Από τη Ζωή Τόλη
Το έργο του Terrence Mc Nally, παρουσιάζεται στο θέατρο Altera Pars, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα, με πρωταγωνιστές την Ιωάννα Παππά και τον Τάσο Ιορδανίδη.
Μία συναισθηματική κωμωδία, με δραματικές νότες, όπως ταιριάζει στο περιεχόμενο και το ύφος του έργου.
Ο συγγραφέας, Terrence Mc Nαlly, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς, έχει χαρακτηριστεί ως ένας διεισδυτικός μακράς διαρκείας δραματουργός.
Δύο ταλαντούχοι και έμπειροι ηθοποιοί συνεργάζονται μετά τον Άμλετ και δείχνουν την υποκριτική τους επάρκεια για άλλη μια φορά, σε αυτή την άκρως ένθερμη εμβάθυνση στον εσωτερικό κόσμο των Φράνκι και Τζόνι.
Δύο προσωπικότητες που έλκονται, αλλά οι πληγές και ο φόβος του παρελθόντος, αναστέλλουν την ικανοποίηση μιας ακόμα βαθύτερης ανάγκης κι από τον έρωτα, της συντροφικότητας.
Εκείνος, παρορμητικός, κρύβει την αγωνία του με την πολυλογία, κάτι που είναι αδύνατον να ελέγξει. Ξέρει τι θέλει, αλλά η ανταπόκριση που περιμένει κρύβει πολλά ερωτηματικά.
Εκείνη, υπερκινητική, δείχνει το φόβο, την ανασφάλεια, τους δισταγμούς της, είναι επιθετική και επειδή φοβάται τη δέσμευση, τρέμει το «μαζίί» που της προτείνει επιμένοντας ο Τζόνι.
Η επικοινωνία χωλαίνει, η όποια επαφή δυσκολεύεται, οι συγκρούσεις πληθαίνουν, ένα αγωνιώδες περιβάλλον δημιουργείται, με τη θλίψη και την ψυχική κακουχία να έχουν τον πρώτο λόγο.
Η σκηνοθετική κατασκευή, τοποθετεί τους πρωταγωνιστές να κινούνται συνεχώς, δημιουργώντας την αίσθηση της συναισθηματικής ασφυξίας και της βασανιστικής αδημονίας. Τα απλά σκηνικά, μία κρεβατοκάμαρα και μία σκάλα που οδηγεί σε ένα δώμα που λειτουργεί ως κουζίνα, συμβάλλουν με τη σειρά τους στον υπερτονισμό του ταραχώδους κλίματος. Αυτό βοηθά στο να εστιάζεται η προσοχή στα πρόσωπα και σε ό,τι αυτά εκπέμπουν.
Ο Τζόνι, μάγειρας σε ελληνικό εστιατόριο, πρώην κατάδικος για μικρές απάτες, ζητά μια δεύτερη ευκαιρία να ερωτευτεί και να διώξει τη μοναξιά που του στερεί τη χαρά και την αγάπη.
Η Φράνκι μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, εργάζεται ως σερβιτόρα, είναι κλεισμένη στον εαυτό της, ζει απομονωμένη, χωρίς φίλους, δεν θέλει να ξαναπληγωθεί.
Βασικά είναι ένα έργο που δείχνει ακτινογραφικά την περιπλοκότητα των σχέσεων και την εμπιστοσύνη που με δυσχέρεια μπορεί να κερδηθεί. Η εμπιστοσύνη, αποτελεί θεμέλιο λίθο της επικοινωνίας και στηρίζει όλο το οικοδόμημα της σύνδεσης δύο ανθρώπων. Ακόμη και αν υπάρχουν έντονα ερωτικά συναισθήματα, η αξιοπιστία, και η αφοσίωση είναι διαφορετικά πράγματα.
Ο Γιώργος Σκεύας δρομολογεί την πλοκή, έτσι ώστε και τα κωμικά στοιχεία να φωτιστούν και η λυρικότητα των αισθημάτων να αναδειχθεί. Και αυτό είναι ένα σημείο της παράστασης που εκπέμπει μια πνευματικότητα, θεμελιώνοντας την άποψη πως ο έρωτας αποτελεί εφαλτήριο ζωής και θεραπευτικό μέσο για ταλαιπωρημένες υπάρξεις.
Εξάλλου μόνο ο πόθος ακυρώνει την ήττα και το θάνατο ( Τένεσι Ουίλλιαμς).
Και έρωτας χωρίς πόθο δεν υφίσταται. Εάν ο φόβος υπερτερώντας, υποτάσσει το ένστικτο της σφοδρής ερωτικής επιθυμίας και φυλακίζει τη συνείδηση, δεν υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης.
Μέσα σε μια ευέλικτη και με εμφανή στόχο σκηνοθετική οπτική έχουμε μοναδικές / πολυδιάστατες ερμηνείες και από τους δύο ηθοποιούς.
Η Ιωάννα Παππά, ως Φράνκι, αναπτύσσει και τις δυο πλευρές του χαρακτήρα, και την ευθραυστότητα και το δυναμισμό που απορρέει από την ανάγκη της αυτοπροστασίας. Παίζει χρησιμοποιώντας κατάλληλα το λόγο, την έκφραση και την κίνηση, ώστε να προσεγγίζει το ρόλο με βαθύτητα και σεβασμό.
Ο Τζόνι του Τάσου Ιορδανίδη, ρεαλιστής, αυθεντικός και πιο σίγουρος για τα συναισθήματά του, διεκδικεί και υποστηρίζει σθεναρά τη θέση του. Έτσι, χειμαρρωδώς και με υποκριτική αυτοτέλεια, σκιαγραφείται πλήρως το πορτρέτο του ήρωα μέσα από ώριμη και συνειδητοποιημένη ερμηνεία.
Σε όλο το σκηνικό έντασης που διαμορφώνεται και τα δύο πρόσωπα, ψάχνουν τον εαυτό τους και μελετούν τις αμφιβολίες και τις αναστολές, αντιμετωπίζοντας ο καθένας με τον τρόπο του, τα εμπόδια αυτής της αυτογνωσιακής περιπέτειας.
Την εύρυθμη μουσική φροντίζει η Σήμη Τσιλαλή, το σχεδιασμό σκηνικού και τα σωστά κοστούμια ο Γιώργος Σκεύας και τους «εύηχους» φωτισμούς η Κατερίνα Μαραγκουδάκη.
«Φράνκι και Τζόνι», μία ρομαντική κομεντί, ένα story, τόσο αληθινό και επίκαιρο, μια πρόσκληση να συμφιλιωθούμε με τον εσωτερικό μας κόσμο και να ξορκίσουμε τα όποια καταστροφικά αισθήματα μοναξιάς και απομόνωσης αναφύονται.
Διαβάστε επίσης: