Star Wars: The rise of Skywalker

Αν οι αρχές έχουν την ορμή του νέου, πρεσβέυοντας με τη φρεσκάδα τους το περίφημο «ο νέος είναι ωραίος», τότε μένει για τα τέλη μια γεύση γλυκόπικρη και η παντοτινή δυσκολία της απόδειξης του «ο παλιός είναι αλλιώς».

Ακόμα, λοιπόν, κι αν ο «παλιός» των Star Wars τοποθετείται εν έτει 1977, διατηρεί ακόμα την κινηματογραφική γοητεία του νέου, συνεχίζοντας ακάθεκτο και αρυτίδιαστο να κατακτάει νέες γενιές. Κι έτσι, μένει πάντα η γοητεία του μυστήριου «αλλιώς» για κάθε πιθανή συνέχεια της σειράς. Με το τέλος να διαθέτει το διπλό βάρος του αιώνιου σταργουορικού «αλλιώς», αλλά και του ιδανικού κλεισίματος μιας σειράς που εξακολουθεί να σημαδεύει γενιές.

Με τον J. J. Abrams να ποντάρει, εδώ, στη συγκέντρωση χαρακτήρων από τα παλιά (Harrison Ford, Carrie Fisher) αλλά και από τα πρόσφατα επεισόδια (Oscar Isaac, Daisy Ridley), καταφέρνει να αποφύγει το σκόπελο της εντύπωσης της «συνάθροισης παλαίμαχων».Και δημιουργεί, τελικά, γνήσια νοσταλγία για (αδικο)χαμένους ήρωες και νιάτα. Ενώ, διατηρώντας το περίφημο χιουμοριστικό φλέγμα που συνοδεύει κάθε Star Wars χαρίζει αμυδρά χαμόγελα με ταυτόχρονα «θυμώντας τα να κλαις» για το επικείμενο τέλος μιας σειράς που εξελίχθηκε σε κινηματογραφική λατρεία.

Χωρίς αμφιβολία, διαθέτει σεναριακές αφέλειες και μοιάζει να κλείνει τα μάτια στο δύσκολο δρόμο και να ακολουθεί την πεπατημένη προσφέροντας την εύκολη λύση ενός τέλους που μοιάζει –εν τέλει- βιαστικό.

Έχει, όμως, εκείνη τη γεύση ενός σπιτικού μελομακάρονου μιας κάποιας γιαγιάς που δε θα ξαναμαγειρέψει πια.

Εξάλλου, το Star Wars ουδείς αγάπησε για το σεναριακό του βάθος.  

3/5