Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

O Δημήτρης Καραβιώτης μας γράφει για αυτό που τον «καίει»

Παλιότερα πήγαινες στις ακροάσεις στο Εθνικό Θέατρο, έμπαινες στο κτίριο του Τσίλερ και έλεγες από μέσα σου: «Θα ήθελα να δουλέψω στο Εθνικό Θέατρο, αγαπώ τις δουλειές του». Τώρα, για να μη σε «κουράσουν», δεν σε καλούν ποτέ σε ακρόαση, σε κρατούν σε απόσταση ασφαλείας. Λοιπόν να δεις που νομίζουν πως θα βαρεθείς κάποια στιγμή να στέλνεις βιογραφικά, όπως και τόσοι άλλοι συνάδελφοι. Και πιστεύουν κιόλας πως είναι ευγενικό να μη σε καλούν. Γιατί, σκέφτονται, τουλάχιστον δεν ταλαιπωρούν τον κόσμο. Έτσι είναι, αν ξέρει κανείς ποιους θέλει να πάρει. Γιατί να δει ηθοποιούς και να τους κατεβάσει στην Αγίου Κωνσταντίνου μες τη ζέστη; Αφού μπαίνει στη διαδικασία της ακρόασης από υποχρέωση και όχι από πραγματική ανάγκη εύρεσης ηθοποιών.

Όμως θα έπρεπε να είναι έτσι; Τι νόημα έχει να κάνεις θέατρο, να ανεβάζεις έργα, όταν δεν θέλεις να γνωρίσεις ηθοποιούς; Να ψάξεις μέσα από ενέργειες και σώματα, από φωνές και βλέμματα, να βρεις τον πιο ταιριαστό για το ρόλο; Και ας μην είναι «αναγνωρίσιμος» ηθοποιός και ας μην είναι φιλαράκι. Δύσκολα πράγματα αυτά, για δυνατούς λύτες. Αχ, καημένε Βολανάκη, που είχες ανάγκη να βλέπεις τους ηθοποιούς, να γνωρίζεις τη δουλειά τους και όταν τους έβλεπες έστω και μία φορά, θυμόσουν ακόμα και τον αριθμό του τηλεφώνου τους! Θα μου πεις αυτός ήταν περίπτωση, θεατράνθρωπος και ευφυής, και τέτοιοι σπανίζουν στις μέρες μας.

Όμως να θέλεις να δουλεύεις με ηθοποιούς και να κοιτάς φωτογραφίες για να επιλέξεις, λες και πρόκειται για μοντέλα! Απαράδεκτη μέθοδος εύρεσης ηθοποιών για το θέατρο. Είχαμε μάθει σαν τα καρπούζια να μας δοκιμάζουν πρώτα και τώρα μόνο η εξωτερική εμφάνιση, το μέγεθος και το χρώμα μετρούν... μάλλον. Και μάλιστα μέσω μια εικόνας και όχι διά ζώσης. Μην έρθουν σε επαφή με τους ηθοποιούς, λες και οι ηθοποιοί έχουν λέπρα και φοβούνται μήπως κολλήσουν. Θυμάστε, φίλοι ηθοποιοί, ακροάσεις με αυτοσχεδιασμούς; Τα «Είσαι το λυπημένο καρπούζι, η χαρούμενη αγελάδα, η μορφωμένη σαύρα», «Κάνε το μονόλογο γαβγίζοντας ή κάνε τον με τη φωνή του σκουληκιού» ή «Είσαι ένας ερωτευμένος φράχτης» και τόσα άλλα; Καθένας θα έχει από ένα παράδειγμα να αναφέρει. Τι έχει καταγράψει ο εγκέφαλός μου, Θεέ μου Μεγαλοδύναμε, που είσαι ψηλά εκεί πάνω! 

Τώρα λοιπόν πήγαμε αλλού, η φωτογραφία παίζει τον πρώτο ρόλο και όχι η φυσική παρουσία σε μια δουλειά σωματική. Ίσως γιατί στην παρουσία  ενυπάρχει η ουσία και από αυτήν απομακρυνόμαστε ατομικά και συλλογικά. Και έτσι μέσω φωτογραφίας αποφασίζουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες. Γιατί είναι τόσο μεγάλοι που μπορούν και διαβάζουν τη φωτογραφία σου σαν το φλιτζάνι του καφέ. Γιατί να σε δουν από κοντά; Αυτό είναι πρόβλημα. Ίσως νιώσουν κάτι πρωτόγνωρο. Την ντροπή.

Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει τις σκέψεις μου να τις μοιραστώ ξανά με τον υπουργό Πολιτισμού. Τον Ιούνιο του 2015 ενόχλησα τον υπουργό, τον Νίκο Ξυδάκη, για τις δυσκολίες που βίωνα και εγώ και ίσως κάποιοι άλλοι συνάδελφοι του Κρατικού Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη. Και; Τι έγινε; Πέρασα ακόμα πιο δύσκολα τους επόμενους μήνες, για να βρω στο τέλος τις πόρτες του θεάτρου «κλειστές». Μου το είπε σκηνοθέτης: «Δεν θέλω να σε δω. Δεν κρίνω βάσει υποκριτικής και ταλέντου». Γιατί και εκεί κρίνεσαι λόγω φάτσας, και κυρίως λόγω εντοπιότητας.

Και καλούμαι στην ηλικία μου να απαντήσω σε ένα ερώτημα: «Αν έκανα καλά που σπούδασα ηθοποιός ή έπρεπε να κάνω μόντελινγκ στην Κρίστι». Γιατί κανένας δεν ζητά την υποκριτική πια. Αρκεί η εικόνα για να λάβεις το ναι ή το όχι. Τώρα, μεταξύ μας, νομίζω πως δεν τα κοιτούν καθόλου τα βιογραφικά. Όμως ποιος νοιάζεται πραγματικά να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Να υπάρχει μια σοβαρή αντιμετώπιση του επαγγέλματος του ηθοποιού; Δεν έχω τι να απαντήσω. Δεν ξέρω τι να πω στα νέα παιδιά. Και το ότι θέτω ερωτήματα δημόσια είναι αρκετό για να μην ανοίγουν οι πόρτες. Τι κακό κάνω που επιθυμώ καλύτερες συνθήκες στη δουλειά μου και αξιοκρατία; Τα οικονομικά της χώρας είναι στη Διαύγεια. Μήπως ανάλογη διαύγεια είναι απαραίτητη και στις διαδικασίες σε χώρους που λειτουργούν με δημόσιο χρήμα;

Λέω τώρα και εγώ ξημερώματα Τετάρτης.

Την καλημέρα μου!

Δημήτρης Καραβιώτης 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία