Έξι φορές: Η Όλια Λαζαρίδου ερμηνεύει έξι διαφορετικούς ρόλους σε μια παράσταση - αναφορά στην μαγεία και στην τέχνη του θεάτρου. Η σκηνοθεσία και οι φωτισμοί είναι του Γιώργου Νανούρη και η αρχική πηγή έμπνευσης είναι τα θρυλικά «Έξι μονόπρακτα» που είχε ανεβάσει η Έλλη Λαμπέτη το 1978 - στα οποία η πρωτοεμφανιζόμενη τότε Όλια Λαζαρίδου έπαιζε έναν βουβό ρόλο.

Σε αυτή την διαφορετική σκηνική εκδοχή περιλαμβάνονται κείμενα των Αύγουστου Στρίντμπεργκ, Αντόν Τσέχοφ και Ζαν Κοκτώ που μετέφρασε ο Στέλιος Βαφέας, του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά καθώς και μικρές ιστορίες του θεάτρου. Τη μουσική της έναρξης και του φινάλε έγραψε ο Κωνσταντίνος Βήτα.

Τα κείμενα:
Μικρό απόσπασμα από τον «Άμλετ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (μτφ.: Γιώργος Χειμωνάς)
«Ανθρώπινη φωνή» του Ζαν Κοκτώ (Jean Cocteau : La Voix humaine)
«Η ψεύτρα» του Ζαν Κοκτώ (Jean Cocteau : Le Menteur)
«Η πιο δυνατή» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ
«Όλια, μια ψυχούλα» του Αντόν Τσέχοφ
«Οι κορύνες» της Όλιας Λαζαρίδου
«Πάει, την έχασα» / «Το πανηγύρι» του Ζαν Κοκτώ (Jean Cocteau : Je l’ai perdue)

«Έξι φορές»
Κείμενα| Αύγουστου Στρίντμπεργκ, Αντόν Τσέχοφ Ζαν Κοκτώ, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
Σκηνοθεσία – Φωτισμοί | Γιώργος Νανούρης
Ηθοποιός | Όλια Λαζαρίδου
Μετάφραση | Στέλιος Βαφέας
Κοστούμια | Ιωάννα Τσάμη
Σκηνικά | Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Μουσική | Κωνσταντίνος Βήτα
Φωτογραφίες | Χριστίνα Γεωργιάδου

INfo
Από 29 Νοεμβρίου
Δευτέρα-Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια 60 λεπτά
Προπώληση: viva.gr
ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΥΟΝΙΣ
ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42, ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ. 210 8828100

Η θεατρική παράσταση «Έξι φορές» είναι μια παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Πρώτη παρουσίαση:  22 Οκτωβρίου 2020 στο Megaron Underground

O Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, που έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο στη Σκηνή - Νίκος Κούρκουλος και ξεπέρασε τις 8.000 διαδικτυακές θεάσεις, επαναλαμβάνεται στη σκηνή του Θεάτρου Αλκυονίς. Το έργο θα παρουσιαστεί όπως ακριβώς φτιάχτηκε, με τους περιορισμούς του COVID_19, όπου οι ηθοποιοί δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο.

Οι εξαιρετικοί Λένα Παπαληγούρα, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Αναστάσης Ροϊλός ζωντανεύουν τους ήρωες ενός από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.

Ο Γυάλινος Κόσμος –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944. Πρόκειται για έργο ποιητικής πνοής και βαθιάς ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου ο κόσμος της σκληρής πραγματικότητας συμπλέκεται με την εύθραυστη ομορφιά της φαντασίας και του ονείρου. Το έργο είναι μια ανάμνηση.

Ο Τομ θυμάται στιγμές της οικογενειακής του ζωής. Η πληκτική δουλειά του σε μια αποθήκη υποδηματοποιίας, έχει συνθλίψει τα όνειρά του.

Η Λόρα, η αδερφή του, αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από γυάλινα ζωάκια.

Η Αμάντα, η μητέρα τους, ελπίζει πως τα παιδιά της θα ζήσουν όπως η ίδια δεν κατάφερε ποτέ.

Ο Τζίμ, ένας επισκέπτης στον οποίο στηρίζουν όλες τις ελπίδες τους, θα τους απογοητεύσει.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

«Δυο χρόνια σχεδόν τώρα, η ζωή μας έδειξε πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν όλα.

Να ραγίσουν, ακόμα και να σπάσουν - σαν να είναι φτιαγμένα από γυαλί.

Πώς ανεβάζεις λοιπόν αυτό το τεράστιο έργο μέσα στη δίνη των γεγονότων που μαστίζουν όλο τον πλανήτη; 

Πώς φτιάχνεις μια παράσταση φορώντας μάσκες στην πρόβα, και σε ενάμιση μέτρο απόσταση;

Πώς φτιάχνεις μια σκηνή φιλιού στην οποία δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν κοντά οι ηθοποιοί;

Πώς κάνεις το αντίστοιχο με μια σκηνή χορού;

Οι ήρωες του έργου όμως, αυτό δεν προσπαθούν και εκείνοι; Να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον· κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να έρθουν απεγνωσμένα κοντά. Μήπως τελικά η ίδια δυσκολία της συνθήκης είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στα τόσα ερωτήματα; Μήπως ο καθένας μας δεν ζει πια κλεισμένος στον δικό του «γυάλινο» κόσμο, όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας; Είμαι σίγουρος ότι κάθε θεατής θα βρει έστω μια στιγμή του έργου, που θα του θυμίσει μια στιγμή της δικής του ζωής.»

Tαυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: DeuxHommes
Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου
Φωτογραφίες: Μαριλένα Βαϊνανίδου
Διανομή (αλφαβητικά)
Άννα Μάσχα: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ
Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ
Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ
Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ
Διάρκεια παράστασης 120
Προπώληση: viva.gr

ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΥΟΝΙΣ – ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42 ΑΘΗΝΑ
210 8828100

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΤETAΡTH 19.30    ΛΑΙΚΗ 18, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΠΕΜΠΤΗ 21.00   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ   21.00   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΣΑΒΒΑΤΟ 18.00 ΚΑΙ 21.00    20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΚΥΡΙΑΚΗ 19.30   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15

O Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, που έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο στη Σκηνή - Νίκος Κούρκουλος και ξεπέρασε τις 8.000 διαδικτυακές θεάσεις, επαναλαμβάνεται στη σκηνή του Θεάτρου Αλκυονίς. Το έργο θα παρουσιαστεί όπως ακριβώς φτιάχτηκε, με τους περιορισμούς του COVID_19, όπου οι ηθοποιοί δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο.

Οι εξαιρετικοί Λένα Παπαληγούρα, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Αναστάσης Ροϊλός ζωντανεύουν τους ήρωες ενός από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.

Ο Γυάλινος Κόσμος –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944. Πρόκειται για έργο ποιητικής πνοής και βαθιάς ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου ο κόσμος της σκληρής πραγματικότητας συμπλέκεται με την εύθραυστη ομορφιά της φαντασίας και του ονείρου. Το έργο είναι μια ανάμνηση.

Ο Τομ θυμάται στιγμές της οικογενειακής του ζωής. Η πληκτική δουλειά του σε μια αποθήκη υποδηματοποιίας, έχει συνθλίψει τα όνειρά του.

Η Λόρα, η αδερφή του, αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από γυάλινα ζωάκια.

Η Αμάντα, η μητέρα τους, ελπίζει πως τα παιδιά της θα ζήσουν όπως η ίδια δεν κατάφερε ποτέ.

Ο Τζίμ, ένας επισκέπτης στον οποίο στηρίζουν όλες τις ελπίδες τους, θα τους απογοητεύσει.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

«Δυο χρόνια σχεδόν τώρα, η ζωή μας έδειξε πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν όλα.

Να ραγίσουν, ακόμα και να σπάσουν - σαν να είναι φτιαγμένα από γυαλί.

Πώς ανεβάζεις λοιπόν αυτό το τεράστιο έργο μέσα στη δίνη των γεγονότων που μαστίζουν όλο τον πλανήτη; 

Πώς φτιάχνεις μια παράσταση φορώντας μάσκες στην πρόβα, και σε ενάμιση μέτρο απόσταση;

Πώς φτιάχνεις μια σκηνή φιλιού στην οποία δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν κοντά οι ηθοποιοί;

Πώς κάνεις το αντίστοιχο με μια σκηνή χορού;

Οι ήρωες του έργου όμως, αυτό δεν προσπαθούν και εκείνοι; Να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον· κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να έρθουν απεγνωσμένα κοντά. Μήπως τελικά η ίδια δυσκολία της συνθήκης είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στα τόσα ερωτήματα; Μήπως ο καθένας μας δεν ζει πια κλεισμένος στον δικό του «γυάλινο» κόσμο, όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας; Είμαι σίγουρος ότι κάθε θεατής θα βρει έστω μια στιγμή του έργου, που θα του θυμίσει μια στιγμή της δικής του ζωής.»

Tαυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: DeuxHommes
Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου
Φωτογραφίες: ΜαριλέναΒαϊνανίδου
Διανομή (αλφαβητικά)
Άννα Μάσχα: η μητέρα ΑμάνταΟυίνγκφιλντ
Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος ΤομΟυίνγκφιλντ
Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, ΛώραΟυίνγκφιλντ
Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, ΤζιμΟκόνορ
Διάρκεια παράστασης 120
Προπώληση: viva.gr

ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΥΟΝΙΣ – ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42 ΑΘΗΝΑ
210 8828100

Το Θέατρο θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος  

Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο

Πιστοποιητικού εμβολιασμού ή Πιστοποιητικού νόσησης (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν. Απαιτείται αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο προκειμένου να διενεργείται έλεγχος ταυτοπροσωπίας .  

Τα ανωτέρω πιστοποιητικά επιδεικνύονται είτε σε έγχαρτη μορφή είτε ηλεκτρονικά μέσω κινητής συσκευής του θεατή.  

Οι ανήλικοι από τεσσάρων 4 έως 11 ετών, δύνανται να προσκομίζουν, (self-test) τελευταίου εικοσιτετράωρου.

ΧΡΗΣΗ ΜΑΣΚΑΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ 

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΤETAΡTH 19.30    ΛΑΙΚΗ 18, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΠΕΜΠΤΗ 21.00   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ   21.00   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΣΑΒΒΑΤΟ 18.00 ΚΑΙ 21.00    20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΚΥΡΙΑΚΗ 19.30   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Την «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη που διδάχθηκε, πιθανότατα, μεταξύ 414-412 π.Χ. (δεν είναι επιβεβαιωμένη η χρονολογία), επέλεξε για την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα στο αργολικό θέατρο ο ταλαντούχος Γιώργος Νανούρης.   

Το έργο είναι προγενέστερο της  «Ιφιγένειας η εν Αυλίδι» που παίχτηκε μετά τον θάνατο του Ευριπίδη, παρόλο που προηγείται σαν μύθος. Η «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» είναι ένα από τα πιο τεχνικά έργα του Ευριπίδη με πάρα πολλές πληροφορίες για όλες τις δυστυχίες της γενιάς των Ατρειδών, ενώ έχει χαρακτηριστεί από τους μελετητές  μελόδραμα, τραγι-κωμωδία ακόμα και  θρίλερ με αστυνομική πλοκή. Σκέψεις που με την πρώτη κιόλας ανάγνωση διαφαίνονται.   

Άξιο μνείας είναι το γεγονός πως από το έργο απουσιάζει η τραγική κορύφωση, δεδομένου πως δεν υπάρχει κάποιος ήρωας που να φτάνει σε ακραία τραγική στιγμή.  

Εδώ είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου τη διαφορά του «δραματικού»  και του «τραγικού»: μια διαφορά, όχι μόνο, ποιότητας  και έντασης συναισθήματος  αλλά κυρίως διαφορά κατηγορίας και φύσης. Το τραγικό μας οδηγεί σ’ άλλη θεώρηση των πραγμάτων, το δραματικό μας οδηγεί στη συμπόνια ή έστω στη συμπάθεια. Το τραγικό αφορά θεμελιώδη υπαρξιακά συμβάντα, ενώ αντίθετα το δραματικό αφορά πάντα το συναίσθημα της λύπης.   

Ένας επιπλέον σκόπελος, γενικότερα στα έργα Ευριπίδη, συναντάται στα χορικά, τα οποία σε αντίθεση με αυτά του Αισχύλου και του Σοφοκλή, δεν συνάδουν με την εξέλιξη του έργου αλλά εμπνέονται γενικότερα  από τους ήρωες και  βρίθουν λυρισμού.  Παράλληλα, σε αρκετά σημεία των διαλόγων το τραγικό εμπλέκεται με το κωμικό στοιχείο που φλερτάρει έντονα με την ειρωνεία.   

Αν στη συζήτηση εμπλέξουμε και τη φιλοσοφική σκέψη του πιο βαθυστόχαστου τραγικού ποιητή, όπως αναγνωρίζεται ο Ευριπίδης, αλλά και την αναζήτηση της ουσίας του θεού και την πραγματικότητα, όπου ο διώκτης του ανθρώπου δεν είναι  κάποια θεϊκή δύναμη αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος, αυτό τον αναγάγει στον πρώτο μεγάλο αιρετικό.   

Γεγονός που στο συγκεκριμένο έργο βλέπουμε μέσα από την κριτική στάση του ποιητή που έντεχνα περνά τις ιδέες του μέσα από τα λόγια τις Ιφιγένειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ο  Ευριπίδης δεν μπορεί να δεχθεί τις ανθρωποθυσίες ως απαίτηση της θεάς και γι’ αυτό απομακρύνει την ιστορία από την Ελλάδα και την μεταφέρει σε μια βάρβαρη χώρα.   

Ο Γιώργος Νανούρης, έχοντας όλα αυτά και  σίγουρα πολλά περισσότερα στο μυαλό του, προσέγγισε το έργο του Ευριπίδη με σεβασμό, αποφεύγοντας περιττούς εντυπωσιασμούς και σκηνοθετικά τερτίπια, προσπαθώντας να εστιάσει στον λόγο και στα έξι αριστοτελικά στοιχεία της τραγωδίας (μύθος, ήθος, διάνοια, λέξις, μέλος και όψις). 

Έκανε το πιο απλό και σημαντικό, που σε λίγο θα ξεχάσουμε στην Επίδαυρο, ήτοι εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη θυμέλη, τη βάση του βωμού, που σε πολλές παραστάσεις εξαφανίζεται από σκηνοθετική άποψη.  

Παρά τις καλές προθέσεις, όμως, η σκηνοθετική του γραμμή τον οδήγησε σ’ ένα μάλλον ακαδημαϊκό ανέβασμα, χωρίς ξεκάθαρο στίγμα.  

Επιπλέον, έχω την αίσθηση, παρακολουθώντας την παράσταση από το άνω διάζωμα, ότι περισσότερο δημιούργησε μια ατμοσφαιρική παράσταση, ένα δράμα δωματίου, το οποίο δύσκολα στέκεται στην Επίδαυρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το γεγονός ότι κάποιοι από τους στίχους δεν ακούγονταν στο πάνω μέρος του θεάτρου.  

Όπως ο ίδιος ο Ευριπίδης υποστηρίζει στον  Ιππόλυτο: «Οὐ ταὐτὸν εἶδος φαίνεται τῶν πραγμάτων πρόσωθεν ὄντων ἐγγύθεν θ᾽ ὁρωμένων»  (Τα πράγματα δεν φαίνονται  ίδια όταν τα κοιτάμε από μακριά και όταν τα κοιτάμε από κοντά). Όταν, λοιπόν, σκηνοθετεί κάποιος  στην Επίδαυρο, μήπως θα πρέπει να έχει στο νου του και τον τελευταίο θεατή  στο άνω διάζωμα;  

Ο Γιώργος Νανούρης αντιμετώπισε τον χορό με την  χορωδιακή  του διάσταση, σαν μέλη ενός  τελετουργικού, αξιοποιώντας στο έπακρο την κορυφαία, και εξαιρετική, Κίττυ Παϊταζόγλου, που ήταν επιφορτισμένη με σχεδόν όλους τους στίχους που στην τραγωδία απαγγέλουν οι 15 Ελληνίδες υπηρέτριες. 

Εδώ, τα υπόλοιπα πέντε κορίτσια (Νικόλ Κουνενιδάκη, Μαρία Κωνσταντά, Άννα Κωνσταντίνου, Δανάη Πολίτη, Βιβή Συκιώτη και Αρετή Τίλη), με φοβερή ακρίβεια -φαίνεται η σκληρή δουλειά που έχουν κάνει με τον  Άγγελο Τριανταφύλλου που υπογράφει τη μουσική στην παράσταση- γίνονται η μοναδική μουσική (μέλος) της παράστασης. Επιλογή που σε πολλές σκηνές λειτουργεί εξαιρετικά, όπως για παράδειγμα στο Β΄ Στάσιμο, σε συνδυασμό με τη λυρική μετάφραση του Γιώργου Ιωάννου, ενώ  σ’ άλλες καταλήγει σ’ ένα ατελείωτο μοιρολόι ή υποσκιάζει τους πρωταγωνιστές.  

Το μεγαλύτερο αγκάθι της παράστασης ήταν η έλλειψη μιας ενιαίας υποκριτικής γραμμής, που μοιραία οδήγησε στην έλλειψη σκηνικής επικοινωνίας. 

Η δυνατή ομάδα των ηθοποιών του (Λένα Παπαληγούρα, Μιχάλης Σαράντης, Νίκος Ψαρράς, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης  και  Προμηθέας Αλειφερόπουλος), μοιάζουν ο καθένας να αξιοποιεί όλες τις δυνάμεις που έχει στη φαρέτρα του, παίζοντας όμως μόνος του. Διαφορετικοί τονισμοί, πολλές αμήχανες κινήσεις και ανώφελες ερμηνευτικές εκρήξεις είναι μερικά από τα αποτελέσματα αυτής της έλλειψης.  

Συνεπέστερος από όλους μοιάζει ο Πυλάδης του Προμηθέα Αλειφερόπουλου, δουλεμένος στις λεπτομέρειες, συμμετέχει ακόμη και στις σκηνές που δεν εκφέρει  λόγο και καταφέρνει να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα σχέση και με τον Ορέστη του Μιχάλη Σαράντη. Ίσως και η μόνη σκηνή  της παράστασης, στον Πρόλογο του έργου, όπου δύο χαρακτήρες επικοινωνούν πραγματικά.  

Ο τελευταίος, έστω κι αν υπάρχουν στιγμές που μοιάζει αμήχανος σκηνικά, με υπερβολικές σωματικές εξάρσεις, στη συνολική του ερμηνεία έχει θετικό πρόσημο.  

Η Λένα Παπαληγούρα είναι παλιά γνώριμη με την Ιφιγένεια, ξεκινώντας ως μέλος του χορού πριν δέκα χρόνια στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Θ. Μουμουλίδη, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο πριν τέσσερα χρόνια στην ίδια τραγωδία, σε σκηνοθεσία  Χειλάκη - Δούνια και, έχοντας ενδιάμεσα την εμπειρία του μονολόγου της «Ιφιγένειας» του Ζαν Ρενέ Λεμουάν. Φαίνεται, λοιπόν, να γνωρίζει καλά την ηρωίδα της, χωρίς όμως να να την πάει ένα βήμα μπροστά.  

Ορέστης και Ιφιγένεια δεν καταφέρνουν  με τη σκηνική τους σύζευξη να αναδείξουν  τον πυρήνα όλων των θεμάτων της τραγωδίας -την αδελφική αγάπη, τον νόστο για την πατρίδα κ.λπ. - που βρίσκεται στην τραγική αναγνώριση των δύο αδελφών στο Β΄ επεισόδιο. Έτσι, το μοτίβο της αναγνώρισης  δεν επιτυγχάνει να συγκινήσει τους θεατές, δημιουργώντας παράλληλα μια προβληματική στην ομαλή εξέλιξη της δράσης.  

Τόσο ο  αγγελιοφόρος, όσο και ο αγελαδάρης  του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη  δεν καταφέρνουν να μεταφέρουν τις εικόνες από τις αφηγήσεις τους στο κοίλον.  

Αξιοπρεπής, αλλά όχι σπουδαία, η θεά Αθηνά της Χάρις Αλεξίου.  

Ο Θόας του Νίκου Ψαρρά φέρει μια σκηνική ζωντάνια και καταφέρνει να αποδώσει και τις κωμικές πλευρές αλλά και εκείνος δεν συνδιαλέγεται ουσιαστικά  με τους υπόλοιπους του θιάσου, με εξαίρεση στην έξοδο, όταν απειλεί τις παρθένες του χορού.  

Το σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη ήταν μάλλον αδιάφορο, υπηρετώντας τη λιτή γραμμή της σκηνοθεσίας. Αντίθετα τα κοστούμια της Ιωάννης Τσάμη συμπλήρωναν την εικαστική εικόνα της θρησκευτικής μυσταγωγίας.  

Τα ζεστά φώτα του Αλέκου Γιάνναρου ήταν εναρμονισμένα στο πλαίσιο της μυσταγωγικής ατμόσφαιρας.  

Συνολικά, πρόκειται για ένα ανέβασμα που προσπαθώντας, μάλλον, να αποφύγει νεοτερισμούς και να ακολουθήσει τον δρόμο της λιτότητας, αποτυγχάνει να σταθεί στο μεγάλο θέατρο της Επιδαύρου, κάνοντας  τον πιο έμπειρο θεατή να αναρωτιέται τι έχει να προσθέσει η συγκεκριμένη ακαδημαϊκή ανάγνωση του σκηνοθέτη στην παραστασιολογία της «Ιφιγένειας η εν Ταύροις» αλλά και γιατί τόσο έμπειροι ηθοποιοί πέφτουν στην παγίδα των ευκολιών τους. 

Η «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη παρουσιάστηκε για 3 παραστάσεις στην Επίδαυρο (3,4 και 5 Ιουλίου), και θα συνεχίσει την περιοδεία της ανά την Ελλάδα. 

Διαβάστε επίσης:

Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος Βρέθηκε, Ντυμένος Τσολιάς, Να Παίζει Σ' Ένα Άδειο ΡΕΞ, Την Ημέρα Που Συνελήφθη Ο Λιγνάδης

Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»

Κίττυ Παϊταζόγλου: «Στην Ελλάδα Τα Πράγματα Γίνονται Από Ενθουσιασμό, Λαχτάρα Και Με Πολύ Προσωπικό Κόστος»

Γιώργο Νανούρη, Γιατί Γκρέμισες Το Θέατρο Αποθήκη;

Αυτές τις γιορτές το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και ο πολιτιστικός οργανισμός «Λυκόφως» φέρνουν τη μαγεία των Χριστουγέννων στις οθόνες σας, με την απόλυτη γιορτινή παράσταση και ένα λαμπερό καστ πρωταγωνιστών! Η Μαρία Ναυπλιώτου, ο Νίκος Κουρής, η Λένα Παπαληγούρα και ο Γιώργος Νανούρης ζωντανεύουν, υπό τους ήχους της κλασικής μουσικής από την Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, τα πιο αγαπημένα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, αποκλειστικά για δύο παραστάσεις σε online streaming από την Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης». 26, 27 & 28 Δεκεμβρίου, με διαθέσιμη προβολή από τις 12 το πρωί έως τις 10 το βράδυ. Μια παράσταση για όλη τη οικογένεια, σε διασκευή και σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ στο ΜΕΓΑΡΟ

με τα παραμύθια του Χανς Κριστιαν Αντερσεν

Μια παράσταση για όλη την οικογενένεια

Παρουσιάζονται τα μουσικά παραμύθια:

Το Κορίτσι με τα Σπίρτα

Τα Κόκκινα Παπούτσια

Η Πριγκίπισσα και το Μπιζέλι

ο Ξύλινος Στρατιώτης

Το Μαγικό Σεντούκι

Ο Χιονάνθρωπος

Το Έλατο

Τα πιο αγαπημένα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν διασκευασμένα και σκηνοθετημένα από τον Γιώργο Νανούρη ενώνονται σε μια μεγάλη ιστορία και ζωντανεύουν στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής, συνδυάζοντας τη μαγεία του θεάτρου με την κλασική μουσική από τους Μουσικούς της Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, υπό τη διεύθυνση του Παναγιώτη Βλάχου.

Οι ήρωες του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν βγαίνουν για λίγο απ’ τα παραμύθια τους και συναντιούνται σε μια παράσταση για όλη την οικογένεια, που μοναδικό σκοπό έχει να μας μεταφέρει στη μαγεία των Χριστουγέννων, αλλά και να μας θυμίσει ξεχασμένες αξίες της ζωής.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Διασκευή-Σκηνοθεσία:Γιώργος Νανούρης

Παίζουν:Μαρία Ναυπλιώτου, Νίκος Κουρής, Λένα Παπαληγούρα, Γιώργος Νανούρης

Οι Μουσικοί της Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής

Ενορχήστρωση / Μουσική Διεύθυνση: Παναγιώτης Βλάχος

Σκηνικά:Μαίρη Τσαγκάρη

Φωτισμοί:Γιώργος Τέλλος

Εικονογράφηση/σκηνικά αντικείμενα:Φίλιππος Φωτιάδης

Διεύθυνση παραγωγής: Όλγα Μαυροειδή

Παραγωγός: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος

Συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και της ΛΥΚΟΦΩΣ

Ημέρες και ώρες προβολής της παράστασης:

26, 27 και 28 Δεκεμβρίου, διαθέσιμη προβολή από τις 12:00 έως τις 22:00.

Link προπώλησης: https://www.ticketservices.gr/event/christmas-tales

Τιμή εισιτηρίου: 8 ευρώ

Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά

Το Yποσκήνιο Β ́ της Αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη υποδέχεται για μια ακόμη χρονιά τον δημοφιλή κύκλο Θέατρο@Μegaron Underground, που εγκαινιάζεται τον Οκτώβριο με την Όλια Λαζαρίδου και την παράσταση «Έξι φορές», σε σκηνοθεσία και φωτισμούς του Γιώργου Νανούρη.

«Η αρχική μας έμπνευση για την παράσταση “Έξι Φορές” ήταν η ιστορική παράσταση της Έλλης Λαμπέτη “Έξι Mονόπρακτα”, του 1978, όπου η Όλια συμμετείχε με έναν βουβό ρόλο. Καθώς όμως ξεκινήσαμε τις πρόβες, η παράσταση, όπως συνήθως συμβαίνει, πήρε τον δικό της δρόμο. Σαν να εμφανίστηκε μπροστά μας μια ψυχή που, μέσα από τους ρόλους, με μια μονοκοντυλιά μας μιλά για τις δραματικές και τις κωμικές πλευρές της ανθρώπινης συνθήκης». Όλια Λαζαρίδου – Γιώργος Νανούρης

Τα έργα:
Ιωάννης Σπυρόπουλος: Μια σχεδόν μεταφυσική ιστορία για έναν υποβολέα
Μικρό απόσπασμα από τον «Άμλετ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (μτφ. Γιώργος Χειμωνάς)
«Ανθρώπινη φωνή» του Ζαν Κοκτώ / Jean Cocteau: La voix humaine
«Η ψεύτρα» του Ζαν Κοκτώ / Jean Cocteau: Le menteur
«Η πιο δυνατή» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ
«Όλια, μια ψυχούλα» του Αντόν Τσέχοφ (διασκευή: Ό. Λαζαρίδου - Γ. Νανούρης)
«Οι κορύνες» της Όλιας Λαζαρίδου
«Στο πανηγύρι» του Ζαν Κοκτώ / Jean Cocteau: Je l’ai perdueue

22 Οκτωβρίου - 29 Νοεμβρίου 2020

Δείτε το πρόγραμμα της παράστασης εδώ

Διάρκεια: 75 λεπτά
Η παράσταση δεν έχει διάλειμμα

Απο τον Αναστάση Πινακουλάκη

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Ο Γιώργος Νανούρης φωτογραφίζεται, για πρώτη φορά, στην «Κουζίνα» του και μιλά στο texnes-plus.

Η πόρτα του θεάτρου Αποθήκη ανοίγει. Λίγα λεπτά αργότερα, βρισκόμαστε στην πλατεία, όπου κι αναφωνεί, ενθουσιασμένος: «Το γκρεμίσαμε όλο! Πώς σου φαίνεται;»

Σκέφτομαι πως, αν για κάθε πιάτο απαραίτητα συστατικά είναι τα φρέσκα υλικά, το ταλέντο, η φαντασία, η φροντίδα κι η προσοχή σε κάθε στάδιο της παρασκευής, τότε η «Κουζίνα» του Arnold Wesker, που μας ετοιμάζει ο Γιώργος Νανούρης και θα μας τη σερβίρει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από τις 3 Οκτωβρίου, αναμένεται λαχταριστή!

Ο ίδιος δεν υπογράφει μόνο τη σκηνοθεσία της παράστασης, αλλά εμπλέκεται σε όλες τις καλλιτεχνικές της προεκτάσεις. Σχεδιάζει το σκηνικό, για τις ανάγκες του οποίου γκρεμίζει το θέατρο και του δίνει νέα μορφή, στήνει τα φώτα, υπογράφει τις χορογραφίες, ενώ, για πρώτη φορά, καταπιάνεται και με τη μετάφραση του έργου, το οποίο και διασκευάζει για έντεκα φρεσκότατους ηθοποιούς.

Μπορεί αυτή η συνέντευξη να έγινε μ’ αφορμή μια «Κουζίνα», αλλά με τον Γιώργο Νανούρη είναι αυτονόητο ότι θα έφευγε κι έξω από τα στενά όρια του σπιτιού – παράστασης, όπου όλα αυτά που συμβαίνουν δεν μπορούν να μας αφήσουν αμέτοχους.

Όταν είδα ότι ετοιμάζεις την «Κουζίνα» με έναν θίασο νέων παιδιών, αυθόρμητα, σκέφτηκα τα πρώτα σου βήματα, όταν είχες σκηνοθετήσει το «Γκρης Ηλέβεν», και τότε με νέους ηθοποιούς. Μετά από τη συνεργασία σου, με τόσα γνωστά ονόματα (Αλεξίου, Μαρινέλλα, Παπαληγούρα) ποια ανάγκη σε οδήγησε να σκηνοθετήσεις πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς;

Αυτό δεν το είχα σκεφτεί καθόλου, αλήθεια σου λέω. Στο «Γκρης Ηλέβεν», βέβαια, το σύνολο ήταν περισσότερο υποστηρικτικό, εδώ είναι όλοι τους πρωταγωνιστές. Στη προκειμένη περίπτωση, ήθελα να δουλέψω με πολύ κόσμο, γιατί τα τελευταία έξι χρόνια κάνω, συνεχώς, παραστάσεις με ένα ή με δύο άτομα. Επίσης, ήθελα πολύ να συνεργαστώ με νέα παιδιά, τα οποία να έχουν πάθος και κέφι για την υποκριτική. Αυτό το έργο μου άρεσε πάρα πολύ, το ήξερα χρόνια, αν και δεν έχει ανέβει ποτέ στην Ελλάδα.

Πώς ανακάλυψες το έργο;

Το είχα ακούσει από παλιά. Πριν μερικά χρόνια, μάλιστα, το είχε δείξει το Μέγαρο Μουσικής, σε απευθείας σύνδεση από το Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου ( Σ.σ.: «The Kitchen» σε σκηνοθεσία, Bijan Sheibani, 6/10/11), όμως δεν το είχα παρακολουθήσει. Απλά το άκουσα και το θυμήθηκα πάλι. Με ενδιέφερε πάρα πολύ η κουζίνα ως μέρος του σπιτιού, όπου μαζευόμαστε όλοι για να πούμε τα προβλήματά μας. Επίσης, το έργο ήταν ιδανικό για να δουλέψω με νέους ανθρώπους, αποκλειστικά, ούτε ένας σταρ ή επώνυμος. Είναι μια τεράστια δοκιμασία για μένα από όλες τις μεριές.

Πράγματι, εκτός από τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τα φώτα, τις χορογραφίες, σε βλέπουμε να υπογράφεις και τη μετάφραση – διασκευή…

Ναι, είναι η πρώτη φορά, που μεταφράζω, αλλά επειδή είναι ένα έργο με καθημερινή γλώσσα και γνωρίζω πολύ καλά αγγλικά μπορούσα να το κάνω. Δεν είχε τις απαιτήσεις που έχουν, για παράδειγμα, τα έργα του Σαίξπηρ, όπου είναι αναγκαίες άλλες θεωρητικές γνώσεις. Ο βασικότερος λόγος, όμως, για τον οποίο μετέφρασα την «Κουζίνα» είναι ότι έπρεπε να προχωρήσω σε μια τεράστια διασκευή, μειώνοντας τους είκοσι οκτώ ηθοποιούς σε έντεκα.

Προκειμένου να κατανοήσω το έργο βαθιά, ξεκίνησα από το πρωτότυπο υλικό. Παράλληλα, με τη διαδικασία της μετάφρασης, φανταζόμουν και το στήσιμο. Το έργο, ουσιαστικά, δεν έχει κοπεί. Οι ρόλοι έχουν συμπτυχτεί.

Είναι ρίσκο, εμπορικά τουλάχιστον, να συνεργάζεσαι με έναν θίασο, ο οποίος αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από νέους ή πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς;

Το πρώτο ρίσκο, για μένα, είναι ότι όταν συνεργάζεσαι με κάποιους ανθρώπους, για πρώτη φορά, δεν ξέρεις τον χαρακτήρα τους κι ανησυχείς για την εξέλιξη της συνεργασίας. Όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι, σίγουρα, είναι τεράστιο ρίσκο. Όμως η εμπειρία, μου έχει δείξει, ότι αν μια παράσταση είναι καλή, θα προχωρήσει. Όπως αντίστοιχα, παραστάσεις με πασίγνωστους ηθοποιούς, τυχαίνει να μην πάνε καλά. Σ΄ αυτό το σημείο, οφείλω να πω, ότι κι οι παραγωγοί ενθουσιάστηκαν, αμέσως, με την ιδέα να παίζουν μόνο νέα παιδιά δίνοντάς μου γενικότερα απόλυτη ελευθερία. Ακόμα και να γκρεμίσω το θέατρο, όπως κι έκανα!

Με ποιο κριτήριο επέλεξες αυτούς τους έντεκα ηθοποιούς για την «Κουζίνα» σου;

Επί ένα μήνα πήγαινα κάθε μέρα μόνος μου κι έβλεπα παραστάσεις νέων ανθρώπων. Είχα δουλέψει πολύ πάνω στο έργο κι ήξερα τι έψαχνα.

Όποιος μου άρεσε, στο τέλος τον περίμενα και του μιλούσα. Μετά ζήτησα από διάφορους φίλους,οι οποίοι διδάσκουν να μου προτείνουν μαθητές τους. Έτσι, μαζεύτηκαν περίπου τριάντα άτομα, και μετά από μια κλειστή οντισιόν, με σκηνές από το έργο, που ήταν ουσιαστικά σαν σεμινάριο για την παράσταση, διάλεξα τους έντεκα.

Είναι, πραγματικά, κι οι έντεκα καταπληκτικοί! Νομίζω, ότι θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια. Παίζουν, χορεύουν, τραγουδούν κι έχουν κουραστεί αφάνταστα στις πρόβες. Είναι πολύ καλά παιδιά και για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό σε μια συνεργασία.

Στο έργο του Arnold Wesker βλέπουμε και το σκληρό πρόσωπο, που επικρατεί στον εργασιακό χώρο. Πόσο ταυτίζεται αυτό με την κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι ηθοποιοί;

Αυτό είναι κάτι που έχουμε συζητήσει πολλές φορές με τον θίασο. Πολλά παιδιά, μάλιστα, δουλεύουν κι ως σερβιτόροι. Έρχονται στην πρόβα και μετά πάνε και στη ζωή τους να κάνουν αυτό που έκαναν στη σκηνή, να σερβίρουν.

Στις συζητήσεις που κάναμε και στις σκηνές που φτιάχναμε συνειδητοποιούσαμε ότι όλα όσα λέει το έργο, δεν είναι παρά η καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας, κι οι ηθοποιοί αλλά και όλοι οι εργαζόμενοι σ’ αυτή τη χώρα. Αυτό, ακριβώς, που ανάφερες για τις σκληρές συνθήκες: δουλεύεις πολλές ώρες, δουλεύεις, πολλές φορές, απλήρωτος ή κάνεις πρόβες απλήρωτος, τις περισσότερες δηλαδή, κι αυτό που σε κρατάει είναι το πάθος και το μεράκι σου. Ακόμα, κι αν πληρώνεσαι, όμως, είναι τόσο χαμηλοί οι μισθοί που πρέπει να βρεις και δεύτερη ή και τρίτη δουλειά. Αυτό ακούγεται πολύ στην παράσταση, αν και το έργο γράφτηκε το 1957, είναι τόσο τρομακτικά επίκαιρο. Ο κόσμος δεν έχει αλλάξει …

Και μάλλον ο κόσμος γίνεται χειρότερος, αν σκεφτούμε αυτό που συνέβη στο κέντρο της Αθήνας με τη δολοφονία και το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου…

Όταν το διάβασα μετά την πρόβα, έπαθα σοκ!

Μετά το σοκ, τι σκέφτηκες;

Αυτό που σκέφτηκα με τρόμο - δεν έχω δει το βίντεο, ούτε και θέλω- είναι πόσο εύκολα ανεβαίνουν πια, τόσο σκληρά βίντεο, που δείχνουν έναν άνθρωπο να σκοτώνεται δίπλα σου! Κανονικά αυτά τα πλάνα, θα έπρεπε να αφορούν μόνο την αστυνομία και τις δικαστικές αρχές. Το γεγονός ότι ανεβαίνουν μ’ αυτόν τον εύκολο τρόπο και κάνουν χιλιάδες views είναι σοκαριστικό. Παλιότερα, κάτι τέτοιο, θα απαγορευόταν. Και δεν είναι μια ταινία, είναι κανονική ζωή. Για μένα, αυτό δείχνει πόσο οι ίδιοι έχουμε αποκτηνωθεί και το βλέπουμε όλο σαν ταινία. Αν, λοιπόν, κάποιοι έχουν την άνεση να το αναπαράγουν και να το βλέπουν, τότε και κάποιοι άλλοι έχουν την άνεση να σκοτώνουν έναν άνθρωπο.

Επίσης, διαβάζω πάρα πολλά σχόλια που είναι υπέρ αυτών που τον δολοφόνησαν κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Αυτή η πόλη έχει γίνει μια ζούγκλα κι όλοι είναι έτοιμοι, με το παραμικρό, να σε κατασπαράξουν, επειδή φοβούνται. Γιατί φαντάζομαι ότι κι αυτοί οι άνθρωποι λειτούργησαν με ένα πάρα πολύ άγριο ένστικτο, που μπορεί πριν δέκα χρόνια, να μην τους έβγαινε. Η κρίση μας έχει κάνει περισσότερο ζούγκλα.

Καλλιτεχνικά αυτά τα γεγονότα πόσο σε επηρεάζουν;

Σίγουρα δεν με εμπνέουν, γι’ αυτό και στις παραστάσεις μου, δεν θα δεις βία. Ποτέ. Είναι κάτι που δεν μπορώ να αναπαράξω. Αν και στην «Κουζίνα» υπάρχει βία, αλλά είναι λεκτική και ψυχολογική. Με επηρεάζει συνολικά η ζωή, δεν διαλέγω συνειδητά τι θα κάνω.

Είσαι πολύ ενεργός στα social media…

Παλιότερα ήμουν γράφοντας και τη γνώμη μου. Τώρα, όμως επειδή βλέπω ότι έχει γίνει ένας αχταρμάς η κατάσταση, προσπαθώ να τα χρησιμοποιώ μόνο για να προωθήσω τη δουλειά μου. Διαφορετικά, με τα social media, είναι σαν να κάνεις ξαφνικά παρέα με ανθρώπους που δεν θα έκανες ποτέ στη ζωή σου. Στην καθημερινότητά σου δεν μιλάς μ’ όποιον να είναι. Μιλάς μ’ ανθρώπους που έχεις επιλέξει και βρίσκεσαι στο ίδιο μήκος κύματος.

Επομένως, πώς πιστεύεις ότι έχουν διαμορφώσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τη σύγχρονη κοινωνία;

Έχουν φέρει έναν ολοκαίνουργιο τρόπο επικοινωνίας. Μιλάς μ’ έναν άνθρωπο στην άλλη άκρη της γης μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο. Αυτό είναι κάτι το αδιανόητο. Όμως, όλη αυτή η χρήση του ίντερνετ, που είναι πια στο χέρι σου, είναι πάνω σου συνέχεια, είναι η ζωή σου, έχει αρχίζει να σου παίρνει χώρο από την άλλη σου ζωή.

Όλο αυτό δημιουργεί τελείως διαφορετικές γενιές ανθρώπων. Στα νέα παιδιά, με τα οποία συναναστρέφομαι και στη σχολή, φαίνεται παράξενο αν τους πεις «Παιδί μου, μίλα! Πάμε για έναν καφέ!» ή «Φλέρταρε!» γίνονται όλα μέσω οθόνης. Πρέπει, όμως, αναγκαστικά να δεχτούμε ότι γι’ αυτή τη γενιά που μεγαλώνει έτσι, οι δικές μας προτροπές τους φαίνονται απλά παράξενες.

Σ’ ένα από τα λίγα πιο προσωπικά σου status αναρωτιόσουν: «Τελικά, ευχαριστιέται κανείς τίποτα;» Που έχεις καταλήξει;

Έχουμε μπει όλοι σε μια μηχανή παραγωγής, μπαίνουμε σε μια παράσταση και πριν κάνει πρεμιέρα, τρέχουμε σ’ άλλη. Με αποτέλεσμα ακόμα και τα καλά που σου συμβαίνουν να μην τα βλέπεις. Για να χαρείς κάτι πρέπει ή να περάσει κάποιος χρόνος και να σκεφτείς ότι, τότε, ήταν όμορφα ή να σου συμβεί κάτι πολύ κακό για να το εκτιμήσεις.

Έχουμε φτάσει στο σημείο να ανακοινώνουμε ενάμιση χρόνο πριν, τι θα κάνουμε και βγάζουμε και φωτογραφίες γι’ αυτό! Εγώ το βλέπω και τρελαίνομαι… Είναι σαν ένας αγώνας δρόμου, στον οποίο αρνούμαι να μπω. Γι’ αυτό κι έχω να κάνω παράσταση, πάνω από ένα χρόνο. Απλά κάποιες επαναλαμβάνονται, γι’ αυτό φαίνεται σαν να κάνω συνέχεια πράγματα.

Έχεις ξεπεράσει, δηλαδή, την αγωνία για το επόμενο βήμα;

Την αγωνία την έχω. Παλιότερα, ειδικά, ανέβαινε κάτι και σκεφτόμουν το επόμενο. Τώρα, όμως έχω κατεβάσει ταχύτητες. Μεγαλώνουμε κι’ όλας… Σκέφτομαι «Ηρέμησε λίγο κι απόλαυσέ το και μετά πήγαινε παρακάτω…». Έχει τύχει κι οι παραστάσεις που κάνω να πάνε καλά και φαίνεται σαν να κάνω, διαρκώς παραστάσεις. Είναι μια μικρή παρεξήγηση αυτή. Ουσιαστικά μέσα σε μια πενταετία, έχω κάνει πέντε παραστάσεις, απλά συνεχίστηκαν και φαίνεται ότι κάνω πολλά πράγματα.

Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας που κάνει μια παράσταση να συνεχίζεται;

Δεν το ξέρω. Προσωπικά, αυτό που έχω αλλάξει στον εαυτό μου κι έχει γίνει μετά την «Κατερίνα», είναι ότι έχω αρχίσει να με εμπιστεύομαι πιο πολύ! Παλιότερα, με πίστευαν οι άλλοι περισσότερο από όσο εγώ τον εαυτό μου. Μου έλεγαν να κάνω κάτι κι απορούσα: «Εγώ, αυτό;». Πλέον, σιγά-σιγά, αυτό αλλάζει. Έχω αρχίσει και με εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο. Παλιά ήμουν πολύ ανασφαλής και με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αυτό έχει αλλάξει και από τότε που άλλαξε πάνε πιο καλά τα πράγματα. Οπότε, ίσως, το να ακούμε την καρδιά και το μυαλό μας είναι καλό!

Αυτοπεποίθηση λοιπόν….

Βέβαια, δεν σου κρύβω ότι κάθε φορά που ξεκινάω κάτι λέω: «Αν αυτό πάει καλά θα με εμπιστεύομαι περισσότερο» κι άντε πάλι στην επόμενη δουλειά το ίδιο. Τώρα, πάλι, λέω «Αν πάει κι αυτό καλά, που έχει μόνο νέα παιδιά, είναι τόσο δύσκολο…» Ε! Στο επόμενο μάλλον θα το ξαναπώ! (γέλια). Θέλει μια ζυγαριά, ένα μέτρο: ούτε να μην έχεις αυτοπεποίθηση, ούτε να νομίζεις ότι είσαι ο καλύτερος.

«Και αυτούς που τους είδαν να χορεύουν τους θεώρησαν τρελούς αυτοί που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική» έγραφε ο Νίτσε. Έχεις νιώσει ποτέ «τρελός»;

Νομίζω, και με βάση τα διάφορα σχόλια που διαβάζω συνέχεια, ότι αυτό που δεν καταλαβαίνουμε σαν κοινωνία, όχι όλοι, σε μεγάλο ποσοστό όμως, είναι ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να είναι όπως είναι και να κάνει ό,τι θέλει και να έχει ως «κανονικό» τη δική του στάση ζωής.

Βλέπουμε τα πράγματα, μέσα από το δικό μας πρίσμα, και μόνον, κι αρνούμαστε να δεχθούμε ότι ο άλλος μπορεί να έχει μια διαφορετική οπτική γωνία. Εσένα, μπορεί να μην σ’ ενδιαφέρει, να μην σε αφορά, αλλά αυτό δε σημαίνει, ότι δεν πρέπει να υπάρχει κι η άλλη ζωή.

Δεν σκεφτόμαστε τον άλλον, σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Εγώ προσπαθώ να τηρώ πάντα αυτό το πολύ παλιό «Μην κάνεις στον άλλον αυτό που δεν θες να σου κάνουν». Και δεν το λέω καθόλου χριστιανικά. Αν εγώ έχω νεύρα και ξεσπάσω σ’ εσένα θα ήθελα σε αντίστοιχη περίπτωση να μου το κάνεις και εσύ;

Τη φωτογράφιση για το texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης.

Η πρεμιέρα για την «Κουζίνα» του Arnold Wesker αναμένεται στις 3 Οκτωβρίου στο θέατρο Αποθήκη.

Μετάφραση-Διασκευή-Σκηνοθεσία : Γιώργος Νανούρης

Παίζουν: Μαρία Αθητάκη,Μοσχούλα Ατσιδαύτη, Παναγιώτης Γαβρέλας, Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Απόστολος Καμιτσάκης, Φίλιους-Μιχαήλ Κανάκης, Χρήστος Καρνάκης, Τάσος Κορκός, Γρηγορία Μεθενίτη, Μάριος Ράμμος, Σταύρος Τσουμάνης

Κοστούμια: Λάζαρος Τζοβάρας

Σκηνικό-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης

Κινησιολογία και Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης και Θίασος

Παραγωγή : Αθηναϊκά Θέατρα

Η προπώληση έχει ξεκινήσει.

Τα Αθηναϊκά Θέατρα παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το διάσημο έργο «Η ΚΟΥΖΙΝΑ» του διακεκριμένου Άγγλου συγγραφέα Arnold Wesker, σε μετάφραση-διασκευή-σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, στο θέατρο Αποθήκη.

Ο θίασος αποτελείται αποκλειστικά από έντεκα πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, ενώ παράλληλα διαμορφώθηκε  για τις ανάγκες της παράστασης και το θέατρο Αποθήκη.

Πρόκειται για ένα έργο άγρια ωμό, που διαθέτει αρκετές δόσεις χιούμορ και καταπιάνεται με θέματα που είναι πιο επίκαιρα από ποτέ όπως, η εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο, η καταπίεση, ο κοινωνικός ρατσισμός, οι μετανάστες αλλά και η αγάπη και τα όνειρα που τείνουν να εκλείψουν απ' τη ζωή μας.

Η δράση πραγματοποιείται αποκλειστικά μέσα στην κουζίνα ενός εστιατορίου που λειτουργεί παραβολικά και δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Η ΚΟΥΖΙΝΑ έχει ανέβει σε περισσότερες από 30 χώρες σε όλο τον κόσμο.

«Δουλεύουμε όλη μας τη ζωή εδώ μέσα.
Μια μέρα εσύ θα φύγεις. Κι εγώ θα φύγω.
Η κουζίνα όμως θα είναι πάντα εδώ»

Ο Arnold Wesker είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μεταπολεμικούς Άγγλους συγγραφείς. Πολυγραφότατος, με περισσότερα από 50 έργα στο ενεργητικό του, ξεχώριζε από τους υπόλοιπους γιατί στα έργα του οι ήρωες είναι χαρακτήρες της εργατικής τάξης. Ο ίδιος έλεγε «Αυτό που θέλω είναι ο κόσμος να δει μία όψη της ζωής που δεν την ξέρει και θέλω να τους μεταδώσω λίγο από τον ενθουσιασμό που νοιώθω γι' αυτήν την όψη της ζωής».

Συντελεστές

Μετάφραση-Διασκευή-Σκηνοθεσία : Γιώργος Νανούρης

Παίζουν:

Μαρία Αθητάκη, Μοσχούλα Ατσιδαύτη, Παναγιώτης Γαβρέλας, Κωνσταντίνος Γιουρνάς

Απόστολος Καμιτσάκης, Φίλιους-Μιχαήλ Κανάκης, Χρήστος Καρνάκης, Τάσος Κορκός

Γρηγορία Μεθενίτη, Μάριος Ράμμος, Σταύρος Τσουμάνης

Κοστούμια : Λάζαρος Τζοβάρας

Σκηνικό-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης

Κινησιολογία και Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης και Θίασος

Παραγωγή : Αθηναϊκά Θέατρα

Διάρκεια : 90΄χωρίς διάλειμμα

Προπώληση εισιτηρίων από 16 ευρώ, www.ticket365.gr

Θέατρο Αποθήκη: Σαρρή 40, Ψυρρή

Τηλέφωνο : 210.3253153 & 211.1000.365

Από τον Οκτώβριο στη σκηνή του Θεάτρου Βασιλάκου το κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει δύο ξεχωριστές παραστάσεις. Την  «Κατερίνα» του Αυγούστου Κορτώ και τον «Αφέντη και Δούλο» του Λέοντος Τολστόι και τα δύο σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη και με τον ίδιο επί σκηνής.

Η «Κατερίνα» θα βγει και πάλι από τις σελίδες της και η Λένα Παπαληγούρα από τις 2 Οκτωβρίου μαζί με τον σκηνοθέτη της παράσταση και τις ζωντανές τις μουσικές του Λόλεκ θα μας ξεναγήσουν στα παράξενα ταξίδια της ανθρώπινης ψυχής, σε μια παράσταση που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Γεγονός που έχει αποδειχθεί ατράνταχτα και από τη μεγάλη απήχηση που είχε η παράσταση, όπου και αν παρουσιάστηκε σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Ένα σπαρακτικό κείμενο, με πολλά στοιχεία χιούμορ, ένας τρυφερός «αποχαιρετισμός» στο πιο σημαντικό πρόσωπο της ζωής μας… Το μυθιστόρημα του Αύγουστου Κορτώ «Το βιβλίο της Κατερίνας» για τη μητέρα του που έπασχε από μανιοκατάθλιψη και τη δυσλειτουργική οικογένεια του, για την οποία όμως ο θεατής νιώθει τρυφερά. Μια μάνα που αφιερώθηκε πλήρως στον μονάκριβο γιό της, τον οποίο αγάπησε παθολογικά, φορτώνοντάς του το βάρος της δικής της βασανισμένης ύπαρξης.

Τρεις μέρες αργότερα, την Πέμπτη 5 Οκτωβρίου στον ίδιο χώρο θα επαναληφθεί η επιτυχία της περασμένης σεζόν «Αφέντης και Δούλος»,με τον Δημήτρη Λιγνάδη στο ρόλο του Αφέντη και τον ίδιο, τον σκηνοθέτη, στο ρόλο του Δούλου. Τη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Λόλεκ.

Το διήγημα του Λέοντος Τολστόι που γράφτηκε σε μια πολύ δύσκολη οικονομική περίοδο της Ρωσίας 125 χρόνια πριν, είναι ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ. Μοιάζει με σύγχρονη παραβολή που μιλά για την αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Ένας πλούσιος έμπορος αψηφά τις ακραίες καιρικές συνθήκες και με μοναδικό κίνητρο το κέρδος, αποφασίζει να βγει με τον υπηρέτη του μέσα στη νύχτα για να προλάβει να αγοράσει πρώτος ένα κτήμα σε τιμή ευκαιρίας. Στο δρόμο, εξαιτίας μιας δυνατής χιονοθύελλας, χάνονται στις παγωμένες εκτάσεις της ρωσικής επαρχίας. Οι δύο άντρες βρίσκονται τώρα μόνοι και ανυπεράσπιστοι μπροστά στους κινδύνους της μανιασμένης φύσης. Ο αφέντης θα προσπαθήσει να σώσει τον εαυτό του αφήνοντας τον δούλο μόνο και αβοήθητο. Πολύ σύντομα όμως θα βρεθεί στην ίδια θέση μ’ αυτόν και τότε θα ακούσει για πρώτη φορά την καρδιά του να χτυπά πραγματικά…

Τετάρτη βράδυ και το «Χειρόγραφο» της Χάρις Αλεξίου, σκηνοθετημένο με μαεστρία από τον Γιώργο Νανούρη, επέστρεψε για δώδεκα μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Βασιλάκου, πριν ανοίξει τα φτερά του για το μεγάλο του ταξίδι σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Έχοντας δει την παράσταση και εκπληρώσει τα δημοσιογραφικά μου «καθήκοντα» την περσινή σεζόν, έσπευσα στο θέατρο με μοναδική πλέον ιδιότητα αυτή της φανς, ώστε να απολαύσω την παράσταση. 

Κάθισα στη θέση μου, χαρούμενη και ανακουφισμένη που δεν με κυνηγούσε το σαράκι τού «να δω για να γράψω», και βρήκα τους διπλανούς μου πολύ χαμογελαστούς. Σκέφτηκα λοιπόν πως η ψυχική μου διάθεση εκπεμπόταν. Σε λίγα δευτερόλεπτα όμως αντιλήφθηκα ότι ο χαμογελαστός κύριος και η κυρία που τον συνόδευε δεν μιλούσαν ελληνικά!

Μιλήσαμε για λίγα λεπτά και μου αποκάλυψαν ότι είχαν έρθει για διακοπές στην Ελλάδα, ότι ήταν από το Μάαστριχτ, ότι λατρεύουν τη Χαρούλα Αλεξίου, και μάλιστα μου απαρίθμησαν τις συναυλίες στις οποίες την είχαν παρακολουθήσει!

Όταν τους ρώτησα πώς έμαθαν για το «show», μου απάντησαν ότι είδαν τυχαία την αφίσα, τη μέρα της παράστασης, αγόρασαν τα εισιτήρια και μέχρι να ξεκινήσει το σόου έκαναν βόλτες γύρω από το θέατρο. Τους είπα ότι δυστυχώς η παράσταση δεν έχει υπότιτλους και τότε ο κύριος Jothoan μου απάντησε αφοπλιστικά: «Δεν χρειάζεται να μας μεταφράζετε τίποτα. Η Χαρούλα θα μιλά πάλι στην καρδιά μας, όπως μιλά και με τα τραγούδια της και ας μην ξέρουμε ελληνικά». 

Τα λόγια αυτών των ανθρώπων που ήρθαν από τόσο μακριά συνοψίζουν ό,τι μπορεί να γράψει κανείς για το «Χειρόγραφο». Δεν χρειάζεται να το αναλύσει και να το «μεταφράσει». Σε «καθαρίζει», όπως η Μοσχολιού όταν την άκουσε η Χαρούλα στο ραδιόφωνο.

Στη συνέχεια, έχοντας πάντα στο μυαλό μου την παλιά διαφήμιση του ΕΟΤ «Ελλάδα είσαι εσύ», είπα να ενημερώσω τους φιλοξενούμενούς μας ότι υπάρχουν και άλλα θεάματα στην πόλη που μπορούν να τα παρακολουθήσουν και τουρίστες. Ενώ φυσικά, γεμάτη καμάρι τους ανέφερα και την Επίδαυρο, όπου το περασμένο καλοκαίρι οι παραστάσεις του φεστιβάλ ήταν με αγγλικούς υπέρτιτλους. Η απορία τους; Εύλογη. «Why is Charoula not performinig at Epidavros?»

  Ας μου επιτραπεί, λοιπόν να κλείσω με το αγαπημένο μου τραγούδι-ευχή! 

 Δείτε εδώ την Χαρούλα Αλεξίου και τον Γιώργο Νανούρη στη συνέντευξη τύπου.