Σοφία Γουργουλιάνη
Γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στη Λάρισα, νιώθει σπίτι της το Πήλιο. Χρωστάει σε ένα φορητό DVD Player, στον Τρίερ, στον Αλμοδοβάρ και στον Φασμπίντερ τις καλύτερες στιγμές της εφηβείας της. Και στο «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» τα πρώτα δάκρυα σε παράσταση. Είναι, πια, ερωτευμένη με το θέατρο και αγαπάει αγιάτρευτα το σινεμά.
Μάνα και κόρη λαμβάνουν σήμα ότι η γιαγιά της οικογένειας απουσιάζει εδώ και μέρες από την κατοικία στην οποία περνάει τα τελευταία της χρόνια μόνη. Μάνα και κόρη καταφτάνουν βιαστικά στην εν λόγω κατοικία σε αναζήτηση της γιαγιάς, βέβαιες πως περνάει μία έντονη κρίση άνοιας. Πεπεισμένες πως η γιαγιά έχει χάσει προσανατολισμό και δρόμο εξαιτίας του ταραγμένου της μυαλού, οι εκπρόσωποι των νεότερων γενεών της οικογένειας επιδίδονται σε επισταμένη αναζήτηση της στο δάσος μέσα στο οποίο βρίσκεται το σπίτι. Όταν, η ηλικιωμένη γυναίκα θα κάνει την εμφάνιση της ξαφνικά στο σπίτι συμπεριφερόμενη ωσάν να απουσίαζε οικειοθελώς για ένα long weekend, η μάνα και η κόρη θα αποφασίσουν να περάσουν μερικές μέρες κοντά της.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Natalie Erika James είναι μια –βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα- ταινία τρόμου που αναμετράται κινηματογραφικά με ένα είδος ταινιών σε άνθηση και ψυχολογικά με έναν αόρατο εχθρό, την άνοια. Κινηματογραφικά, λοιπόν, επιτυγχάνει να μας χαρίσει μια ταινία που ακολουθεί την πεπατημένη του στοιχειωμένου σπιτιού και της ατμόσφαιρας αργής -πλην σταθερής- ανάφλεξης. Και χωρίς να ανανεώνει σημαντικά τα σύγχρονα εκφραστικά μέσα του θρίλερ επιτυγχάνει σκηνοθετικά, σεναριακά και ερμηνευτικά να χτίσει μία καλοδουλεμένη ταινία τρόμου που μπορεί να σας κρατήσει με δόντια κι ακροδάχτυλα σφιγμένα σε αναμονή του επόμενου μεγάλου μπαμ. Ενώ, ψυχολογικά, μοιάζει να προσεγγίζει την άνοια με ευαισθησία ως μία -συχνά- αναπόδραστη κατάληξη που μπορεί, όμως, να αποτελέσει κινητήριο μοχλό για συναισθήματα χαμένα στους δρόμους της μοιραίας έκπτωσης των ανθρώπινων σχέσεων.
Το πρόβλημα στην ταινία της James εντοπίζεται, ακριβώς, στον χειρισμό του συνδυασμού της ταινίας τρόμου με την άνοια, στον συνδυασμό του τρομακτικού φανταστικού με τον σκληρό ρεαλισμό. Πρόκειται για ένα σενάριο που ξεκινάει να αφηγηθεί μια ιστορία ρεαλιστικού τρόμου για να καταλήξει να γέρνει επικίνδυνα προς την πλευρά του απόλυτα φανταστικού. Και να δημιουργεί, τελικά μια ταινία που επενδύει σε έναν τρόμο χωρίς στόχευση και καταλήγει συχνά με σκηνές τρόμου-καρικατούρες της αργής ανάφλεξης που επιφύλαξε ,τεχνηέντως, η ίδια για τον εαυτό της.
Σε κάθε, πάντως, περίπτωση η James μπορεί ,και θα σας χαρίσει μία γερή οικογενειακή τρομάρα.
3/5
Stardust O David Robert Jones γνωστός παγκοσμίως ως David Bowie απεκδύεται το 1972 το όνομα Bowie που χάρισε ο ίδιος στον εαυτό του για να αποφύγει την σύγχυση με τον Davy Jones των «The Monkees», και μας συστήνεται ως μια ανδρόγυνη φιγούρα με το όνομα Ziggy Stardust. Η ταινία του Gabriel Range αφηγείται την ιστορία αυτή της ανακάλυψης και μετέπειτα αποκάλυψης ,στην παγκόσμια κοινότητα, του Ziggy Stardust ως alter ego του ήδη διάσημου Bowie. Το 1971 ο Bowie περνάει για πρώτη φορά στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, ο Bowie αποδομείται και ο Ziggy εμφανίζεται ενώπιον του ίδιου του David και –στη συνέχεια- ενώπιον των φανατικών –και μη- οπαδών του ,ήδη, κοσμοαγάπητου μουσικού. Αν περιμένετε να σιγοψυθιρίσετε τα τραγούδια του Bowie και να σηκωθείτε να χορέψετε στο ρυθμό του Ziggy Stardust, ο Gabriel Range ίσως σας απογοητεύσει.
Η οικογένεια του μουσικού δεν έδωσε ποτέ την άδεια της για να χρησιμοποιηθούν τα τραγούδια του.Και ως εκ τούτου, πρόκειται για μια ταινία για τον Bowie χωρίς τα τραγούδια του Bowie. Απομεινάρι Στον κινηματογραφικό κόσμο της τελευταίας δεκαετίας, τα horror movies μοιάζουν να κερδίζουν συνεχώς καλλιτεχνικό έδαφος και να εξελίσσονται σε ένα trend που μοιάζει απόλυτα ικανό να μας επανασυστήσει ένα κινηματογραφικό είδος με πλήρως, όμως, ανανεωμένα εκφραστικά μέσα. Το «Απομεινάρι», το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Natalie Erika James, αποτελεί, λοιπόν, ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θρίλερ της χρονιάς. Ένα θρίλερ που ισορροπεί, ανάμεσα, στο οικογενειακό δράμα, στο μοτίβο του στοιχειωμένου σπιτιού και στον αγνό τρόμο. Μάνα, κόρη και γιαγιά βρίσκονται σε κάποιο εξοχικό σπίτι. Η γιαγιά εξαφανίζεται και γυρνάει ψυχολογικά και σωματικά κακοποιημένη. Ενώ, οι άρτι αφιχθείσες μάνα και κόρη αντιλαμβάνονται αυτοστιγμεί τα σημάδια ενός έρημου σπιτιού με μοναδικό κάτοικο μια γυναίκα με άνοια. Τρεις λοιπόν γενιές αντιμέτωπες με τον άγνωστο τρόμο που λέγεται άνοια σε μια ταινία που μπορεί να σας υπνωτίσει με τους αργούς ρυθμούς της και να σας ξυνπήσει με τον αυθεντικό της τρόμο.
Με την χώρα σε καθεστώς υγειονομικής πολιορκίας και τους πολίτες σε απομόνωση ,στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, ο πολιτισμός ακολουθώντας την αναγκαιότητα της εποχής, δηλώνει και αυτός απόν. Με τις προγραμματισμένες θεατρικές και κινηματογραφικές πρεμιέρες να ακυρώνονται και αναστέλλονται, για μια κάποια ημερομηνία μελλοντική και αβέβαια.
Αποχαιρετώντας, λοιπόν, τον κινηματογράφο που χάνουμε, αφιερώνουμε την στήλη αυτής της εβδομάδας στο μεγαλείο της ταινίας «For Sama» που θα μας συντρόφευε στις σκοτεινές αίθουσες αυτή την εβδομάδα. Το ντοκιμαντέρ της Waad Al-Kateab και του Edward Watts είχε επιστρατεύσει τα ωμότερα των κινηματογραφικών του μέσων για να μας ταξιδέψει σε μία κόλαση, πολλές φορές σκοτεινότερη από την παρούσα υγειονομική κρίση, αυτή του πολέμου. Μία γυναίκα ερωτεύεται στο Χαλέπι της Συρίας, παντρεύεται στο Χαλέπι της Συρίας και γεννάει την κόρη της στο Χαλέπι της Συρίας τα χρόνια του εμφύλιου πολέμου. Η Waad Al- Kateab σε ρόλο πρωταγωνίστριας και σκηνοθέτη, κινηματογραφεί το σύνολο της κοινής πορείας των δύο σε ένα σκηνικό που ξεκίνησε με υποσχέσεις και προβλέψεις για οικογενειακή ευτυχία και κατέληξε σε μια πραγματικότητα για τρεις αιματοβαμμένη και εφιαλτική και σε μια προσπάθεια για αδιαπραγμάτευτη πίστη στην αγάπη που αλλάζει τον κόσμο.
Η Waad Al- Kateab με την κάμερα στο χέρι και το όνομα της κόρης της, Sama, στα χείλη αποτυπώνει κάθε φρικαλεότητα του πολέμου, μιλώντας την ίδια στιγμή με τρυφερότητα στην νεογέννητη κόρη της. Και εν είδει μιας προσωπικής κατάθεσης μητρικής αγάπης, μας ξεναγεί στα ατέλειωτα σκοτάδια ενός πολέμου που έχει παρασύρει στη δίνη του ανθρώπινες ζωές και έχει, τελικά, καταφέρει να φέρει στην επιφάνεια την παγκόσμια ανθρώπινη αναλγησία.
Πρόκειται για μία συγκλονιστική κινηματογραφική εμπειρία που υπόσχεται να παρασύρει στην ρεαλιστική δίνη της συναισθήματα και αντιλήψεις για την ίδια την ανθρώπινη φύση. Μόλις ξαναβρεθούμε σε μία σκοτεινή αίθουσα.
Πέρα από μικροπολιτικές και πάσης φύσεως εξυπνακίστικες -πλην βάσιμες- αναρτήσεις στα social media για κουτάλια θείων κοινωνιών και για πορωμένους ιερείς, η ουσία βρίσκεται στην αποσύνδεση του κλεισίματος του συνόλου του πολιτισμού από οποιαδήποτε χιουμοριστική φεισμπουκική ή ινσταγκραμική χροια και στην συνειδητοποίηση ότι πρόκειται για ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα και σε ένα αποτέλεσμα οργανωμένης πολιτικής.
Για όσους θα λείψουν από τα σινεμά αλλά και για όσους θα τους λείψουν τα σινεμά, η τηλεόραση διαθέτει κάποιες επιλογές για να φέρει τα απόνερα της μεγάλης οθόνης στο σαλόνι μας.
Δευτέρα 2/11
Ένα τραγούδι για το ηλιοβασίλεμα
ΕΡΤ2-22:00
Η Κρις ενηλικιώνεται στην Σκωτία των αρχών του περασμένου αιώνα. Μια ιστορία τύχης, ατέλειωτης ατυχίας, αγάπης και αναπόδραστης απώλειας της,. Ο στυλίστας Terrence Davies κινηματογραφεί με τρυφερότητα την ηρωίδα του σε μια ταινία που θα αφήσει συσσωρευμένα δάκρυα ελεύθερα.
Τρίτη 3/11
Gran Torino
ALPHA-23:00
Μία ταινία διά χειρός Κλιντ Ίστγουντ που δικαίως τοποθετείται ανάμεσα στις σημαντικές ταινίες του 21ου αιώνα. Ο βετεράνος του πολέμου στην Κορέα και ,πλέον ηλικιωμένος και ιδιόρρυθμος, Walt αναλαμβάνει ρόλο πατέρα και προστάτη ενός εφήβου Ασιάτη γείτονα. Μια ιστορία για την τρυφερότητα που ,ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες, βρίσκει τον τρόπο να συρθεί στην επιφάνεια.
Τετάρτη 4/11
Ο ηλίθιος
ΕΡΤ2-22:00
Εμπνευσμένος από τους πάσης φύσεως «ηλιθίους» που σε πείσμα των καιρών και των ανθρώπων αγωνίζονται για ένα κάποιο μελλούμενο καλό, ο Ρώσος Yuriy Bykov μας χάρισε το 2014 μια ελεύθερη σύγχρονη εκδοχή του ήρωα του Ντοστογιέφσκι. Και με πρωταγωνιστή έναν υδραυλικό σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει μία πολυκατοικία από βέβαια πτώση και τους κατοίκους ,εντός της, από βέβαιο θάνατο, εισχωρεί χωρίς περιστροφές στα ενδότερα μιας διεφθαρμένης Ρώσικης κοινωνίας.
Πέμπτη 5/11
Η συμμορία των 8
STAR-21:00
Η γνωστή συμμορία επανέρχεται αυτή την φορά με female power και αποκτά την προσωπική της γυναικεία δυναμική και οπτική. Με ένα, λοιπόν, γυναικείο all star cast (Anne Hathaway, Sandra Bullock, Cate Blanchett μεταξύ άλλων) να επιχειρεί μία –ακόμα- αδιανόητη ληστεία. Το Hollywood, εδώ, μας χάρισε όλη του την θηλυκή γοητεία αλλά και την αυτόφωτη λάμψη του σε μία απόλυτα διασκεδαστική ταινία.
Παρασκευή 6/11
Ποτέ την Κυριακή
ΕΡΤ2-23:00
Μελίνα Μερκούρη και Ζιλ Ντασέν στα καλύτερα τους σε μια ταινία μνημείο του εθνικού, αλλά και του παγκόσμιου σινεμά. Μία πόρνη, ένας γοητευτικός Αμερικάνος διανοούμενος και ένας Ελληνοιταλός λιμενεργάτης μπλέκονται σε ένα ερωτικό τρίγωνο με στόχο την κατάκτηση της καρδιάς της αβίαστα γοητευτικής, πλην ανεξάρτητης, Μελίνας Μερκούρη. Μία ταινία για εποχές χαμένες και για έναν Πειραία μακριά από τουριστικά πλοία και κοντά σε όνειρα κι ελπίδες για καλύτερα μέλλοντα.
O Alaa Eddine Aljem, στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, μας ταξιδεύει στα πλάτη της ερήμου του Μαρόκο και στα βάθη της αιώνιας ανθρώπινης ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Η ιστορία ενός κλέφτη που εθαψε την λεία του στην έρημο ,χτίζοντας έναν πραγματικό τάφο ακριβώς από πάνω της, δίνει την ευκαιρία στον Aljem να μας χαρίσει την –ίσως- πλέον φρέσκια και ευρηματική κωμωδία της χρονιάς.
Όταν, λοιπόν, ο κλέφτης θα αφήσει την φυλακή, θα επιστρέψει αναζητώντας τα κλοπιμαία -πλην κεκτημένα- του για να ανακαλύψει πως ένα ολόκληρο χωριό έχει χτιστεί γύρω από τον κίβδηλο τάφο του, περνώντας τον για αυτοφυές θαύμα κάποιου άγνωστου αγίου. Με ένα σενάριο που παίζει ανάμεσα σε ποικίλους συμβολισμούς γύρω από την πίστη σε ένα καλύτερο αύριο που –ακόμα κι αν δεν υπάρχει- δεν μπορεί να θέλουμε, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος αποφεύγει τον σκόπελο των τετριμμένων κωμικών στιγμών. Ενώ, επενδύοντας στην σωματική κωμωδία μοιάζει να εκμοντερνίζει πλήρως την αισθητική του Μπάστερ Κίτον χαρίζοντας της έναν πολυπόθητο σύγχρονο εαυτό.
Επιλέγοντας, τώρα, την κωμωδία ως εύφορο έδαφος για τον κοινωνικό και υπαρξιακό του στοχασμό, ο Aljem επιλέγει να βάλει στο σκηνοθετικό του μπλέντερ Καουρισμάκι, Αδερφούς Κοέν και Μπάστερ Κίτον για να βγάλει μία μοντέρνα σκηνοθετική προσέγγιση η οποία ,όμως, μοιάζει συχνά θύμα των ίδιων της των αναφορών. Πρόκειται, βέβαια, σε κάθε περίπτωση για μία διακριτή κινηματοηγραφική αισθητική η οποία τέρπει τα –ίσως- κουρασμένα σινεφιλικά μάτια.
Συνολικά πρόκειται για μια κωμωδία που αξίζει απόλυτα την προσοχή σας και για έναν δημιουργό που μοιάζει να μπορεί να φωτίσει το ταλαιπωρημένο είδος της μαύρης κωμωδίας.
3,5/5
Κάθε Παρασκευή τα μεσάνυχτα, η ελληνική μικρού μήκους ταινία βρίσκει το νυχτερινό της σπίτι στο Κανάλι της Βούλης, μετατρέποντας τις τηλεοράσεις μας σε κινηματογραφικό και -πλέον- μοναδικό αφτεράδικο.
Στο αφιιέρωμα λοιπόν "Μικροκύματα" του Καναλιού της Βουλής σε συνεργασία με το Φετσιβάλ Δράμας, την Παρασκευή 23/10 προβλήθηκαν οι ταινίες «Προσευχή» του Θανάση Νεοφώτιστου, «Το εισιτήριο» του Χάρη Σταθόπουλου και «Dream Toy» του Χρήστου Χουλιάρα και εμείς απευθύναμε από τρεις σύντομες ερωτήσεις σε κάθε δημιουργό.
Προσευχή- Θανάσης Νεοφώτιστος
Ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές φοβάται ότι θα τον εκφοβίσουν οι συμμαθητές του κατά τη διάρκεια της σχολικής προσευχής. Συνδέεις, στην ταινία αλλά και στην κοινωνία, την πρόκληση βίαιων συμπεριφορών με την χριστιανική πίστη και την θρησκεία εν γένει;
Όχι. Η χρήση της «Πρωινής Προσευχής» προερχόταν από δικές μου αναμνήσεις, αφού στο σχολείο μου υπήρχε ακόμα η λίστα της «Πρωινής Προσευχής» και ο φόβος του πρωταγωνιστή (και ο δικός μου) είναι η έκθεση που θα προκύψει λέγοντας την «Πρωινή Προσευχή» στο προαύλιο του σχολείου, μπροστά σε όλα τα παιδιά. Μέσα από αυτήν την έκθεση, ο πρωταγωνιστής φοβάται ότι η λεκτική βία που του ασκούσαν σε προσωπικό επίπεδο θα γινόταν και δημόσια. Αυτό που πιθανόν να υπογραμμίζεται είναι το πόσο επικίνδυνη είναι η ύπαρξη υποχρεωτικών διαδικασιών αναφορικά με κάτι τόσο βαθιά προσωπικό. Η θρησκεία και η πίστη δεν μπορεί να έχει εξωγενείς υποχρεώσεις.
Η άσκηση βίας από αγανάκτηση ή συσσωρευμένη καταπίεση μπορεί να γίνει κοινωνικά αποδεκτή;
Όχι. Όλες οι μορφές βίας μπορώ κάπως να κατανοήσω πως γεννιούνται, αλλά καμία μορφή δεν μπορώ να την δικαιολογήσω. Η βία για μένα δεν είναι αποδεκτή.
Ποιο είναι το σινεμά που αγαπάς και θέλεις να κάνεις;
Το Σινεμά που αγαπάω να βλέπω και ίσως θέλω και εγώ να κάνω, είναι κυρίως ανθρωποκεντρικό. Μου αρέσουν τα συναισθήματα και με ιντριγκάρουν νέες μορφές σκηνοθεσίας που θα εκφράσουν αυτά τα συναισθήματα. Επίσης μου δημιουργείται μία ανάγκη, περνώντας τα χρόνια, σε ένα «ακτιβιστικό» επίπεδο, να υπερασπιστώ, μέσα από τις ιστορίες μου, ήρωες που νιώθουν διαφορετικοί και μέσα από αυτό να υπερασπιστώ κι εμένα.
Το εισιτήριο- Χάρης Σταθόπουλος
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο σεβασμός στον άνθρωπο μοιάζει να μην έχει σημασία. Η νέα γενιά μπορεί να το ανατρέψει αυτό;
Είναι στο χέρι της, αν και βλέπω τον κυνισμό και την αδιαφορία να επικρατούν. Όμως δεν σταματάω να ελπίζω ότι μπορεί.
Το ότι αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν μας ως κάτι ένδοξο πως έχει επιδράσει στην εθνική μας ταυτότητα αλλά και στην καθημερινή μας ζωή και συμπεριφορά;
Σε κάποιους λίγους έχει επιδράσει θετικά και σε αρκετούς άλλους αρνητικά. Θετικά γιατί ορισμένοι έχουν αντιληφθεί στοιχεία αυτού του ένδοξου παρελθόντος και τα έχουν φιλτράρει και προσαρμόσει, όσο γίνεται και είναι υγιές, στις τωρινές συνθήκες της καθημερινότητας. Και αρνητικά γιατί πολλοί νομίζουν πως μπορούν να καπηλεύονται ή να αξιώνουν μερίδιο ευθύνης για πράγματα που έγιναν χιλιάδες χρόνια πριν, ενώ το μόνο κοινό που έχουν με το τότε, είναι πως γεννήθηκαν σε παραπλήσια χώματα.
Ποιο είναι το σινεμά που αγαπάς και θέλεις να κάνεις;
Το σινεμά που αγαπάω και θέλω να κάνω είναι σινεμά που προβάλλεται κατά βάση σε κινηματογραφικές αίθουσες και απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό. Χωρίς όμως να είναι απλοικό και χωρίς να προσφέρει εύκολες ή ανώδυνες απαντήσεις και εμπειρίες.
Dream Toy, Χρήστος Χουλιάρας
Ο «πρωταγωνιστής» σου θέλει κάτι, βάζει τα δυνατά του και το πετυχαίνει.Στην πραγματική ζωή είναι η θέληση αρκετή;
Πιστεύω ότι αν θέλεις κάτι πραγματικά πολύ και επιμένεις , αλλά χωρίς η επιμονή αυτή να γίνεται σκοπός ζωής , κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα τελικά θα το πετύχεις , όπως ο ήρωας της ταινίας που αποκτά ζωή την κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει την αναζήτησή του .
Είναι μια πολύ συναισθηματική ιστορία. Πιστεύεις ότι το συναίσθημα λείπει από από την «σύγχρονη» εποχή, από το «σύγχρονο» σινεμά;
Το αληθινό συναίσθημα που δεν πιέζει τον θεατή , ναι λείπει , υπάρχει βέβαια αλλά με έναν εκβιαστικό τρόπο που φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα , ακριβώς όπως συμβαίνει στην ζωή μας δηλαδή .
Ποιο είναι το σινεμά που σου αρέσει και θέλεις να κάνεις;
Ο Jude Law στον ρόλο του απόλυτου παπαρολόγου έκπτωτου yuppie και η Carrie Coon στον ρόλο της εξαρτημένης πλην εξαπατημένης συζύγου. Κι όσο ο Rory πέφτει από τα ψηλά της μεγαλοαστικής ζωής στα χαμηλά της αναπόδραστης ανέχειας, η Alison πέφτει από τα ψηλά της εκτίμησης στον σύζυγο στα χαμηλά της απόλυτης απαξίωσης.
Ο Sean Durkin χαρίζει, εδώ, στην 7η τέχνη ένα οικογενειακό δράμα που καταφέρνει να ικανοποιήσει την ανάγκη της για ανανέωση της φόρμας και της πίστης στο κινηματογραφικό ,αυτό, είδος. Η οικογένεια, λοιπόν, σε κρίση ,ως κινηματογραφικό μοτίβο, μετά την κατά συρροή κακοποίηση της από χίπστερ κινηματογραφικές αισθητικές κι από χολιγουντιανές συμβατικότητες βρήκε την σύγχρονη ,πλην όχι μεταμοντέρνα, ενσάρκωση της στην ταινία του Durkin. Πρόκειται για μια σκηνοθεσία που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στους μπαρόκ συσχετισμούς της αστικής ευμάρειας και τις βουκολικές αναφορές της ζωής στην φύση. Ενώ, επενδύοντας στο ανοίκειο της εξοχής και του πύργου ως μόνιμη κατοικία δημιουργεί μία ατμόσφαιρα απροσδιόριστου τρόμου που υπηρετεί άριστα την μοιραία μετατροπή του παραδείσου σε horror movie.
Ενώ, υπογράφοντας ο ίδιος ένα σενάριο απόλυτα ενταγμένο στο κοινωνικό-πολιτικό σήμερα της διάχυτης οικονομικής κρίσης, μιλάει για το ζωτικό ψεύδος του μεγαλοαστικού πλούτου ως απόλυτη ανάγκη. Ένας σαραντάρης επιχειρηματίας πουλάει φούμαρα για λονδρέζικα διαμερίσματα και βίλες στην Πορτογαλία, διαθέτοντας άδειους λογαριασμούς και πορτοφόλια. Ενώ, η σύζυγος και τα παιδιά βουλιάζουν αργά αλλά σταθερά στην σήψη του αμερικάνικου ονείρου. Μια ιστορία για έρωτες χωρίς μέλλον και για δρόμους χωρίς γυρισμό.
Μία ταινία για την γενιά μας. Μια γενιά καταδικασμένη σ’ ένα σήμερα που θα ‘θελε να έχει αύριο, αλλά είναι τελικά (περισσότερο) χθες.
4/5
Είναι ένα πρωινό του Οκτώβρη στην Αθήνα. Είχε να βρέξει τουλάχιστον δυο μήνες. Έχει πιάσει να ψιχαλίζει. Σε ένα καφέ με μεγάλα τζάμια γεμάτα μικρές σταγόνες συναντήσαμε την Θέλγια Πετράκη.
Η «Bella» της, η τελευταία μικρού μήκους ταινία της, η ιστορία της Άνθης έχουν ,όλες μαζί και μία μία ξεχωριστά, φύγει νικήτριες από το φετινό Φεστιβάλ Δράμας.
Η ταινία εκτυλίσσεται το 1986-1987. Τι μας έχει «κληροδοτήσει» αυτή η περίοδος;
Ξεκίνησαν καταστάσεις, των οποίων τις συνέπειες, αισθανόμαστε σήμερα. Υπάρχει μια ιστορική ακολουθία και συνέπεια.
Η «Bella» πέρα από μια ιστορία ενός έρωτα έχει και έντονη πολιτική χροιά. Είναι η ιδεολογική τοποθέτηση αναγκαίο συστατικό της τέχνης;
Δεν υπάρχει «αναγκαίο». Πολιτικά όντα, θεωρώ ότι οφείλουμε να είμαστε όλοι. Δεν μιλάω για την ένταξη σε κόμματα ή παράταξη, αλλά για την παρατήρηση και την προσπάθεια για αλλαγή, για εξέλιξη. Νιώθουμε την ανάγκη να κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση.
Τελευταία έχει γίνει πολύς λόγος για την ανάγκη στήριξης των καλλιτεχνών. Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα αντιλαμβανόμαστε την τέχνη σαν δουλειά που πρέπει να οδηγεί –όπως κάθε άλλη δουλειά- στον βιοπορισμό;
Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι δεν είναι μια «κανονική» δουλειά. Ναι, θα πρέπει να βιοποριστούμε από αυτή, βάζουμε όμως και την ψυχή μας. Αφιερωνόμαστε σ’ αυτό. Δεν είναι μια δουλειά αμιγώς πνευματική ή διεκπεραιωτική. Συνήθως οι καλλιτέχνες δίνουνε τα πάντα για να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν.
Ένας άνθρωπος που ανανεώνει την τέχνη με τα εκφραστικά του μέσα μπορεί να είναι συντηρητικός;
Ένας καλλιτέχνης, δεν μπορεί παρά να είναι προοδευτικός. Να βρίσκει καινούριες ιδέες, να προτείνει πράγματα και να προσπαθεί να ανοίξει καινούριους ορίζοντες. Ακόμα κι αν αυτό μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Η συντήρηση δεν βοηθάει ούτε στην τέχνη αλλά ούτε και στην ζωή μας. Η στασιμότητα προκαλεί φθορά.
Η Bella σήμερα θα κατέβαινε στην πορεία για την δίκη της Χρυσής Αυγής;
Σίγουρα.
Ήταν όμως με την ψυχολογία της ηττημένης. Θα κατέβαινε πιστεύοντας ότι μπορεί να αλλάξει κάτι;
Η Άνθη είχε πυγμή και εσωτερικότητα. Συνήθιζε να λέει «στο κάτω κάτω για μια ιδέα ζούμε».
Ο σύζυγος της έλειπε για δουλειά πολιτική;
Ναι. Αυτό σκοπεύω να το αναλύσω στην μεγάλου μήκους. Έχει πολλά παραπάνω ακόμα να δώσει αυτή η ιστορία.
Η πρωταγωνίστρια σου είναι μια γυναίκα που μοιάζει να ψάχνει την θέση της σε έναν κόσμο που αλλάζει. Ήθελες να κάνεις μια ταινία φεμινιστική;
Είχα στο νου μου να κάνω μια ταινία που ψυχογραφεί όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη ειλικρίνεια την συγκεκριμένη γυναίκα. Μια ταινία για μια γυναίκα με γυναικεία ματιά. Νιώθω ότι όταν κάνουν άντρες τις ταινίες για γυναίκες είναι πάντα από την οπτική γωνία του άντρα. Όταν κάνουμε εμείς γυναικείες ταινίες, βλέπουμε την γυναίκα σε βάθος επειδή μπορούμε να την καταλάβουμε. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι για μένα. αυτή η κατανόηση είναι φεμινισμός. Τη γυναίκα την έχουμε δει χιλιάδες φορές από την πλευρά του άντρα.
Η Άνθη πώς αντέδρασε σ’ αυτή τη σχέση που αλλάζει και στον κόσμο, που αλλάζει κι αυτός;
Η Άνθη στο τέλος γίνεται κυνική. Δεν ξέρουμε τι έγινε μετά. Αντέδρασε, δεν αντέδρασε…Ήξερα το τέλος της ιστορίας αλλά δεν ήθελα να το ξεκαθαρίσω. Το σταματάμε λίγο πριν το τέλος της σχέσης που νόμιζε ότι είχε, λίγο πριν το τέλος μιας εποχής, πριν το τέλος του ψυχρού πολέμου.
Βλέπουμε που και που κιτς εικόνες εκείνης της εποχής στην τηλεόραση. Πως επηρέαζε αυτή η αισθητική την ζωή της Άνθης;
Εκείνη την εποχή, υπήρχε διάχυτη μια έντονη επιρροή από το δυτικό μοντέλο. Ένα μοντέλο που προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε αυτούσιο στην κουλτούρα μας, αλλά δεν καταφέραμε ποτέ να προσαρμόσουμε στις ανάγκες και στις ιδιαιτερότητες μας.
Είναι η αισθητική τρόπος επικοινωνίας;
Εννοείται. Ας πούμε, στην ταινία ένα κομμάτι του κοινού εισέπραξε ότι η Άνθη ήταν δημόσιος υπάλληλος, χωρίς να έχει αναφερθεί πουθενά. Αυτό συνέβη λόγω της εικόνας της και λόγω του σπιτιού της. Δηλαδή λόγω της αισθητικής της. Για μένα, η αισθητική συμβολίζει την ιστορία και το συναίσθημα που θέλεις να μεταφέρεις. Εγώ δουλεύω πάνω σε μια αισθητική που δεν είναι εκεί απλά ως διακοσμητικό στοιχείο. Δεν με ενδιαφέρει αυτό που θεωρούμε απλά όμορφο. Με ενδιαφέρει αυτό που λέει μια ιστορία, κάτι που ίσως δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί με λόγια.
Όταν τελείωσες την ταινία πώς ένιωσες; Κατάλαβες ότι είναι μια εξαιρετική δουλειά;
Ακόμα δεν το καταλαβαίνω. Όταν τελείωσα τα γυρίσματα της ταινίας ήμουνα «στα πατώματα», γιατί δεν είχα τα πλάνα που ήθελα. Οπότε όταν ξεκίνησα το μοντάζ, άρχισα να ξαναγράφω το σενάριο με βάση τις σκηνές που είχα. Όταν «έδεσε» άρχισα να χαίρομαι πάρα πολύ, διότι τελικά είχα ταινία. Όταν ξεκίνησα να την δείχνω σε φίλους, άρχισα να ακούω καλά λόγια. Πίστευα όμως, ότι απλώς θέλουν να μου δώσουν θάρρος. Από πάντα όμως, είχα την τάση για πολύ αυστηρή αυτοκριτική. Και μπορεί, αυτή η στάση προς τον εαυτό σου να σε κάνει να βελτιώνεσαι, αλλά δεν είναι και ευχάριστη διαδικασία. Ξέρω ανθρώπους που είναι ευτυχισμένοι με το παραμικρό. Τους χαίρομαι. Είναι καταπληκτικοί. Είναι χαρούμενοι.
Εκεί γύρω στις 20 Οκτωβρίου, αν πας στην κάβα της γειτονιάς θα την βρεις πιο όμορφη και πιο γεμάτη. Αν ανοίξεις την τηλεόραση, θα την βρεις πιο όμορφη και πιο γεμάτη.
Εκεί γύρω στις 20 Οκτωβρίου, αν πας στην κάβα της γειτονιάς ο ιδιοκτήτης θα έχει μικρότερη φαλάκρα και το δέρμα στο πρόσωπο του θα λάμπει. Αν ανοίξεις την τηλεόραση ο Τζακ Νίκολσον θα έχει μικρότερη φαλάκρα και το δέρμα στο πρόσωπο του θα λάμπει.
Δευτέρα 19/10
Τοπ Καπί ΕΡΤ2-22:00
Ζιλ Ντασέν, Μελίνα Μερκούρη και Πίτερ Ουστίνοφ σε μια ιστορία κλεφτών και κλοπιμαίων, θησαυρών και αποθησαυρίσεων. Η Μελίνα Μερκούρη στο ρόλο της γοητευτικής αρχι-κλέφτρας, ο Μάνος Χατζηδάκις στην σύνθεση της μουσικής κι ο Ζιλ Ντασέν πίσω από την κάμερα, θα μας μιλήσουν για όσα (ποτέ) δεν αποκτήσαμε. Και θα μας χαρίσουν ένα ταξίδι σε μια εποχή και σε μια Κωνσταντινούπολη που (ποτέ) δεν ζήσαμε.
Τρίτη 20/10
Πιάσε με αν μπορείς OPEN-20:00
Σε μία από τις πλέον απολαυστικότερες ταινίες του, ο Στίβεν Σπίλμεργκ μας συστήνει τον Frank Abagnale Jr. (Leonardo DiCaprio), έναν 19χρονο που αποφασίζει να σταδιοδρομήσει ως εξέχων πλαστογράφος. Ο Frank περνάει αθόρυβα από την μία ταυτότητα στην άλλη, η σταδιοδρομία βαίνει καλώς και οι οικονομικές απολαβές διαρκώς αυξανόμενες μέχρι την στιγμή της συνάντησης του με τον πράκτορα του FBI Carl Hanratty (Tom Hanks). Γάτα και ποντικός σε ένα αδιάκοπο κυνηγητό και σε μία αγωνιώδη, διασκεδαστική κινηματογραφική βραδιά.
Τετάρτη 21/10
Νήσος Alpha-22:00
Το 2009 βγήκε στις σκοτεινές αίθουσες μία ελληνική κωμωδία που ,καταφέρνοντας να τιμήσει τα κωμικά κινηματογραφικά «παντελόνια» της, χάρισε άφθονες στιγμές αβίαστου γέλιου. Μια διαθήκη ενός δημάρχου και οι ομορφιές της Σίφνου συνέθεσαν το ιδανικό τοπίο μιας αμιγώς διασκεδαστικής ταινίας δια χειρός Χρήστου Δήμα με ένα all star ελληνικό cast ( Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Μιχάλης Μαρίνος, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Κώστας Βουτσάς, Ελένη Καστάνη). Κι αν οι παραλίες και τα λευκά σπίτια της Σίφνου υποφέρανε φέτος από μοναξιά, η κινηματογραφική τους εκδοχή μας χαρίζει ένα μικρό ψήγμα της ομορφιάς που –αναπόδραστα- χάσαμε το φετινό καλοκαίρι.
Πέμπτη 22/10
Η μοδίστρα ΕΡΤ2- 22:00
Η Tilly (Kate Winslet) επιστρέφει, με την ραπτομηχανή και την αστική της κομψότητα στην μικρή πόλη της Αυστραλίας όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Μια ιστορία για την μόδα και για την αγάπη που κρύβεται, τελικά, εκεί που δεν το περιμέναμε. Και μια ταινία με την ρετρό γοητεία μιας εποχής που πέρασε και μας ακούμπησε και με την γοητεία του σημερινού Χόλιγουντ που μπορεί να μην (μας) περάσει ποτέ.
Παρασκευή 23/10
Μικρές Αφροδίτες Βουλή-22:00
Η ταινία που ενηλικίωσε κινηματογραφικά τον Νίκο Κούνδουρου και ερωτικά ολόκληρο τον ελληνικό κινηματογράφο. Ο Κούνδουρος, λοιπόν, μέσα από μια ιστορία ερωτικών περιπτύξεων μεταξύ έφηβων μιλά σιωπηλά πλην ουσιαστικά για την ηδονή και την σκληράδα ως τα δύο πρόσωπα του ίδιου ερωτικού νομίσματος. Και χαρίζει στον ελληνικό κινηματογράφο διεθνή βραβεία και μία αναγκαία ανανεωτική ορμή.
Αν η Φινλανδία σας φέρνει στο μυαλό στρώσεις χιονιού που μπαίνουν μέσα από μπότες και καταβρέχουν κάλτσες και παπούτσια. Ή αν σας φέρνει στο μυαλό ζεστά κρασιά κάτω από σόμπες και μέσα από κασκόλ και σκούφους, τότε ο Φινλανδός J.-P. Valkeapaa είναι εδώ για να μας αποδείξει πως οι Φινλανδοί ξέρουν να κάνουν και σινεμά.
Ένας άντρας, λοιπόν, χάνει την γυναίκα του από πνιγμό σε μια λίμνη κατά τη διάρκεια οικογενειακών διακοπών και μεγαλώνει την κόρη του μόνος μακριά από σχέσεις και πάσης φύσεως ρομαντζάδες. Μαζί, όμως, με μία dominatrix θα γνωρίσει και την ιαματική πλευρά του πόνου, αλλά και την απελευθερωτική δύναμη της πίστης στο μέλλον. Εδώ, έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία που πιάνει στα σεναριακά της δίχτυα το δύσκολο ζήτημα της πρόκλησης πόνου ως πηγή ψυχικής δύναμης. Κι αν ο συμβολισμός του σωματικού πόνου ως μέσου για να ξεπεράσουμε πάσης φύσεως τραυματικές εμπειρίες μοιάζει, πλέον, τετριμμένος, το σενάριο καταφέρνει να ισορροπήσει ιδανικά ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα, αποφεύγοντας στα σημεία τον σκόπελο του αναίτιου μελοδραματισμού.
Η σκηνοθεσία, ξεπερνώντας το ενδεχομένως χιλιοειπωμένο του σεναριακού συμβολισμού, διαθέτει μια διακριτή αισθητική ταυτότητα που μοιάζει να πηγάζει από μια μοναδική ορμή για ένα νέο σινεμά. Ένα σινεμά που ξέρει να τσουλάει επιδέξια ανάμεσα στα διαφορετικά είδη. Και ένα σινεμά που δεν φοβάται να πειραματιστεί.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ταινία με ελαττώματα αλλά με μεγάλο πλεονέκτημα το ότι μπορεί να σας εκπλήξει, επιτελώντας έτσι με συνέπεια, τον –μάλλον πρωταρχικό- στόχο της ίδιας της τέχνης.
3/5
Από τις 9 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή στις 12 το βράδυ, το Κανάλι της Βουλής προβάλλει βραβευμένες ελληνικές ταινίες του Φεστιβάλ Δράμας από το 2013 έως το 2018. Για τους επόμενους, λοιπόν, 2,5 περίπου μήνες θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε 32 ταινίες μικρού μήκους σε δέκα προβολές της μίας ώρας.
Το αφιέρωμα άνοιξε την προηγούμενη Παρασκευή με τις ταινίες: Σπόρος (2015) της Ιφιγένειας Κοτσώνη, Twist (2016) του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου και Κύβος (2016) του Αλέξανδρου Σκούρα.
Κι αν δεν είχατε την ευκαιρία να πιείτε μπύρα ξυπόλητοι στο πλακόστρωτο έξω απ’ τα γραφεία του Φεστιβάλ Δράμας επιχειρηματολογώντας με πάθος γιατί ο Βέντερς γαμάει πιο πολύ απ’ τον Χέρτζογκ. Η αν ποτέ δεν κάτσατε για κρασιά με έναν σκηνοθέτη για να του πείτε ότι ,του αρέσουν δεν του αρέσουν, εσείς του αδερφούς Νταρντέν δεν τους μπορείτε. Τότε ένα μικρό κομμάτι της γιορτής αυτής του σινεμά επιχειρούμε να σας μεταφέρουμε, παίρνοντας τον λόγο των δημιουργών ,από πλακόστρωτα, μπαράκια και κινηματογραφικές αίθουσες της Δράμας, και παρουσιάζοντας τον μπροστά στα διαδικτυακά μάτια σας.
Σπόρος, Ιφιγένεια Κοτσώνη
Σε μια δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος η καλλιέργεια φυτών απαγορεύεται. Η Νάλα, ντίλερ λαχανικών, συλλαμβάνεται από την αστυνομία.
Είναι μια ταινία για την ελπίδα;
Ναι, είναι. Είναι για την ελπίδα που ζει μέσα μας, πως όση καταπίεση και να βιώνουμε κάποια στιγμή ο «σπόρος» θα φυτρώσει και η ζωή θα νικήσει.
Αν δεν υπήρχαν επαναστάσεις κι επαναστάτες θα έμενε ζωντανή η ελπίδα;
Εγώ νομίζω συμβαίνει το αντίθετο. Οι επαναστάσεις γίνονται γιατί η ελπίδα ζει. Αν την χάσουμε θα πάψουμε και να «πολεμάμε» και θα παραδοθούμε στη μοίρα μας.
Είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με ένα πρόσημο ιδεολογικό. Πιστεύεις ότι η τέχνη επιβάλλεται να ασκεί κοινωνική κριτική;
Δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τίποτα στην τέχνη πιστεύω. Η κάθε μορφή της εκφράζει μια εσωτερική ανησυχία του/της δημιουργού η οποία είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Η δική μου θεματολογία αφορά τις δικές μου σκέψεις και συναισθήματα, αυτό είναι όλο.
Ποιο είναι το σινεμά που αγαπάς και ποιο θέλεις να κάνεις;
Οι ταινίες που μου αρέσουν πιο πολύ νομίζω είναι εκείνες που έχουν πολλαπλά επίπεδα. Φαίνονται απλές με μια πρώτη ματιά αλλά αν τις δεις πιο αναλυτικά είναι βαθιά φιλοσοφικές. Επίσης μου αρέσουν οι ταινίες που καταφέρνουν να με αγγίζουν συναισθηματικά. Αυτός είναι και ο κινηματογράφος που θα ήθελα να κάνω. Να μιλήσω κατευθείαν στην καρδιά των ανθρώπων.
Twist, Μιχάλης Παπαντωνόπουλος
Περιττώματα βρέθηκαν στην καρέκλα μιας καθηγήτριας. Το συμβούλιο των καθηγητών προσπαθεί να βρει και να τιμωρήσει τον ένοχο.
Είναι η τιμωρία τρόπος διαπαιδαγώγησης;
Η τιμωρία είθισται να προκρίνεται ως μία πολιτισμική προσομοίωση προετοιμασίας του παιδιού ή του εφήβου για τη μετάβασή του σε λιγότερο «προστατευμένα» περιβάλλοντα. Ωστόσο, η πράξη αυτή καθεαυτή φαίνεται να είναι πιο «σημαντική» για τους ίδιους τους ενήλικες. Η τιμωρία βοηθά, κυρίως, αυτόν που τιμωρεί να αισθάνεται ότι διατηρείται ο έλεγχος, για αυτό και συναντάται στο ρόλο του γονιού, του δασκάλου ή του ιεραρχικά ανώτερου. Συνεπώς, η τιμωρία έχει να κάνει περισσότερο με την κυριαρχία (τη διατήρηση των συσχετισμών δυνάμεων και των σχέσεων εξουσίας) και λιγότερο με τη διαπαιδαγώγηση, ως διεργασία κοινωνικής και πολιτισμικής πρότασης ζωής (θετική διάσταση της εξουσίας). Τα παιδιά και οι έφηβοι φαίνεται να αφομοιώνουν επιθυμητές συμπεριφορές, πρότυπα και κανόνες, όχι λόγω της εφαρμογής τιμωρητικών πρακτικών, αλλά μέσα από την ισορροπία μεταξύ μιας συνεκτικής (συνέπεια λόγων-πράξεων) πρότασης από τους σημαντικούς άλλους της ζωής τους και, ταυτόχρονα, της δυνατότητας να αισθανθούν μέσα από αυτό ελεύθεροι ή διαφοροποιημένοι.
Τελικά, η σύγκρουση γενεών είναι μια γόνιμη διαδικασία; Ή καταλήγει πάντα στην επιβολή της δύναμης του μεγαλύτερου;
Η γενεακή σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, είτε γίνεται αντιληπτή ως «γόνιμη», «χρήσιμη» και «απαραίτητη» είτε όχι. Όπως σε όλες τις περιπτώσεις κοινωνικής σύγκρουσης, νοείται ως αναγκαία από τη μειονότητα και όχι από την κυρίαρχη ομάδα. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, με τη γενεακή σύγκρουση, είναι ότι ο νικητής είναι προαποφασισμένος, μιας και – μεταξύ άλλων -- μέσα από την κυριαρχία των νέων γενιών εξασφαλίζεται η κοινωνική αλλαγή.
Ως νέα γενιά στον ελληνικό κινηματογράφο θέλεις να «συγκρουστείς» με την προηγούμενη; Αν ναι ποιο είναι το σινεμά που σε ενδιαφέρει να κάνεις;
Τα τελευταία, περίπου είκοσι χρόνια, παρατηρείται η άνθηση ενός νέου ρεύματος στον ελληνικό κινηματογράφο, νέου ως προς τη φόρμα, το περιεχόμενο και τη θεματική. Φαίνεται ότι η «σύγκρουση» που συντελείται αυτή την περίοδο περιλαμβάνει περισσότερο την πρόταση των νέων κινηματογραφιστών αυτής της περιόδου, με το ελληνικό «τηλεοπτικό» σινεμά της δεκαετίας του 90, ή ακόμη και με το ποιοτικό σινεμά του δημιουργού των προηγούμενων δεκαετιών.
Cube, Αλέξανδρος Σκούρας
Ο Μάκης, άνεργος 35άρης, η μητέρα του και η αδερφή του περιμένουν τον μικρότερο αδερφό τους που επιστρέφει από το εξωτερικό.
Είναι το Cube η ιστορία ενός αποτυχημένου ανθρώπου;
Δεν μου είναι εύκολο να βάζω ταμπέλες αποτυχημένου και επιτυχημένου σε έναν άνθρωπο και αυτό γιατί δεν διαθέτω τα σωστά κριτήρια. Τι ορίζει κάποιον ως αποτυχημένο ή ως επιτυχημένο; Ποιος είμαι εγώ που θα το κρίνω; Από ποια θέση ισχύως; Για μένα ο Μάκης είναι απλά ένας άνθρωπος που έχει χάσει το δρόμο του.
Αν αγαπάς και αγαπιέσαι τι άλλο χρειάζεται για να έχεις μια «επιτυχημένη» ζωή;
Να αγαπάς και τον εαυτό σου. Να γίνεσαι αποδεκτός πρώτα απ' όλα από σένα. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα του ήρωα της ταινίας.
Η μάνα είναι κεντρική ηρωίδα της ταινίας. Τι είναι η «μάνα» ως σύμβολο για σένα;
Γενικότερα αποφεύγω τους συμβολισμούς και άρα αποφεύγω και να βλέπω τους χαρακτήρες των ταινιών μου ως σύμβολα. Αν δεις έναν χαρακτήρα ως σύμβολο, του αφαιρείς τον ανθρωπισμό του και χωρίς αυτό είναι δύσκολο να τον αγαπήσεις. Προσπαθώ να αγαπάω κάθε χαρακτήρα στις ταινίες μου, ακόμα και τους πιο ιδιαίτερους. Προσπαθώ να δω πίσω από το προσωπείο τους, να κατανοήσω τις πράξεις του, ακόμα και αν δεν συμφωνώ μαζί τους. Επομένως, δεν μπορώ να δω την “μάνα” με κάποιον συμβολισμό. Η μάνα στην ταινία είναι αυτή η συγκεκριμένη και διαμορφώνεται εντός ενός συγκεκριμένου πλαισίου, στη βάση των συσχετισμών με τους υπόλοιπούς χαρακτήρες.
Ποιο είναι το σινεμά που αγαπάς και θέλεις να κάνεις;
Μου αρέσουν πολλές ταινίες, διαφορετικά είδη. Από τον “Πορτοφολά” του Μπρεσόν, μέχρι το “Επιστροφή στο μέλλον”. Σε σχέση με αυτό που προσπαθώ να κάνω, μπορώ να πω ότι αγαπάω τις ταινίες που διακρίνονται από μια απλότητα, που μπορούν να πουν πολλά χρησιμοποιώντας τα λιγότερα δυνατά εκφραστικά μέσα.
Αν καθίσαμε σε κάποια πλαστική καρέκλα σε κάποια ταράτσα ή σε κάποιο καναπεδάκι σε κάποια αυλή, και την ώρα που πέφτανε οι τίτλοι αρχής σηκώσαμε στα κρυφά την μάσκα για να ρουφήξουμε λίγη μπύρα, τότε η μπύρα δεν καταθέτει τα όπλα. Και ακόμα κι αν τα απανταχού θερινά σινεμά σφραγίζουν πόρτες και κατεβάζουν ρολά, η μπύρα δηλώνει παρούσα και αφήνει τον εαυτό της να μετατρέπεται ενίοτε σε ουίσκι ή σε κόκκινο κρασί και να στηρίζεται σε κομοδίνα και σε τραπέζια σαλονιού. Ανοίξτε τηλεοράσεις, απλώστε τα πόδια στον καναπέ και βγάλτε μάσκες. Το σινεμά είναι εδώ.
Δευτέρα 12/10
ΕΡΤ2 22:00- Σώμα με Σώμα
O Jacques Audiard υπογράφει μια ιστορία ανθρωπιάς και η Marion Cotillard πρωταγωνιστεί ως το ανθρώπινο πρόσωπο της ελπίδας που πεθαίνει ,πάντα, τελευταία. Μια εκπαιδεύτρια δελφινιών θα βρεθεί παράλυτη και θα συναντήσει την «καλή» πλευρά του ίδιου μας του είδους στα χέρια, την πλάτη και ολόκληρο το σώμα ενός πρώην κατ’ επίφαση αλήτη. Audiard και Cotillard αποφεύγουν τους μελοδραματισμούς και βγαίνουν κερδισμένοι ποντάροντας στην ρεαλιστική σκληρότητα της αφήγησης τους.
Τρίτη 13/10
ΕΡΤ2 22:00- Άγνωστο Κορίτσι
Σίγουρα δεν πρόκειται για την καλύτερη στιγμή των αδερφών Dardenne. Όμως, αν το καλοκαίρι προσφέρεται για διλήμματα που αφορούν έρωτες σε παραλίες ή σε βουνά με θέα θάλασσα, τότε οι κοινωνικοί προβληματισμοί των δύο Βέλγων βρίσκουν το φυσικό τους σπίτι κάτω από πικέ κουβέρτες και πίσω από ποτήρια ουίσκι. Εδώ, μία γυναίκα χτυπά το κουδούνι μιας γιατρού για βοήθεια. Εκείνη θα αρνηθεί, για να επιρρίψει –όμως- ανηλεώς ευθύνες στην συμπεριφορά της όταν η γυναίκα θα βρεθεί νεκρή το ίδιο βράδυ.
Τετάρτη 14/10
ΕΡΤ2 22:00- Η ψυχή και το σώμα
Το Ούγγρικο διαμάντι της Ίλντικο Ενιεντί έρχεται να προσφέρει την μαγεία και την ανανεωτική ορμή που χάρισε στην έβδομη τέχνη το 2017. Αφηγούμενο την ιστορία δύο ανθρώπων που μοιράζονται ένα κοινό όνειρο, ισορροπεί άριστα ανάμεσα στον ρεαλισμό και την φαντασία, χαρίζοντας μας μια weird πλην τρυφερή ερωτική ιστορία.
Πέμπτη 15/10
ΕΡΤ2 22:00- Η Δεύτερη Μάνα
Βραζιλιάνικος ρεαλισμός δια χειρός Άννα Μουιλαέρτ. Η Βαλ, υπηρέτρια ζει αρμονικά με εύπορη οικογένεια του Σάο Πάολο μέχρι την επίσκεψη της κόρης της οικογένειας την οποία η Βαλ είχε χρόνια να δει. Μια ιστορία για μητέρες, για αφεντικά και για «δούλους» και γι’ αυτούς που (δεν) επιλέξαμε να αγαπάμε.
Παρασκευή 16/10
ΕΡΤ2 03:10- Ο Αόρατος Συγγραφέας
Μεταμεσονύχτιο Πολάνσκι ιδανικό για συμπλήρωμα σε μια βραδιά Παρασκευής που μοιραία διακόπηκε στις 12. Το τέταρτο ,λοιπόν, ή πέμπτο ποτό ο Πολάνσκι και ο Πιρς Μπρόσναν θα μας το σερβίρουν μπροστά από μια ιστορία συγγραφέων που δεν είναι συγγραφείς και πολιτικών που δεν είναι αθώοι.
Από τη Σοφία Γουργουλιάνη
φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
Τα κλειστά θέατρα μετά από εφτά μήνες επιτέλους ανοίγουν, έστω και με μικρή πληρότητα, δίνοντάς μας το στίγμα ότι ο πολιτισμός είναι εδώ και το θέατρο δεν μπορεί να λείπει από τις ζωές μας ειδικά σε τόσο δύσκολους καιρούς.
Εμείς συναντήσαμε δύο από τις περσινές πρωταγωνίστριες της θεατρικής Αθήνας, τη Δώρα Παρδάλη και την Άννα- Μαρία Στεφαδούρου. Δύο νέα κορίτσια που κατάφεραν όχι μόνο να συστήσουν στο ελληνικό κοινό το έργο του βραβευμένου με Tony συγγραφέα Dennis Kelly «Girls & Boys» αλλά να κάνουν την παράστασή talk of the town. Η μεγάλη επιτυχία της παράστασης επέβαλε και την επιστροφή της στο Θέατρο 104, όπου από το Σάββατο 17 Οκτωβρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ξανά τον συγκλονιστικά σύγχρονο και σπαρακτικό μονόλογο του Βρετανού συγγραφέα.
Μπορεί η παράσταση να είναι έτοιμη από πέρσι αλλά τα δύο κορίτσια δεν σταματούν να δοκιμάζουν,να βελτιώνουν και να πειραματίζονται πάνω στο κείμενο. Η Άννα-Μαρία Στεφαδούρου στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα κατάφερε να οδηγήσει σε ενδιαφέροντα υποκριτικά μονοπάτια την Δώρα Παρδάλη και όλοι να μιλούν για μια από τις καλύτερες ερμηνείες της περσινής χρονιάς.
Τις συνάντησα λίγο μετά την πρόβα τους και κάναμε έναν περίπατο κάτω από την Ακρόπολη μιλώντας για τι άλλο; Για girls και boys...
Δώρα, παρακολουθώντας σε να ερμηνεύεις την ηρωίδα του έργου ένιωσα ότι για να προσεγγίσεις αυτόν τον ρόλο βασίστηκες σε μεγάλο βαθμό στην ίδια σου την γυναικεία ταυτότητα και στην καταπίεση που ενδεχομένως έχει υποστεί η ίδια.
Δώρα Παρδάλη: Ήταν από τους βασικούς μας στόχους αυτή η παράσταση να έχει χαρακτήρα προσωπικό και εξομολογητικό. Προκειμένου, λοιπόν, να προσεγγίσω τον ρόλο προσπάθησα να δω ποια στοιχεία του έργου και της ηρωίδας με αφορούν προσωπικά. Και πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι είναι ένα εργο που με αφορά ολόκληρο. Είμαι γυναίκα, το 2020, ζω σε μια κοινωνία πατριαρχική και έρχομαι πολύ συχνά αντιμέτωπη με σεξιστικά σχόλια και βίαιες συμπεριφορές απέναντι στο γυναικειο φύλο. Νομίζω ότι δεν γίνεται να είσαι γυναίκα και να μην σε αφορά αυτό το έργο. Αλλά, θέλω να τονίσω ότι είναι ένα έργο που αφορά και άντρες. Άντρες που ήρθαν πέρυσι στην παράσταση φύγανε συγκινημένοι και με διάθεση να εκφραστούνε πάνω στα θέματα και τους προβληματισμούς που θέτει το έργο.
Γνωρίζοντας κόσμο που δεν έχει επαφή με το θέατρο, νιώθω ότι είναι μια παράσταση που μπορεί να κάνει ένα ευρύ κοινό να γνωρίσει το θέατρο και να ξεκινήσει να το αναζητάει.
Άννα-Μαρία Στεφαδούρου: Εγώ, αυτό το θέατρο θέλω να βλέπω και προσωπικά. Το θέατρο που μπορούν να δούνε, να καταλάβουν και να εκτιμήσουν όλοι. Όταν μιλούσα σε πολλούς γνωστούς μου για την παράσταση, μου έλεγαν ότι βαριούνται το θέατρο. Εγώ ,τότε, τους ρωτούσα αν βλέπουν ταινίες. Και όταν μου απαντούσανε ναι, τους έλεγα ότι αφού βλέπουν ταινίες, θα τους αρέσει και αυτή η παράσταση. Γιατί είναι ένα έργο ευθύ, ειλικρινές και γεμάτο αλήθεια. Και ,επιπλέον,είναι καθαρό. Έχει μία ιστορία με αρχή μέση και τέλος και έναν βασικό χαρακτήρα. Ως σκηνοθέτης, μάλιστα, προσπάθησα να διατηρήσω αυτή την καθαρότητα. Δεν ήθελα η σκηνοθεσία να μπει ούτε ανάμεσα στον ηθοποιό και την ιστορία ούτε ανάμεσα στον θεατή και την ιστορία.
Είχα συχνά την αίσθηση ότι είναι ένα έργο για την γυναικεία ταυτότητα γραμμένο, όμως, από έναν άντρα που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα πατριαρχικά του ένστικτα και τα φεμινιστικά του πιστεύω, χωρίς να τα καταφέρνει πάντα.
Δ. Π:Εγώ ένιωσα ακριβώς το αντίθετο από την πρώτη στιγμή που το διάβασα. Και ακόμη εντυπωσιάζομαι κάθε φορά που ξανα-συνειδητοποιώ ότι είναι γραμμένο από άντρα.
Θέλω να πω ότι ένιωσα ότι η ηρωίδα ενοχοποιεί τον εαυτό της για τις πολλές ώρες που αφιέρωνε στην εργασία της, θεωρώντας το αναμενόμενο ένας άντρας να απομακρύνεται από μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα.
Α.Σ :Οι ενοχές της ηρωίδας είναι οι ενοχές του γονιού σήμερα, όχι μόνο για το εάν είναι καλός σύντροφος, αλλά, και για το εάν είναι καλός γονιός. Είναι ένα θέμα που αφορά και τα δύο φύλα.
Δ.Π: Για μένα οι ενοχές της δεν προκύπτουν από το ότι τα έδωσε όλα στον επαγγελματικά στίβο. Είναι μια γυναίκα καριέρας και αγαπάει την δουλειά της. Εγώ νομίζω ότι νιώθει ενοχικά γιατί η δουλειά συνέβαλε στο να χαθεί ακόμα περισσότερο η επικοινωνία ανάμεσα στους δύο. Είναι ένα ζευγάρι που από ένα σημείο και μετά σταματάει να επικοινωνεί πραγματικά. Αυτή βγάζει συμπεράσματα γι’ αυτόν, αυτή βγάζει συμπεράσματα γι’ αυτόν, αλλά δεν επικοινωνούν. Κάνουν απλώς υποθέσεις, ερμηνεύοντας ο ένας την κατάσταση του άλλου. Στην ουσία νιώθει ενοχικά γιατί δεν κατάφερε να δει τι συνέβαινε στην σχέση της, όχι γιατί δούλευε.
Α.Σ: Η διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα είναι ότι, σήμερα, ένας άντρας δεν θα νιώσει ενοχές που δουλεύει, γιατί δεν έχει χρόνο να καθαρίσει το σπίτι και να μαγειρέψει. Βέβαια, δεν σου κρύβω ότι κι εγώ ως γυναίκα έχω πολλές φορές την προσδοκία να μπορώ να περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι και να προσφέρω περισσότερα. Είναι, όμως, μια προσδοκία που συνέχεια την ματαιώνω επειδή δουλεύω. Και αυτή η ματαίωση μου προκαλεί έναν θυμό που, όμως, τον εσωτερικεύω και τον κατευθύνω πάντα προς τον ίδιο μου τον εαυτό..
Δ.Π: Οι γυναίκες σήμερα κάνουν απίστευτα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Είναι μητέρες, σύζυγοι, εργαζόμενες. Και νομίζω ότι ένα κομμάτι της ενοχής έχει να κάνει και με το ότι δεν προλαβαίνουμε να φροντίσουμε ούτε τον εαυτό μας.
ΑΣ:Ναι, αλλά αυτό δεν το συζητάμε ποτέ για τον άντρα. Είναι ένας άντρας που , βασικά, δουλεύει και, επικουρικά, έχει και μια οικογένεια. Δεν επιφορτίζεται με όλους αυτούς τους ρόλους που πρέπει να εξυπηρετήσει με χρόνο και παρουσία. Και δεν νιώθει ποτέ ότι τους προδίδει όταν δουλεύει.
Νομίζω πως τελικά όσο πάμε «μπροστά» ως φύλο, τόσο μας προσθέτουν ρόλους, ενώ, ταυτόχρονα η ίδια η κοινωνία που μας φορτώνει μας υποτιμά θεωρώντας ότι δεν είμαστε ικανές να τους υπηρετήσουμε αποτελεσματικά.
Α.Σ: Ένα πρόβλημα που βλέπω είναι ότι το οικογενειακό φορτίο δεν έχει επιμεριστεί. Ένας τρόπος θα ήταν να θεσμοθετηθεί η άδεια πατρότητας. Με τον τρόπο αυτό, θα αντιμετωπίζονταν οι άντρες στην οικογένεια ,όχι μόνο ως οικονομική μονάδα, αλλά και ως μονάδα φροντίδας. Σήμερα, μια γυναίκα που έχει ένα νεογέννητο μωρό, δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα μπάνιο.
Δ.Π: Ας πούμε, το να είναι περιποιητικός με το παιδί του ένας άντρας, δεν θεωρείται στοιχείο της αρρενωπότητας.
Α.Σ: Νομίζω ότι, τελικά, πρέπει να κοιτάξουμε τι ο ρόλος του άντρα σήμερα δεν εμπεριέχει και όχι τι περιέχει, αντί να ζητάμε ,συνέχεια, περισσότερα από εμάς. Για παράδειγμα, δεν εμεπριέχει την φροντίδα και την διαλλακτικότητα. Χαρακτηριστικά που είναι τρομερά ενοχοποιημένα ως συστατικά της αντρικής ταυτότητας Θεωρώ ότι η αντρική οντότητα είναι ένα από τα πιο εύθραυστα πράγματα σήμερα. Χρειάζεται να το αποδεικνύεις συνέχεια. Εμείς γεννιόμαστε γυναίκες και είμαστε γυναίκες. Ό,τι και να κάνουμε, κανείς δεν μας λέει ότι δεν είμαστε γυναίκες. Ενώ ακούμε πολύ συχνά στους άντρες να λένε «Άντρας είσαι εσύ; Τι άντρας είσαι εσύ;». Η αντρική ταυτότητα είναι το πιο δύσκολο πράγμα να το στοιχειοθετήσεις και το πιο εύκολο πράγμα να το χάσεις. Αυτές είναι τοξικές συμπεριφορές που έχει δημιουργήσει η πατριαρχία και στα δύο φύλλα.
Δ.Π: Βέβαια, ακριβώς αυτό που περιμένει η κοινωνία από τον άντρα, το αντίθετο έχει φορτώσει στη γυναίκα. Αν είσαι γυναίκα και δυναμική ή γυναίκα και διεκδικείς τα δικαιώματα σου στη δουλειά, τότε είσαι αυταρχική.
Α.Σ:Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θα γυρίσει να πει ότι μια γυναίκα είναι αυταρχική. Ακόμα και σε μια παρέα γυναικών, για μια αυταρχική manager, όλοι θα πούνε ότι αυτή είναι σκύλα.
Και όταν μια γυναίκα καταφέρνει τελικά να πάρει αξιώματα ή βραβεία νιώθω ότι πάντα είναι στημένοι στη γωνία και περιμένουν κι άλλο, πιστεύοντας ότι «να, μία φορά έγινε.»
Δ.Π: Ναι, μάλιστα, το αποδίδουν καμιά φορά στην τύχη και όχι στην σκληρή δουλειά. Είναι πολύ πιο συχνό να πουν ότι ο άντρας δουλεύει σκληρά και τα κατάφερε, απ’ ότι να πουν το ίδιο για τη γυναίκα. Επιπλέον, τις πληρώνουν πολύ λιγότερο. Ας πούμε στην βιομηχανία του κινηματογράφου.
Α.Σ: Αν το αποδίδουν στην τύχη πάλι καλά. Καμιά φορά το αποδίδουν στο ότι κοιμήθηκε με τον έναν και με τον άλλον. Μια πεποίθηση η οποία, βέβαια, είνα προβολή της δικιάς τους επιθυμίας να κοιμηθούν μαζί της. Και αφού θέλουνε εκείνοι, σίγουρα θέλανε και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι το κάνανε πράξη. Και ,φυσικά, γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο, η γυναίκα τα κατάφερε. Σημαντικό είναι ,τελικά, να κατανοήσουμε ότι η πατριαρχία έχει βλάψει και τα δύο φύλλα και όχι μόνο τις γυναίκες και τον τρόπο που σχετίζονται.
Δ.Π: Μόνο που οι άντρες δεν το καταλαβαίνουν.Είναι λίγοι άντρες που αντιλαμβάνονται πόσο σεξισμό υφίστανται και οι ίδιοι.
Α.Σ: Ναι, γιατί προσπαθούν διαρκώς να αποδείξουν ότι είναι άντρες. Ότι είναι καλοί, ότι είναι δυνατοί, ότι μπορούν να πάρουν το SUV. Τι να το κάνεις το SUV μέσα στην Αθήνα;
Δ.Π:Πολλοί φοβούνται ακόμα και την λέξη φεμινισμός. Και μόνο να ακουστεί η λέξη φεμινισμός, φεμινίστρια, φεμινιστικός τρομάζουν. Θεωρούν ότι δεν χρειάζεται, ότι έχει ξεπεραστεί.Αρνούνται να δουν ότι η κοινωνία συνεχίζει να είναι πατριαρχική και ότι οι γυναίκες δεν έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες.
Α.Σ: Έχω ακούσει από νέο άντρα «ψηφίζετε τι άλλο θέλετε;»
Μετά την κατάσταση την οποία βιώνουμε ελάχιστες ζωές θα μείνουν ανεπηρέαστες. Το θέατρο υπάρχει εδώ και χιλιετίες. Μπορεί, τελικά, αυτή η κατάσταση να το επηρεάσει;
Α.Σ:Φέτος ήδη έχει επηρεαστεί. Θα λειτουργήσουμε με βάση εντολές του Υπουργείου Υγείας. Βέβαια, το θέατρο είναι ανθρώπινη λειτουργία που έχει επιβιώσει από παγκόσμιους πολέμους, κι από επιδημίες. Οπότε γιατί να μην το κάνει και αυτή τη φορά;
Δ.Π: Τα μικρά θέατρα ήδη αντιμετώπιζαν πάρα πολλά προβλήματα. Από το πως πληρώνονται οι ηθοποιοί, που συνήθως δεν πληρώνονται. Από το αν τους κολλάνε ένσημα, που συνήθως δεν τους κολλάνε. Γενικά είναι ένας κλάδος που οι άνθρωποι δυσκολέυονται και συχνά κάνουν κι άλλες δουλειές για να τα καταφέρουν. Η πολιτεία πρέπει να στηρίξει. Η κατάσταση θα δυσκολέψει, αλλά θέλω να πιστεύω κι εγώ πως το θέατρο θα επιβιώσει. Και όσοι θα κάνουν παραστάσεις φέτος προσπαθούν, είναι ενεργοί, κάνουν πρόβες και δεν τα παρατάνε. Απλώς θα πρέπει να υπάρξει κάποιου είδους στήριξη από την πολιτεία.
Info:
Συντελεστές:
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Άννα-Μαρία Στεφαδούρου
Σκηνικά: Ηλέκτρα Σταμπούλου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Trailer: Έλενα Κώτση
Παίζει η Δώρα Παρδάλη
Πρεμιέρα: 17 Οκτωβρίου 2020
Παραστάσεις: Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00 (για 12 παραστάσεις)
Εισιτήρια: 12 ευρώ, 10 ευρώ (μειωμένο)
Διάρκεια: 90 λεπτά
Θέατρο 104 (Black Box)
Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | https://www.facebook.com/theatre104/
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | https://www.facebook.com/Girls-and-Boys-101474127877379/?ref=br_rs
Κι αν θεωρούμε συχνά πως τα αλεξίσφαιρα γιλέκα της ψυχικής (μας) υγείας θα βρίσκονται για πάντα κολλημένα σφιχτά στο στέρνο μας, η απώλεια της μπορεί να έρθει ως κεραυνός εν αιθρία και να τρυπήσει γιλέκα και ευοίωνα μέλλοντα. Ο κινηματογράφος, λοιπόν, ελκόμενος από τις πάσης φύσεως ανατροπές και παρεκκλίσεις από ευτυχισμένες καθημερινότητες, έχει επανειλημμένα πιάσει στα σκηνοθετικά και σεναραικά του χέρια ιστορίες απώλειας της ψυχικής υγείας.
Ενώ, επιτελώντας το (αναγκαίο) κοινωνικό του έργο, μιλάει συχνά για εκείνη την λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην προσπάθεια για εξάλειψη της διαφορετικότητας και στην πραγματική ύπαρξη της ψυχικής ασθένειας.
An angel at my table
Σε μια ταινία αποστομωτικής αισθητικής, η Jane Campion αφηγείται αθόρυβα πλην πανέμορφα της ιστορία της Νεοζηλανδής συγγραφέως, Janet Frame. Ακουλουθώντας την από τα παιδικά της χρόνια, μας μιλά για μια μαθήτρια δημοτικού με ελάχιστους φίλους και για μια εσωστρεφή έφηβη που διαγιγνώσκεται με σχιζοφρένεια και νοσηλεύεται σε τοπική ψυχιατρική κλινική όπου της επιβάλλονται απανωτά ηλεκτροσόκ ως μορφή θεραπείας.Όταν η διάγνωση θα αποδειχτεί εσφαλμένη, η Janet θα πάρει εξιτήριο από την κλινική και τραυματισμένο εισιτήριο σε μια ζωή- διαρκή αναζήτηση προσωπικής ταυτότητας. Η Jane Campion, εδώ, παραδίδει μια ήρεμη πλην ηχηρή παραβολή για όλα εκείνα τα υπέροχα πλάσματα που δεν αποδείχθηκαν ποτέ «κανονικά».
Shock Corridor
Ο ιδιοσυγκρασιακός δημιουργός των ‘60s Samuel Fuller ξεκινά την ιστορία του από την πρόθεση ενός δημοσιογράφου να βρεθεί έγκλειστος σε συγκεκριμένη ψυχιατρική κλινική προκειμένου να διαλευκάνει μια υπόθεση δολοφονίας.Ο οικειοθελής του, όμως, εγκλεισμός μετατρέπεται σε εφιάλτη όταν νιώθει ότι οδηγείται αναπόδραστα στην δική του προσωπική «τρέλα». Με αφορμή ένα δημοσιογραφικό εγχείρημα, ο Samuel Fuller πλάθει μια ιστορία σοκαριστική κατάθεση των συνθηκών διαβίωσης στις ψυχιατρικές κλινικές. Και εν τέλει μια ρεαλιστική απεικόνιση της ίδιας μας της τάσης να δαιμονοποιούμε το διαφορετικό και να «τρελαίνουμε» το παρεκκλίνον.
Safe
O Todd Haynes στην δεύτερη μόλις μεγάλου μήκους του ταινία, το 1995, με αφορμή την ξαφνική ασθένεια της εύπορης αστής Carol White, η οποία εμφανίζεται εν είδει αλλεργίας σε όλο της τον γνωστό κόσμο, μιλάει για το αμερικάνικο μεγαλοαστικό όνειρο ως παράγοντα απορρύθμισης του ψυχισμού. Όσο η Carol ανακαλύπτει πως η δική της ασθένεια αποτελεί κοινό βίωμα για δεκάδες Αμερικάνους, τόσο απορρίπτει αργά αλλά σταθερά κάθε ίχνος της προήγουμενης της ζωής, οδηγούμενη αργά αλλά σταθερά στην απόλυτη απομόνωση και στην καταβύθιση στην παράνοια. Έχοντας ως σύμμαχο του, την Julianne Moore στην ίσως καλύτερη ερμηνευτική της στιγμή, ο Todd Haynes καταρρίπτει το αμερικάνικο όνειρο εκ των έσω.
The story of Adele H.
Ο François Truffaut σε μία από τις λιγότερο διάσημες ταινίες του, αφηγείται την ιστορία του ανεκπλήρωτου έρωτα της Adele για κάποιον υπολοχαγό.Όταν ο υπολοχαγός θα απορρίψει επανειλημμένα τις ερωτικές εκκλήσεις της Adele, εκείνη αργά αλλά σταθερά θα παραδοθεί σε μια εμμονή που θα την οδηγήσει στην παράνοια. Ο Truffaut επιλέγοντας ως σύμμαχο την αψεγάδιαστη πλην εύθραυστη ομορφιά της Isabelle Adjani μιλάει για τα μεγάλα ερωτικά πάθη, για τις εμμονές και για την ερωτική τρέλα ως απόλυτη πραγματικότητα και ρεαλιστικό ενδεχόμενο.
The Madness of King George
Στην μεγαλύτερη του σκηνοθετική στιγμή ο Βρετανός Nicholas Hytner ξεκινά την αφήγηση του από την αναπόδραστη ταραχή που προκαλεί στο βασίλειο της Αγγλίας, η ξαφνική καταβύθιση στην παράνοια του Βασιλιά Γεώργιου του Τρίτου. Ο Βασιλιάς, λοιπόν, τρελαίνεται και η διάδοχη κατάσταση περιλαμβάνει διαρκείς επιθέσεις στην εξουσία από γιους, συγγενείς και πάσης φύσεως συμβούλους. Ο Nocholas Hytner, εδώ, σύγκέντρωσε την υποκριτική αφρόκερμα της βρετανικής σκηνής (Nigel Hawthorne, Helen Mirren, Rupert Everret, Rupert Graves) και βρήκε άξιο σύμμαχο στην διασκευή του θεατρικού έργου του Alan Bennet για να αφηγηθεί για μια ιστορία αρχομανίας και αναπόδραστης έλξης από την εξουσία.
Το Φεστιβάλ Δράμας Ταξιδεύει στο Κανάλι της Βουλής και παρουσιάζει 32 μικρά κινηματογραφικά «διαμαντάκια» στη νέα ζώνη προβολής ταινιών μικρού μήκους του σταθμού με τον τίτλο «Μικροκύματα».
Η νέα ζώνη, που εγκαινιάζεται αυτήν την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου τα μεσάνυχτα, εντάσσεται στο νέο πρόγραμμα του Τηλεοπτικού Σταθμού της Βουλής των Ελλήνων και θα περιλαμβάνει βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους όλων των ειδών - μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και animation- από την ελληνική και τη διεθνή κινηματογραφική παραγωγή.
Τη νέα αυτή ζώνη, που στόχο έχει να δώσει βήμα στην μικρού μήκους ταινία , θα εγκαινιάσει αφιέρωμα σε βραβευμένες ελληνικές ταινίες του Φεστιβάλ Δράμας της εξαετίας 2013-2018. Το αφιέρωμα θα παρουσιάσει 32 μικρές ταινίες, σε 10 ωριαίες συλλογές (που αντιστοιχούν σε 2,5 μήνες προβολών).
Αυτή την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου θα προβληθούν οι ταινίες Κύβος του Αλέξανδρου Σκούρα (2016), Twist του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου (2016) και Ο Σπόρος της Ιφιγένειας Κοτσώνη (2015).
Το πρόγραμμα είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Αντώνη Παπαδόπουλου, επί σειρά ετών καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ Δράμας. Η διανομή των ταινιών έγινε από την t-shOrt.
Τα «Μικροκύματα» θα δίνουν ραντεβού με τους φίλους της μικρού μήκους ταινίας κάθε Παρασκευή τα μεσάνυχτα και σε επανάληψη κάθε Σάββατο στη 01:00, στον Τηλεοπτικό Σταθμό της Βουλής των Ελλήνων.
Eδώ θα βρείτε το τρέιλερ για τα «Μικροκύματα»:
https://www.youtube.com/watch?v=RHSq5pBRYwc
Περισσότερες πληροφορίες:
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. (Γραμματεία Φεστιβάλ Δράμας)
Γραφεία Δράμας: τηλ. 25210 47575
Γραφεία Αθήνας: τηλ. 210 3300309
- Instagram: https://www.instagram.com/dramafilmfestival/
- Youtube: https://www.youtube.com/user/dramafilmfestival/
- FilmFreeway: https://filmfreeway.com/dramafilmfestival
- Hashtag: #dramafilmfestival & #DISFF43
Κι αν δεν υφίσταται παρθενογένεση στην τέχνη, υφίστανται πάντα κόκορες που κάνουνε χρυσά αυγά. Κι έτσι, εδώ, ο Παλαιστίνιος Elia Suleiman πατάει πάνω στον κανόνα της μη-παρθενογένεσης και στην παράδοση του Ζακ Τατί για να γεννήσει ένα μικρό κωμικοτραγικό κινηματογραφικό διαμάντι. Μια ταινία που χαρίζει και αυτή ένα ταξίδι αλά Play-Time στον «μοντέρνο» κόσμο για να μιλήσει, όμως, όχι για το καθολικό της αλλοτρίωσης αλλά για το ειδικό, της αναζήτησης εθνικής ταυτότητας. Ένας παλαιστίνιος, λοιπόν, σκηνοθέτης ξεκινά ένα ταξίδι ευχόμενος να βρει την Ιθάκη του σε κάποιον μεγάλο κινηματογραφικό παραγωγό του Παρισιού ή της Νέας Υόρκης. Η καλλιτεχνική όμως απόρριψη θα αποδειχτεί χυλόπιτα μεγατόνων, με παραγωγούς να αναλώνονται σε ασάφειες περί ταινίας για την Παλαιστίνη που δεν είναι αρκετά για την Παλαιστίνη και σε μεγαλόσχημες δηλώσεις πως αν κάποτε, κάτι αλλάξει, ίσως ναι, αλλά και όχι. Ένα ταξίδι που έχει, όμως, μόνο ως σεναριακή αφορμή την αναζήτηση χρηματοδότησης της ταινίας, για να μιλήσει, τελικά, για έναν άνθρωπο εκπρόσωπο ενός εξωτικού φρούτου όμορφου πλην άνοστου και ενός λαού οικείου και ταυτόχρονα απόλυτα ξένου.
Ο Elia Suleiman σκηνοθετεί την ιστορία με μία αισθητική που χαρίζει στον ρεαλισμό της την αναγκαία ποιητικότητα και στο κωμικό της το αναγκαίο τραγικό. Και αν ανά στιγμές αναφωνήσουμε «κάπου σε ξέρω, κάπου σ’ έχω ξαναδεί» ψάχνοντας γνώριμες κινηματογραφικές αναφορές, τελικά , ο σκηνοθέτης καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα της διακριτής κινηματογραφικής αισθητικής και να τέρψει τα σινεφιλικά μας μάτια.
Ενώ, ποντάροντας σε ένα σενάριο που επενδύει στην εικόνα και λιγότερο στον λόγο καταφέρνει να φέρει στο προσκήνιο Μπάστερ Κίτον και Ζακ Τατί ανανεώνοντας τους προβληματισμούς της αποξένωσης και της δυσκολίας επιβίωσης σε έναν κόσμο που εκμοντερνίζεται γρηγορότερα από τις αντοχές μας. Και χαρίζοντας τους την αύρα ενός σύγχρονου σινεμά που ξέρει να χειρίζεται άριστα την πρώτη του ύλη και να βγαίνει νικητής.
3,5/5
-Γέμισα σπυράκια στα μάγουλα απ’ τις μάσκες. -Σε ποιο μάγουλο; -Και στα δύο.
-Κρασί; Λευκό ε; Μην ξεκινήσουμε από τώρα τα κόκκινα. Σκάει ο τζίτιζτικας. -Έχουμε. Να βγάλω;
-Θα βγούμε στο μπαλκόνι; -Μυρίζει όλο το σπίτι μπέικον. -Έβαλα τον απορροφητήρα. -Θα βάλω κρασί. -Θα ψήσω ψωμάκια. -Λευκό ε;
-Τηλεόραση; -Αφού δεν πήραμε. -Θα πάρουμε;
-Ναι, έτσι θα πάει. Κι η άλλη βδομάδα. Κι η παρα-άλλη.
-Θα βγαίνουμε να τρέχουμε; -Θα βγαίνουμε.
-Θα χει καλές ταινίες στην τηλεόραση; -Κι αν δεν έχει;
Δευτέρα 05/10
Star 00:45-Οδηγός Αισιοδοξίας
Τζένιφερ Λώρενς και Μπράντλει Κούπερ σε χολιγουντιανή δράση σε μία από τις καλύτερες ρομαντικές κομεντί των τελευταίων ετών. Ψυχολογικά τραύματα και τραυματικά παρελθόντα μπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι ερωτικών ιστοριών που ζητάνε απεγνωσμένα εκπλήρωση. Κι αν το σινεμά μπορεί να είναι αντίδοτο σε φθινοπωρινές μελαγχολίες, εδώ θα βρει την απόλυτη ενσάρκωση του feel good πλην ποιοτικού εαυτού του.
Τρίτη 06/10
Star 01:00- Παρθένος ετών 40
Ο Τζουντ Άπατοου χάρισε, το 2005, στην κινηματογραφική ιστορία μία σπαρταριστή κωμωδία για έναν άντρα που έχει είναι ακόμα παρθένος στα 40 του χρόνια. Και βρίσκει την ιδανική ενσάρκωση του χαρακτήρα που έπλασε στον Στιβ Καρέλ. Έναν Στιβ Καρέλ που μετατρέπεται αυτοστιγμεί στο απόλυτο πρόσωπο του γλυκού πλην αφελούς παιδιού που ψάχνει αιωνίως να βρει τι –τελικά- θέλουν οι γυναίκες.
Τετάρτη 7/10
ΕΡΤ2 22:00- Ορλάντο
Η Σάλι Πότερ στην αρτιότερη αισθητικά κινηματογραφική της στιγμή, εμπνέεται από το μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ και παραδίδει ένα κινηματογραφικό διαμάντι. Η Βασίλισσα Ελίζαμπεθ διατάζει τον νεαρό ευγενή Ορλάντο να παραμείνει νέος. Και εκείνος, πάραυτα, το πράττει. Σάλι Πότερ και Βιρτζίνια Γουλφ του αλλάζουν ,κατά τη διάρκεια ταινίας και μυθιστορήματος, αιώνες, φώτα, πρόσωπα και φύλα σε μια πορεία αιώνια και μοναχική.
Πέμπτη 8/10
Mega 02:00- Κάποτε στο Μεξικό
Το Mega προσφέρει, εδώ, απλόχερα χολιγουντιανό οφθαλμόλουτρο για όλα τα γούστα, διά χειρός Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ. Τζόνι Ντεπ, Σάλμα Χάγεκ, Αντόνιο Μπαντέρας και Έβα Μέντες πρωταγωνιστούν σε μία ιστορία ναρκωτικών, διαφθοράς και ανελέητου μεξικάνικου ήλιου. Κι αν ο Ροντρίγκεζ δεν μας χάρισε τους πλέον αριστοτεχνικά πλασμένους εμπόρους ναρκωτικών, δεν παύει να αποτελεί μία δελεαστική μεταμεσονύχτια χολιγουντιανή πρόταση.
Παρασκευή 9/10
Open 22:15-Watchmen
Μέσα στη δίνη της κινηματογραφικής μόδας που θέλει τις μεταφορές κόμικ να έχουν επανέλθει δυναμικά στις κινηματογραφικές αίθουσες, ο Zack Snyder αγγίζει με τα σκηνοθετικά του χέρια το κόμικς του Άλαν Πάρκερ, Watchmen. Και μας χαρίζει μια στρατιά σούπερ-ηρώων με ανθρώπινα ελαττώματα και –τελικά- αντιηρωικές συμπεριφορές, δημιουργώντας ,εν τέλει, ένα μικρό προσωπικό κινηματογραφικό λογύδριο για την έννοια του νόμου και της ανομίας.
Ο σκύλος μου είδε το Ρόμα του Αλφόνσο Κουαρόν. Ανέβηκε στο κρεβάτι, ξάπωσε δίπλα μου με την κοιλίτσα του προς το ταβάνι και γύρισε προς την οθόνη. Κοιμήθηκε πολύ γρήγορα. Νομίζω πως η ταινία δεν του άρεσε. Και δεν μου άρεσε κι εμένα.
Ο σκύλος μου διάβασε Μαθηματικά της Δευτέρας Γυμνασίου. Ένα βροχερό απόγευμα ήρθε έξω από το παράθυρο μου, ξάπλωσε μέσα στη βροχή με την κοιλίτσα του προς το πάτωμα και έκατσε εκεί μόνος του, να με κοιτάζει να λύνω εξισώσεις και να γίνεται παπί από τη βροχή. Κοιμήθηκε πολύ γρήγορα. Νομίζω πως οι εξισώσεις δεν του αρέσανε. Και δεν μου αρέσανε κι εμένα.
Ο σκύλος μου έκανε γυμνισμό στο Πήλιο.Εγώ ξάπλωσα στην ψάθα και διάβαζα ένα βιβλίο που όλοι τυφλώνονται κι ένας σκύλος κλάιει. Σκέφτηκα «αν εγώ τυφλώθω, ο σκύλος μου αποκλείεται να κλαίει.». Εκείνος, είχε ανέβει σε έναν βράχο με μια γυμνή Γαλλίδα και κάνανε μακροβούτια. Ο σκύλος μου την κέρδιζε στο μακροβούτι. Εκείνη θύμωνε, «Ca suffit, petit chien». Ο σκύλος μου συνέχιζε να την κερδίσει. Βαρέθηκε και έφυγε. Νομίζω πως τα Γαλλικά δεν του αρέσανε. Και δεν μου αρέσανε κι εμένα.
White God (2014)
Ένα κορίτσι έχει έναν σκύλο. Η μαμά φεύγει κι ο μπαμπάς αρνείται να τον κρατήσει. Μια απλή ιστορία οικογενειακών διαφωνιών, μετατρέπεται στα χέρια του Ούγγρου, Kornél Mundruczó, στην απόλυτη ιστορία εκδίκησης της ίδια της φύσης για την βία στην οποία ανηλεώς την υποβάλλουμε. Και σε μία ιστορία που μπορεί να μας κάνει να βάλουμε σε νέες βάσεις την σχέση αδέσποτου και δεσποζόμενου. Και ίσως να μας κάνει να κατανοήσουμε πως τελικά, η αγάπη του αφεντικού προς το κατοικίδιο ρέπει συχνά προς αυτή του εξουσιαστή προς τον εξουσιαζόμενο. Μια σκληρή ταινία, για γερά φιλοζωικά νεύρα.
White Dog (1982)
Δια χειρός Samuel Fuller, ήρθε το 1982, η ταινία «White Dog», βασιμένη στην πραγματικότητα της εκπαίδευσης σκύλων ώστε να επιτίθενται σε μαύρους. Εδώ, η ιστορία αφορά μία γυναίκα η οποία προσπαθεί αναστρέψει την «ρατσιστική ανατροφή» ενός τέτοιου σκύλου. Άλλη μια σκληρή ταινία, η οποία με αφορμή την δυνατότητα εκπαίδευσης της σκυλίσιας ψυχής, μιλάει για την ηχηρή απουσία της ίδιας της δικιάς μας ανθρώπινης ψυχής.
Au Hasard Balthazar (1966)
O Balthazar είναι ένας γάιδαρος που αλλάζει ανθρώπινα χέρια, ο Bresson ένας σκηνοθέτης που με τα ανθρώπινα του χέρια άλλαξε τον ρου του κινηματογράφου. Η συνάντηση τους αποδείχτηκε καλλιτεχνικά, απολύτως, γόνιμη χαρίζοντας στην κινηματογραφική ιστορία μία από τις πλέον αναγνωρισμένες arthouse ταινίες της. Σε μια ιστορία με υπνωτιστικούς ρυθμούς, ο Balthazar πηγαίνει από άνθρωπο σε άνθρωπο κι από τόπο σε τόπο κι ο Bresson δημιουργεί μια παραβολή για αγίους και γι’ αμαρτωλούς.
Kes (1969)
Στην δεύτερη και –ίσως- καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας του, ο Κεν Λόουτς μας αφηγείται την ιστορία ενός μικρόσωμου εφήβου της αγγλικής εργατικής τάξης και του γερακιού που αποφασίζει να φροντίσει. Μια ταινία που μιλάει ισόποσα για τρυφερότητα και εκμετάλλευση και βρίσκει την χρυσή τομή ανάμεσα στο τραγικό και στο κωμικό. Και ,εν τέλει, ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή που μπορεί να σας χαρίσει την ίδια στιγμή αβίαστο γέλιο και δάκρυ κορόμηλο.
Life of Pi (2012)
Ο Ang Lee, το 2012, μοιάζοντας να έχει βαρεθεί τον ίδιο του τον βαρύγδουπο κινηματογραφικό εαυτό, αφηγείται στο κοινό την ιστορία του Pi και της τίγρης του. O Pi και ο Ρίτσαρντ Πάρκερ, η τίγρης που εξέτρεφαν οι γονείς του στον ζωοολογικό τους κήπο, θα βρεθούν μεσοπέλαγα, μοναδικοί επιζώντες ενός τραγικού ναυαγίου. Και προκειμένου να κερδίσουν το παιχνίδι της επιβίωσης, θα αναπτύξουν μία πολύ ιδαίτερη σχέση. Μία ταινία που προσεγγίζει σεναρικά και αισθητικά το θέμα της με παιδιάστικη αφέλεια, προσφερόμενη, όμως, για μία απολαυστική κινηματογραφική βραδιά για όλη την οικογένεια.
Μια κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκινάει με εξαγγελίες για λίγο ακόμη καλοκαίρι, ολοκληρώνει τον κύκλο των περισσότερων θερινών κινηματογράφων της πόλης με δύο ταινίες, το -ίσως οσκαρικό- «The Trial of the Chicago 7» και το -σίγουρα ατμοσφαιρικό- «Vivarium».
Κι αν ο Άαρον Σόρκιν αποφάσισε να μεταφέρει στην κινηματογραφική οθόνη την δίκη επτά ακτιβιστών ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, το 1968, κι αν οι πρώτες προβλέψεις μιλάνε για φαβορί στην οσκαρική κούρσα, η καλοκαιρινή ψυχή (μας) ψηφίζει για αυτή τη βδομάδα το αουτσάιντερ, ανυπομονώντας να βάλει το λεπτό της μπουφανάκι και να πάρει την τελευταία της θερινή κινηματογραφική τρομάρα.
Νεαρά και μη, λοιπόν, ζευγάρια σπεύσατε στα σινεμά για να δείτε πως γκρεμίζονται τα όνειρα (σας). Εδώ, νεαρό και ερωτευμένο ζευγάρι (Jesse Eisenberg και Imogen Poots) αποφασίζει να στεγάσει τον έρωτα του κοντά στην δουλειά της γυναίκας. Επόμενη κίνηση, η επίσκεψη σε μεσιτικό γραφείο. Επόμενη κίνηση, η εγκατάσταση σε μια όμορφη μονοκατοικία με πράσινη ταπετσαρία. Επόμενη κίνηση, η προσπάθεια για γνωριμία με τους γείτονες και η προσπάθεια για μια βόλτα εκτός των συνόρων της συνοικίας. Δύο προσπάθειες που θα μείνουν μετέωρες και ανικανοποίητες σε μια γειτονιά που είναι, τελικά, γεμάτη πανομοιότυπες μονοκατοικίες με πράσινες ταπετσαρίες και κόκκινες στέγες. Και σε μια γειτονιά που εν είδει λαβυρίνθου δεν διαθέτει κανέναν Μινώταυρο ως σφάγιο στο βωμό της πιθανής εξόδου. Αντίθετα, μοιάζει να διαθέτει μόνο οριστική κατδίκη σε αιώνιες βόλτες ανάμεσα σε πρασινοκόκκινα σπιτάκια και τακτοποιημένα άσπρα συννεφάκια.
Με ένα σενάριο που πατάει σταθερά στη γραμμή που χωρίζει το πιθανό folie a deux και το απίθανο της μεταφυσικής, καταφέρνει να διατηρήσει το γιατί και to πως στην άκρη γλωσσών και μυαλών σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ενώ, απεκδυόμενο –εν μέρει- την φιλοσοφική του διάσταση και ρέποντας προς το αμιγές θρίλερ ξέρει να δίνει τις δέουσες και πολυαναμενόμενες απαντήσεις ακριβώς τη στιγμή που πρέπει. Αρνούμενο, βέβαια, την φιλοσοφική του υπόσταση, μοιάζει να «περνάει» επιδερμικά τα όσα ,ίσως και να, θέλει να μας πει για ένα καλοστημένο σύστημα ευνουχισμού ονείρων ή (και) για την ορμή των οικογενειακών δεσμών.
Διαθέτοντας, λοιπόν, ένα σενάριο προσανατολισμένο στο θρίλερ, η σκηνοθεσία μοιάζει να προσφέρει ένα πλαίσιο υπέρ του δέοντος υπνωτιστικό και ,αισθητά, λιγότερο του δέοντος τρομακτικό. Αν, λοιπόν, αναμένετε τα μπαμ και τα μπουμ του αγνού κινηματογραφικού τρόμου, ο σκηνοθέτης θα σας προσφέρει στο πιάτο, μόνο, την ατμόσφαιρα ενός λαβυρίνθου και θα σας καλέσει να βρείτε τον τρόμο μέσα από τα δικά σας προσωπικά αδιέξοδα. Αν, πάντα, ζητάτε διακριτές καλλιτεχνικές ταυτότητες, ο Lorcan Finnegan είναι εδώ για να αφήσει την κινηματογραφική του στάμπα στα καλοκαιρινά μας βράδια.
2,5/5
Είναι που πήγες την Κυριακή στην παραλία και φύσαγε σαν τρελός. Κι είναι που το θες το ζακετάκι. Κι είναι που το μοχίτο σου φάνηκε κρύο. Και μετά πήρες κόκκινο κρασί. Και τα μπλεξες. Και σε χτύπησε. Και κοιμήθηκες με το σεντόνι. Άνοιξες το ντουλάπι μεσα στο βράδυ. Η πικέ κουβέρτα έπεσε στο κεφάλι σου. Και το πρωί κρύωνες. Hπιες καυτό γαλλικό.
Το βράδυ θα δεις ταινία. Στην τηλεόραση. Με την πικέ κουβέρτα στα πόδια.
28/9 Ώρες αγωνίας
OPEN-20:00
Σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί κι ο άνθρωπος που δεν ξεχνάει να ‘ναι άνθρωπος. Όχι, στην ταινία, δεν έχουμε ιό, αλλά τον τυφώνα Κατρίνα και έναν πατέρα που προσπαθεί να σώσει την κόρη του. Ο αδικοχαμένος Paul Walker στο έλεος του τυφώνα και της πατρικής αγάπης υποδέχεται την τηλεοπτική εβδομάδα με μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας με μπόλικη δράση και γαλάζια μάτια.
29/9 Alien
ALPHA-23:00
Η δυστοπία που ζούμε φαίνεται να ξυπνάει στα κανάλια ένστικτα σινεφιλικής επιστροφής στο μακρινό αλλά και στο πιο πρόσφατο κινηματογραφικό μας παρελθόν επιστημονικής φαντασίας. Κι έτσι, εδώ, μας υπενθυμίζει το αριστουργηματικό πρώτο Alien (1979), του Ρίντλει Σκοτ. Στο ρόλο του κυνηγού εξωγήινων θα βρεθεί, εδώ, η Σιγκούρνι Γουίβερ. Παγιδευμένη σε ένα διαστημόπλοιο, στο έλεος μιας άγνωστης πλην αιμοβόρας μορφής ζωής.
30/9 Οι μισητοί Οχτώ
STAR-23:45
Ο Ταραντίνο συναντάει το γουέστερν και το γουέστερν συναντάει τον Ταραντίνο, σε μία από τις πλέον ανανεωτικές και ανένταχτες ταινίες των τελευταίων ετών. Με ένα σενάριο γεμάτο μυστήριο κι αναπάνταχες ανατροπές, ο Ταραντίνο, εδώ, μεταχειρίζεται ένα all star cast και ένα κλασικό κινηματογραφικό είδος για να του χαρίσει την σφραγίδα της προσωπικής κινηματογραφικής του μαγκιάς και σφραγίδας.
01/10 Ex Machina
STAR-02:45
Στο γνωστό μοτίβο της εβδομάδας ,aka επιστημονική φαντασία, το Star μοιάζει να παίρνει όρκο πως η τηλε εργασία και τα νυσταγμένα πρωινά στο σπίτι έχουν, πλέον, γενικευθεί. Και, έτσι, μας χαρίζει την ίσως καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων ετών, σε μία τηλεοπτική προβολή στις 02:45. Ρομπότ, ανθρωποειδή κι η ίδια η φύση μας μπλέκονται σε ένα φιλοσοφικό γαιτανάκι για την σχέση μας με την τεχνολογιά και την ίδια την ανθρώπινη ταυτότητα. Θα πιείτε μερικά ποτηράκια κόκκινο κρασί. Θα ανοίξετε το Star, θα νυστάζετε. Μια όμορφη γυναίκα θα μπει από το παράθυρο σας. Μην την κεράσετε κρασί. Είναι ρομπότ.
02/10 Τροία
STAR-21:00
O Brad Pitt με μακριά ξανθιά κώμη στον ρόλο του Αχιλλέα, ο Orlando Bloom με κοιλιακούς φέτες στον ρόλο του Πάρη και η Diane Kruger με καταπράσινα μάτια στο ρόλο της Ωραίας Ελένης. Μια κινηματογραφική μεταφορά της Ιλιάδας γεμάτη χολιγουντιανή γκλαμουριά. Κι αν το κομμάτι της ιστορικής ακρίβειας μας καλεί σε σχόλια που ξεκινούν με την φράση «Αν ζούσε ο Όμηρος», η ομορφιά των πρωταγωνιστών ανοίγεται μπροστά στα μάτια και τους τηλεοπτικούς δέκτες, άπειρη. Και μας χαρίζει τελικά μια κινηματογραφική βραδιά απενοχοποιημένης διασκέδασης.
Είδα
Video
