Από τη Σοφία Γουργουλιάνη

Με την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν να έχει επαναφέρει στη συλλογική συνείδηση την τρομοκρατία, η φετινή ημέρα κατά της τρομοκρατίας (21/8) αποκτά- για κάποιους απροσδόκητα- την δική της απόλυτη κι ουσιαστική συμβολική χροιά.

Ο κινηματογράφος, λοιπόν, υπηρετώντας διαχρονικά και τον κοινωνικό ρόλο που μοιραία επιτελεί η τέχνη έχει συχνά πιάσει στα καλλιτεχνικά του δίχτυα την τρομοκρατία. Για να αναδείξει εύγλωττα το παράλογο της καταφυγής στα όπλα και τη βία ως μέσο για την επίτευξη ενός κάποιου -προσωπικά ιδωμένου- καλύτερου μέλλοντος.

Four Lions

Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Christopher Morris, αφηγείται την ιστορία τεσσάρων Βρετανών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μεταβληθούν σε ισλαμιστές τρομοκράτες. Αποσυνδέοντας την ταινία του από την βαρβαρότητα της τρομοκρατίας, επενδύει στην παρουσίαση τεσσάρων καθημερινών ανδρών μπλεγμένων σε ένα σύστημα το οποίο αδυνατούν να κατανοήσουν και με το οποίο δεν θα καταφέρουν ποτέ να ταυτιστούν. Η τρομοκρατία, εδώ, είναι ένα δαιδαλώδες παράλογο.

Papicha

Με συμμετοχή στο τμήμα «Ένα κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ των Καννών του 2019, η Mounia Meddour, μας ταξιδεύει στην Αλγερία των ’90s και σε μια κοινωνία απόλυτης υποβάθμισης των δικαιωμάτων της γυναίκας. Αψηφώντας τις απαγορεύσεις και παλεύοντας για την αυτοδιάθεση ονείρων και σωμάτων δύο νεαρές γυναίκες είναι αποφασισμένες να διοργανώσουν μία επίδειξη μόδας. Η τρομοκρατία, εδώ, είναι ο τρόμος της ίδιας της ζωής και της επιβίωσης με ελεύθερη βούληση.

Of Gods and Men

Το 2010 ο Xavier Beauvois παίρνει το βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών γι’ αυτό το χαμηλόφωνο ,πλην καλλιτεχνικά ηχηρό, κατηγορώ κατά της αλόγιστης τρομοκρατίας. Έχοντας κατά νου τον πόλεμο της Αλγερίας ως έναν αγώνα ενάντια στον Γάλλο αποικιοκράτη, με εκατέρωθεν αναγκαία εξιλαστήρια θύματα, εδώ, ο Beauvois, μας ξεναγεί στο απάνθρωπο πρόσωπο της τρομοκρατίας που βάλλει αδιακρίτως. Το 1996, λοιπόν, Αλγερινοί τρομοκράτες εισβάλλουν σε μοναστήρι απειλώντας με έξωση τους Γάλλους μοναχούς που έως τότε συμβίωναν ειρηνικά με τον τοπικό πληθυσμό, προσφέροντας τους μάλιστα αφειδώς και εθελοντικά μια σειρά από υπηρεσίες.

Timbuktu

Το βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών έλαβε το 2014 ο Abderrahmane Sissako για άλλη μία οπτικά ερεθιστική κι απόλυτα σκληρή απεικόνιση της τρομοκρατίας. Οι κάτοικοι του Τιμπουκτού διάγουν έναν βίο ειρηνικό και ταυτόχρονα πιστό στα ιδανικά και τις αρχές του μουσουλμανισμού. Η εισβολή, λοιπόν, των Τζιχαντιστών μοιάζει δίχως αντικείμενο για τους ήδη πιστούς κατοίκους. Ο κατακτητής, όμως, αδυνατώντας να αφεθεί χωρίς αντικείμενο για την άσκηση της βίαιης εξουσίας του, θα βρει κι εδώ το αναγκαίο έδαφος για να επιβληθεί. Και ό,τι φάνταζε με ειρηνική συμβίωση θα μετατραπεί γρήγορα σε ένα όργιο βίας και απόλυτης καταπάτησης δικαιωμάτων.

Hadewijch

Ο πάντα προβοκάτορας και πολυβραβευμένος Bruno Dumont, εδώ, μας αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας που μοιάζει πέρα και πάνω απ’ όλα να ζητά τον δικό της προσωπικό δρόμο. Έναν δρόμο που έψαξε στην μοναστική χριστιανική ζωή, την οποία όμως γρήγορα εγκαταλείπει για να βρεθεί σε ένα ,εκ νέου, υπαρξιακό κενό. Ένα κενό που, όμως, μοιάζει γρήγορα με εύφορο έδαφος για την ισλαμιστική τρομοκρατία. Μία ταινία για την ουτοπία της ανεύρεσης του πραγματικού εαυτού ως βορά στα θηρία της τρομο