Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Γιώργος Σεφέρης… ο εκλεκτός της μοίρας και η ανεξήγητη αγάπη του για την Κύπρο

 

«Από εδώ νιώθει κανείς την Ελλάδα (ξαφνικά) ευρύχωρη, πιο πλατιά».

Υπάρχει και μια άλλη πτυχή του μεγάλου μας ποιητή Γιώργου Σεφέρη, που πολύ λίγοι από τους παλιούς θυμούνται και πολλοί από τους νεότερους δεν γνωρίζουν.

Το μεγάλο δέσιμο του ποιητή με την Κύπρο.

 Όπως γράφει ο Κώστας Σταματίου στο σύγγραμμά του «Το βιβλίο και ο χρόνος» (Εκδόσεις Καστανιώτη), «[…] η μεγάλη ανακάλυψη του Σεφέρη το 53 ήταν η Κύπρος. Δυο βήματα, μια δρασκελιά από τη Βηρυτό, το όμορφο και ακέραιο νησί θα μαγέψει μεμιάς το ζεύγος Σεφέρη που θα περάσει εκεί ένα μήνα διακοπών. Λευκωσία και  ‘‘Λήδρα Πάλλας’’, ένα ξενοδοχείο όνειρο, όπου παίρνεις το πρωινό σου και πέφτουν μέσα στον καφέ σου μοσχοβολιστά γιασεμιά […]»

Στο ίδιο ταξίδι ο Σεφέρης γνώρισε το αρχιεπίσκοπο Μακάριο, αφουγκράστηκε το νησί, το φωτογράφισε, εμπνεύστηκε από το περιβάλλον του, επισκέφθηκε τα μνημεία και «μίλησε» με την ιστορία του όσο κανένας άλλος Έλληνας ποιητής.

«Πρώτη φορά που έρχομαι στην Κύπρο… από εδώ νιώθει κανείς την Ελλάδα (ξαφνικά) ευρύχωρη, πιο πλατιά. Το αίσθημα πως υπάρχει ένας κόσμος που μιλά ελληνικά, είναι ελληνικός. Ελληνική, χωρίς Έλληνα χωροφύλακα ή δημόσιο υπάλληλο – μετατόπιση της παράδοσης: πιο αρχαία και πιο ντοπιολαλιά…»

Το ανεξήγητο αυτό δέσιμο του ποιητή με το νησί είχε ως αποτέλεσμα ένα νέο ποιητικό ύφος. Η ποίησή του ήταν πιο ώριμη, διαφορετική, ανανεωμένη. Ο Σεφέρης μέχρι τα «κυπριακά» ποιήματα «συνομιλούσε» με τους μεγάλους Δυτικούς ποιητές, τον Τ. Σ. Έλιοτ και τον Σαρλ Μποντλέρ. Με τα «κυπριακά» ποιήματα συνομίλησε με τον Άγγελο Σικελιανό. Στα ποιήματά του «Μνήμη Α» και «Μνήμη Β» συνομίλησε με τον Καβάφη, ενώ στα υπόλοιπα ποιήματά του με τους Κύπριους χρονογράφους. Στην ουσία ανανέωσε τη νεοελληνική ποίηση, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις στο χώρο των ομοϊδεατών του.

Όταν ο Σεφέρης κυκλοφόρησε τις τρεις τελευταίες συλλογές του, «Ημερολόγιο Καταστρώματος Α, Β, Γ», ο πολύ στενός του φίλος Γιώργος Κατσίμπαλης 

–από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες της Γενιάς του ’30–, ο Γιώργος Θεοτοκάς και ο Ζήσιμος Λορεντζάτος μίλησαν αρνητικά γι’ αυτές, επειδή θεωρούσαν πως είχε ξεφύγει από την οδό της καθαρής ποίησης και προσπαθούσε να γράψει πατριωτική-πολιτική ποίηση.

Στην πορεία αποδείχθηκε ότι ο Γιώργος Σεφέρης βοήθησε αρκετούς Κύπριους λογοτέχνες να «ανακαλύψουν» τον τόπο τους. Το σεφερικό έργο επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την κυπριακή ποίηση και λογοτεχνία γενικότερα, αφού μέσα σε αυτή  εντοπίζονται σεφερικά μοτίβα, σύμβολα, θέματα, εκφράσεις και τεχνικές

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο χαρακτήρας της νεότερης λογοτεχνίας της Κύπρου ήταν κυρίως πολιτικός. «Η νεότερη κυπριακή ποίηση αρδεύεται αδιαλείπτως από μιαν ιστορική διαδικασία, που ο μεν Καβάφης την ονόμασε ‘‘ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών’’».

 

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες».

Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;

Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:

καινούριους τόπους, καινούριες τρέλες των ανθρώπων

ή των θεών·

η μοίρα μου που κυματίζει

ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα

και μιαν άλλη Σαλαμίνα

μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι. 

ΕΛΕΝΗ «Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ»

 

11seferis_cy.jpg

Ο Γιώργος Σεφέρης… αντιδρά σαν Κύπριος

Το ενδιαφέρον του Γιώργου Σεφέρη για την Κύπρο εκδηλώθηκε το 1931. Ως υποπρόξενος στο Λονδίνο ενδιαφέρθηκε για τα Οκτωβριανά, δηλαδή την εξέγερση των Κυπρίων κατά του αγγλικού αποικιακού καθεστώς, που είχε επισημοποιηθεί το 1929.

Το πρώτο ταξίδι του ποιητή έλαβε χώρα το Νοέμβριο του 1953. Στην πρώτη έκδοση της συλλογής «Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν», ο Σεφέρης γράφει: «Τα ποιήματα της συλλογής αυτής, εκτός από δύο (Μνήμη α΄ και β΄) μου δόθηκαν το φθινόπωρο του ’53 όταν ταξίδεψα πρώτη φορά στην Κύπρο. Ήταν η αποκάλυψη ενός κόσμου και ήταν ακόμη η εμπειρία ενός ανθρώπινου δράματος που, όποιες και να ’ναι οι σκοπιμότητες της καθημερινής συναλλαγής, μετρά και κρίνει την ανθρωπιά μας. Ξαναπήγα στο νησί στα ’54. Αλλά και τώρα ακόμη που γράφω τούτο σ’ ένα πολύ παλιό αρχοντικό στα Βαρώσια – ένα σπίτι που πάει να γίνει φυτό –, μου φαίνεται πως όλα κρυσταλλώθηκαν γύρω από τις πρώτες, τις νωπές αισθήσεις εκείνου του αργοπορημένου φθινοπώρου. Η μόνη διαφορά είναι που έγινα από τότε περισσότερο οικείος, περισσότερο ιδιωματικός. Και συλλογίζομαι πως, αν έτυχε να βρω στην Κύπρο τόση χάρη, είναι ίσως γιατί το νησί αυτό μου έδωσε ό,τι είχε να μου δώσει σ’ ένα πλαίσιο αρκετά περιορισμένο για να μην εξατμίζεται, όπως στις πρωτεύουσες του μεγάλου κόσμου, η κάθε αίσθηση, και αρκετά πλατύ για να χωρέσει το θαύμα. Είναι περίεργο να το λέει κανείς σήμερα• η Κύπρος είναι ένας τόπος που το θαύμα λειτουργεί ακόμη. Εδώ αρχίζω να βλέπω τις αντιδράσεις να με πλησιάζουν και θα έπρεπε να ‘λεγα πολλά για να εξηγηθώ. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου…» 

Βαρώσια, Σεπτέμβρης 1955

Το 1954 επισκέφτηκε για δεύτερη φορά την Κύπρο. Από τη Βηρυτό όπου βρισκόταν το Δεκέμβρη της ίδια χρονιάς είχε αλληλογραφία με τον Γιώργο Θεοτοκά, ορμώμενος από το άρθρο του τελευταίου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, που αναφερόταν στην ανάγκη για μια λειτουργική πολιτική στο Κυπριακό που θα άνοιγε το δρόμο για τη μελλοντική Ένωση, επέσειε παράλληλα τον κίνδυνο οι άστοχοι και βιαστικοί χειρισμοί να απέκοπταν την Ελλάδα από το Δυτικό κόσμο.

Χαρακτηριστικά ο Σεφέρης έγραψε: «Από το καλοκαίρι του 1953 που πήγα στην Κύπρο ξαναπήγα και φέτος και προσπάθησα να προσέξω και να ιδώ όσο μπορούσα από πιο κοντά, τούτο με βασανίζει: Υπάρχουν σε μια γωνιά της γης 400 χιλιάδες ψυχές από την καλύτερη, την πιο ατόφια Ρωμιοσύνη, που προσπαθούν να τις αποκόψουν από τις πραγματικές τους ρίζες και να τις κάνουν λουλούδια θερμοκηπίου. Σ’ αυτή τη γωνιά της γης δουλεύει μια μηχανή που κάνει τους Ρωμιούς σπαρτούς-Κυπρίους-όχι-Ελληνες, που κάνει τους ανθρώπους μπαστάρδους, με την εξαγορά και την απαθλίωση των συνειδήσεων, με τις κολακείες των αδυναμιών ή των συμφερόντων. Απόκριση σ’ αυτό το αίτημα της συνείδησης περίμενα να βρω στο άρθρο σου, Γιώργο. Το να αναγνωρίσει ο κόσμος ο ελεύθερος, με τον οποίο συνταχθήκαμε – μαζί μ αυτόν και οι Βρετανία – ότι οι Κύπριοι είναι Έλληνες καθαρά και παστρικά και τίμια… Αν θέλεις να στο πω αλλιώς, η περιλάλητη ένωση υπάρχει, ήταν, είναι από τη φύση των πραγμάτων. Οι Κυρίαρχοι κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστρέψουν αυτή την ένωση με διάφορες εφευρέσεις, που θα έπρεπε κάποια στιγμή να ιδείς από κοντά. Εκείνο που παρακαλώ να σκεφθείς, είναι ότι αυτά σου τα λέω εγώ, που αγαπώ την Αγγλία περισσότερο από κάθε άλλον ξένο τόπο και που έχω τους περισσότερους πραγματικούς φίλους μου εκεί. Η γνωριμία μου με την Κύπρο μου κόστισε, γιατί είδα από κοντά τι ομορφιές μπορούν να σκαρώσουν τα καμώματα των colonials και σε πόσο οδυνηρή σύγκρουση μπορεί να φέρουν αυτά τα καμώματα».

 Γιατί αποκλείστηκε από τις συνομιλίες Ζυρίχης-Λονδίνου

«Ο ασθενής μπήκε στο χειρουργείο».

Στις 11 Φεβρουαρίου 1959 υπογράφηκαν οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδας, Τουρκίας, ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής κοινότητας. Ήταν οι συνθήκες με τις οποίες τερματίστηκε η βρετανική κυριαρχία επί της Κύπρου και ιδρύθηκε ανεξάρτητο κυπριακό κράτος.

Η συνθήκη κατοχύρωνε την ανεξαρτησία της Κύπρου, καθόριζε το Σύνταγμα του νέου κράτους και τα δικαιώματα κάθε εθνοτικής κοινότητας όσον αφορούσε το κράτος και τη διακυβέρνηση. Η πολιτειακή οργάνωση του νεοσύστατου κράτους ήταν πολύπλοκη και απαιτούσε ομοφωνία και των δύο κοινοτήτων σε μια σειρά από θέματα. Ο πρόεδρος θα ήταν Ελληνοκύπριος και ο αντιπρόεδρος Τουρκοκύπριος.

Μια συμφωνία που μετέπειτα αποδείχθηκε ότι ήταν η κερκόπορτα που θα άνοιγε επί τούτου για να μπει ο «Αττίλας» στο νησί.

Ο Σεφέρης επιδίωξε να μετατεθεί στο Λονδίνο με σκοπό την καλύτερη εξυπηρέτηση, εκ μέρους του, της κυπριακής υπόθεσης. Το Ιούνιο του 1956 ο Υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ τον τοποθέτησε στη διεύθυνση του υπουργείου, με αρμοδιότητα την Κύπρο. Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς συμμετείχε στην αντιπροσωπεία της Ελλάδας που προσπαθούσε να προωθήσει την αυτοδιάθεση της Κύπρου μέσω του ΟΗΕ. Στις 15 Ιουνίου του 1957 έφτασε στη βρετανική πρωτεύουσα για να αναλάβει τα καθήκοντά του ως πρέσβης της Ελλάδας.

Ο Σεφέρης αποκλείστηκε από τις συνομιλίες της Ζυρίχης λόγω της φιλίας του με τον Μακάριο και των φιλοκυπριακών του απόψεων, αλλά και εξαιτίας της διαφωνίας του στο σημείο εκείνο των συμφωνιών που η Τουρκία είχε το δικαίωμα για μονομερή επέμβαση στο νησί. Ήταν τόσο έντονη η διαφωνία του, που ετοίμασε σημείωμα για τον Αβέρωφ και, επειδή ξέρει τις αντιρρήσεις και τις διαφωνίες του και υπήρχε το ενδεχόμενο να μην τις λάβαινε υπόψη του, έστειλε αντίγραφο στη γυναίκα του στην Αθήνα. Την έστειλε να πάει να το πρωτοκολλήσει στο Υπουργείο Εξωτερικών.

Αυτά που κατέθεσε στο υπόμνημά του είναι συγκλονιστικά. Προειδοποίησε ότι με αυτό που έκαναν έφερναν την Τουρκία στην Κύπρο και κάποτε θα εισέβαλλε στο νησί και θα το καταλάμβανε.

Αυτά τα έγραψε το 1958. Ήταν διορατικός όσον αφορούσε το μονομερές δικαίωμα επέμβασης που παραχωρήθηκε στην Τουρκία. Είναι γνωστές οι αντιδράσεις του Σεφέρη από τα γράμματα που έστελνε στη Μαρώ, τη γυναίκα του. Και επειδή ήξερε ότι τα γράμματά του τα παρακολουθούσαν της έγραφε σχεδόν συνθηματικά.

Λόγου χάρη, για το Κυπριακό έγραψε: «Ο ασθενής μπήκε στο χειρουργείο» «...Τ’ απόγευμα είχα νέα από την Ελβετία• το παιδί χειροτερεύει• οι γιατροί της Αθήνας έκαμαν ασυγχώρητες ανοησίες... Είναι απίστευτο τι στραβομάρες μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι κι’ επειδή πήραν μια φορά τον κατήφορο, να επιμένουν να κατρακυλήσουν ως τον πάτο. Τώρα δεν είναι απίστευτο να φέρουν το παιδί και εδώ (εντός των ημερών). Τους εδώ γιατρούς τους ξέρεις. Ο Θεός να βοηθήσει...»

Στις 4 Φεβρουαρίου οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής και της Τουρκίας Αντνάν Μεντερές, μαζί με τους Υπουργούς Εξωτερικών Αβέρωφ και Ζορλού μετέβησαν στη Ζυρίχη της Ελβετίας για την επίλυση του Κυπριακού. Ο Σεφέρης σημείωσε στο ημερολόγιό του την επόμενη μέρα:

«Καραμανλής-Αβέρωφ πάνε να συναντήσουν Ζορλού-Μεντερές Ζυρίχη• Ό,τι και να λένε νομίζω νύμφη κουκουλώθηκε• δε λυπάμαι για τίποτε απ’ ό,τι έκανα – εύχομαι να μη λυπούμαι γι’ αυτούς».

Ο Σεφέρης ήταν μάρτυρας και κατέγραφε όλους τους εκβιασμούς και τις πιέσεις που ασκούνταν στον Μακάριο για να αποδεχτεί τις συμφωνίες της Ζυρίχης. Έγραψε για τη συνάντηση Μακαρίου-Καραμανλή. Με τον Καραμανλή να τον πιέζει και να του λέει, αν δεν υπογράψετε, τότε θα εγκαταλείψουμε κάθε συμπαράσταση.

Η συμφωνία υπογράφηκε. Η ελληνική κυβέρνηση ήθελε να την εμφανίσει ως μεγάλη νίκη για να εξουδετερώσει όσο ήταν δυνατό τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και για να γίνει πιο εύκολα αποδεκτή στην Κύπρο. Μετά την υπογραφή ετοίμαζαν μεγαλειώδη υποδοχή στον Καραμανλή κατά την επιστροφή του από τη Ζυρίχη.

Στις 15 Φεβρουαρίου 1959 ο Μακάριος έφτασε στο Λονδίνο. Στο αεροδρόμιο τον υποδέχτηκε μόνο ο Σεφέρης. Ο Αβέρωφ απέφυγε να πάει μαζί του.

Άρχιζε η επιχείρηση αποδυνάμωσής του.

Την επόμενη μέρα ο Μακάριος, αφού ενημερώθηκε για όλες τις πτυχές της συμφωνίας και για τις πρόσθετες απαιτήσεις που είχαν οι Άγγλοι, αρνήθηκε να την προσυπογράψει. Ο Σεφέρης από τη μια έβλεπε έναν αποκαμωμένο και ταπεινωμένο Μακάριο και από την άλλη οργίστηκε με την ομαδική επίθεση εναντίον του από Άγγλους, Τούρκους και Έλληνες. Έγραψε στο ημερολόγιό του στις 16 Φεβρουαρίου μεταξύ άλλων:

«[...] Ο Ζορλού επέμεινε: να τεθεί ο Μακάριος ενώπιον των ευθυνών του• να μην του επιτραπεί να γυρίσει στην Κύπρο».

Ο Σεφέρης στο ημερολόγιό του κατέγραψε βήμα βήμα την τριήμερη πορεία για την υπογραφή των συμφωνιών και τις πιέσεις προς τον Μακάριο, ο οποίος απέφευγε να προσέλθει στην κοινή συνάντηση για υπογραφή της συμφωνίας. Σημείωσε στις 18 Φεβρουαρίου 1959 μεταξύ άλλων:

«[...] Από Μακάριο κανένα νέο. Επιμένει. Τηλεφώνημα Βασιλίσσης προς Αβέρωφ. Τηλεφώνησε λέει Μακάριο και τον έκαμε έκκληση Ως προς Ιερωμένο. Αβέρωφ και Καραμανλής τα ’χουν χαμένα. ‘‘Τι fiasco’’ λέει κάθε τόσο Αβέρωφ. Καραμανλής μαίνεται. Τα ’χουν χαμένα. Αβέρωφ υπαγορεύει Μπότσην ό,τι μπορεί κατά Μακαρίου στην κρεββατοκάμαρα του Καραμανλή. Λέω ότι αυτές οι εκδηλώσεις είναι πρόωρες. ‘‘Πρέπει προλάβουμε κοινή γνώμη’’ λέει Μπότσης».

Στις 28 Μαρτίου του 1969, δύο χρόνια πριν από το θάνατό του, ο Γιώργος Σεφέρης «έσπασε» τη σιωπή του και έκανε μια ιστορική δήλωση κατά της χούντας στο βρετανικό δίκτυο BBC, η οποία του στοίχισε τον τίτλο του «πρέσβυ επί τιμή» και οδήγησε στην αφαίρεση του διπλωματικού του διαβατηρίου.

 

 

 11homeseferis.jpg

 

 

Το τελευταίο ποίημα:

«Επί Ασπαλάθων»

Στις 31 Μαρτίου του 1971 έγραψε το τελευταίο του ποίημα, «Επί Ασπαλάθων». Ήταν το τελευταίο που συνέθεσε ο Γιώργος Σεφέρης και αποτελεί μια καταγγελία κατά της δικτατορίας και –πολύ περισσότερο– ένα πρόκριμα για τη βίαιη τιμωρία που θα έπρεπε να αποδοθεί στους μυσαρούς δικτάτορες.

 

«Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού

πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες

το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη...»

 

 

 

 11seferiskidia.jpg

 

 

 Το Τέλος ενός Μεγάλου Ποιητή - 20 Σεπτέμβριου 1971:

Τον Αύγουστο του ίδιου έτους ο Σεφέρης ετοιμαζόταν να επισκεφτεί την Κύπρο για τελευταία φορά. Είχε βαρύνει. Αποχαιρετούσε τις αγάπες του. Αντί για Λευκωσία και Αμμόχωστο, πήγε στον Ευαγγελισμό για να πεθάνει.

Στις 20 Σεπτεμβρίου, στις έξι το απόγευμα, η καρδιά του πρώτου Έλληνα ποιητή, που τιμήθηκε με Βραβείο Νόμπελ, σταμάτησε να χτυπά.

22 Σεπτεμβρίου 1971

Δύο ημέρες μετά η εκκλησία της οδού Κυδαθηναίων  γέμισε με κόσμο, κυρίως  νέους και φοιτητές. Η μέρα της κηδείας του Γιώργου Σεφέρη εξελίχθηκε σε μεγάλη διαδήλωση κατά της χούντας.

Στη νεκρώσιμη πομπή προς το πρώτο νεκροταφείο μπροστά στην Πύλη του Αδριανού το πλήθος σταμάτησε την κυκλοφορία και άρχισε να τραγουδά το απαγορευμένο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, σε στίχους Γιώργου Σεφέρη από το ποίημα «Άρνηση».

«Στο περιγιάλι το κρυφό, κι άσπρο σαν περιστέρι

διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό.

Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος

πήραμε τη ζωή μας• λάθος! κι αλλάξαμε ζωή».

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία