«Η σιωπηλή επανάσταση» είναι η πιο χαρακτηριστική ταινία της εβδομάδας. Χωρίς να μιμείται τον αλησμόνητο «Κύκλο των χαμένων ποιητών» – τον θυμίζει έντονα – αυτό το γερμανικό φιλμ δεν πρέπει να χάσετε. Το σλόγκαν της ταινίας «μερικές φορές η σιωπή είναι η πιο δυνατή αντίσταση» σηκώνει πολλή κουβέντα, αλλά το σενάριο αυτής της ταινίας-έκπληξης σε αποζημιώνει προσφέροντάς σου συγκίνηση όλο και πιο δυσεύρετης – δυστυχώς – ανάμεσα στην πλειοψηφία των νέων παραγωγών.

•Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα και στα απομνημονεύματα του Ντίτριχ Γκάρστκα σκιαγραφώντας ένα άγνωστο και συγκινητικό κεφάλαιο της μεταπολεμικής Γερμανίας.

Το στόρι μάς γυρίζει στο Δυτικό Βερολίνο του 1956 όπου στη διάρκεια μιας κινηματογραφικής προβολής, ο Τέο και ο Κουρτ, μαθητές λυκείου και φίλοι, παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα εικόνες από τα τραγικά γεγονότα, που ακολούθησαν μετά την ουγγρική εξέγερση στη Βουδαπέστη. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά τους, την πόλη Στάλινσταντ στην Ανατολική Γερμανία, αποφασίζουν αυθόρμητα να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος, ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τα θύματα της εξέγερσης. Η ενέργειά τους αυτή, όμως, προκαλεί πολύ μεγαλύτερη αναταραχή από την αναμενόμενη. Αρχικά, ο καθηγητής τους προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα και να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά των μαθητών του ως καπρίτσιο της ηλικίας τους. Οι μαθητές, όμως, τελικά δεν αργούν να γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης των πολιτικών μηχανισμών της νεοσύστατης χώρας. Ο Υπουργός Παιδείας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας καταδικάζει την κίνηση ως ξεκάθαρα αντεπαναστατική και απαιτεί να βρεθεί και να κατονομαστεί ο υποκινητής, εκείνος που ηγείται αυτής της στάσης, μέσα σε μια βδομάδα. Οι μαθητές, όμως, αποφασίζουν να μείνουν ενωμένοι, να μην γίνουν «καρφιά». Αυτή τους η απόφαση θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα…

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο fragilemag.gr