Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Είδαμε online στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Stardust

To 1971 o David Bowie έχει κυκλοφορήσει το «The man who sold the world» και προσπαθεί εναγωνίως να εξάγει τον εαυτό του και την μουσική στις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες εμφανίζονται ενωμένες και εχθρικές απέναντι στο νέο του άλμπουμ. Ένα άλμπουμ για χάρη του οποίου, όσο κι αν οι κριτικές εμφανίζονται απογοητευτικές, ο David επιμένει να εγκαταλείψει την Μεγάλη Βρετανία για να κατακτήσει την αμερικανική αγορά με την μουσική και την αισθητική του. Όταν ο Βρετανός μάνατζερ θα του εξασφαλίσει περιοδεία στις ΗΠΑ, η ιδανική αοφρμή θα βρεθεί και το ταξίδι θα γίνει πραγματικότητα. Ο θησαυρός, όμως, θα αποδειχθεί άνθρακες με την περιβόητη περιοδεία να είναι, τελικά, μια σειρά από λάιβ σε μπαρ όπου συχνάζουν φορτηγατζήδες και μια σειρά συνεντεύξεων σε αδιάφορους δημοσιογράφους. Μια εμπειρία, όμως, που θα αποτελέσει για τον Bowie το δημιουργικό κίνητρο να ξανα-ευφέρει τον ίδιο του τον καλλιτεχνικό εαυτό και να συστήσει στο κοινό του τον Ziggy Stardust.

Η ταινία του Gabriel Range δεν έλαβε ποτέ την άδεια της οικογένειας του David Bowie προκειμένου να χρησιμοποιήσει την μουσική του δημιουργού, αλλά ούτε και την ίδια της την αποδοχή ως προς την απόδοση της ζωής του στην οθόνη. Είτε, όμως, η ταινία του Range βρίθει πιστότητας στα πραγματικά γεγονότα της ζωής του διάσημου μουσικού, είτε στερείται αληθοφανείας, αποτελεί μία ταινία με σαφή σεναριακή στόχευση και ικανοποιητική σκηνοθετική αισθητική.

Σε μια προσπάθεια, λοιπόν, απόδοσης της αισθητικής της εποχής σε συνδυασμό με την περσόνα του Bowie, ο σκηνοθέτης δημιουργεί μία καλοδουλεμένη ισορροπία ανάμεσα στο queer και το συμβατικό. Κι αν ,ανά στιγμές, θα αποτελούσε διακαή μας πόθο, η σκηνοθετική πλάστιγγα να γείρει προς το queer και η αισθητική να αφήνει στην άκρη τις όποιες ασφαλείς επιλογές της, η σκηνοθεσία πετυχαίνει να ερεθίσει οπτικά και να υπηρετήσει τον καλλιτεχνικό της στόχο.

Ενώ, το σενάριο γνωρίζοντας εξαρχής το θέμα του, καταφέρνει να παραμείνει πιστό στην αρχική του στόχευση. Και να μας μιλήσει από την αρχή μέχρι το τέλος του για την αναπόδραστη ανθρώπινη επιθυμία για αποδοχή, με την ιστορία του ταξιδιού του Bowie στην Αμερική να μοιάζει με ιδανική κινηματογραφική κιβωτό μιας ιστορίας που μας ταξιδεύει στην ανάγκη μας για αγάπη.

Συμπερασματικά πρόκειται για μία ταινία που παρά την τάση της να ρέπει συχνά προς την συμβατικότητα διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός κινηματογράφου αξιώσεων που μπορεί να σας παρασύρει

3/5