Από τον Γιάννη Καφάτο 

Κυριακή βράδυ, θέατρο «Βέμπο». Ουρά στο ταμείο, ουρά στην είσοδο, μυρωδάτο ποπ-κορν στο φουαγιέ, ευγενικές ταξιθέτριες, κατάμεστο θέατρο με τις απαραίτητες σέλφι στις παρέες, πρώτο κουδούνι, δεύτερο και μετά το τρίτο κουδούνι: γέλια, γέλια γέλια.

Η θεατρική παράσταση σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή είναι όντως μια «διαφορετική επιθεώρηση».

Το «Τι ζούμε», που έχει κλέψει τις καρδιές του αθηναϊκού κοινού, είναι μια παράσταση που βγάζει αβίαστο γέλιο,  διαπνέεται από μια ευγένεια, δίνει τροφή για σκέψη χωρίς ίχνος διδακτισμού, και με απόλυτο σεβασμό σε όλους τους θεατές που βρίσκονται στην αίθουσα.

Η έναρξη γίνεται με μια σάτιρα της κλασικής επιθεώρησης, αυτής που η παράσταση θέλει να ανατρέψει.  Δεν το έγραψα «σωστά». Αυτό που θέλει και κατά τη γνώμη μου καταφέρνει να ανατρέψει η παράσταση του Φισφή και του σκηνοθέτη, Γιάννη Καρακατσάνη, είναι η χυδαιότητα που στα μυαλά πολλών  ηθοποιών, συγγραφέων και σκηνοθετών  είχε πάρει τη θέση της «κλασικής επιθεώρησης» και κορυφώθηκε με δεκάδες αρπαχτές τη δεκαετία του 90 (τότε που η επίπλαστη ευμάρεια είχε καλύψει τα πάντα).

Καλός οιωνός. Ακόμη κι αυτή η αποδόμηση  είχε έξυπνα κείμενα που έβγαζαν γέλιο, είχε όλους τους αναγνωρίσιμους χαρακτήρες της προς σάτιρα «επιθεώρησης» ως καρικατούρες που «έβγαζαν» αυτό το ξεπερασμένο που ήθελε να μας δείξει ο συγγραφέας.

Η παράσταση «Τι ζούμε» είναι μια σπονδυλωτή συρραφή καταστάσεων, γνώριμων από όλους τους θεατές – ανεξαρτήτου ηλικίας με βασικό συνεκτικό ιστό το ταλέντο και τη ζεστασιά του κυρίου Φισφή που ως standup comedian έπαιζε με το κοινό προετοιμάζοντας το επόμενο σκετς.

 

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr