Σοφία Γουργουλιάνη
Γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στη Λάρισα, νιώθει σπίτι της το Πήλιο. Χρωστάει σε ένα φορητό DVD Player, στον Τρίερ, στον Αλμοδοβάρ και στον Φασμπίντερ τις καλύτερες στιγμές της εφηβείας της. Και στο «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» τα πρώτα δάκρυα σε παράσταση. Είναι, πια, ερωτευμένη με το θέατρο και αγαπάει αγιάτρευτα το σινεμά.
Οι υπερηρωικές ταινίες εκτείνονται αισθητικά από τα σκοτάδια των ηθικών διλημμάτων του Νόλαν έως τα τηλεοπτικής αισθητικής teen movies. Εδώ, o Τζον Γουότς επενδύει στην φρεσκάδα του πρωταγωνιστικού διδύμου, Τομ Χόλαντ και Ζεντάγια, για να χαρίσει μια ορμή απόλυτα νεανική στον γνωστό υπερήρωα.
Σκηνοθετικά κινείται στους ταχείς ρυθμούς που μοιάζουν να συνοδεύουν την καθημερινότητα ενός μοιραία μεταβαλλόμενου κόσμου. Ενός κόσμου που ανήκει πλέον στους millennials και που δικαιούνται, εν τέλει, μία ταινία φτιαγμένη στα μέτρα τους. Τα χρώματα ξεχωρίζουν για την φλούο διάσταση και οι εναλλαγές των πλάνων διαθέτουν ρυθμούς καταιγιστικούς. Κι αν, συχνά, οι ρυθμοί επηρεάζουν την απόλυτη κατανόηση των όσων συμβαίνουν, η φρεσκάδα παραμένει αναλλοίωτη καθ’ όλη τη διάρκεια της.
Σεναριακά διαθέτει μια σειρά από ευρήματα που στοχεύουν απόλυτα στην καρδιά των Spiderman φανς και επιδιώκουν απολύτως να τους χαρίσουν ένα ταξίδι σε ταυτότητες και παρελθόντα των απανταχού Spiderman. Παράλληλα επιχειρεί να «παίξει» με την έννοια του υπερήρωα και τα όποια ηθικά διλήμματα συνοδεύουν την σωτήρια ενός κόσμου σε κατάρρευση.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ταινία που διαθέτει την αίγλη ενός απόλυτα μοντέρνου Spiderman ενταγμένου στο σήμερα των millennials. Ενός, όμως, υπερήρωα που αφήνει ημιτελείς τις σεναριακές και σκηνοθετικές του προσπάθειες. Καταφέρνει, όμως, στα σημεία να παραδώσει αγνή διασκέδαση.
2,5/5
Με την ΕΜΥ να έχει προειδοποιήσει για τα πρώτα μεγάλα κρύα του φετινού χειμώνα, πόλεις και βουνά υποδέχονται τα πρώτα χιόνια. Για όσους τα χιόνια μοιάζουν, ακόμα, με όνειρο χειμερινής νυκτός, τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν καλούν σίγουρα στην συνειδητοποίηση του τέλους ακόμα μίας χρονιάς. Ενός τέλους που πάντα (προς)καλεί με τη σειρά του σε αναθεωρήσεις με λίγο ή πολύ αλκοόλ και σε χειμερινές οικογενειακές ή μοναχικές στιγμές στον καναπέ. Η τηλεόραση πιστή στα κινηματογραφικά της ραντεβού χαρίζει επιλογές από σινεφίλ γερμανικό κινηματογράφο των ‘70s έως σύγχρονο fantasy.
14/12 Open: 21:00 Ένας Υπέροχος Άνθρωπος
Ο Ρον Χάουαρντ δημιουργεί, εδώ, μία ταινία πρότυπο του μέινστριμ σινεμά και καταφέρνει να σε παρασύρει σε ένα σύμπαν παράνοιας και ιδιοφυίας, ψευδαισθήσεων και απόλυτης αφοσίωσης. Ο Τζον Νας (Ράσελ Κρόου) αποτελεί, λοιπόν, την απόλυτη διεθνώς αναγνωρισμένη μαθηματική ιδιοφυία. Θα δει, όμως, την ζωή του να ανατρέπεται όταν θα βρεθεί στα δίχτυα μιας συνωμοσίας της CIA. Μιας συνωμοσίας που θα αποδειχτεί, όμως, τάχιστα αποκύημα της φαντασίας του. Και θα απαιτήσει πάραυτα την ανιδιοτελή κι αδιαπραγμάτευτη αγάπη κι αφοσίωση. Μια ιστορία συγκινητική, ιδωμένη και φτιαγμένη με υλικά την απουσία ελιτισμού και τον κάποιο δακρύβρεχτο ελιτισμό.
15/12 Σκάι: 21:00 Το Βασίλειο των Ουρανών
Ο Ρίντλει Σκοτ συνεργάζεται το 2005 με τον τότε ανερχόμενο Ορλάντο Μπλουμ για να αφηγηθεί μια ιστορία σταυροφοριών με πρωταγωνιστή τον νεαρό σιδηρουργό Βάλιαν ο οποίος θα χρισθεί ιππότης και θα καταφέρει να οδηγήσει στρατεύματα και πατρίδα στη διατήρηση της ειρήνης με τους Μουσουλμάνους αλλά και στην μετέπειτα υπεράσπιση της Ιερουσαλήμ. Μια ιστορία με άλογα, σπαθιά και ξιφολόγχες. Μια ταινία για τους λάτρεις των ταινιών εποχής, των πολεμικών διενέξεων επί της οθόνης και των δολοπλοκιών με φόντο σπαθιά και δόρατα.
16/12 Star: 23:15 Ο Δικαστής
Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και Ρόμπερτ Ντιβάλ βρίσκονται αντιμέτωποι στον ρόλο γιου, όταν ο πατέρας και πρώην δικαστής κατηγορείται για φόνο. Μια ταινία για οικογένειες και σχέσεις υπό διάλυση που παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους και ενδεχομένως να τα καταφέρνουν σε πείσμα των καιρών και των συνθηκών. Ο γιος παλεύει ,εδώ, να ανακαλύψει την αλήθεια και να βρεθεί ξανά το πλευρό του πατέρα του. Κι αν δεν αποτελεί κινηματογραφικό αριστούργημα, η αγωνιώδης αυτή αναζήτηση ενόχου και αγάπης αποτελεί ιδανική συντροφιά για τα κρύα βράδια που είναι ήδη εδώ.
17/12 Βουλή: 22:00 Η Αλίκη στις Πόλεις
Ένας φωτογράφος ,επιστρέφοντας από την Αμερική, γνωρίζει στο αεροδρόμιο μία γυναίκα με την 9χρονη κόρη της. Η παράκληση της γυναίκας στον φωτογράφο να «κρατήσει» για λίγο το κορίτσι θα γίνει η αφορμή για μια φιλία διαρκείας ανάμεσα στον ενήλικο άντρα και το ανήλικο κορίτσι. Η μάνα, λοιπόν, δεν επιστρέφει ποτέ και ο φωτογράφος τριγυρνά από δρόμο σε δρόμο κι από πόλη σε πόλη με το ανήλικο κορίτσι. Ο Βιμ Βέντερς δημιουργεί ένα αφοπλιστικά συγκινητικό road movie χωρίς Ιθάκες αλλά με μόνο όπλο του το ταξίδι.
18/12 Star: 23:30 Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών-Η Επιστροφή του Βασιλιά
To τελευταίο μέρος της τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο Φρόντο και ο Σαμ καθοδηγούμενοι από το Γκόλουμ αναζητούν το Μαγικό Βουνό όπου θα καταστρέψουν το Ένα Δαχτυλίδι. Η ταινία απέσπασε το 2004 11 Όσκαρ και έχει πλέον αναχθεί σε μία από τις καλύτερες fantasy ταινίες όλων των εποχών αλλά και σε μια παραβολή για την δύναμη της εξουσίας που ξέρει πάντα να παρασέρνει ψυχές και στιγμές.
19/12 ANT1: 21:45 The holiday
Κέιτ Γούινσλετ, Κάμερον Ντίαζ, Τζουντ Λο, Τζακ Μπακ σε μία από τις πλέον κλασικές χριστουγεννιάτικες ρομαντικές κομεντί. Δύο γυναίκες αλλάζουν μεταξύ τους πατρίδες και σπίτια για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Μια αλλαγή που δεν κρύβει μόνο διαφορετικές χριστουγεννιάτικές συνήθεις κι έθιμα. Αλλά, ανάμεσα στο χριστουγεννιάτικο μενού κρύβει και την έκπληξη του έρωτα. Δεν πρόκειται για κάποιο καλλιτεχνικό διαμάντι. Είναι, όμως, μια απόλυτα feel god χριστουγεννιάτικη επιλογή. Και μια χαριτωμένη μεταφορά για τον έρωτα που ξέρει να παραμονεύει εκεί που δεν τον περιμένεις.
Αν η θεατρική κίνηση αποδεικνύει πως οι μεγάλοι κερδισμένοι της σεζόν είναι οι κωμικές παραστάσεις με παλμό και με αδιαπραγμάτευτη ψυχή, τότε το σινεμά δεν μπορεί κι αυτό να κινηθεί με τον ίδιο τρόπο ανταποκρινόμενο στην αυξανόμενη ανάγκη του post καραντίνα κοινού για γέλιο κι εγρήγορση.
Ο Άνταμ ΜακΚέι έχοντας λοιπόν δώσει τα διαπιστευτήρια ενός δημιουργού που εισάγει στο genre της μαύρης κωμωδίας τους σύγχρονους καταιγιστικούς (μας) ρυθμούς δεν μπορεί παρά να βρει εύφορο κινηματογραφικό έδαφος για να ανθίσει.
Με το «Don’t Look Up» αφηγείται την ιστορία δύο ερευνητών που ανακαλύπτουν μετά επιστημονικής βεβαιότητας ότι ένας κομήτης πρόκειται να συγκρουστεί με την γη σε 7 μήνες και να εξαφανίσει κάθε ίχνος ζωής από τον πλανήτη μας. Όταν θα επιχειρήσουν να αφυπνίσουν τις πάσης φύσεως συνειδήσεις απέναντι στην επικείμενη (μας) καταστροφή, η επιστημονική γνώση θα αντιμετωπιστεί αρχικά ως διακηρύξεις κάποιων τηλεοπτικών γραφικών τρελών χωρίς επιστημονική βάση. Ενώ, όταν οι πολιτικοί ιθύνοντες θα κατανοήσουν την οδυνηρή πραγματικότητα δεν θα διστάσουν να εργαλειοποιήσουν πολιτικά τον υποψήφιο καταστροφέα κομήτη.
Ο ΜακΚέι δεν δημιουργεί ένα ακόμα disaster movie με αγωνιώδη ατμόσφαιρα και με απελπισμένους πολίτες να προσπαθούν σώσουν ό,τι σώζεται. Αντίθετα χαρίζει μια στιβαρή σάτιρα και δείχνει να τα βάζει ανερυθρίαστα με την απόλυτη αλλοτρίωση.
Έχει δε ως άξιους συμμάχους ένα all-star cast (Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Τζένιφερ Λώρενς, Μέριλ Στριπ, Τιμοτέ Σαλαμέ, Κέιτ Μπλάνσετ) το οποίο θα ανταποκριθεί πλήρως στις απαιτήσεις και θα καταφέρει αβίαστα να χαρίσει ερμηνείες που με βεβαιότητα θα τους οδηγήσουν στα επικείμενα Όσκαρ.
Μία μαύρη κωμωδία που θυμίζει και φέρνει στο νου τον οδυνηρό σουρεαλισμό που βιώνουμε καθημερινά. Την ανθρώπινη βλακεία που περνιέται για αλλοτρίωση. Και την αλλοτρίωση που περνιέται για βλακεία. Αν γελάσετε με το βιτριολικό χιούμορ, μπορεί την επόμενη στιγμή να κλάψετε για τα ίδια μας τα χάλια που βρίσκουν, εδώ, ένα άρτιο κινηματογραφικό σπίτι.
3,5/5
Με τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν, οι μέρες του κρύου και της άδειας μοιάζουν ολοένα να μας (προσ)καλούν στα μαλακά μαξιλάρια του καναπέ. Κι η τηλεόραση μοιάζοντας να εναρμονίζεται με το συνάισθημα της χεμωνιάτικης (μας) ραστώνης δηλώνει πανέτοιμη να συνοδεύσει τα βραδινά μας σπιτικά κρασιά.
6/12
Και οι επτά ήταν υπέροχοι
Open 21:00
Ο Φουκουά, μέτρ των ταινιών δράσης, βασίζεται ,εδώ, στο υλικό από το οποίο πλάστηκαν οι 7 Σαμουράι του Κουροσάβα, αλλά και το κλασικό γουέστερν του 1960 του John Sturges. Η πόλη του Ρόουζ Κρικ βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του βιομήχανου δυνάστη Μπαρθόλομιου Μπογκ και οι κάτοικοι επενδύουν ως ύστατη ελπίδα σε 7 κυνηγούς κεφαλών. Οι 7, λοιπόν, θα κληθούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο βωμό της σωτηρίας της πόλης. Μια ταινία που μπορεί να μην αποτελεί ένα αξέχαστο γουέστερν. Ο Φουκουά, όμως, ξέρει από πρώτο κινηματογραφικό χέρι τα μυστικά της καθηλωτικής δράσης και διαθέτει ένα γοητευτικό all star cast (Ίθαν Χοκ, Κρις Πρατ, Ντένζελ Ουάσινγκτον).
7/12
The hunger games
Alpha 22:30
Σε ένα μελλοντικό δυστοπικό κι αυταρχικό σύμπαν ένα κορίτσι κι ένα αγόρι συμμετέχουν στους ετήσιους Αγώνες Πείνας που μεταδίδονται ζωντανά από την τηλεόραση. Όταν η 16χρονη Κάτνις Έβερντιν (Τζένιφερ Λόρενς) δέχεται εκουσίως να συμμετάσχει, η επιθυμία της αυτή δείχνει να ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη. Tο πρώτο εκ των Hunger Games σε σκηνοθεσία Γκάρι Ρος είναι μια απόλυτα σοβαρή και στιβαρή προσπάθεια αποτύπωσης του λογοτεχνικού σύμπαντος της Σούζαν Κόλινς. Αποτελεί δε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια σύντομη περιπετειώδη δραπέτευση από τις πάσης φύσεως απαιτητικές καθημερινότητες.
8/12
Η προσβολή
ΕΡΤ2 22:00
Μία παρεξήγηση ανάμεσα σε έναν Λιβανέζο Χριστιανό και έναν Παλαιστήνιο πρόσφυγα στην Βυρρητό του σήμερα εγκαταλείπει πάραυτα τα λογικά όρια και οδηγεί τους δύο στα δικαστήρια. Η δίκη μετατρέπεται σε μιντιακό τσίρκο και αποκτά διαστάσεις εθνικές. Διαστάσεις που καλούν τα εμπλεκόμενα μέρη να αναθεωρήσουν τις πράξεις και τα πιστεύω τους. Ένα αγωνιώδες δικαστικό δράμα που μοιάζει να μεταφέρει τη Χολιγουντιανή παράδοση στον κοινωνικό ρεαλισμού του Λιβάνου. Κι ας μην ξεχνάμε ότι η ταινία του Ζιάντ Ντουερί έφτασε μέχρι και την πεντάδα των Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας του 2018.
9/12
Kingsman: Ο Χρυσός Κύκλος
STAR 21:00
Το πρώτο εκ των δύο μερών του Kingsman του Μάθιου Βον, αποτέλεσε μία κατασκοπική περιπέτεια με έντονα κωμικά στοιχεία που κατάφερε εν μέρει να ανανεώσει ένα εν πολλοίς παρεξηγημένο κινηματογραφικό genre. Κατάφερε, μάλιστα, να προσδώσει την αισθητική του βρετανικού φλέγματος σε ένα είδος που έχει ταυτιστεί με το χοντροκομμένο χιούμορ. Το δεύτερο μέρος επιχειρεί να κάνει ένα level up στο mainstream της ταινίας και καταφέρνει εν τέλει να κρατήσει ατόφιο το περιπετειώδες στοιχείο αλλά να αποποιηθεί το μαγικό συστατικό που μας χάρισε μια εξαιρετική κωμωδία. Δεν παύει, όμως, να αποτελεί μια ιδανική βραδινή τηλεοπτική εναλλακτική.
10/12
Η θυσία
Βουλή 22:00
O Αντρέι Ταρκόσφσκι δεν χρειάζεται συστάσεις, με το ποιητικό του σινεμά να τον έχει αναγάγει σε έναν από τους μεγαλύτερους της 7ης τέχνης. Κάθε του ταινία αποτελεί κι ένα απόλυτο κι ολότελα προσωπικό κινηματογραφικό αίνιγμα που ξέρει να ανοίγει τις δικές του πόρτες και να φωλιάζει ξεχωριστά σε κάθε ψυχή και μυαλό. Εδώ, ένας άντρας προσπαθεί με όπλο του την προσευχή να σώσει τον κόσμο από τον Τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο. Μα ταινία για την πνευματικότητα, την πίστη και την ανθρωποφαγία που θα συνοδεύσει, τελικά, όνειρα και πολιτιστικές πεποιθήσεις για πολύ παραπάνω από τις 2,5 κινηματογραφικές της ώρες.
11/12
Οι απίθανοι
STAR 21:00
Αν οι Παρασκευές βράδυ συνοδεύονται από μία κάποια κόπωση η οποία, όμως, επιβάλλεται να συνδυαστεί με την οικογενειακή καλοπέραση, τότε το STAR παρέχει μία εξαιρετική λύση για καθολική ψυχαγωγία. Το Όσκαρ κινουμένων σχεδίων του 2005 είναι μια πανέμορφη ταινία για την ανάγκη μας οικογένεια, αγάπη κι απόλυτη αποδοχή. Μία, λοιπόν, οικογένεια κατασκόπων έχει αποφασίσει να χαρεί την οικογενειακή γαλήνη. Θα αναγκαστεί, όμως, να αποποιηθεί την ανεμελιά όταν θα κληθεί να σώσει τον κόσμο. Η Pixar μπορεί, εδώ, να σας υποσχεθεί μία συγκινητική βραδιά γεμάτη αγκαλιές και τρυφερότητα.
12/12
The Ring
ΣΚΑΙ 00:30
Ένα θρίλερ που συνόδευσε τα -τρομαγμένα- εφηβικά βράδια μιας ολόκληρης γενιάς ξεκινά με μια γυναίκα που προσπαθεί να λύσει το μυστήριο μιας βιντεοκασέτας που οδηγεί στον θάνατο όποιον τολμήσει να τη δει. Με το τηλέφωνο της ταινίας να χτυπά χωρίς σταματημό και να απειλεί την Ναόμι Γουότς για τον επικείμενο θάνατο της, ο Γκορ Βερμπίνσκι χαρίζει ένα ριμέρικ της ομώνυμης Ιαπωνικής ταινίας του Χιντέο Νακάτα που θα μεταμορφώσει αυτόματα το τηλέφωνο σε απόλυτο όργανο ενός κάποιου διαβόλου. Και που εν τέλει μπορεί να σας πεοσφέρει μια βραδιά αγνού κι αδιαπραγμάτευτου κινηματογραφικού τρόμου.
Με την σημερινή πανδημία να μοιάζει να αφαιρεί αδιάκριτα ζωές, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μια άλλη πρωτόγνωρη πανδημία είχε κορυφώσει την δράση της, αυτή του AIDS. Ο κινηματογράφος ανά τις δεκαετίες που μεσολάβησαν έχει βρει συχνά το κουράγιο να αναμετρηθεί καλλιτεχνικά με το AIDS aαναδεικνύοντας τις διαφορετικές επιπτώσεις και πτυχώσεις του, από την απόγνωση έως την ελπίδα.
Τομ Χανκς
Ο Τομ Χανκς αποσπά το 1994 το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του οροθετικού δικηγόρου Andrew στην ταινία «Φιλαδέφεια». Ο Andrew διαθέτει ένα ευοίωνο εργασιακό μέλλον έως την στιγμή που διαγιγνώσκεται με AIDS και πάραυτα απολύεται. Βρίσκει τότε το σθένος και την ελπίδα στο πρόσωπο ενός νέου δικηγόρου να στραφεί νομικά εναντίον των πρώην εργοδοτών του. Ο Χανκς μετατρέπεται, εδώ, στο πρόσωπο της ελπίδας που βρίσκει την δύναμη να ανταπεξέλθει στον σωματικό πόνο, να διεκδικήσει τα κεκτημένα και να τραβήξει τον προσωπικό δρόμο της δόξας της.
Εντ Χάρις
Αν και οι «Ώρες» του Stephen Daldry έχουν συνδεθεί αναπόσπαστα με το έργο της Βιρτζίνια Γουλφ και τις αφοπλιστικές γυναικείες ερμηνείες της ταινίας, ο Εντ Χάρις παραδίδει, εδώ, μια επίσης ανατριχιαστική ερμηνεία. Η ταινία, λοιπόν, που πραγματεύεται το ζήτημα της αυτοκτονίας σε τρεις διαφορετικές εποχές βρίσκει το υποκείμενο του παρόντος στο πρόσωπο του Ρίτσαρντ (Εντ Χάρις) ενός διάσημου συγγραφέα την ημέρα μίας βράβευσης του. Η πιθανή, όμως, ηδονή μιας κάποιας βράβευσης δεν επέρχεται ποτέ γιατί ο Ρίτσαρντ βρίσκεται στα τελευταία στάδια της νόσησης από AIDS. Ο Εντ Χαρις αποδίδει με λεπτότητα και αναπότρεπτη οργή το τότε ανίατο μιας ασθένειας και την απελπισία που αυτό μπορεί να επισύρει.
Ράμι Μάλεκ
Η ταινία του 2018 του Bryan Singer ,«Bohemian Raposdy», αφηγείται την ιστορία των Queen και βρίσκει τον ιδανικό ενσαρκωτή του Freddie Mercury στο πρόσωπο του Ράμι Μάλεκ. Ο Μάλεκ μεταμορφώνεται, εδώ, στον Mercury και παραδίδει μία ερμηνεία που μετατρέπεται στην απόλυτη tour de force της ταινίας. Η ταινία δεν επεκτείνεται σε βάθος και σε αφηγηματικό μήκος στην περίοδο της ασθένειας του Mercury από AIDS αποφεύγοντας, μάλλον συνειδητά, τον μελοδραματισμό. Μιλά, όμως, για τα πρώτα στάδια μιας ασθένειας που μοιάζει να γκρεμίζει έναν κόσμο κι έναν ήρωα. Ο Μάλεκ όμως ως Mercury μοιάζει εδώ στα πρώτα στάδια της ασθένειας να ανακτά μια πρωτόγνωρη δύναμη να συνεχίσει ακάθεκτος την μουσική του πορεία σε ένα εμφατικό carde diem.
Μάθιου ΜακΚόναχι
O Μάθιου ΜακΚόναχι στις αρχές του νέου μιλέννιουμ είχε ξεχωρίσει ως γόης πλην μέτριος ηθοποιός και πρωταγωνιστής ως επί το πλείστον ρομαντικών κομεντί. Η δεύτερη δεκαετία, λοιπόν, μοιάζει να αποτέλεσε για τον ίδιο ένα κερδισμένο στοίχημα να αποτινάξει από την υποκριτική του περσόνα την ταύτιση με το είδος των rom-com και να αναδειχτεί ως ένας εκ των σπουδαίων ηθοποιών του καιρού μας. Στην ταινία, λοιπόν, του Jean-Marc Vallee ,«Dallas Buyers Club», υποδύεται έναν άντρα που παλεύει για την παροχή των αναγκαίων φαρμάκων στους οροθετικούς της εποχής έως ότου διαγιγνώσκεται και ο ίδιος με AIDS. Ο McConaughey καταφέρνει μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση με την οποία απεκδύεται πλήρως την γοητεία του Ken και προσεγγίζει αυτή του απόλυτα κι αδιαπραγμάτευτα καλού ηθοποιού. Φεύγει, μάλιστα, με το Χρυσό Αγαλματίδιο από την βραδιά των Όσκαρ μοιάζοντας να έχει πια εδραιώσει το υποκριτικό του ταλέντο.
Χαβιέ Μπαρδέμ
Ο Ρεινάλντο Αρένας ήταν Κουβανός συγγραφέας ο οποίος γεννήθηκε το 1943 στην Κούβα και αυτοκτόνησε το 1990 σε ηλικία 47 ετών έχοντας ήδη εδώ και μία δεκαετία διαγνωστεί με AIDS. Ο Τζούλιαν Σνέιμπελ το 2000 μετέφερε την ιστορία της ζωής του Αρένας στην μεγάλη οθόνη βρίσκοντας τον ιδανικό του πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Χαβιέ Μπαρδέμ. Με τον Μπαρδέμ να αποτελεί ήδη κινηματογραφικό αστέρα στην Ισπανία, αλλά να είναι ακόμα άγνωστος στον υπόλοιπο κόσμο, ο Σνέιμπελ σύστησε με την ταινία του στο ευρύ κοινό έναν πραγματικά σπουδαίο ηθοποιό. Ο Μπαρδέμ, με τη σειρά του, δικαιώνοντας απόλυτα τον Σνέιμπελ, παρέδωσε μια ερμηνεία απόλυτη ενσάρκωση της πνευματικής απογοήτευσης από πρόσωπα και κοινωνίες. Μια απογοήτευση που, λαμβάνοντας και την σωματική υπόσταση της ασθένειας, κατέληξε αναπόδραστα στην αυτοκοτονία.
Με τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν και να φέρνουν μαζί τους την διάθεση για νωχελικά βράδια στους καναπέδες, η τηλεόραση αυτή την εβδομάδα δείχνει να πιάνει τα vibes «τεμπελιάς» με προτάσεις που μπορούν να συνοδεύσουν ιδανικά τα χειμωνιάτικα (μας) βράδια και τα πρώτα (μας) μελομακάρονα.
Δευτέρα 29/11
Ο λύκος της Wall Street
ALPHA-23:00
Ο Μάρτιν Σκορτσέζε κατάφερε το 2013 να χαρίσει στην κινηματογραφική ιστορία μία τρίωρη ροκ κινηματογραφική όπερα καυτηριάζοντας το American dream με ξέφρενους αφηγηματικούς ρυθμούς. Ο Jordan Belfort κάνει άνω κάτω χρηματιστήρια και τράπεζες σε ένα σύμπαν που μοιάζει μονάχα να χαρίζει, μέχρι, βέβαια, την μοιραία κι ολοκληρωτική πτώση του. Με τον Ντι Κάπριο να αποτελεί την ψυχή της ταινίας, εδώ, θα απολαύσετε ένα κινηματογραφικό υπερθέαμα προορισμένο να μην αφήσει τα βλέφαρα σας να κλείσουν ούτε δευτερόλεπτο.
Τρίτη 30/11
Γλυκιά απόδραση
ΕΡΤ2- 22:00
Αν το σύγχρονο γαλλικό σινεμά διαθέτει μία ειδικότητα, αυτή θα ήταν η ακαταμάχητα γοητευτική κομεντί. Εδώ, ο Μπρουνό Πονταλιντές επανέρχεται στο γνωστό αυτό μοτίβο, με ήρωα έναν μεσήλικα παγιδευμένο στην ρουτίνα πλην ονειροπόλο. Βρίσκοντας το καταφύγιο του σε ένα καγιάκ μοιάζει να εγκαταλείπει δια παντώς την πλήξη της αστικής ζωής ξεκινώντας ένα ταξίδι αναζήτησης του ίδιου του (αδικο)χαμένου εαυτού. Μία τρυφερή κομεντί για την μέση ηλικία που μπορεί να σας ταξιδέψει σε σύμπαντα γεμάτα όνειρα και πλούσια γαλλική βλάστηση.
Τετάρτη 1/12
Κάποτε στο Χόλιγουντ
MEGA- 22:30
Σε ένα κινηματογραφικό αριστούργημα ο Κουέντιν Ταραντίνο εμπνέεται από τον θάνατο της Σάρον Τέιτ για να μας ταξιδέψει τελικά στον κόσμο του Χόλιγουντ της δεκαετίας των ‘60s. Και να καταθέσει, τελικά, έναν απόλυτα κωμικό και προσωπικό φόρο τιμής στην ίδια την 7η τέχνη. Δεν θα βρείτε, εδώ, μία σαφή υπόθεση αλλά μία μαγική αίσθηση ενός κάποιου κόσμου που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Με συμπαραστάτες, μάλιστα, τους Ντι Κάπριο και Μπραντ Πιτ θα απολαύσετε, αν μη τι άλλο, δύο μεγάλους σταρ σε εξαιρετικές ερμηνείες για σπαρταριστά γέλια.
Πέμπτη 2/12
The post: Απαγορευμένα Μυστικά
STAR- 21:00
Ο Σπίλμπεργκ αφηγείται, εδώ, την ιστορία της πραγματικής αποκάλυψης ενός σκανδάλου που πήρε στο κοινωνικό διάβα και κύμα του τέσσερις Αμερικάνους προέδρους. Και που αποκαλύφθηκε από την πρώτη γυναίκα εκδότη εφημερίδας, την Κέι Γκράχαμ (Μέριλ Στρίπ) με δημοσιογραφικό συνοδοιπόρο τον συντάκτη Μπεν Μπράντλι (Τομ Χάνκς). Μια ταινία που θα καταφέρει να σε παρασύρει στον κόσμο του υπαρκτού δημοσιογραφικού ηρωισμού και στους δημοσιογραφικούς πολέμους που είναι, τελικά, ικανοί να τα βάλουν με κυβερνήσεις και πολιτεύματα.
Παρασκευή 3/12
Τρωάδες
Βουλή-22:00
Ο Μιχάλης Κακογιάννης σκηνοθετεί το 1971 τις Κάθρην Χέπμορν, Βανέσσα Ρεντγκρέιβ, Ζενεβιέβ Μπυζόλντ και Ειρήνη Παπά στο ρόλο των αιχμάλωτων που, μετά την πτώση της Τροίας, αναμένουν την επιστροφή στην πατρίδα. Το κείμενο του Ευριπίδη βρήκε, εδώ, την κινηματογραφική του ενσάρκωση από τον Έλληνα σκηνοθέτη με ένα all star αγγλόφωνο cast, σε μια ταινία που μοιάζει να σέβεται μύθους και μυθολογίες τολμώντας, όμως, να εισάγει την δική της αισθητική στον αντιπολεμικό λόγο του Ευριπίδη.
Σάββατο 4/12
Ο Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών: Οι Δύο Πύργοι
STAR-23:15
Στο δεύτερο μέρος της τριλογίας, η γνωστή συντροφιά συνεχίζει την δαχτυλιδοφορία της με τα εμπόδια να κάνουν και πάλι τον προορισμό να απομακρύνεται διαρκώς. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας που συνεπήρε τα εφηβικά μας χρόνια και συνεχίζει να διαθέτει ορδές πιστών οπαδών θεωρήθηκε από πολλούς το πλέον τολμηρό κινηματογραφικά κομμάτι των τριών ταινιών. Ενώ εισήγαγε και τον ψηφιακό ήρωα του Γκόλουμ που κατάφερε να κλέψει παραστάσεις και σινεφιλικές καρδιές.
Κυριακή 5/12
Μαύρος Κύκνος
ALPHA- 23:30
Ο Αρονόφσκι το 2010 αφηγείται την ιστορία μίας απόλυτα πειθαρχημένης χορεύτριας η οποία μοιάζει να χάνει την ίδια την πειθαρχία του μυαλού της όταν καλείται να ερμηνεύσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην «Λίμνη των Κύκνων». Ο Αρονόφσκι, μιλά εδώ για το πάθος του καλλιτέχνη και για την παράνοια που μπορεί να συνοδεύσει την άτεγκτη προσήλωση στον δημιουργικό στόχο ως αυτοσκοπό. Μεταχειρίζεται, όμως, το είδος της ταινίας τρόμου καταφέρνοντας να το συνδέσει αποτελεσματικά με τα σύμβολα του. Και παραδίδει, τελικά, ένα θρίλερ απόλυτα υποβλητικό με μια ερμηνεία αξιώσεων από την Νάταλι Πόρτμαν.
Η δολοφονία του Maurizio Gucci αποτέλεσε το κοσμικό και εγκληματικό γεγονός του 1995. Ενώ, η δίκη της συζύγου του Patrizia προσέλκυσε τα φλας φωτογράφων, τις πένες δημοσιογράφων και τα βλέμματα του παγκόσμιου τηλεοπτικού κοινού. Το 1998, λοιπόν, της φυλακής τα σίδερα υποδέχτηκαν την Πατρίτσια μαζί με την φίλη της και μέντιουμ Πίνα αλλά και τον εκτελεστή μετά του συνεργού του, οι οποίοι και έλαβαν ένα γενναίο χρηματικό ποσό ως αντάλλαγμα για την στυγερή δολοφονία.
Το μοιραίο πλήρωμα του χρόνου ήρθε, λοιπόν, να βρει η ιστορία αυτή και την κινηματογραφική της εκδοχή. Με τον Ridley Scott των πολλών και διαχρονικών mainstream κινηματογραφικών επιτυχιών να αναλαμβάνει τον ρόλο να φέρει στην μεγάλη οθόνη μια ιστορία παθών, γκλαμουριάς και μοιραίας αιματοχυσίας.
Και ο Scott τα καταφέρνει να βγάλει ασπροπρόσωπο το όποιο κινηματογραφικό του κούτελο και να μας χαρίσει μία απολαυστικότατη ταινία η οποία μοιάζει να έχει βρει τη χρυσή δόση ανάμεσα στα διαφορετικά κινηματογραφικά είδη. Διαθέτει, λοιπόν, ένα χιούμορ που μοιάζει να (αυτό) σαρκάζει την υποκριτική γκλαμουριά. Ενώ ταυτόχρονα αφηγείται την ιστορία του επενδύοντας σε μερικές διακριτικές νότες μελοδράματος που καταφέρνουν να προκαλέσουν μία κάποια ταύτιση με την επιθυμία για ανέλιξη των ταπεινών και καταφρονεμένων. Δεν μπατάρει, όμως, ποτέ προς το φθηνό μελόδραμα που θα προκαλούσε άνευ λόγου και αιτίας κροκοδείλεια δάκρυα και πλασματικές συγκινησιακές εξάρσεις.
Η Lady Gaga καταφέρνει να δώσει μία απόλυτα χυμώδη Πατρίτσια, μία ηρωίδα που θα ποντάρει στο σεξαπίλ της και θα καταφέρει να πατήσει επί πάσης φύσεως πτωμάτων προκειμένου να αποκτήσει την περιουσία που «δικαιούται». Ο Adam Driver, μοιάζει, εδώ, λίγο αποπροσανατολισμένος ερμηνευτικά, παραδίδοντας έναν παγερό Μαουρίτσιο που μοιάζει να μην καταφέρνει ποτέ να δεθεί συναισθηματικά αλλά και υποκριτικά με κανέναν από τους λοιπούς ρόλους. Αυτός που κλέβει αναμφισβήτητα την παράσταση είναι ο Jared Leto, ο οποίος στον ρόλο του αφελούς ξαδέρφου Gucci, μεταμορφώνεται απόλυτα στην καρικατούρα του «ηλίθιου» πλην τίμιου συγγενή.
Σε μια ταινία όπου η γκλαμουριά αποτελεί συνειδητή επιλογή της αισθητικής και της αφήγησης, ο Σκοτ καταφέρνει να μιλήσει για μια οικογένεια σε σήψη και για έναν πλούτο που συνοδεύεται, εδώ, μόνο από πλασματικές σχέσης υπό διάλυση. Κι αν, όλα αυτά έχουν ειπωθεί με έναν αντιστοίχως εύγλωττο τρόπο, ο Σκοτ δημιουργεί, εδώ, ένα απόλυτα feelgood σύμπαν από το οποίο δεν θέλεις να πάρεις τα μάτια σου.
3,5/5
Με τις γυναικοκτονίες να κρατούν καλά και να σοκάρουν επανειλημμένα την ελληνική κοινωνία, η ανάγκη της διάνοιξης συναισθηματικών και κοινωνικών δρόμων για τις ψυχές και τις ζωές των κακοποιημένων γυναικών είναι πια αδήριτη ανάγκη. Ενώ, μέσα στην χρονιά που συμπεριέλαβε στην κοινωνική της ατζέντα το ξέσπασμα του σκανδάλου #metoo, η χώρα μας μοιάζει πιο έτοιμη από ποτέ να αγκαλιάσει το άνοιγμα του δημόσιου διαλόγου για την ενδοοικογενειακή βία και την ουσιαστική προσέγγιση και προστασία των γυναικών. Ο κινηματογράφος, χωρίς να διατείνεται ότι μπορεί να λάβει κάποιον σωτήριο κοινωνικό ρόλο, έχει ανά τα χρόνια παράσχει μία σειρά ταινιών που διαπραγματεύονται το οδυνηρό φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών.
Η λάμψη
Ο Κιούμπρικ σε ένα -ακόμα- από τα αδιαμφισβήτητα αριστουργήματα του, βασισμένος στο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, αφηγείται την ιστορία του Τζακ, συγγραφέα σε writer’s block διαρκείας. Για να καταπολεμήσει την απουσία έμπνευσης και το βιοποριστικό του πρόβλημα αναλαμβάνει -μετά της γυναικός και του τέκνου- την θέση του επιστάτη σε ένα έρημο για την χειμερινή σεζόν ξενοδοχείο. Εκεί, ο εγκλεισμός αλλά και η προσωπική προδιάθεση θα τον οδηγήσουν στα όρια της παράνοιας. Μιας παράνοιας που, όμως, θα βρει το εύφορο και βίαιο έδαφος της στην σύζυγο του. Ο Τζακ, λοιπόν, θα εξαπολύσει όλα του τα βίαια ένστικτα στην αθώα και εύθραυστη Γουέντι. Ένα μαγευτικό θρίλερ που μιλάει -και- για όλα εκείνα τα ψευδεπίγραφα άλλοθι που δίνουν οι πάσης φύσεως κακοποιητές στον βίαιο εαυτό τους.
The Color Purple
Διασκευάζοντας για την μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα της Alice Walker ο Σπίλμπεργκ παραδίδει την σπαρακτική ιστορία μίας νεαρής γυναίκας σε μια διαρκή προσπάθεια να ξεπεράσει την πατρική κακοποίηση και να βρει το σθένος να χτίσει μια νέα ζωή. Ο Σπίλμπεργκ, οικοδομεί, εδώ, ένα σύμπαν που καταφέρνει να πατήσει ισόποσα στο δράμα και στην κωμωδία. Ενώ ταυτόχρονα, θα σας γεγεμίσει δάκρυα και θα σας μιλήσει ανοιχτά κι ευθύβολα για όλα εκείνα τα νέα ξεκινήματα που βρήκαν τη δύναμη να ξεπεράσουν το αδύνατο που έμοιαζε να τους επιφυλάσσει η μοίρα τους.
What’s love got to do with it
Η ιστορία της Τίνα Τέρνερ μετατρέπεται, εδώ, σε ένα μανιφέστο για την προσπάθεια απεξάρτησης από κάθε μορφή γυναικείας κακοποίησης. Όταν, λοιπόν, η Τίνα γίνεται τραγουδίστρια του συγκροτήματος του Ike Turner, ο γάμος ακολουθεί πάραυτα. Και οι απαιτήσεις για παραμονή στην οικογενειακή εστία μετατρέπονται σύντομα σε παράλογη ζήλεια η οποία δίνει την θέση της σε σχέση βουτηγμένη στην κόλαση της βίας. Ο Brian Gibson, μιλάει εύγλωττα και ηχηρά για την δύναμη που ξέρει πάντα να εμφανίζει το αδιάψευστο πρόσωπο της και να καλεί σε οριστικές διαφυγές.
A woman under the influence
Το αριστούργημα του Κασαβέτη δεν μιλά για εκείνη την βία που απειλεί ανοιχτά την σωματική ακεραιότητα, αλλά για εκείνη την μορφή της που επιφυλάσσει διακριτούς και αδιαπραγμάτευτους ρόλους για τα δύο φύλλα και απειλεί ανοιχτά ψυχές και υποστάσεις. Η Τζίνα Ρόοουλαντς παραδίδει, εδώ, μία από τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες όλων των εποχών στον ρόλο της εύθραυστης και ψυχικά ασθενούσας Μέιμπελ. Μία, όμως, ψυχική ασθένεια που μοιάζει τόσο να πηγάζει όσο και να εκβάλλει στην αδυναμία της να ανταποκριθεί στα κοινωνικά στερεότυπα για τον ρόλο της μάνας και της γυναίκας. Ο Κασαβέτης αμφισβητεί, εδώ, ανοιχτά τους κατεστημένους ρόλους βάλλοντας αδιακρίτως εναντίον της «υγείας» του κοινωνικού συνόλου. Ένα ανατριχιαστικό αριστούργημα για την απόκρυφη βία που ξέρει να φωλιάζει σε γωνίες σπιτιών και κοινωνιών.
Νύχτες με τον εχθρό μου
Μία γυναίκα προσποιείται την νεκρή προκειμένου να ξεφύγει από τον βίαιο σύζυγο της. Η διαφυγή, όμως, από την σκληρή πραγματικότητα αποδεικνύεται δυσκολότερη απ’ όσο είχε πιστέψει. Κι αν η βία ξέρει να μετατρέπει την πραγματικότητα σε ταινία τρόμου, ο Joseph Ruben μεταχειρίζεται ακριβώς το είδος αυτό του θρίλερ χαρίζοντας μας έτσι μία ρεαλιστική ματιά στον διαρκή και οδυνηρό αγώνα κάποιων γυναικών να απαλλαγούν από την βία και την κακοποίηση. Ενώ, η Τζούλια Ρόμπερτς στον πρωταγωνιστικό ρόλο μετατρέπεται στον απόλυτο γυναικείο τρόμο μπροστά στην βία αλλά μπροστά στο αβέβαιο του νέου ξεκινήματος.
Είτε κανείς δηλώνει πιστός οπαδός είτε απλώς αδιάφορος μπροστά στην 7η τέχνη δεν μπορεί παρά να δεχθεί πως διαθέτει ένα πλήθος ειδών ικανών να συγκινήσουν όλες εκείνες τις μοιραία διαφορετικές αποχρώσεις της ανθρώπινης προσωπικότητας. Πιστή, λοιπόν, στην πολλαπλότητα των κινηματογραφικών ειδών, η τηλεόραση, αυτή την εδβομάδα, μπορεί να σας χαρίσει εκείνη ακριβώς την ταινία που δεν ξέρατε ότι είχατε ανάγκη να δείτε. Είτε, λοιπόν, επιθυμείτε εναλλακτικές βιογραφίες, είτε ξεκαρδιστικές κωμωδίες, είτε κατασκοπικές περιπέτειες το τηλεοπτικό μενού έχει φροντίσει για την κινηματογραφική σας απόλαυση.
Δευτέρα 22/11/2021
Jackie ALPHA-22:30
O Pablo Larrain το 2016 υλοποίησε το κινηματογραφικό του όραμα να παρουσιάσει μια βιογραφία της Τζάκι Κένεντι. Μια βιογραφία, όμως, της οποίας η εκδοχή αυτή έμελλε να ανανεώσει το συχνά παρεξηγημένο αυτό κινηματογραφικό genre. Αν, λοιπόν, περιμένετε να ανακαλύψετε, εδώ, μία λαμπερή και απατράπτουσα Τζάκι ή μία ντίβα θύμα των περιστάσεων, ο Larrain θα βρεθεί με βεβαιότητα απέναντι στις σινεφιλικές σας προσδοκίες. Και θα δημιουργήσει μία απόλυτα δικιά του ηρωίδα αδιαφορώντας για τις οποίες προσδοκίες περί ιστορικής πιστότητας κι αλήθειας. Παραδίδει, όμως, μια οπτικά ερεθιστική ταινία που παίζει και πειραματίζεται ιδανικά με τα κινηματογραφικά είδη.
Τρίτη 23/11/2021
Κωδικός Κολιμπρί OPEN-21:00
Δύο ξαδέρφια επιδίδονται σε μία προσπάθεια να συνδέσουν το Ντάλας με το Νιου Τζέρσει με μία οπτική ίνα αποκομίζοντας εκατομμύρια δολάρια. Το σχέδιο θα αποδειχτεί άρτιο και κερδοφόρο έως τη στιγμή της εμφάνισης μιας παρανοϊκής επενδύτριας. Ο Κιμ Νγκουγέν πατάει, εδώ, σε μία ευφυή σεναριακή ιδέα που επιχειρεί με τα αφηγηματικά της τρικ να μιλήσει ανοιχτά για την μοιραία φούσκα των επενδύσεων. Διαθέτει δε ένα καστ αξιώσεων (Σάλμα Χάγιεκ, Τζέσι Άιζενμπεργκ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ) που καταφέρνει να κερδίσει εντυπώσεις και βλέμματα. Και χαρίζει, τελικά, την ευκαιρία για ένα αγωνιώδες κινηματογραφικό βράδυ.
Τετάρτη 24/11/2021
Και μόνο την Αλήθεια OPEN-21:00
Μία πολιτική ρεπόρτερ αποκαλύπτει την ταυτότητα μίας πράκτορα της CIA. Όταν καλείται να ονοματίσει τις πηγές της, εκείνη αρνείται και οδηγείται πάραυτα στην φυλακή. Με το είδος του πολιτικού θρίλερ να αποτελεί πρόκληση για την αποφυγή του διδακτισμού αλλά και την υποβίβαση του στην «φθηνή» περιπέτεια, ο Rod Lurie καταφέρνει, εδώ, να κερδίσει το στοίχημα της αγωνίας και των ανατροπών. Χωρίς να παραδίδει κάποιο απόλυτο αριστούργημα, διαθέτει ως συμμάχους τους Kate Beckinsale και Matt Dillon και δημιουργεί μία πολιτική περιπέτεια ικανή να συνοδεύσει ιδανικά μερικά ποτήρια κρασί στον καναπέ ή στην οποία κουνιστή (ή μη) πολυθρόνα.
Πέμπτη 25/11/2021
Believe Me: The Abduction Of Lisa McVey
Η ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία απαγωγής της Lisa McVey από έναν κατά συρροή δολοφόνο στην περιοχή του κόλπου της Τάμπα. Η McVey, θύμα σεξουαλικής κακοποίησης -και- από το οικογενειακό της περιβάλλον αποφασίζει ένα βράδυ στα 17 της να αυτοκτονήσει. Το ίδιο, όμως, βράδυ θα απαχθεί από τον Μπόπμι Τζο Λονγκ. Ο Τζιμ Ντόνοβαν επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία αυτή πιστός στην αλήθεια και τη σκηληρότητα της υπόθεσης. Και καταφέρνει, τελικά, να σοκάρει με την εξιστόρηση των πραγματικών γεγονότων. Χωρίς να ανατρέπει κινηματογραφικές φόρμες και νόρμες καταφέρνει να αφηγηθεί με τιμιότητα και ειλικρίνεια την ιστορία του.
Παρασκευή 26/11/2021
Johnny English ANT1-23:30
Το 2003, ο Ρόουαν Άτκινοσν ως Mr. Bean γνώριζε το απόλυτο τηλεοπτικό του hype. Και οι εταιρείας παραγωγής έσπευσαν να μεταφέρουν τον trendy Mr. Bean και στην μεγάλη οθόνη. Μία μεγάλη οθόνη που, εδώ, τον υποδέχτηκε με χαρά και με ένα ακαταμάχητο χιούμορ. Με τις γκροτέσκες γκάφες του Mr. Bean να διαδέχονται η μία την άλλη, ο Άτκινσον βρέθηκε να ενσαρκώνει ιδανικά τον κατάσκοπο σε μια ταινία που δεν ανακάλυψε την κινηματογραφική πυρίτιδα. Αλλά θα σας χαρίσει γέλιο μέχρι δακρύων και θα αποτελέσει ιδανικό σύντροφο μίας κουρασμένης Παρασκευής.
Αν η Άγρια Δύση είναι για εσάς ένας μη τόπος που σφίζει αντιστοίχως άγριων καουμπόηδων εν είδει Λούκι Λουκ, η Τζέιν Κάμπιον έρχεται εδώ για να ανατρέψει πλήρως τα πάσης φύσεως στερεότυπα. Αρχικά, λοιπόν, πλάθει σεναριακά έναν ήρωα αδιαπραγμάτευτα σκληρό που θα κληθεί να έρθει (μοιραία) αντιμέτωπος με την ευαισθησία του. Μία χήρα,, εδώ, με έναν έφηβο γιο θα παντρευτεί τον ιδιοκτήτη ενός ράντσου και θα μετακομίσει πάραυτα στο ράντσο. Η ζωή όμως μάνας και γιού θα συνοδευτεί, όχι μόνο από γαμήλιες γλύκες και έναν τρυφερό πατέρα, αλλά και από έναν αδερφό του νεότευκτου γαμπρού. Έναν αδερφό σκληρό και μόνο καουμπόι που δεν θα διστάσει να εξαπολύσει την τοξική αρρενωπότητα του εναντίον μάνας και γιου. Έχει, μάλιστα, εδώ ως πρωτογενές υλικό το μυθιστόρημα του Thomas Savage το οποίο μετουσιώνει σε λογοτεχνία τμήμα των προσωπικών εμπειριών ενός παιδιού και άντρα αιωνίως παρείσακτου στην παραδοσιακή Άγρια Δύση και στα macho στερεότυπα της.
Η Campion των «Μαθημάτων Πιάνου» έχοντας χρόνια να μας χαρίσει ένα κινηματογραφικό αριστούργημα επανέρχεται δυναμικά με μια ταινία ικανή να μείνει αιωνίως στην κινηματογραφική ιστορία και στην σινεφιλική μας συνείδηση. Αποτυπώνει στην μεγάλη οθόνη μια σκληρή κοινωνία με μοναδική ευαισθησία επικεντρώνοντας τον φακό της στην δύναμη της φύσης και την αδυναμία του ανθρώπου εξισορροπώντας άριστα δύο αντίρροπες πλην συγκρουσιακές δυνάμεις.
Το σενάριο αποτελεί την ιδανική ενσάρκωση της αφήγησης μιας ιστορίας βραδυφλεγούς πλην απόλυτα σαρωτικής. Έχοντας πλάσει τρεις ήρωες στα όρια της ψυχολογικής (τους) κατάρρευσης, τοποθετεί ανάμεσα τους έναν μοχλό δυσδιάκριτο πλην απόλυτα ικανό να διαταράξει μοιραία κι αιώνια τα επιφανειακά λιμνάζοντα νερά της πληκτικής ρουτίνας.
Η Kirsten Dunst στον ρόλο της μάνας και ο Jesse Plemons στον ρόλο του νέου συζύγου καταφέρνουν να ενσαρκώσουν υποκριτικά δύο ήρωες συνώνυμους των τσακισμένων ονείρων. Οι Benedict Cumberbatch και Kodi Smit-McPhee αποτελούν την tour de force της ταινίας βρίσκοντας απόλυτη χημεία στην ενσάρκωση των δύο απόλυτα διακριτών πόλων. Ο Cumberbatch αφήνει στην άκρη το γνώριμο βρετανικό του φλέγμα για να αγκαλιάσει την βρώμικη στολή και την καθαρή ψυχή του macho καουμπόι. Ενώ ο Smit- McPhee ταυτίζεται απόλυτα με το διακριτικό -πλην εκδικητικό- αερικό σε μορφή και πρόσωπο έφηβου αγοριού.
Και ναι, η Campion ίσως να μας χάρισε κιόλας την ταινία της χρονιάς.
4/5
To 2014, η ιστορία ενός κτηρίου έτοιμου να καταρρεύσει και να παρασύρει στο θάνατο ένα πλήθος κατοίκων του κι εκπροσώπων της εργατικής τάξης, γίνεται το όχημα της κινηματογραφικής ανάδειξης του Yuri Bikov. O Bikov, λοιπόν, εμπνεόμενος από τον φορέα της πεισματικής καλοσύνης «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, φέρνει τον Ντοστογιεφσκικό στο καπιταλιστικό κι ανάλγητο σήμερα. Και μας χαρίζει τελικά ένα άξιο κινηματογραφικό τέκνο του κοινωνικού νεορεαλισμού και μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Η επόμενη ταινία του που βγήκε το 2018 (και βρήκε μόλις αυτή την εβδομάδα ημερομηνία εξόδου στη χώρα μας) μένει πιστή στο αντικαπιταλιστικό της μένος και στην ανάδειξη των συμφορών της εργατικής τάξης. Όταν ο ιδιοκτήτης ενός εργοστασίου αρνείται να πληρώσει το προσωπικό, οι εργάτες -εν είδει απεγνωσμένης αυτοδικίας- θα απαγάγουν το ανάλγητο αφεντικό με σκοπό να αποσπάσουν την δίκαιη πληρωμή τους ζητώντας λίτρα για την επιστροφή του. Το σχέδιο αποδεικνύεται γρήγορα αφελές κι απονενοημένο με τις εφεδρείες των ισχυρών να αποδεικνύουν πάραυτα την δυναμική τους.
Το «ταξικό» σινεμά ήταν είναι και θα παραμείνει ένα είδος ικανό να καταρρακώσει και τους πλέον ικανούς δημιουργούς στα τάρταρα του διδακτισμού. Και να αναδείξει ακριβώς όλα όσα δεν έχει ανάγκη η πραγματική επαναστατική τέχνη που ξέρει να βρίσκει τα προοδευτικά της βήματα στην ανατροπή των εκφραστικών της μέσων. Με λίγα λόγια, το ότι τα αφεντικά διαφεντεύουν και οι εργάτες υποφέρουν αν δεν εκφραστεί με μια νέα υπαινικτική κινηματογραφική γλώσσα θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο απόλυτα οικείο -πλην πληκτικό- κλισέ και στην μονομέρεια των σχηματικών χαρακτήρων.
Σε αυτή ακριβώς την παγίδα πέφτει και ο Bikov καταλήγοντας να μας προσφέρει μία ταινία με ένα κοινωνικό μήνυμα σερβιρισμένο στο πιάτο. Ένα πιάτο που, όμως,- εν είδει κινηματογραφικού γλυκίσματος- έχει μαγειρευτεί πάμπολλες ακόμα φορές, χρησιμοποιώντας ακριβώς την ίδια συνταγή.
Βέβαια, συνδυάζοντας, εδώ τον κοινωνικό ρεαλισμό με την αυτονόητη περιπέτεια μιας απαγωγής, καταφέρνει να διατηρήσει ένα τέμπο που κρατάει το ενδιαφέρον σχεδόν αμείωτο προκαλώντας μία ισχυρή συναισθηματική ταύτιση με τα δεινά των πρωταγωνιστών του.
Συμπερασματικά, ο Bikov, εδώ, καταφέρνει να αποδείξει πως ο κοινωνικός ρεαλισμός είναι ένα καλλιτεχνικό ρεύμα που έχει αδιαμφισβήτητα την ανάγκη της απόλυτης ανανέωσης των εκφραστικών του μέσων εάν θέλει κι αξίζει να επιβιώσει.
Με τον καιρό να ετοιμάζεται να δείξει -επιτέλους- το χειμερινό του πρόσωπο και τα κασκόλ να ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τις ντουλάπες και να δηλώσουν δυναμικά το παρών, τα κρύα βράδια μοιάζουν πλέον με μονόδρομο. Κι αν κρύο βράδυ σημαίνει καπνιστό ουίσκι και σουβλάκι ή μπύρα και πίτσα, τότε η τηλεόραση δείχνει κι αυτή αποφασισμένη να συνοδεύσει κάθε γαστρονομική επιλογή.
08/11
Capote
ΕΡΤ2-22:00
O συγγραφέας Truman Capote αποφασίζει να αφηγηθεί λογοτεχνικά την ιστορία μία σειράς φόνων στο Κάνσας. Όταν, όμως, θα επισκεφτεί έναν από τους δολοφόνους ,εν είδει καλλιτεχνικής αυτοψίας, θα ανακαλύψει μία ιδιόμορφη αίσθηση οικειότητας ανάμεσα στα βιώματα των δυο τους. Μια οικειότητα που μοιάζει ικανή να οδηγήσει σε μια ολέθρια φιλία. Την πραγματική αυτή ιστορία θα αφηγηθεί κινηματογραφικά, εδώ, ο Μπένετ Μίλερ και ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν θα δώσει την καλύτερη και πλέον συγκλονιστική ερμηνεία της καριέρας του. Μία ταινία για τους πολλούς εαυτούς που όλοι έχουμε. Και η απόλυτη αποθέωση για τον Σέιμουρ Χόφμαν που, τελικά, έφυγε πολύ νωρίς.
09/11
Creed 2
OPEN-21:00
Κι αν τα σίκουελ μοιάζουν, συνήθως, με ξαναζεσταμένο φαγητό, το Creed 2 έρχεται για να επιβεβαιώσει πως οι κανόνες έχουν, πάντα, εξαιρέσεις. Εδώ, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με το σίκουελ ενός από τα σίκουελ του Ρόκι. Ο Σταλόνε βρίσκεται ,και πάλι, στον ρόλο του προπονητή και ο σταρ της νέας γενιάς Michael B. Jordan στον ρόλο του παλαιστή παλεύει με θεούς του box και δαίμονες της προσωπικής ζωής. Ο Steven Caple Jr. παραδίδει μια ταινία με καρδιά και μαεστρία που ξέρει να τιμάει τους κινηματογραφικούς προκατόχους της χαρίζοντας, όμως, στον μύθο του Ρόκι αισθητική φρεσκάδα.
10/11
Η ιστορία του Hedi
ΕΡΤ2-22:00
Οι αδερφοί Νταρντέν υπό τον ρόλο του συμπαραγωγού μοιάζουν να χαρίζουν, εδώ, τον κοινωνικό-πολιτικό ρεαλισμό τους σε μια τυνησιακή ταινία ενός πολλά υποσχόμενου δημιουργού που καταφέρνει να χαρίσει στο κονωνικό σινεμά μία φρέσκια διεισδυτική ματιά. Στην Τυνησία του σήμερα, η μητέρα του 25χρονου Χέντι έχει ήδη επιμεληθεί προσωπικά την επιλογή της μέλλουσας συζύγου του. Ο έρωτας, όμως, θα δείξει το αναπάντεχο κι ορμητικό του πρόσωπο όταν ο Χέντι θα ερωτευτεί μία νεαρή χορεύτρια. Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του, ο Μπεν Ατιά, επιλέγει την ντοκιμαντερίστικη παρακολούθηση ενός έρωτα και μιας ζωής σε άνθηση σε μια κοινωνία που αντιστέκεται, ακόμα, να ακολουθήσει την προσωπική άνθηση του πρωταγωνιστή της.
11/11
Μια μικρή χάρη
STAR 23:40
Το είδος της κωμωδίας μυστηρίου αποτελεί πάντοτε ένα καλοδεχούμενο mix των κινηματογραφικών ειδών και φορμών που συχνά, όμως, βρίσκεται σε απόλυτη σύχυση ως προς τα μέσα και τους σκοπούς του, καταλήγοντας μπανάλ και πληκτικό. Εδώ, ο Paul Feig καταφέρνει να ανανεώσει το genre χαρίζοντας μας μία ταινία απόλυτα διασκεδαστική που ξέρει να συνδυάζει ατμόσφαιρες και είδη. Δύο νέες και γοητευτικές μητέρες (Blake Lively, Anna Kedrick) μπλέκονται σε ένα κωμικό γαϊτανάκι εξαφανίσεων και το βράδυ σας ξαφνικά αποκτά μία αβίαστη feel good αύρα.
12/11
Pulp Fiction
ΣΚΑΙ-00:30
Ο Tarantino το 1994 κατάφερε το ακατόρθωτο του να δημιουργήσει μία νέα κινηματογραφική γλώσσα και να χαρίσει την απόλυτη ανανεωτική πνοή στο παγκόσμιο σινεμά. Πληρωμένοι δολοφόνοι, γκάνγκστερ, ωραίες γυναίκες βρίσκονται να αλληλεπιδρούν σε 4 διακριτές ιστορίες που καταλήγουν σε έναν κινηματογραφικό οργασμό που μπορεί να ομορφύνει κάθε βράδυ. Αν δεν έχετε δει αυτό το αριστούργημα της 7ης τέχνης, το ΣΚΑΙ φροντίζει σε αυτή τη μεταμεσονύχτια προβολή να ξεκινήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το Σαββατοκύριακο σας.
Είτε είδατε ,είτε όχι, το περσινό οσκαρικό hit, «Nomadland», μάλλον θα γνωρίζετε ότι η σκηνοθέτης του ήταν μία -μέχρι πρότινος- πριγκίπισσα του indie ανεξάρτητου σινεμά από την Κίνα που στέφθηκε ξαφνικά βασίλισσα του Χόλιγουντ, η Chloe Zhao. Μετά, λοιπόν, την στέψη και την απονομή των Όσκαρ, η Marvel αποφάσισε να της εμπιστευθεί την σκηνοθεσία της νέας της ταινίας, των «Eternals». Πέρα, βέβαια, από την εμπιστοσύνη στο ταλέντο της Zhao, η Marvel επένδυσε και σε μία σειρά διάσημων αστέρων ανάμεσα στους οποίους φιγουράρουν οι Αντζελίνα Τζολί, Ρίτσαρντ Μάντεν και Σάλμα Χάγιεκ.
Η ιστορία ,βρίθοντας φυσικά δράσης, αφηγείται την ιστορία μιας σειράς αθάνατων πλασμάτων που βρέθηκαν σταλμένα στην γη από κάποιον θεό δημιουργό για να προστατεύσουν το ανθρώπινο είδος από αιμοβόρα τέρατα με την κωδική ονομασία «Deviants». Κι αν το στόρι ευωδιάζει Marvel, οι σταρ λάμψη και η σκηνοθέτης ταλέντο, το μίγμα δεν καταφέρνει να ανακατέψει τα συστατικά του ώστε να μας χαρίσει ένα εκρηκτικό κινηματογραφικό κοκτέιλ. Καταφέρνει αντιθέτως να κινηθεί στα απόλυτα χλιαρά νερά 2,5 πληκτικών κινηματογραφικών ωρών.
Κι αν η πλήξη δεν αποτελεί εμπεριστατωμένη κινηματογραφική κριτική, το σενάριο αναλώνεται σε μια απέλπιδα, συχνά, προσπάθεια να συγκεράσει την δράση με το χιούμορ. Καταλήγει, όμως, σε μια σειρά άνοστων πασέ αστείων που δεν καταφέρνουν να αποσπάσουν ούτε μειδίαμα. Ενώ, ταυτόχρονα επενδύει ένα τεράστιο μέρος του σε μια σειρά μαχών που μοιάζουν όμως προδιαγεγραμμένες από το ξεκίνημα τους, αφαιρώντας απόλυτα κι αναίτια την συναισθηματική ταυτίση με τους ήρωες.
Η σκηνοθεσία της Zhao μοιάζει να έχει χάσει την ταυτότητα της προσπαθώντας απεγνωσμένα να εντάξει εαυτό και ταλέντο σε ένα mainstream σινεμά που επ’ ουδενί δεν φέρει την αισθητική της σφραγίδα.
Οι χολιγουντιανοί σταρ ,κι αν καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν μάτια και ματιές, δεν φέρνουν την άνοιξη σε μια ταινία που δεν καταφέρνει ποτέ να μας παρασύρει σε ένα υπερηρωικό αγωνιώδες σύμπαν.
Κι αν υπολογίζετε σε κάποια βραδινή προβολή, μια κάποια μικρή δόση καφεΐνης ίσως αποδειχτεί σωτήρια για την αποφυγή των περιττών κινηματογραφικών ροχαλητών.
Διαβάστε επίσης:
Nomadland: Είναι Η Ταινία Της Χρονιάς;
Με τις έριδες μεταξύ ανεμβολίαστων και εμβολιασμένων να φουντώνουν, με τα τραπεζοκαθίσματα να κατακλύζουν πλατείες και δρόμους και τις σόμπες να προσπαθούν απελπισμένες να (μας) ζεστάνουν, η δυστοπία της καθημερινότητας μοιάζει να συνεχίζεται αμείωτη. Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτόν τον αδιάκοπο σουρεαλισμό της τελευταίας διετίας, η τηλεόραση αναδεικνύεται για έναν ακόμα χειμώνα σε πιστό σύντροφο και συμπαραστάτη.
Δευτέρα 01/11/2021
Γέννηση
ΕΡΤ2-22:00
Ίσως ο Jonathan Glazer σας φέρνει στο νου το κινηματογραφικό ποιητικό αίνιγμα του 2013 με τον τίτλο «Under the Skin». Το 2004, όμως, κινούμενος πάλι στο genre του body horror, o Glazer παρέδωσε ένα ατμοσφαιρικό πλην αμφιλεγόμενο θρίλερ. Εδώ, ένα νεαρό αγόρι επισκέπτεται μία γυναίκα δηλώνοντας κατηγορηματικά πως είναι ο προσφάτως εκλιπών της σύζυγος. Ο σκηνοθέτης παίζει με φροϋδικές αναφορές και μεταθανάτιες ζωές σε ένα θρίλερ που δεν αγγίζει το αριστούργημα, αλλά προσφέρεται για βραδινές ανατριχίλες μετά από δύσκολες μέρες. Και η Νικόλ Κίντμαν αναδεικνύεται σε απόλυτη ερμηνευτική κι ανατριχιαστική tour de force του κινηματογραφικού αυτού σύμπαντος.
Τρίτη 02/11/2021
Creed
OPEN-21:00
Αν τα πάσης φύσεως σίκουελ αποδεικνύονται συνήθως πληκτικές κόπιες και οι γερασμένοι σταρ φαντάσματα του εαυτού τους, εδώ, το Creed είναι η απόλυτη εξαίρεση στον κανόνα, επανασυστήνοντας μας τον μύθο του Ρόκι Μπαλμπόα. Στην ταινία του Ryan Coogler o Ρόκι έχει αναλάβει δράση εκτός τερέν αλλά εντός της μάχης ως προπονητής και μέντορας. Εδώ, ο σκηνοθέτης αποτίει έναν άξιο φόρο τιμής στην κληρονομία του Σταλόνε ως Ρόκι, πατώντας γερά στην παράδοση. Καταφέρνει ,όμως, να μην αναλωθεί σε απαρχαιωμένες κινηματογραφικές γλώσσες κι αισθητικές και μας χαρίζει μια αυτόνομη κι απόλυτα σύγχρονη ταινία.
Τετάρτη 03/11/2021
Το μονοπάτι του θανάτου
STAR-00:30
Η σύζυγος ενός εμπόρου ναρκωτικών δολοφονείται και ως υπεύθυνος ντετέκτιβ τοποθετείται ο κινηματογραφικά έμπειρος Λίαμ Νίσον. Κι αν ίσως η εικόνα του Νίσον στον ρόλο του «πολλά βαρύ» αστυνομικού είναι ένα από τα κινηματογραφικά κλισέ της τελευταίας εικοσαετίας, εδώ, ο Σκοτ Φρανκ μας χαρίζει μία από τις καλύτερες εκδοχές του περιβόητου κλισέ πατώντας σε ένα γερό σενάριο που μπορεί να καταφέρει να σας κρατήσει ξάγρυπνους και (ίσως) να αναθερμάνει την σχέση σας με τον αιωνίως σκληρό Λίαμ Νίσον.
Πέμπτη 04/11/2021
Μην το πεις σε κανέναν
ΕΡΤ2-22:00
Ένας γιατρός προσπαθεί να εξιχνιάσει τον φόνο της γυναίκας του και το mainstream γαλλικό σινεμά βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή των τελευταίων πολλών ετών. Ο Guillaume Canet σκηνοθετεί, βασισμένος σε μυθιστόρημα του Harlan Coben, και ο Francois Cluzet πρωταγωνιστεί σε ένα θρίλερ που θα σας χαρίσει 120 λεπτά απανωτών ανατροπών. Και που θα σας κάνει να αναζητάτε αγωνιωδώς γαλλικές ταινίες αποζητώντας αυτό το κάτι που κάνει την γαλλική προφορά να συνδυάζεται ιδανικά -πέρα από ταρτάρ και κόκκινα κρασιά- με αγωνιώδεις ατμόσφαιρες. Κι αν αυτό το κάτι αποτέλεσε, τελικά, μυστικό κι απολωλός συστατικό απολαύστε τις δύο μοναδικές του ώρες.
Παρασκευή 05/11/2021
Το τελευταίο σημείωμα
ΑLPHA-01:00
Ο 34χρονος Ναπολέων Σουκατζίδης εκτελούσε χρέη διερμηνέα για τον Γερμανό διοικητή του στρατοπέδου του Χαϊδαρίου και η ζωή και τραγική του κατάληξη αποτέλεσε την έμπνευση για ένα στιβαρό δράμα από τον Παντελή Βούλγαρη. Ο Βούλγαρης, εδώ, πιστός στις πολιτικές καταβολές του σινεμά και της προσωπικότητας του χρωματίζει κινηματογραφικά μία από τις μελανές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Κι αν η ταινία του ποντάρει συχνά στην ευκολία της εκβιαστικής συγκίνησης, οι σκληρές ιστορίες των εθνικών παρελθόντων είναι για να αναδεικνύονται και να αντιμετωπίζονται με θάρρος και τόλμη από τους πάσης φύσεως καλλιτέχνες. Και ο Βούλγαρης αποδεικνύεται, στο «Τελευταίο Σημείωμα» άξιος της κοινωνικής αλλά και της καλλιτεχνικής τόλμης που ανέκαθεν τον διατηρούσε στις κινηματογραφικές επάλξεις.
Στην πρώτη ταινία της Julia Ducournau, μία vegeterian φοιτήτρια κτηνιατρικής αναπτύσσει κανιβαλικές τάσεις. Και η δημιουργός φεύγει από τις Κάννες με το βραβείο FIPRESCI. Στην δεύτερη της ταινία μία γυναίκα κατά συρροή δολοφόνος μένει έγκυος από ένα αυτοκίνητο. Και η δημιουργός φεύγει από τις Κάννες με τον Χρυσό Φοίνικα.
Σε ένα κάποιο, λοιπόν, weird φεμινιστικό πλαίσιο που επιτάσσει badass γυναικείους χαρακτήρες που ψάχνουν την δύναμη τους στα κοινωνικά αποκαΐδια, η Ducournau πλάθει το σινεμά, μάλλον, της εποχής. Και χωρίς, μάλιστα, να εντάσσεται σε φόρμες και χίπστερ νόρμες καταφέρνει να πλάσει μία σχεδόν δική της κινηματογραφική γλώσσα.
Εκκινώντας, βέβαια, από την διατύπωση «έμεινε έγκυος από ένα αυτοκίνητο», οι γλώσσες αυθόρμητα θα αναφωνήσουν «έλα ρε μαλάκα» και τα κινηματογραφικά ένστικτα θα φωνάξουν «κάντηνα με ελαφρά πηδηματάκια». Χωρίς να αδικούμε γλώσσες κι ένστικτα και χωρίς να προδίδουμε πλοκή, πρόκειται -σίγουρα- για μια ταινία βαθιά συμβολική που αναπτύσσει μία χαλαρή σχέση με την λογική. Αλλά που καταφέρνει εντέλει να καταστήσει σαφή κι απόλυτα ευθύβολα τα σκληρά της σύμβολα.
Σκηνοθετικά, αυτό που δεσπόζει είναι λίγα μεμονωμένα πλάνα οπτικής μαγείας και πολλά, πάρα πολλά, υπερβολικά πολλά πλάνα πόνου του γυναικείου σώματος. Από ένα τράβηγμα της ρώγας, μέχρι μία επώδυνη γέννα, το γυναικείο σώμα δείχνει να είναι αποκλειστικά και μόνο μέσο οδύνης. Κι αν, λοιπόν, τα όποια trends επιτάσσουν την βία ως αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου σινεμά, η Ducournau μοιάζει, εδώ, να επενδύει σε μία υπερβολή η οποία δεν καταφέρνει επ’ ουδενί να εξυπηρετήσει τα σύμβολα της. Αντίθετα, μοιάζει, τελικά, με εύκολο τρικ φθηνού εντυπωσιασμού.
Κι αν, όμως, τα ελαττώματα αυτού του weird έργου τέχνης είναι κάτι παραπάνω από εμφανή, δεν παύει να είναι ένα πραγματικό τολμηρό κι ακατάταχτο έργο τέχνης. Και μια αφορμή για ατέλειωτες κινηματογραφικές συζητήσεις με κρασιά, τσίπουρο η κοκτέιλ.
Κι αν η ελληνική τηλεόραση φέτος χαρακτηρίζεται από μία υπερπροσφορά σειρών που έχουν βαλθεί να αναθερμάνουν την σχέση μας την ελληνική τηλεοπτική παραγωγή, οι ξένες ταινίες καλά κρατούν στον προγραμματισμό των καναλιών. Στην εβδομάδα, λοιπόν, της εθνικής μας επετείου πέρα από την επιβεβλημένη «Υπολοχαγό Νατάσα», τα κανάλια έχουν επενδύσει σε μία σειρά πολεμικών ταινιών και περιπετειών.
25/10
Pearl Harbor
22:30 Alpha
Πριν, μάλλον, γνωρίσει ο Μπεν Άφλεκ για πρώτη φορά την Τζένιφερ Λόπεζ και 20 χρόνια πριν την γκλαμουράτη επανασύνδεση τους, ο Michael Bay μας ταξιδεύει στην αμερικανική στρατιωτική βάση του Pearl Harbor. Εκεί, δύο Αμερικανοί πιλότοι (Μπεν Άφλεκ, Τζος Χάρτνετ) θα μπλεχτούν στα δίχτυα του έρωτα της ίδιας γυναίκας. Όταν ο πόλεμος θα σύρει στον θάνατο τον έναν από τους δύο, ο έρωτας θα μοιάσει να χαμογελά πλατιά στον έτερο. Ένας έρωτας που διαλύθηκε οριστικά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ένα ερωτικό τρίγωνο που έκανε κορίτσια να ερωτευτούν χολιγουντιανούς αστέρες και να κλαίνε με λυγμούς.
26/10
Peterloo
21:00 Open
O σπουδαίος Mike Leigh βρίσκεται, εδώ, μακριά από τον μαγικό κινηματογραφικό του εαυτό. Κι όμως, αν και απέχει από τα αριστουργήματα του παρελθόντος, καταφέρνει να μας αφηγηθεί γλαφυρά την ιστορία της σφαγής του Peterloo. Μία ιστορία κομβική για τον αγώνα της εργατικής τάξης που η ευρωπαϊκή ιστορία μοιάζει να έχει θάψει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Έτσι, στην ταινία του Leigh θα δούμε με χρώματα μελανά κι απόλυτα καταιγιστικά τους εργάτες του Manchester να μάχονται για την δημοκρατία και τις αρχές της εποχής να τους «σφάζουν» ανερυθρίαστα. Κι αν, λοιπόν, ο Leigh παρασύρθηκε από το πολιτικό πάθος και το κοινωνικό μένος του ρέποντας προς τον διδακτισμό, η ταινία του – σε μια περίοδο κοινωνικά επώδυνης αστυνομικής βίας- παραμένει απόλυτα επίκαιρη.
27/10
Allied
21:00 Open
Ο Ρόμπερτ Ζεμέκις επιχειρεί, εδώ, να επενδύσει στην αδιαμφισβήτητη γοητεία της ερωτικής ιστορίας της Καζαμπλάνκα επιστρατεύοντας ως λαμπερό πρωταγωνιστικό ζεύγος, τους Μπραντ Πιτ και Μαριόν Κοτιγιάρ. Ως κατάσκοποι, λοιπόν, των Συμμάχων γνωρίζονται και ζουν τον έρωτα τους στην Καζαμπλάνκα του 1942. Όταν, όμως, θα επιχειρήσουν να χτίσουν την ερωτική φωλιά τους πίσω στην Αγγλία η σφοδρότητα των αναμνήσεων του πολέμου θα επιστρέψει, επιχειρώντας να καταστρέψει τον έρωτα τους. Κι αν η αισθητική της ταινίας μοιάζει στομφωδώς ντεμοντέ, η χολιγουντιανή λάμψη προσφέρεται για κινηματογραφικά ταξίδια μακριά από καναπέδες και στενόχωρα διαμερίσματα.
28/10
Bridge of Spies
21:00 STAR
Σε μία από τις καλές κινηματογραφικές στιγμές του των τελευταίων ετών, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, μας αφηγείται μία ψυχροπολεμική αμερικανική ιστορία. Έχοντας ως στιβαρό πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς, ο Σπίλμπεργκ θα μας ταξιδέψει στην υπόθεση της ανταλλαγής ενός Σοβιετικού με έναν Αμερικανό κατάσκοπο κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Κι αν η ιστορία μοιάζει να μπορεί να σας συνεπάρει με το αμείωτο της σασπένς, τελικά, ο Σπίλμπεργκ καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα επενδύοντας στους χαρακτήρες και χτίζοντας μία ταινία βασισμένη στέρεα στα ιστορικά δεδομένα και όχι στην χολιγουντιανή δράση.
29/10
Inglourious Basterds
23:45 ANT1
Ο Κουεντίν Ταραντίνο είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους πλέον ικανούς μάστερ στην ισορροπία ανάμεσα στο εμπορικό και το ποιοτικό σινεμά. Έχοντας βρει την μαγική συνταγή της αμιγούς κινηματογραφικής ψυχαγωγίας, εδώ, το πράττει και πάλι με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Κι αν η ιστορία του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου είναι μοιραία τραγική και δακρύβρεχτη, ο Ταραντίνο καταφέρνει, με συμμάχους τους Μπραντ Πιτ και Κριστόφ Βαλτζ, αφηγούμενος την ιστορία μιας αντιναζιστικής εβραϊκής εκδίκησης, να μας διασκεδάσει αφόρητα κι απενοχοποιημένα. Σε μία εβδομάδα εθνικής επετείου κι υποτιθέμενης πατριωτικής ανά(σ)τασης, ο Ταραντίνο μπορεί να κλείσει πονηρά κι ιδανικά τον κύκλο των όποιων εορτασμών.
Με τον Τζόνι Ντεπ να επαναφέρει πια στην μνήμη μας, σχεδόν αποκλειστικά, την δικαστική του διαμάχη με την Άμπερ Χέρντ και με τα στόματα ακόμα να αναρωτιούνται αν είναι τελικά θύτης ή θύμα μιας κακοποιητικής σχέσης, το Χόλιγουντ μοιάζει να τον έχει μετατρέψει σε persona non grata.
Ντεπ και Χερντ, λοιπόν, γνωρίστηκαν το 2009 και επισφράγισαν τον έρωτα τους με μια γαμήλια τελετή το 2015 η οποία, όμως, έληξε το 2016 με την αίτηση διαζυγίου της Χερντ. Και οδήγησε σε μια δικαστική διαμάχη η οποία βρήκε, αρχικά, τον Ντεπ κατηγορούμενο για βίαιη συμπεριφορά απέναντι της. Ο Ντεπ ανέστρεψε τις κατηγορίες αρνούμενος τα περιστατικά και κατηγορώντας την Χερντ για όσα εκείνη περιέγραψε. Με 4 σχεδόν χρόνια να μας χωρίζουν από την αρχική διαμάχη, ο Ντεπ δήλωσε το 2020 ότι το Χόλιγουντ του έχει γυρίσει την πλάτη. Ενώ, η Χερντ μεγαλώνει πια ένα παιδί ως single mother.
Κι αν, λοιπόν, ο έρωτας του Χόλιγουντ με τον Ντεπ είχε μετατραπεί βίαια, σε αποστασιοποίηση, εκείνος επανέρχεται με μια νέα ταινία, το «Μιναμάτα» στον ρόλο ενός Αμερικάνου φωτογράφου που αποκάλυψε ένα σκάνδαλο περιβαλλοντικής μόλυνσης σε χωριό της Ιαπωνίας. Με το σινεμά του κοινωνικού ακτιβισμού να εγγυάται συχνά τόσο βραβεία όσο και την δημιουργία μιας κάποιας συμπαθητικής κι ηρωικής περσόνας, ο σκηνοθέτης εμπιστεύεται εδώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον πληγωμένο Ντεπ. Ο Ντεπ με τη σειρά του και τις σκηνοθετικές οδηγίες, προσθέτει χρόνια και κιλά μέσω make up και ενδυματολογίας για να υποδυθεί τον μέθυσο και παραιτημένο W. Eugene Smith σε έναν ρόλο γνώριμο κι οικείο.
Ιδού, λοιπόν, το ερώτημα; Είναι ικανός ένας ρόλος για να φέρει την κινηματογραφική άνοιξε για τον Ντεπ;
Μέσα στην αβεβαιότητα που συνοδεύει την υπόθεση Ντεπ- Χερντ, η ταινία του Andrew Levitas ποντάρει σε έναν Ντεπ ο οποίος καταφέρνει να μην ξεφύγει στιγμή από τα γνωστά του υποκριτικά μέσα. Κι αν, λοιπόν, ο Levitas, γοητεύεται από τον πρωταγωνιστή του, ο ίδιος μοιάζει να ακολουθεί ναρκισσιστικά και βαρετά τον φακό και τον εαυτό του. Η ταινία τώρα του Levitas μοιάζει κι αυτή θύμα των καλών κοινωνικών της προθέσεων. Δεν καταφέρνει, όμως, να ξεφύγει από τον εύκολο διδακτισμό του ακτιβιστικού σινεμά. Ενώ, δεν επενδύει ποτέ στην δημιουργία στιβαρών χαρακτήρων αλλά στην εφεύρεση κλισέ αντιδράσεων κι ηρώων.
Συμπερασματικά, είτε αθώος είτε ένοχος βίαιων συμπεριφορών, ο Ντεπ συνεχίζει να αποτελεί ένα φαινόμενο ενός ικανού ηθοποιού παγιδευμένου στα ρηχά νερά των οικείων και πληκτικών υποκριτικών του μέσων.
Από τη Σοφία Γουργουλιάνη
φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης
Αν η πανδημία μας έκανε να βιώσουμε την παντελή απώλεια των ρυθμών του φθινοπώρου που ισορροπούν ανάμεσα σε πρωτοβρόχια, ατέλειωτες υποχρεώσεις και κίνηση, το άνοιγμα των θεάτρων είναι εδώ για να μας εντάξει, τελικά, ομαλότερα στην απότομη μετάβαση στην -ίσως- σκληρή καθημερινότητα. Σε μία, λοιπόν, ακόμα ηλιόλουστη Κυριακή συναντήσαμε την Ιωάννα Λέκκα και την Ντένια Στασινοπούλου που πρωταγωνιστούν ως «Δούλες» στην παράσταση της ομάδας Apparatus στη Β’ Σκηνή του θεάτρου Άλμα από 11 Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία Βάσιας Χρονοπούλου. Ξεκινώντας από την παράσταση, μιλήσαμε για τις φοβίες μας, τις σχέσεις εξουσίας, την ψυχολογική κακοποίηση και τον ρόλο του σχολείου.
Νιώθω ότι οι «Δούλες» ως έργο έχουν πιο πολύ απ’ όλα να κάνουν με ένα παιχνίδι εξουσίας. Είναι οι σχέσεις των ανθρώπων μια ισορροπία ανάμεσα σε masters και slaves;
Ντένια:- Το έργο είναι μια διαρκής προσπάθεια να γίνουν οι δούλες, masters. Και, μάλιστα, η Σολάνζ, ας πούμε, αποτυγχάνει διαρκώς. Αυτό που καταφέρνει, είναι μόνο κάποιες μικρές προσωπικές νίκες αποσυνδεδεμένες από τα κοινωνικά και ταξικά στερεότυπα.
Ιωάννα:- Παλιότερα δούλευα σε μπαρ. Και έβλεπα ότι όταν οι υπάλληλοι γινόντουσαν αφεντικά συμπεριφερόντουσαν συχνά χειρότερα από τα πρώην αφεντικά. Το ίδιο ισχύει και με άτομα που έχουν δεχτεί bullying και μετά γίνονται θύτες. Και λες «γιατί ρε γαμώτο; Από slave γίνομαι master και κάνω χειρότερα;». Βέβαια, η συμπεριφορά και ο σεβασμός δεν έχει να κάνει μόνο με την κοινωνική τάξη, έχει να κάνει και με το μέσα μας. Φυσικά και υπάρχει, μέσα στο έργο όλο αυτό. Βέβαια, τελικά, οι δούλες γίνονται masters μόνο μέσα στη δική τους φαντασία. Πέρα, όμως, από την εξουσία της Κυρίας, υπάρχει εξουσία και απ’ τις Δούλες. Τελικά, με ένα τρόπο την καταδυναστεύουν. Όχι, όμως, με την αρνητική έννοια. Χωρίς αυτές αυτή δεν θα μπορούσε να ορθοποδήσει. Ό,τι και να γίνει έχει αυτές τις δύο δούλες.
Δηλαδή, τελικά, αγωνιζόμαστε διαρκώς για να γίνουμε masters;
Ιωάννα:- Το ζήτημα αυτό είναι πολύ προσωπικό. Οι Δούλες, ας πούμε, ονειρεύονται να γίνουν καλύτερες οι ζωές τους, να αγοράσουν ένα φόρεμα. Και στη ζωή μας, ο καθένας έχει διαφορετικά όνειρα. Άλλος ας πούμε είναι πιο κυνικός και λέει ότι θέλει να κάνει λεφτά και άλλος λέει ότι θέλει να πάει σε ένα νησί να δοκιμάσει τη ζωή εκεί.
Ντένια:- Εμένα, πάντως, πάντα με ξαφνιάζει να βλέπω ανθρώπους που δεν φέρονται καλά στους υφισταμένους τους και εξακολουθούν να έχουν πετυχημένες επιχειρήσεις.
Τα όρια μας πού πρέπει να μπαίνουν; Μάλιστα, σε μια δουλειά, όπως το θέατρο που είναι συλλογικό αποτέλεσμα πώς λειτουργεί αυτό το κομμάτι των ορίων σε μια συνεργασία;
Ιωάννα:- Παίζει ρόλο το τι περιθώριο αφήνουμε κι εμείς σ’ αυτές τις συμπεριφορές. Εγώ, ας πούμε, παλιότερα δεν έλεγα κάποια πράγματα. Πλέον τα λέω. «Κάτσε αγάπη μου, αυτό δεν είναι στη συμφωνία μας».
Ντενια:- Όταν το κλίμα σε μια δουλειά και σε μια παράσταση είναι καλό, κάνεις κι εσύ ό,τι καλύτερο μπορείς και για σένα και για το σύνολο. Όταν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που διαρκώς με τη συμπεριφορά του σε υπονομεύει και σε υποτιμάει, εκεί τίθεται το θέμα των ορίων. Σε μια παράσταση πρέπει να ξεκινάμε από το ότι όλοι οι συντελεστές έχουμε την ίδια αγάπη για τη δουλειά που πάμε να κάνουμε.
Ιωάννα:- Αν νιώθεις ότι συγκλίνεις με τους ανθρώπους, μοιράζεται η αγάπη. Εγώ όταν μου λένε να κάνω μια παράσταση και δεν επικοινωνώ με τους συνεργάτες δεν την κάνω. Δεν θέλω να τριφτώ στη δουλειά και να γραφτεί μια δυσάρεστη εμπειρία μέσα μου. Το κάνουμε με μεράκι, γιατί να το κάνουμε σε κακές συνθήκες;
Η παιδεία τι ρόλο παίζει στον τρόπο με τον οποίο διαρθρώνονται και ευδοκιμούν αυτές οι σχέσεις;
Ιωάννα:- Περνούσα προχθές από ένα σχολείο και άκουσα την τονικότητα της δασκάλας. Την τονικότητα του άγχους, της κατηγόριας, των ενοχών και του κομπλεξισμού. Περνάει μέσα στο παιδί. Δεν είναι παιδεία αυτή η φωνή και η διδαχή. Δεν λέω να μην υπάρχουν κανόνες, αλλά νιώθω ότι έχει στηθεί πολύ λάθος αυτός ο κόσμος.
Ντένια:- Είναι τόσο εύκολο να μιλήσει έτσι ο δάσκαλος και τόσο σπάνιο να μιλήσει με αγάπη και ειλικρίνεια σε ένα παιδί, να το εμπνεύσει και να το βοηθήσει να εξελιχθεί.
Ιωάννα:- Ο δάσκαλος πρέπει να δίνει ερεθίσματα και όχι να κάνει διδαχή. Και το σχολείο μπορεί να σε καταστρέψει ή να σε διαμορφώσει με έναν τρόπο δημιουργικό και γόνιμο.
Το #metoo, πέρα από τα σκάνδαλα της σεξουαλικής κακοποίησης, είχε να κάνει και με το κομμάτι της ψυχολογικής κακοποίησης. Περνώντας οι μήνες, πιστεύετε ότι, τελικά, όλο αυτό θα αλλάξει τις ισορροπίες στον χώρο του θεάτρου;
Ιωάννα:- Αρχικά, εγώ καταλαβαίνω τους ανθρώπους που δημοσιοποίησαν τις εμπειρίες τους. Αυτό, όμως, που πιστεύω είναι ότι, με ένα τρόπο, και οι δυο έχουν ευθύνη για κάποιες συμπεριφορές. Αν ας πούμε με βρίζουν κι εγώ συνεχίζω να πηγαίνω στις πρόβες, δεν έχω ευθύνη; Ο Σερβετάλης μας είχε πει «Δεν σας κάνω παρατήρηση, γιατί ο καθένας είναι ο καλλιτέχνης που έχει επιλέξει να είναι». Αυτό έχει χαραχτεί μέσα μου. Τελικά, σε σένα είσαι υπόλογος αν βαριέσαι να δώσεις σε μια δουλειά την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει. Βέβαια, τώρα αν δε σου ταιριάζει ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου, αντί να τον ξεφτιλίζεις πρέπει να κάνει μια συζήτηση μαζί του. Όσο και να λέμε ότι το θέατρο είναι δουλειά, δεν πάμε το πρωί στο γραφείο να βάλουμε σφραγίδες και να ακούσουμε τον προϊστάμενο να μας βρίζει.
Ντενια:- Σε μια δουλειά παντού θα έχεις αντιρρήσεις και συμφωνίες. Εγώ, βρίσκω, όμως, πάντα τι μπορώ να κάνω παρά τις αντιρρήσεις και τις διαφωνίες μου. Είναι διαφορετικό πράγμα ,όμως, οι προσωπικές επιθέσεις. Όταν κάποιος, ας πούμε, σου λέει είσαι ότι είσαι άχρηστος και μπορεί να μην βρίσκεις, ούτε, τη δύναμη να του να πεις «τότε γιατί είμαι εδώ;»
Τελικά, κρίνουμε τον καλλιτέχνη μόνο από την δουλειά του ή και από την προσωπικότητα του;
Ιωάννα:- Στο εξωτερικό, δεν υπάρχουν, σκηνοθέτες που έχουν κάνει αντίστοιχα πράγματα; Δε λέω να το χειροκροτήσουμε όλο αυτό, αλλά αυτός ο φανατισμός είναι ακραίος. Εγώ τι πρέπει να κάνω; Να μην ξαναβάλω ταινία του τάδε μεγάλου σκηνοθέτη επειδή ήταν παιδόφιλος; Αυτός ο άνθρωπος είχε κάτι μεγάλο να καταθέσει. Τον βλέπω ως σκηνοθέτη και ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Είναι διαφορετικό, βέβαια, το αν εγώ θα πάω σε μια παράσταση που μπορεί να σκηνοθετήσει ο Λιγνάδης άμα βγει από τη φυλακή. Βέβαια, να σου πω την αλήθεια, πιστεύω ότι μπορεί να γινόταν και χαμός, να ήταν ένα ολόκληρο happening.
Τι το καινούριο προσφέρει σε ένα κλασικό έργο η παράσταση;
Ντένια:- Το καινούριο είναι ότι την Κυρία την υποδύεται dragqueen, ο Θέμης (Θεοχάρογλου). Είναι υπέροχος και κάνει την Κυρία όπως δεν θα μπορούσαμε να την κάνουμε εμείς. Έχει, ας πούμε μία θηλυκότητα την οποία εγώ δεν νιώθω τόσο έντονη μέσα μου, όσο τη βλέπω στο Θέμη. Μάλιστα αυτό ταιριάζει πολύ και στο έργο. Η Σολάνζ νιώθει ότι αυτό που βλέπει δεν θα το φτάσει.
Ιωάννα:- Δημιουργείται ένα παιχνίδι. Είμαστε μια εγρήγορση. Εγώ προσπαθώ στιγμή με τη στιγμή να το προσεγγίζω. Να βγάλω την αλήθεια μου στη σκηνή. Εντελώς γυμνή. Και…πάμε να βουτήξουμε.
Σε μια συνθήκη έντονης και αγχωτικής, για πολλούς, καθημερινότητας πώς μπορεί να μιλήσει το έργο και η παράσταση;
Ντένια:- Εγώ αυτό που θέλω να κρατήσω από την παράσταση στη ζωή μου, είναι ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε την φαντασία μας. Είναι απαραίτητή στην καθημερινότητα, στη ζωή, στις σχέσεις, στη δουλειά μας. Είναι το παν.
Ιωάννα:- Εμένα με εκπλήσσει και το ότι δεν φοβούνται. Εμείς φοβόμαστε πολύ στη ζωή μας. Αυτές βιώνουν ακραίες καταστάσεις, αλλά τις αντιμετωπίζουν με τόλμη, σαν παιχνίδι.
Ντενια:- Οι φόβοι μας είναι όλο και πιο συχνοί. Και στα μικρά και στα μεγάλα. Οι δούλες στην σκέψη τους, μπορεί να είναι πολύ πιο ελεύθερες απ’ ό,τι νιώθουμε στην καθημερινότητα μας.
Τι μας φοβίζει; Η πόλη, η δουλειά, η προσωπική επαφή;
Ντενια:- Σίγουρα το ότι συχνά, δεν μας καλύπτει μία δουλειά παίζει ρόλο. Όπως και οι ρυθμοί της μεγαλούπολης. Εφόσον, όμως, είμαστε σ’ αυτή την πόλη (Αθήνα), καλό είναι να αφομοιώσουμε αυτό που συμβαίνει. Αν είναι τεράστια η απόσταση που πρέπει να διανύσεις, απόλαυσε το. Αν πρέπει να κάνεις πέντε δουλειές, υπάρχει τρόπος να το απολαύσεις.
Ιωάννα:- Για μένα αυτό που μας φοβίζει είναι ότι δεν έχουμε χρόνο να παίρνουμε απόσταση και να λέμε «τι χρειάζομαι μέσα σ’ αυτή την τεράστια μέρα;». Θα με βοηθήσει, ας πούμε, να κάτσω στο πάρκο και να μάθω τα λόγια;
Ντενια:- Ναι, ακόμα κι αυτό είναι συχνά μια πολυτέλεια. Και είναι σίγουρα μεγάλο στοίχημα να καθόμαστε μόνοι μας και να ηρεμούμε πραγματικά. Έχεις μια έντονη εβδομάδα και σου μένει μία Κυριακή. Αν την έχεις, πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου. Εγώ θυμώνω όταν μαστιγώνω τον εαυτό μου. Τι κάνω; Κάθομαι και με κατηγορώ; Μου αξίζει να χαλαρώσω. Η σχέση μας με το χρόνο πάρα πολύ περίεργη. Μας βάζουμε τρικλοποδιές συνεχώς.
Πρεμιέρα Δευτέρα 11 Οκτωβρίου στο Θεάτρο Άλμα
Συγγραφέας:Ζαν Ζενέ
Κλείστε τις θέσεις σας εδώ.
Το πολυαναμενόμενο φινάλε του Daniel Craig ως James Bond σηματοδοτείται μετά από μια σειρά πανδημικών αναβολών από την ταινία «No Time to Die» και μοιάζει να εισπράττει απανωτά αστεράκια κριτικών και εισιτήρια φανατικών (και μη). Ενώ, ταυτόχρονα το φθινόπωρο μοιάζει να μας επιρρίπτει σωρεία (συχνά δυσβάσταχτων) ευθυνών. Και κάπως έτσι, ένας James Bond δεν φέρνει την πολυπόθητη βραδινή χαλάρωση από το άπειρο των υποχρεώσεων, αλλά μόνο ανοίγει την όρεξη για εξερεύνηση κι ανεύρεση άγνωστων action movies.
Badlands
O Terrence Mallick επενδύοντας στο γνωστό αφαιρετικό του αφηγηματικό ύφος και στην οπτικά ερεθιστική του σκηνοθεσία, αφηγείται, εδώ, την ιστορία του Kit και της Holly, ενός 25χρονου άνδρα και μίας 15χρονης κοπέλας σε μία δολοφονική «επιδρομή». Μία άκριτη, μάλιστα, δολοφονική επιδρομή που τους μετατρέπει πάραυτα σε διαβόητους serial killers. Ο Mallick καλλιεργεί αθόρυβα την αγωνία καταφέρνοντας να κεντρίσει το ενδιαφέρον με δύο χαρακτήρες σύμβολα της αναπόφευκτης αστικής μοναξιάς. Έχοντας, ως συμμάχους, τους Martin Sheen και Sissy Spacek φτιάχνει, τελικά, μία από τις πλέον ονειρικές περιπέτειες στην ιστορία του σινεμά, που σπέρνει ήρεμα -πλην απόλυτα ηχηρά- το ζιζάνιο του άλυτου ερωτήματος «τι είναι αυτό που κάνει τον δολοφόνο;».
Dog Day Afternoon
Ο Sidney Lumet, σκηνοθετεί, εδώ, την ,ίσως, πιο αγωνιώδη ληστεία τράπεζας στην ιστορία της 7ης τέχνης. Τρεις ληστές έχουν σχεδιάσει να μπουν σε μία τράπεζα, να απειλήσουν με όπλα και λόγια και να βγουν ,πάραυτα, φορτωμένοι χρήμα. Όμως, συχνά, τα φαινόμενα απατούν και τα σχέδια παραστρατούν. Κι έτσι, εδώ, η τράπεζα θα μετατραπεί σε κλειστοφοβικό εφιάλτη, όταν ο εγκλεισμός των ληστών θα μετατραπεί σε βεβαιότητα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε ηχηρή παρουσία κι απειλή έξωθεν της τράπεζας. Με ένα αναπάντεχο φινάλε που χαρίζει στην ταινία γενναίες δόσεις ακομπλεξάριστου συναισθήματος, οι Al Pacino και Sidney Lumet δημιουργούν από κοινού μία ταινία ορόσημο στην ιστορία των action movies, αντικαθιστώντας τον μάτσο άνδρα από τον πραγματικό άνθρωπο.
Straw Dogs
Τα κινηματογραφικά 70’s μπήκαν με φόρα φέρνοντας νέο ρεύμα κι αίμα στο παρακμάζον Hollywood. Ο Sam Peckinpah, λοιπόν, εισάγει την απόλυτα προσωπική του καλλιτεχνική αισθητική, επενδύοντας στην ωμή βία ως απάντηση στον απανταχού συντηρητισμό. Εδώ, ένας Αμερικάνος μετά της Αγγλίδας συζύγου μετακομίζουν στην επαρχιακή Αγγλία. Μία επαρχιακή Αγγλία που, όμως, μετατρέπεται από ουτοπία σε απόλυτη δυστοπία, όταν η παρουσία των νεοφερμένων θα προκαλέσει αισθήματα αποστροφής και ξενοφοβίας στους ντόπιους. Όταν τα αισθήματα αυτά θα εγκαταλείψουν τον νου και θα οπλίσουν τα χέρια, το δίπολο ντόπιοι-ξένοι θα μετατραπεί σε σκληρή αιματοχυσία.
Hard Boiled
Ένα ανεξερεύνητο κινηματογραφικό διαμάντι για τους λάτρεις των ταινιών δράσης. Ο διάσημος, αργότερα, Κινέζος σκηνοθέτης που κατάφερε να εισάγει την αγωνιώδη αισθητική του και στο Hollywood, παρέδωσε την καλύτερη ταινία του, το 1992. Η προσπάθεια εξάρθρωσης μίας σπείρας οργανωμένου εγκλήματος μετατρέπεται, εδώ, σε όχημα για ατέλειωτες σκηνές περιπέτειας και αμείωτης έντασης. Ο Woo χαρίζει, εδώ, ένα απόλυτο χάρμα οφθαλμών σε όσους αγαπούν το πιστολίδι και την άκοπη αιματοχυσία. Δεν πρόκειται για ένα άρτιο σενάριο, ούτε για αψεγάδιαστες ερμηνείες, πρόκειται, όμως, για μια περιπέτεια που θα κρατήσει μάτια κολλημένα στην οθόνη.
Das Boot
To 1942 ένα γερμανικό υποβρύχιο βρίσκεται «παγιδευμένο» στο βυθό της θάλασσας, απόλυτα μετέωρο κι αβέβαιο για την επόμενη έξοδο του στην επιφάνεια της θάλασσας. Με αφορμή την πιθανότατα πραγματική αυτή ιστορία, ο Petersen, δημιουργεί την ίσως πιο κλειστοφοβική ταινία στην ιστορία της 7ης τέχνης. Μία ταινία που επενδύει στην ατμόσφαιρα της φθοράς, της απραξίας και της συνακόλουθης ανίας για να μιλήσει, τελικά, για τον άνθρωπο ως συνονθύλευμα αναμνήσεων και στιγμών κι ως ισορροπία ανάμεσα σε αναπόφευκτα παρόντα, χαμένα παρελθόντα κι αβέβαια μέλλοντα. Αφαιρώντας, μάλιστα, το όποιο μένος για τον ρόλο των Γερμανών στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο από συστατικό στοιχείο της πλοκής καταφέρνει να καλλιεργήσει απόλυτα την αγωνία (μας) για τον άνθρωπο που απειλείται και να καταθέσει μία απόλυτα υπαρξιακή περιπέτεια.
Την Πέμπτη 23 Σεπτέμβρη κυκλοφορεί στις αίθουσες μία ταινία αφηγηματικό πείραμα. Ο James McAvoy, λοιπόν, πήρε, πριν την έναρξη των γυρισμάτων, στα χέρια του μόνο την περιγραφή του χαρακτήρα του πρωταγωνιστή της ταινίας «Εξαφάνιση Ανηλίκου». Και κλήθηκε να παρευρίσκεται στα γυρίσματα και στην εξέλιξη του σεναρίου εισφέροντας τις προσωπικές του αντιδράσεις και όχι κάποιες ατάκες ενός σεναρίου. Η επιτυχία ή μη του πολλά υποσχόμενου εγχειρήματος θα φανεί στο χειροκρότημα. Ένα χειροκρότημα που μοιάζει εκ πρώτης όψεως να διαθέτει ως σύμμαχο την αγωνιώδη ιστορία της εξαφάνισης ενός ανήλικου παιδιού.
Κι αν, λοιπόν, οι ιστορίες απαγωγών και εξαφανίσεων προ(σ)καλούν την κινηματογραφική αγωνία κι ανεβάζουν τους σινεφιλικούς παλμούς, θυμόμαστε πέντε πρόσφατες ή μη απαγωγές που κατάφεραν να κρατήσουν τα βλέμματα κολλημένα στην οθόνη και τα σαγόνια πεσμένα από την ανατροπή.
Picnic at hanging rock
Το 1975 ,κατά τη διάρκεια μίας από τις πλέον εύφορες κινηματογραφικές δεκαετίες, ο Peter Weir αφηγείται την ιστορία της εξαφάνισης μιας ομάδας έφηβων κοριτσιών χαρίζοντας μια αισθητικά ανεπανάληπτη ταινία. Οι έφηβες, λοιπόν, μαθήτριες θα εξορμήσουν για ένα σύνηθες πικνικ στα βουνά της περιοχής. Το σύνηθες, όμως, θα μετατραπεί σε απροσδόκητο και τα βουνά σε εφιάλτη όταν τα κορίτσια θα εξαφανιστούν. Μια εξαφάνιση που θα αφήσει πίσω μηδενικά ίχνη και συναισθηματικά συντρίμμια. Ο Peter Weir, εδώ, καλλιεργεί απόλυτα κι ανεπιστρεπτί τον τρόμο της εξαφάνισης και το εφηβικό angst της σεξουαλικής αφύπνισης. Και παραδίδει, τελικά, ένα έργο τέχνης που επενδύει στην δυσκολία της αισθητικής κι όχι στην ευκολία των οριστικών λύσεων.
The Vanishing
Το «The Vanishing» είναι αυτή η περίπτωση ταινίας που μετατρέπεται σε καλτ κινηματογραφικό είδωλο από στόμα σε στόμα. Με την έξοδο της το 1988 δεν πρωταγωνίστησε σε φεστιβάλ, αλλά σε συζητήσεις με μπίρα και προτηγανισμένες πατάτες. Ενώ, ο σκηνοθέτης της George Sluizer δεν μετατράπηκε ποτέ σε μάγο της 7ης τέχνης αλλά παρέμεινε εσαεί ένα μεγάλο one hit wonder. Ένα, όμως, hit που του χάρισε αυτό το παντοτινό wonder και τον σεβασμό της 7ης τέχνης για ένα αριστουργηματικό κι απόλυτα ατμοσφαιρικό θρίλερ. Ο Sluizer αφηγείται ,εδώ, την ιστορία των διακοπών ενός ζεύγους, που όμως θα σηματοδοτηθεί από την εξαφάνιση της κοπέλας. Μιας εξαφάνισης που μετά από απεγνωσμένη αναζήτηση και σιωπή τριών ετών θα σημαδευτεί από μηνύματα του απαγωγέα κι από μια αναδυόμενη και απόλυτα spooky σχέση γάτας και ποντικού ανάμεσα σε πρώην σύντροφο και νυν απαγωγέα.
A perfect world
To 1993 ο Clint Eastwood σκηνοθετεί μια ιστορία διαφυγής από τα σίδερα της φυλακής, απαγωγής και κάμποσων πτωμάτων. Μια ιστορία, όμως, που παρά την προφανή αιματοχυσία καταφέρνει να μιλήσει ουσιαστικά κι αληθινά για την πραγματική φύση της βίας και την διαχρονική ανθρωπιά της διαπροσωπικής επαφής. Ένας άντρας δραπετεύει από τη φυλακή και απαγάγει πάραυτα ένα μικρό αγόρι. Μια απαγωγή που, όμως, θα μετατραπεί σε μία σχέση σχεδόν πατρική μακριά από διδαχές περί κακών θυτών και καλών θυμάτων. Μια ταινία με δύο χολιγουντιανά πρότυπα alpha male, Clint Eastwood και Kevin Costner, που καταφέρνει να ξύσει βαθιά μέσα την ανάγκη μας για επαφή και τρυφερότητα.
An American crime
Η ταινία του Tommy O’ Haver βασισμένη σε ένα πραγματικό έγκλημα που σόκαρε την αμερικανική κοινωνία αποδόθηκε με τη δέουσα (μάλλον) σκληρότητα σε μια ταινία που σοκάρει με την ωμότητα της. Ένα ζεύγος καρναβαλιστών σε περιοδεία αφήνουν την κόρη τους (Eliot Page) στη φύλαξη μιας μάνας με έξι παιδιά. Ό,τι όμως ξεκινά σαν μητρική στοργή μετατρέπεται γρήγορα σε ένα βασανιστήριο διαρκείας για το μικρό κορίτσι. Κι αν η μάνα θα μπορούσε να χαρίσει τρυφερότητα κι αγάπη, τα βίαια της ένστικτα την μετατρέπουν σε δήμιο και βασανιστή διαρκείας. Μία ιστορία βασανισμού χωρίς προφανή αιτία και μία ιστορία που ακόμα βασανίζει απόλυτα και σφοδρά την κοινή γνώμη.
Prisoners
Με αφορμή την εξαφάνιση της κόρης ενός άντρα, ο Villeneuve αρπάζει την ευκαιρία και μιλά βροντόφωνα για την απόλυτη σφοδρότητα του οικογενειακού δεσμού. Η εξαφάνιση θα φέρει την αστυνομία. Κι η αστυνομία θα κουβαλήσει την αδυναμία ανεύρεσης της μικρής. Μια αδυναμία που θα πυροδοτήσει, με τη σειρά της, την αντίδραση του πατέρα που θα επιστρατεύσει την αυτοδικία ως έσχατη πλην ορθή λύση για την ανεύρεση της κόρης. Κι αν οι οικογενειακοί δεσμοί κι η δύναμη τους έχουν πλέον εξελιχθεί σε θέμα μπανάλ και χιλιοφορεμένο, ο Villeneuve βρίσκει ,εδώ, την ευκαιρία να πλάσει ένα αγωνιώδες θρίλερ που καταφέρνει αβίαστα να αναδειχτεί σε μία εξαιρετική ταινία. Ενώ, διαθέτει άξιους συμμάχους τους Hugh Jackman και Jake Gyllenhaal σε δύο ερμηνείες προσωποποίηση της αναπόδραστης απελπισίας κι αυτοβοήθειας.
Είδα
Video
