Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα τον «Ουρανό και… Το Παντελόνι του», σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη

 

Από τον Οκτώβριο του 2017 η σημαντική δραματουργός φεύγει να κατοικήσει σε «κατακόκκινο ουρανό», το έργο της όμως μένει εδώ και δεν περιορίζεται στα 40 χρόνια δραματουργίας και στα 50 συνολικά θεατρικής ζωής, αλλά θα υπάρχει στο διηνεκές. Ευτυχώς. Ξεκίνησε με την Τριλογία της Πόλης το 1965, έργο σταθμός που ανεβαίνει και φέτος από το Φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.

Η Θεσσαλονικιά θεατρική συγγραφέας, αδερφή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη και σύζυγος του συγγραφέα και καθηγητή ψυχιατρικής Γιώργου Χειμωνά κατέγραψε τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις που συντελέστηκαν στην Ελλάδα από τον Εμφύλιο μέχρι τις μέρες μας. Γράφει θεατρικά έργα-πολιτικά κείμενα, όχι με την εξωστρέφεια που χαρακτηρίζει την πολιτική, αλλά με την εσωτερική δύναμη που χαρακτηρίζει την ίδια ως άνθρωπο. Τα έργα της λοιπόν είναι η πολιτική της στάση απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω της.

Το μονόπρακτο «Ο Ουρανός Κατακόκκινος» αποτελεί έναν μονόλογο, μια κραυγή που γράφτηκε το 1998 και πρωτοπαίχτηκε από την μεγάλη ηθοποιό μας και προσωπική φίλη της Αναγνωστάκη, Βέρα Ζαβιτσιάνου, στο Εθνικό Θέατρο- Νέα σκηνή Νίκος Κούρκουλος σε σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίττη, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που παραστάθηκε στα 20 χρόνια που ακολούθησαν. Την Σοφία Αποστόλου έχουν ερμηνεύσει η Ρένη Πιττακή, η Λυδία Κονιόρδου και πιο πρόσφατα η Ελένη Ουζουνίδου, ενώ ηχεί στ’ αυτιά μας η ηχογράφηση της ίδιας της Αναγνωστάκη, γεγονός που δηλώνει και την βαθιά σχέση της με το κείμενο της.

Η ηρωίδα «Σοφία Αποστόλου, του Ιωάννου και της Ευγενείας, καθηγήτρια γαλλικής στο Δημόσιο, με ανώτερες σπουδές στη Φιλολογία, κάτοχος επίσης της αγγλικής και της ρωσικής, πρώην καθηγήτρια, απολυθείσα λόγω αλκοολισμού» με «ροπή προς το κακό», είναι μια αστή με πατέρα γιατρό, που παντρεύεται έναν «κομμουνιστή αλλά τσαχπίνη», και εξομολογείται πως έφτασε να βρει νόημα στη ζωή της όταν νοικιάζει σπίτι με θέα τις φυλακές Κορυδαλλού, όπου κρατείται ο γιός της, «ο άσχημος και ηλίθιος, Γιάννης της» μετά τη σύλληψη του και καταδίκη του για μαστροπεία. Από τη μία ο νεκρός κομμουνιστής σύζυγος και από την άλλη ο ασχημούλης αφελής γιός συνθέτουν το κοινωνικό πλαίσιο της Ελλάδας της διαφθοράς. Η αιρετική Αναγνωστάκη γράφει μια ωδή για την ετερότητα. Η Σοφία Αποστόλου αισθάνεται πως ξεχωρίζει : «Εγώ δεν βολεύομαι. Δεν είμαι ο μέσος όρος. Δεν είμαι απ’ αυτούς που ρίχνουν νερό στο μύλο των ισχυρών και νομίζουν πως είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτα! Δεν έχω καν αλυσίδες για να τις χάσω! Ποτέ δεν είχα αλυσίδες εγώ! Εγώ. Κάνω τη δική μου επανάσταση.»

Η Νένα Μεντή στη νέα της θεατρική πρόκληση και ενώ μας έχει ήδη χαρίσει εξαιρετικούς μονολόγους, καλείται να ενσαρκώσει στο Θέατρο Σταθμός, την Σοφία Αποστόλου. Την ξεπεσμένη αλκοολική ηρωίδα της Αναγνωστάκη και εμφανίζεται στη σκηνή με μαύρα γυαλιά, μποτάκια και ριχτό μπορντώ φόρεμα. Η εικόνα της πείθει. Η τρεμάμενη σε σημεία φωνή της είναι το σαθρό υπόβαθρο της κοινωνίας που καταρρέει, μαζί με τα ιδανικά και τις αξίες της. Αποδίδει το οξύ κείμενο της Αναγνωστάκη άλλοτε συγκινητικά και άλλοτε αποστασιωποιημένα. Η εσωτερικότητα της ηρωίδας που παλεύει για την ‘’ελευθερία’’ της κάνοντας απολογισμό της ζωής της, υπάρχει, αλλά μοιάζει σε σημεία να χάνει τη δύναμη της. Εξαιρετικό το κλείσιμο της, όπου κοιτώντας τους θεατές στα μάτια, δηλώνει ότι δεν βολεύεται, το ίδιο και όταν διαπιστώνει πικρά πως «εδώ στη χώρα αυτή ή είσαι από τους πολύ δυνατούς ή γίνεσαι παράνομος», αλλά και όταν σαν πονεμένη μάνα εξομολογείται «10 χρόνια έφαγε ο Γιάννης μου για το τίποτα. Όλα για το τίποτα»

Ο συγκλονιστικός αυτός μονόλογος που αγγίζει ευαίσθητες χορδές μας, ακούγεται στην παράσταση δεύτερος, αλλά τον σχολιάζω πρώτο λόγω της ιδιαίτερης σχέσης του σκηνοθέτη Μάνου Καρατζογιάννη με τη συγγραφέα. Ανήκει στους ηθοποιούς που έκαναν το ντεμπούτο τους με έργο της ( ‘’Κασέτα’’, 2002), εξάλλου σκηνοθέτησε το 2014 τις «Ενέδρες της ζωής», ενώ εκπονεί αυτή την περίοδο τη διατριβή του πάνω στη δραματουργία της. Επομένως έχει μελετήσει το έργο της και οδηγεί την έμπειρη ηθοποιό του με ακρίβεια.

 

xatzipanagiotis

Ο δεύτερος μονόλογος που στην πραγματικότητα είναι πρώτος, είναι το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Αυτός και το παντελόνι του». Δύο μονόπρακτα που φαινομενικά διαφέρουν, στην ουσία όμως έχουν κεντρικά μοτίβα κοινά : την μοναξιά, τα ψυχικά τραύματα, τις προσωπικές ήττες, τα αδιέξοδα των ηρώων.

Ο Καμπανέλλης ανήκει επίσης στα παιδιά του Θεάτρου Τέχνης, μια γενιά πριν την Αναγνωστάκη και σημάδεψε με το έργο του τη μεταπολεμική ελληνική δραματουργία, αναμορφώνοντας το θεατρικό τοπίο μιας ολόκληρης Ελλάδας. Σε 60 χρόνια θεατρικής παρουσίας άφησε 41 θεατρικά. Το κλασικό πια μονόπρακτο «Αυτός και το πανταλόνι του», με το οποίο έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας ο Βασίλης Διαμαντόπουλος το 1957 όταν γράφτηκε είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα γραφής του. Ο Κουν ότι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι η θεατρική μαγεία της γραφής του. Το ένστικτο δηλαδή και η γνώση του παλμού των θεατών. Χαρακτηριστικό του η γνησιότητα και η ελληνικότητα των έργων του. Ακόμα και στο «Αυτός και το πανταλόνι του» σκιαγραφείται ο μέσος λαïκός Έλληνας. «Αυτός» που κλαίει, γελάει, φαντασιώνεται, θυμώνει είναι «Εμείς», οι Έλληνες που αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του, αδυναμίες μας, ευαισθησίες μας και συμπάσχουμε με την οδύνη του. Ο «Αυτός» λοιπόν είναι ένα γνήσιο σύμβολο.

Με λιτό μεστό λόγο είμαστε μπροστά σε έναν μονόλογο που ουσιαστικά είναι διάλογος «Αυτού» με το παρελθόν του, τις απώλειες του, τους φόβους του, τον έρωτα που τον προσπέρασε, τους ανθρώπους που αγάπησε.

Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης καλείται να φέρει σε πέρας ένα εξαιρετικά δύσκολο ρόλο με «βαρύ» παρελθόν και ανταποκρίνεται στο μέγιστο βαθμό. Η φωνή του, η κίνηση του, το μαρτύριο του ήρωα του μας διαπερνά και μας επηρεάζει. Είναι εντυπωσιακό τελικά ένα κείμενο που γράφτηκε 60 χρόνια πριν να αγγίζει το σύγχρονο Έλληνα. Σε αυτόν τον αριστοτεχνικά πλασμένο μονόλογο αποδεικνύεται σολίστας. Κατορθώνει όχι μόνο να συγκινήσει, αλλά και να προβληματίσει το κοινό.

Ξεκινά με το τραγούδι «Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν», στο στρατόπεδο του Μαουτχάουζεν οδηγήθηκε το 1943 ο Καμπανέλλης, πιστεύω είναι και αυτό συμβολικό. Μας ξεκλειδώνει με την ερμηνεία του καλά κρυμμένους φόβους μας και προκαλεί έναν πλούτο συγκινησιακών αποχρώσεων. «Αν μπορούσα θα’ φευγα πρώτος», προκαλεί τα έπιπλα. Δεν μπορεί όμως ή δεν θέλει. Υποδόριο χιούμορ όταν λέει : «Άλλοι κάνουν παιδιά εγώ τα ταïζω». Ή όταν δεν μπορεί να περάσει την κλωστή στη βελόνα για να ράψει το παντελόνι του : «Μα γιατί γίνεσαι σαχλή;». Τα λόγια του αποπνέουν μια ευαισθησία.

Έντονα συναισθήματα : «Γιατί πέθανες μάνα; Γιατί; Γιατί δεν με ρώτησες;»

Όσον αφορά το σκηνικό (Γιάννης Αρβανίτης) είναι κοινό για τους δύο μονολόγους. Ένα τραπέζι με μια καρέκλα στη μέση και στις δύο πλευρές, μια αναποδογυρισμένη καρέκλα, σκόρπια βιβλία, ένα χαλασμένο κασετόφωνο. Τόσο όσο, χωρίς υπερβολές για να τονιστεί η δυσκολία της εποχής. Ο φωτισμός του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου λειτουργικός. Τα κοστούμια ( Βασιλική Σύρμα) ταιριαστά.

Ακόμα και οι δύο συγγραφείς είχαν κοινά μεταξύ τους, πέρα από τις πολιτικές τους καταβολές περιγράφουν απλούς ανθρώπους, μόνους, Δύο τραγικά πρόσωπα που σηκώνουν ο καθένας το σταυρό του. Πολιτικά κείμενα που ταυτόχρονα είναι και κοινωνικά.

Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία