Το βασικό πρόβλημα του «ποιοτικού» ελληνικού κινηματογράφου της τελευταίας δεκαετίας που ως άλλη λερνάια ύδρα δεν αποδέχεται την ήττα του και συνχεχίζει να «ξερνάει» κινηματογραφικά κεφάλια, ξεκινάει  από την απόλυτη αποδοχή του weird ως εγγύηση καλλιτεχνικής επιτυχίας. Με το βασικότερο από τα κινηματογραφικά του κεφάλια να είναι η απαξίωση του σεναρίου και η υιοθέτηση ενός υπαινικτικού σινεμά που ρέπει προς την ανυπαρξία ιστοριών με συνοχή και την απόλυτη υιοθέτηση ενός σινεμά οπτικά ερεθιστικού πλην κενού νοημάτων. Καταλήγοντας, τελικά, σε ένα σινεμά απόλυτα ελιτίστικο που μοιάζει ανίκανο να αποκοπεί από το ίδιο το μυαλό του δημιουργού.

Το Kala Azar της Τζάνις Ραφαηλίδου ,δυστυχώς, δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα της υιοθέτησης του μοτίβου του weird ως κάποιου είδους απόλυτη καλλιτεχνική καινοτομία. Η ιστορία μας μεταφέρει σε μια δυστοπία ενός θανατηφόρου ιού με θύματα τα ζώα. Στον κόσμο αυτό, ένα ζευγάρι  (Πηνελόπη Τσιλίκα, Δημήτρης Λάλος) αναλαμβάνει την αποτέφρωση των θανόντων. Το πρόβλημα, στην περίπτωση μας είναι πως η σεναριακή εφεύρεση του κόσμου αυτού αποτελεί μία πρωτότυπη ιδέα η οποία, όμως, ποτέ δεν αξιοποιείται πραγματικά. Και, η ταινία μοιάζει τελικά με τα χαμόγελα των επιβατών ενός αεροπλάνου που, όμως., μετατραπήκανε σε ιαχές γκρίνιας όταν το αεροπλάνο δεν απογειώθηκε ποτέ.

Στα εύσημα της ταινίας ανήκει βέβαια, η σκηνοθεσία της ίδιας της Ραφαηλίδου η οποία καταφέρνει να μας χαρίσει μαγευτικές εικόνες και να αφήσει υποσχέσεις για ένα κινηματογραφικό μέλλον. Ένα μέλλον το οποίο, βέβαια, θα βρει έναν σεναριογράφο ικανό να χαρίσει πνοή σε κάποια από τις ιστορίες της.

Συμπερασματικά, πρόκειται αναμφισβήτητα για μια κινηματογραφική δημιουργία με υψηλή αισθητική και για μία δημιουργό με τεράστιες ικανότητες. Όμως, ακόμα κι αν παραβλέψουμε την σεναριακή αστοχία, η Ραφαηλίδου μπλέχτηκε στα πονηρά δίχτυα του weird καταφέροντας να απωλέσει μέχρι και την όποια διάθεση καλλιτεχνικής τόλμης θα ήθελε να διατηρήσει για την ίδια της τη δημιουργία.

1,5/5