Από τη Γιώτα Δημητριάδη και τον Αναστάση Πινακουλάκη 

30 άνθρωποι του θεάτρου μας μιλάνε για τα πιο δύσκολα Χριστούγεννα 

 Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι χωρίς...Χωρίς αγκαλιές, χωρίς φιλιά, χωρίς αγαπημένα πρόσωπα, χωρίς βόλτες στα μπαρ, χωρίς εκδρομές και χωρίς θέατρο. Για κάποιους από αυτά "τα χωρίς" το τελευταίο πονάει περισσότερο απ' όλα.

 Ίσως γιατί το θέατρο για εκείνους είναι όλα τα παραπάνω και κυρίως η δουλειά τους με όποιες επιπτώσεις αυτό συνεπάγεται σε μια χώρα που θεωρεί τον πολιτισμό πολυτέλεια.

Ζητήσαμε από αγαπημένους του θεάτρου να μοιραστούν μαζί μας σκέψεις γι' αυτά τα δύσκολα Χριστούγεννα με πρωταγωνιστές τον φόβο, την ανασφάλεια, την αγωνία και τη μιζέρια. Αυτά τα Χριστούγεννα που στη σκηνή και στην κουΐντα η απουσία θα αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της και η πλατεία θα είναι πιο άδεια από ποτέ. 

Χωρίς Θέατρο λοιπόν, με την ελπίδα αυτή η παύση να μας κάνει όλους πιο συνειδητοποιημένους και δημιουργικούς. 

Καλά Χριστούγεννα, υπομονή και καλή αντάμωση!

 Εδώ και αρκετά χρόνια τα Χριστούγεννα για μένα ήταν λίγο περίεργα. Από νωρίς στο θέατρο μιας και τέτοια μέρα πάντα είχα δύο παραστάσεις, που σημαίνει ότι πριν έπρεπε να είμαι ξεκούραστος και φυσικά ελαφρώς φαγωμένος, οπότε και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν λίγο υποχρέωση παρά ευχαρίστηση. Φυσικά και έφευγα πρώτος από αυτό για να πάω να ετοιμαστώ στο θέατρο.

Μπορώ να ξαναευχηθώ για το αντίθετο άραγε;...

Θανάσης Τσαλταμπάσης, ηθοποιός

Το να κυκλοφορείς τις περισσότερες ώρες τις μέρας με τις πυτζαμες κάνοντας βόλτες σαλόνι γραφείο, και τις υπόλοιπες να μπαινοβγαζεις τις φόρμες γυμναστικής προσπαθώντας να καταγράψεις στο έξυπνο ρολόι σου τις επαναλήψεις μεταξύ κοιλιακών, και εκτάσεων, ε δεν νομίζω πως είναι και ο καλύτερος τρόπος να διατηρήσεις την ψυχική σου υγεία. γιατί βεβαια οι ηθοποιοί είχαν την πολυτέλεια να κάνουν την ομαδική τους ψυχαναληση παρουσία κοινού και επιπλέον να βγαζουν το ψωμι τους με αυτό.Τωρα;

Στέλιος Μάινας, ηθοποιός 

25 χρόνια τώρα κάθε τέτοιες μέρες ,κάθε Χριστούγεννα ,κάθε Πρωτοχρονιά, φρόντιζα να είμαι  στην ώρα μου στο θέατρο:

Για να συναντήσω τους μικρούς μου φίλους !

Για να κάνω καινούργιους!

Για να δώσω και να πάρω ευχές!

Για να δώσω και να πάρω αγκαλιές!

Κάρμεν Ρουγγέρη, συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης 

Έφτασαν τα Χριστούγεννα! Ωχ Θεέ μου τι με περιμένει! Διπλές απανωτές παραστάσεις!!!!Όταν οι άλλοι θα τρώνε εγώ θα ετοιμάζομαι για το θέατρο! Θα θέλω να βγω και θα σκέφτομαι τη φωνή μου! Θα θέλω να φάω και θα σκέφτομαι ότι δε θα κλείνει το κουστούμι! Πού θα πάμε ρεβεγιόν που να μη γίνεται χαμός; Πού θα αλλάξουμε χρόνια και μετά πόσες ώρες στην κίνηση για να γυρίσουμε σπίτι! Αυτά όλα φυσικά μέχρι πέρσι! Φέτος λοιπόν το μόνο που εύχομαι για μένα και για όλο τον κόσμο ,πέρα από υγειά ,είναι να γυρίσουμε απλά σ’ αυτή την μέχρι περσινή δεδομένη καθημερινότητα που τώρα καταλαβαίνουμε την αξία της!

Ελένη Καρακάση, ηθοποιός 

Μετά από τριάντα χρόνια, φέτος είναι η πρώτη φορά που θα κάνω Χριστούγεννα στο σπίτι κι αυτά με περιορισμένο αριθμό ατόμων. Όλα αυτά τα χρονιά «σπίτι» μου ήταν το θέατρο κι εσείς κόσμος, οι καλεσμένοι μας στη μυσταγωγία της θεατρικής τέχνης. Ποτέ στις γιορτές δε μου έλειψε αυτό που άλλοι φίλοι έκαναν, πήγαιναν ταξίδια, πήγαιναν στα χιόνια. Ήμουν ευτυχισμένη και απόλυτα πλήρης που θα μπορούσα να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπώ, να ταξιδεύω μέσα από το θέατρο. Εύχομαι να είναι τα μοναδικά Χριστούγεννα που θα ζήσω μακριά από αυτό που αγαπώ, αλλά επειδή πάνω απ' όλα είναι η υγεία η αποχή από τη δουλειά μας είναι επιβεβλημένη. Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους, να παραμείνουμε υγιείς και να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, ηθοποιός 

 Χριστούγεννα 2020 και το θέατρο  δοκιμάζεται,  όσο δοκιμάζεται και η ανθρώπινη επαφή. Γιατί αυτό είναι το θέατρο. Χριστούγεννα και δεν έχω παράσταση φέτος. Έχω όμως την υγεία μου,τους ανθρώπους που αγαπώ και το μυαλό μου καθαρό να θυμάμαι και να θυμίζω ,σε όσους πολύ εύκολα το ξεχνούν, πως το να είσαι ηθοποιός είναι δουλειά,δεν είναι χόμπι. Άρα απαιτώ την εργασιακή μου αξιοπρέπεια! Είθε το 2020 να πήραμε όλοι τα μαθήματα μας!

Γιώργος Παπαπαύλου, ηθοποιός 

 Φέτος θα'ναι πολύ ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, θα'ναι χωρίς.. Άνευ,άνευ προηγουμένου που λέμε..

Αγορίτσα Οικονόμου, ηθοποιός 

 Αυτά τα Χριστούγεννα τα θέατρα είναι κλειστά, παρ' όλα αυτά εμείς είμαστε από τους λίγους τυχερούς που κάνουμε πρόβες στο Εθνικό θέατρο ετοιμάζοντας τον Γυάλινο Κόσμο και έτσι δεν νιώθουμε εντελώς αποκομμένοι. Κάνουμε βέβαια πρόβες φορώντας μάσκες, για μια παράσταση που δεν ξέρουμε πότε και αν τελικά θα ανέβει. Δεν μπορώ να παραπονεθώ όμως εγώ, όταν  τόσοι φίλοι και συνάδελφοι βρίσκονται χωρίς δουλειά και δεν μπορώ ούτε εγώ, ούτε κανείς μας να κάνει κάτι γι' αυτό. 

Περιμένουμε μόνο να βγούμε απ' αυτή τη δίνη όσο πιο σύντομα γίνεται. 

Είναι τα πιο διαφορετικά Χριστούγεννα που έχουμε ζήσει όλοι και μακάρι του χρόνου τέτοια εποχή να τα θυμόμαστε όλα αυτά σαν κάτι μακρινό. 

Όσο μακρινό μας φαίνεται ότι έως τώρα ήταν η κανονικότητα μας: να μπορούμε να κάνουμε Χριστούγεννα στα καμαρίνια, στη σκηνή, με τα καθίσματα γεμάτα θεατές. Να μπορούμε να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε τους αγαπημένους μας. Υπομονή, θα περάσει κι αυτό. 

Καλές γιορτές.

Γιώργος Νανούρης, σκηνοθέτης, ηθοποιός 

Θέατρο είναι αυτό που δεν μπορεί να «ζει» ή να μην «ζει» κανείς αν δεν είναι ηθοποιός ή θεατής… που γίνεται σε κάτι σκοτεινά παράξενα κτίρια που μοιάζουν πάντα με υπόγεια .ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ . Φωτίζονται σαν Χριστούγεννιατικα δέντρα κάθε μέρα όλη την χρονιά . Τα Θέατρα Δεν γίνεται μόνο από λέξεις. είναι κάτι παραπάνω από γραμμές κι από γράμματα. είναι ποίηση. Δεν είναι ωραία η μοναξιά χωρίς επιλογή. Δεν είναι ωραία να φοβάσαι Δεν είναι ωραίο το πένθος σε μία φωτισμένη πόλη. Δεν είναι ωραία να βλέπω αριθμούς θανάτων οι αριθμοί έχουν όνομα και επίθετο. ΔΕΝ είναι ωραία η αναμονή. η σιωπή. ΔΕΝ είναι ωραία να ξυπνάς και να μη νιώθεις. ΔΕΝ θα έρθει ο Άη Βασίλης. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς συναναστροφή. ΔΕΝ είναι ωραία όλες οι μέρες σαν Κυριακές… ΔΕΝ είναι ωραία όταν οι άνθρωποι κοιμούνται. ΔΕΝ είναι ωραία όταν κάποιοι είναι ξύπνιοι και παίρνουν αποφάσεις για κοιμισμένους. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς χάδια και αγκαλιές ΔΕΝ είναι ωραίες οι μάσκες.

Είναι ωραία η φιλία ο έρωτας τα βιβλία, το σινεμά, να είσαι ιδρωμένος σε ταβέρνες που ακούς ρεμπέτικα. ΕΙΝΑΙ ωραία να Δόξα ζεις. ΝΑ χειροκροτάς. ΕΙΝΑΙ ωραία να φορτώνεσαι σε κάποιους μέχρι το πρωί. ΕΙΝΑΙ ωραία η έξοδος χωρίς λόγο, η βόλτα χωρίς σκοπό. ΕΊΝΑΙ ωραία η βότκα να βουτάς να γαληνεύεις να κινείσαι να χορεύεις.

θΑ έρθει μία μέρα που δεν θα έχω βάρος, μια μέρα που θα φωτίζουμε «οι ανθρωποι λαμπάκια» από μέσα προς τα έξω θα είναι «στολισμένοι άνθρωποι» από λαμπιόνια τα μάτια τους, τα αυτιά τους, το στόμα τους. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα χαρίζουν όλοι δώρα και δεν θα φοράνε κόκκινη στολή του Άη Βασίλη θα είναι ένας τυχαίος άνθρωπος με καφέ κασκόλ και ριγέ πουλόβερ .ΘΑ έρθει μία μέρα που θα κουραστώ να περπατάω αδιάκοπα για να μη φτάσω πουθενά. Θα έρθει μία μέρα χωρίς πλοκή και περιπέτεια. αλλά θα είναι ωραία όμορφη μέρα. ΘΑ έρθει μια μέρα που θα έχω πιο τρελή γλώσσα από ότι τώρα. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα έχω Την ειδικότητα να πιάσω όλα τα φώτα της νύχτας των Χριστουγέννων από όλα τα μπαλκόνια από όλα τα δέντρα από όλα τα αυτοκίνητα από τους φίλους με τα φωτεινα μυαλά , από τους στύλους της ΔΕΗ από τα περίπτερα από τις πλατείες θα έρθει μία μέρα που θα τα κάνω λόγια και θα τα κάνω θέατρο μέχρι να καούμε από φως και από χαρά και θα γίνω «ηθοφωτιστής» ΘΑ έρθει μία μέρα που θα φτιάξω κουραμπιέδες και θα τους τινάξω πάνω στην πόλη και όλοι θα χαρούν που χιονίζει… μέχρι να παίξω, θα γράφω χαζά ποιήματα…

Κωνσταντίνα Τάκαλου, ηθοποιός 

Χριστούγεννα χωρίς θέατρο.Πρωτόγνωρο το συναίσθημα.Η εορταστική περίοδος είναι αυτή που περνάμε τον περισσότερο χρόνο στο θέατρο με διπλές και επιπλέον παραστάσεις.Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά.Για όλους.Για το θεατρικό χώρο υπογραμμίζουν την επιβεβλημένη χειμερία νάρκη στην οποία βρίσκεται.Εύχομαι οι προσωπικές οικογενειακές στιγμές να μας κάνουν πλουσιότερους και να μας τροφοδοτήσουν με εμπειρίες και συναισθήματα που θα μας τροφοδοτήσουν για να επιστρέψουμε πιο "πεινασμένοι" στις συνθήκες που αγαπάμε.Όταν χάνεις κάτι,το εκτιμάς ακόμα πιο πολύ.Καλές γιορτές,με υγεία.Σωματικά και ψυχικά.

Τάσος Ιορδανίδης,ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής Θεάτρου Άλφα 

Οι γιορτές φέτος αποτελούν μια πρόκληση για όλους μας.. Μια που η πανδημία μας αλλάζει τις συνήθειες και τη καθημερινότητα μας.. Συνήθως τις μέρες αυτές οι δίπλες παραστάσεις, η αγωνιά και η κούραση πρωταγωνιστούσαν.. Παρόλο που οικονομικά αυτή η παύση στα θέατρα μου έχει στοιχήσει. Όπως σε όλους φαντάζομαι.. Και δεν είναι μόνο το Θέατρο στην Ελλάδα που έχει τραυματιστεί αλλά σε όλο τον κόσμο. Παρόλο που η ανάγκη να "παίξω" ειδικά τις βραδινές ώρες μετατρέπεται σε μια περίεργη υπερδιέγερση.. Πιστεύω πολύ σε οτιδήποτε μας ξεβολεύει και μας ανατρέπει τις συνήθειες μας. Είναι μια ευκαιρία να οραματιστούμε, να σχεδιάσουμε, να συγκεντρωθούμε με την προϋπόθεση βέβαια να είμαστε υγιής. Δεν πιστεύω στην ποσότητα αλλά στην ποιότητα.. Η ποσότητα εξυπηρετεί μόνο το ταμείο  απαραίτητα φυσικά αλλά δεν είναι αυτά που θα προχωρήσουν το Θέατρο. Ας στείλουμε θετική ενέργεια σε όσους νοσούν από covid ή από οτιδήποτε άλλο.. Και ας ονειρευτούμε.. Τι κ πως θα θέλαμε να κάνουμε  στο θέατρο όταν μας ξαναδοθεί η ευκαιρία ν ανέβουμε στη σκηνή. Καλές γιορτές! Καλά όνειρα! Με υγεία!

Αγαπητό μου ημερολόγιο πώς περνάμε  Χριστούγεννα  χωρίς θέατρο; Μπορούμε αναρωτιέμαι οι του Θεάτρου (πάντα κεφαλαίο Θ ) να ζήσουμε χωρίς αυτό; Δεν μπορούμε,  είναι σα να θες να μας πάρεις το οξυγόνο. Η επαφή με τον θεατή,  τα χρόνια πολλά από καρδιάς που λέει ο κόσμος στην είσοδο του κάθε θεάτρου, η βασιλόπιτα φτιαγμένη με αγάπη για όλους τους συντελεστές, που μαζευόμαστε όλοι μαζί πριν την παράσταση για να την κόψουμε και να ευχηθούμε. Πάντα οι καλύτερες θεατρικές μέρες ήταν ανήμερα που Ναι τα Θέατρα είναι ανοιχτά  και γιορτάζουμε εκεί. Ίσως το 2020 ήρθε για να μας δείξει την αξία όλων όσων είχαμε για δεδομένα. Εύχομαι να έχουμε υγεία,  υπομονή και να μην ξεχάσουμε ποτέ τα όμορφα δεδομένα μας ούτως ώστε το 2022 να γιορτάσουμε θεατρικά  και για το 2021 μέσα στις θεατρικές αίθουσες με αγκαλιές,  φιλιά , όνειρα και χαμόγελα όμορφα. Μέχρι τότε ευτυχώς υπάρχει το ίντερνετ και μπορούμε να βλέπουμε θεατρικές παραστάσεις γιατί δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς να παίρνουμε μυρωδιά  έστω κι έτσι από το Θέατρο 

 

Χριστούγεννα. Μια γιορτή οικογενειακή. Σε όλο τον κόσμο, ακόμα και σε χώρες που ο Χριστιανισμός είναι μια ξένη ίσως κι εξωτική θρησκεία,  οι οικογένειες μαζεύονται και ανταλλάσσουν δώρα, δηλώνοντας κάπως έτσι την αγάπη και το νοιάξιμο του ενός για τον άλλο. Δέκα χρόνια πριν, στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής, πέρασα τα Χριστούγεννα με μια νέα παρέα. Αυτή που έμελλε, εν άγνοια μου φυσικά, να μετατραπεί από συντροφιά σε οικογένεια. Από τότε, μέχρι και σήμερα, στο θέατρο πια ως επαγγελματίας ηθοποιός, η οικογένεια αυτή μεγαλώνει και κάθε χρόνο προσθέτει συνεχώς νέα μέλη. Μέχρι σήμερα. Φέτος δεν προστέθηκε κανένα νέο μέλος στην φαμίλια μας. Δυστυχώς. Για όλους μας. Και για εμένα. 

Τα Χριστούγεννα φέτος θα είναι χωρίς. Χωρίς βόλτες, χωρίς πολλούς φίλους, χωρίς υγεία, χωρίς θέατρο. Χωρίς οικογένεια. Ή τουλάχιστον χωρίς δεύτερη οικογένεια.Γιατί παρόλο που γκρίνιαζα τα τελευταία δέκα χρόνια επειδή δεν μπορούσα να φάω πολύ το μεσημέρι των Χριστουγέννων, ώστε να καταφέρω να παίξω στην παραδοσιακή πια παράσταση της 25ης Δεκεμβρίου, το βράδυ, όταν όλος ο θίασος μαζευόμασταν στα καμαρίνια και στα παρασκήνια, ένιωθα πάντα αυτή την θαλπωρή. Την ουσία της γιορτινής διάθεσης, που σχεδόν γίνεται μυσταγωγική. Και μεταφέρεται νοερά στο κοινό μέσω της παράστασης. Όποια και αν είναι αυτή. Είναι μια παράσταση μέσα στην γιορτή. Μια γιορτή μέσα στην γιορτή. Οικογενειακή.

Αλέξανδρος Βάθρης, ηθοποιός

@ η φωτογραφία είναι του Ανδρέα Σιμόπουλου 

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα σύντομο κομμάτι με θέμα :«Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο», το πρώτο πράγμα που ήρθε συνειρμικά στο μυαλό ήταν οι στίχοι του τραγουδιού ''Yellow Thlipsis'' ΄Το τραγούδι αυτό ακουγόταν στην επιθεώρηση του Ελεύθερου Θεάτρου με τίτλο ''Αναντάμ Παπαντάμ'' που παίχτηκε το καλοκαίρι του 1980, στο ΄Αλσος Παγκρατίου. Στην παράσταση το τραγουδούσε ο ένας και μοναδικός Λευτέρης Βογιατζής.

Τώρα που το θέατρο είναι σε παύση είναι ευκαιρία να σκεφτούμε τη μοναδικότητα του. Πόσο δεδομένο ήταν αυτό το καθημερινό συμβάν, το παράλληλο με την καθημερινότητα μας σύμπαν, το  ραντεβού με το κοινό στις 9:15,η συναναστροφή...Ξαφνικά τα δεδομένα αλλάζουν και προσωπικά δεν περνάω καλά, όχι μόνο γιατί είμαι μακριά από το θέατρο αλλά γιατί είμαι μακριά από τους ανθρώπους. Σκέφτομαι ότι την παρούσα στιγμή δεν έχει σημασία η εξαργύρωση της παρουσίας μου στη σκηνή αλλά τι μπορώ να κάνω για να εξαργυρώσω με όρους δημιουργικότητας την απουσία μου από αυτή...Εύχομαι να ξαναβρεθούμε στις κουΐντες, να αγκαλιαστούμε ξανά, να μπορέσω να αγγίξω και να φιλήσω τους αγαπημένους μου και να υποδεχτούμε το κοινό στις αίθουσες χωρίς μάσκα... Μόνο με την αλήθεια μας.

Άγγελος Μπούρας,  ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής θεάτρου Άλμα

Τα Χριστούγεννα όπως και κάθε γιορτή ειναι μια αφορμή. Για τον καθένα κάτι ξεχωριστό που σχεδόν πάντα ταυτίζεται με συναντήσεις και συναναστροφή. Κάτι σαν γιορτή είναι και οι συναντήσεις στους χώρους των θεάτρων. Υπάρχει μια ψυχική αφετηρία πολύ χαρακτηριστική που συνδέει αυτές τις συναντήσεις- τόσο για το κοινο όσο και για τους δημιουργούς νομίζω- με κάτι ελπιδοφόρο. Τα θέατρά, όπως και άλλοι χώροι συναναστροφής μένουν κλειστά για φέτος τα Χριστούγεννα. Προτείνω λοιπόν να τα επιθυμήσουμε. Ας ευχηθούμε του χρόνου τέτοια εποχή να μπορούμε να συναντηθούμε ανεμπόδιστα με ανθρώπους, έργα, ιδέες και με ορίζοντες ανοιχτούς.

Μαρία Ξανθοπουλίδου, σκηνοθέτης 

Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι ζωή άνευ θεάτρου είναι μια ζωή ελλιπής, πόσο μάλλον για έναν ηθοποιό, φέτος τα Χριστούγεννα προσπάθησα να γεμίσω τη ζωή μου με πράγματα που θα καλύψουν το υπαρξιακό μου κενό.Ως εκ τούτου βλέπω τους φίλους μου,βουτάω στην αγκαλιά της κοπέλας μου,μυρίζω τα κεφαλια των σκυλιών μου,τρώω μιλφειγ όταν βλέπω σειρές,παίζω μανατζερ στον υπολογιστή,ακούω γαμάτες μουσικές όταν πάω για γυρίσματα,και σφάζω δαίμονες νυχθημερόν στο playstation 5 όταν προσπαθώ να σώσω την ανθρωπότητα.Καλη χρόνια σε όλους.Να είμαστε υγιείς,δυνατοί και μαζί.Θα τα καταφέρουμε.

Στέλιος Δημόπουλους, ηθοποιός και frontman των disco bimbos

Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς αγκαλιές. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς βόλτες. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σχέδια για το μέλλον. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τα ανίψια μου και τη βαφτιστήρα μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τους γονείς, τον αδερφό μου και τους φίλους μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το ΜΠΙΠ. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς έμπνευση. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το Μίνου, το Πρου και το Πίτσι. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς ζεστό καφέ και pan cake στο Village. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς εκδρομή. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σινεμά. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για μελομακάρονα. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για τίποτα. Τα Χριστούγεννα της αναμονής και της ανθεκτικότητας. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς.

Χριστίνα Χριστοφή, ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρική συγγραφέας 

Αυτά είναι τα πρώτα χριστούγεννα χωρίς θέατρο. Ή καλύτερα τα πρώτα χριστούγεννα με κλειστά θέατρα. Γιατί το θέατρο δεν έφυγε στιγμή από τη σκέψη μας. Βρίσκεται στους συναδέλφους μας που περνάνε τόσο δύσκολα αυτές τις μέρες, στους θεατές μας που περιμένουν να ξαναταξιδέψουν με τις παραστάσεις μας, στους συνεργάτες μας που μπορεί να μην βρισκόμαστε πια αλλά συχνά μιλάμε, στους φίλους μας που αγωνιούν μαζί μας, στους μαθητές μας που βρίσκονται σε αναμονή για να ξεκινήσουνε μαθήματα, στα βιβλία που τόσους μήνες μας κρατάνε συντροφιά, στα σχέδια που αν και πάγωσαν περιμένουν πως και πως να πραγματοποιηθούν, στα όνειρα που στιγμή δεν σταμάτησαν για νέα έργα, νέα ανεβάσματα, νέες συνεργασίες. Τα τελευταία μάλιστα κανείς Κορονοιός, καμία καραντίνα, καμία απαγόρευση δεν μπορεί να τα σταματήσει. Αντίθετα γεννιούνται και μεγαλώνουν με την προσμονή. Θεριεύουν μέρα με τη μέρα. Και περιμένουν να βρουν το δρόμο τους για τη σκηνή. Είτε σε τρεις, είτε σε έξι, είτε σε εννιά μήνες... για όσο χρειαστεί... και μετά το θέατρο θα ανθίσει ξανά. Και μεις μαζί του!!

Δημήτρης Καρατζιάς, Σκηνοθέτης, ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής του Πολυχώρου Vault

@ η φωτογραφία είναι του Στέφανου Ταμβάκη

Φέτος το Θέατρο και οι Ηθοποιοί δεν θα γιορτάσουν τα Χριστούγεννα με τους «δικούς τους ανθρώπους». Δυστυχώς η «παράσταση» αναβάλλεται λόγω ασθένειας του πλανήτη… Η απειλητική σκιά του κορονοίου δεν μας επιτρέπει να ανταμώσουμε. Σας υποσχόμαστε ότι του χρόνου τέτοιες μέρες θα είμαστε και πάλι μαζί σας στο καθιερωμένο μας ραντεβού. Γιατί είστε πολλοί «εσείς» που παραδοσιακά μας προτιμάτε τέτοιες μέρες για την ψυχαγωγία σας. Σας εύχομαι… - δεν θα κλείσω με τις γνωστές ευχές. Σας χαιρετώ με την ατάκα της Σόνιας: «Θα ζήσουμε, θείε Βάνια». 

Δε με νοιάζει και πολύ που τα θέατρα είναι κλειστά. Αν άνοιγαν τα θέατρα και όλα τα άλλα έμεναν όσο απαράδεκτα είναι, τι νόημα θα είχε; Να ξεχαστούμε για λίγο; Τα θέατρα θα ανοίξουν, το θέμα δεν είναι αν θα ανοίξουν, αλλά πώς θα ανοίξουν, τι θα βγει από αυτό. Αυτή τη στιγμή θέατρο δεν υπάρχει, υπάρχει η μνήμη του, η μνήμη της συνύπαρξης. Τα live-streaming κλπ δεν είναι θέατρο, χωρίς να το δαιμονοποιούμε, το αντίθετο, αλλά είναι κάτι άλλο. Χριστούγεννα χωρίς θέατρο; Χριστούγεννα χωρίς Χριστούγεννα να λέμε. Όσο ο κόσμος μας χάνει καθημερινά τις μικρές μάχες με την κακία, την ευκολία, την κακογουστιά, την αδικία, την αναισθησία, την απληστία, το ψέμα, την εκμετάλλευση, το μίσος, να μας λείπουν τα φωτάκια. Ειδικά αυτά που αγοράζονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ επειδή τα περσινά "χάλασαν". Κι όταν ανοίξουν τα θέατρα, ας μην ξεχαστεί αυτή η ψευδεπίγραφη, επικίνδυνη, ανθυγιεινή μανία "υγείας", "κανονικότητας" και "ασφάλειας". Καλή χρονιά, υγεία, χαρά, κοντά, μαζί.

Χριστούγεννα χωρίς…χωρίς; Ούτε εγώ θυμάμαι από πότε…Ειδικά αυτές τις μέρες…

Ωρες  ώρες θυμώνω με τον εαυτό μου...μην γκρινιάζεις! Δεν συμβαίνει μόνο σε σένα! όλος ο κόσμος υποφέρει από αυτό το «κακό»! Θυμάσαι που παραπονιόσουν ,όταν σηκωνόσουν από το γιορτινό τραπέζι για να πας;

Ράτσα περίεργη οι καλλιτέχνες …ποτισμένη η ζωή τους από την τέχνη τους…

Ίσως είναι μια ευκαιρία αυτή η βίαιη παύση…Να  αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας  να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος…

Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, ηθοποιός

 Χρήστος Χριστόπουλος, ηθοποιός 

Το μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες βραβευμένο βιβλίο της Ornela Vorpsi, της εικαστικού-συγγραφέα που ζει στο Παρίσι, σκάβει τις προσωπικές της ιστορίες την εποχή της δικτατορίας του Χότζα στην Αλβανία. Είναι ένα μανιφέστο ενάντια στην πατριαρχική δομή της Αλβανίας, στην καταπίεση του ερωτισμού και της ελευθερίας ενός λαού, που διηγείται σκληρές ιστορίες και στιγμές ζωής ενίοτε με πολύ χιούμορ. Το βιβλίο προσεγγίζει την περίοδο του ‘70 εώς την μετανάστευση και την διάλυση των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλόκ, και αφηγείται την οδύσσεια γεμάτη συγκίνηση, πόνο και βία της συγγραφέως και εντέλει την λύτρωση(;) της όταν εγκαταλείπει την χώρα της.

Στο κέντρο του βιβλίου συναντάμε την Ορνέλα, η οποία διηγείται άλλοτε πικρά και άλλοτε με χιούμορ την πορεία προς την ενηλικίωση, ζεί με την μητέρα της στα Τίρανα, ο πατέρας στη φυλακή, το σχολείο, η προπαγάνδα, το Κόμμα πώς ελέγχει τις ζωές των ανθρώπων, τον στρατό και εντέλει την φυγή της στη Δύση όταν καταρρέει το Μπλόκ του Κομμουνισμού.Τρυφερό, ευαίσθητο και σκληρό το βιβλίο βασίζεται στη προσωπική ιστορία της συγγραφέως. Εικόνες πραγματικές μιας χώρας που ποτέ δεν πεθαίνει, μιας χώρας δίπλα μας που ελάχιστοι την γνωρίζουν, μιας χώρας που μέσα απο τις στάχτες της δικτατορίας του Ενβέρ Χότζα προσπαθεί να αναγεννηθεί. ‘Ενα βιβλίο που καταγγέλει την βία του καθεστώτος, την αλλοτρίωση και το παράδοξο της φύσης της γυναίκας σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ένας ύμνος προς την Ελευθερία, μια Αλίκη στη χώρα των Αετών όπως σημαίνει η Αλβανία.

Στην Αλβανία του Ενβέρ Χότζα μέσα από τις υπαρκτές βιωματικές εμπειρίες της συγγραφέως Ornela Vorpsi και των οικείων της διεισδύουμε στο σύμπαν της καταπίεσης, της ανέχειας, του συντηρητισμού γεμάτο από κομματικές ιδεοληψίες. Ένα καθαρά γυναικείο σύμπαν που αμύνεται, ονειρεύεται, θλίβεται και επιβιώνει σε καθεστώς τρόμου. Γυναίκες που ανοίγουν τα φτερά τους, λένε τα μυστικά τους και παλεύουν για να επιβιώσουν. Ένα Βαλκάνιο αφήγημα για την ταπείνωση της γυναίκας και την εξύψωση της σκληρότητας

Υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Ένκε Φεζολλάρι, την συγγραφέα υποδύεται η Αμαλία Αρσένη και τα οικεία καθώς και τα εφιαλτικά πρόσωπα γύρω της η Αθηνά Καραγιώτη και η Vefi Redhi. Ένα χρονικό ταξίδι σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις, παρά μαθαίνεις να ανασαίνεις, να κρύβεσαι,να συμφωνείς ακούσια, να μοιράζεσαι τον λιγοστό σου φαγητό, να σηκώνεις το κεφάλι περιμένοντας καλύτερες μέρες και, αν είσαι τυχερός να μπεις σε ένα αεροπλάνο να την αποχαιρετήσεις, και να γράψεις χρόνια μετά ένα μυθιστόρημα για το τι έζησες...

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Μαρία Σπυριδοπούλου

Διασκευή-Σκηνοθεσία: ΈνκεΦεζολλάρι

Πρωτότυπη Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Σύμβουλος δραματουργίας: Κάτια Σωτηρίου

Σκηνικός χώρος-Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Κουταλιανού

Φωτογραφίες: Γιώτα Εφραιμίδου

Παίζουν: Αμαλία Αρσένη, Vefi Redhi, Αθηνά Καραγιώτη

*Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πλέθρον

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Τετάρτη 11/11 στις 20:30

Παραστάσεις: από 11/11 έως 10/12 κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 20:30

Τιμές εισιτηρίων: 12€ ολόκληρο, 10€ φοιτητικό, 8€ μειωμένο

Διάρκεια παράστασης: 1ώρα & 20 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Απαραίτητη η χρήση μάσκας καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης

Θέατρο Σταθμός

Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)

τηλ. 21 0523 0267

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη

φωτογράφιση για το texnes-plus: Κοσμάς Ινιωτάκης 

Η Αμαλία Αρσένη δεν έζησε σε μια συνηθισμένη οικογένεια, οι γονείς της Γεράσιμος Αρσένης και Λούκα Κατσέλη, συζητούσαν στο σπίτι σοβαρά θέματα, όπως για το αν η χώρα θα πτωχεύσει ή ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Μικρή η Αμαλία, έκανε παρέα, κυρίως με μεγάλους. Δεν έμενε στο ίδιο σπίτι με τα ετεροθαλή αδέρφια της. Η ανάγκη της για παιχνίδι και η τεράστια φαντασία της, έφτιαχναν μαγικούς κόσμους. Κάπου εκεί ανακάλυψε το θέατρο, το οποίο έγινε για εκείνη το αδερφάκι, που της έλειπε. Σε ηλικία μόλις 8 ετών γράφει σε σχολική έκθεση ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει ηθοποιός. 

Τα γονίδια από τον παππού της Πέλο Κατσέλη, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει και τη γιαγιά της Αλέκα Κατσέλη, είχαν κάνει τη δουλειά τους από πολύ νωρίς. Η φλόγα φούντωσε όταν με την θεία της Κίττυ Αρσένη πήγαιναν συχνά σε παιδικές παραστάσεις. 

Η Αμαλία σπούδασε θέατρο και φιλολογία στο εξωτερικό, αλλά πάντα ήθελε να ζει και να δημιουργεί στη χώρα της. Μεγαλώνοντας βρίσκει το θέατρο που αγαπά και νιώθει ακόμα καλύτερα στη σκηνή. 

Η λογοτεχνία και η ιστορία είναι δύο άλλες μεγάλες αγάπες της. Τι καλύτερο λοιπόν από μια βόλτα στο Μοναστηράκι, όπου ανακαλύπτει κανείς σπάνια βιβλία και το φως του αττικού ουρανού, γίνεται ο καλύτερος σύμμαχος για τη φωτογράφιση αλλά και την κουβέντα που θα ακολουθήσει. 

«170τ.μ» λοιπόν για δεύτερη χρονιά σε νέα θεατρική στέγη. Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;

Μου αρέσει να κάνω πράγματα που μ’ αφορούν προσωπικά. Τα «170 τ.μ» προέκυψαν από μια γνωριμία μου με τον Γιωργή Τσουρή στο Εθνικό Θέατρο, όπου παίζαμε στην ίδια παράσταση.Στην συζήτηση πάνω του είπα ότι εγώ δεν είχα κάνει ποτέ ρεαλισμό και θα ήθελα πολύ να δουλέψω και με τον ίδιο και με τον Γιώργο Παλούμπη, σ’ ένα επίπεδο συγγραφικό και δραματουργικό.Κάναμε λοιπόν, κάποιες συναντήσεις και μοιραζόμασταν ιστορίες. Εκείνη την εποχή εγώ έχασα τον πατέρα μου κι ήθελα να μιλήσω για την απώλεια, όχι σαν κάτι juicy, αλλά σαν μια ουσιαστική λύτρωση.

Δεν είναι επώδυνο όμως να μιλάς γι’ αυτό κάθε βράδυ στη σκηνή;

Αυτό φοβόμουν, αλλά τελικά είναι μια λύτρωση. Θυμάμαι τις πρώτες φορές, όταν άκουγα την Βάλια Παπακωνσταντίνου, την αδερφή μου στο έργο να μου λέει: «ο μπαμπάς πέθανε» σκεφτόμουν ότι θα μου ήταν δύσκολο να το ακούω κάθε βράδυ. Τελικά, κατάφερα να φέρω την απώλεια σαν ένα υπόβαθρο, σαν κάτι που το έχω βιώσει, χωρίς όμως να το παίρνω προσωπικά σε κάθε παράσταση.

Επομένως, η ηρωίδα στα «170 τ.μ» δημιουργήθηκε πάνω σου...

Ναι, η Λίλλυ είναι ο άξονας του έργου. Δική μου ιδέα και συνεισφορά στο κείμενο ήταν η ιστορία να διαδραματίζεται στην επαρχεία.  Επειδή έχω μεγαλώσει στην Αθήνα έχω ένα απωθημένο με την επαρχία και σκέφτηκα πως εκεί η ιστορία θα είχε μεγαλύτερο δραματουργικό ενδιαφέρον. Στη συνέχεια δουλέψαμε όλοι μαζί κι ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του στην παράσταση. Ο Γιωργής,  ο οποίος έγραψε και το έργο, το μετατόπισε στη συνέχεια και από την ιστορία της απώλειας το τοποθέτησε στην ανάγκη μας να λέμε την αλήθεια.

Πόσο κόστος έχει αυτό;
Μεγάλο αλλά είμαι σε μια φάση της ζωής μου, όπου νομίζω ότι αξίζει να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.

Στη δουλειά σας, μπορείς να είσαι ειλικρινής, μ’ έναν σκηνοθέτη για παράδειγμα;
Δεν πιστεύω στην ιεραρχία στο θέατρο, πιστεύω στην ιεραρχία στην πρόβα. Όπως δηλαδή μπορεί ένας σκηνοθέτης να έρθει και να μου πει κάτι για την ερμηνεία μου, γεγονός, το οποίο έχει συμβεί αρκετές φορές. Θέλω και εγώ αντίστοιχα να λέω τη γνώμη μου. Μ’ ενδιαφέρει πολύ η επικοδομητική κριτική και η συνομιλία. Φυσικά, όλα αυτά έχοντας πάντα στο μυαλό μας τον κόπο του άλλου. Δεν είναι όμως κακό να πεις: «Εμένα κάτι μου έλειψε...». Προσωπικά εμένα μ’ έχει βοηθήσει και η επαφή μου με τα παιδιά. Γιατί όταν δουλεύεις με ευαίσθητες ψυχές, προσπαθείς να βρεις έναν τρόπο να κάνεις την κριτική σου χωρίς να τα πληγώσεις.


Να πούμε λοιπόν, ότι διδάσκεις και θέατρο στο Κολλέγιο Αθηνών. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Αυτό ήταν κάτι απρόοπτο. Πάντα πίστευα ότι θα μου άρεσε να διδάσκω θέατρο ή να μιλάω για θέατρο μ’ ανθρώπους που έχουν ήδη τις δικές τους βάσεις. Το να βάζω εγώ τις βάσεις, μου ήταν κάπως αδιάφορο. Τελικά, όμως είδα ότι είναι πολύ σημαντικό να δημιουργείς εσύ τις βάσεις, σ’ ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από θέατρο. Στόχος μου είναι να καταφέρω να τους εμφυσήσω την αγάπη για το θέατρο, ανεξάρτητα από το δρόμο που τελικά θα ακολουθήσουν στη ζωή τους. Γιατί η αγάπη για το θέατρο, είναι ουσιαστικά αγάπη για τη ζωή, τη κριτική σκέψη και την ψυχή του κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό και δεν μπορείς να μην είσαι καλλιεργημένος άνθρωπος και να πας να γίνεις ηθοποιός.

Εσύ, πάντως ήξερες από μικρή ηλικία, ότι θα ακολουθούσες αυτό το δρόμο. Τετάρτη δημοτικού το είχες γράψει σε μια έκθεση;

Ναι, το θυμάμαι σαν και τώρα! Δεν ξέρω αν αυτό ήταν επιρροή οικογενειακή ή αν ήταν κάτι καθαρά δικό μου. Σίγουρα, πάντως μπήκα στο θέατρο μέσα από την αγάπη μου για τη λογοτεχνία, την ιστορία και τη φαντασία. Είχα ανάγκη από μικρή να δραπετεύω και να φτιάχνω δικούς μου κόσμους. Έπαιζα με τις κούκλες μου και έφτιαχνα τρομερά σενάρια.


Και πρώτος ρόλος ήταν ένα αρνάκι στο νηπιαγωγείο;

(Γελάει) Ναι! Ακολούθησαν άλλες επιτυχίες, όπως μια νεράιδα, η μητέρα φύση, η Καλλιπάτειρα, η Μπουμπουλίνα κ.α Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, πάντως ήταν με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το 2011.

Έχεις σπουδάσει στο εξωτερικό. Δεν σκέφτηκες ποτέ να ζήσεις εκεί και να κυνηγήσεις το όνειρό σου;

Εγώ δεν ήθελα να σπουδάσω στο εξωτερικό. Αυτός ήταν ο μοναδικός όρος των γονιών μου για να κάνω θέατρο. Μου είπαν ότι μόνο εκεί θα με κρίνουν αντικειμενικά για το αν κάνω ή όχι γι’ αυτή τη δουλεία και είχαν δίκιο. Επίσης στο εξωτερικό είχα τη δυνατότητα να πάρω δύο πτυχία σε τέσσερα χρόνια, το πρώτο ήταν το θέατρο και το δεύτερο πάνω στη φιλολογία.
Ήθελα πάντα να γυρίσω και ειδικά στο πρώτο έτος, όσο σπούδαζα με κάλεσαν για οντισιόν κατάλαβα ότι ήθελα πραγματικά να γυρίσω πίσω.

Ο παππούς σου, Πέλος Κατσέλης, χαρακτήριζε την υποκριτική ως: «το υπέροχο ψέμα της σκηνής, ένα ψέμα που μεταλλάσσεται πιο αληθινό από το αληθινό». Για σένα τι είναι η υποκριτική;

Πιστεύω και εγώ σ’ αυτό το ψέμα, με την έννοια ότι μου αρέσει στις πρόβες όταν λέμε ότι «κάνουμε θέατρο χαλαρώστε λίγο». Οι απαρχές του θεάτρου έχουν να κάνουν με την αφήγηση, το παραμύθι, τη μαγεία και μ’ εμένα μου αρέσουν πολύ αυτά τα στοιχεία. Από εκεί και πέρα η ταύτιση έχει να κάνει με τη ζωή. Το πώς δημιουργείς όμως έναν κόσμο, έχει να κάνει καθαρά με το κομμάτι της φαντασίας. Επομένως, θα έλεγα ότι είναι ένα μείγμα που περιέχει και μαγεία και ζωή.

Θα μπορούσες να ζήσεις εκτός θεάτρου;

Ειλικρινά, όχι. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να το σκεφτώ αλλά νομίζω ότι όσο περνάνε τα χρόνια τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη μου να υπάρχω σ’ αυτόν τον χώρο. Ειδικά τώρα που καταλαβαίνω και τι μου αρέσει να κάνω. Έχω το μικρόβιο μέσα μου.

Τι σου αρέσει να κάνεις;

Μου αρέσει το θέατρο, που είναι κοντά στον μέσο θεατή. Δεν μου αρέσει να κάνω το κοινό να αισθάνεται ηλίθιο ή ότι δεν καταλαβαίνει. Μου αρέσει ένα θέατρο της ισοτιμίας και δημοκρατικό. Για να συμβεί αυτό πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν έργα, που να αφορούν τον κόσμο. Είμαι ρομαντική ως προς αυτό.

Μιας και αναφέρθηκες στο ρομαντισμό. Το πιο ρομαντικό πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου για έναν έρωτα ποιο είναι;

Νομίζω,το πιο ρομαντικό είναι η διάρκεια και η πίστη μου στον έρωτα και σ’ ένα συγκεκριμένο άνθρωπο.

Η ηρωίδα σου είναι έγκυος. Αυτό σε έβαλε στη διαδικασία να σκεφτείς τον εαυτό σου, ως μητέρα;

Σίγουρα, θα ήθελα παιδιά. Η οικογένεια για μένα είναι τα πάντα, ίσως είναι το μόνο που βάζω πάνω από το θέατρο. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον. Μ’ έβαλε σε μια διαδικασία και το κατάλαβα κυρίως, όταν στο φινάλε του έργου κάνει κάτι για να ταρακουνήσει τον σύντροφό της. Κάτι, που έχει σχέση με το μωρό. Αλλά δεν θα πω τι... 

Έχεις τρία ετεροθαλή αδέρφια. Δεν μεγαλώσατε όμως στο ίδιο σπίτι....

Με τον μικρότερο λίγο..

Σε δυσκόλεψε το γεγονός ότι ήσουν μοναχοπαίδι;

Ναι, γιατί αυτό φέρει μια μοναξιά. Γι’ αυτό νομίζω ότι ασχολήθηκα με το θέατρο για να διοχετεύσω όλη αυτή την όρεξη που είχα για παιχνίδι. Εμένα ήταν και ιδιαίτερη η παιδική μου ηλικία. Ήμουν συνέχεια με μεγάλους και τα πράγματα που συζητούσαμε στο σπίτι ήταν ιδιαίτερα σοβαρά. Ήταν θέματα του τύπου: θα πτωχεύσει η χώρα ή ποιος θα είναι πρωθυπουργός αύριο! Εκεί, βρήκα και το θέατρο σαν αδερφάκι μου, σαν μια διέξοδο.

Πάνω σ’ αυτό το θέμα, έχεις πει για τα παιδικά σου χρόνια, ότι στην αρχή είσαι παιδί υπουργών και σ’ έχουν βασίλισσα και μετά ξαφνικά αλλάζουν τελείως συμπεριφορά. Αυτό πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να το διαχειριστεί;

Είναι πολύ σκληρό και θέλει δουλειά για να το ξεπεράσει κάποιος. Μαθαίνεις όμως, από πολύ νωρίς, πόσο γρήγορα οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη και τη μια σου λένε ότι είναι εκεί και σε στηρίζουν και την άλλη στιγμή εξαφανίζονται. Είναι μια πλευρά της ζωής, την οποία κάποια στιγμή θα την γνωρίσεις. Οπότε από μια άποψη ήταν καλό, ήταν ένα μάθημα. Αυτό μου έδωσε και εμένα την ευκαιρία να καταλάβω ότι όπως έλεγε και ο Σεφέρης «οι άνθρωποι είναι μαλακοί σαν το χόρτο...»

Εσύ, είσαι σταθερή στις απόψεις σου;

Πολύ! Δεν είμαι παιδί της αλλαγής, δεν μου αρέσουν οι μεγάλες ανατροπές και αλλαγές και αυτό πιστεύω ότι πρέπει να δουλέψω περισσότερο γιατί η ζωή μας είναι μόνο απρόοπτα.

Υπάρχει κάποια συμβουλή του μπαμπά σου που κρατάς;

Ναι, μου είχε πει: «όσα δεν μπορείς να λύσεις εσύ, θα στα λύσει η ζωή». Πράγματι, η ζωή έρχεται και σου λύνει τα προβλήματα. Ήταν από τα τελευταία πράγματα που μου είπε.

Χαίρεσαι που πρόλαβε να σε απολαύσει στη σκηνή;

Μου έλεγε ότι ήταν πολύ περήφανος και το πιστεύω. Θα ήθελα όμως να με δει και στα επόμενα. Γιατί όταν ήμουν 26 χρονών, τη χρονιά που έφυγε, είχα κάνει πράγματα. Αισθάνομαι όμως ότι στη συνέχεια βρήκα αυτό που μ’ ενδιέφερε περισσότερο, επομένως ήμουν πιο πολύ εγώ. Κάθε φορά, σε κάθε παράσταση αναρωτιέμαι, αν θα του άρεσε. Το ίδιο σκέφτομαι και για τη θεία μου, την Κίττυ Αρσένη, που ήταν ουσιαστικά ο μέντοράς μου. Εκείνη με πήγαινε στις παιδικές παραστάσεις. Αυτοί οι δύο άνθρωποι μου δίνουν ακόμα δύναμη. Όταν κάτι δεν πάει καλά παρηγορώ τον εαυτό μου και λέω «είναι εκεί πάνω και θα σε βοηθήσουν».

Μετά τα «170 τ.μ» θα ακολουθήσει ένας μονόλογος. Πες μας δύο λόγια και γι’ αυτό.

Στη δεύτερη σεζόν, θα ανεβάσουμε ένα έργο, το οποίο ο Ένκε Φεζολλάρι, μου το είχε προτείνει από το 2012 αλλά δεν είχαμε βρει την κατάλληλη συγκυρία. Είναι ένα καθαρά πολιτικό κείμενο, οπότε είναι στα ενδιαφέροντά μου. Ο τίτλος του είναι «Η χώρα ποτέ δεν πεθαίνεις» και είναι μια Αλβανίδος συγγραφέα, της Ορνέλα Βόρψι και είναι ουσιαστικά σαν το αντίστοιχο «Ημερολογιο της Αννας Φρανκ» για την Αλβανία, την εποχή του Χότζα. Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο έργο στην Ελλάδα, για εκείνη την περίοδο και επειδή εμένα μ’ ενδιαφέρει πολύ και επιστημονικά, κάνω το διδακτορικό μου πάνω στις «Γυναίκες του μεσοπολέμου». Αγαπώ πολύ και τα Βαλκάνια και μ’ ενδιαφέρει πολύ και η μελέτη που έχω να κάνω πάνω σ’ αυτό το κείμενο.

 

Διαβάστε επίσης: 

Γιωργής Τσουρής: « Με Τον Βαγγέλη Ρωμνιό, Χρησιμοποιούσαμε Το Δέσιμο Για Να Παράγουμε Και Την Παραγωγή Για Να Δεθούμε Ακόμα Πιο Πολύ»

Είδα Τα «170 Τετραγωνικά», Σε Σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη

Η εταιρεία θεάτρου Ma non troppo και ο Γιώργος Παλούμπης, μετά από δύο άκρως επιτυχημένες δουλειές ( «Τα Λουλούδια στην Κυρία» και «Χαρτοπόλεμος»), συνεργάζονται εκ νέου, σε ένα καινούριο νεοελληνικό κείμενο και μια παράσταση συγκρούσεων και κωμικοτραγικών ανατροπών.

Το έργο «170 τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή, με άξονα το εδώ και το τώρα της Ελλάδας, ξεδιπλώνει μια ιστορία με πολύ αγωνία, χιούμορ και σκληρό ρεαλισμό, που καταλύει επί σκοπού τις διακριτές γραμμές ανάμεσα σε δράμα και κωμωδία. Μια τραγωδία «για όλη την οικογένεια», με πρόσωπα της διπλανής μας πόρτας και καταστάσεις ακραίες και συνάμα αναγνωρίσιμες. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο σπεσιαλίστας του νεοελληνικού ρεαλισμού Γιώργος Παλούμπης. Τα πρόσωπα υποδύονται οι ηθοποιοί: Αμαλία Αρσένη, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Άννα Πατητή και ο Γιωργής Τσουρής.

Το έργο θα παρουσιαστεί στο Από Μηχανής Θέατρο, την άνοιξη του 2019, από 15 Μαρτίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο, για 12 μόλις παραστάσεις.

Λίγα λόγια για το έργο:
Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, ο θάνατος του πατέρα, ξαναφέρνει κάτω από την ίδια στέγη δύο αδερφές που έμεναν μακριά. Σκληρές αντιθέσεις και διαφωνίες, δημιουργούν μια έκρυθμη κατάσταση ανάμεσα στη μικρή εγκυμονούσα αδερφή, τον σύντροφό της και τη μεγάλη αδερφή, η οποία επιστρέφει στο σπίτι μετά από πολυετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει. Μια απογευματινή επίσκεψη - βόμβα, θα φέρει αντιμέτωπους όλους τους αντιήρωές μας με το παρελθόν, το παρόν και κυρίως το μέλλον τους, και θα εκτροχιάσει με κωμικό και απρόσμενο τρόπο την ήδη ασταθή πορεία τους. Κρυμμένα μυστικά, απανωτές ανατροπές και εκκωφαντικές αποκαλύψεις συνθέτουν έναν οικογενειακό συναισθηματικό ντέρμπυ κορυφής, σε ένα «ρινγκ»

170 τετραγωνικών μέτρων. Πόσα νομίζεις ότι ξέρεις για τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους; Ποιος θα μείνει όρθιος στο τέλος; Το αίμα νερό δε γίνεται, αλλά όταν το αίμα βράζει…

Συντελεστές:
Συγγραφέας: Γιωργής Τσουρής
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παλούμπης – Βάλια Παπακωνσταντίνου
Μουσική – Video εγκατάσταση: Γιωργής Τσουρής
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Μαρδίκη – Έλλη Παπαδάκη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτης: Γιωργής Τσουρής
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Άρτεμις Βαλτάτζη
Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου – Γεωργία Παναγοπούλου
Βοηθός παραγωγής: Θεοδώρα Πατητή
Οργάνωση Παραγωγής: MA NON TROPPO*

Ηθοποιοί:
Αμαλία Αρσένη
Βάλια Παπακωνσταντίνου
Αντώνης Τσιοτσιόπουλος
Άννα Πατητή
Γιωργής Τσουρής

Παραστάσεις:
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, 15/3 μέχρι 20/4
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Τιμές εισιτηρίων:
13 ευρώ κανονικό
10 ευρώ φοιτητικό, άνω των 65, και ΑΜΕΑ
5 ευρώ ατέλεια

Προπώληση εισιτηρίων:
Online: TICKET365
Και στο ταμείο του θεάτρου τηλ. 210 523 2097

Από Mηχανής Θέατρο, Πάνω Σκηνή
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, Αθήνα
Τηλ.: 210 523 2097

* Η Εταιρία Θεάτρου MA NON TROPPO ιδρύθηκε το 2012 από τον Γιωργή Τσουρή και τη Βάλια Παπακωνσταντίνου και δραστηριοποιείται θεατρικά στην Αθήνα. Δίνοντας βάση στο νεοελληνικό κείμενο, αναζητεί τρόπους να μιλήσει μέσα από το σήμερα για ζητήματα διαχρονικά, κρίσιμα για τον άνθρωπο σαν άτομο αλλά και για την Ελλάδα σαν συλλογικό υποκείμενο. Το 2014 παρουσίασε στο Από Μηχανής Θέατρο την παράσταση «Τα Λουλούδια στην κυρία» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, ενώ το 2017 με τον ίδιο σκηνοθέτη, σημείωσε τεράστια επιτυχία με την παράσταση «Χαρτοπόλεμος», αρχικά στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης και μετέπειτα στο Θέατρο Γκλόρια Μικρό για δύο σαιζόν. Το καλοκαίρι του ’17 παρουσίασε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών την παράσταση « Ο Αλαβροστοισειώτης» σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου.