Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Είναι το « Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό» η μαύρη κωμωδία του καλοκαιριού;

Αν η καθημερινότητα μας συνοδεύεται πλέον αναγκαία από ιούς, κρούσματα, εμβόλια και μολύνσεις, κι αν η τραγικότητα της κατάστασης μοιάζει, συχνά, με μαύρη κωμωδία, ο Γιώργος Γεωργόπουλος έπλασε ένα σενάριο γεμάτο ιούς και λοιπά δαιμόνια πολύ πριν την παρατεινόμενη πανδημία. Και μοιάζοντας να έχει αντικατοπτρίσει την τραγικωμικότητα του σήμερα πριν από μας για εμάς, πλάθει μία μαύρη κωμωδία που «πιάνει» ανά σημεία την ουσία της 7ης τέχνης.

de thelo na gino disarestos2 texnes plus

Εμπνεόμενος από έναν ιό σεξουαλικώς μεταδιδόμενο που οδηγεί, όμως, στον θάνατο μόνο γυναίκες, θέτει στο επίκεντρο του, τον Άρη ένα μεγαλοστέλεχος εταιρείας, έναν σεξουαλικά αχαλίνωτο, συναισθηματικά (σχεδόν) «ανάπηρο» γιάπη κλασικής κοπής, με τον Όμηρο Πουλάκη σε μια υπέροχη ερμηνεία. Έναν, όμως, Άρη που μετά από εντολή των γιατρών θα πρέπει να επιδοθεί στην αναζήτηση των σεξουαλικών του συντρόφων των 4 τελευταίων ετών για να τις ειδοποιήσει για την πιθανότητα νόσησης τους από τον νέο θανατηφόρο ιό. Μέσα, λοιπόν, από το ταξίδι στο παρελθόν και τα πεπραγμένα του Άρη, ο Γεωργόπουλος βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει ανοιχτά και απόλυτα κωμικά για την συναισθηματική αποξένωση και την μοναξιά ως τον ιό με τα περισσότερα κρούσματα παγκοσμίως και ως μία ανυποχώρητη και σφοδρή πανδημία.

Με το σενάριο των Γεωργόπουλου και Φακίνου να λειτουργεί άρτια σε όλα σχεδόν τα επίπεδα πλην ενός βιαστικού και εύκολου φινάλε μιας ιστορίας με μπόλικο -ακόμα- κινηματογραφικό ψωμί για «παπάρα» στα άδυτα των χαρακτήρων της, η σκηνοθεσία επενδύει σε ένα σύμπαν αποστείρωσης (και) από συναίσθημα. Με μία, λοιπόν, σκηνοθετική αισθητική κι επιλογή νεκρή από συναίσθημα κι από εντάσεις κι εξάρσεις που προσεγγίζει τα νερά της (πλέον) παράδοσης του weird, καταφέρνει να μην χαρίσει στις αφηγηματικές του κορυφώσεις την συναισθηματική δόνηση και ταύτιση που επιφύλασσε στον εαυτό του το ίδιο του το σενάριο.

Συμπερασματικά, είναι μια απόλυτα διασκεδαστική ταινία που κλείνει το κινηματογραφικά της μάτι στον Τζάρμους που αγαπάμε, αντιμετωπίζοντας με σεβασμό τις κινηματογραφικές της καταβολές και τολμώντας να ανανεώσει εκφραστικά μέσα και κινηματογραφικές φόρμες.

3/5