Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ένα μικρό κλειστοφοβικό σύμπαν με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι πλουσίων αστών που ζουν μαζί με την υπηρέτρια τους από την επαρχία και τον ιδιωτικό τους φρουρό παρακολουθούμε στο νέο θεατρικό έργο του βραβευμένου συγγραφέα, Γιάννη Τσίρου («Αόρατη Όλγα», «Άγριος Σπόρος», «Αξύριστα πηγούνια» κ.λ.π)

Όλη η πλοκή λαμβάνει χώρα στον κήπο της οικογένειας και πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι της πισίνας, μιας πισίνας που κανείς ποτέ δεν κολυμπά. Ενός σημείου, όπου διαδραματίστηκε το μεγαλύτερο δράμα της οικογένειας. Μέρος αμαρτωλό κατά τον μουσουλμάνο κηπουρό του σπιτιού, γιατί σπαταλά άδικα το νερό.

Ο τίτλος του έργου είναι, όπως συνήθως στα έργα του συγγραφέα, αλληγορικός.  Η φράση «Ημέρα Κυρίου»  υπάρχει  δεκαεννέα φορές στην Παλαιά Διαθήκη και τέσσερις φορές στην Καινή Διαθήκη.

Τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στην ημέρα του Κυρίου μεταφέρουν συχνά μια αίσθηση εγγύτητας και προσδοκίας: «Επειδή, κοντά είναι η ημέρα, ναι, η ημέρα τού Κυρίου είναι κοντά …» (Ιεζεκιήλ 30:3). Αυτή την προσδοκία έχει και ο θεατής ή αναγνώστης του έργου. Από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο για το τι μέλλει γενέσθαι.

Αφορμή για όλα είναι ένα βανδαλισμός με πέτρα που δέχεται το σπίτι ένα βράδυ, μ’ αποτέλεσμα να σπάσει το βιτρό της σοφίτας, όπου κοιμάται η κυρία. Ακόμη και η ίδια η πέτρα στο έργο βρίθει συμβολισμών «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» είναι μία από τις γνωστότερες φράσεις της Αγίας που βρίσκεται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο.

Πράγματι και οι τέσσερις ήρωες του Τσίρου, όπως και οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν την ηθική τελειότητα για να καταδικάσουν κάποιον συνάνθρωπό τους.  

Το εύρημα του συγγραφέα να δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στον μουσουλμάνο κηπουρό –απών από τη σκηνή αλλά έντονα παρόν στη δράση- που καθημερινά προσεύχεται στον κήπο των αλλόθρησκων λειτουργεί εξαιρετικά.

Είναι εκείνος που θα πέσει από τα χέρια του φύλακα στα αγκάθια από τις κομμένες τριανταφυλλιές, σαν άλλος Ιησούς με το αγκάθινο στεφάνι. Υποφέροντας τη ρατσιστική συμπεριφορά σ' αντίθεση με τον κύριο του σπιτιού που θα χρειαστεί φροντίδα όταν πατήσει δύο μόνο αγκαθάκια. 

 Ο συγγραφέας εγκαθιδρύοντας  δραματουργικά δίπολα βασισμένα στις κοινωνικές και ταξικές διαφορές όπως: οι πλούσιοι κύριοι- οι φτωχοί υπάλληλοι, η νιότη- η μέση ηλικία, η σωματική ρώμη- η αδυναμία, η πίστη- η απιστία, ο φθόνος- η ανωτερότητα, το φανταστικό- το πραγματικό, το «είναι» και το «φαίνεσθαι»,καταφέρνει να αποσπάσει ενδιαφέρουσες διασταυρώσεις αξιοποιώντας παράλληλα κώδικες του πολιτικού- ψυχολογικού θρίλερ.  

Δημιουργώντας ένα κοινωνικό δράμα από το οποίο δεν απουσιάζει το χιούμορ αλλά και οι ποιητικές νότες που το απεγκλωβίζουν από τον καθαρό ρεαλισμό. Ένα έργο μοντέρνου ρεαλισμού, με επιρροές τόσο από τον  «αντι-ρεαλισμό» του μεταμοντέρνου Μπρεχτ, όσο και από τις παύσεις και το στείρο αστικό περιβάλλον του Πίντερ. Το ζευγάρι εδώ μου θύμισε έντονα τους πρωταγωνιστές από τον πιντερικό «Ανεπαίσθητο Πόνο», τον 'Εντουαρντ και τη Φλώρα στον ανθισμένο κήπο τους, τη μεγαλύτερη μέρα του καλοκαιριού.  

 Ο Μάνος Καρατζογιάννης κατάφερε με τη σκηνοθεσία του να αναδείξει το έργο του Τσίρου και να ζωντανέψει οικείους χαρακτήρες που τοποθετούν σε πρώτο πλάνο τις υπαρξιακές τους αγωνίες.  

Το οξύ κριτικό πνεύμα του συγγραφέα είναι συνεχώς παρόν στη σκηνή και με τη διεισδυτική οπτική του σκηνοθέτη και τις ερμηνείες των ηθοποιών αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο και η παράσταση καταφέρνει ένα από τα σπουδαιότερα που μπορεί να πετύχει το θέατρο: να προβληματίσει τον θεατή.  

Hmera Kiriou a Spyros Perdiou 1024x1024

Επιτυχία του συγκεκριμένου ανεβάσματος είναι και η επιλογή των ηθοποιών.  

Ο Μάξιμος Μουμούρης στο ρόλο του κυρίου Ματθαίου, δεν μαθαίνουμε ποτέ το μικρό του όνομα σε αντίθεση με της συζύγου του, βρίσκει μια περσόνα που του ταιριάζει γάντι, ίσως και λόγω φιζίκ.  
Η Φαίη Ξυλά ως Ιουλία  καταφέρνει να αποφύγει τον σκόπελο της υπερβολής σε ένα ρόλο που δίνει πολλά τέτοια πατήματα  και φωτίζει μοναδικά την πάλη της ηρωίδας της να ξεφύγει από ασφυκτικό παρόν της μέσα από την άρνησή της να αποδεχθεί την πραγματικότητα. Έχει κάτι εσωτερικό η ερμηνεία της που συγκινεί.  

Hmera Kiriou 5a Spyros Perdiou

 
Ο Βασίλης Αθανασόπουλος έχει χτίσει μια απρόσωπη και «ουδέτερη» μορφή που εξυπηρετεί πολλά από τα δίπολα του έργου. Χωρίς, όμως να πείθει απόλυτα για την ξενοφοβία και τον ρατσισμό που χαρακτηρίζει τον ήρωά του.  

Hmera Kiriou 7a Spyros Perdiou

 
Ερμηνευτικά ξεχωρίζει η Αναστασία Παντούση που φέρει σ’ όλο της το σώμα την ενοχή της ηρωίδας της αλλά και τον τεράστιο θυμό για μια ζωή που δεν διάλεξε. Στο πρόσωπό της ταυτίζονται οι περισσότεροι νέοι σήμερα που νιώθουν θύματα ενός καπιταλιστικού συστήματος που μπορεί να σε ρημάξει με περισσή ευκολία.
Μοναδική ένσταση, που ίσως βέβαια οφείλεται και στο γεγονός ότι παρακολούθησα την πρεμιέρα της παράστασης, είναι η ασυνέπεια στον απόλυτο ρεαλισμό σε κάποιες σκηνές. Για παράδειγμα όταν ο φύλακας αλείφει με λάδι την κυρία του και εκείνη φοράει το μισό μπουρνούζι ή όταν τρώει το μισό από το μισό σάντουιτς που του δίνει η υπηρέτρια ή όταν η τελευταία κάθεται στην ξαπλώστρα σε μια πολύ έντονη στιγμή του έργου. Λεπτομέρειες που νομίζω ότι εύκολα θα διορθωθούν με τη ροή των παραστάσεων.  
Εξαιρετική δουλειά έχει κάνει και ο Γιώργος Πούλιος με την ατμοσφαιρική μουσική του που αξιοποιείται μοναδικά από τη σκηνοθεσία για τις εναλλαγές των σκηνών μ’ έναν έξυπνο τρόπο που διευκολύνει τη δράση, χαρίζοντας μια εσανς θρίλερ και δίνοντας έμφαση στο σασπένς.
Ικανοποιητικό το σκηνικό της Τέτας Τσαβδαρίδου, αν και λείπουν κάποιες επιπλέον πινελιές που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Φωτίζεται, όμως,  μοναδικά από τον Άγγελο Παπαδόπουλο και ιδιαίτερα ο χώρος της πισίνας. Πολύ καλή και η δουλειά της Βασιλικής Σύρμα στα κουστούμια.  
Συνολικά, έχουμε ακόμη σπουδαίο έργο του Γιάννη Τσίρου που ευτυχεί στο πρώτο του ανέβασμα και σίγουρα καταφέρνει να αγγίξει τον θεατή. 

 

 

Τότε ήταν αλλιώς
Τα πίστευαν τούτα όλα.

Ένα κουκλόσπιτο. Δέκα γυναίκες. Ένας χορός κέρινων ομοιωμάτων. Ή αμαζόνων σε εγρήγορση. Όλες νεαρές. Όλες αλαβάστρινες. Όλες κούκλες. Κι όλες τους είναι μητέρες. Κόρες. Σύζυγοι. Αδελφές. Φίλες. Ερωμένες. Ξένες. Μαριονέτες κι επαναστάτριες. Σε ένα ταμπλό βιβάν γυναικείας χειραφέτησης. Μια στρατιά υπεραιωνόβιες Νόρες βγαίνουν από το κεχριμπάρι τους, εξερευνούν η μία την άλλη κι όλες μαζί χειραγωγούνται από τον δημιουργό τους.

Ακριβώς 140 χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση του Κουκλόσπιτου του Χένρικ Ίψεν, το έργο που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα των κοινωνικών δεδομένων αιώνων, για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, αναθεωρείται από την ίδια την ηρωίδα του. Και τα πολλαπλά καθρεφτίσματά της, στη γυναίκα του 21ου αιώνα. Και μετατρέπεται σε συγκρουσιακό συλλογικό αφήγημα –αφορμή για την προσωπική ρωγμή κάθε Κούκλας. Κι η Νόρα πέθανε. Κι η Νόρα δεν υπήρξε ποτέ. Και ζήτω η Νόρα.

Με ένα ensemble γυναικών να συνθέτουν –ως χορός που μεταλλάσσεται- όλους τους ήρωες του έργου, συνομιλώντας ταυτόχρονα –σαν σε παράβαση- με έργα ορόσημα που σμίλεψαν ηρωίδες εμβληματικές. Κάθε Νόρα αυτού του μουσείου κέρινων ομοιωμάτων κουβαλά τριπλή ταυτότητα. Μια φανερή, μια κρυφή και μία που δεν έχει ανακαλύψει ακόμα. Σε έναν οίστρο του συλλογικού ασυνείδητου της σύγχρονης γυναίκας. Με το κορμί μιας νεαρής χορεύτριας και τη φωνή μιας νεαρής σοπράνο ν’ αντανακλούν όσα μένουν από ένα κουκλόσπιτο σε ένα παιδί.

Ο Νικόλας Ανδρουλάκης, στα πλαίσια συνεργασίας της νέας καλλιτεχνικής συμμορίας Ντουέντε, μεταγράφει το έργο και σκηνοθετεί μία παράσταση συνόλου, απ’ άκρη σ’ άκρη στο εμβληματικό Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Για πρώτη φορά. Σε μια κυβιστική αποτύπωση της πραγματικότητας. Ως είναι.

koukles texnesplus2

Συντελεστές
Δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία: Νικόλας Ανδρουλάκης

Σύμβουλος δραματουργίας: Aλκίνοος Δωρής

Κοστούμια: Ελένη Καββάδα

Σκηνικά: Δημήτρης Κωνσταντάρας

Φωτισμοί - βίντεο: Αντώνης Κουνέλλας

Χορογράφος: Έμιλυ Νικόλα

Μουσική επιμέλεια: Νόρα Χέλμερ

Ερμηνεύει η σοπράνο Ζαϊρα Νικολακοπούλου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Εύη Δόβελου, Γιάννης Αξιώτης

Φωτογραφίες: Ελπίδα Ρώτα

Παίζουν: Ιώβη Φραγκάτου, Έλενα Μεγγρέλη, Αντιγόνη Σταυροπούλου, Αγγέλικα Σταυροπούλου, Αναστασία Παντούση, Ναταλία Δήμου, Εύη Δόβελου, Έμιλυ Νικόλα, Ζαϊρα Νικολακοπούλου

και η Κατερίνα Μισιχρόνη, σε έναν ρόλο έκπληξη

Παραγωγή: Ντουέντε·

ληροφορίες

Παραστάσεις: Από 21/01 έως 12/02

Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα - Τρίτη στις 21:00

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 15 ευρώ, μειωμένο 12 ευρώ

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/dimotiko-theatro-peiraia-foyer/koukles/
Διάρκεια παράστασης: 110’

Facebook Page: Ντουέντε

koukles texnesplus4

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία