Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

 

Μια παράσταση για την αγάπη, τη φιλιά, την οικογένεια, την προσφορά «χωρίς αντάλλαγμα», όπως τραγουδούν στο φινάλε όλοι οι συντελεστές επί σκηνής, παρουσιάζει φέτος στο Θέατρο ΗΒΗ η Κέλλυ Σταμουλάκη με το θίασο Αβάντι. Μια μουσικοχορευτική παράσταση για παιδιά και όχι μόνο.  

 

«Το χρυσό αρισμαρί» είναι ένα σπάνιο και μοναδικό βότανο με θεραπευτικές ιδιότητες. Ο ήρωας του παραμυθιού, οπλισμένος με ανδρεία και θέληση, ξεκινά να το ανακαλύψει για να θεραπεύσει τον πατέρα του. Παραμερίζει τους τεράστιους κινδύνους του εγχειρήματός του και δίχως να το καταλάβει βρίσκεται μέσα σε μια λυτρωτική περιπέτεια αυτογνωσίας. Στο ταξίδι αυτό δεν είναι μόνος… Έχει συμπαραστάτη τον καλύτερό του φίλο και μαζί ζουν τις πιο απίθανες περιπέτειες και τις πιο έντονες δοκιμασίες μέχρι τον τελικό τους προορισμό, που δεν είναι άλλος από το αθάνατο αρισμαρί.

Είναι δύσκολο να μιλήσεις για μια παράσταση όταν εκ των προτέρων ο πήχης των απαιτήσεων είναι τοποθετημένος ψηλά, καθώς η Κέλλυ Σταμουλάκη και ο Αβάντι έχουν δώσει επιτυχημένα δείγματα γραφής. «Το χρυσό αρισμαρί» δυστυχώς δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας. Δραματουργικά, αν και ο στόχος ήταν ευγενής και το θέμα κλασικό και ουσιαστικό, υπήρχαν δυσνόητα σημεία στην ιστορία. Η Κέλλυ Σταμουλάκη μάλλον συνδύασε περισσότερους μύθους από ό,τι ήταν απαραίτητο για να στηρίξει τη δράση και να ξεδιπλώσει την ιδέα της επί σκηνής. Ιδιαίτερα η αρχή, που εκ των πραγμάτων είναι πολύ σημαντική για να κατανοήσει κανείς όσα θα δει στη συνέχεια, δεν είναι ξεκάθαρη. Μάλιστα, δίνεται η εντύπωση ότι η μουσική και ο χορός δεν διευκολύνουν την εξέλιξη της δράσης. Κατόπιν τα σημεία στα οποία η αφήγηση γίνεται πολύ πυκνή με σκοπό να παρουσιαστεί πλήρης κάποιος μύθος είναι κουραστικά και μικρότερα παιδιά δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την ιστορία.

 

Τα σκηνικά (Δέσποινα Βολίδη) ήταν συμπαθητικά, τα κοστούμια όμως (Ρουσσέτος Σιγάλας) –όχι όλα, υπήρχαν και εξαιρέσεις– φαίνονταν προχειροφτιαγμένα. Επίσης, η βιντεοπροβολή στο πίσω μέρος της σκηνής δεν προσέθεσε κάτι ουσιαστικό στο σύνολο και το κυριότερο η αισθητική της διέφερε αό αυτή της υπόλοιπης παράστασης. 

 

Η μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα είχε ενδιαφέρουσα ποικιλία σε ρυθμούς και ύφος και ήταν αναμφισβήτητα από τα καλύτερα στοιχεία του έργου. Ωστόσο στην εκτέλεση υπήρχαν προβλήματα. Οι μουσικοί ήταν καλοί σε αυτό που κληθήκαν να κάνουν, όμως δεν ήταν όλες οι φωνές εξίσου καλές – ξεχώρισε το «παγόνι». Η ένταση για το συγκεκριμένο χώρο ήταν υπερβολική έως ενοχλητική και μερικές ωραίες πινελιές πέρασαν απαρατήρητες – για παράδειγμα, η άρπα, που κάνει εντυπωσιακή εμφάνιση κάποια στιγμή, δεν ακουγόταν στην πλατεία. Ή έλειπε μικρόφωνο ή ήταν χαμηλή η έντασή του. Επιτυχημένα ήταν τα διάφορα ηχητικά εφέ. Όσο για τις χορογραφίες (Αναστάσης Δεληγιάννης), ήταν απλές και λειτούργησαν με τέτοιο τρόπο ώστε να συμμετέχουν όλοι οι συντελεστές με άνεση, κάτι πολύ θετικό, καθώς το έργο αυτό αφορά στο «εμείς» και όχι στο «εγώ».

 

Η επιλογή γνωστών ηθοποιών για την εν λόγω παράσταση είναι άμεσα συνυφασμένη με το κριτήριο με το οποίο διαλέγουν οι θεατές να παρακολουθήσουν κάτι. Ο Τάσος Χαλκιάς ήταν ταιριαστό δίδυμο με την Ευτυχία Φαναριώτη και είχαν ωραίες χιουμουριστικές στιγμές μαζί. Η Ευτυχία Φαναριώτη όμως ορισμένες φορές ήταν υπερβολική, ακόμα και αν θεωρηθεί ρόλος-καρικατούρα αυτό που κλήθηκε να ερμηνεύσει. Η ενέργεια και το κέφι του πρωταγωνιστή Ορέστη Τρίκα ήταν επίσης από τα θετικά στοιχεία της συγκεκριμένης δουλειάς.

 

 

 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία