Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Ελεάνα Καυκαλά:«Είμαι σε κατάσταση περισσότερο αναζήτησης και λιγότερο ονείρου» Κύριο

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

φωτογραφίες: Πέτρος Λυρώνης 

 

Η πρώτη μας γνωριμία έγινε με αφορμή το  Salem, το πρώτο σκηνοθετικό εγχείρημα του Μάνου Βαβαδάκη πριν 4 χρόνια στο Θησείον. Το πρώτο που σ' εντυπωσιάζει στην Ελεάνα Καυκαλά είναι η εξωτερική της εμφάνιση, όταν όμως την παρακολουθήσεις στη σκηνή, υποκλίνεσαι στο ταλέντο της και στη σπάνια σκηνική αλήθεια που φέρει σε κάθε της ρόλο. Απόφοιτη της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι η ζωή της θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν αντί για κτίρια, σχεδίαζε ρόλους και, αντί για κολώνες, θεμελίωνε χαρακτήρες. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών… και όπως φαίνεται αυτή η επιλογή τη δικαίωσε.

Τώρα που τα θέατρα είναι κλειστά, την απολαμβάνουμε μέσα από τη συχνότητα του Ant1 και τη σειρά «Παρουσιάστε», στην οποία υποδύεται την ανθυπολοχαγό του πεζικού και κόρη του συνταγματάρχη του στρατοπέδου, που δεν είναι άλλος από τον  Γιάννη Μπέζο.

Η Ελεάνα μάς μίλησε για την τηλεοπτική της εμπειρία, τον ανδροκρατούμενο χώρο του στρατοπέδου, τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας με τον κορονωιό, τους φόβους και τα όνειρά της.

 

eleana kafkala 21 texnes plus

 

Μετά το «Μην ψαρώνεις», φέτος σε βλέπουμε στο «Παρουσιάστε». Πώς είναι για σένα αυτή η τηλεοπτική εμπειρία;

Είχα την τύχη να μεταβώ από ένα όμορφο περιβάλλον σε ακόμη ένα. Ακούγεται κλισέ να λένε οι ηθοποιοί «πόσο όμορφα περνάμε εμείς εδώ στο γύρισμα», αλλά για την περίπτωση του «Παρουσιάστε» είναι η αλήθεια. Προτού ξεκινήσουμε, είχα περιέργεια γιατί δεν είχα την εμπειρία της συνθήκης της σειράς, δηλαδή του στρατού - δεν έχω περάσει φανταρικό. Ήδη από τα πρώτα γυρίσματα, κάποια εκ των οποίων έγιναν σε στρατόπεδο στο Χαϊδάρι, ένιωθα ότι ζούσα, έστω στο πλαίσιο της σειράς, κάτι που - αν δεν ήμουν ηθοποιός να υποδύομαι την ανθυπολοχαγό πεζικού – δεν θα είχα την ευκαιρία να «δω» πώς είναι. Και μόνο η σκέψη με ενθουσίασε.

Πώς νιώθεις όταν σ' αναγνωρίζουν στο δρόμο;

Έκπληκτη, γιατί εδώ και καιρό κυκλοφορούμε όλοι με μάσκα…

Μπορείς να μας περιγράψεις ένα αστείο περιστατικό από τα γυρίσματα;

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στο στρατόπεδο, ένας φαντάρος που υπηρετούσε, με συνόδευε στο κυλικείο, εγώ ντυμένη στρατιωτικά. Στο δρόμο συναντάμε έναν αξιωματικό, ο φαντάρος χαιρετάει και βαράει προσοχή -όπως προβλέπεται – εγώ ψάχνω χαλαρή στο σακίδιό μου να βρω ψιλά για τον καφέ. Ο αξιωματικός με κοιτάει, έτοιμος να δώσει καμπάνα, «εσύ ποια είσαι;», τον κοιτάω με περιέργεια μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι είμαι ντυμένη φαντάρος, οπότε του απαντάω: «είμαι με τους ηθοποιούς».

Στη σειρά βλέπουμε έντονη τη γυναικεία παρουσία σ' έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Θα μπορούσες να φανταστείς ποτέ τον εαυτό σου σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο χώρο, όπως ένα στρατόπεδο;

Νομίζω οι περισσότεροι χώροι που υπάρχουν οι γυναίκες, είναι ανδροκρατούμενοι. Σε έναν τέτοιο κόσμο ζούμε, η ισότητα των φύλων είναι ακόμα μια ευχή ή ένα αίτημα προς διεκδίκηση. Η συνθήκη του στρατού συγκεκριμένα, θα με δυσκόλευε, όχι λόγω του ανδροκρατούμενου περιβάλλοντος, αλλά γιατί ως δομή έχει διαδικασίες και τρόπο λειτουργίας που νομίζω ότι προσωπικά θα με περιόριζαν, δεν θα μπορούσα να υπαχθώ σ’ αυτές.

Στη σειρά σε βλέπουμε ερωτευμένη με κάποιον από το στρατόπεδο. Είναι εύκολο να ευοδωθεί μια σχέση όταν και οι δύο βρίσκονται στον ίδιο επαγγελματικό χώρο;

Νομίζω ότι έχει να κάνει κυρίως με τον χαρακτήρα των ανθρώπων που σχετίζονται, παρά με το επαγγελματικό περιβάλλον. Αν η πρώτη ύλη μιας σχέσης είναι καλή, μπορούν να συμβούν όλα.

Νιώθεις τυχερή που ήρθε η τηλεόραση στη ζωή σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία για το θέατρο;

Εννοείται. Μόνο οι τηλεοπτικές παραγωγές έχουν μείνει προς το παρόν «όρθιες» και δίνεται έτσι μια μικρή – σε σχέση με το σύνολο των ηθοποιών που είναι αναγκαστικά σε αδράνεια- δυνατότητα να βιοποριστούμε από τη δουλειά μας.

Προσωπικά τι σ' έχει κουράσει περισσότερο όλους αυτούς τους μήνες με την καραντίνα και τα μέτρα;

Ο γενικευμένος φόβος για την υγεία, την απώλεια της δουλειάς, για το πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Μετά την κρίση που ήρθε και τα σάρωσε όλα, το μόνο που είχε μείνει να μας κρατάει όρθιους ήταν η αλληλεγγύη και η ανθρώπινη επαφή. Τώρα είμαστε σε αναγκαστική μοναξιά. Και δυστυχώς η μοναξιά εντείνει μια αίσθηση ματαιότητας, στον αντίποδα του συλλογικού που καλλιεργεί την αισιοδοξία. Μ’ έχει κουράσει το ότι στη θέση των μέτρων που δεν παίρνονται για την ουσιαστική προστασία της δημόσιας υγείας, παίρνονται άλλα που καταστέλλουν ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα. Μετά τον κορωνοϊό φοβάμαι ότι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλου τύπου «ιούς».

Είδαμε για πρώτη φορά μεγάλη συμμετοχή των ηθοποιών στις εκλογές του σωματείου αλλά και τόσα νέα παιδιά να βάζουν υποψηφιότητα. Πιστεύεις ότι η συγκυρία του κορωνοϊού θα φέρει κάτι θετικό στον κλάδο;

Πιστεύω ότι θα φέρει πρώτα πολλά αρνητικά. Έφερε ήδη στην επιφάνεια όλα τα κακώς κείμενα χρόνων στον κλάδο. Μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, μισθοί χαρτζιλίκι. Η ιστορία με τον κορωνοϊό δεν θα τελειώσει άμεσα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι στα όρια της επιβίωσης και φυσικά δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες αυτοί. Κάθε εποχή που φέρνει τα δύσκολα, φέρνει μαζί της και μια ανάγκη να γίνουμε περισσότεροι απέναντι σε αυτό (ή αυτούς) που πασχίζει να μας κάνει «λιγότερο» ανθρώπους, να διεκδικήσουμε μαζί κάτι, να μην δεχτούμε ότι θα ζήσουμε χειρότερα από τους προηγούμενούς μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς: να γίνουμε λιγότερο πρόθυμοι να δεχτούμε αυτά που βρήκαμε όπως τα βρήκαμε και αυτά που θα έρθουν σε βάρος μας σαν ήταν εκεί από πάντα.

Δεν ήσουν από τα παιδάκια που δήλωναν από μικρά ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Σπούδασες πρώτα αρχιτεκτονική. Πώς ήρθε το θέατρο στη ζωή σου;

Στη θεωρία, μ’ ένα ταξίδι. Και στην πράξη, με τη θεατρική ομάδα του ΕΜΠ.

Πρωταγωνίστησες σ' ένα από τα βίντεο της Σελήνης Παπαγεωργίου, «ημερολόγια της καραντίνας». Αυτή η πρωτοβουλία αποδεικνύει ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να παραμένει δημιουργικός κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη;

Η Σελήνη συγκεκριμένα είναι δημιουργική ακόμα και στον τρόπο που διαλέγει τα σημειωματάρια και τα στυλό της, δεν θα μπορούσε, λοιπόν, παρά να εμπνέεται και ακολούθως να εμπνέει σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Αν με ρωτάς γενικά, πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες με κάποιον τρόπο «αρνούνται» μια πραγματικότητα για να φτιάξουν μια άλλη δική τους και αυτό συμβαίνει ακόμα πιο έντονα όταν η πραγματικότητα δεν τους χωράει.

Το δικό σου βίντεο μέσα στο άδειο καφέ είχε θέμα τον «φόβο»  στην πραγματική ζωή. Τι σε φοβίζει περισσότερο;

Ο θάνατος και ο φόβος ο ίδιος.

Τα μέσα που έχει η τέχνη αυτήν την περίοδο βρίσκονται μόνο στο διαδίκτυο. Μπορεί να βγει κάτι θετικό μέσα από αυτό;

Αν το έργο τέχνης είναι προορισμένο και «κατασκευασμένο» για την οθόνη, ναι, γιατί δίνεται πρόσβαση σε κόσμο που δεν θα την είχε αλλιώς. Αν το έργο τέχνης έχει σαν προϋπόθεση τη ζωντανή εμπειρία, όπως είναι για παράδειγμα η εμπειρία μιας θεατρικής παράστασης, η διαμεσολάβηση της οθόνης ενός υπολογιστή, είναι εξ ορισμού αντιπαραθετική στο συμβάν. Ειδικά αν ύστερα από την περίοδο που διανύουμε, δημιουργηθεί μια «συνήθεια» διαδικτυακών υποκατάστατων που μας κάνει να χάσουμε το σώμα μας, την αναπνοή μας, το βλέμμα μας από συμμέτοχους μιας ζωντανής διαδικασίας.

eleana kafkala 22 texnes plus

 

 Στην οθόνη μας έρχονται και πολλές παραστάσεις. Την παγκόσμια ημέρα θεάτρου είδαμε και την οικογένεια Τσέντσι. Πώς είναι να βλέπεις μια δουλειά που δημιουργήθηκε για το θέατρο και καταλήγει στην οθόνη μας;

Ήταν ωραία γιατί ήταν μια αγαπημένη δουλειά από το παρελθόν που ήρθε σαν μαγνητοσκοπημένη ανάμνηση εκείνες τις μέρες της πρώτης καραντίνας. Η παράστασή μας όμως αποκτούσε τη δική της ζωή στο δικό της παρόν, καθεμία από τις 40 – αν θυμάμαι καλά- φορές που παίχτηκε εκεί στο υπόγειο του Ιδρύματος Κακογιάννη. Και αυτές οι 40 φορές ήταν αναντικατάστατες.

Μέσα σ' αυτή τη συγκυρία υπάρχουν προτάσεις και σχέδια για επόμενες θεατρικές παραστάσεις;

Υπάρχουν – μάλλον- αλλά επειδή τον τελευταίο χρόνο μάθαμε να μην μιλάμε για τα σχέδιά μας στο θέατρο γιατί ανατράπηκαν όλα, λέω να τα αφήσουμε για αργότερα..

Το επόμενο επαγγελματικό σου βήμα θα ήθελες να είναι πάλι στην τηλεόραση, στο θέατρο ή στον κινηματογράφο;

Μου έχει λείψει πολύ το θέατρο. Έχω όμως και μια μεγάλη επιθυμία να κάνω σινεμά.

Ονειρεύεσαι ρόλους ή συνεργασίες;

Είμαι σε κατάσταση περισσότερο αναζήτησης και λιγότερο ονείρου: κυρίως με απασχολεί τι θα λέμε και βασικά τι θα κάνουμε σαν καλλιτέχνες που ζούμε σε αυτές τις περίεργες εποχές, παρά το να υποδυθώ κάποιον συγκεκριμένο ρόλο.

 

Το «Παρουσιάστε!» κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21:00 στον Ant1 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία