Τι με καίει;

Σε σχέση την παράλογη κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια, με κεντρίζει προσωπικά και καλλιτεχνικά το πώς διαχειριζόμαστε την τελευταία ευκαιρία, σαν έθνος, σαν κράτος, σαν οικογένεια, άλλα κυρίως σαν άτομα που επηρεάζονται ή διαλύονται, λιγότερο ή περισσότερο, με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Το ερώτημα της τελευταίας ευκαιρίας το αντιμετωπίσαμε και στην παράσταση που έχουμε στήσει στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας με τίτλο “Ταπ-άουτ” που είναι η ιστορία ενός κικ-μπόξερ ο οποίος τα πρωινά σερβίρει καφέδες και ετοιμάζεται για έναν αγώνα που μπορεί να καθορίσει την επαγγελματική του έξοδο από τη χώρα. Σας παραθέτω λίγα από τα λόγια αυτού του χαρακτήρα που προσπαθεί να διαχειριστεί τη μοναδική του ευκαιρία να «διασωθεί», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…

“ Σήμερα είμαι αυτός που είμαι, αύριο θα είμαι ένας άλλος. 

Δεν έχω όνομα, δεν έχω επίθετο, δεν έχω πατέρα, 

δεν έχω δουλειά, δεν έχω φίλους, δεν έχω γκόμενα, δεν έχω τίποτα. 

Δεν έχω παρελθόν. Δεν ξέρω κανέναν. Θα είμαι μια γαμημένη σκιά.

Δεν θα πονάω. Δεν πρέπει να νιώθω. 

Σήμερα χτυπάω. Σήμερα αλλάζω τα φώτα.

Δεν πρέπει να λυπάμαι. Πρέπει να γίνω μηχανή. 

Θα βρω έναν τρόπο να τον νικήσω.

Όχι μόνο να τον νικήσω, να τον μασήσω, θα βρω τρόπο. 

Δεν κουράζομαι. Δεν πονάω. 

Δεν ιδρώνω. Δεν ξέρω τι θα πει κούραση. 

Το πριν δεν υπάρχει. Τώρα ήρθα στον κόσμο. Μόλις τώρα. 

Γεννήθηκα γεμάτος ενέργεια. Το κλάμα μου το ακούω μόνο εγώ. 

Ποιος κουράζεται; Εγώ όχι. 

Τι είναι κούραση; Τι είναι δεν ξέρω. 

Σήμερα είναι η τελευταία φορά που πηγαίνεις στην καφετέρια. 

Τελευταία φορά που σερβίρεις καφέδες σε κατσαρίδες, σε πουθενάδες.”

Το νέο έργο του Ανδρέα Φλουράκη, σε δική του σκηνοθεσία, «Ταπ-άουτ» ανεβαίνει, στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας-Β’ σκηνή, από τις 23 Φεβρουαρίου και κάθε Πέμπτη. Ερμηνεύει ο Τάσος Κορκός.