Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Τα τσιγάρα μου και νερό.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο. β) Με ποιους συναδέλφους.

Δεν δένομαι με τους χώρους, αλλά με τους ανθρώπους. Το καμαρίνι είναι οι άνθρωποι. Αναφορικά με τους συναδέλφους, είναι δύσκολο να επιλέξεις. Κάθε φορά και μια ξεχωριστή εμπειρία. Ίδιες αγωνίες διαφορετικά ειπωμένες. Τώρα είμαι σε μια πολύ ωραία παρέα! Δώδεκα υπέροχοι άνθρωποι «στριμωγμένοι» σε δύο μικρά καμαρίνια (η Βιβή, η Ελεάνα, οι Νατάσες, η Εύα, ο Πάρης, ο Σπύρος, ο Ευθύμης, ο Χρήστος, ο Γιώργος, ο Κωνσταντίνος). Συζητήσεις, σοβαρές και μη. Εξομολογήσεις, μικροεντάσεις (και αυτές έχουν τη χάρη τους), ατελείωτη πλάκα. Μπερδεύονται τα μολύβια, μπερδεύονται τα γέλια, μπερδεύονται οι σκέψεις.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τα υπαίθρια καμαρίνια στις περιοδείες. Μέσα στο δάσος, δίπλα στη θάλασσα, πάνω σε αρχαίες πέτρες. Να προσπαθείς να στηρίξεις το καθρεφτάκι για να βαφτείς, να βιάζεσαι να προλάβεις το φως.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Μια διαδρομή από το καμαρίνι στην ορχήστρα της Επιδαύρου.

 Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Μια γουλιά νερό, κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Η Μαρούσκα πρωταγωνιστεί στις «Τρεις αδελφές» του Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά

στο Θέατρο Tempus Verum Εν Αθήναις

Iάκχου 19, Γκάζι Τ: 210. 3425170