Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Η Βαλεντίνα Κάντα και ο Γιώργος Σοφικίτης μας ανοίγουν τα καμαρίνια τους

 

valentina.jpeg

 Βαλεντίνα Κάντα

 Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Πάντα; Νερό και χαρτομάντιλα.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου. β) Με ποιους συναδέλφους.

α) Στην «Ωραία κοιμωμένη2» έμαθα ότι καμαρίνι μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε χώρος πριν από τη σκηνή που σου επιτρέπει να κάνεις κάποια προετοιμασία. Οπότε νομίζω πως άξια την πρωτιά θα μπορούσαν να πάρουν αρκετές σχολικές αίθουσες. 

β) Μάλλον αυτό που μοιραζόμουν με την τρελή μου φίλη τη Ρόζα Σταμούλη στο Θέατρο Σοφούλη στη Θεσσαλονίκη. Τα πάντα ήταν σουρεάλ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Μμμ, ακόμη δεν το έχω δει.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η πιο γλυκιά και αθώα ανάμνηση, που δεν θα πάψει να με συγκινεί κάθε φορά που τη φέρνω στο μυαλό, είναι από την τελευταία μας παράσταση («Ο γυάλινος κόσμος») ως τελειόφοιτων στη σχολή του Ανδρέα Βουτσινά. Λατρεμένη δουλειά, έντονη συναισθηματική φόρτιση, πανικός και μέσα σε όλα αυτά ο ένας να τρέχει να ετοιμάζει τον άλλον.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

 «Μας περιμένουν!» Ααα, και συγκεκριμένα τώρα, στο Θέατρο 104, κοιτάζω από τη χαραμάδα στα παρασκήνια πότε σβήνουν τα φώτα.

 

giorgos.jpg

 Γιώργος Σοφικίτης

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Αποσμητικό, κολόνια-άρωμα, το κολατσιό μου για μετά την παράσταση (συνήθως ένα τοστ και μια μπανάνα), ένα ποτήρι τσάι με λίγο κονιάκ (συνήθως στις βραδινές παραστάσεις) και φυσικά κάτι από Παναθηναϊκό (κασκόλ, μπρελόκ κ.λπ.), «σαν γούρι», σε εμφανές σημείο.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου. β) Με ποιους συναδέλφους.

Γραφικότατη θα είναι η απάντησή μου. Θεωρώ πως τα καμαρίνια «φτιάχνονται» από τους ανθρώπους που τα γεμίζουν. Όλα τα καμαρίνια που μοιράστηκα με την ομάδα μου, την ΟΥΚ ΝΟΥΚ, ήταν τα καλύτερα. Και νομίζω πως απαντώ και στα δύο ερωτήματα. Από το πιο μικρό και στενόχωρο κοντέινερ χωρίς πολύ φως και τουαλέτα στο Ηράκλειο μέχρι τα καμαρίνια του ΚΘΒΕ.

Ξεχωριστή ήταν η εμπειρία μου με την ομάδα Hippo και την «Κοιμωμένη» μας. Τα τρία τελευταία χρόνια έχουμε ταξιδέψει σε πάρα πολλά μέρη ανά την Ελλάδα. Έχουμε παίξει σε εκατοντάδες σχολεία και χώρους. Συναντήσαμε πανέμορφα μέρη και ζήσαμε υπέροχες στιγμές με τα παιδιά. Μέσα σε όλη αυτή τη μαγική εμπειρία περιλαμβάνεται και η εμπειρία των καμαρινιών. Εν προκειμένω, τα καμαρίνια μας μπορεί να ήταν τουαλέτες, γραφεία καθηγητών, αποθήκες, διάδρομοι σχολείων, αίθουσες με χάρτες, με μπάλες και άλλοι παρόμοιοι χώροι, που κάλυπταν τις ανάγκες της στιγμής. Όσο μικρά όμως και αν ήταν, δεν μας πτόησαν στιγμή. Το ακριβώς αντίθετο. Αυτές οι συνθήκες μάς «ζέσταιναν» όλο και πιο πολύ. Κατά κάποιο τρόπο ενίσχυαν το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στην παράσταση καθαυτή και στα παιδιά. Σε μέρη όπου εκ των πραγμάτων δεν υπάρχουν τέτοιου είδους πολυτέλειες (ακριτικά, απομακρυσμένα χωριά και σχολεία) αυτές οι δυσκολίες βοηθούσαν –ερήμην μας– στην εξέλιξή μας και, χάρη στην αγάπη μας για τη δουλειά μας, ήμασταν διαρκώς σε ετοιμότητα. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πια ότι και σε αυτό τον τομέα η παράστασή μας, καθώς και η θέση του Άλεξ και του Φώτη (Αλέξανδρος Ράπτης και Φώτης Δούσος ή αλλιώς Hippo Theatre Group) για την αναγκαιότητα μιας παράστασης να ταξιδεύει όσο περισσότερο γίνεται, σε ολοένα και περισσότερα σχολεία, μέχρι και το πιο ακριτικό σημείο, είναι μια τεράστια εμπειρία και ένα μεγάλο σχολείο. Κυρίως για την ίδια τη ζωή και μετά για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε και εξελισσόμαστε επαγγελματικά. Έτσι λοιπόν η ζυγαριά μέσα μου γέρνει αναπόφευκτα προς τα μικρά και ασήμαντα καμαρίνια. Τα «δύσκολα» και τα «κρύα». Όπως συμβαίνει άλλωστε, τα δύσκολα μας «ψηλώνουν» 

 

giorgos-antikeimena.jpg

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Προφανώς αυτό του ΚΘΒΕ. Με διαφορά. Δεν πίστευα βέβαια ποτέ ότι είμαστε τόσο αυτάρεσκα όντα εμείς οι «καλλιτέχνες»... Πολυτέλειες! Όλα στον υπερθετικό βαθμό.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Θα πω δύο από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω από καμαρίνι. Η μία αφορά τη Γερμανία. Εκεί το καμαρίνι το μοιραζόμουν με τον Μ.Π. (ξέρει αυτός). Τον γνώρισα τότε μέσω της συμπαραγωγής του ΚΘΒΕ με το θέατρο της Κόνστανς. Όλα όσα λέγαμε και κάναμε πριν από την παράσταση έθεταν σε κίνδυνο την ίδια την παράσταση. Πολλές φορές ξεκινούσαμε με εμάς τους δύο, και τα υπόλοιπα παιδιά από την ομάδα, να έχουμε ανεξήγητα χαμόγελα. Η δεύτερη ανάμνηση έχει σχέση με την ομάδα μου, η οποία, κακά τα ψέματα, αποτελείται από ανυπολόγιστα γελοίους ανθρώπους. Για να αποβάλουμε το άγχος, την αναμονή και την παράξενα αγχωτική χαρά μας για την πρώτη μας περιοδεία, στα καμαρίνια της Σητείας παίξαμε το κορυφαίο τηλεπαιχνίδι που έχει περάσει ποτέ από την ελληνική τηλεόραση, το «Ρουκ ζουκ». Το θέμα δεν είναι ότι παίξαμε «Ρουκ ζουκ», αλλά ότι λειτούργησε απόλυτα ως αγχολυτικό. Να μην παραλείψω να πω ότι παίζουμε και «Καμαρίνια». Μιμούμενοι το ανάλογο εξουσιαστικό ύφος και τις ίντριγκες που επικρατούν μέσα σε αυτά. 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Σίγουρα στις πρεμιέρες των παραστάσεων, λίγο πριν ξεκινήσουμε, ακολουθώ ένα μικρό τελετουργικό. Μη φαντάζεστε μεσαιωνικά δράματα. Μια υπενθύμιση στον εαυτό μου κάποιων πραγμάτων και προσώπων. Μια, τρόπον τινά, προσωπική υπόσχεση.

 

Τον Γιώργο και την Βαλεντίνα μπορούμε να απολαύσουμε στην "Ωραία Κοιμωμένη²"

Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα (μετρό Κεραμεικός)

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία