Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Μία ενδιαφέρουσα παράσταση σαν εγχείρημα, που δεν μπόρεσε όμως να συνδυάσει αρμονικά τα πολλά και ετερόκλητα στοιχεία της.

Η «Ειρήνη», η πρώτη από τις δύο φετινές θερινές παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, είναι ουσιαστικά μία μετεγγραφή της ομώνυμης αριστοφανικής κωμωδίας σε ένα νέο αμιγώς μουσικό έργο, που υπογράφουν ο Νίκος Κυπουργός (σύνθεση) και ο Δημοσθένης Παπαμάρκος (λιμπρέτο). Αυτό που έχει ουσιαστικά κρατηθεί από το έργο του Αριστοφάνη είναι η πλοκή και η σκαλέτα του. Ο λόγος του έχει αντικατασταθεί πλήρως από το νέο λιμπρέτο, εξού και δεν αναφέρεται πουθενά στους συντελεστές της παράστασης όνομα μεταφραστή.

Το εγχείρημα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είμαι της άποψης ότι είναι απολύτως θεμιτό – αν όχι αναγκαίο – οι σύγχρονοι δημιουργοί να εμπνέονται από τα κορυφαία κλασικά κείμενα και να πειραματίζονται πάνω σε αυτά δημιουργώντας νέες φόρμες σε όλα τα επίπεδα. Τα έργα των αρχαίων ποιητών δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ιερές αγελάδες, που δεν μπορεί να τις αγγίζει κανείς. Αντιθέτως οφείλουν να λειτουργούν ως πεδίο δημιουργίας και πειραματισμού για τους σύγχρονους καλλιτέχνες. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη σκηνοθετική προσέγγιση του κάθε έργου, αλλά και το ίδιο καθ’ εαυτό το κείμενο. Η σκέψη λοιπόν του Εθνικού Θεάτρου να παρουσιάσει μία νέα μουσική παράσταση βασισμένη στην «Ειρήνη» του Αριστοφάνη ήταν εξαιρετική, πόσο μάλλον που ανέθεσε την υλοποίηση της ιδέας σε τρεις σημαντικούς και ταλαντούχους ανθρώπους από τον χώρο του πολιτισμού, όπως είναι ο Νίκος Κυπουργός, ο Δημοσθένης Παπαμάρκος και ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, που ανέλαβε τη σκηνοθεσία.

Έχω ωστόσο την αίσθηση, κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος, ότι αυτοί οι τρεις ικανοί άνθρωποι ξεκίνησαν από διαφορετικές αφετηρίες και έχοντας μία πολύ διαφορετική οπτική πάνω στο έργο που αποτέλεσε τη βάση εργασίας τους. Αυτό μου έγινε ξεκάθαρο διαβάζοντας και τα σημειώματά τους στο πρόγραμμα της παράστασης. Ο Νίκος Κυπουργός, που υπογράφει την πανταχού παρούσα μουσική του έργου, θεωρεί ότι η «Ειρήνη» είναι ένα έργο με εναλλαγές κωμικών και τραγικών στοιχείων. Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος, που με το «Γκιακ» απέδειξε περίτρανα το συγγραφικό του ταλέντο, τη διαβάζει ως ένα μανιφέστο για την κατάκτηση της ουτοπίας, ενώ ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης υποστηρίζει ότι πρόκειται  για «μία προχειράντζα που ξεπέταξε ο Αιγινίτης με αφορμή τη Νικίειο Ειρήνη». Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να κρίνω καμία από τις παραπάνω απόψεις. Αυτό που με αφορά είναι το πώς αυτές οι τρεις «αναγνώσεις» του έργου θα μπορούσαν να παντρευτούν συνθέτοντας μία παράσταση με συγκεκριμένη αισθητική και άποψη. 

Θεωρώ ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν κατάφερε να ομογενοποιήσει τα ετερόκλητα στοιχεία, που συνθέτουν την παράσταση. Οι πολύ ωραίες – αν τις απομονώσεις – επικολυρικές συνθέσεις οπερατικών (κυρίαρχα) αναφορών του Νίκου Κυπουργού έμοιαζαν να μην δένουν σε πολλά σημεία με το λιμπρέτο του Παπαμάρκου, που πάλευε να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στη λαϊκότητα του Αριστοφάνη και μία πιο στιβαρή ποίηση. Από την άλλη ο Αρβανιτάκης, αν και προσπάθησε να μείνει μακριά από επιθεωρησιακές λογικές, ενίοτε υπέκυπτε σε «ευκολίες» για να αποσπάσει το γέλιο του κοινού, όπως οι αναφορές σε γνωστά τραγούδια (από Χατζιδάκι μέχρι Μπιθικώτση). 

Αυτή η απουσία συγκεκριμένης γραμμής αδίκησε εντέλει μια σειρά από πολύ ωραία στοιχεία που είχε η παράσταση. Βρήκα εξαιρετικής αισθητικής τα ασπρόμαυρα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, ευφυή την ιδέα του 3D Projection Mapping δια χειρός Στάθη Μήτσιου, που λειτουργούσε σαν εικονική σκηνογραφία πάνω στη γυμνή ορχήστρα της Επιδαύρου, με διακριτικό χιούμορ τις χορογραφίες της Σεσίλ Μικρούτσικου, ατμοσφαιρικούς – αν και αρκετά υποτονικούς – τους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου, πολύτιμη την παρουσία της Καμεράτα που διηύθυνε ζωντανά ο Γιώργος Πέτρου.  

Μπορώ να κρατήσω πολλές ωραίες εικόνες από την παράσταση. Ένιωσα ότι όλα σχεδόν τα στοιχεία της μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά το καθένα από μόνο του. Δεν μπόρεσαν όμως να ταιριάξουν αρμονικά μαζί κι αυτό δεν το λες μία λεπτομέρεια. Προσωπικά θα προτιμούσα μία ξεκάθαρα λυρική ανάγνωση χωρίς το άγχος της ύπαρξης του κωμικού και του «λαϊκού» στοιχείου στο όνομα του Αριστοφάνη. Θα ήταν νομίζω πιο συνεπής.

Όσον αφορά τους ηθοποιούς κι εδώ ήταν εμφανείς οι διαφορετικές σχολές που εκπροσωπεί ο καθένας τους. Ο Τζίμης Πανούσης (Τρυγαίος) είναι ένας βιτριολικός stand up comedian (βασικά είναι ένα είδος από μόνος του, σχεδόν ακατάτακτος), που δεν διαθέτει όμως ούτε τη λαϊκή στόφα ενός αριστοφανικού ηθοποιού που θα σαρώσει τη σκηνή, αφού από μόνος του είναι πιο μπλαζέ, ούτε σίγουρα χωράει σε ένα μουσικό έργο οπερατικών αναφορών. Παρ’ όλα αυτά ήταν αρκετά αποτελεσματικός και πειθαρχημένος σε αυτά που του είχαν ζητηθεί από τη σκηνοθεσία. Δεν με ενθουσίασε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν λειτούργησε η παρουσία του σε βάρος της παράστασης.

Ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος (Ερμής) και η Ειρήνη Καράγιαννη (Ειρήνη) είναι δύο λυρικοί τραγουδιστές με εντυπωσιακή φωνή, των οποίων όμως ο φυσικός χώρος είναι η όπερα και όχι ο Αριστοφάνης. Υποκριτικά ήταν μάλλον αδιάφοροι, φωνητικά φυσικά κέρδιζαν τις εντυπώσεις. Το δε στοιχείο της σκηνοθεσίας που ήθελε την Ειρήνη να μιλάει μέσα από οπερατικούς λαρυγγισμούς, που έμοιαζαν με μία γλώσσα ακατάληπτη από τους υπόλοιπους, ήταν ευφυέστατο. Ο Αιμιλιανός Σταματάκης είναι αναμφισβήτητα από τους πιο ικανούς ηθοποιούς μας στο μιούζικαλ. Εδώ όμως στον ρόλο του Πολέμου, αν και τραγουδιστικά άψογος, τον ένιωσα σαν βρισκόταν έξω από τα νερά του και χωρίς καμία αίσθηση χιούμορ στην ερμηνεία του.

Σε πιο αριστοφανικό κλίμα κινήθηκαν οι Ευαγγελία Καρακατσάνη (Τροφός) και ο Νίκος Καρδώνης (Δούλος), με την πρώτη να συνδυάζει άψογα την κωμικότητα με τις υψηλές τραγουδιστικές επιδόσεις. Ο υπόλοιπος Χορός (Ασημίνα Αναστασοπούλου, Θωμάς Βελισσάρης, Δημήτρης Γεωργιάδης, Γιάννης Δενδρινός, Βάσια Ζαχαροπούλου, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Γιάννης Κλίνης, Ελίτα Κουνάδη, Ηλίας Κουνέλας, Ελένη Μπούκλη, Μαρία Νίκα, Γιάννης Σελητσανιώτης, Βασιλική Τρουφάκου, Αντιγόνη Φρυδά )λειτούργησε συγκροτημένα σαν σύνολο αν και δεν κατάλαβα γιατί πολλοί από τους ηθοποιούς, αν και είχαν σολιστικά μέρη, δεν διέθεταν μικρόφωνο με αποτέλεσμα να μην γίνεται ανά στιγμές κατανοητό το λιμπρέτο.

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία