Texnes Plus - Άρης Σερβετάλης

Τελευταία Νέα

Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»

Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS

22 Νοεμβρίου 2021
Νέα

Ο Άρης Σερβετάλης διέκοψε την παράσταση γιατί ήθελε μεικτό κοινό!

Κατέβηκε η παράσταση «Ρινόκερος», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στο θέατρο «Κιβωτός», καθώς αποχώρησε ο Αρης Σερβετάλης, δηλώνοντας ότι δεν θέλει να παίζει μόνο για εμβολιασμένους.

Μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων, την περασμένη εβδομάδα, πως η είσοδος τα θέατρα επιτρέπεται αυστηρά και μόνο σε εμβολιασμένους, ο Αρης Σερβετάλης εξήγησε ότι δεν μπορεί να δεχθεί τον οποιοδήποτε διαχωρισμό ανθρώπων και για αυτό αποχωρεί από την παράσταση. Καθώς ήταν ο πρωταγωνιστής, η παράσταση κατέβηκε.

Με 100 νεκρούς και 600 διασωληνωμένους σήμερα δεν το λες και σωστή κίνηση. Ούτε όταν αφήνεις άνεργους τόσους ανθρώπους.....

Διαβάστε περισσότερα...

20 Ιουλίου 2021
Είδα

Είδα τον «Ορέστη», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Για πρώτη φορά με αρχαία τραγωδία, ο Γιάννης Κακλέας αυτό το καλοκαίρι παρουσιάζει τον «Ορέστη» με τον Άρη Σερβετάλη στον κεντρικό ρόλο.

Την Παρασκευή 16 Ιουλίου έκανε πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου η παράσταση Ορέστης σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Η παράσταση παρουσιάστηκε 16-18 Ιουλίου σημειώνοντας μάλιστα sold-out και κερδίζοντας το πιο θερμό χειροκρότημα, ενώ στη συνέχεια θα περιοδεύσει ανά την Ελλάδα. Χρησιμοποιήθηκε η ποιητική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά σε δραματουργική επεξεργασία του σκηνοθέτη. Πρωταγωνιστές της παράστασης είναι ο Άρης Σερβετάλης, η Μαίρη Μηνά, ο Πάνος Βλάχος, ο Αιμιλιανός Σταματάκης κι ο Γιώργος Ψυχογιός.

Το κείμενο

Ο Ορέστης του Ευριπίδη θεωρείται ότι είναι το τελευταίο έργο του ποιητή που παραστάθηκε στην Αθήνα πριν απ’την αναχώρησή του, στα 408 π.Χ., για τη Μακεδονία. Το έργο αυτό έχει ιδιοτυπία, είναι ένα έργο σκληρό: τρεις άνθρωποι προσπαθούν να σώσουν τη ζωή τους και ο αγώνας τους στρέφεται εναντίον ενός κόσμου που δε διακρίνεται για υψηλό φρόνημα και που είναι άπονος. Απ’την άποψη της σκηνογραφίας, όλο το έργο παίζεται μπροστά σ’ένα παλάτι, δεν έχουμε δηλαδή μεταβολή του σκηνικού χώρου.

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στο Άργος Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης νέοι, πληγωμένοι, εύθραυστοι, απροστάτευτοι και ευάλωτοι, ασφυκτιώντας μέσα στον μύθο τους, μετατρέπονται σε άγρια ζώα. Αποδιωγμένοι μετά την πράξη τους γίνονται από παιδιά βασιλέων μιάσματα στην ίδια τους την οικογένεια και ανεπιθύμητοι στην ίδια τους την πατρίδα. O Μενέλαος και η Ελένη φτάνουν από την Τροία. Τα δύο αδέλφια ελπίζουν στην παρέμβαση του Μενέλαου, αλλά ούτε αυτός ούτε ο Τυνδάρεως σκοπεύουν να τους βοηθήσουν. Ο Ορέστης στρέφεται τότε στον Πυλάδη. Οι δυο τους, με τη βοήθεια της Ηλέκτρας, σχεδιάζουν ένα πλάνο εκδίκησης με θύματα την Ελένη και την κόρη της, Ερμιόνη. Την τελική λύση έρχεται να δώσει η παρέμβαση του από μηχανής θεού, Απόλλωνα. Στον Ορέστη ο Ευριπίδης πιάνει το νήμα του μύθου των δύο αδερφών, του Ορέστη και της Ηλέκτρας, αμέσως μετά τη δολοφονία της Κλυταιμνήστρας, για να τον φέρει πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα και να μιλήσει για την επιβίωση των νέων σ’ έναν κόσμο που καθορίζεται από συνθήκες που τους ξεπερνούν. Βυθίζει τους ήρωες του στο σκοτάδι της θλίψης, της απελπισίας και της απόγνωσης αναζητώντας το Φως.

Η παράσταση

Ο Κακλέας εξέπληξε το θεατρόφιλο κοινό επιλέγοντας για πρώτη φορά να σκηνοθετήσει αρχαία τραγωδία, ενώ συνήθως επιλέγει αριστοφανικές κωμωδίες ή έργα τύπου Vaudeville. Πλάι του έχει ασφαλώς τον κορυφαίο ερμηνευτή του, Άρη Σερβετάλη με τον οποίο έχει σημειώσει δύο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, Το Κουρδιστό Πορτοκάλι (Αποθήκη) και το Ρινόκερο (Κιβωτός). Τους βασικούς ρόλους της διανομής τους έδωσε σε αξιόλογους ηθοποιούς που είχαν πρόσφατες τηλεοπτικές εμφανίσεις (Μ. Μηνά, Π. Βλάχος, Αι. Σταματάκης, Ν. Κοτσαηλίδου, Γ. Ψυχογιός), ενώ ο Χορός αποτελείτο από δυνατές γυναικείες προσωπικότητες με έντονη κίνηση (Κ. Ζαφειροπούλου, Α. Ζιρώ, Ν. Λάμη, Ι. Λέκκα, Δ. Μουτσοπούλου, Μ. Περγιουδάκη, Ε. Σκολίδη, Α. Στυλιανίδη, Η. Φραγκιαδάκη). Η παράσταση που συνέθεσε χαρακτηρίζεται από σκηνογραφική ευγλωττία, ποιητικότητα, προσπάθεια για αναπαράσταση ψυχικών διαταραχών, έντονη σωματικότητα με ανάδειξη των δραματικών επεισοδίων έναντι των χορικών. Πρόκειται για μια άρτια δουλειά με σεβασμό στο κείμενο –έστω και χωρίς τα Χορικά- που δείχνει πως ο Κακλέας ξαναβρήκε τον εαυτό του από τον Ιονέσκο και μετά (Το παιχνίδι της σφαγής, Ρινόκερος) κι έχει ακόμη να δώσει ενδιαφέροντα πράγματα.

Την σκηνογραφία και τα κοστούμια συνυπογράφουν ο σκηνοθέτης κι η Ηλένια Δουλαδίρη Ο σκηνικός χώρος τους χωρίζεται σε δύο επίπεδα, το κοίλον όπου υπάρχει χώμα, δύο βούρκοι, κατασκευασμένοι θάμνοι, μια μεγάλη τραπεζαρία με καρέκλες και το στρώμα όπου κοιμάται ο Ορέστης στο πρώτο μέρος της παράστασης. Στον πίσω σκηνικό χώρο, όπου συνήθως βρίσκεται το εξωτερικό ενός ανακτόρου στην τραγωδία, βλέπουμε το εσωτερικό του παλατιού, διάφορα έπιπλα –καναπές, σύνθετο, γραφείο- και λαμβάνει χώρα μέρος της δράσης, κυρίως από τον Χορό ή τις εισόδους των δραματικών προσώπων. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το σκηνικό και κυρίως το πίσω μέρος ήταν υπερφορτωμένο και θα μπορούσε ν’ αποδώσει το ίδιο αποτέλεσμα ακόμη και με τα μισά σκηνικά. Είναι ωστόσο σαφής η προσπάθεια να δειχθεί το εσωτερικό του παλατιού κόντρα στη συνήθη πρακτική ανεβάσματος της τραγωδίας και τα «προβλήματα κάτω από το χαλί». Το βασιλικό στοιχείο αναπαριστάται σε παρακμή και στην εξέλιξη της παράστασης «ανατρέπεται» από την δίψα για αίμα.

Όσον αφορά τα κοστούμια της παράστασης είναι αισθητές τρεις βασικές επιλογές. Πρώτη: ο Ορέστης κι η Ηλέκτρα παρουσιάζονται με βρόμικα λευκά ρούχα και ατημέλητοι δικαιολογώντας την κακή τους κατάσταση μετά την μητροκτονία. Δεύτερη: η Ελένη, ο Μενέλαος, η Ερμιόνη κι ο Τυνδάρεως παρουσιάζονται καλοντυμένοι και φροντισμένοι αποτελώντας το αρνητικό των βασικών πρωταγωνιστών και συνάδοντας με τον χαρακτήρα τους. Τρίτη: οι γυναίκες του Χορού εμφανίζονται με ελκυστικά glam rock κοστούμια διαφοροποιημένα ανάλογα την ηθοποιό.

Η διανομή

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τον Άρη Σερβετάλη και τη Μαίρη Μηνά. Ο Σερβετάλης πέραν από την πρωταγωνιστική του ερμηνεία, έκανε και την κίνηση στην παράσταση, δίνοντας το γνωστό του ρεσιτάλ σωματικότητας. Στην αρχή της παράστασης, εμφανίζεται ξαπλωμένος ημιθανής και καταβρόμικος πάνω σ’ ένα στρώμα, ενώ όταν ξυπνάει βρίσκεται στα όρια της τρέλας, κι είναι αισθητό πως έχει παραλογιστεί από τις τύψεις κι από το κυνήγι των Ερινυών. Στην εξέλιξη του δράματος, η τρέλα μετατρέπεται σε δίψα αίματος, καθώς μαζί με τον έμπιστό του Πυλάδη και την πολυαγαπημένη του αδερφή θανατώνουν την Ωραία Ελένη και κρατούν όμηρο την Ερμιόνη. Η παραμελημένη του εμφάνιση θυμίζει την έναρξη της ερμηνείας του Μπερανζέ στο Ρινόκερο, την προηγούμενη του δουλειά στο θέατρο. Ενώ είναι ένας ηθοποιός εξαιρετικός στην κίνηση και στέκεται με δυναμισμό κι άνεση στην Επίδαυρο, σε σημεία υπερπαίζει την τρέλα, κλείνοντας το πεδίο πρόσληψης από το θεατή και τις δυνατότητες του ρόλου του.

Από την άλλη, η Μαίρη Μηνά (Με λένε Έμμα) καταθέτει την αρτιότερη και δεινότερη ερμηνεία της παράστασης, αναδεικνύοντας το εύρος των χαρακτηριστικών και των συναισθημάτων της Ηλέκτρας, με αξιέπαινη άρθρωση και ποιότητα στην εκφορά του ευριπίδειου λόγου. Η φιγούρα της Ηλέκτρας μοιάζει ταυτόχρονα εύθραυστη κι ετοιμοπόλεμη, αφοσιωμένη στον αδερφό της κι έτοιμη να προκαλέσει κακό σε όποιον σταθεί απέναντι της, μια γυναίκα που υπερβαίνει το σεξουαλικό/κοινωνικό της ρόλο για να προστατεύσει τον Ορέστη αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό από την απειλή μιας θανατικής καταδίκης. Κερδίζει την προσοχή του θεατή άμα τη εμφανίσει και την κρατά αμείωτη για όλη τη διάρκεια της παράστασης. Η Μαίρη Μηνά έχει την στόφα μιας μεγάλης δραματικής πρωταγωνίστριας και νομίζω πως ήρθε η στιγμή να φανεί στο ευρύ κοινό αναλαμβάνοντας κορυφαίους ρόλους.

Ο σκηνοθέτης ακολουθώντας τον Ευριπίδη, παρουσιάζει την Ελένη (Νικολέτα Κοτσαηλίδου) ως μια ωραιοπαθή κι αναίσθητη βασίλισσα, σχεδόν με κωμικό τρόπο σε αντιδιαστολή με την πληγωμένη/απαρεριποίητη αλλά και αιμοχαρή Ηλέκτρα. Λιγότερο καλή δουλειά έγινε στην ερμηνεία του Μενέλαου (Πάνος Βλάχος), όπου η επιλογή του ηθοποιού ούτε ταιριάζει στην ερμηνευτική ηλικία του ρόλου ούτε πείθει για τον αδίστακτο χαρακτήρα του. Καταλαβαίνω ότι μάλλον πρόκειται για μια εμπορική επιλογή ηθοποιού, αλλά θα μπορούσε ενδεχομένως ν’ αξιοποιηθεί καλύτερα στο ρόλο του Πυλάδη. Τον δυναμισμό αντισταθμίζουν ο σπουδαίος Γιώργος Ψυχογιός στο ρόλο του Τυνδάρεω κι ο Αιμιλιανός Σταματάκης που αναδεικνύει τον συνήθως υποτιμημένο ρόλο του Πυλάδη. Τέλος, μου έκανε εντύπωση η επιλογή να μην φανερωθεί στην Έξοδο ο από μηχανής θεός Απόλλωνας, αλλά να περιοριστεί σ’ έναν «προβολέα» πάνω σε μέλος του Χορού. Γενικότερα, παρόλο που ο Χορός είχε μεγάλη σκηνική παρουσία, σε διάφορα σημεία αυτή η παρουσία δεν δικαιολογούταν από τη δραματουργία της παράστασης και δεν είχαν την αναμενόμενη δραματική παρουσία με την συρρίκνωση των Χορικών. Σε μελλοντική παράσταση αρχαίας τραγωδίας, προσωπικά θα ήθελα να εμπλέξει περισσότερο τον Χορό στη σύνθεση της παράστασης και να μην τον δει τόσο διακοσμητικά.

Συνολικά, η παράσταση Ορέστης ήταν μια έκπληξη για τους υπεράριθμους θεατές, με δεινές ερμηνείες και καλή αισθητική, δικαιώνοντας την παρθενική εμφάνιση του Κακλέα στην αρχαία τραγωδία. Μπορεί εξ όψεως να είναι μια «εμπορική» παράσταση αρχαίου δράματος, αλλά επί της ουσίας είναι μια παράσταση ολοκληρωμένη με σαφή καλλιτεχνική ταυτότητα και μερικές εξαιρετικές ερμηνείες με κορυφαίες αυτές των Μ. Μηνά, Α. Σερβετάλη και Γ. Ψυχογιού. Ο Ορέστης είναι μια τρανή απόδειξη ότι αξίζει να ταξιδέψεις ως το νομό Αργολίδος για να δεις θέατρο και του πώς ν’ ανοίξεις τη συζήτηση για τα θέματα που θίγει ο Ευριπίδης στην εργογραφία του χωρίς να «καταδείξεις» την σκηνοθετική σου άποψη.

Info:

Η παράσταση Ορέστης σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα έκανε πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και θα περιοδεύσει ανά την Ελλάδα.

Πρώτοι σταθμοί της περιοδείας: 20/7 Ρέθυμνο, 21 και 22/7 Χανιά, 23 και 24/7 Ηράκλειο, 26 και 27/7 Παπάγου.

Διαβάστε επίσης:

Νικολέτα Κοτσαηλίδου: «Αν Συναντιόμουνα Με Την Ηρωίδα Που Παίζω Ταινία Στη Ζωή, Δε Θα Λέγαμε Ούτε "Γεια"!»

Είδα Τον «Ρινόκερο», Σε Σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα

Διαβάστε περισσότερα...

07 Φεβρουαρίου 2021
Νέα

«Ριχάρδος Β» με τον Άρη Σερβετάλη για τρεις online προβολές

Το Rēs Ratio Network παρουσιάζει την τέταρτη σκηνοθετική δουλειά της Έφης Μπίρμπα, Ριχάρδος Β’, βασισμένη στο έργο του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, Ο Βασιλιάς Ριχάρδος ο Β', για τρεις online παραστάσεις στις 19, 20, 21 Φεβρουαρίου 2021. Μαζί της μια εξαιρετική ομάδα ερμηνευτών με επικεφαλής τον Άρη Σερβετάλη στον ομώνυμο ρόλο και τους Νίκο Καμόντο, Ερμή Μαλκότση, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αχιλλέα Χαρίσκο.

Ο βασιλιάς ως ιερό πρόσωπο, ως Ήλιος. Ο βασιλιάς Ριχάρδος ως κεντρικό σώμα που φωτίζει τους δορυφόρους του –τους υπηκόους, τους κόλακες, τους σφετεριστές του θρόνου– τα γρανάζια του Μεγάλου Μηχανισμού της Ιστορίας, διαγράφοντας την πορεία του προς το Πάθος. Ο βασιλιάς Ριχάρδος κρημνίζεται από τις παραδοχές που συγκροτούν την εικόνα του, την ταύτιση με το ιερό και την αναμφισβήτητη αίγλη του προσώπου. Η βασιλεία ως κατασκευή, ως πηλός που πλάθεται με τα χέρια και σχηματοποιείται ως σφαίρα, μια ευπαθής Globus Crusinger, ο Kόσμος στα χέρια του βασιλιά. Ο βασιλιάς πέφτει. Ο τίτλος, η ιδιότητα, η εξουσία, αποσπώνται βίαια από το πρόσωπο του Ριχάρδου εξωθώντας τον να επιστρέψει στον εαυτό. Η τραγωδία της επίγνωσης, ενός κόσμου που απελευθερώνεται από την αυταπάτη.

Αφορμώμενη από τις ανθρώπινες καταστάσεις, τα πάθη, την κατάρρευση της ηθικής τάξης και τον Μέγα Μηχανισμό της Ιστορίας που αποδεικνύεται ισχυρότερος από τα πρόσωπα και την εξουσία, η παράσταση επικεντρώνεται στην τραγικότητα της εκθρόνισης του βασιλιά και της απογύμνωσής του από κάθε ματαιότητα, στον συνειδησιακό σεισμό που έπεται.

rixardos texnesplus2 1

Η Ταυτότητα της Παράστασης

Σύλληψη, σκηνοθεσία, σκηνογραφία, κοστούμια: Έφη Μπίρμπα

Φωτισμοί: Θύμιος Μπακατάκης

Ηχητικός σχεδιασμός: Coti K.

Καλλιτεχνικός συνεργάτης-Βοηθός σκηνοθέτη Α: Σοφία Γεωργοβασίλη

Επιμέλεια κειμένων: Μιχαήλα Πλιαπλιά

Επιμέλεια σκηνικών και κοστουμιών: Αλέγια Παπαγεωργίου

Καλλιτεχνικός συνεργάτης-Ειδικές κατασκευές σκηνογραφίας: Σωκράτης Παπαδόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη Β-διαχείριση ηλεκτρονικού υλικού: Μαριάννα Έλληνα

Κατασκευή κοστουμιών: Tsouknida

Ερμηνευτές: Άρης Σερβετάλης, Ερμής Μαλκότσης, Ιωάννα Τουμπακάρη, Νίκος Καμόντος, Αχιλλέας Χαρίσκος

Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Καπλανίδης

Video και teaser παράστασης: Γρηγόρης Πανόπουλος, Μakeyourownfilms

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

ONLINE ΠΡΟΒΟΛΗ - VIDEO ON DEMAND

ΔΙΑΘΕΣΙΜΗ ΑΠΟ 19 ΕΩΣ 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021

ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ: 10€

(με δυνατότητα παρακολούθησης της παράστασης online οποιαδήποτε στιγμή μέσα στο τριήμερο 19, 20, 21 Φεβρουαρίου 2021 και για διάστημα 4 ωρών από την έναρξη της προβολής).

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Online: https://www.ticketservices.gr/event/rixardos-b-online-streaming

Διαβάστε περισσότερα...

25 Νοεμβρίου 2019
Είδα

Είδα τον «Ρινόκερο», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Η ρινοκερίτιδα στην εποχή του Black Mirror έχει την υπογραφή του Γιάννη Κακλέα και είναι ένα από τα πρώτα sold-out της φετινής θεατρικής σεζόν.

Ο Γιάννης Κακλέας σκηνοθετεί φέτος το Ρινόκερο του Ιονέσκο (Rhinoceros, 1959), δύο σεζόν μετά το «Παιχνίδι της Σφαγής» του ίδιου συγγραφέα. Ο κατ’ εξοχήν συγγραφέας του Θεάτρου του Παραλόγου, σε αυτό το έργο περιγράφει μ’ έναν πολύ δημιουργικό κι αλληγορικό τρόπο την άνοδο του Ναζισμού και το Φασισμού στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε μία μικρή επαρχιακή της Γαλλίας, οι κάτοικοι της περιοχής αρχίζουν να επηρεάζονται από μια «αλλόκοτη» επιδημία. Σύμφωνα με αυτή, οι άνθρωποι αποβάλλουν οικειοθελώς την ανθρωπινότητά τους, για να αγκαλιάσουν τη ζωικότητά τους, μετατρεπόμενοι σε παχύδερμους ρινόκερους. Ο ρινόκερος παρουσιάζει τα εξής χαρακτηριστικά: είναι αγελαίο ζώο, έχει μετωπική όραση, είναι παχύδερμο, τρέχει με πολύ μεγάλη ταχύτητα και έχει τέτοια δύναμη που μπορεί να ρίξει κάτω ένα ολόκληρο κτίριο.

Ο Ιονέσκο μεταχειρίζεται το ρινόκερο ως σύμβολο για να περιγράψει την άνοδο του ναζισμού και στον επιδημικό τρόπο με τον οποίο εξαπλώθηκε. Ακόμα και καλλιεργημένοι άνθρωποι της αστικής τάξης έφτασαν στο να εγκληματούν ή/και να σκοτώνουν. Την ταύτιση ενός ατόμου με μία «αγέλη», ονομάζουμε στο έργο «ρινοκερίτιδα». Πρόκειται για ένα είδος φρενίτιδας που έρχεται να αναταράξει την καθεστηκυία τάξη. Οι υποστηρικτές αυτής της τάσης, τη βλέπουν ως μια επιστροφή προς τη «φυσική» τους κατάσταση.

Στον αντίποδα της πλειοψηφίας των χαρακτήρων στέκεται ο Μπερανζέ, ένας άνθρωπος που θέλει ν’ αντισταθεί στην επιδημία και να διαφοροποιηθεί διατηρώντας τόσο την ανθρώπινή του υπόσταση όσο και την ατομικότητά του. Πρόκειται για μια πανανθρώπινη μορφή που δε διστάζει να ορθώσει ανάστημα σε μια συντριπτική και εκφυλιστική μανία. Παράλληλα με το ιδεολογικό πλαίσιο του έργου, ο Ιονέσκο με τον Μπερανζέ θίγει άλλη μια αγαπημένη θεματική της εργογραφίας του, τη μοναξιά του ανθρώπου και την ασημαντότητα της ύπαρξής του. Ο Μπερανζέ μέσα από μια προσωπική διαδρομή καταλήγει μόνος χωρίς τον πιο πιστό του φίλο και χωρίς την Νταίζη, την εκλεκτή της καρδιάς του. Ο Ρουμάνος συγγραφέας βλέπει με ευαισθησία την υπαρξιακή μοναξιά που βιώνουν οι άνθρωποι στο μοντέρνο κόσμο και στην αδυναμία επικοινωνίας.

Η παράσταση

Ο Γιάννης Κακλέας πολύ συνειδητά επιστρέφει στον Ιονέσκο μετά «Το Παιχνίδι της Σφαγής» που είχε παρουσιάσει στο Εθνικό Θέατρο, ενώ είναι και η τρίτη του συνεργασία με τον Άρη Σερβετάλη σε διάστημα 6 χρόνων (Κουρδιστό Πορτοκάλι το 2013, Αχαρνής το 2015). Κι αν το «Παιχνίδι» ήταν μια συγκεχυμένη σκηνογραφικά και ερμηνευτικά παράσταση, ο «Ρινόκερος» είναι μια καθαρή και ολοκληρωμένη σκηνική πρόταση ανάγνωσης του Ιονέσκο. Το βασικό concept της δραματουργίας της παράστασης είναι η σύνδεση της «ρινοκερίτιδας» με την παγκοσμιοποίηση του lifestyle και την παντοκυριαρχία των κοινωνικών δικτύων και των τεχνολογικών συσκευών στη ζωή μας. Η επιδημία επιρροής του άλλου μέχρι ν’ απολέσει τη μοναδικότητα της ταυτότητάς του, και ο επαναπροσδιορισμός του μέσα από το πλαίσιο μιας αγέλης που τον κάνει να αισθάνεται πανίσχυρος. Στα καθ’ ημάς, η ρινοκερίτιδα θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «επιβολή της κανονικότητας». Προσωπικά, συνήθως μ’ ενοχλεί ο τρόπος που αναδομεί με μοντερνιές ο Κακλέας τις παραστάσεις του ιδίως όταν καταπιάνεται με κλασσικά έργα, αλλά εδώ έχει δώσει ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο στην «εκφυλιστική μοντερνοποίηση» της δραματουργίας.

Για να υποστηρίξει το αισθητικό του όραμα, ο Κακλέας δεν περιορίζεται στην απόδοση του έργου, αλλά προχωρά σε μια δραματουργική επεξεργασία που ξεφεύγει από το πρωτότυπο για να περιγράψει το κοινωνικοπολιτικό παρόν που θέλει να στηλιτεύσει. Η πρώτη σκηνή του σκηνικού έργου, μοιάζει ένα ένθετο ιντερλούδιο βγαλμένο από τη σειρά «Black Mirror» του Netflix που νομίζω είναι και μια δηλωμένη αναφορά τόσο στο ενδυματολογικό όσο και στο κινηματογραφικό τμήμα της παράστασης που αλληλεπιδρά με το θεατρικό. Η ποπ κουλτούρα έχει περιγράψει με πολύ εύστοχους και εφευρετικούς τρόπους τις διάφορες «τάσεις» που επιβάλλονται ανά τον κόσμο. Αυτή την κουλτούρα φαίνεται να υπηρετεί και να αποδομεί καλλιτεχνικά ο Κακλέας μέσα από την παράστασή του. Από την έναρξη της παράστασης ως την πρώτη θέαση ενός ρινόκερου, η σκηνοθεσία φαίνεται όλο να προσθέτει οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα, βομβαρδίζοντας το θεατή. Στη συνέχεια όμως φαίνεται η παράσταση να «φτύνει» όλα αυτά, και να πηγαίνει σε πιο μινιμαλιστικές και ουσιαστικές ποιότητες.

Σημείο-κλειδί στην σκηνοθεσία του, παίζουν τα βίντεο του Στάθη Αθανασίου (βασισμένα σε ιδέες & υλικό της Αναστασίας Στυλιανίδη), που αναμασούν και σατιρίζουν διαφημιστικά, συμπεριφορές και νοοτροπίες του μοντέρνου τρόπου ζωής.

Μπορούμε να δούμε την παράσταση «Ρινόκερος», ως μια αριστοτεχνικά επινοημένη «κατασκευή», όπου λειτουργεί με τις συνθήκες ενός πλασματικού κόσμου. Στον πίσω «τοίχο» υπάρχει μια μεγάλη οθόνη όπου προβάλλονται διάφορα διαφημιστικά σποτάκια, σκηνές από ριάλιτι, απομιμήσεις τηλεοπτικών προγραμμάτων και δελτίων ειδήσεων. Τα πολύ ευφυή, σχεδόν εθιστικά βίντεο, μοιάζουν προέκταση του εμπειρικού μας κόσμου. Μπροστά από την μεγάλη οθόνη, υπάρχει μια εξέδρα όπου βρίσκεται ξαπλωμένος ο Μπερανζέ (Σερβετάλης) στην αρχή του έργου, σα να προεξέχει από ένα «εκφυλιστικό» lifestyle ή σα ν’ ακροβατεί μπρος έναν ηθικό ξεπεσμό. Στο δεξί και στον αριστερό τοίχους της σκηνής, υπάρχουν δύο μικρότερες οθόνες που προβάλλουν το ίδιο βίντεο μεταξύ τους. Ξεχωρίζουν οι λεζάντες σλόγκαν ευζωίας, όπως «ευεξία», «επιτυχία», «ευτυχία». Όλα αυτά τα μηνύματα επιτηδευμένης ευτυχίας, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το ζοφερό και κτηνώδες περιεχόμενο του έργου. Ο «τέταρτος τοίχος» της παράστασης, είναι η ίδια η ζωή, αφού το κινητό έχει γίνει η προέκταση του χεριού μας, και αντί για τα κέρατα που εμφανίζουν οι ρινόκεροι, είναι σα να έχουμε εικονικές κεραίες. Τουλάχιστον αυτή η αίσθηση μου δόθηκε, βλέποντας την παράσταση, κι έχοντας δει το Black Mirror και το Fight Club.

Το δίπολο των διαφορετικών ιδιοσυγκρασιών που θίξαμε παραπάνω μαζοποιημένος – «αυθεντικός», ρινόκερος – άνθρωπος, περνάει και στο σκηνογραφικό (κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου). Οι ηθοποιοί εμφανίζονται ενδεδυμένοι με μοντέρνα και φουτουριστικά ρούχα, που θυμίζουν μια avant-garde θέαση της πραγματικότητας. Στο άλλο άκρο βρίσκεται ο Σερβετάλης που υποδύεται τον κεντρικό χαρακτήρα του έργου. Είναι ενδεδυμένος με μια απλή φόρμα και έχει ατημέλητη εμφάνιση. Σε μια πολύ εμφανή αντιστοιχία με το εννοιολογικό πλαίσιο του έργου, ο Μπερανζέ αντιστέκεται τόσο στη νοοτροπία όσο και στη μόδα της εποχής του, που συμπεριλαμβάνει από τις απόψεις έως τα ρούχα που φορά. Τα 3D γυαλιά, που φορούν ορισμένοι από τους ηθοποιούς πέρα από «ζαχαρωτό» μιας μόδας, δείχνουν και τον όγκο που έχουμε αφήσει να πιάσουν τα ψηφιακά μέσα στην καθημερινότητά μας.

Ένα άλλο πολύ βασικό σημείο της παράστασης, είναι οι δύο επικλινείς ράμπες, που αξιοποιούνται ποικιλοτρόπως από τους ηθοποιούς. Αρχικά, φαίνονται σαν το πάτωμα του κτιρίου όπου εργάζεται ο Μπερανζέ, αλλά αναποδογυρίζεται από την έλευση των ρινόκερων. Ο σκηνοθέτης όμως υποδεικνύει μέσα από τις ράμπες, τον ηθικό ξεπεσμό των χαρακτήρων του έργου, και τα δύο επίπεδα που τονίζονται από την διάκριση των ανθρώπων και των ρινόκερων. Ο Μπερανζέ νιώθει πως το επίπεδο των ανθρώπων, είναι κάτι το υψηλό και εξευγενισμένο, είναι το επίπεδο της λογικής και του έναρθρου λόγου. Το κάτω επίπεδο είναι αυτό των ζώων, των αποκτηνωμένων ρινόκερων, που βρίσκονται σ’ ένα υποδεέστερο επίπεδο. Η φιλοσοφία θα διάβαζε αυτή τη διάκριση ως ανθρωπινότητα και μη ανθρώπινη ζωικότητα. Εν δυνάμει είμαστε όλοι ρινόκεροι, αφού η ανθρώπινη φύση εμπερικλείει την ζωική. Η διάκριση αυτή δεν είναι κάθετη και αμετάκλητη αλλά ρευστή, κάτι που μπορεί να καταλάβει κανείς εύκολα μελετώντας την ανθρώπινη ιστορία.

Ο Γιάννης Κακλέας σκηνοθετεί το Ρινόκερο με καυστικό χιούμορ, ποπ αισθητική, μια συγκροτημένη σκηνική άποψη και έχοντας πλάι του ένα επιτελείο καλλιτεχνών που έχουν αυτομολήσει στο καλλιτεχνικό του σχέδιο. Το υποκριτικό βάρος πέφτει στον εξαιρετικό Άρη Σερβετάλη που έχει την αξιοζήλευτη ικανότητα να σωματικοποιεί την ερμηνεία του και να «προδίδει» τα πιο ενδόμυχα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του. Ο Μπερανζέ του είναι ευαίσθητος, άμεσος, σθεναρός αν και με μία κοινωνική ανασφάλεια που τον κάνει σχεδόν «αυτιστικό», αφού αναγκάζεται να κλειστεί στο μικρόκοσμό του για ν’ αντισταθεί στη ρινοκερίτιδα. Ο μονόλογός του στο τέλος του έργου, είναι ένα μανιφέστο της ανθρωπινότητας σ’ έναν αποκτηνωμένο κόσμο και φυσικά το ατού της παράστασης που ξεπερνά κάθε σκηνικό ή ψηφιακό μέσο που θα ήταν ικανό να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Πλάι του η Έλλη Τρίγγου, ως Νταίζη. Η ανερχόμενη ηθοποιός συνεχίζει την επιτυχημένη της θεατρική πορεία («Στέλλα Κοιμήσου», «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας») παράλληλα με τη σειρά-φαινόμενο «Άγριες Μέλισσες». Η Τρίγγου έχει διαμορφώσει μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνική φυσιογνωμία που από τη μία έχει έναν εύθραυστο χαρακτήρα κι από την άλλη μια δυναμική εκκεντρικότητα. Της πάει πολύ το «παράλογο» και το queer, νιώθω ότι είναι μια κατεύθυνση στην οποία μπορεί να δώσει κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα στο μέλλον.

Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα δίνουν και οι ιδιαίτερες ερμηνευτικά φυσιογνωμίες των Στέλιου Ιακωβίδη και Πάνου Παπαδόπουλου. Αμφότεροι οι ηθοποιοί είχαν δουλέψει ξανά με τον Κακλέα στο «Παιχνίδι της Σφαγής». Το θίασο συμπληρώνουν με τους διάφορους ρόλους τους οι: Ροζαμαλία Κυρίου, Θάνος Μπίρκος, Αγγελική Τρομπούκη, Κωστής Μπούντας, Αναστασία Στυλιανίδη.

Συνοψίζοντας, ο Γιάννης Κακλέας φέτος προτείνει αισθητική με την παράσταση «Ρινόκερος», στη δεύτερη συνάντησή του με τον σύμπαν του Ιονέσκο. Είναι ένα ευχάριστο ξάφνιασμα πως μπορεί να υπηρετεί την ποπ αισθητική και τις εντυπωσιακές σκηνικές εικόνες που δημιουργεί και ταυτόχρονα να παίρνει θέση στα πράγματα. Σε αυτή την παράσταση, ο Κακλέας αποδεικνύει πως πέρα από σκηνοθέτης «must-see» παραστάσεων είναι και δημιουργός.

Διαβάστε περισσότερα...

29 Δεκεμβρίου 2018
Νέα

Ο «Δον Κiχώτης» ταξιδεύει στην Ελλάδα

«Η θέα της μεταμφιεσμένης μορφής, ως καθαρά αισθητική εμπειρία, μας οδηγεί πέραν του καθημερινού βίου σ’ έναν κόσμο που βασιλεύει κάτι διαφορετικό από το φως της μέρας· μας ξαναφέρνει στον κόσμο του άγριου, του παιδιού και του ποιητή, που είναι ο κόσμος του παιχνιδιού.»

Η παράσταση «Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2 ο , Κεφ. 23 ο », μετά την αναμενόμενη επιτυχία της στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά κατά τη θεατρική περίοδο 2018, περιοδεύει στην Ελλάδα!

Πρόκειται για την τελευταία καλλιτεχνική δουλειά της Έφης Μπίρμπα με τον Άρη Σερβετάλη, που εντυπωσίασε για ακόμη μία φορά κοινό και κριτικούς και δικαίως αναγνωρίστηκε ως η πιο ώριμη τους. Η performance «Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2 ο , Κεφ. 23 ο », βασισμένη στο έργο του Μιχαήλ Θερβάντες Δον Κιχώτης, μετά από μια sold out πορεία, ταξιδεύει ολόκληρο το Φεβρουάριο στην υπόλοιπη Ελλάδα για να σταθμεύσει σε τρεις μεγάλες πόλεις της, την Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα.

Είναι η πέμπτη σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα που παρουσιάζει το Res Ratio Network. Μαζί της μια εξαιρετική ομάδα ερμηνευτών με επικεφαλής τον Άρη Σερβετάλη και τους Αχιλλέα Χαρίσκο, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, Σοφία Γεωργοβασίλη, Δάφνη Αντωνιάδου, Κυριάκο Σάλη.

ΥΠΟΘΕΣΗ
Στο 23 ο κεφάλαιο του 2 ου βιβλίου, ο Δον Κιχώτης, ως τραγικό πρόσωπο κι ενσαρκωτής μιας γνήσιας εσωτερικότητας, συλλαμβάνεται να διαγράφει μια κατακόρυφη πορεία προς το εσωτερικό της σπηλιάς του Μοντεσίνου· προς τα βάθη των φαντασιακών αναμετρήσεων. Έχοντας παραμερίσει κάθε κοινό φόβο κι αψηφώντας τον κίνδυνο του καταποντισμού, εισέρχεται σ’ έναν τόπο εμπειρίας εκουσίως με την αμφίεση του περιπλανώμενου ιππότη, όπως εισέρχεται το παιδί σ’ ένα περιβάλλον που διέπεται από τους ιδιόμορφους κανόνες παιχνιδιού.

Με αφορμή την κατάβαση και την απόκρυφη, ενύπνια περιπλάνηση του Δον Κιχώτη-Homo Ludens εντός του περιβάλλοντος του σπηλαίου, στην παράσταση παρακολουθούμε μια αλληλουχία επεισοδίων υπό τους ιδιόμορφους κανόνες που ορίζει η τάξη του παιχνιδιού, όπου όλα πολλαπλασιάζονται καθώς ανακλώνται αδιάκοπα στα κάτοπτρα ενός ιδιωματικού οράματος της πραγματικότητας, όπου όλα συνδέονται μέσω του κατακόρυφου άξονα της κατάβασης με τη μεγαλύτερη ιδέα της ζωής.

donkixwtis texnesplus2

Συντελεστές
Σκηνοθεσία-δραματουργία-σκηνογραφία-κοστούμια: Έφη Μπίρμπα
Κείμενα: Μιχαήλα Πλιαπλιά, Effi Rabsilber, Έφη Μπίρμπα
Επιμέλεια κειμένων: Μιχαήλα Πλιαπλιά
Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Καρβέλας
Συνθέτης-σχεδιασμός ήχου: Constantine Skourlis
Κατασκευή σκηνικών: Σωκράτης Παπαδόπουλος
Κατασκευή κοστουμιών: Δέσποινα Μακαρούνη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάννα Έλληνα
Βοηθός σκηνογράφου: Μυρτώ Λάμπρου
Βοηθός ενδυματολόγου: Δάφνη Ηλιοπούλου
Τεχνικός υπεύθυνος: Γιάννης Ψαρρός
Ηχολήπτης: Ηλίας Φλάμμος
Ερμηνευτές: Άρης Σερβετάλης, Αχιλλέας Χαρίσκος, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου,
Σοφία Γεωργοβασίλη, Δάφνη Αντωνιάδου, Κυριάκος Σάλης
Κινηματογράφηση trailer-teaser: Γρηγόρης Πανόπουλος|makeyourownfilms.com
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Γραφιστική: Πασχάλης Ζέρβας | wolframgrafik
Εναερίτης-εκπαιδευτής αναρρίχησης: Βάιος Καραλάιος
Υπεύθυνες επικοινωνίας: Κατερίνα Αποστολοπούλου, Ευαγγελία Σκρομπόλα
Παραγωγή &Εκτέλεσηπαραγωγής: Rēs Ratio Network

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: 28 Ιουνίου 2018
Ημερομηνίες: 28 Ιουνίου – 5 Ιουλίου 2018
Ώρες παραστάσεων: 20:30
Διάρκεια: 120 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: Διακεκριμένη: 22€, Κανονικό: 20€, Φοιτητικό 15€, Άνεργοι-Ατέλεια 10€
Προπώληση: Η προπώληση ξεκινά 3 Μαΐου 2018 και λήγει 21 Μαΐου 2018: Διακεκριμένη-Κανονικό: 18€,
Φοιτητικό: 13€, Άνεργοι-Ατέλεια: 10€
Προπώληση εισιτηρίων: www.ticketservices.gr και σε όλα τα καταστήματα PUBLIC.
https://www.ticketservices.gr/event/r………

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς 185 35
Ταμείο Θεάτρου | 210 4143 310
Ώρες Ταμείου:
Τρίτη έως Παρασκευή: 10.00 - 14.00 και 18:00 - 21:00
Σάββατο: 16.00 - 21.00
Κυριακή: 16.00 - 20.00
www.dithepi.gr

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ

ΠΑΤΡΑ
Ημέρες παραστάσεων:Πέμπτη 7- Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2019
Διάρκεια: 120 λεπτά
Χώρος: ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ
(Πανεπιστημιούπολη, Ρίο Πατρών)
Πληροφορίες: 2610 996734 & 2610969885
Προπώληση: Η προπώληση ξεκινάει από 7 Ιανουαρίου στην ticketservices.gr.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ημέρες παραστάσεων:Πέμπτη 14 – Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019
Διάρκεια: 120 λεπτά
Χώρος: ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΚΤΙΡΙΟ Μ1, ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Προπώληση: Η προπώληση ξεκινά στις 7 Ιανουαρίου 2019 (στην ticketservices.gr, στα εκδοτήρια
Μεγάρου Μουσικής, εκδοτήρια πλατείας Αριστοτέλους, www.tch.gr). Πληροφορίες: 2310 895938-
9, www.tch.gr.

ΙΩΑΝΝΙΝΑ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ
Ημέρες παραστάσεων:Σάββατο 23 - Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019
Διάρκεια: 120 λεπτά
Χώρος: Αίθουσα Β. Πυρσινέλλας
Υπεύθυνη υποδοχής παραγωγών: κ. Μαρία Βλάχου 6948002880
Προπώληση Η προπώληση ξεκινάει από 7 Ιανουαρίου στo Ταμείο Πνευματικού Κέντρου Δήμου
Ιωαννιτών και στην ticketservices.gr.

Διαβάστε περισσότερα...

02 Νοεμβρίου 2018
Νέα

Οι «Αποτυχημένες απόπειρες αιώρησης στο εργαστήριό μου» με τον Άρη Σερβετάλη επιστρέφουν στην Πειραιώς 260

Οι «Αποτυχημένες απόπειρες αιώρησης στο εργαστήριό μου», μετά τη μεγάλη τους επιτυχία, επιστρέφουν στην Πειραιώς 260 για τρίτη φορά!

Μία από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές επιτυχίες του Φεστιβάλ Αθηνών, πριν από την επικείμενη συμμετοχή της στο Διεθνές Φεστιβάλ Vie στην Ιταλία, η παράσταση «Αποτυχημένες απόπειρες αιώρησης στο εργαστήριό μου» επιστρέφει στην Πειραιώς 260, για 15 παραστάσεις από 28/11 έως 16/12.

Διατρέχοντας το πεζογραφικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, ο Δημήτρης Κουρτάκης δημιουργεί μία παράσταση πολυμέσων με ένα διεθνές επιτελείο σημαντικών συνεργατών και τον Άρη Σερβετάλη, που ξεχώρισε για τη σπαρακτική και καθηλωτική ερμηνεία του μπεκετικού λόγου, μέσα σ’ ένα εντυπωσιακά αρχιτεκτονημένο σκηνικό τοπίο.

Ένας περφόρμερ αποχωρισμένος από τον κόσμο, χρησιμοποιεί το σώμα του ως υλικό και πεδίο για πείραμα, μέχρι την οριστική διάλυση του Εαυτού και την εξάντληση των λέξεων, σε έναν χώρο στον οποίο προσπαθεί, διαρκώς και μάταια, να κατοικήσει: ένανμη-τόπο. Μέσα στο εκμαγείο του εσωτερικού ενός διώροφου κτίσματος, ο περφόρμερ κινηματογραφεί, σαν άλλος Κραπ, τον εαυτό του και τον χώρο. Οι θεατές προσκαλούνται σε μια λαθραία και απατηλή θέαση, αφού σύντομα ανακαλύπτουν ότι και αυτοί μοιράζονται τη συνθήκη του: είναι και οι ίδιοι έγκλειστοι στον δικό τους προθάλαμο – σε μια μάταιη αναμονή.

Photo4aNikosNikolopoulos

Photo1αNikosNikolopoulos

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σύλληψη - Σκηνοθεσία - Σκηνικά: Δημήτρης Κουρτάκης
Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Κουρτάκης, Ελένη Παπάζογλου, Αναστασία Τζέλλου
Βίντεο: Jérémie Bernaert
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Φωτισμοί: Scott Bolman
Καλλιτεχνική συνεργασία: Έφη Μπίρμπα
Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσα Τριανταφύλλη
Βοηθός σκηνογράφου: Βάσια Λύρη
Διεύθυνση παραγωγής: Μαρία Νομικού
Επικοινωνία: Κατερίνα Αποστολοπούλου, Ευαγγελία Σκρομπόλα
Ερμηνεία: Άρης Σερβετάλης

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: 28 Νοεμβρίου 2018
Ημερομηνίες: 28 Νοεμβρίου – 16 Δεκεμβρίου 2018
Ώρες παραστάσεων:Τετ-Κυρ 21:00
Διάρκεια: 70 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 20€, Φοιτητικό 15€, Άνεργοι-Ατέλεια 15€
Πώληση εισιτηρίων στη Viva.gr: https://bit.ly/2RtkwIj

Photo3αNikosNikolopoulos

Photo2αNikosNikolopoulos

Διαβάστε περισσότερα...

15 Μαϊος 2018
Νέα

O Δον Κιχώτης βγαίνει από το βιβλίο του και πάει Πειραιά

Το Rēs Ratio Network σε συμπαραγωγή με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει την πέμπτη σκηνοθετική δουλειά της Έφης Μπίρμπα, Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2^ο, κεφ. 23^ο, βασισμένη στο έργο του Μιχαήλ Θερβάντες Δον Κιχώτης, από Πέμπτη 28 Ιουνίου έως Τετάρτη 4 Ιουλίου 2018 για 6 παραστάσεις. Μαζί της μια εξαιρετική ομάδα διεθνών ερμηνευτών με επικεφαλής τον Άρη Σερβετάλη και τους Αχιλλέα Χαρίσκο, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, Effi Rabsilber, Gema Galiana, Διογένη Σκαλτσά.

Στο 23^ο κεφάλαιο του 2^ου βιβλίου, ο Δον Κιχώτης, ως τραγικό πρόσωπο κι ενσαρκωτής μιας γνήσιας εσωτερικότητας, συλλαμβάνεται να διαγράφει μια κατακόρυφη πορεία προς το εσωτερικό της σπηλιάς του Μοντεσίνου· προς τα βάθη των φαντασιακών αναμετρήσεων. Έχοντας παραμερίσει κάθε κοινό φόβο κι αψηφώντας τον κίνδυνο του καταποντισμού, εισέρχεται σ’ έναν τόπο εμπειρίας εκουσίως με την αμφίεση του περιπλανώμενου ιππότη, όπως εισέρχεται το παιδί σ’ ένα περιβάλλον που διέπεται από τους ιδιόμορφους κανόνες παιχνιδιού.

Με αφορμή την κατάβαση και την απόκρυφη, ενύπνια περιπλάνηση του Δον Κιχώτη-Homo Ludens εντός του περιβάλλοντος του σπηλαίου, στην παράσταση παρακολουθούμε μια αλληλουχία επεισοδίων υπό τους ιδιόμορφους κανόνες που ορίζει η τάξη του παιχνιδιού, όπου όλα πολλαπλασιάζονται καθώς ανακλώνται αδιάκοπα στα κάτοπτρα ενός ιδιωματικού οράματος της πραγματικότητας, όπου όλα συνδέονται μέσω του κατακόρυφου άξονα της κατάβασης με τη μεγαλύτερη ιδέα της ζωής.

Σκηνοθεσία-δραματουργία-σκηνογραφία-κοστούμια: Έφη Μπίρμπα

Καλλιτεχνική συνεργάτις-σύμβλουλος δραματουργίας-επιμέλεια κειμένων: Μιχαήλα Πλιαπλιά

Κείμενα: Μιχαήλα Πλιαπλιά, Effi Rabsilber, Έφη Μπίρμπα

Φωτισμός: Θύμιος Μπακατάκης

Συνθέτης-σχεδιασμός ήχου: Constantine Skourlis

Καλλιτεχνικός συνεργάτης-κατασκευή σκηνικού: Σωκράτης Παπαδόπουλος

Κατασκευή κοστουμιών: Δέσποινα Μακαρούνη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάννα Έλληνα

Βοηθός σκηνογράφου: Μυρτώ Λάμπρου

Βοηθός ενδυματολόγου: Δάφνη Ηλιοπούλου

Ερμηνευτές: Άρης Σερβετάλης, Αχιλλέας Χαρίσκος, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Effi Rabsilber, Gema Galiana, Διογένης Σκαλτσάς

Κινηματογράφηση trailer-teaser: Γρηγόρης Πανόπουλος / makeyourownfilms.com

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης

Παραγωγή & Εκτέλεση παραγωγής: Rēs Ratio Network

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και είναι συμπαραγωγή του Rēs Ratio Network με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.