Αν το είδος του μαγικού ρεαλισμού μοιάζει να έχει εκτοπιστεί κινηματογραφικά στο βωμό του στιβαρού ρεαλισμού, ο Γεωργιανός Αλεξάντρ Κομπερίτζε μοιάζει να διαθέτει τα καλλιτεχνικά κότσια να μας επανασυστήσει το είδος. Μεταχειρίζεται, λοιπόν, μία κινηματογραφική γλώσσα που ξέρει να αποφεύγει απόλυτα τον σκόπελο του μιμητισμού αλλότριων κινηματογραφικών προτύπων. Αντίθετα, βασίζεται στην κινηματογραφική εντοπιότητα της χώρας του και βρίσκεται τελικά κι ο ίδιος απόλυτα μαγεμένος από μία πόλη που μοιάζει χαμένη στο άχρονο της ιστορίας του.

Στην ιστορία αυτή ένα ζευγάρι δέχεται τα βέλη του έρωτα και ετοιμάζεται να χτίσει το ευοίωνο ερωτικό του μέλλον. Όμως, ένα ξόρκι βρίσκει τον τρόπο να εισβάλλει στον επικείμενο έρωτα. Και αλλάζοντας εντελώς τις μορφές τους, μετατρέπει τους δύο ερωτευμένους σε δύο -μοιραία- άγνωστους. Η υπόλοιπη αφήγηση καλύπτεται, εδώ, από την εναγώνια αναζήτηση του άλλου μισού που διαδέχεται όμως η παραίτηση και η προσπάθεια για το χτίσιμο μιας νέας ζωής. Οι πρωταγωνιστές θα βρεθούν, όμως, απρόσμενα και πάλι κοντά, με τον έρωτα να μοιάζει να μπορεί -ξανά- να τραβήξει προς την ρομαντική του δόξα.

Πρόκειται για μια ταινία που κρατάει, εκουσίως, αποστάσεις από οποιαδήποτε τετριμμένη φόρμα. Για μια ταινία που επενδύει στην υπνωτιστική αφήγηση και στην αργή -πλην κινηματογραφική σταθερή- πορεία προς τον έρωτα. Και, εν τέλει, πρόκειται για ένα έργο τέχνης βαθιά ανθρώπινο που ξέρει να ανασύρει το συχνά αδικοχαμένο συναίσθημα από τα μύχια μιας άγνωστης κινηματογραφικής φόρμας.

4/5