Με την σημερινή πανδημία να μοιάζει να αφαιρεί αδιάκριτα ζωές, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μια άλλη πρωτόγνωρη πανδημία είχε κορυφώσει την δράση της, αυτή του AIDS. Ο κινηματογράφος ανά τις δεκαετίες που μεσολάβησαν έχει βρει συχνά το κουράγιο να αναμετρηθεί καλλιτεχνικά με το AIDS aαναδεικνύοντας τις διαφορετικές επιπτώσεις και πτυχώσεις του, από την απόγνωση έως την ελπίδα.

Τομ Χανκς

Ο Τομ Χανκς αποσπά το 1994 το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του οροθετικού δικηγόρου Andrew στην ταινία «Φιλαδέφεια». Ο Andrew διαθέτει ένα ευοίωνο εργασιακό μέλλον έως την στιγμή που διαγιγνώσκεται με AIDS και πάραυτα απολύεται. Βρίσκει τότε το σθένος και την ελπίδα στο πρόσωπο ενός νέου δικηγόρου να στραφεί νομικά εναντίον των πρώην εργοδοτών του. Ο Χανκς μετατρέπεται, εδώ, στο πρόσωπο της ελπίδας που βρίσκει την δύναμη να ανταπεξέλθει στον σωματικό πόνο, να διεκδικήσει τα κεκτημένα και να τραβήξει τον προσωπικό δρόμο της δόξας της.  

Εντ Χάρις 

Αν και οι «Ώρες» του Stephen Daldry έχουν συνδεθεί αναπόσπαστα με το έργο της Βιρτζίνια Γουλφ και τις αφοπλιστικές γυναικείες ερμηνείες της ταινίας, ο Εντ Χάρις παραδίδει, εδώ, μια επίσης ανατριχιαστική ερμηνεία. Η ταινία, λοιπόν, που πραγματεύεται το ζήτημα της αυτοκτονίας σε τρεις διαφορετικές εποχές βρίσκει το υποκείμενο του παρόντος στο πρόσωπο του Ρίτσαρντ (Εντ Χάρις) ενός διάσημου συγγραφέα την ημέρα μίας βράβευσης του. Η πιθανή, όμως, ηδονή μιας κάποιας βράβευσης δεν επέρχεται ποτέ γιατί ο Ρίτσαρντ βρίσκεται στα τελευταία στάδια της νόσησης από AIDS. Ο Εντ Χαρις αποδίδει με λεπτότητα και αναπότρεπτη οργή το τότε ανίατο μιας ασθένειας και την απελπισία που αυτό μπορεί να επισύρει.

Ράμι Μάλεκ 

Η ταινία του 2018 του Bryan Singer ,«Bohemian Raposdy», αφηγείται την ιστορία των Queen και βρίσκει τον ιδανικό ενσαρκωτή του Freddie Mercury στο πρόσωπο του Ράμι Μάλεκ. Ο Μάλεκ μεταμορφώνεται, εδώ, στον Mercury και παραδίδει μία ερμηνεία που μετατρέπεται στην απόλυτη tour de force της ταινίας. Η ταινία δεν επεκτείνεται σε βάθος και σε αφηγηματικό μήκος στην περίοδο της ασθένειας του Mercury από AIDS αποφεύγοντας, μάλλον συνειδητά, τον μελοδραματισμό. Μιλά, όμως, για τα πρώτα στάδια μιας ασθένειας που μοιάζει να γκρεμίζει έναν κόσμο κι έναν ήρωα. Ο Μάλεκ όμως ως Mercury μοιάζει εδώ στα πρώτα στάδια της ασθένειας να ανακτά μια πρωτόγνωρη δύναμη να συνεχίσει ακάθεκτος την μουσική του πορεία σε ένα εμφατικό carde diem.

Μάθιου ΜακΚόναχι

O Μάθιου ΜακΚόναχι στις αρχές του νέου μιλέννιουμ είχε ξεχωρίσει ως γόης πλην μέτριος ηθοποιός και πρωταγωνιστής ως επί το πλείστον ρομαντικών κομεντί. Η δεύτερη δεκαετία, λοιπόν, μοιάζει να αποτέλεσε για τον ίδιο ένα κερδισμένο στοίχημα να αποτινάξει από την υποκριτική του περσόνα την ταύτιση με το είδος των  rom-com και να αναδειχτεί ως ένας εκ των σπουδαίων ηθοποιών του καιρού μας. Στην ταινία, λοιπόν, του Jean-Marc Vallee ,«Dallas Buyers Club», υποδύεται έναν άντρα που παλεύει για την παροχή των αναγκαίων φαρμάκων στους οροθετικούς της εποχής έως ότου διαγιγνώσκεται και ο ίδιος με AIDS. Ο McConaughey καταφέρνει μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση με την οποία απεκδύεται πλήρως την γοητεία του Ken και προσεγγίζει αυτή του απόλυτα κι αδιαπραγμάτευτα καλού ηθοποιού. Φεύγει, μάλιστα, με το Χρυσό Αγαλματίδιο από την βραδιά των Όσκαρ μοιάζοντας να έχει πια εδραιώσει το υποκριτικό του ταλέντο.

Χαβιέ Μπαρδέμ

Ο Ρεινάλντο Αρένας ήταν Κουβανός συγγραφέας ο οποίος γεννήθηκε το 1943 στην Κούβα και αυτοκτόνησε το 1990 σε ηλικία 47 ετών έχοντας ήδη εδώ και μία δεκαετία διαγνωστεί με AIDS. Ο Τζούλιαν Σνέιμπελ το 2000 μετέφερε την ιστορία της ζωής του Αρένας στην μεγάλη οθόνη βρίσκοντας τον ιδανικό του πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Χαβιέ Μπαρδέμ. Με τον Μπαρδέμ να αποτελεί ήδη κινηματογραφικό αστέρα στην Ισπανία, αλλά να είναι ακόμα άγνωστος στον υπόλοιπο κόσμο, ο Σνέιμπελ σύστησε με την ταινία του στο ευρύ κοινό έναν πραγματικά σπουδαίο ηθοποιό. Ο Μπαρδέμ, με τη σειρά του, δικαιώνοντας απόλυτα τον Σνέιμπελ, παρέδωσε μια ερμηνεία απόλυτη ενσάρκωση της πνευματικής απογοήτευσης από πρόσωπα και κοινωνίες. Μια απογοήτευση που, λαμβάνοντας και την σωματική υπόσταση της ασθένειας, κατέληξε αναπόδραστα στην αυτοκοτονία.