Αυτό που με καίει είναι η Αθήνα. Είναι η Ελλάδα.
Είναι η γενιά του 80 και του 90 που τρακάραμε με μια 10 ετία εθνικής κατάθλιψης στη πιο παραγωγική μας στιγμή.
Με τους πολλούς απο μας να φεύγουμε στο εξωτερικό γιατί εδώ - Δεν παλεύεται -.
Με την ανεργία να μας έχει λιώσει. Με μισθούς πείνας και εξαθλίωσης των 400€ όταν την ίδια ώρα τα ενοίκια σημειώνουν κάθετη αύξηση.
Με το κράτος να μην υπάρχει πουθενά για νας μας προστατέψει απέναντι στη λύσσα κάποιον να βγάλουν λεφτά. Παρά να μας παραδίδει στα χέρια των funds. Να μας κατηγορεί ότι δε φτιάχνουμε σωστά βιογραφικά κι ότι είμαστε τεμπέληδες, για αυτό κάνουμε διδακτορικά.
Με το κράτος να περναει εργασιακά νομοσχέδια δημιουργώντας το παράδεισο των ελαστικών ωραρίων (και του εργασιακού χάους).
Με το κράτος να οργανώνεται γύρω από την αστυνομοκρατία.
Με καίει που έπεσε ο πίνακας του πικάσο και αυτός που τον σήκωσε, μας φανέρωσε ακριβώς, ποια είναι η σχέση της χώρας μας με τον πολιτισμό και την αισθητική.
Με καίει που ενώ ο πολιτισμός έχει πληγεί περισσότερο από κάθε άλλο τομέα φτύσαμε αίμα για να πάρουμε ένα ψωροεπίδομα.
Με καίει που χαλάμε δισεκατομμύρια στα εξοπλιστικά και είμαστε οι δεύτεροι καλύτεροι καλοπληρωτές του ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ, ενώ ταυτόχρονα η Ελλάδα είναι στις τελευταίες χώρες (αν όχι η τελευταία) στην Ευρώπη στις επιχορηγήσεις για τον πολιτισμό. Αλλά κατα τα άλλα είμαστε γνήσιοι απόγονοι του Αισχύλου και του Σοφοκλή.
Με καίει το γεγονό ότι δεν θέλουμε να δούμε σαν έθνος ότι είμαστε βαλκάνιοι. Κι ότι τα αδέρφια μας είναι οι Τούρκοι κι όχι οι Αμερικάνοι.
Με καίει το γεγονός ότι εδώ πρέπει να φτάσεις σε μια ηλικία πρώτα για να ακουστείς.
Και τέλος με καίει όλη αυτή η γεροντοκρατία που έχει κατσικωθεί στο σβέρκο μας, δε ξεκουνιέται και που μάλλον για να ξεκουμπιστεί θα πρέπει να κόψουμε το κεφάλι μας.
Πώς όμως κάνεις κάτι τέτοιο;
Ο Αντώνης Κυριακάκης είναι ηθοποιός (ΟΜΑΔΑ APUS) και συμμετέχει στην παράσταση "Το Μήνυμα" του Αργύρη Χιόνη που θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία Ανθής Φουντά στις 14 Ιουλίου στο Ανοιχτό Θέατρο Γκράβας υπό την αιγίδα του ΟΠΑΝΔΑ.