Μετά τους Ντάριο Φο, Μπρετ Μπέιλι, Κριστόφ Βαρλικόφσκι και Ανατόλι Βασίλιεφ, το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΔΙΘ) επέλεξε φέτος τη βραβευμένη Γαλλίδα ηθοποιό, Ιζαμπέλ Ιπέρ, να γράψει το Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Η Ιπέρ είναι η 8η γυναίκα στην ιστορία που γράφει το μήνυμα. 

Το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου τιμά κάθε χρόνο αυτή την παγκόσμια γιορτή, καλώντας μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου για να γράψει το μήνυμα. Το μήνυμα μεταφράζεται σε περισσότερες από 50 γλώσσες, δημοσιοποιείται μέσα από το δίκτυο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και τα Εθνικά του Κέντρα (περισσότερα από 90 Εθνικά Κέντρα και πολλά Συνεργαζόμενα Μέλη) αλλά και θεατρικούς οργανισμούς σε όλο τον κόσμο, διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλο τον κόσμο. Το ΔΙΘ έχει ως στόχο να προωθεί τις εθνικές και διεθνείς δραστηριότητες που διοργανώνονται στο πλαίσιο των εορτασμών για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.

Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2017 από την Ιζαμπέλ Ιπέρ

Μας βρίσκει εδώ, όπως και κάθε χρόνο την Άνοιξη, το 55ο έτος εορτασμών της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Μια μέρα, σημαίνει 24 ώρες, που ξεκινούν πρώτα από το θέατρο Νο και το Bunraku, περνούν από την Όπερα του Πεκίνο και το Kathakali, καθυστερούν κάπου μεταξύ Ελλάδας και Σκανδιναβίας, από τον Αισχύλο έως τον Ίψεν, από τον Σοφοκλή στον Στρίντμπεργκ, μεταξύ Αγγλίας και Ιταλίας, από τη Σάρα Κέιν στον Πιραντέλλο, μα και στη Γαλλία μεταξύ άλλων, εδώ που βρισκόμαστε τώρα, στο Παρίσι, στην πόλη που εξακολουθεί να φιλοξενεί τα περισσότερα θεατρικά σχήματα από το εξωτερικό. Έπειτα, σε αυτές τις 24 ώρες, θα οδηγηθούμε από το Παρίσι στη Ρωσία, από τον Ρακίνα και τον Μολιέρο στον Τσέχωφˑ μπορούμε ακόμη να διασχίσουμε τον Ατλαντικό για να καταλήξουμε σ’ ένα πανεπιστήμιο στην Καλιφόρνια, όπου εκεί οι νέοι άνθρωποι ίσως ανακαλύπτουν εκ νέου το θέατρο. Γιατί το θέατρο πάντοτε αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του. Είναι η σύμβαση που πρέπει διαρκώς και ακαταπόνητα να καταργείται. Και έτσι παραμένει ζωντανό. Το θέατρο σφύζει από ζωή, αψηφώντας το χώρο και το χρόνοˑ τα πιο σύγχρονα έργα τρέφονται από τα επιτεύγματα των περασμένων αιώνων, τα πιο κλασικά ρεπερτόρια εκσυγχρονίζονται κάθε φορά που ερμηνεύονται ξανά.

 Μια Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, προφανώς, δεν είναι μια συνηθισμένη, καθημερινή, μέρα. Είναι η μέρα που αναβιώνει έναν απέραντο χωροχρόνο και για να επικαλεστώ αυτόν το χωροχρόνο θα ήθελα να καλέσω εδώ έναν Γάλλο θεατρικό συγγραφέα, τόσο ταλαντούχο όσο και διακριτικό, τον Ζαν Ταρντιέ. Για το χώρο ερωτά ποια είναι η μακρύτερη διαδρομή από το ένα σημείο στο άλλο… Για το χρόνο προτείνει να μετρούμε σε δέκατα δευτερολέπτου το χρόνο που χρειαζόμαστε για να προφέρουμε τη λέξη «αιωνιότητα». Για το χωροχρόνο είπε επίσης: «Πριν κοιμηθείτε εστιάστε την προσοχή σας, νοερά, σε δύο σημεία στο χώρο και υπολογίστε πόσος χρόνος χρειάζεται, στο όνειρο, να πάτε από το ένα σημείο στο άλλο». Στη μνήμη μου έχω κρατήσει τη φράση «στο όνειρο». Φαίνεται ότι ο Ζαν Ταρντιέ και ο Μπομπ Γουίλσον έχουν συναντηθεί. Μπορούμε επίσης να συνοψίσουμε τη σημασία της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου μας, ανακαλώντας στη μνήμη μας τον Σάμουελ Μπέκετ, μέσα από τον οποίο λέει η Γουίνι, με εκείνο το σβέλτο ύφος της: «Ω, τι όμορφη μέρα πρόκειται να ήταν». Καθώς σκεφτόμουνα αυτό το μήνυμα, που είχα την τιμή να προσκληθώ να γράψω, ερχόντουσαν στη μνήμη μου όλα τα όνειρα, από όλες αυτές τις σκηνές. Έτσι, δεν ήρθα εντελώς μόνη σε αυτήν την αίθουσα της ΟΥΝΕΣΚΟˑ όλοι οι χαρακτήρες που ερμήνευσα επάνω στη σκηνή είναι εδώ μαζί μου, οι ρόλοι που φαινομενικά με εγκατέλειπαν όταν όλα τελείωναν, μα που χάραξαν μέσα μου μια υπόγεια ζωή, έτοιμοι να βοηθήσουν ή να καταστρέψουν τους επόμενους ρόλους: Φαίδρα, Αραμίντ, Ορλάντο, Έντα Γκάμπλερ, Μήδεια, Μερτέιγ, Μπλανς Ντιμπουά… Με συνοδεύουν επίσης όλοι οι χαρακτήρες που αγάπησα και χειροκρότησα ως θεατής. Έτσι, ανήκω σε όλο τον κόσμο. Είμαι Ελληνίδα, Αφρικανή, Σύρια, Βενετσιάνα, Ρωσίδα, Βραζιλιάνα, Περσίδα, Ρωμαία, Γιαπωνέζα, Νεοϋορκέζα, γυναίκα από τη Μασσαλία, Φιλιππινέζα, Αργεντινή, Νορβηγίδα, Κορεάτισσα, Γερμανίδα, Αυστριακή, Αγγλίδα, πραγματικά ανήκω σε όλο τον κόσμο. Εκεί, στη σκηνή, βρίσκεται η πραγματική παγκοσμιοποίηση.

 Στους εορτασμούς της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 1964, ο Λόρενς Ολιβιέ ανακοίνωσε ότι μετά από αγώνες που διήρκησαν πάνω από έναν αιώνα, η Αγγλία απέκτησε το Εθνικό της Θέατρο και εξέφρασε αμέσως την επιθυμία του να το διαμορφώσει ως ένα διεθνές θέατρο, τουλάχιστον στο ρεπερτόριό του. Γνώριζε πολύ καλά πως ο Σαίξπηρ ανήκει στον κόσμο.

Με χαρά ανακάλυψα ότι το πρώτο Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου το εμπιστεύτηκαν στον Ζαν Κοκτώ, μια τέλεια επιλογή, αφού είναι ο συγγραφέας του Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες. Κι εγώ γύρισα τον κόσμο, με διαφορετικό τρόπο, έκανα το γύρο του κόσμου σε 80 θεατρικά έργα ή ταινίες. Περιλαμβάνω εδώ και τις ταινίες γιατί δεν βρίσκω ότι διαφέρουν οι ερμηνείες τους από το θέατρο και εκπλήττομαι κάθε φορά που το λέω, μα είναι αλήθεια, έτσι είναι. Δεν υπάρχει διαφορά.

 

Καθώς σας μιλώ εδώ δεν είμαι εγώ, δεν είμαι ηθοποιός, είμαι απλά ένας άνθρωπος από τους πολλούς που χρησιμοποιεί το θέατρο για να συνεχίσει να υπάρχει. Είναι, λίγο, καθήκον μας. Και ανάγκη μας: με άλλα λόγια: το θέατρο δεν υπάρχει χάρη σε μας, μάλλον χάρη στο θέατρο υπάρχουμε εμείς. Το θέατρο είναι παντοδύναμο, αντιστέκεται, επιβιώνει από το κάθε τι, πολέμους, λογοκρισία, φτώχια. Αρκεί να πούμε «Το σκηνικό είναι μια γυμνή σκηνή μιας ακαθόριστης εποχής» και να προσθέσουμε έναν ηθοποιό. Ή μία ηθοποιό. Τι θα κάνει αυτός; Τι θα πει αυτή; Θα μιλήσουν; Το κοινό περιμένει, θα αναγνωρίσει, γιατί χωρίς το κοινό δεν υπάρχει θέατρο, ποτέ δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Ένας μόνο θεατής στο κοινό είναι το κοινό. Μα ας μην είναι πολλές οι άδειες καρέκλες! Εκτός στον Ιονέσκο… Στο τέλος λέει η γριούλα: «Ναι, ναι, ας πεθάνουμε ενδόξως… Ας πεθάνουμε για να γίνουμε μύθος… τουλάχιστον θα αποκτήσουμε το δρόμο μας…»

 

Γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου για 55 χρόνια τώρα. Στα 55 αυτά χρόνια είμαι η όγδοη γυναίκα που καλούμαι να μεταδώσω ένα μήνυμα και τελικά δεν ξέρω αν η λέξη μήνυμα ταιριάζει. Οι προγενέστεροί μου (η πλειοψηφία επιβάλλει το αρσενικό γένος!) μίλησαν για το θέατρο της φαντασίας, της ελευθερίας, της καταγωγής, συζήτησαν το πολυπολιτισμικό θέατρο, το θέατρο της ομορφιάς, το θέατρο που θέτει αναπάντητα ερωτήματα… Το 2013, μόλις πριν τέσσερα χρόνια, ο Ντάριο Φο είπε: «Έτσι, η μόνη λύση στην κρίση βρίσκεται στην ελπίδα ότι θα οργανωθεί ένας μεγάλος διωγμός εναντίον μας και ιδιαίτερα εναντίον των νέων ανθρώπων που επιθυμούν να μάθουν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά των Commedianti, των δημιουργών του θεάτρου, ο οποίοι αναμφισβήτητα θα αντλήσουν από ένα τέτοιο περιορισμό αφάνταστα οφέλη για μια νέα αναπαράσταση.». Τα αφάνταστα οφέλη μοιάζουν μια πολύ καλή συνταγή, που επάξια θα μπορούσε να περιληφθεί σε κάθε πολιτική ρητορική, δεν συμφωνείτε;… Και αφού βρίσκομαι στο Παρίσι, λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές, εισηγούμαι σε αυτούς που φαίνεται ότι επιθυμούν να μας κυβερνήσουν να προσέξουν αυτά τα αφάνταστα οφέλη του θεάτρου. Όχι όμως κυνήγι μαγισσών!

 

Το θέατρο για μένα είναι ο άλλος, είναι ο διάλογος, η απουσία του μίσους. Η φιλία μεταξύ των λαών, δεν γνωρίζω πολύ καλά τι θα πει αυτό, μα πιστεύω στην κοινότητα, στη φιλία μεταξύ των θεατών και των ηθοποιών, πιστεύω στην ενότητα όλων αυτών που επανενώνει το θέατρο, τους θεατρικούς συγγραφείς, τους μεταφραστές, τους φωτιστές, τους σχεδιαστές κοστουμιών, τους σκηνογράφους, αυτούς που ερμηνεύουν το θέατρο και αυτούς που το δημιουργούν και αυτούς που το επισκέπτονται. Το θέατρο μας προστατεύει, μας προφυλάσσει… Μου φαίνεται πως μας αγαπά… όσο το αγαπάμε…

 

Θυμάμαι έναν παλιό σκηνοθέτη, ο οποίος κάθε βράδυ στα παρασκήνια, προτού να ανοίξει η αυλαία, φώναζε με στεντόρεια φωνή: «Τόπο για το Θέατρο!». Και αυτή είναι και η τελευταία μου φράση. Σας ευχαριστώ.

 

 

 

 

 

Phaedra(s)

Σκηνοθεσία: Krzysztof Warlikowski / Με την Isabelle Huppert

—

20 – 22 Δεκεμβρίου 2016 | 20:00 | Κεντρική Σκηνή

 

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ μεταμορφώνεται σε θεά, βασίλισσα, ιερή πόρνη, ερωτευμένη αυτόχειρα, ασυμβίβαστη σύγχρονη γυναίκα και ζωντανό είδωλο του αυτοκαταστροφικού πάθους και γίνεται ξανά η ακαταμάχητη μούσα του κορυφαίου Πολωνού σκηνοθέτη Κριστόφ Βαρλικόφσκι.

 

Μια αληθινή σταρ, με περισσότερες από εκατό ταινίες και ρόλους-φετίχ στο ενεργητικό της, βραβευμένη στις Κάννες και στη Βενετία, καταφθάνει στη Στέγη για ένα συγκλονιστικό ρεσιτάλ μεταμορφώσεων από τις 20 έως τις 22 Δεκεμβρίου 2016 στην Κεντρική Σκηνή. 

Οι Phaedra(s) είναι ένας παιγνιώδης όσο και μεγαλειώδης σκηνικός στοχασμός για τον έρωτα ανά τους αιώνες, με αφορμή τον Ευριπίδη, τον Σενέκα και τρεις σύγχρονούς μας λογοτέχνες, σε σύλληψη και σκηνοθεσία ενός από τους κορυφαίους σκηνοθέτες των καιρών μας: του Πολωνού εικονοκλάστη Κριστόφ Βαρλικόφσκι.

 

Εγκιβωτίζοντας τον οχταμελή θίασό του σε ένα αρχιτεκτονικής υφής σκηνικό απαράμιλλης αισθητικής, ο Βαρλικόφσκι ξετυλίγει μια ιδιοσυγκρασιακή ελεγεία για τον έρωτα, βάζοντας σεκάνς από την Ψυχώ του Alfred Hitchcock και από το Θεώρημα του Pier Paolo Pasolini να διασταυρώνονται με τα ριφ της ηλεκτρικής κιθάρας και τις πυρφόρες ερμηνείες ενός εξαιρετικού θιάσου, με επικεφαλής την Ιπέρ.

 

Η εικονοκλαστική παράσταση Φαίδρες βασίζεται σε ένα περίτεχνο μωσαϊκό κειμένων, με αναφορές εξίσου στους αρχαίους ελληνικούς μύθους όσο και την ποπ κουλτούρα, τη φιλοσοφία και τη σύγχρονη πολιτική. Αποσπάσματα από τις τραγωδίες Ιππόλυτος του Ευριπίδη και Φαίδρα του Σενέκα διασταυρώνονται με τρία σύγχρονα έργα: το Φαίδρας έρως της εμβληματικής Βρετανίδας αυτόχειρας δραματουργού των ‘90ς, Σάρα Κέην, το μυθιστόρημα Ελίζαμπεθ Κοστέλο του Νοτιοαφρικανού νομπελίστα Τζ. Μ. Κουτσί και τα κείμενα του Καναδο-Λιβανέζου Ουασντί Μουαουάντ.

Συντελεστές

Κείμενα: Wajdi Mouawad / Sarah Kane / J.M. Coetzee

Σκηνοθεσία: Krzysztof Warlikowski

Δραματουργία: Piotr Gruszczyński

Σκηνικά & Κοστούμια: Małgorzata Szczęśniak

Φωτισμοί: Felice Ross

Πρωτότυπη Μουσική: Paweł Mykietyn

Βίντεο: Denis Guéguin

Χορογραφίες: Claude Bardouil, Rosalba Torres Guerrero

Μακιγιάζ, κομμώσεις & περούκες: Sylvie Cailler, Jocelyne Milazzo

Ήχος: Thierry Jousse

Σύνθεση της μουσικής που παίζεται επί σκηνής: Bruno Helstroffer

Με τους: Isabelle Huppert, Agata Buzek, Andrzej Chyra, Alex Descas, Gaël Kamilindi, Norah Krief, Grégoire Léauté, Rosalba Torres Guerrero

  

Βοηθός Σκηνοθέτη: Christophe Sermet

Συνεργάτης Ενδυματολόγου: Géraldine Ingremau

Ασκούμενος βοηθός σκηνοθέτη: Matthieu Dandreau

Εκγύμναση κειμένου για τον Andrzej Chyra: Maciej Krysz

Εμψύχωση κούκλας: Coralie Leguevaque, Claire Vialon

Κοσμήματα: Marina Gendre

Γούνες: Frédéric Keskinides

Γλυπτική ζώου: Gladys Le Bihan

Κατασκευή κοστουμιών: Atelier de création du Moulin Rouge

Κατασκευή σκηνικών: Atelier de construction de l'Odéon-Théâtre de l'Europe

  

Ηχογράφηση μουσικής: Paweł Mykietyn (ηλεκτρονική μουσική), Paweł Stankiewicz (ηλεκτρική κιθάρα), Sebastian Wielądek (αραβικό φλάουτο και ντουντούκ)

Ηχοληψία: Jarek Regulski

Το τραγούδι “Al-Atlal”, σε στίχους του ποιητή Ibrahim Nagi, μελοποιήθηκε από τον Riad Sunbati για τη θρυλική ντίβα Oum Kalthoum

  

Παγκόσμια πρεμιέρα: 17 Μαρτίου 2016, Odéon-Théâtre de l'Europe, Παρίσι

Παραγωγή: Odéon-Théâtre de l'Europe

Συμπαραγωγή: Comédie de Clermont-Ferrand – Scène nationale (Γαλλία), Les Théâtres de la Ville de Luxembourg (Λουξεμβούργο), Théâtre de Liège (Βέλγιο), Barbican – London & LIFT (Αγγλία), Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση (Αθήνα)

Με την υποστήριξη του Πολωνικού Ινστιτούτου στο Παρίσι

 Ευχαριστίες: Wander & wonder – objet de lumière modulable

Με την ευγενική συμμετοχή: Crystal Equipement

Με τη συνεργασία για τα κοστούμια της Isabelle Huppert: Les Maisons Dior, Givenchy Saint-Laurent par Hedi Slimane

Η εταιρεία Simard Agence Artistique inc. είναι η διαχειρίστρια των θεατρικών κειμένων του Wajdi Mouawad.

Η εταιρεία L'Arche είναι η εκδότρια και διαχειρίστρια του θεατρικού κειμένου L'Amour de Phèdre της Sarah Kane (σε μετάφραση στα γαλλικά της Séverine Magois).

Elizabeth Costello © 2003 by J.M. Coetzee (σε μετάφραση στα γαλλικά της Catherine Lauga du Plessis για λογαριασμό των εκδόσεων Éditions du Seuil).

  

Αποσπάσματα των ταινιών

Psycho του Alfred Hitchcock, 1960, ΗΠΑ © Shamley Productions Inc.

Frances του Graeme Clifford, 1982, ΗΠΑ © StudioCanal Films Ltd

Teorema του Pier Paolo Pasolini, 1968, Ιταλία © Αποκλειστική διανομή για τη Γαλλία, Sidonis production

Κυκλοφορία

Une chienne του Wajdi Mouawad, Leméac/Actes, Sud-Papiers, Μάρτιος 2016

 

Διαβάστε περισσότερα

Οι Φαίδρες, διεθνής συμπαραγωγή με το Odéon-Théâtre de l’Europe, έκαναν πρεμιέρα στο Odéon στο Παρίσι, το Μάρτιο του 2016, και έκτοτε περιοδεύουν, με την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση να συγκαταλέγεται στους μεγάλους ευρωπαϊκούς συμπαραγωγούς της.

  

Είναι η δεύτερη φορά που η Ιζαμπέλ Ιπέρ και ο Κριστόφ Βαρλικόφσκι συνεργάζονται. Η πρώτη ήταν στην παράσταση Ένα Λεωφορείο, μια διασκευή στο Λεωφορείο ο Πόθος του Tennessee Williams, με την Ιπέρ στο ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά.

  

Αρχικά βοηθός σκηνοθέτη του Peter Brook και του Krystian Lupa, ο Κριστόφ Βαρλικόφσκι (γενν. 1962, Πολωνία), με σπουδές ιστορίας, φιλοσοφίας, θεάτρου και σκηνοθεσίας στην Κρακοβία και τη Σορβόννη, έμελλε να ταράξει τα θεατρικά ύδατα ήδη από τις πρώτες του σκηνοθεσίες και να αναδειχθεί σε έναν από τους επιφανέστερους θεατρικούς δημιουργούς της γενιάς του, με πολλές διακρίσεις και σταθερή παρουσία στα μεγάλα θέατρα και τα διεθνή θεατρικά φεστιβάλ. Από το 2008 είναι ο ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Nowy Teatr (Νέο Θέατρο) στη Βαρσοβία.

  

Ο Βαρλικόφσκι έχει σκηνοθετήσει αρχαιοελληνικές τραγωδίες, κλασικά έργα, σαιξπηρικά δράματα και κωμωδίες, όπερα, καθώς επίσης πολλά σύγχρονα έργα. Στις σημαντικότερες παραστάσεις του συγκαταλέγονται οι Βάκχες του Ευριπίδη, η Τρικυμία και το Όνειρο θερινής νυκτός του Σαίξπηρ, το Καθαροί πια της Σάρα Κέην (2001), το Άγγελοι στην Αμερική του Tony Kushner, η σκηνική σύνθεση (Α)pollonia και η όπερα Λούλου του Alban Berg.

  

Ο Κριστόφ Βαρλικόφκσι ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2008, με την πρωτοποριακή ομάδα TR Warszawa, για να παρουσιάσει το έργο Κρουμ του Ισραηλινού Hanokh Levin, ένα μετα-τσεχοφικό έπος για το θαυμάσιο «τίποτα» της ύπαρξης. Το 2010 επέστρεψε με το Ένα λεωφορείο (με πρωταγωνίστρια την Ιπέρ), πάντα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

  

Είναι η δεύτερη φορά που η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση καλεί τον Κριστόφ Βαρλικόφσκι. Η πρώτη ήταν το 2011, με τη βραβευμένη παράστασή του (Α)pollonia, ένα σκηνικό κολάζ πάνω στο Ολοκαύτωμα και την έννοια της θυσίας, σε κοινή μετάκληση της Στέγης και του Φεστιβάλ Αθηνών. Με αυτή την παράσταση «έκλεισε» η πρώτη σεζόν λειτουργίας της Στέγης.

  

Το 2015, το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου ανάθεσε στον Κριστόφ Βαρλικόφσκι να γράψει το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Κι εκείνος, μεταξύ άλλων τόνισε: «Τους καλύτερους καλλιτέχνες του θεάτρου πιο εύκολα τους βρίσκεις μακριά από τη σκηνή. Για τους περισσότερους από αυτούς, μάλιστα, το θέατρο δεν είναι μια μηχανή αντιγραφής δραματικών συμβάσεων και αναπαραγωγής κοινοτυπιών. Εκείνοι αναζητούν την πάλλουσα πηγή, τα ζώντα ρεύματα που έχουν την τάση να παρακάμπτουν τις θεατρικές αίθουσες και τα πλήθη των ανθρώπων, που τείνουν να μιμούνται τον έναν κόσμο ή τον άλλον. Μιμούμαστε, αντί να δημιουργούμε κόσμους, οι οποίοι να εστιάζονται ή έστω να βασίζονται στο διάλογο με ένα κοινό και σε αισθήματα που διογκώνονται κάτω από την επιφάνεια. Και πράγματι, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αποκαλύψει τα κρυμμένα πάθη καλύτερα από το θέατρο».

  

Αλλοτινή μούσα του Jean-Luc Godard, αξέχαστη ως Μαντάμ Μποβαρί στην ομώνυμη ταινία του Claude Chabrol, βιτριολική ως μία από τις Οχτώ Γυναίκες του François Ozon, αλλά και διεστραμμένα γοητευτική ως Δασκάλα του πιάνου στην ταινία του Michael Haneke, η Isabelle Huppert (γενν. 1953, Γαλλία) έχει αφήσει εποχή και με τους θεατρικούς της ρόλους ως Μήδεια, Ζαν ντ’ Αρκ, Έντα Γκάμπλερ και Ορλάντο, ακόμη και στην Ψύχωση 4.48 της Σάρα Κέην ή, πιο πρόσφατα, στις Δούλες του Jean Genet, όπου συμπρωταγωνίστησε με την Cate Blanchett.

 

Είναι η τέταρτη φορά που η Ιζαμπέλ Ιπέρ εμφανίζεται στην Ελλάδα ως θεατρική πρωταγωνίστρια. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, την έχουμε δει ως μαντάμ Μερτέιγ στο Κουαρτέτο του Heiner Müller σε σκηνοθεσία Robert Wilson, το 2007 στην Εθνική Λυρική Σκηνή, ως Μπλανς Ντιμπουά στο Ένα Λεωφορείο του Βαρλικόφσκι, το 2010 στην Πειραιώς 260, και ως Αραμίντ στις Ψευδοεξομολογήσεις του Pierre de Marivaux, που σκηνοθέτησε το 2014 ο Luc Bondy στη Στέγη.

 

Παράλληλες Δράσεις

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου

Masterclass από τον Krzysztof Warlikowski

 

Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές.

Συντονισμός: Γρηγόρης Ιωαννίδης, κριτικός θεάτρου και επίκουρος καθηγητής του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών

 

Πληροφορίες 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

Πληροφορίες: 210 900 5 800

20-22 Δεκεμβρίου 2016  | 20:00

Κεντρική Σκηνή

 

Διάρκεια παράστασης

3 ώρες και 10 λεπτά (με διάλειμμα)

1ο μέρος: 1 ώρα και 50 λεπτά

2ο μέρος: 1 ώρα

 

Εισιτήρια

Κανονικό: 15 - 25 - 35 - 45 - 48 €

Μειωμένο, Φίλος ή Μικρή Παρέα (5-9 άτομα): 12 - 20 - 28 - 36 - 38 €

Μεγάλη Παρέα (10+ άτομα): 11 - 18 - 25 - 32 - 34 €

ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5 €

Συνοδός ΑΜΕΑ: 10 €

 

Ορισμένες σκηνές της παράστασης ενδεχομένως να είναι ευαίσθητες για τους θεατές μικρής ηλικίας.

 

Γραμμή εισιτηρίων

Τ.: 210 900 5 800

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00

Γραμμή Φίλων της Στέγης

Τ.: 213 017 8200

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-20:00

 

Οι Φίλοι της Στέγης πραγματοποιούν τις αγορές των εισιτηρίων τους μέσα από το ηλεκτρονικό προφίλ τους, κάνοντας login με τον προσωπικό τους κωδικό χρήστη και το password τους, για να ξεκλειδώσουν τις εκπτώσεις και τις προπωλήσεις τους.

Με την υποστήριξη:

 ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Η υπηρεσία print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Τυπώστε το εισιτήριό σας από όπου κι αν βρίσκεστε και μπείτε με αυτό απευθείας στην αίθουσα.