Τρία χτυπήματα στο κοντάρι και η μαγεία ξεκινά.
«Αν κανείς σας ω! Θεατές μας» ήταν το εναρκτήριο τραγούδι από τους Όρνιθες του Μάνου Χατζιδάκι. Οι πέντε σπουδαίοι μουσικοί Τάκης Φαραζής, Γιάννης Παπαζαχαριάκης, Παναγιώτης Τσεβάς, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου και Τάσος Μισυρλής τραγούδησαν τους πρώτους στίχους του Βασίλη Ρώτα και στη συνέχεια έκανε την εμφάνισή της η Τάνια Τσανακλίδου για να ολοκληρώσει την πρώτη παράσταση με τραγούδια από το θέατρο με το υπέροχο «Ω! Καλή μου ξανθιά». Στη συνέχεια μας ταξίδεψε μοναδικά από το 1964 και τον Χατζιδάκι στο 1992, με το θρυλικό «Έκτο πάτωμα» των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου.
Η ίδια ανέφερε λίγο αργότερα: «Αυτή η μουσική βραδιά, όπως και οι δύο προηγούμενες στην Επίδαυρο, δεν ήταν μια δουλειά αρχείου ή μουσειακή, αλλά μια παράσταση με τραγούδια που εγώ αγάπησα από το θέατρο». Αυτό έγινε απόλυτα κατανοητό σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, καθώς αυτή την αγάπη της τη μετέδωσε με κάθε νότα.
Το κοριτσάκι που έπαιζε στα δέκα του στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο, στο θίασο Μυράτ-Ζουμπουλάκη, και από τότε είπε «Εγώ έτσι θέλω να ζω. Σε αυτό το τρένο ανέβηκα και δεν θέλω να κατέβω..» ανέβηκε στη σκηνή του Ηρωδείου και μας μάγεψε. Μας απέδειξε τι θα πει ερμηνεία. Έγινε και πάλι παιδάκι και πήγε πίσω στο 1973 για να τραγουδήσει τον «Μορμόλη», μεταμορφώθηκε σε γυναίκα ελευθέρων ηθών στην «Όπερα της Πεντάρας», γιόρτασε με την «Ταραντέλα» του Τσακνή, βούρκωσε στα «Διαμάντια και μπλουζ», ζωγράφισε την αγάπη με όλα της τα χρώματα στην «Γκόλφω» και την πέταξε με ένα μπαλόνι ψηλά στον ουρανό για να γεμίσει χρώμα τις ψυχές μας.
Από τα highlights της βραδιάς τα δύο τραγούδια από την παράσταση
του Μορμόλη. Η πρώτη αναρχική παράσταση για παιδιά, την οποία οι συνταγματάρχες δεν κατάλαβαν και έτσι οι ηθοποιοί συνέχιζαν ανενόχλητοι τη δουλειά τους, όπως μας εξομολογήθηκε.
«Με πιάνει το παράπονο και κλαίω... που έχουν άλλοι τα κλειδιά» ή «Να ρίξουν τα παιδιά τους φράκτες κάτω να μπουν και να χαρούν τη γη…» μας τραγουδούσε και εμένα δεν με έπιανε μόνο το παράπονο, αλλά και μια απέραντη θλίψη που οι στίχοι του «Μορμόλη» είναι τόσο τραγικά επίκαιροι.
Η Τάνια όμως, με την απίστευτη γενναιοδωρία της, δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί και σε όλα αυτά που τη συγκινούν και την κινητοποιούν. Επέλεξε έτσι να κάνει ειδική μνεία στην αξέχαστη σε όλους μας Γκόλφω του Νίκου Καραθάνου, ερμηνεύοντας όχι μόνο τραγούδι του Άγγελου Τριανταφύλλου από την παράσταση αλλά και το μονόλογο που έγραψε η Λένα Κιτσοπούλου και ερμήνευσε μοναδικά η Λυδία Φωτοπούλου.
Ερμηνεία λιτή και ουσιαστική, με έμφαση στις λέξεις. Κάθε συλλαβή έφτανε στην τελευταία κερκίδα του Ηρωδείου και της έδινε ένα ζεστό φιλί, καταπώς αξίζει στην αγάπη.
Στο τελευταίο μέρος μάς κάλεσε να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το «Χάρτινο το φεγγαράκι», καθώς και ένα τραγούδι που ονειρεύτηκε να μας ακούει να το λέμε παρέα κάτω από την Ακρόπολη. Έτσι οι στίχοι της «Μπαλάντας των αισθήσεων» και των παραισθήσεων» κατέκλυσαν το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.
Δεν ξέρω αν η βραδιά ήταν «σαν παλιό σινεμά», το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι η Τάνια και τα τραγούδια της μας «τύλιξαν με ένα χάδι» που θα μας ζεσταίνει για πολύ καιρό ακόμη,όπως και ο υπέροχος φωτισμός του Περικλή Μαθιέλλη.