Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα τον «Θερισμό» του Δημήτρη Δημητριάδη στο Εθνικό Θέατρο

Το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη στοχάζεται πάνω στην έννοια της ζωής που ματαιωμένη ζητά τον ερχομό του θανάτου για να επιβεβαιωθεί.

«Η ζωή μου με εμποδίζει να ζήσω» λέει ο νεαρός Αντελίνο, ο γιος του Ασσούρ και της Λίκρα, ένας από τους αφανείς ήρωες του «Θερισμού» του Δημήτρη Δημητριάδη, που αναστατώνει κατά διαστήματα μέσα από το κινητό τηλέφωνο τις ειδυλλιακές διακοπές των γονιών του στο μακρινό Ακαπούλκο. Γι’ αυτή τη ζωή, που γίνεται θηλιά και σε πνίγει, γράφει ουσιαστικά ο Δημητριάδης στο έργο του αυτό, που έγραψε αμέσως μετά τον «Κυκλισμό του τετραγώνου», αλλά παρουσιάζεται τώρα για πρώτη φορά στη σκηνή.

Ο Δημητριάδης τοποθετεί τους πέντε ήρωες του έργου του – δύο ζευγάρια και μία φίλη τους – σε ένα παραδεισένιο σκηνικό στην πισίνα ενός υπερπολυτελούς ξενοδοχείου στο Ακαπούλκο. Και οι τέσσερις – διότι η φίλη τους αποτελεί μάλλον εξαίρεση – είναι αποφασισμένοι να πατήσουν ένα pause στις στοιχειωμένες τους ζωές, που τους έχουν γίνει βραχνάς, να αφήσουν πίσω όλα τα προβλήματά τους και να απολαύσουν αυτές τις μέρες ξεγνοιασιάς στον επίγειο αυτόν παράδεισο. Από τα κινητά τους όμως εισβάλει κατά ριπάς η κόλαση της καθημερινότητας τους αποκαλύπτοντας τις αχίλλειες πτέρνες αυτών των παραπλανημένων αστών, που παλεύουν να υποδυθούν τους ευτυχισμένους.

Τα παιδιά τους κραυγάζουν για προσοχή. Ο Αντελίνο, που πάσχει από κατάθλιψη, απειλεί τους γονείς του ότι θα αυτοκτονήσουν. Η Σέλμα, η κόρη του έτερου ζευγαριού, της Ρουμί και του Ζουζού, τους παίρνει τηλέφωνο την ώρα που συμμετέχει σε ερωτικά όργια με αλλοδαπούς, προκειμένου να τους εκνευρίσει. Ο Ασσούρ, η Λίκρα, η Ρουμί και ο Ζουζού αναλώνονται σε φιλοσοφικούς στοχασμούς και διαξιφισμούς κοσμοαντιλήψεων ανίκανοι να αναμετρηθούν με την ίδια τους τη ζωή, που ματαιώνει σταδιακά ολόκληρη την ύπαρξή της.

Την ίδια στιγμή η Μπόνα, η φίλη που τους συνοδεύει, μοιάζει ανήμπορη να αντισταθεί στη λυσσαλέα ορμή ενός σαρκοβόρου, ανεκπλήρωτου έρωτα, που μόνο ευτυχία δεν της χαρίζει. Η αδυναμία της να βιώσει η ίδια τη χαρά του έρωτα την οδηγεί σε ένα ξέσπασμα μίσους για όλους τους άλλους, που μουδιάζει τα δύο ζευγάρια, που παλεύουν ακόμα να ξεχάσουν μέσα από διαλείμματα χορού και μίας εκβιαστικά κατασκευασμένης ανεμελιάς, αν και πολύ σύντομα θα παραδοθούν κι αυτά σε μία δίνη αυτοακύρωσης. 

Το ειδυλλιακό περιβάλλον καταρρέει, το μέσα εφορμά και συντρίβει την επίπλαστη αυτή εξωτερική γαλήνη, οι ήρωες μένουν γυμνοί αντιμέτωποι με τα αληθινά τους αισθήματα, η Ρουμί ουρλιάζει στην κόρη της στο τηλέφωνο να πεθάνει, ο Ασσούρ και η Λίκρα κατασπαράζουν ο ένας τον άλλον… Η ανάγκη του θερισμού, τώρα που η ζωή πια δεν έχει κανένα νόημα, επανέρχεται επιτακτική. «Γιατί δεν θερίζει ο θάνατος;» αναρωτιέται η Ρουμί. «Πάλι καλά που υπάρχει κι αυτός» μονολογεί εξαντλημένη η Ζουζού.

Ο θάνατος είναι το μόνο πράγμα που νοηματοδοτεί τη ζωή. Όλα τα άλλα έρχονται και φεύγουν, όπως εκείνες οι ανθρώπινες σκιές που διασχίζουν κατά διαστήματα το πάνω μέρος του σκηνικού της παράστασης, που σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο ο Δημήτρης Τάρλοου, στην πρώτη του σκηνοθεσία στο Εθνικό.

Έχω την αίσθηση ότι ο Τάρλοου αντιμετώπισε το έργο εν πολλοίς ρεαλιστικά επιζητώντας να καταστήσει φανερή την κωμική του φλέβα, ουσιαστικά το γελοίον του πράγματος που καταντά κωμικό με έναν πολύ ιδιαίτερο και αναρχικό όμως τρόπο. Η έλλειψη όμως μίας πιο «πειραγμένης» φόρμας, στην οποία ουσιαστικά ο Τάρλοου καταφεύγει μόνο στα τελευταία λεπτά  σπάζοντας τη ρεαλιστική συνθήκη, κινδυνεύει κατά διαστήματα να βυθίσει την παράσταση στην ίδια ανία με αυτή που στοιχειώνει τις ζωές των ηρώων. Τα έργα του Δημητριάδη δεν διακρίνονται για την καταιγιστική πλοκή τους, είναι ουσιαστικά στοχασμοί πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη και τις έννοιες που την υπερβαίνουν. Έχουν συνήθως μία σπειροειδή δομή, που μέσα από πολλές λούπες κορυφώνεται σταδιακά για να οδηγήσει σε μία αποκάλυψη, που τις περισσότερες φορές οι ήρωες του αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ουσιαστικά. Σε μία τέτοια λούπα είναι εγκλωβισμένοι και οι ήρωες του «Θερισμού», που όταν ούτε ο θάνατος τους κάνει τη χάρη να έρθει να τους θερίσει, θα συνεχίσουν κανονικά τις ζωές τους σαν να μη συνέβη τίποτα. «Λέω να πάω για καμιά βουτιά. Πισίνα ή πλαζ;»

Η σκηνοθεσία του Τάρλοου είναι φυσικά ιδιαίτερα φροντισμένη και συνοδεύεται από ένα άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα (όπως πάντα εξαιρετική η δουλειά της Ελένης Μανωλοπούλου στα σκηνικά και στα κοστούμια), αλλά, κατά τη γνώμη μου, μοιάζει να στερείται μίας ευφυούς ιδέας που θα έκανε το δεύτερο – συμβολικό – επίπεδο του έργου να λάμψει. Παρ’ όλα αυτά, μέσα στο ρεαλιστικό αυτό πλαίσιο, οι πέντε ηθοποιοί της παράστασης αναδεικνύουν με το ταλέντο τους το πολύπλευρο των ηρώων τους. Προσωπικά ξεχώρισα την Αλεξία Καλτσίκη (Λίκρα) και τη Μάρω Παπαδοπούλου (Μπόνα) που νομίζω σκιαγράφησαν υποδειγματικά τις ηρωίδες τους μακριά από τις ευκολίες της όποιας μανιέρας τους, αλλά και οι Άννα Μάσχα (Ρουμί), Νίκος Ψαρράς (Ασσούρ) και Περικλής Μουστάκης (Ζουζού) ήταν εύστοχοι και αποκαλυπτικοί στις ερμηνείες τους.

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία