστά μια κυρία κάποιας ηλικίας, η οποία χαλάρωσε τόσο πολύ μέσα στη ζεστασιά και στη θαλπωρή της παράστασης που άρχισε να χασμουριέται. Δεν ήταν όμως ένα απλό χασμουρητό, κάτι που μπορεί να συμβεί σε όλους και να βάλουν το χέρι τους μπροστά στο στόμα τους. Εκείνη έκανε θόρυβο! Θα ήθελα επίσης να επισημάνω ότι είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι θεατές που κάθονται στην πρώτη σειρά ότι δεν πρέπει να τους πιάνει νευρικότητα και να κουνούν το πόδι τους πέρα δώθε! Τις προάλλες μια κυρία το κουνούσε τόσο έντονα, που σκέφτηκα πως θα μου έδινε κλοτσιά… (γέλια) Χρειάζεται να καταλάβουν ότι ενοχλείται ο ηθοποιός, ειδικά όταν είναι τόσο κοντά τους. 

 

stella-papadimitriou3.jpg

Η προίκα το 2016

Ο θεσμός της προίκας δεν έχει εκλείψει και δεν αναφέρομαι στην τελευταία εξαετία, που είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Μπορεί να μην υφίσταται με την παραδοσιακή σημασία του όρου, αλλά ακόμα και σήμερα δεν φροντίζουν οι γονείς να εξασφαλίσουν τα παιδιά τους με ένα σπίτι ή με ένα οικόπεδό; Άλλοι κοιτάζουν να τους ανοίξουν ένα μαγαζί, να τους αγοράσουν ένα αυτοκίνητο. Αυτό δεν είναι προίκα; Προίκα είναι μόνο οι μαξιλαροθήκες και τα σεντόνια; Προίκα είναι η βοήθεια που παρέχουν οι Έλληνες στα παιδιά τους, ενώ στο εξωτερικό δεν το συνηθίζουν.

 

Οι μαμάκηδες

Η μάνα είναι μάνα σε όποια φάση της ζωής της και αν βρίσκεται, ιδιαίτερα η Ελληνίδα μάνα. Ακόμα και αν πει «εγώ αυτά δεν θα τα κάνω στα παιδιά μου», τελικά τα κάνει. Έχει περάσει στο DNA μας αυτό και δυστυχώς επεμβαίνουμε στη ζωή των παιδιών μας. Για παράδειγμα, για την Ελληνίδα μάνα το να παντρευτεί το παιδί της είναι πολύ σημαντικό. Νιώθει πως κάνει τον κύκλο του. Το ίδιο αισθάνθηκα και εγώ με το γιο μου. Ένιωσα πως παντρεύτηκε, πως θα δημιουργήσει το δικό του σπιτικό, τη δική του οικογένεια. Ακόμα και όταν το παιδί φεύγει από κοντά της, η μάνα είναι μάνα, πόσο μάλλον η Ελληνίδα μάνα. Δεν παύει ποτέ να ανησυχεί και να ενδιαφέρεται γι’ αυτό. 

 

Οι σημερινές Αρετές

Οι κοπέλες στην εποχή μας δεν νοιάζονται να βρουν ένα καλό παιδί, που να έχει μια δουλεία, και να έχουν και εκείνες μια δουλεία για να πορευτούν στη ζωή μαζί. Κάνουν υποχωρήσεις και οι δύο. Πάντα έλεγα στο γιο μου: «Όποια αποφασίσεις να πάρεις, να τη δεις εκείνη τη στιγμή με ψυχραιμία, μην τη δεις μέσα υπό το πρίσμα του έρωτα και μετά θελήσεις να την αλλάξεις. Δεν θα αλλάξει». Είναι λάθος να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλο. Μόνο με αμοιβαία κατανόηση και υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές προχωρά μια σχέση.

 

Facebook vs προξενήτρα 

Εγώ δεν θα έδειχνα εμπιστοσύνη στο Facebook, γιατί δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει. Αντίθετα στα παραδοσιακά προξενιά το πρόσωπο που σου γνώριζαν το ήξεραν και κάποιοι στη γειτονιά και στον περίγυρο. Μπορούσαν να ζητήσουν πληροφορίες. Στο διαδίκτυο ο κίνδυνος είναι μεγάλος. 

 

Λάθη και πάθη 

Ό,τι και αν έκανα, ακόμα και τα λάθη μου, τα έκανα συνειδητά. Την εκάστοτε στιγμή ήθελα κάτι συγκεκριμένο. Ήξερα από την αρχή ότι ήταν λάθος, απλά έπρεπε να προχωρήσω παρακάτω και να μην ξοδέψω περισσότερο χρόνο από ό,τι άξιζε. 

 

«Τα Μυστικά της Εδέμ» και οι επαγγελματικές προτάσεις 

Με πικραίνει που ο κόσμος με αναγνωρίζει μόνο από την τηλεόραση, αλλά θα ήταν χαζό και να στενοχωριέμαι. Ο ρόλος μου στα «Τα Μυστικά της Εδέμ» ήταν καταπληκτικός. Ίσως ήταν η συγκυρία, η στιγμή μου, παρ’ όλα αυτά δεν με βοήθησε ιδιαίτερα, πέρα από το γεγονός ότι μου εξασφάλισε αναγνωρισιμότητα και ορισμένοι ανακάλυψαν το ταλέντο μου. Προτάσεις όμως για άλλες δουλειές δεν προέκυψαν. Ίσως επειδή τα πράγματα δεν είναι όπως τα έχουμε στο μυαλό μας, δεν λειτουργούν έτσι. Δηλαδή δεν θα σκεφτούν πως η εκάστοτε ηθοποιός έπαιξε καλά το ρόλο που κλήθηκε να ερμηνεύσει, άρα είναι καλή, και θα θελήσουν να συνεργαστούν μαζί της. Αυτό δεν έχει τόση σημασία. Αυτό που μετρά είναι να είσαι μέσα στα πράγματα και εγώ δεν ήμουν ποτέ. Μάλιστα απορώ πώς κατάφερα να έχω πάντα δουλειά και να μεγαλώσω το παιδί μου. Κάνω τη δουλειά μου χωρίς να πουλήσω κάτι από τη ψυχή μου. 

 

stella-papadimitriou.jpg

Η Στέλλα και η… φασολιά 

Η ενασχόληση με τη γη σε χαλαρώνει και συμβάλλει στην καταπολέμηση του άγχους. Γίνεσαι επίσης πιο ευαίσθητος άνθρωπος. Σπέρνεις το φασόλι και το βλέπεις σιγά σιγά να προσπαθεί να σπάσει το χώμα, που είναι πάνω του, να βγάλει το κεφάλι του και να γίνει φασολιά ή βλέπεις την ντοματιά να μεγαλώνει ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα. Σηκώνομαι το πρωί και ελέγχω αυτά που έχω σπείρει, καμιά φορά μιλάω κιόλας στα φυτά, και το απόγευμα, όταν κατεβαίνω, βλέπω καμιά φορά ένα κεφαλάκι να έχει μεγαλώσει, να έχει ξεπεταχτεί.

 Η Στέλλα Παπαδημητρίου ερμηνεύει το μονόλογο «Προίκα» κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19:00 στο Θέατρο Αλκμήνη. 

 Η φωτογράφιση για το Texnes-plus έγινε από τον Κοσμά Ινιωτάκη. 

Το Texnes-plus είναι χορηγός επικοινωνίας της παράστασης.

Τα Ζαχαροπλαστεία Καγγέλης είναι χορηγός της παράστασης

kagelis_2.gif

 

 

20161023_193905.jpg

Ο Σταύρος Γιαννακόπουλος  

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Το βιβλίο που διαβάζω εκείνη την περίοδο, ένα ποτήρι νερό ,προσωπικά αντικείμενα (άρωμα , αποσμητικό , κερί για τα μαλλιά κ.α )

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α. Ως χώρο β. Με ποιους συναδέλφους.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω...Κάθε φόρα συνδέεσαι με διαφορετικούς ανθρώπους... Όλα τα καμαρίνια είναι ωραία όταν τα μοιράζεσαι με ωραίους ανθρώπους... 

20161023_193129.jpg

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το καμαρίνι του Χορν

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η πιο ωραία ανάμνηση που έχω είναι πριν βγω για πρώτη φορά στη σκηνή στην παράσταση Μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη στο Θέατρο Σημείο.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

 Κρυφοκοιτάω τη σκηνή , συγκεντρώνομαι και βγαίνω...

14805558_10210745720420549_1513601576_n.jpg

 

Η Νόρα Παντού

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Τα γυαλιά και το μπαστούνι που χρησιμοποιώ στην παράσταση 

14795661_10210745720140542_481041024_o.jpg

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α. Ως χώρο β. Με ποιους συναδέλφους.

Το τέταρτο καμαρίνι στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, που μοιραζόμουν πέρυσι με την Όλια Λαζαρίδου

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το καμαρίνι της Κάτιας Δανδουλάκη. Φωτεινό και με πολύ θετική αύρα. 

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

 Η μεγάλη αγκαλιά με τους συναδέλφους λίγο πριν κάθε παράσταση. 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Παίρνω βαθιά ανάσα  

DSC_0074.jpg

Η Αγγελίνα Κλαυδιανού

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Πάντα θέλω να έχω κοντά μου ένα μπουκαλάκι νερό για να μην στεγνώνει ο λαιμός μου και ένα ρολόι για να παρακολουθώ τους χρόνους της παράστασης (αν ήμαστε σωστοί ή αν ξεχυλώνουν τα πράγματα και χρειάζεται να ανέβει ο ρυθμός)

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α. Ως χώρο β. Με ποιους συναδέλφους.

 Το κάθε καμαρίνι έχει την μαγεία του κι αυτό εγγυάται στην γλυκιά αγωνία της προετοιμασίας, στη μεταμόρφωση του ηθοποιού μπροστά στον καθρέφτη και εν τέλει στη στιγμή που όλα συμπυκνώνονται, την ώρα που κρατάει κανείς την ανάσα του λίγο πριν βγει στη σκηνή. Πάντοτε τα καμαρίνια είναι γεμάτα από το σύμπλεγμα των ενεργειών όλων των ηθοποιών που ενώνουν τις δυνάμεις τους και την συναδελφικότητα τους για αυτό που αγαπούν. Με τον κάθε συνάδελφο μου εκείνη την στιγμή έρχομαι πάντα πολύ κοντά. Την ώρα της αναμονής στο καμαρίνι γινόμαστε όλοι συγγενικές ψυχές που μοχθούν και δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό για τον ίδιο ιερό σκοπό.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Όλα τα καμαρίνια ακόμη και τα πιο απλά και στενά-ιδίως μάλιστα αυτά τα πολύ στριμωγμένα-μου φαίνονται όμορφα λόγω της φόρτισης που κουβαλούν.

DSC_0066.jpg

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Τα πιο ωραία πράγματα που θυμάμαι από τα καμαρίνια λίγο πριν βγω στη σκηνή είναι μια πολύ ζεστή αγκαλιά από τους συναδέλφους μου, ένα σφίξιμο ιδρωμένου χεριού μέσα στο σκοτάδι η αίσθηση πως ο,τι κι αν γίνει ο ένας θα βοηθήσει τον άλλο στη σκηνή ή εκτός σκηνής, θα είναι εκεί για τον άλλο. 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Όταν έχω τελειώσει το βάψιμο και το ντύσιμο μου πάντα κοιτάζομαι στον καθρέφτη και προσπαθώ να δω στο είδωλο μου τον ρόλο μου σα να τον βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ύστερα κάπως σα να του δίνω με έναν τρόπο τη συγκατάθεση να μπει μέσα μου να μετουσιωθεί σε εμένα και να τον κουβαλήσω επάνω στη σκηνή. Αυτό το τελευταίο κοίταγμα στον καθρέφτη είναι για μένα μια συμφιλίωση με τον ρόλο, κάτι σαν συμβόλαιο πως ο,τι κι αν γίνει δεν θα τον προδώσω και δεν θα με προδώσει.

 

 

P_20161023_193323.jpg

O Αδριανός Γκάτσος 

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Τσιγάρα, νερό, ένα κερί, τσίπουρο, το γούρι μου, το άρωμα του ρόλου.

P_20161023_193032.jpg

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α. Ως χώρο β. Με ποιους συναδέλφους.

Τα παιδιά του ήλιου Θέατρο Τέχνης 2015-2016, Άρης Ντελία. 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Θεατρική Ομάδα "Υποκριτική +ΟΥΣΙΑ" Θέατρο ΣΕΛΕΤΕ.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Τα εν οίκω μη εν δήμω.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Σβήνω το Φως.

 

received_10211033808300456.jpeg

Η Βασιλική Γεωργικοπούλου

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Αντικείμενα: νερό, ρόφημα για το λαιμό, το κινητό μου για να βάζω μουσική στο YouTube.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α. Ως χώρο β. Με ποιους συναδέλφους.

Το πιο ωραίο καμαρίνι ως χώρο το είχα στο Φεστιβάλ της Avignon όπου συμμετείχα στην γαλλικής παραγωγής παράσταση "Du sexe de la femme comme champ de bataille " στο Théâtre Casalis. Ήταν σαν γκαρσονιέρα! Όσον αφορά στους συναδέλφους, στο Θέατρο Μπάντμιντον στην παράσταση "Μαουτχάουζεν". Άψογη συνεργασία κ πολύ γέλιο!

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι το έχω δει στην Commedie Francaise στο Παρίσι. Μετακόμιζα άνετα εκεί μέσα!

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι είναι σε παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου, στη Μεσαιωνική Τάφρο μέσα στο Κάστρο της Παλιάς Πόλης, όπου καταφέραμε να αγκαλιαστούμε 35 άτομα πριν βγούμε στη σκηνή. Μεγάλη και αξέχαστη αγκαλιά.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

 Το τελευταίο πράγμα που κάνω πριν βγω απ το καμαρίνι μου είναι να σβήσω το φως. Για άγνωστους λόγους με βοηθάει να συγκεντρώνομαι.

 

14721451_1253915547973456_3331135579679361599_n.jpg

Ο Τρύφων Ζάχαρης

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Ένα μπουκάλι νερό και μια μπανάνα για τη λιγούρα.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α. Ως χώρο β. Με ποιους συναδέλφους.

Όλα τα καμαρίνια που με έχουν φιλοξενήσει ως τώρα τα αγαπώ εξίσου. Έχω περάσει εκεί μέσα πολύ όμορφες στιγμές. Μάλλον θα είμαι από αυτούς που κάνουν πολύ καλά καμαρίνια και αυτό βγαίνει και προς τα έξω.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει, είναι αυτό που δεν έχω δει ακόμα. Είμαι θιασώτης  της φράσης  ''Τα καλύτερα έρχονται".

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Οι στιγμές μετά την πρώτη μου παράσταση. Συγκίνηση.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Τραγουδάω το" Αλαλούμ αλαλούμ, άλλη γλώσσα μιλάμε, μάζεψέ τα να πάμε, πιο καλά στο Χαρτούμ". Ξέρετε του Δάκη. Είναι το γούρι μου.

Veroniki.JPG

 H Βερονίκη Κυριακοπούλου 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Μια Παναγίτσα, τη φωτογραφία της γιαγιάς μου και ένα κουτάκι με κάρτες και ευχές από αγαπημένους.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο β) Με ποιους συναδέλφους.

Criterion Theatre στο Piccadilly Circus του Λονδίνου, μέσα στην καρδιά του West End. Ένα πολύ παλιό και σημαντικό θέατρο στο οποίο είχαμε την ευτυχία να παρουσιάσουμε τις εξετάσεις της Δραματικής Σχολής. Τα καμαρίνια ήταν σαν βγαλμένα από ταινία, με διακόσμηση εποχής, περιποιημένο και θέα όλο το Λονδίνο...  

Η αγαπημένη μου "συγκατοίκηση" μέχρι στιγμής είναι με τις συναδέλφους στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου, είμαστε για 2η χρονιά μαζί! Το καμαρίνι μας είναι εξίσου καθαρό, περιποιημένο και φροντισμένο με πολλή αγάπη από τη Μαριάννα Τόλη.

veroniki2.JPG

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Του Ian McKellen όταν έπαιζε στο Waiting for Godot, στο Λονδίνο. Λιτό, ζεστό, με ελάχιστα αντικείμενα και αρκετά βιβλία. Είχε μία πολύ όμορφη αύρα.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.                                            

 Στην πρώτη μου επαγγελματική παράσταση, όταν τελείωνα το σχολείο. Σε κεντρικό θέατρο της Θεσσαλονίκης, τα καμαρίνια ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και η πλειοψηφία του θιάσου ήταν νέα παιδιά. Η στιγμή πριν την πρώτη μας παράσταση που μαζευτήκαμε όλοι μαζί στο καμαρίνι και οι πιο "έμπειροι" ηθοποιοί ευχήθηκαν σε μας τους νέους, "καλή αρχή"...ήταν μαγική στιγμή...

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Κάνω το σταυρό μου και θυμάμαι γιατί αγαπώ αυτή τη δουλειά!

 

 ΒΕΡΘΕΡΟΣ, μια παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα 'Τα Πάθη του Νεαρού Βέρθερου' του Johann Wolfgang Goethe στο Θέατρο Σημείο.

 

 

«Θέλω μια ανάσα δίπλα μου».

Μια μικρή λεπτομέρεια, μια απλή κίνηση μπορεί να καθορίσει τη ζωή μας για πάντα. Μας συνεπαίρνει και την ερωτευόμαστε μεμιάς. Συχνά μάλιστα μας ακολουθεί όσα χρόνια και αν περάσουν. Μια μυρωδιά, ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μας γιατί έχουν αιχμαλωτίσει την καρδιά και την ψυχή μας, έχουν κινητοποιήσει τις αισθήσεις μας

Για την Αρετή, την κεντρική ηρωίδα της «Προίκας», του θεατρικού έργου που έγραψε η Μπέτυ Μαγρίζου, όλα άρχισαν με το κομπλιμέντο για τα όμορφα μακριά της δάχτυλα που της έκανε εκείνος και με την κυκλική αφήγηση όλα τελειώνουν εκεί(;).

Ένα τρυφερό κείμενο, γεμάτο αρώματα μια άλλης εποχής, που ζωντανεύει μοναδικά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Φώτη Μακρή, και μια σπουδαία Στέλλα Παπαδημητρίου στον κεντρικό ρόλο.

Η ηθοποιός με εντυπωσιακή σκηνική εγρήγορση περνά από όλες τις συναισθηματικές φάσεις της ηρωίδας. Παράλληλα έχει το σπάνιο χάρισμα της ουσιαστικής επικοινωνίας με το κοινό. Το αφουγκράζεται και το κάνει συμπαίκτη της. 

Έτσι στην «Προίκα» ο ταχυδρόμος που δεν έρχεται, ο ελληνικός καφές στο δισκάκι και αυτό το «Αχ» της γίνονται κομμάτι και της δική σου αγωνίας. 

Το τηλέφωνο που χτυπά μόνο κατά λάθος σε μελαγχολεί. 

Οι γλαδιόλες σε μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή. 

Βλέπεις το δωμάτιο μέσα από τα βουρκωμένα μάτια της. Βιώνεις την απώλεια. Νιώθεις τύψεις για το χαμό του αγαπημένου που έτρεχε για να τη συναντήσει.

Σκέφτεσαι πόση πικρή αλήθεια κρύβει η φράση«Τι δέκα; Τι έντεκα σ’ ένα τραπέζι;»

Θυμώνεις με την υποκρισία της παρθενοραφής, με τους μαμάκηδες, τις αδιάφορες ανιψιές, τους δήθεν, το «τι θα πει ο κόσμος». 

Θυμώνεις με τις μαμάδες, τους μπαμπάδες, τις προίκες και την κοινωνία που θέλει τη γυναίκα «Miss Perfect». 

Μα πάνω από όλα θυμώνεις με σένα που δεν κατάφερες ακόμη να βρεις «μια ανάσα δίπλα σου».

Μια γλυκόπικρη παράσταση, με χιούμορ και ωραίες εναλλαγές, που σε κρατά σε εγρήγορση, όπως ακριβώς και η ζωή.

 

 

 

Καλλιεργημένος, με πάθος για δημιουργία και βαθιά αγάπη για το θέατρο, σίγουρα θα μας απασχολήσει πολύ τα επόμενα χρόνια. Ο λόγος για μια πολυσχιδή προσωπικότητα, για τον πολυτάλαντο Πάνο Κούγια. Μιλά στο Texnes-plus για το «57//a passion play», μια παράσταση που έκανε πρεμιέρα χθες, 24 Οκτωβρίου, στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων -Λευτέρης Βογιατζής και βασίζεται στα «Σονέτα» του Σαίξπηρ. Με αυτή ξεκινά ένας κύκλος σημαντικών συνεργασιών που στηρίζονται στο έργο του σπουδαίου Άγγλου δραματουργού και στόχος είναι να ανακαλύψει το ευρύ κοινό τα μαγικά του «Σονέτα». 

 

Συμμετέχεις στην πρώτη παράσταση του αφιερώματος «Τα Σονέτα του Σαίξπηρ στη Νέα Σκηνή», «57//a passion play» των Γιώργο Κουμεντάκη και Θέμελη Γλυνάτση. Τι να περιμένουμε από αυτή την παράσταση;

Πρόκειται για μια παράσταση μουσικού θεάτρου. Αυτό σημαίνει ότι ο λόγος και η μουσική αποτελούν ένα ενιαίο, ένα αναπόσπαστο κομμάτι, ότι συνδιαλέγονται και επικοινωνούν. Κατά τη γνώμη μου δύο από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της παράστασης είναι ο τρόπος αξιοποίησης της ομάδας και η λεκτική παρτιτούρα. Ο Θέμελης Γλυνάτσης μας προετοίμασε έτσι ώστε η εξέλιξη της δράσης να εξαρτάται μόνο από το αν λαμβάνουμε κάθε φορά υπόψη τον άλλο ηθοποιό ή τραγουδιστή και κατ’ επέκταση ολόκληρη την ομάδα. Ο ένας παίρνει στοιχεία από τον άλλον. 

Ο ένας εξαρτάται από τον άλλον και αυτό είναι απίστευτα δημιουργικό και συνάμα ανακουφιστικό. Και φυσικά βίαιο. Κατά κάποιο τρόπο μοιάζει σαν να «προσομοιώνει» την ερωτική σχέση. Η λεκτική παρτιτούρα την οποία έγραψε ο Γιώργος Κουμεντάκης είναι ο ακρογωνιαίος μας λίθος, καθώς εμπεριέχει όλη τη μουσική της παράστασης. Ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση μουσική δεν είναι μόνο οι νότες, αλλά και οι εκπνοές, ο ήχος που παράγουν τα ποτήρια, τα κρόταλα, οι πέτρες. Είναι ένα αναρχικό και ταυτόχρονα απόλυτα οργανωμένο σύμπαν σε μια παρτιτούρα γραμμένη με λόγια.

FB_IMG_1477274797506.jpg

Τα έργα του Σαίξπηρ είναι πασίγνωστα. Όμως με τα σονέτα του έχει έρθει σε επαφή μικρότερη μερίδα του κοινού. Αυτό είναι ένα αβαντάζ για την εν λόγω παράσταση; 

Ο Σαίξπηρ από μόνος του είναι αβαντάζ. Το γεγονός ότι τα σονέτα δεν έχουν εξερευνηθεί τόσο όσο τα θεατρικά του έργα είναι κάτι που σίγουρα διεγείρει τη φαντασία και εξάπτει το ενδιαφέρον.

Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές ο Σαίξπηρ σχεδίαζε να εκδώσει δύο διαφορετικού περιεχομένου σειρές το 1609: μία για την επιθυμία του για μια παντρεμένη γυναίκα και μία για την πολύπλοκη αγάπη για ένα νεαρό άντρα. Είναι τελικά ο έρωτας μια ιδέα; 

Είναι κάτι παραπάνω από ιδέα. Είναι το απόλυτο υπερβατικό ιδανικό, το ναρκωτικό της σκέψης από την εποχή του Πλάτωνα. Είναι η κινητήρια δύναμη που μπορεί να σε ανυψώσει και να σε καταστρέψει. Αν κοιτάξουμε γύρω μας και παρατηρήσουμε από τη φύση μέχρι τις ανθρώπινες σχέσεις, θα διαπιστώσουμε ότι ο κόσμος συνίσταται στην αρμονική και δυσαρμονική συνύπαρξη των στοιχείων. Αυτό είναι κάτι που γνώριζε πολύ καλά ο Σαίξπηρ, καθώς και όλοι οι εκπρόσωποι της Ελισαβετιανής Εποχής. Ο ποιητής είναι ξεκάθαρος: αναγνωρίζει τον έρωτα απογυμνωμένο από επίθετα, κοινωνικές απαγορεύσεις και φυλετικά στερεότυπα. Και αυτή είναι από τις πιο ευγενείς και ελεύθερες απόψεις στην ιστορία της δυτικής λογοτεχνίας.

 Το «57ο Σονέτο» του Σαίξπηρ ανήκει με βάση τους ειδικούς σε μια ομάδα ποιημάτων που αφορούν ένα μυστηριώδη νεαρό άντρα με τον οποίο ο σπουδαίος Άγγλος δραματουργός εικάζεται ότι είχε κάποιο είδος ερωτικής σχέσης. Εντούτοις το συγκεκριμένο σονέτο ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα, καθώς αποτυπώνει μια σχεδόν σαδομαζοχιστική σχέση, στο πλαίσιο της οποίας ο ομιλών υποτάσσεται πλήρως στις επιθυμίες του απόντος εραστή. Έτσι προκύπτει μια ακραία αίσθηση απώλειας, αναμονής και βίαιης παθητικότητας. Έχεις αισθανθεί να υποτάσσεσαι σε έναν άνθρωπο ή σε μια ιδέα σχεδόν παθητικά;

Σαφώς. Μα αυτή είναι η μαγεία του έρωτα. Σε μαθαίνει τι να μην «είσαι». Σε μαθαίνει να παραμερίζεις το «εγώ» και να βάζεις μπροστά όχι το «εμείς» αλλά το «εσύ». Έχει μια ιερότητα, σχεδόν χριστιανική. Χρίζεις το σώμα και την υπόσταση του άλλου δική σου παντιέρα και παρελαύνεις χωρίς να ακούς κανέναν. Και αν αποτύχεις; Απέτυχες. Και αν καταστραφείς; Καταστράφηκες. Έχει μια ιπποτική διάσταση όλο αυτό που με συγκινεί. Η αλήθεια είναι ότι κάτι παρόμοιο έχω να νιώσω από την εποχή της πολιτικοποίησής μου στο λύκειο. Ίσως γιατί τα πράγματα έχουν «λειανθεί» ιδεολογικά. Ίσως πάλι επειδή ενηλικιώθηκα.

FB_IMG_1477274862331.jpg

Παράλληλα είσαι βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Camille Claudel: Mudness» του Γιάννη Λασπιά, ενώ στο παρελθόν είχες τον ίδιο ρόλο και σε άλλες σημαντικές παραστάσεις. Πώς λειτουργεί αυτό στην πορεία ενός νέου ηθοποιού;

Πέρα από τις γνώσεις που σου παρέχει σε σχέση με την ακουστική, το φωτισμό, τη σταδιακή καλλιέργεια της θεατρικής σκηνοθετικής ματιάς, σε κάνει να σκέφτεσαι το χώρο όταν εσύ παίζεις, πώς τοποθετείσαι στη σκηνή. Το θέατρο είναι ένα περίεργο αμάλγαμα. Όσο του δίνεις τόσο σου δίνει, άρα όσο περισσότερα μαθαίνεις γι’ αυτό τόσο ισχυρότερα εφόδια έχεις.

 Θα σε ενδιέφερε και κάποια προσωπική σκηνοθεσία;

Ναι, το έχω σκεφτεί για το μέλλον.

Πες μας κάποιους στίχους από το «Σονέτο» που ξεχωρίζεις.

Σαν σκλάβος όλος θλίψη σκέφτομαι το τίποτα.

Σκέφτομαι μόνο πού βρίσκεσαι, πόσο χαρούμενους τους κάνεις όλους.

Ο δικός μου ο έρωτας είναι ανόητος.

Ό,τι και αν κάνεις

ό,τι και αν λαχταράς

σ’ εξιλεώνει.

 

received_10157625004125111 (1).jpeg

 

Αξίζει να σημειωθεί πως το “57//a passion play”, που θα παρουσιαστεί στις 24, 25, 31 Οκτωβρίου και 1, 7 και 8 Νοεμβρίου, αποτελεί την πρώτη καλλιτεχνική σύμπραξη του Γιώργου Κουμεντάκη με τον Θέμελη Γλυνάτση. 

Το 57ο σονέτο του Γουίλιαμ Σαίξπηρ είναι μέρος των ποιημάτων του που κατά τους ειδικούς απευθύνεται σε έναν μυστηριώδη, νεαρό άνδρα με τον οποίον ο Σαίξπηρ εικάζεται να είχε κάποιο είδος ερωτικής σχέσης. Όμως, το συγκεκριμένο σονέτο φαίνεται να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα λόγω της ιδιαίτερης αναπαράστασης μιας σχεδόν σαδομαζοχιστικής σχέσης, όπου ο ομιλών υποτάσσεται πλήρως στις επιθυμίες του απόντος εραστή, δημιουργώντας μια ακραία αίσθηση απώλειας, αναμονής και βίαιης παθητικότητας. 

Με βάση τον εξαιρετικά σύγχρονο χαρακτήρα αυτού του σονέτου, ο συνθέτης Γιώργος Κουμεντάκης και ο σκηνοθέτης Θέμελης Γλυνάτσης ενώνουν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν μια παράσταση που ισορροπεί ανάμεσα στην θεατρική παράσταση και το μουσικό έργο, με συμμάχους τέσσερις λυρικούς τραγουδιστές και τρεις ηθοποιούς. Η παράσταση χρησιμοποιεί το σονέτο τόσο σαν ποίηση όσο και σαν έναυσμα παραγωγής ήχου, και σε συνδυασμό με ένα πλούσιο ηχοτοπίο και ένα ιδιαίτερο σκηνικό περιβάλλον, επικοινωνεί το ποίημα σαν μουσική και τον ήχο σαν ποίηση.

 

Συντελεστές:

Σύλληψη: Γιώργος Κουμεντάκης και Θέμελης Γλυνάτσης

Μουσική σύνθεση: Γιώργος Κουμεντάκης

Απόδοση κειμένου και σκηνοθεσία: Θέμελης Γλυνάτσης

Σκηνικά και κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη 

Ηχητικός σχεδιασμός Tim Ward

Μουσική διδασκαλία: Μιχάλης Παπαπέτρου

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Αrtwork: Γιώργος Ζαρταλούδης

Παίζουν (αλφαβητικά): Νικήτας Γκρίτζαλης, Πάνος Κούγιας, Γιώργος Κουσάκης, Νέστωρ Κοψιδάς, Βασίλης Λιάκος, Σταμάτης Πακάκης, Σωτήρης Τριάντης, Γιάννης Φίλιας

Info:

Τοποθεσία: Θέατρο της οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής,  Κεφαλληνίας & Κυκλάδων 11, Κυψέλη

Ημερομηνία: 24, 25, 31 Οκτωβρίου και 1, 7 και 8 Νοεμβρίου 2016, ώρα έναρξης: 21.00. Διάρκεια: 40’

Πληροφορίες: Τηλ.: 210 8217877

 

 Μερικές συναντήσεις είναι πολύτιμες και θέλεις να τις κρατήσεις φυλαγμένες σε ένα κουτάκι του μυαλού σου, ως πολύτιμη παρακαταθήκη. Ορισμένοι καλλιτέχνες ζουν πλημμυρισμένοι στο φως, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Μιλούν και σε γεμίζουν αισιοδοξία. Σου μεταδίδουν με λίγες λέξεις και περισσότερες παύσεις μια ευγένεια και ένα ήθος τόσο σπάνιο που σε κάνει να πιστεύεις ακόμη στους ανθρώπους. Η Αριέττα Μουτούση με λεπτότητα και σεμνότητα που αφοπλίζει μας μίλησε για τις μεγάλες της αγάπες, τη Λαλιώ και την Ελένα, δύο ρόλους τους οποίους λάτρεψε και το κοινό, καθώς και για τη ζωή της, το θέατρο, τα όνειρά της, ενώ μας αποκάλυψε και τη μεγάλη της αδυναμία...

moutousi-texnes-plus6.jpg

 Η «Νοσταλγός» είναι μια παράσταση που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά. Πόση απήχηση έχει σήμερα η γλώσσα του Παπαδιαμάντη, σε μια εποχή που βομβαρδιζόμαστε από εικόνες και το θέατρο συχνά στοχεύει στον εντυπωσιασμό;

Πιστεύω πως η γλώσσα του Παπαδιαμάντη είναι πολύ δυνατή και ιδιαίτερη. Τα κείμενά του, όταν τα διαβάζεις, σε κατακλύζουν με εικόνες, εικόνες που δεν δίνονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο ή, τέλος πάντων, όπως στην εποχή μας. Ο Παπαδιαμάντης ως πεζογράφος, και ως άνθρωπος, έχει το ξεχωριστό χάρισμα να δημιουργεί πάρα πολύ έντονες εικόνες. Πέρυσι επισκεφθήκαμε δύο φορές τη Σκιάθο και τη μια φορά παίξαμε κιόλας. Ο Θοδωρής Τζούμας, ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Η Σκιάθος», μας πήγε σε όλα τα μέρη για τα οποία έγραψε ο Παπαδιαμάντης, από τα οποία πέρασε, τα οποία αναφέρονται στη «Νοσταλγό». Ήταν μια μοναδική εμπειρία, καθώς μας ήταν όλα τόσο οικεία, είχαμε την αίσθηση πως τα γνωρίζαμε. Διαβάζοντας και ερμηνεύοντας το κείμενο του σπουδαίου αυτού συγγραφέα, είχαμε ήδη σχηματίσει την εικόνα τους στο μυαλό μας. 

 

Η Λαλιώ νοσταλγεί την πατρίδα της, αλλά τολμά, δεν κάθεται να θρηνήσει. Μπαίνει σε μια βάρκα και φεύγει. Σήμερα η στάση αυτή συνηθίζεται ή επαφιόμαστε στην κατάσταση;

Πρόκειται για μια ανάγκη διαχρονική. Οι άνθρωποι πάντα ποθούν αυτό που δεν έχουν, τουλάχιστον αυτή την εντύπωση δίνουν. Μάλλον ποθούν αυτό που έχουν και δεν ξέρουν ότι το έχουν και αυτό λαμβάνει διάφορες μορφές. Συμβολικά μπορεί να ονομαστεί πατρίδα, αγάπη, θεός, είναι δυνατό να αποκτήσει πολλές σημασίες. Όταν κάποιος επιθυμεί κάτι διακαώς, το έχει μεγάλη ανάγκη, όλο του το είναι τον οδηγεί σε αυτό και τολμά. Όταν φτάσει όμως στο συγκεκριμένο σημείο, είναι πλέον μια φυσιολογική παρόρμηση, κάτι αναπόφευκτο. 

 

moutousi-texnes-plus7.jpg

 

Εσείς πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε κάτι που δεν γινόταν να μην το κάνετε;

Γενικά νομίζω πως είμαι ένα άτομο που προσπαθώ να ακούω τον εαυτό μου, να αφουγκράζομαι τις ανάγκες μου, να ανακαλύπτω τα θέλω μου, όσα κάνουν καλό στην ψυχή μου. Έτσι, όταν επιθυμώ κάτι, όταν το χρειάζομαι, προσπαθώ να το αποκτήσω. Βέβαια δεν αναφέρομαι σε μεγαλεπήβολα σχέδια που πραγμάτωσα, σε τεράστια άλματα. Αναφέρομαι στην καθημερινότητα, που συνίσταται σε μικρά πραγματάκια τα οποία όλοι έχουμε ανάγκη για να μπορούμε να είμαστε καλά, να ισορροπούμε. Αναφέρομαι στη σχέση του ανθρώπου με το τώρα, με την ύπαρξή του.

 

Γι’ αυτό είστε τόσο αισιόδοξη; Η αδερφή σας σε μια πρόσφατη συνέντευξή της στο Texnes-plus επισήμανε ότι θέλει να είναι μαζί σας συνέχεια επειδή είστε πολύ αισιόδοξη και δεν έχετε άγχος, όπως εκείνη, κάτι που κληρονόμησε από τη μητέρα σας. Πώς τα καταφέρνετε; 

Σήμερα, με όλα αυτά που βιώνουμε, δεν γίνεται να μην έχουμε καθόλου άγχος. Ωστόσο ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να προβληματιστούμε, να προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε πώς νιώθουμε και το λόγο για τον οποίο αισθανόμαστε έτσι, να αναρωτηθούμε γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας, ποια είναι η πηγή του άγχους μας. Θα πρέπει να πιστέψουμε πως όλα θα πάνε καλά, πως δεν υπάρχει τίποτα κακό και αρνητικό, καθώς πολλές φορές επινοούμε με το μυαλό μας καταστάσεις που δεν υφίστανται. Αν εμπλακούμε σε έναν τέτοιο εφιάλτη, θα εγκλωβιστούμε. Επιβάλλεται λοιπόν να είμαστε ο εαυτός μας. Να πράξουμε αυτό που μπορούμε, το οποίο είτε θα αρέσει στους άλλους είτε όχι. Χρειάζεται να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, να πούμε την αλήθεια μας και να ακούσουμε τη δική τους. Συνήθως όλα είναι στο χέρι μας. Γιατί πρέπει να βασανιζόμαστε μέχρι τελικά να ανασάνουμε και να πούμε «Δόξα τω Θεώ, όλα καλά πήγαν»; Καλό είναι να το λέμε αυτό από την αρχή. Πιστεύω πως, αν αντιμετωπίζουμε έτσι οτιδήποτε μας συμβαίνει, όλα πάνε καλά. Και, αν προκύψει και κάτι που δεν μας αρέσει, δεδομένου ότι συνέχεια ερχόμαστε αντιμέτωποι με απρόβλεπτες καταστάσεις, με πράγματα που δεν έχουμε προγραμματίσει, τότε θα δούμε τι πρέπει να κάνουμε και πώς θα αντεπεξέλθουμε. Όχι όμως να σκεφτόμαστε από πριν ότι θα συμβεί. Θα το αντιμετωπίσουμε όταν συμβεί. Όλα είναι θέμα απόφασης, επιλογής. Να αντιμετωπίζουμε την κάθε στιγμή, το τώρα. Να μην ξεφεύγουμε νοερά. 

 

moutousi-texnes-plus4.jpg

 Αυτό είναι και το θέατρο...

Όντως. Το θέατρο με έχει βοηθήσει σε αυτό τον τομέα. Το ευγνωμονώ το θέατρο που μου δίνει την ευκαιρία κάθε βράδυ να κάνω πράξη αυτό. Είναι λυτρωτικό, με ηρεμεί, με κάνει να χαίρομαι, να απολαμβάνω τη στιγμή, το έργο, αυτό που συμβαίνει ανάμεσα σε μένα και στους θεατές, αυτό που γίνεται στη ζωή μου, το ότι υπάρχω, το ότι ζω.

 

moutousi-texnes-plus5.jpg

 Θα μπορούσατε να έχετε γίνει και ψυχίατρος. Νομίζω αυτό θέλατε και μικρή;

Ναι, το ήθελα. Άλλωστε ο πατέρας μου ήταν νευρολόγος-ψυχίατρος και η μητέρα μου ηθοποιός, είχα να επιλέξω και είχα και μια κλίση προς την ιατρική και τα παιδιά. Θα μπορούσα να είχα ασχοληθεί με αυτό τον τομέα.

 

 

moutousi-texnes-plus8.jpg

 Όταν μελετάτε ένα ρόλο, τον αντιμετωπίζετε και με αυτή την οπτική, επιστημονικά;

Κάποτε το έκανα περισσότερο, τώρα πια τον προσεγγίζω με το συναίσθημα. Έτσι οδηγούμαι στην ουσία, σε αυτό που πραγματικά ισχύει, ξεφεύγω από το φαίνεσθαι. Δεν στέκομαι στο πρώτο επίπεδο.

 Η αγάπη για τα παιδιά που αναφέρετε έχει σχέση με την «Αγαπητή Ελένα», μια παράσταση στην οποία έχετε αδυναμία, ή πρόκειται για μια απλή σύμπτωση; Αυτός ο ρόλος είναι καρμικός για σας. Στο συγκεκριμένο έργο υποδύεστε την καθηγήτρια. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το να είναι κάποιος καλός παιδαγωγός απαιτεί μεταξύ άλλων και ταλέντο. Το πιστεύετε αυτό; 

Νομίζω πως αυτό που μου έρχεται αμέσως στο μυαλό είναι η αγάπη, η αγάπη για το καθετί. Στο θέατρο γενικά, στις σχέσεις με τους συναδέλφους, στη σχέση με τον εαυτό μας, γενικά ισχύει. Όμως με τα παιδιά, που είναι τόσο ιδιαίτερα πλάσματα, μοναδικά, που, χωρίς να το καταλαβαίνουν, σε βοηθούν να ανακαλύψεις την αλήθεια σου, την ουσία σου, σε αγγίζουν με τέτοιο τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, η αγάπη είναι ξεχωριστή. Τα παιδιά έχουν σχέση με την ύπαρξή μας. Συμβολίζουν την αγνότητα. Τρελαίνομαι να βλέπω τα παιδιά να παίζουν, να συγκεντρώνονται  στη στιγμή, να εστιάζουν σε αυτό που μπορούν να κάνουν. Χαίρομαι πάρα πολύ που συμμετέχω στη συγκεκριμένη παράσταση. Είναι πολύ όμορφο που μοιράζομαι αυτές τις στιγμές μαζί τους.

moutousi-texnes-plus9.jpg

 Πώς επηρεάζει ο κόσμος του έργου, η εποχή στην οποία αναφέρεται και η χώρα που διαδραματίζεται τις αντιδράσεις των παιδιών;

Η συγγραφέας μελετά τέσσερις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Αυτό το στοιχείο μπορείς να πεις ότι καθόριζε την κατάσταση στη Ρωσία τότε και το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Αυτό φάνηκε από την πορεία των πραγμάτων. Στην Ελλάδα βέβαια το πρόβλημα του αλκοολισμού δεν είναι τόσο έντονο, αν και, όπως έχω διαβάσει, είμαστε σε υψηλή θέση στην κατανάλωση αλκοόλ, ωστόσο μας ταλανίζουν άλλα εξίσου σοβαρά προβλήματα. Κάποια προβλήματα είναι κοινά σε διάφορες χώρες. Ο αλκοολισμός στη Ρωσία έχει σχέση και με το κλίμα, είναι ένα υπαρκτό φαινόμενο,  που παρατηρείται σε συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις και έχει σχέση με τις πολιτικές συνθήκες.

 

Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού; Τι σας λένε;

Πολύ έντονες. Πάρα πολύ έντονες. Εκτός από το συνεχές χειροκρότημα και τις επευφημίες, συγκινούνται, κλαίνε, έρχονται και μας βρίσκουν, μας αγκαλιάζουν. Πολλές καθηγήτριες ταυτίζονται, πάρα πολλοί γονείς και καθηγητές ξανάρχονται να δουν την παράσταση, αυτό γίνεται σχεδόν συνέχεια.

 

Αν δεν ήσασταν μητέρα, θα ερμηνεύατε διαφορετικά αυτόν το ρόλο;

Πιστεύω πως το γεγονός ότι έγινα μητέρα με βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν η φυσική πορεία των πραγμάτων. Άλλαξα. Είχα σταματήσει να παίζω για επτά χρόνια και έζησα για ένα διάστημα στην Τζια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν ξαναγύρισα, πολλοί αναρωτιόνταν πού ήμουν, αν έπαιζα στο νησί και δεν το ήξεραν. Μου επισήμαιναν ότι άλλαξα και το ένιωθα κι εγώ. Μου έλεγαν ότι κανένας δεν θα με θυμόταν έπειτα από τόσο μεγάλο διάστημα αποχής, όμως δεν με απασχολούσε. Δεν ήξερα καν αν θα επέστρεφα, δεν το είχα προγραμματίσει, το άφησα στην τύχη. Αυτά τα επτά χρόνια δεν με απασχολούσε το θέατρο καθόλου, δεν μου έλειπε, δεν πήγαινα να δω παραστάσεις, εκτός βέβαια από  την Αμαλία και τη μαμά στις πρεμιέρες τους. Ούτε σινεμά πήγαινα που μου αρέσει πολύ. Ήμουν αλλού και περνούσα πολύ καλά. Κάποια στιγμή η ανάγκη να ασχοληθώ και πάλι με το θέατρο εμφανίστηκε ξανά.

 

moutousi-texnes-plus1.jpg

Είστε παραδοσιακή μητέρα;

Και ναι και όχι. Από τότε που ο γιος μου ήταν πολύ μικρός ήθελα να τον ακούω, να τον σέβομαι, να λαμβάνω υπόψη τις επιθυμίες του και πολλοί μου έλεγαν ότι δεν ήμουν αρκετά αυστηρή. Πιστεύω πως, όταν ένα παιδί δεν ζητά παράλογα πράγματα, δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν σου ζητά κάτι που το θέλει, είναι σημαντικό γι’ αυτό, πρέπει να το σκεφτείς σοβαρά. Ο γιος μου, για παράδειγμα, ήθελε κάποια στιγμή, στην πρώτη γυμνασίου, να πάει σχολείο στην Αγγλία, εσωτερικός –όπως κι εγώ–, και τελικά το δέχτηκα. Βέβαια εκείνη τη χρονιά δεν δούλεψα και μπορούσα να τον επισκέπτομαι συχνά. Έκανα κάτι τέτοια που άλλοι τα θεωρούσαν υπερβολές. Γενικά στη ζωή μου επιτρέπω οι άνθρωποι να κάνουν αυτό που επιθυμούν και το ίδιο ισχύει και για μένα, θέλω κι εγώ να μπορώ να κάνω αυτό που μου αρέσει.

 

 

moutousi-texnes-pus10.jpg

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Το Φεβρουάριο θα συμμετέχω, για λίγες παραστάσεις, στο «Linie 1» των Volker Ludvig και Birger Heymann, ένα μιούζικαλ από τη Σοφία Βγενοπούλου και την ομάδα Grasshopper Youth που θα ανέβει στη Μικρή Σκηνή της Στέγης. Οι συντελεστές είναι πολλοί και όλοι έχουμε από τέσσερις μικρούς ρόλους. Όταν γνώρισα τη Σοφία Βγενοπούλου, μου άρεσε πάρα πολύ ως άνθρωπος και, μολονότι δεν είχα σκοπό να παίξω, δέχτηκα αμέσως την πρόταση. Είναι συμπαθέστατη, έχει σπουδάσει παιδοψυχιατρική και σκηνοθεσία δέκα χρόνια στην Αμερική και εργάζεται και ως παιδοψυχίατρος. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω και μια ταινία στην οποία έλαβα μέρος, τα «Γενέθλια» του Δημήτρη Κατσιμίρη, που κέρδισε έξι βραβεία.      

    

 

Ευχαριστούμε το «Upupa Epops» Αλκμήνης 7 για την φιλοξενία.

Φωτογράφιση για το Τexnes-plus  έγινε από τον Κοσμά Ινιωτάκη.

 

Η Αριέττα Μουτούση πρωταγωνιστεί στην Νοσταλγό στο θέατρο Αλκμήνη κάθε Δευτέρα και Τρίτη για λίγες ακόμη παράστασεις.

Στην "Αγαπητή Ελένα" στο Θέατρο Επί Κολωνώ από Πέμπτη έως Κυριακή.

Και από τον Φεβρουάριο για λίγες παραστάσεις, στο «Linie 1» των Volker Ludvig και Birger Heymann, ένα μιούζικαλ από τη Σοφία Βγενοπούλου και την ομάδα Grasshopper Youth που θα ανέβει στη Μικρή Σκηνή της Στέγης. 

 

 

 

 

 

 

 

Είδα την παράσταση «Το τσίμπημα της σφήκας» πέρυσι στο φεστιβάλ που διοργάνωσε το Θέατρο Επί Κολωνώ για τις νέες ομάδες. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που μας δίνει την ευκαιρία να ανακαλύπτουμε καλλιτέχνες με ταλέντο και πάθος για το θέατρο. Από την πρώτη στιγμή σκέφτηκα πως η συγκεκριμένη παράσταση είχε μέλλον. 

Ο Γιάννης Μπισμπικόπουλος στον πρωταγωνιστικό ρόλο, λιτός και ουσιαστικός, συγκινεί για τη σκηνική του αλήθεια. Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα στο θέατρο, αφού μετά την αποφοίτησή του από τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης παρέμεινε ενεργός. Ίσως γιατί άκουσε τη συμβουλή των δασκάλων του: «Σε κάθε ρόλο που ενσαρκώνεις να βρίσκεις το παιδί που αυτός κρύβει μέσα του…»

Συναντηθήκαμε σε ένα όμορφο πάρκο στην Κηφισιά, για να είμαστε στο κλίμα της ιστορίας που παρουσιάζεται επί σκηνής, αφού όλα διαδραματίζονται κοντά στη φύση, και συγκεκριμένα στον Λούσιο ποταμό… εκεί όπου συναντιούνται η ζωή και ο θάνατος.

 

8GIANNIS BISBIKOPOULOS BY ZINOVIA PHOTOGRAPHY GR DSC00912.jpg

Ήσουν από τα παιδάκια που έλεγαν το ποίημα στο σχολείο; Ήθελες από μικρός να γίνεις ηθοποιός;

Φυσικά και ήμουν από τα παιδιά που έλεγαν ποιήματα στις γιορτές και έμπαινα μπροστά σε διάφορες εκδηλώσεις, αλλά πάντα στο πλαίσιο της διασκέδασης. Από μικρός είχα την τάση να εκτίθεμαι, οπότε ήξερα ότι το να γίνω ηθοποιός μού ταίριαζε πολύ.

Θυμάσαι την πρώτη παράσταση που είδες;

Να σου πω την αλήθεια δεν τη θυμάμαι, αλλά θυμάμαι έντονα την πρώτη ταινία που είδα στο σινεμά με το σχολείο. Ήταν «Το αριστερό μου πόδι» .Είχα ενθουσιαστεί, αν και δεν κατάλαβα πολλά, όμως, όταν την ξαναείδα, έπαθα πλάκα… αριστούργημα.

Μια καλή συμβουλή από τους δασκάλους σου στο Θέατρο Τέχνης, που ακολουθείς ακόμη.

Όταν σε κάθε ρόλο που ενσαρκώνεις βρεις το μικρό παιδί που αυτός κρύβει μέσα του και το προσαρμόσεις σε σένα, τότε έχεις πετύχει κάτι πολύ σπουδαίο. Βέβαια αυτό συμβαίνει πιο σπάνια, αλλά, αν συμβεί, το συναίσθημα είναι απίστευτο.

Η παράσταση «Το τσίμπημα της σφήκας» έχει να κάνει με ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα. Πες μας δυο λόγια.

«Το τσίμπημα της σφήκας» είναι βασισμένο στο διήγημα «Απέναντι όχθη» του Φίλιππου Φραγκούλη, που έζησε το τραγικό συμβάν, και σε μαρτυρίες άλλων επιζώντων. Τα στοιχεία τα συνέθεσε η Ισμήνη Πρωίου, η οποία ανέλαβε και τη σκηνοθεσία. Η υπόθεση του έργου αφορά τα γεγονότα του 2007 στον Λούσιο ποταμό, όταν 18 άνθρωποι πήγαν εκεί ένα Σαββατοκύριακο για ράφτινγκ και πεζοπορία. Η πρώτη μέρα της πεζοπορίας έμελλε να είναι και η πιο τραγική, αφού στη διάρκεια της πορείας τους ξέσπασε καταιγίδα, με αποτέλεσμα να υπερχειλίσει ο ποταμός, να σπάσει ένα φράγμα και ένας τεράστιος όγκος νερού να τους παρασύρει όλους. Οι οκτώ από αυτούς πέθαναν. Εγώ και η Μαρία Παπαφωτίου παρουσιάζουμε τη συγκεκριμένη ιστορία όντας… ένα από τα ζευγάρια. Μια περφόρμανς που διαδραματίζεται στο Επί Κολωνώ, στο χώρο του black box.

Όταν παρακολούθησα την παράσταση στο Off-Off Athens Theater Festival, ένιωσα αμηχανία, καθώς δίπλα μου κάθονταν επιζήσαντες από το δυστύχημα αλλά και συγγενείς των θυμάτων. Για σένα πώς είσαι να το βιώνεις όλο αυτό;

Όταν γνώρισα τα άτομα που βίωσαν το γεγονός αλλά και τους συγγενείς των θυμάτων και συναντήθηκα μαζί τους, εκτός από αμηχανία στην αρχή ένιωσα συνάμα συγκίνηση και αισθάνθηκα ότι είχα ένα υπέρτατο χρέος να αφηγηθώ αυτή την ιστορία με σεβασμό απέναντι στα θύματα. Μας βοήθησε πολύ το ότι έδωσαν τη συγκατάθεσή τους, καθώς και η θετική ενέργεια που εισπράξαμε για να συνεχιστεί το έργο. Ξαφνικά γίναμε και εμείς ένα κομμάτι της ιστορίας τους.

2GIANNIS BISBIKOPOULOS BY ZINOVIA PHOTOGRAPHY GR DSC00957.jpg

Πώς είναι ένας ηθοποιός να υποδύεται υπαρκτά πρόσωπα, και μάλιστα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας;

Ο ρόλος του Στάθη είχε αρκετές δυσκολίες στην απόδοσή του, γιατί υπάρχει και το στοιχείο της αφήγησης. Ως αφηγητής εκείνο που πρέπει να καταφέρω είναι να διηγηθώ απλά την ιστορία, χωρίς να εμπλακώ συναισθηματικά, διότι ο λόγος από μόνος του είναι ισχυρός. Με εξιτάρει η συγκεκριμένη προσπάθεια και κάθε φορά προσπαθώ να το κάνω όλο και πιο ενδιαφέρον.

Το γεγονός ότι ο συγγραφέας του βιβλίου ήταν κοντά σας στις πρόβες επέδρασε στο κομμάτι της δημιουργίας;

Μας βοήθησε πολύ το ότι ερχόταν ο Φίλιππος στις πρόβες δίνοντάς μας τον παλμό της ιστορίας έτσι όπως την έζησε. Μέσα από λεπτομερείς αναφορές μάς δημιουργούσε πολύ δυνατές εικόνες. Τον ευχαριστούμε γι’ αυτό και για πολλά άλλα.

3GIANNIS BISBIKOPOULOS BY ZINOVIA PHOTOGRAPHY GR DSC00919.jpg

Απαλύνει τελικά το θέατρο τις πληγές; Τι διδαχτήκατε από αυτή την παράσταση;

Δεν ξέρω αν το θέατρο καταπραΰνει τον πόνο. Πιστεύω όμως σίγουρα πως το ότι σε προβληματίζει και σου δείχνει από μια διαφορετική σκοπιά την αντιμετώπιση των θεμάτων που σε ταλανίζουν σε βάζει σε μια διαδικασία να προβληματιστείς και να προχωρήσεις στην επίλυσή τους. Η παράσταση αναφέρεται ιδιαίτερα στο θέμα ζωή-θάνατος και μπορώ να πω ότι με έκανε να σκεφτώ πολλά πράγματα γι’ αυτές τις έννοιες. Πρώτον ότι η ζωή είναι πολύ ωραία και ότι πρέπει να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή της, καλή και κακή, και δεύτερον ότι θα έπρεπε να έχουμε μεγαλώσει συμβιβαζόμενοι με την έννοια του θανάτου, με το γεγονός ότι και ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής ώστε να μην τον φοβόμαστε τόσο.

 

7GIANNIS BISBIKOPOULOS BY ZINOVIA PHOTOGRAPHY GR DSC00961.jpg

Είναι το θέατρο, η τέχνη εν γένει, η ερμηνεία του κόσμου ή η… διευθέτηση των κακώς κειμένων του;

Η τέχνη σε όλες τις μορφές της και, σύμφωνα με όσα έχω ζήσει, είναι τα πάντα. Γεννά σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα. Επιμορφώνει και διαμορφώνει σε μεγάλο ποσοστό το χαρακτήρα των σκεπτόμενων ανθρώπων. Θαυμάζω πολύ τα έργα διάφορων καλλιτεχνών που έχουν ως στόχο να πάνε την ανθρωπότητα ένα βήμα παραπέρα, θίγοντας καταστάσεις που στη σύγχρονη κοινωνία δεν θα έπρεπε να υφίστανται, όπως φυλετικές και σεξουαλικές διακρίσεις. Επιτέλους πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μόνο αν ενωθούμε και η τέχνη αυτό πρεσβεύει και προς αυτή την κατεύθυνση κινείται.

4GIANNIS BISBIKOPOULOS BY ZINOVIA PHOTOGRAPHY GR DSC00922.jpg

ΤΟ ΤΣΙΜΠΗΜΑ ΤΗΣ ΣΦΗΚΑΣ στο Θέατρο Επί Κολωνώ

Παρασκευή 9.30μμ, Σάββατο 7.00μμ και Κυριακή 8.30μμ

Συντελεστές:

Παραγωγή:Ομάδα Rapel 

Σκηνοθεσία-Δραμ/γική επεξεργασία: Ισμήνη Πρωίου 

Σκηνικά: Ιωάννα Λισγάρα 

Φωτισμοί: Παναγιώτης Λαμπής 

Ηχητικός σχεδιασμός: Γιώργος Διαμαντόπουλος

Κίνηση: Φαίδρα Σούτου 

Βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Σβολάκης 

Σχεδιασμός οπτικής ταυτότητας: Αριστείδης Γεωργίου 

Επιμέλεια αφίσας: Τάκης Πρώιος

Οργάνωση παραγωγής:Πάνος Σβολάκης

Ερμηνεύουν:

Γιάννης Μπισμπικόπουλος, Μαρία Παπαφωτίου

6GIANNIS BISBIKOPOULOS BY ZINOVIA PHOTOGRAPHY GR DSC00974.jpg

 

 Αφορμή γι’ αυτό το θέμα στάθηκε μια αγαπημένη φωτογραφία που βρήκα στο πατρικό μου σπίτι. Η ανάμνησή της είναι πολύ έντονη. Είναι η φωτογραφία από την πρώτη μου παρέλαση στην πρώτη δημοτικού με το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών. Εκείνη τη βροχερή μέρα η μαμά μου μέσα από τα χιλιάδες ρούχα που μου είχε φορέσει μου είχε βάλει και ένα νάιλον για να με κρατήσει ζεστή από την υγρασία που καραδοκούσε δίπλα στην παραλία της Χαλκίδας, όπου παραδοσιακά παρελαύνουν μικροί και μεγάλοι. 

Ένα τοπικό κανάλι ήταν εκεί και η δημοσιογράφος ρωτούσε τα παιδάκια: «Τι γιορτάζουμε σήμερα;» Όταν ήρθε η σειρά μου, με έπιασε πανικός... «Τούρκοι; Γερμανοί; Τι μου έχει πει η μαμά μου;» Γύρισα με αποφασιστικότητα στην κάμερα και είπα: «Σήμερα γιορτάζουμε το ‘‘Όχι!"». Μόλις οι δικοί μου είδαν το ρεπορτάζ, ένιωσαν μεγάλη περηφάνια που το παιδάκι τους ήξερε ιστορία... Χαζογονείς! Τι να πεις;

Φανταστείτε λοιπόν τι ιστορίες έχουν να διηγηθούν άνθρωποι που σήμερα κατακτούν τη σκηνή και μας γοητεύουν άμα τη εμφανίσει τους. 

Ας αφήσουμε τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους...

 

Η Φιλαρέτη Κομνηνού ντυμένη τσολιάς σε σχολική γιορτή. Από μικρή στη σκηνή... με ύφος που προμήνυε τι μέλλει γενέσθαι!

 

14812855_609470679225072_1614915030_o.jpg

 O Σπύρος Μπιμπίλας ντυμένος τσολιαδάκι λέει το ποίημά του σε σχολική γιορτή! Γεννημένος ηθοποιός! Εσείς τι λέτε; Απολαμβάνει ξεκάθαρα τη στιγμή!

tsolias1 (1).jpg

 

tsolias2 (2) (1).JPG

Η ταλαντούχα ερμηνεύτρια Ρίτα Αντωνοπούλου σε σχολική γιορτή λέει με άνεση το ποίημά της... Είναι μόλις εννέα ετών, μην σας αποπροσανατολίζει το ύψος της..

 

image-0-02-05-255f47e88120a23e5e7f5988f4e1adf1dc36498a8a8d71530872aab32e49f043-V.jpg

 Η Ράνια Παπαδάκου από μικρή είχε μεγάλη φωτογένεια όπως θα δείτε στις παρακάτω φωτογραφίες της από το Δημοτικό. Παραστάτρια,δίπλα στη σημαία,έχει" ανήλικο"αγωνιστικό παρελθόν, ούσα πρόεδρος όλα τα σχολικά χρόνια και στο λύκειο βαθμούς σημαιοφόρου, εξ'ου και η Νομική Αθηνών.

14801052_1311586395526918_385376590_n.jpg

 

14804909_1311586542193570_639000075_n.jpg

Η Κατερίνα Διδασκάλου στην εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου, είπαμε να ξεφύγουμε λίγο... Με εξαιρετική ενδυμασία.

 

14872666_609470412558432_1191808680_n.jpg

  Η Λένα Παπαληγούρα απολαμβάνει οικογενειακές στιγμές... Το μυαλό της ταξιδεύει σαφέστατα κάπου αλλού.

Λένα Παπαληγούρα

Ο Γιάννης Μπισμπικόπουλος από μικρός, στη Χαλκίδα και αυτός, μάθαινε παραδοσιακούς χορούς... Εδώ τον παρακολουθούμε σε χαρακτηριστική φιγούρα.

14801038_10210347543872377_367262074_n.jpg

Ο ερμηνευτής Μαυρίκιος Μαυρικίου σε σχολική γιορτή στην Κύπρο. Τον βλέπουμε με άνεση μπροστά στο μικρόφωνο από πολύ μικρό...

14875303_10211095608810597_1292148403_n.jpg

Ποιο είναι το χαρούμενο γεμάτο αυτοπεποίθηση κοριτσάκι στην πρώτη σειρά δεξιά; Η Μαρία Κίτσου, η οποία παρελαύνει στην πέμπτη δημοτικού.

Μαρία Κίτσου

Ο Γιάννης Λασπιάς στα εφηβικά του χρόνια λίγο πριν από την παρέλαση σε πόζα αλά Αλέν Ντελόν.

 

Untitled-Scanned-57.jpg

Ο Βασίλης Παλαιολόγος στο γυμνάσιο ποζάρει στο φακό την ώρα της παρέλασης. Τυχαίο δεν το λες...

palailogos.jpg

Βέβαια πάντα υπήρχαν και υπάρχουν και παιδάκια που δεν θέλουν να συμμετέχουν σε παρελάσεις. Ένα από αυτά ήταν και η Ηλιάνα Μαυρομάτη που πεισματικά αρνείται να σηκωθεί από τον καναπέ...αλλά η πόζα...πόζα!

 

image-0-02-05-3f61dc0def31c7f59664a12bddd859071d5e5745d8e3693398ded138ca7af61f-V.jpg

 Ευχαριστούμε Zinovia-Photography.gr για την δημιουργία του κεντρικού κολάζ 

 

Αντικείμενα που έχω στο καμαρίνι πάντα.

Καλλυντικά ( απαραίτητα για την προετοιμασία), νερό( διψάω συνέχεια) , μέλι ( κάνει καλό στη φωνή), το κείμενο της παράστασης (φοβάμαι μήπως ξεχάσω κάτι) και σοκολάτα( χρειάζεται πάντα).

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ α) ως χώρος.

Στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος στο Βασιλικό θέατρο, χρόνια πριν, καμαρίνι με σαλόνι που βλέπει στη θάλασσα , στον Θερμαϊκό, καταπληκτική θέα, και τα καραβάκια να περνάνε το βράδυ με αναμμένα φωτάκια. Εύκολο να ξεχαστείς!!

β)Με ποιους συναδέλφους.

Με την Παναγιώτα Βλαντή, στην παράσταση Ντέστινυ του Ακη Δήμου. Αγαπημένη φίλη, κουβέντες πολύ προσωπικές, κοινές αναμνήσεις, γέλια, άγχος για την παράσταση, όλα μαζί!

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Στο θέατρο του Ήλιου της Αριάν Μνουσκίν, τεράστιος χώρος όπου οι ηθοποιοί, επειδή είχαν πολλές ώρες πρόβες, μπορούσαν να ξαπλώσουν, να κοιμηθούν , να γυμναστούν, να φάνε, να μιλήσουν, να προετοιμαστούν. Χώρος φτιαγμένος πραγματικά για τις ανάγκες των ηθοποιών.

kamarini2.jpg

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

 Η ησυχία μετά την παράσταση, αν έχουν πάει καλά τα πράγματα βέβαια , πράγμα πολύ σπάνιο γιατί συνήθως κάτι ξεφεύγει.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

 Λίγο άρωμα, μια γουλιά νερό, ανάσα γιατί είναι η ώρα που δεν μπορώ ν' αναπνεύσω ,και..βγαίνω.

 

 

Η Στέλλα Κρούσκα παίζει και σκηνοθετεί τον μονόλογο “Κοιμήθηκα με τα μαλλιά μου μέσα σ’ένα άδειο κουτί πίτσας” στο Studio Μαυρομιχάλη. 

Πώς συνδέεται ένα αγγείο με την παράσταση του "Φιλοκτήτη" του Σοφοκλή; Προηγείται ο καλλιτέχνης του επιστήμονα; Σ' αυτά και σε πολλά τέτοια ερωτήματα έρχεται να απαντήσει η συνάντηση του Μουσείου Μπενάκη με το Εθνικό Θέατρο.

Μια πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα δράση.  Κάθε Τρίτη από τις 8 Νοεμβρίου 2016 έως τις 28 Μαρτίου 2017 το κοινό θα έχει την ευκαιρία να λάβει μέρος σε μια εντελώς διαφορετική μουσειακή περιήγηση.

Ως πρωταγωνιστές, τα αντικείμενα του Μουσείου θα αφηγούνται πτυχές της ιστορίας τους, με οδηγό τα δραματοποιημένα από τους ηθοποιούς κείμενα. 

Τα αντικείμενα στις προθήκες των μουσείων, καθώς παρουσιάζονται αποσπασμένα από την αρχική τους συνάφεια, χρειάζονται συνήθως πρόσθετα βοηθητικά μέσα προκειμένου να μεταδώσουν στον επισκέπτη το σύνθετο πλέγμα των πληροφοριών που μεταφέρουν. Με αυτή τη συνεργασία επιχειρείται  μια διαφορετική προσέγγιση των εκθεμάτων.  Κείμενα, όχι κατ’ ανάγκη θεατρικά, γραμμένα κοντά στον χρονολογικό ορίζοντα των αντικειμένων, φωτίζουν όψεις που δεν γίνονται αμέσως αντιληπτές, αποκαλύπτοντας το συναισθηματικό φορτίο που θα συνόδευε τη χρήση τους ή και την ίδια τη δημιουργία τους.

Στην πρόταση του Μουσείου Μπενάκη ανταποκρίθηκαν με μεγάλη προθυμία ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Στάθης Λιβαθινός, και ο αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής, Θοδωρής Αμπαζής, οι οποίοι έθεσαν τους συνεργάτες τους στη διάθεση του Ιδρύματος.

Ο Θοδωρής Αμπαζής,μας είπε στη συνέντευξη τύπου που έλαβε χώρα τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου στον πρώτο όροφό του μουσείου σχετικά μ' αυτή τη συνεργασία:

 

O Στρατής Πανούριος, ο σκηνοθέτης μας μίλησε για την πρώτη μου μέρα στο μουσείο

 

Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν πέντε μήνες (Νοέμβριος 2016-Μάρτιος 2017) και θα εστιάσουν στις συλλογές που φιλοξενούνται στο κεντρικό κτήριο του Μουσείου, όπου και θα πραγματοποιούνται. Ένα αντικείμενο ανά συλλογή θα δίνει κάθε φορά το έναυσμα για τη θεατρική δράση. Θα προηγείται σύντομη παρουσίαση του εκάστοτε εκθέματος από τον αρμόδιο επιμελητή της συλλογής, έτσι ώστε να γίνεται ομαλά η μετάβαση από τη θεματολογία του αντικειμένου στο δραματοποιημένο λόγο. 

 

O Olivier Descotes, που αποχώρησε αιφνιδίως από τη θέση του  διευθυντή του  Μουσείου Μπενάκη ήταν ο μεγάλος απών της εκδήλωσης. Σε ερώτηση συναδέλφου για το τι μέλλει γενέσθαι η αμηχανία ήταν έκδηλη, όπως θα δείτε και από τα πλάνα που ακολουθούν.

 

Benaki-Museum-&-National-Theater-Photo-by-Patroklos-Skafidas-6.jpg

ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Σκηνοθετική επιμέλεια: Στρατής Πανούριος

Ενδυματολογική επιμέλεια: Μάιρα Βαζαίου

 

Νεοπτολέμου μύησις

Παραστάσεις: 8, 15, 22, 29 Νοεμβρίου & 6 Δεκεμβρίου 2016

Ώρα έναρξης: 20:30

 

Στο «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή παρακολουθούμε τη διαδικασία της εφηβικής μύησης του Νεοπτόλεμου. Ο Οδυσσέας, ως δάσκαλος των νεοφύτων, καθοδηγεί στον πρώτο του άθλο τον νεαρό, ο οποίος  θα ενηλικιωθεί, αφού πρώτα κυνηγήσει με δόλιους τρόπους το αγρίμι που ονομάζεται «Φιλοκτήτης».

 

Η παράσταση σχολιάζει τη σκηνή που κοσμεί ένα αττικό ερυθρόμορφο αγγείο των μέσων του 5ου αιώνα π.Χ. Εδώ εικονίζεται έφηβος τη στιγμή που αναχωρεί για τον πόλεμο. Πρόκειται άραγε για τη ρεαλιστική απόδοση ενός καθημερινού στιγμιότυπου;  Ή μήπως  για υπαινικτική αναφορά στο θεσμό της εφηβείας, μιας μυητικής διαδικασίας με καθοριστική σημασία πριν από την ενηλικίωση των Αθηναίων πολιτών;

 

Παίζουν: Δημήτρης Ήμελλος, Στάθης Κόικας, Έλενα Μαρσίδου, Στρατής Πανούριος 

 

Το αντικείμενο του Μουσείου θα παρουσιάσει η Ειρήνη Παπαγεωργίου, Επιμελήτρια της Προϊστορικής, Αρχαίας Ελληνικής και Ρωμαϊκής Συλλογής.

 

Benaki-Museum-&-National-Theater-Photo-by-Patroklos-Skafidas-2.jpg

Σκόρδα κεφάλια δώδεκα, κρομμύδια δεκαπέντε

Παραστάσεις: 13, 20, 27 Δεκεμβρίου 2016 & 10, 17 Ιανουάριου 2017

Ώρα έναρξης: 20:30

 

Τα Πτωχοδρομικά ποιήματα διεκτραγωδούν με σατιρική διάθεση την πείνα και τα δεινά που έζησε ο Βυζαντινός ποιητής του 12ου αιώνα Θεόδωρος Πρόδρομος ή Πτωχοπρόδρομος. Γραμμένα στη γλώσσα του λαού, αποτελούν ένα από τα πρώτα κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

 

Με αφορμή τα Πτωχοδρομικά ποιήματα, ασημένια πιάτα με μυθολογικά θέματα και κουτάλια με ρήσεις αρχαίων σοφών, κεραμικά πιάτα με δρακοντομαχίες και χιουμοριστικές απεικονίσεις συμποσίων φωτίζουν όψεις της καθημερινής ζωής στο Βυζάντιο και δίνουν το έναυσμα για μια ασυνήθιστη γευσιγνωστική παράσταση. 

 

Παίζουν: Νέστορας Κοψιδάς, Νίκος Γιαλελής, Έλενα Μαρσίδου, Στρατής Πανούριος

 

Τα αντικείμενα του Μουσείου θα παρουσιάσει η Αναστασία Δρανδάκη, Επιμελήτρια της Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής  Συλλογής.

 

Ερωφίλης κέντημα

Παραστάσεις: 24, 31 Ιανουαρίου &  7, 14, 21 Φεβρουαρίου 2017

Ώρα έναρξης: 20:30

 

Ποια δύναμη κινεί τα νήματα στην «Ερωφίλη» του Γεωργίου Χορτάτση; Ο άδολος έρωτας των δύο νέων αντιμάχεται τη δύναμη του άπληστου βασιλιά. Τελικοί νικητές στη σκληρή αναμέτρηση αναδεικνύονται ο θάνατος και το πεπρωμένο, που κατευθύνει τους ανθρώπους σαν άβουλες μαριονέτες. 

 

Ένα πολύπτυχο κεντητό φουστάνι από την Κρήτη του 17ου αιώνα, σπάνιο κατάλοιπο της αναγεννησιακής επίδρασης που άφησε η ενετική κατάκτηση στο νησί (1211-1669), μας μεταφέρει στην εποχή του Χορτάτση και της ακμής της κρητικής λογοτεχνίας.

 

Παίζουν: Ανδρομάχη Δαυλού, Νικόλας Αναστασόπουλος, Έλενα Μαρσίδου, Στρατής Πανούριος

 

Τα αντικείμενα του Μουσείου θα παρουσιάσει η Ξένια Πολίτου, Επιμελήτρια της Συλλογής Νεοελληνικού Πολιτισμού και Νεοελληνικής Τέχνης.

 

 

Το είπε ο Γέρος

Παραστάσεις: 28 Φεβρουαρίου & 7, 14, 21, 28 Μαρτίου 2017

Ώρα έναρξης: 20:30

 

Μια παράσταση βασισμένη στα Απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Η «Διήγησις Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής από τα 1770 έως τα 1836» φωτίζει άγνωστες πτυχές του αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας, όπως αυτές τις εμπιστεύθηκε ο Γέρος του Μοριά στον Γεώργιο Τερτσέτη.

 

Το πρότυπο του Έλληνα αγωνιστή, που εικονίζει η ελαιογραφία του Μουσείου, θα μπορούσε –ακόμη και σήμερα ίσως– να ενσαρκώνει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770-1843). Οι ηγετικές αρετές του Γέρου του Μοριά και η αίσθηση ασφάλειας που δημιουργούσε στους συμμαχητές του εξακολουθούν να τον καθιστούν το ιστορικό πρόσωπο με τον υψηλότερο συμβολισμό ως προς τον αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας.

 

Παίζουν: Έλενα Μαρσίδου, Στρατής Πανούριος

 

Τα αντικείμενα του Μουσείου θα παρουσιάσει ο Τάσος Σακελλαρόπουλος, Επιμελητής των Ιστορικών Αρχείων.

 

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 

Έναρξη παραστάσεων: 20:30

Τιμές εισιτηρίων: € 15, € 10 μειωμένο (ανά παράσταση),  €50, € 35 (για το σύνολο των παραστάσεων)

Προπώληση εισιτηρίων από 19.10.2016, στο ταμείο του Μουσείου Μπενάκη, Κουμπάρη 1, Αθήνα. 

Ώρες Ταμείου: Τετάρτη & Παρασκευή, 9:00 – 17:30, Πέμπτη & Σάββατο 9:00-24:00, Κυριακή 9:00 – 15:00

Πληροφορίες: Τ 2103671015, Δευτέρα – Πέμπτη, 10:00 – 15:00 

 

ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ – ΚΤΗΡΙΟ ΟΔΟΥ ΠΕΡΑΙΩΣ I Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου I 210 3453111 I Ωράριο λειτουργίας: Πέμπτη, Κυριακή: 10.00-18.00, Παρασκευή, Σάββατο: 10.00-22.00, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη: κλειστά

Τιμή εισιτηρίου έκθεσης: € 7 I Τιμή μειωμένου εισιτηρίου: €3,5 (επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας για τις σχετικές λεπτομέρειες http://www.benaki.gr/admission) I Τιμή ενιαίου εισιτηρίου: Έκπτωση 20% επί του συνολικού κόστους των εισιτηρίων όλων των εκθέσεων κατά την ημέρα επίσκεψης.

 

 «Τα παιδιά διαλέγουν τους καλύτερους για να παίξουν μπάλα. Για να ευχαριστηθούν το παιχνίδι», μου είπε ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος κατά τη διάρκεια της κουβέντας που είχαμε με αυτόν και τους συμπρωταγωνιστές του στο Θέατρο Αθηνών. «Εμ, βέβαια!» συλλογίστηκα. «Αφού είναι η dream team του ελληνικού θεάτρου, πώς να μην κάνουν επιτυχία;» Όμως τη σκέψη μου αναίρεσε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: «Αυτό που ζούμε εδώ δεν συμβαίνει συχνά και δεν είναι μόνο επειδή είναι πολύ καλοί οι ηθοποιοί. Και σε άλλες παραστάσεις που κάνω είναι. Δεν αρκεί να είναι πολύ καλοί οι ηθοποιοί, να βλέπουν τα πράγματα από την ίδια σκοπιά, χρειάζεται να υπάρχει και κάτι ακόμα που να τους συνδέει. Σε αυτή την τετράδα αυτό συμβαίνει».

Τα κορίτσια της παρέας, η Στεφανία Γουλιώτη και η Λουκία Μιχαλοπούλου, έμοιαζαν εξοικειωμένα πλέον με τους ποδοσφαιρικούς όρους και η συνεννόηση των τεσσάρων ήταν εφικτή ακόμα και με το βλέμμα. 

Πώς έφτασαν όμως έως εδώ; Τι σχέση έχει η επιτυχία τους με το τένις;

papaspilipoulos_texnes-plus.jpg

 

200 plus παραστάσεις και ο κίνδυνος της τυποποιημένης ερμηνείας

Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Αν δεν αντιλαμβάνεσαι το παρελθόν ως παρελθόν και το μέλλον ως μέλλον, αλλά αντιλαμβάνεσαι μόνο το τώρα ως τώρα, έχεις τελειώσει. Αρκεί να πιστέψεις ότι τώρα έχεις μια παράσταση μπροστά σου και όχι 190 πίσω σου. Αν το πιστέψεις αυτό, εστιάζεις μόνο στη συγκεκριμένη παράσταση. Αν σκεφτείς ότι έχεις παίξει ότι ίδιο έργο 200 φορές, τελείωσες!

Λουκία Μιχαλοπούλου: Επίσης έχει να κάνει πολύ με το ποιος είσαι και με ποιους είσαι. Όταν βρίσκεσαι σε μια ομάδα και αισθάνεσαι ότι κάνεις κάτι δημιουργικό, αυτό σου δίνει δύναμη και έμπνευση. Νιώθεις ότι είσαι καλά εδώ.

Στεφανία Γουλιώτη: Εγώ θα συνεχίσω τη σκέψη του Οδυσσέα και θα πω ότι το ζήτημα της επικοινωνίας είναι τόσο θεμελιώδες, ειδικά σε αυτή την παράσταση, που, αν θέλεις να είσαι ουσιαστικά παρών, δεν μπορείς να σκέφτεσαι ούτε τι έγινε χθες ούτε τι έγινε στην πρώτη ή στην τρίτη παράσταση. Επειδή το συζητούσαμε και χθες, καταλήξαμε ότι μπορείς να αιφνιδιάσεις τον εαυτό σου κάθε φορά με πολλούς τρόπους. Αρκεί να μπορείς να τους ακούς. 

Λουκία Μιχαλοπούλου: Είναι πολύ σημαντικό που η παράσταση και η εξέλιξή της μας απασχολεί ακόμη και ψάχνουμε πράγματα.

Στεφανία Γουλιώτη: Εγώ δεν μένω στο τέλος, αλλά τα αγόρια κάθονται και ξενυχτούν συζητώντας για τη 210η παράσταση.

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Προκύπτει όμως σε κάθε παράσταση, όχι μόνο στη συγκεκριμένη. Το έργο αυτό μπορεί το κοινό να το αποδέχεται απνευστί, ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθούν οι ισορροπίες. Επειδή δεν είναι αμιγώς ούτε κωμωδία ούτε δράμα. Είναι ένα περίεργο είδος, που ισορροπεί σε μια κόψη στην οποία πρέπει να ισορροπήσουμε και εμείς. 

 

 goulioti-texnes-plus2.jpg

 Δύσκολο να παίζεις κωμικό έργο και να μην παίζεις κωμικά.

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Ναι, όταν έχουμε να κάνουμε με χαρακτήρες που είναι σε απόγνωση και όσα τους συμβαίνουν τους προκαλούν άγχος, στενοχώρια και εκνευρισμό, και όλα αυτά το κοινό τα εισπράττει με τρόπο που το ευφραίνουν. Ωστόσο δεν παίζουμε κωμωδία, δεν θα έπρεπε να παίζουμε κωμωδία, και αυτό είναι και το βασικό μας μέλημα, να μην ξεφύγουμε. Δεν είναι πολύ εύκολο να συμμετέχεις σε ένα έργο το οποίο είναι κωμικό και να μην παίζεις κωμικά. Ειδικά όταν έχουν κλειδώσει στα αυτιά σου, άρα έχουν εντυπωθεί στο ασυνείδητό σου, τα σημεία στα οποία ευχαριστιέται το κοινό. Η ικανοποίηση του κοινού μπορεί να επηρεάσει τις ερμηνείες μας.

 

 markoulakis_texnes-plus.jpg

 

Επιτυχία με Γιασμίνα Ρεζά

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο έργο. Όταν το πρωτοδιαβάζεις, νομίζεις πως δεν συμβαίνει τίποτα. Είναι τέσσερις άνθρωποι σε ένα δωμάτιο, οι οποίοι εμπλέκονται σε τέτοιο σημείο που φτάνουν σε τρομερές ακρότητες. Αυτό προϋπέθετε ένα ανέβασμα που να μπορούσε να αποδώσει αυτή την πολύ λεπτή ισορροπία στην οποία κινούμαστε παίζοντας. 

Στεφανία Γουλιώτη: Εγώ νομίζω πως έχουμε πετύχει μια ισορροπία που δεν αφορά μόνο το πώς παίζουμε, αλλά και τις σχέσεις που διαμορφώνονται. Ο καθένας αντιπροσωπεύει μια κοινωνική συμπεριφορά και επέρχεται η σύγκρουση. Δεν είμαστε στο περίπου. Δείχνουμε κάτι ξεκάθαρο. Κάθε χαρακτήρας δηλαδή με τη συμπεριφορά του χαράσσει μια γραμμή, πολύ συγκεκριμένη, έρχεται σε αντιπαράθεση με τον άλλον και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Αυτό το καταφέραμε χάρη στον Κωνσταντίνο, στον τρόπο με τον οποίο έστησε την παράσταση και διαχειρίστηκε τον κάθε ήρωα. Έτσι ο καθένας έμεινε πάρα πολύ πιστός στη συμπεριφορά της ομάδας που εκπροσωπεί.

goulioti-tenxes-plus1.jpg 

«Θεός της Σφαγής»: χωρίς σφαγές σε σκηνή και καμαρίνια

 Λουκία Μιχαλοπούλου: Νομίζω πως αυτό οφείλεται στον Κωνσταντίνο, γιατί ο Κωνσταντίνος διαθέτει αυτό το χάρισμα, να σε κάνει να αισθάνεσαι συνδημιουργός. 

Στεφανία Γουλιώτη: Πιστεύω πως αυτό μας το μαθαίνει και το ίδιο το θέατρο. Με την πάροδο του χρόνου μαθαίνεις πώς να κρατάς ισορροπίες και δεν εννοώ στο καμαρίνι αλλά στη σκηνή. Γι’ αυτό λέω ότι είναι σημαντικό το πώς αλληλεπιδρά ο ένας με τον άλλον και συνάμα διατηρεί και στοιχεία της προσωπικότητάς του. Νομίζω πως το ότι έχουμε κρατήσει τις ισορροπίες φαίνεται και στη σκηνή.

Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Εγώ θα συμφωνήσω με αυτό που είπε η Λουκία για τον Κωνσταντίνο και θα ήθελα να υπογραμμίσω την ακομπλεξάριστη στάση του ως σκηνοθέτη. Επειδή ακριβώς είναι ακομπλεξάριστος, γίνεται και γενναιόδωρος και, εκτός από γενναιόδωρος, είναι ισότιμος και συνδημιουργός. Αυτό είναι θεμελιώδες στοιχείο στη συνεργασία με τον Κωνσταντίνο και επηρεάζει σαφέστατα το τελικό αποτέλεσμα, καθώς και την ανάγνωση του έργου. 

 

 mixalopoulou-texnes-plus.jpg

Τένις ή ρακέτες; 

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Οι προηγούμενες γενιές, τουλάχιστον όπως τις έχουμε εμείς στο μυαλό μας, αντιλαμβάνονταν το θέατρο και την υποκριτική σαν ένα τουρνουά τένις. Σκοπός ήταν να πετάξεις έτσι το μπαλάκι ώστε ο αντίπαλος να το χάσει. Οι γενιές από τη δική μου και μετά, καθώς και μια μερίδα ηθοποιών, κάποιοι εκ των οποίων βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε τούτο το καμαρίνι, αντιλαμβάνεται την υποκριτική επί σκηνής και τη σχέση με τους άλλους ως ρακέτες. Στις ρακέτες οι παίκτες παίζουν μαζί και στόχος είναι η μπάλα να μείνει στον αέρα όσο το δυνατόν περισσότερο. Εμείς δεν παίζουμε τένις, παίζουμε ρακέτες!

 

goulioti-texnes-plus.jpg

 

Ατόφια ανάγνωση του έργου 

Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Η ακομπλεξάριστη συμπεριφορά του Κωνσταντίνου τον οδήγησε και στο να διαβάσει τον «Θεό της Σφαγής» με αυτό τον τρόπο. Όταν αντιμετωπίζεις ένα κείμενο απλώς ως έργο, χωρίς να έχεις τη διάθεση να προβείς σε μια έντεχνη ανάγνωση, γιατί έτσι τα πράγματα θα γίνουν τάχα πιο σημαντικά, ή να εκμαιεύσεις το γέλιο για να γίνεις πιο λαϊκός και να προσεγγίσεις περισσότερο κοινό, αυτό είναι πολύ βασικό, σπάνιο, φαντάζει αυτονόητο, αλλά τελικά είναι απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας. 

 

 DSC_0512.jpg

 

 Στεφανία Γουλιώτη: Συζητούσαμε και λέγαμε ότι υπάρχουν σπάνιες περιπτώσεις σκηνοθετών που ένα έργο το αναδεικνύουν γι’ αυτό που πραγματικά είναι. mixalopoulou-texnes-plus2.jpg

Αυτο-σκηνοθετούμαι, αυτο-αναιρούμαι και χαίρομαι!

 Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Αν μια παράσταση τη στήνεις με αγάπη στη λεπτομέρεια, κινδυνεύεις η συνολική σου ματιά να υπερτερεί. Ταυτόχρονα όμως, ως ηθοποιός, μαζί με τους άλλους δεν υπακούς στο σκηνοθέτη. Ενώ δηλαδή επιθυμώ κάτι για την παράσταση σκηνοθετικά, παράλληλα το παραβαίνω ως ηθοποιός, γιατί το σώμα μου με πάει κάπου αλλού. Θέλω όμως να επισημάνω ότι, αν έχανα την ιδιότητα του ηθοποιού, δεν θα με πείραζε ιδιαίτερα. Με ευχαριστεί τόσο, μα τόσο πολύ να βλέπω τους άλλους να παίζουν, που ώρες ώρες όντως το ξεχνώ. Θα σκεφτόταν κανείς ότι σε ένα έργο που κάποιος σκηνοθετεί και παίζει θα τον ενδιέφερε πολύ τι θα πουν γι’ αυτόν όσον αφορά την υποκριτική του. Εμένα με ενδιαφέρει λιγότερο. Αυτό ίσχυε και στον «Πουπουλένιο», όταν άκουγα τόσο θετικά σχόλια για τον Γιώργο (Πυρπασόπουλο), τον Οδυσσέα (Παπασπηλιόπουλο) και τον Νίκο (Κουρή), αλλά και στη συγκεκριμένη παράσταση. Αισθάνομαι τρομερή χαρά. Επίσης πάνω από όλους είναι η παράσταση, η παράσταση υπερβαίνει το άθροισμα των ποσοτικών μερών της. 

 

 markoulakis-texnes-plus.jpg

 Γονιός ηθοποιός 

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Το γεγονός ότι ο Οδυσσέας και εγώ έχουμε παιδιά επηρέασε σίγουρα την οπτική μας και μας βοήθησε να κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο διάφορες πτυχές του κειμένου. Ωστόσο οι ηθοποιοί δεν καλούμαστε να παίξουμε πράγματα τα οποία έχουμε ζήσει. Συνήθως δεν έχουμε τα ανάλογα βιώματα, όπως όταν καλούμαστε να ερμηνεύσουμε το θάνατό μας. 

 mixalopoulou-texmes-plus3.jpg

 «Θεός της Σφαγής»: στο κέντρο της πόλης

 Στεφανία Γουλιώτη: Μου ανέφεραν ένα παρόμοιο περιστατικό που συνέβη αυτές τις μέρες σε ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας. Ένα παιδί χτύπησε κάποιο άλλο. Το θύμα, με μάτι μπλαβιασμένο, πήγε στο νοσοκομείο γιατί είχε αιμάτωμα κ.λπ. Πήρε τηλέφωνο ο πατέρας του παιδιού που χτύπησε το παιδί στο μάτι στο σχολείο και η διευθύντρια του είπε ότι το άλλο παιδί τραυματίστηκε. Εκείνος, έξαλλος, ενώ είναι και ο ίδιος γιατρός, της υπογράμμισε: «Μη χρησιμοποιείται τον όρο ‘‘τραύμα’’! Δεν είναι τραύμα αυτό!» Νομίζω δηλαδή πως τελικά σε αυτές τις περιπτώσεις ταράζεσαι τόσο πολύ εσωτερικά που δεν μπορείς να δεχτείς αυτό που συμβαίνει, γιατί αισθάνεσαι ότι δεν είσαι καλός γονιός.

 papaspiliopoulos-texnes-plus.jpg

«Ο Θεός της Σφαγής» για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Αθηνών

Βουκουρεστίου 10,Κέντρο

Τηλ :2103312343

Παραστάσεις :Απόγ.: Σάβ. (λαϊκή) 6.15 μ.μ. Βραδ.: Τετ.-Κυρ. 9.15 μ.μ.

 theos-tis-sfagis2.jpg

 Φωτογράφιση για το Texnes-plus Βαγγέλης Αγγελόπουλος 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Δεν θέλω να βλέπω στον ύπνο μου κατασκευαστικές και έργα. Θέλω να βλέπω τον ουρανό».  

Το έργο του Αλεξάντερ Γκέλμαν σκηνοθετεί στο Θέατρο Μουσούρη ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος ερμήνευσε το ρόλο του Αντρέι το 1997. Στη συγκεκριμένη παράσταση προσεγγίζει και πάλι το κείμενο, με τον Πέτρο Φιλιππίδη και τη Λυδία Κονιόρδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Όλη η δράση εκτυλίσσεται στην κρεβατοκάμαρα των Γκλάντκοφ. Συγκρούσεις, υποσχέσεις, εξομολογήσεις, μια ολόκληρη ζωή περνά μπροστά από τα μάτια των θεατών. Ο Αντρέι και η Νατάσα, σαν άλλοι ήρωες του Τσέχοφ –δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Γκέλμαν τους δίνει τα όνομα των ηρώων από τις «Τρεις Αδερφές»–, μιλούν για φιλοσοφικά ζητήματα, τα οποία εντάσσονται στην τρέλα της καθημερινότητας και καλύπτονται από τη σκιά μιας μεγάλης τραγωδίας. Ο γιος τους έχει χάσει και τα δυο του χέρια εξαιτίας της επεκτατικής μανίας του πατέρα του, που δεν βλέπει τίποτα και πέρα από την επαγγελματική του ανέλιξη.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη, λιτή και ουσιαστική, στηρίχτηκε στο δυνατό ζευγάρι των πρωταγωνιστών. Με σαφέστατες αναφορές στο πρώτο μέρος –και μέσα από τα πλάνα της τηλεόρασης– στην παγκοσμιοποίηση, στην αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου, στην οικολογική καταστροφή, στην τρομοκρατία, σε κοινωνικά ζητήματα που ταλανίζουν τον πλανήτη και το σύγχρονο άνθρωπο.

Κινούμενοι στο υψηλής αισθητικής σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, οι ήρωες μίλησαν για τις ζωές τους και το δράμα του παιδιού τους. 

Τρεις διαφορετικές θεατρικές σχολές συναντήθηκαν στη σκηνή του Θεάτρου Μουσούρη.

Το αποτέλεσμα; Είχα την αίσθηση ότι κάτι συνέβη στη διαδρομή και άλλαξαν πορεία. Δεν ένιωσα ότι η κυρία Κονιόρδου και ο κύριος Φιλιππίδης ήταν ζευγάρι ούτε για μια στιγμή. Ούτε όταν λογομαχούσαν ούτε όταν συνευρέθηκαν ερωτικά ούτε όταν υπέφεραν για το μέλλον του παιδιού τους.

Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον άστοχο, κατά τη γνώμη μου, χαρακτηρισμό που έχει αποδοθεί στον κύριο Φιλιππίδη, αυτόν του «κωμικού» ηθοποιού. Υπάρχουν καλοί και κακοί ηθοποιοί, σπουδαίοι και λιγότερο σπουδαίοι. Ένας μεγάλος ηθοποιός μπορεί να παίξει σχεδόν τα πάντα, όπως αποδείχθηκε και στην πρόσφατη παράσταση του «Θανάτου του Εμποράκου», όπου συμπρωταγωνίστησε με την Πέγκυ Σταθακοπούλου.

Παρ’ όλα αυτά, ο καθένας ξεχωριστά μας χάρισε κάποιες σπουδαίες υποκριτικά στιγμές. Χαρακτηριστικά αξίζει να αναφερθεί το δυνατό φινάλε με τον Πέτρο Φιλιππίδη καθισμένο στο πάτωμα με το ακουστικό στο χέρι, καθώς και η στιγμή που η Λυδία Κονιόρδου περιγράφει ολοζώντανο το όνειρο της προηγούμενης νύχτας.«Τρία χρόνια φροντίζω το σακάτη σας, το διαμέρισμα είναι δικό μου, εγώ το αγόρασα»!

Οι ερμηνευτικές τους προσεγγίσεις είχαν ενδιαφέρον και από ψυχαναλυτική άποψη. Φρικιαστικά ανατριχιαστικό να μιλούν για ένα παιδί χωρίς χέρια και να κάνουν συνεχώς όσο περισσότερες κινήσεις μπορούν, προσδίδοντας επί τούτου στις θεατρικές τους περσόνες μια σκηνική φλυαρία που είχε μεγάλο ενδιαφέρον.  

 

 

 

 

 

 

 

 

«Η επανάσταση λες και έγινε ένα σφουγγάρι μέσα στο μυαλό του και τα έσβησε όλα».

 

«Τόσες δεκαετίες δικτατορίας ή επανάστασης;» Αυτό θα μπορούσε να είναι το μεγάλο ερώτημα του έργου «La cocinera» («Η μαγείρισσα») του Εντουάρντο Ματσάντο που παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη στο Αγγέλων Βήμα. Την παράσταση σκηνοθετεί με μαεστρία και έμπνευση ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος, σχολιάζοντας-υπογραμμίζοντας σε σημεία όσα τον ενδιαφέρουν καλλιτεχνικά, προσδίδοντάς της έτσι μια σαφέστατη ταυτότητα. 

Θα αδικούσαμε όμως το πολυσήμαντο και πολύπλευρο έργο του Κουβανού συγγραφέα αν μέναμε μόνο στο παραπάνω ερώτημα. Πολύ απλά γιατί ο Ματσάντο κατάφερε μέσα σε 80 λεπτά να χωρέσει 40 χρόνια κουβανικής ιστορίας, που δυστυχώς ο αντίκτυπός τους παραπέμπει σε ένα τρομακτικό κοντινό σενάριο(;), ενίοτε υπαρκτό στη σύγχρονη Ελλάδα. 

Όμως αυτό είναι ένα πρώτο επίπεδο του έργου. Το πιο ουσιαστικό, στα δικά μου μάτια, είναι ότι οι άνθρωποι, σαν άλλοι χαμαιλέοντες, βρίσκουμε τρόπους να κάνουμε «γλυκές πίτες από καλαμπόκι», όπως η μαγείρισσα, για να επιβιώσουμε. Και, αν τυχόν ξυπνήσει και καμιά φωνή που τη λένε συνείδηση, πάντα, μα πάντα, της λέμε «καληνύχτα» με την ιδανικότερη δικαιολογία. 

 Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου γίνεται η πρώτη Ελληνίδα «Cocinera» και μένει πιστή στον όρκο που έδωσε στην κυρία της, όταν η τελευταία έφυγε με το σύζυγό της παραμονή Πρωτοχρονιάς από την Κούβα. Υποσχέθηκε να φυλά το σπίτι τους και να το παραδώσει ανέπαφο. Θα περάσουν 13 ολόκληρα χρόνια και απίστευτες δυσκολίες για να φορέσει το πρώτο φουστάνι της Αντρίας. «Μιλάς για τη σενιόρα μου, αλλά δεν ορκίστηκε εκείνη. Εγώ ορκίστηκα».

Μια ερμηνεία ειλικρινής και ουσιαστική, με αμεσότητα, που σε κερδίζει από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Σε συγκινεί για την αλήθεια της και γιατί ξέρεις ότι κάπου δίπλα σου υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, ταγμένοι σε μια ιδέα, σε ένα «πιστεύω», σε ένα ιδανικό για μια ολόκληρη ζωή. Είναι αυτοί που σήμερα στην καλύτερη περίπτωση τους αποκαλούμε «ρομαντικούς».

 Ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος βρήκε το ιδανικό καστ για την παράσταση. Ξέχωρα από την ομώνυμη ηρωίδα. Ο Μπάμπης Χατζηδάκης είναι εύστοχος στο ρόλο του συζύγου που γίνεται υπουργός του καθεστώτος και στη συνέχεια αποδιοπομπαίος τράγος του. Εντυπωσιακές οι εσωτερικές μεταπτώσεις του χαρακτήρα στην πολυκύμαντη ιστορία της Κούβας αυτά τα 40 χρόνια που περνούν μπροστά από τα μάτια μας. Ίσως ο ηθοποιός που αλλάζει πιο έντονα σε κάθε πράξη. Ενδιαφέρουσα και η αλληλεπίδραση του ζευγαριού τόσο με το χρόνο όσο και με τα γεγονότα που επηρεάζουν τις ζωές του. Ξεκάθαρη η σκηνική χημεία. 

 Ο Μίλτος Σαμαράς συγκινεί στο μονόλογό του λίγο πριν από τη σύλληψή του. «Τα καλύτερα πράγματα είναι αυτά που έχουμε εγκαταλείψει…» θα μας πει μεταξύ άλλων και η αίσθηση της σκηνής και του λόγου του Ματσάντο σε αυτό το σημείο παραπέμπει στον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και στο «Θρήνο για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας». 

Η Δώρα Θωμοπούλου στη διπλή διανομή της μητέρας και της κόρης, μια σκηνοθετική επιλογή καθαρά συμβολική, αποπνέει αριστοκρατική φινέτσα. Πείθει περισσότερο ως μητέρα. 

Χαριτωμένη και δυναμική η Μαρία Δερεμπέ ως θετή κόρη της μαγείρισσας.

Το εμπνευσμένο σκηνικό της Όλγας Ντέντα, με τα έντονα χρώματα και τη σαφή αναφορά στα playmobil, είναι ένας υπαινιγμός για τον κόσμο της ηρωίδας, που, όπως και η ίδια θα ομολογήσει, «Παντού εκεί έξω είμαι δούλα. Εδώ μέσα όμως είμαι ελεύθερη». Μια κουζίνα βασίλειο λοιπόν, αλλά κουβανική ατμόσφαιρα. Υψηλής αισθητικής και τα κοστούμια της παράστασης (Αλέξης Φούκος), στα χρώματα της σημαίας της Κούβας. Το ίδιο ισχύει και για τους φωτισμούς (Βαγγέλης Μούντριχας) αλλά και για τα βίντεο (Νικήτας Χάσκας).

 

 

Ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό, καλλιτέχνης με σπουδαία πορεία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στη μικρή οθόνη, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης λίγες μέρες πριν έρθει αντιμέτωπος σκηνικά με το μονόλογο «Εκτός Ύλης: Μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου» εξηγεί στο texnes-plus γιατί ένας ηθοποιός δεν αισθάνεται σκηνική μοναξιά ακόμα και όταν παίζει μόνος, παρά μόνο αν δεν υπάρχουν θεατές, παίρνει θέση απέναντι στους πολιτικούς που εντάσσουν το θέατρο μόνο στις «προγραμματισμένες εμφανίσεις» τους και δηλώνει ευθέως ότι δεν του αρέσουν οι συνεντεύξεις.

 

Στο «Μονόλογο ενός καθ’ ομολογία παράλογου» ένας πολιτικός επέλεξε να βρεθεί στα γρανάζια της εξουσίας και της διαφθοράς και παραδέχεται τα λάθη του. Παραδέχεται τα λάθη του; Πόσο σουρεάλ είναι αυτό;

Εντάξει, η πραγματικότητα απέχει πολύ από τη θεατρική πράξη. Είναι σουρεάλ με την έννοια ότι δεν συμβαίνει στη ζωή. Για να μην τα μηδενίζουμε όλα. Μπορεί να έχει συμβεί μερικές φορές, κάποιοι να μην το έχουν κάνει δημόσια αλλά να το έχουν κάνει ιδιωτικά. Από εκεί και πέρα είναι πολύ σημαντικό ότι ξεκινά παραδεχόμενος τα δικά του λάθη και μετά τα λάθη των υπολοίπων. Κάνει τη διαδρομή από μέσα προς τα έξω. Δεν βγαίνει να κατηγορήσει τους άλλους. Κατηγορεί πρώτα τον εαυτό του.

Αυτό που λέτε δεν συμβαίνει συχνά. Αν συνέβαινε, νομίζετε πως θα κέρδιζε ένας πολιτικός;

Νομίζω πως όχι, γι’ αυτό και ο συγκεκριμένος αποσύρεται από την πολιτική ζωή. Είναι τόσο ισχυρά δομημένο ένα πολιτικό σύστημα, ώστε, ακόμη και αν με αυτό τον τρόπο ένας πολιτικός κερδίσει στη συνείδηση του κόσμου, θα παραγκωνιστεί από το κόμμα του και δεν θα έχει θέση στις επόμενες εκλογές. 

Εσείς είστε πολιτικοποιημένος;

Ναι.

Έχετε δεχτεί προτάσεις από κόμματα να συμμετέχετε σε ψηφοδέλτια; 

Όχι, καμία. 

skiadaresis-texnes-plus.jpg

Με την τοπική αυτοδιοίκηση όμως έχετε ασχοληθεί. Με το Δήμο Αρτέμιδος-Σπάτων, αν δεν κάνω λάθος.

Ναι, εκεί τα πράγματα όμως είναι πολύ καλύτερα, με την έννοια ότι δεν υπάρχει το οικονομικό αντάλλαγμα, δουλεύεις αμισθί. Οπότε ό,τι κάνεις το κάνεις επειδή θέλεις να προσφέρεις, τουλάχιστον σε επίπεδο συμβούλων. Νομίζω λοιπόν πως, όταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία, το κάνεις για να βοηθήσεις τον τόπο. 

Τους συναδέλφους σας που είναι βουλευτές πώς τους βλέπετε;

Τους θαυμάζω που το αντέχουν! Τυχαίνει να ξέρω ορισμένους αρκετά καλά και γνωρίζω πόσο ψυχοφθόρο είναι όλο αυτό. Οι περισσότεροι φεύγουν λυτρωμένοι όταν τελειώνει η θητεία τους. Υπάρχουν βέβαια και κάποια παραδείγματα ατόμων που μεταμορφώνονται σε πολιτικούς. Αυτούς τους θαυμάζω όταν μπορούν και κάνουν θέατρο. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να είσαι τόσο ανειλικρινής στην πολιτική ζωή και τόσο ειλικρινής στο θέατρο. Γιατί το θέατρο απαιτεί ειλικρίνεια. 

Επομένως είναι καταχρηστική η φράση «Οι πολιτικοί είναι καλοί ηθοποιοί γιατί λένε ψέματα στο λαό»;

Φυσικά. Είναι πολύ καλοί ψεύτες! Δεν είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, γιατί ο ηθοποιός δεν λέει ψέματα, λέει αλήθεια. Εγώ τουλάχιστον, όταν προσπαθώ να προσεγγίσω ένα ρόλο, προσπαθώ να είμαι αυτός ο άνθρωπος που ερμηνεύω, να τον κατανοήσω. Δεν λέω ψέματα εκείνη την ώρα, λέω αλήθεια ότι νιώθω έτσι. Ενώ αντίθετα οι πολιτικοί το χρησιμοποιούν αυτό ως συνθήκη εξωτερικά. Το θέατρο περνά και δεν τους αγγίζει καθόλου και έτσι βλέπουν θέατρο. Γι’ αυτό και τότε, με την ιστορία που είχε προκύψει με το θάνατο του Μηνά Χατζησάββα, είχα απαντήσει στον Φαήλο Κρανιδιώτη ότι, αν έβλεπε πολύ θέατρο, δεν θα έγραφε αυτά που έγραψε! Δεν υπήρχε περίπτωση να σχολιάσει έτσι τον Μηνά Χατζησάββα με τον τρόπο που το έκανε. Έβλεπε θέατρο ως πολιτικός χωρίς να τον αγγίζει. 

skiadaresis-texnes-plus2.jpg

Εννοείτε ότι πήγαινε στις πρεμιέρες για να φωτογραφίζεται;

Ναι, δεν καταλάβαινε τι έβλεπε.

Ούτε σήμερα οι υπόλοιποι πολιτικοί μας βλέπουν θέατρο…

Ισχύει αυτό. Εγώ τόσα χρόνια ξέρω ελάχιστες περιπτώσεις.

Αυτό γιατί πιστεύετε πως συμβαίνει;

Καταρχήν το θέατρο έχει μικρό κοινό. Θα πας και θα σε δουν οι 200-300 που βρίσκονται εκεί. Είναι μικρό το κοινό γι’ αυτούς. Δεν τους φτάνει για να κάνουν την επίδειξή τους. Γι’ αυτό πηγαίνουν στα γήπεδα και σε άλλους χώρους με μαζικό κοινό. Επιπλέον το θέατρο θέτει και δύσκολα ερωτήματα τα οποία κουβαλάς μαζί σου. 

Ο κύριος Τσίπρας πάντως πηγαίνει θέατρο…

Πηγαίνει; Αλήθεια; Μακάρι! Δεν νομίζω πως είναι θεατρόφιλος. Νομίζω πως αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος των εμφανίσεων όλων των πολιτικών. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και μια θεατρική παράσταση, εκτός και αν έχουν κάποια υποχρέωση σε κάποιον ηθοποιό που είναι βουλευτής ή στέλεχος του κόμματος. Πάντα όμως αναγκάζονται να πάνε. 

Ας επιστρέψουμε στην παράσταση. Το γεγονός ότι μετά το περσινό πληθωρικό «Σώσε» φέτος σας βρίσκουμε αντιμέτωπο με ένα μονόλογο ενέχει μια σκηνική μοναξιά;

Στη σκηνή δεν αισθάνεσαι μοναξιά επειδή δεν έχεις ή έχεις συναδέλφους. Αυτό έχει να κάνει με το κοινό. Από τη στιγμή που έχεις κοινό, δεν είσαι μόνος σου. Εμένα δεν με πειράζει η έλλειψη συναδέλφων. Αντίθετα, επειδή βαριέμαι πολύ να περιμένω στο καμαρίνι πότε θα βγω, στο μονόλογο είμαι σίγουρος ότι εγώ θα βγω και εγώ θα τελειώσω. Οπότε δεν υπάρχει καθόλου καμαρίνι. Το δύσκολο είναι ότι κουβαλάς όλη την ευθύνη μόνος σου. Δεν υπάρχει κανένας να σε σώσει. Αν δεν έχεις κέφι εσύ, πάει η παράσταση. 

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή πάνω στη σκηνή;

Μου έχουν τύχει διάφορα. Επειδή όμως οφείλονταν κυρίως στο γέλιο, τα θυμάμαι ως ευχάριστες στιγμές και όχι ως κάτι αρνητικό. Δυσάρεστη στιγμή στη σκηνή δεν μου έχει τύχει. Κάποιο μεγάλο σεντόνι δεν θυμάμαι. 

skiadaresis-texnes-plus5.jpg

Ενώ έχετε μια σημαντική πορεία και ξεκινήσατε από τον κινηματογράφο με σπουδαίες συνεργασίες, στο θέατρο έχετε παίξει και Ντέιβιντ Μάμετ και Γιάννη Τσίρο και Πίντερ. Παρ’ όλα αυτά, στη συνείδηση του κόσμου έχετε καθιερωθεί ως κωμικός ηθοποιός, μολονότι και στην τηλεόραση έχετε παίξει πολλούς δραματικούς ρόλους. Γιατί συμβαίνει αυτό και γιατί στην Ελλάδα κατηγοριοποιούμε έτσι τους ηθοποιούς;

Νομίζω πως παντού συμβαίνει αυτό. Οφείλεται στο διαφορετικό χαρακτήρα του κοινού. Η τηλεόραση αριθμεί ενάμισι εκατομμύριο άτομα, ενώ το θέατρο είκοσι χιλιάδες, τριάντα, σαράντα στην καλύτερη περίπτωση. Οπότε αναγκαστικά περνάς στο πιο μαζικό μέσο και στις πιο μαζικές εμφανίσεις. Επιπλέον η τηλεόραση είναι στο σπίτι σου. Περνά αλλιώς στο κοινό. Επίσης η δύναμη της κωμωδίας και ενός ρόλου, όπως ήταν ο Φατσέας στο «Καφέ της Χαράς», σε στιγματίζει και αυτό συμβαίνει μία φορά στη ζωή ενός ηθοποιού. Έτσι λοιπόν ο κόσμος θεωρεί ότι κάνω περισσότερο κωμωδία. Δεν ισχύει αυτό, έχω παίξει πολύ περισσότερο δράμα στην καριέρα μου.

Εσείς προτιμάτε κάποιο από τα δύο είδη; 

Όχι, δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση. Αν δεν κάνω κάποιο, μου λείπει. Αν παίξω σερί κωμωδία δύο φορές, θα έχω την ανάγκη για ένα δραματικό ρόλο και το αντίθετο. 

Την τεράστια επιτυχία που κάνατε με τον Φατσέα και το «Καφέ της Χαράς» δυσκολευτήκατε να τη διαχειριστείτε;

Ναι, γιατί δεν ήθελα ποτέ να γίνω διάσημος. Δεν έγινα γι’ αυτό ηθοποιός. Μου αρέσει η μοναχικότητα. Θέλω να πίνω τον καφέ μου χωρίς να με αναγνωρίζει κανένας, έτσι αυτό μου ανέτρεψε πολλά στην αρχή. 

Το ίδιο φαντάζομαι και το «θάρρος» που παίρνει ο κόσμος…

Ναι, όλα αυτά… Είναι δύσκολα μερικές φορές. Κατάφερα όμως να το εξισορροπήσω, γιατί αυτό το αρνητικό έχει και πολλά καλά. Είναι πολύ σημαντικό να έρχονται και να σου λένε «Σε ευχαριστώ για τη χαρά που μου έχεις δώσει». Αυτό προϋποθέτει αντίστοιχο θάρρος με αυτό κάποιου αγενή. Μη σου πω ότι είναι και πιο βαρύ. Έτσι μετά κατάφερα να βρω τη δύναμη και να ισορροπώ. 

Ξεκινήσατε με τον κινηματογράφο και έχετε μια σπουδαία πορεία, με περισσότερες από τριάντα ταινίες στο ενεργητικό σας. Ταινίες διαφορετικών αναφορών. Από την εμπειρία σας στο χώρο, πώς βλέπετε σήμερα τον ελληνικό κινηματογράφο;

Να σας πω την αλήθεια, έχω κουραστεί να λέμε κάθε τόσο ότι υπάρχει ελπίδα. Το έχουμε πει πολλές φορές οι άνθρωποι που αγαπάμε το σινεμά και δουλεύουμε σε αυτό. Περιμένουμε τη νέα εποχή που θα ανατείλει αλλά δεν έχει έρθει ακόμη. Διστάζω να πω μεγάλα λόγια. Θεωρώ εξαιρετικά δυναμική την παρουσία του Λάνθιμου και άλλων ανθρώπων που έχουν σαρώσει κερδίζοντας βραβεία στο εξωτερικό. Μακάρι αυτό να έχει συνέχεια και να επεκταθεί κι άλλο. Ο Λάνθιμος και η Τσαγκάρη έχουν μια δική τους γραφή και είναι ένα είδος σινεμά. Καλό θα ήταν αυτό να επεκταθεί σε όλα τα είδη. Ακόμα και ο εμπορικός κινηματογράφος να αναβαθμιστεί.

 

skiadaresis-texnes-plus6.jpg

Τα ΜΜΕ πώς σας αντιμετώπισαν και πώς τα αντιμετωπίσατε όλα αυτά τα χρόνια;

Δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα. Ως άνθρωπος δεν έδωσα και αφορμές, επομένως δεν με κακομεταχειρίστηκαν. Παρ’ όλα αυτά, ομολογώ ότι έχω μια αντιπάθεια στις συνεντεύξεις και στο χώρο σας. Γιατί; Επειδή πολλές φορές έχω διαπιστώσει ότι αλλάζουν τα λόγια μου και ρίχνουν το κέντρο βάρους αλλού και όχι σε ότι είπα. Επειδή με έχουν καλέσει για συνέντευξη και πέντε λεπτά πριν μου την έχουν ακυρώσει. Επειδή πολλές φορές δεν σέβονται καθόλου τη δουλειά σου και κατευθύνουν τη συζήτηση σε κίτρινα θέματα. Οπότε από αυτό έχω σχηματίσει μια εικόνα όχι ιδιαίτερα θετική. Επίσης δεν ήθελα να έχω ποτέ σχέσεις με κριτικούς θεάτρου. Πίστευα πάντα πως, αν έλεγα καλημέρα σε έναν κριτικό θεάτρου ή κινηματογράφου, θα επηρεάσω την κρίση του. 

Στην Ελλάδα όμως υπάρχουν τα «παρεάκια»…

Ναι, εγώ όμως πιστεύω πως κανονικά δεν θα έπρεπε να λέμε «καλημέρα» οι ηθοποιοί στους κριτικούς για να διαφυλάξουμε μια ακεραιότητα και δεν υπάρχει κανένα προσωπικό και έννομο συμφέρον για να γραφτεί το οτιδήποτε. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Πολλοί μπορεί να εκλαμβάνουν ως αγένεια το ότι δεν τους χαιρετώ, αλλά δεν το κάνω για κάποιον άλλο λόγο.

Να κλείσουμε με μια ευχάριστη είδηση που μου αποκαλύψατε πριν από λίγο. 

 

Ναι, κάνω γυρίσματα για ένα σίριαλ παραγωγής του Netwix στην Ιταλία. 

 

φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Μασμανίδη

σκίτσα:Ιουλία Μακρή

 

 

skiadaresis-texnesplus3.jpg

To Texnes-plus είναι χορηγός επικοινωνίας της παράστασης 

logo_white.png

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία