Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Την προηγούμενη εβδομάδα έκανε πρεμιέρα στο Βασιλικό Θέατρο η παράσταση Ντετέκτιβ σε σκηνοθεσία Έφης Δρόσου.

Το ΚΘΒΕ επιστρέφει με κωμωδία με το Η δεύτερη έκπληξη του έρωτα (Β. Παπαβασιλείου), επιλέγοντας τον εμπορικότατο βρετανό συγγραφέα Peter Shaffer, του οποίου ο Αμαντέους παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αυτή την περίοδο (διαβάστε την κριτική μας εδώ). Το Ντετέκτιβ είναι μια κωμική ιστορία έρωτα και απιστίας, εμπλουτισμένη με στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος και φάρσας. Η υπόθεση του έργου αρχίζει με την πρόσληψη ενός ιδιωτικού ντετέκτιβ για να διαπιστωθεί αν η σύζυγος ενός φτασμένου λογιστή τον απατά, ενώ σταδιακά έρχονται στην επιφάνεια ζητήματα φύλου, αυτοέκφρασης μέσα στις ερωτικές σχέσεις και της ποιότητας των ανθρώπινων σχέσεων. Έργο φαινομενικά ξεπερασμένο που αποκτά μια νέα διάσταση σήμερα όπου τα θέματα αυτά απασχολούν υπό νέο πρίσμα την κοινή γνώμη. Τους ρόλους του έργου υποδύονται οι ηθοποιοί Δημήτρης Διακοσάββας, Θοδωρής Πολυζώνης και Νατάσσα Δαλιάκα.

Το έργο

Η παράσταση, με έντονο άρωμα της δεκαετίας του ’60, υπονομεύει τις κοινωνικές συμβάσεις και ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία και την κοινωνική σάτιρα. Οι θεατές παρακολουθούν ζητήματα που απασχολούν διαχρονικά τις ανθρώπινες σχέσεις και πώς αυτές εξελίσσονται. Η Μπελίντα διασχίζει τους δρόμους της πόλης και ξοδεύει τον χρόνο της σε άσκοπους περιπάτους. Την ίδια ώρα, ο σύζυγός της, τρελαμένος από τη ζήλια, αναθέτει σε έναν ντετέκτιβ την παρακολούθησή της. Ένας εκκεντρικός τύπος την ακολουθεί σε όλες τις διαδρομές της… ή μήπως τον ακολουθεί εκείνη; Οι δυο τους αναπτύσσουν μια παράδοξη, σιωπηλή σχέση.

Ο «Ντετέκτιβ» παίχτηκε για πρώτη φορά το 1962 στο Globe Theatre με τον Kenneth Williams και τη Maggie Smith. Ο αγγλικός τίτλος του έργου είναι «The Public Eye» και συνήθως ανεβαίνει μαζί με ένα ακόμη μονόπρακτο, γραμμένο την ίδια χρονιά, με τίτλο «The Private Ear». Το μονόπρακτο «The Public Eye» έγινε ταινία, με τίτλο «Follow Me!», το 1972, σε σενάριο του ίδιου του Σάφερ και σκηνοθεσία του Carol Reed.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Mia Farrow, ο Topol και ο Michael Jayston. Στην Ελλάδα τα δύο μονόπρακτα, «The Private Ear» και «The Public Eye», παίχτηκαν πρώτη φορά μαζί στο θέατρο «Ακάδημος» από τον θίασο Γιάννη Φέρτη και Ξένιας Καλογεροπούλου, τη θεατρική περίοδο 1966 -1967, με τίτλο «Η Αφροδίτη και ο Ντετέκτιβ». Το έργο προβλήθηκε και από «Το θέατρο της Δευτέρας», το 1976.

Η παράσταση

Η Έφη Δρόσου σκηνοθετεί και μεταφράζει μια εμπορική βρετανική κωμωδία με έντονο το στοιχείο της φάρσας, με γρήγορες εναλλαγές σκηνές κι ένα χιούμορ που ανήκει εμφανώς στον προηγούμενο αιώνα. Με ξαφνιάζει ιδιαίτερα η επιλογή του συγκεκριμένου έργου, τόσο ως θεματολογία κι ιδεολογία όσο και γιατί είναι ένα ολιγοπρόσωπο έργο που δεν περίμενα να φιλοξενηθεί σ’ ένα τόσο μεγάλο θέατρο όπως το Βασιλικό. Μπορώ σίγουρα να δω μια σύνδεση ανάμεσα στο έμφυλο θέμα, που αποκτά συνεχώς νέα οπτική τα τελευταία χρόνια, τόσο για την ισότητα των φύλων σε όλους τους τομείς όσο και για το κίνημα #Metoo και τις εξομολογήσεις για σεξουαλική παρενόχληση. Εν τέλει όμως, έχουμε ένα έργο γραμμένο από άντρα, με μεγαλύτερη παρουσία αντρικών χαρακτήρων και όπου η γυναίκα είναι απλώς η σύζυγος του κυρίου. Σήμερα τι έχει να μας πει; Αυτό ως παρένθεση.

Ο σκηνικός χώρος που επιμελήθηκε η Δανάη Πανά, μας μεταφέρει στο γραφείο ενός λογιστή, με βιβλιοθήκες στα δεξιά και στ’ αριστερά κι ένα μεγάλο κάδρο παραθύρου. Το φόντο του σκηνικού υποκαθίσταται από μια οθόνη όπου προβάλλεται πολύ «κλισέ» το λονδρέζικο τοπίο, με τον Big Ben και άλλα κτίρια. Το στατικό ψηφιακό περιβάλλον εναλλάσσεται ανεπαίσθητα από λεπτομέρειες όπως πουλιά ή την… Mary Poppins. Τέλος, διαγώνια του σκηνικού έχουμε δύο περιγράμματα πορτών που δεν αξιοποιούνται από την σκηνοθεσία.

Ξεκινώντας η παράσταση Ντετέκτιβ κάνει αμέσως αισθητή μια σειρά σκηνοθετικών κι υποκριτικών επιλογών που παραπέμπουν σε προηγούμενες δεκαετίες παραστάσεων. Η πρώτη σκηνή ανάμεσα στον Τσαρλς και στον Τζούλιαν, κυλούσε αργά και χωρίς σαφή προσανατολισμό, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των ηθοποιών. Η δυναμική ωστόσο της παράστασης φαίνεται με την εμφάνιση της Νατάσσας Δαλιάκα, που υποδύεται την Μπελίντα. Από όταν εμφανίζεται η ηθοποιός με το πολύ συμβατικό δηλωτικό ροζ χρώμα, το σκέρτσο, τα λουλούδια, την άνεση, μεταλλάσσεται τόσο η σκηνική διάταξη όσο και η ροή του λόγου στην παράσταση. Από την στιχομυθία που πατάει στις προηγούμενες σκηνές και την εναλλαγή των προσώπων, η παράσταση φαίνεται πως βρίσκει τον ρυθμό της και τελικά κερδίζει το κοινό.

Την παράσταση ουσιαστικά παίρνουν πάνω τους οι τρεις ηθοποιοί της, ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Από τη μια έχουμε την πληθωρική και σχεδόν εμμονική περσόνα που δημιουργεί ο Δημήτρης Διακοσάββας ως Ντετέκτιβ κι από την άλλη τον εγκρατή και σχεδόν πικρόχολο Τασαρλς του Θοδωρή Πολυζώνη. Οι δύο ηθοποιοί παίζουν αντιστικτικά, με το χιούμορ να προκύπτει ακριβώς από αυτή την αντίστιξη. Μια μικρή αδυναμία της σχέσης των δύο ηθοποιών, είναι η ένταση της φωνής, με τον Διακοσάββα να έχει πιο στεντόρια κι επιβλητική φωνή και τον Πολυζώνη να έχει χαμηλότερες εντάσεις –λόγω ρόλου- με αποτέλεσμα να γέρνει το ζύγι της ερμηνείας τους. Το ερμηνευτικό τρίο συμπληρώνει μαγευτικά η Νατάσσα Διαλιάκα, η οποία φέρνει χρώμα και φρεσκάδα στην σκηνή.

Η μουσική του Στέλιου Ντάρα άλλοτε λειτουργεί ως μουσικοί τόνοι που ενισχύουν την στίξη της στιχομυθίας κι άλλοτε ως elevator μουσική για τα μικρά μουσικά νούμερα των ηθοποιών.

Συνοπτικά, η παράσταση Ντετέκτιβ χωρίς να έχει αξιώσεις πρωτοτυπίας ή ανανέωσης του είδους της εμπορικής κωμωδίας, μπορεί να θυμίζει πρακτικές θεάτρου προηγούμενων δεκαετιών, αλλά καταφέρνει να περάσει και να ψυχαγωγήσει το κοινό κυρίως λόγω της δυνατής του διανομής.

Αυτό το διάστημα, παρουσιάζεται στο Φουαγιέ του ΚΘΒΕ η παράσταση «Πουπουλένιος» σε σκηνοθεσία Μ. Ανδρέου.

Ο γνώριμος πια, για τις ποιοτικές και σκηνοθετικά ενδιαφέρουσες παραστάσεις σύγχρονου ρεπερτορίου, χώρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (ΕΜΣ) φιλοξενεί μέχρι την Κυριακή 14 Νοεμβρίου την παράσταση Πουπουλένιος του Martin McDonagh. Η παράσταση είχε κάνει πρεμιέρα δωρεάν προβολής στις 8/5/2021 μέσω Vimeo, ενώ φυσική πρεμιέρα είχε την Παρασκευή 22/10/2011. Το έργο που έγινε ευρέως γνωστό στο αθηναϊκό κοινό μέσα από την παράσταση του Μαρκουλάκη τις σεζόν 2013-2015, παρουσιάζεται για πρώτη φορά από κρατική σκηνή, και μάλιστα είναι το πρώτο έργο του McDonagh που κάνει κάτι ανάλογο.

Το έργο

Ο Martin McDonagh είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους Βρετανούς συγγραφείς τα τελευταία είκοσι χρόνια, με διαδοχικές βραβεύσεις, δεκάδες μεταφράσεις και παρουσία σε θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση και ραδιόφωνο. Έχει κερδίσει τέσσερα βραβεία Tony, συμπεριλαμβανομένου αυτού για το καλύτερο έργο, το 1998. Ο Πουπουλένιος (The Pillowman) ανέβηκε από το Royal National Theatre τον Νοέμβριο του 2003. Τα περισσότερα έργα του συγγραφέα εκτυλίσσονται στα δυτικά της Ιρλανδίας, συνδυάζοντας τις επαρχιακές εικόνες και μια εκτοπισμένη αστική ευαισθησία σε μια βίαιη αλλά και κωμική πτυχή. Στη χώρα μας, έχει παρουσιαστεί τη σεζόν 2011-2012 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου σε μετάφραση Δημήτρη Κιούση (διανομή: Γ.Βαλαής, Θ. Δόβρης, Σ. Ράδης, Μ. Φωτόπουλος) και τη διετία 2013-2015 στο Θέατρο Αθηνών από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη (διανομή: Κ. Μαρκουλάκης, Ν. Κουρής, Οδ. Παπασπηλιόπουλος. Γ. Πυρπασόπουλος). Η τελευταία είχε παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη την άνοιξη του 2015, στο Αριστοτέλειον, δηλαδή ακριβώς πίσω από το ΕΜΣ όπου παρουσιάζεται φέτος η παράσταση της Μ. Ανδρέου.

Υπόθεση: Γραμμένος το 2003 απ’ το «ατίθασο παιδί» του βρετανικού θεάτρου, «ο Πουπουλένιος», είναι μια καθηλωτική μαύρη κωμωδία. Σε ένα απροσδιόριστο ολοκληρωτικό κράτος, ένας συγγραφέας κι ο νοητικά στερημένος αδερφός του, ανακρίνονται από δύο αστυνομικούς, καθώς οι σκοτεινές ιστορίες που γράφει ο πρώτος, παρουσιάζουν ομοιότητες με μια σειρά φόνων παιδιών. Ένας λαβύρινθος αφηγήσεων, όπου πραγματικότητα και ψευδαίσθηση, παρόν και παρελθόν συγχέονται σ΄ ένα περίπλοκο, συναρπαστικό και τρομακτικό παραμύθι για τη ζωή, την τέχνη, την πολιτική, την κοινωνία, τη βία και τη δημιουργικότητα. 

Η παράσταση

Η Μαίρη Ανδρέου καταθέτει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και άρτια δουλεμένη παράσταση-πρόταση για τα πολιτιστικά δεδομένα της συμπρωτεύουσας. Τη μετάφραση του έργου υπογράφει η Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη. Με βασική σκηνική επιλογή, τη διχοτόμηση του σκηνικού χώρου, το τραπέζι που είναι ταυτόχρονα ο χώρος της ανάκρισης και το κελί των αδερφών Κατούριαν, ατμοσφαιρικούς φωτισμούς και τις ζωγραφισμένες μάσκες, συνθέτει μια παράσταση με καθαρή αισθητική που ακροβατεί ανάμεσα στην σκληρότητα και στο παραμυθιακό στοιχείο. Πέραν από την σκηνοθεσία, η Ανδρέου δημιούργησε τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης(!). Από τ’ ατού της παράστασης είναι οι χρωματισμένες στο χέρι μάσκες που θυμίζουν ταυτόχρονα, εμφάνιση ληστών, νεκρικά προσωπεία και παιδικούς ήρωες. Φορώντας τες, οι ηθοποιοί ακροβατούν ανάμεσα στην σκληρό ρεαλισμό του έργου και στον μυθοπλαστικό κόσμο του Κατούριαν.

Στο πρώτο μέρος της παράστασης Πουπουλένιος, κατά την ανάκριση του Κατούριαν, βλέπουμε τον Μίσαλ έγκλειστο στο κελί. Ολόκληρη η σκηνή έχει έναν αξιοζήλευτο ρυθμό, που εμπλουτίζεται από τη ζωντανή μουσική του Γιάννη Τσεμπερλίδη, ο οποίος κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Παρακολουθώντας την παράσταση είχα συνεχώς την αίσθηση πως τρώω γροθιά στο στομάχι, χωρίς να είναι μια in-yer-face παράσταση ή να ξεφεύγει σε ερμηνευτικούς εντυπωσιασμούς ο θίασος. Η σκηνοθέτιδα αντιμετώπισε με ψυχραιμία ένα έργο με χαρακτήρες που φαίνεται να χάνουν συχνά την ψυχραιμία τους, δίνοντας χώρο στον κάθε ηθοποιό να αναδείξει τον πολυσύνθετο χαρακτήρα του και να τον εντάξει σε μια διαυγή συνθήκη.

Ο Γιάννης Τσεμπερλίδης πρωταγωνιστεί ως Κατούριαν Κατούριαν, τον συγγραφέα παιδικών παραμυθιών που κρατείται ως βασικός ύποπτος για τον θάνατο τριών παιδιών με ακραίους τρόπους, εντοπισμένοι στις ιστορίες του. Ο ηθοποιός (απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ) δίνει μια αξιοπρόσεκτη και λεπτομερειακώς δουλεμένη ερμηνεία σ’ έναν απαιτητικό ρόλο, προσθέτοντας μια σημαντική στιγμή στο βιογραφικό του και στο ρεπερτόριο του ΚΘΒΕ. Είναι τόσο μέσα στη συνθήκη και στο περιβάλλον του έργου, που από ατάκα σε ατάκα, δίνει και μια νέα πτυχή του χαρακτήρα του, χτίζοντας υποδειγματικά την ερμηνεία του. Μοιράζεται την «ευθύνη», με τον γνώριμο πλέον πρωταγωνιστή του ΚΘΒΕ Χρίστο Στυλιανού, που υποδύεται τον Μίσαλ, έναν άντρα με νοητική υστέρηση και μαγεμένο από τα παραμύθια του αδερφό του. Ο Στυλιανού δίνει ένα ρεσιτάλ στην απόδοση του νοητικά υστερικού χαρακτήρα του, με φυσικά δουλεμένη κίνηση, ακόμη και στις σκηνές όπου δεν είναι δρον πρόσωπο. Μπορούμε με σιγουριά να υποστηρίξουμε πως είναι το δυνατό χαρτί του Κρατικού, και μαζί με τον Τσεμπερλίδη είναι ένα από τα καλύτερα πρωταγωνιστικά ζευγάρια του πρώτου μισού της σεζόν.

Τον θίασο συμπληρώνουν ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος (Άριελ) κι ο σπουδαίος Σπύρος Σαραφιανός (Τουπόλσκι). Οι δύο ηθοποιοί υποδύονται τον καλό και τον κακό αστυνομικό, προσπαθώντας να εξιχνιάσουν την υπόθεση και ν’ αποδείξουν την ενοχή των αδερφών Κατούριαν. Η σκηνοθεσία της παράστασης υποδεικνύει την ταυτόχρονη παρουσία των τεσσάρων ηθοποιών, πότε στο επίκεντρο και πότε περιμετρικά της σκηνής, δημιουργώντας μια παράσταση-δωματίου ασφυκτικά οριοθετημένη. Μια προσθήκη της παράστασης, σε σχέση με τα προηγούμενη ελληνικά ανεβάσματα του Πουπουλένιου, είναι η παρουσία της Φιγκυράν (Πράσινο κοριτσάκι), του τρίτου θύματος του Μίσαλ. Η Ευαγγελίνα Καρυοφύλλη εμφανίζεται στην σκηνή στο τέλος της παράστασης, λειτουργώντας ως «λυτρωτής» του δράματος, και δίνοντας μια χρωματιστή πινελιά στο αυστηρό ανακριτικό περιβάλλον. Άλλη μια εύστοχη αισθητική επιλογή της Ανδρέου, είναι η χρωματική σύνδεση του κοριτσιού με τη φόρμα του Μίσαλ, αφού το αγαπημένο του παραμύθι ήταν το «Πράσινο Γουρουνάκι».

Τα τελευταία χρόνια, είναι αισθητό το άνοιγμα του ΚΘΒΕ σ’ ένα πιο νεανικό και ανήσυχο κοινό, με παραστάσεις που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα και ήδη δοκιμασμένα πλαίσια με παραστάσεις όπως το Festen του Γιάννη Παρασκευόπουλου (2017), τα Ορφανά του Τάκη Τζαμαργιά (2018) και τον Ελέφα του Γιάννη Λεοντάρη στη Μονή Λαζαριστών (2019). Δεν είναι τυχαίο ότι οι παραστάσεις του Φουαγιέ, σημειώνουν σε μικρό χρονικό διάστημα sold out για το σύνολο της θεατρικής σεζόν. Προσωπικά, πριν από κάθε μου ταξίδι στη Θεσσαλονίκη κοιτάζω πρώτα τι παράσταση παίζεται στο Φουαγιέ κι ύστερα κλείνω το υπόλοιπο πρόγραμμά μου.

Η παράσταση Πουπουλένιος της Μαίρης Ανδρέου είναι μια must-see παράσταση –για μένα η καλύτερη πενταετίας για τη Θεσσαλονίκη- κι ένα ορόσημο στην παραστασιολογία του αγαπημένου McDonagh στη χώρα μας. Είναι μια από εκείνες τις «μικρές» παραστάσεις (αφού παρουσιάζεται για μικρό αριθμό παραστάσεων σε μικρή αίθουσα) που είναι ικανές να προκαλέσουν μεγάλες συγκινήσεις.

Info:

Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 16 ετών.

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εκφράζει τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια της Φώφης Γεννηματά, της μητέρας, συζύγου, της γυναίκας που άφησε με αξιοπρέπεια την πολιτική της παρακαταθήκη και που πάλεψε γενναία μέχρι την τελευταία στιγμή με τον καρκίνο.

Οι αποψινές παραστάσεις «Ο Πουπουλένιος» του Μάρτιν Μακ Ντόνα, σε σκηνοθεσία Μαίρης Ανδρέου (Φουαγιέ Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, 19.00) και «Βαβυλωνία» του Δημητρίου Κ. Βυζάντιου, σε σκηνοθεσία Τάκη Χρυσικάκου (Σκηνή «Σωκράτης Καραντινός», Μονή Λαζαριστών, 19.00) είναι αφιερωμένες στη μνήμη της Φώφης Γεννηματά και θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή.

Από την Τόνια Τσαμούρη 

Όταν έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης για «ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη» μιλούσε μετωνυμικά ή μήπως εντελώς κυριολεκτικά; Σε αντίθεση με τα Ομηρικά έπη, σύμφωνα με τα οποία η Ωραία Ελένη της Σπάρτης ήταν η σπίθα που πυροδότησε τη φωτιά του Τρωικού πολέμου, πολλοί ιστορικοί και ποιητές της αρχαιότητας διαφωνούν με την άποψη αυτή. Τόσο ο Ηρόδοτος, όσο και ο Στησίχωρος, αλλά και οι ιστορικοί Εκατέος και Ελλάνικος μιλούν, με παραλλαγές, για το ταξίδι του ζεύγους Μενέλαου-Ελένης στην Αίγυπτο, για τον έρωτα του βασιλιά της Αιγύπτου, καθώς και για το ότι η Ελένη δεν ταξίδεψε ποτέ στην Τροία. Αλλά και ο σοφιστής Γοργίας, ο οποίος προηγήθηκε του ευριπίδειου κειμένου, υπερασπίστηκε την Ελένη απαλλάσσοντάς την από κάθε είδους κατηγορία.

Η Ελένη του Ευριπίδη ανήκει στις επονομαζόμενες τραγωδίες φυγής, καθώς θεωρήθηκαν ότι δεν ανταποκρίνονταν στο τραγικό πρότυπο των υπόλοιπων τραγωδιών. Το συγκεκριμένο κείμενο του Ευριπίδη ωστόσο, υπήρξε καταλυτικό στην δραματουργική και θεματολογική επίδραση τόσο για την Νέα και Μέση Κωμωδία, όσο και για το μετέπειτα «ελληνικό ερωτικό μυθιστόρημα», όπως αναφέρει ο A. Lesky. Η υπόθεση του έργου περιστρέφεται, κατ’ ουσίαν, γύρω από ένα ζευγάρι, τον Μενέλαο και την Ελένη, που έχουν χωριστεί εδώ και 17 χρόνια. Ο Μενέλαος θεωρεί ότι έχει πάρει μαζί του την σύζυγό του, η οποία στάθηκε η αφορμή για τον Τρωικό πόλεμο. Φτάνοντας όμως στην Αίγυπτο ανακαλύπτει έκπληκτος ότι η Ελένη, όλα αυτά τα χρόνια, βρισκόταν εκεί, φιλοξενούμενη του βασιλιά Πρωτέα. Το ζευγάρι επανενώνεται, αλλά για να μην χωριστεί ξανά, θα πρέπει να γλιτώσουν πρώτα από τον Θεοκλύμενο, γιο του Πρωτέα και νυν βασιλιά της Αιγύπτου. Ο Θεοκλύμενος είναι ερωτευμένος με την Ελένη και θέλει να την παντρευτεί. Έτσι, το βασιλικό ζευγάρι των Λακεδαιμονίων προκειμένου να διαφύγει σκαρφίζεται ένα σχέδιο. Ο βασιλιάς της Αιγύπτου απομένει στο τέλος μόνος και εξαπατημένος.

Η Ελένη του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις των τελευταίων ετών. Αποτελεί δέ υπόδειγμα για διδασκαλία σε πανεπιστημιακές και δραματικές σχολές, καθώς αποδεικνύει τη σημασία της καλής θεατρικής σκηνοθεσίας. Ο Βασίλης Παπαβασιλείου έστησε μια παράσταση απολαυστική, με αναφορές στο άμεσο παρελθόν του ελληνισμού, καταφέρνοντας να συντονίσει και να αναδείξει ό,τι καλύτερο διέθετε ο κάθε ηθοποιός. Σαν εξαιρετικός μαέστρος, δημιούργησε μια απόλυτα καλοκουρδισμένη παράσταση, όπου ο καθένας συνέβαλε στο γενικό σύνολο. Ως αποτέλεσμα, είναι αδύνατον να εντοπίσει κάποιος αρνητικά στοιχεία, αφού όλοι εργάστηκαν και πέτυχαν το κοινό καλό.

Η Ελένη του Βασ. Παπαβασιλείου είναι μια γνήσια κωμωδία, με νοσταλγικές στιγμές. Μυρίζει τον ελληνισμό της Αλεξάνδρειας του περασμένου αιώνα, ενώ ο χορός, ανάμεσα σε Club Tropicana και Καφέ Αμμάν, ντυμένος με pin-up μαγιό και τυρμπάν στο κεφάλι, χορεύει και τραγουδάει σαν να ανήκε σε μπουλούκι. Μπουλουκτσήδες ο Μενέλαος και η Ελένη, οι οποίοι, με το μικρόφωνο στο χέρι, ξεσηκώνουν όλη τη σκηνή. Ήταν εξαιρετική άλλωστε η επιλογή του σκηνοθέτη να τοποθετήσει την καταπληκτική ορχήστρα (Γιώργος Δούσος, Δάνης Κουμαρτζής, Θωμάς Κωστούλας, Παύλος Μέτσιος, Χάρης Παπαθανασίου, Μανώλης Σταματιάδης) επί σκηνής. Ενσωματωμένη στη δράση, τόσο με τη μουσική της, όσο και με την παρουσία της, η ορχήστρα προσδίδει μια άλλη αύρα στο όλο σκηνικό αποτέλεσμα.

Το Ευριπίδειο κείμενο φέρει την ιδιομορφία ότι έχει ως πρωταγωνιστικό το ζευγάρι των Μενέλαου και Ελένης, ενώ υπάρχουν αρκετοί ρόλοι, πλην του Θεοκλύμενου, οι οποίοι περιστρέφονται γύρω τους, χωρίς όμως να έχουν μεγάλη έκταση στο κείμενο. Ο Βασ. Παπαβασιλείου πέτυχε όχι μόνον να αναδείξει όλους τους ρόλους, αλλά να τους κάνει και εξαιρετικά απολαυστικούς. Η Ελένη της Έμιλυς Κόλιανδρη είναι απλώς υπέροχη στην γοητευτική απλότητα και αφέλεια του ρόλου της. Η ηθοποιός αποδεικνύει ότι η κωμωδία είναι σίγουρα ο χώρος της, αποκαλύπτοντας στο κοινό άγνωστες ερμηνευτικές της ικανότητες. Ο Μενέλαος του Θέμη Πάνου είναι σπαρταριστός, φρέσκος και γοητευτικός. Χωρίς να ξεπερνάει το μέτρο ούτε για μια στιγμή, ο ηθοποιός καταφέρνει να προκαλεί το γνήσιο και αυθόρμητο γέλιο στους θεατές, χωρίς να εκχυδαΐζει, να προσβάλλει ή να φλυαρεί ούτε λεπτό στην κωμωδία του. Είναι γεγονός ότι παραδίδει μαθήματα υποκριτικής σε έναν χώρο που δεν τον είχαμε ξαναδεί. Ο Θ. Πάνου αποδεικνύεται ότι διαθέτει γνήσια κωμική φλέβα, κρυμμένη καλά τόσα χρόνια! Η Θεονόη της Αγορίτσας Οικονόμου καταφέρνει να κυριαρχήσει στο χώρο επιβεβαιώνοντας ότι η συγκεκριμένη ηθοποιός δεν διαθέτει μόνον πάρα πολλές ερμηνευτικές ικανότητες, αλλά και πολύ μέλλον. Πρόκειται για μια από τις πιο εξαιρετικές ηθοποιούς της γενιάς της. Ο Θεοκλύμενος του Γιώργου Καύκα συμβαδίζει απόλυτα με το απολαυστικό, ερμηνευτικά, ζευγάρι των Μενέλαου και Ελένης. Ιδιαίτερα κωμικός, αλλά και τρυφερά συγκινητικός στο τέλος όταν διαπιστώνει την προδοσία τόσο της Ελένης, όσο και της ίδιας του της αδελφής. Η Γερόντισσα της Έφης Σταμούλη είναι ώριμη και με απόλυτο έλεγχο στα υποκριτικά της μέσα, επιβεβαιώνοντας ότι και η κωμωδία της ταιριάζει πολύ. Ο Τεύκρος τους Δημήτρη Μορφακίδη αποτελεί προάγγελο της απολαυστικής κωμωδίας που πρόκειται να ακολουθήσει. Συγκινητικός, αλλά και ξεκαρδιστικός ο Δημήτρης Κολοβός, ενώ ο Άγγελος Μπούρας, αλλά και ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου αναδεικνύουν την τραγικότητα του Ευριπίδειου κειμένου. Οι Διόσκουροι των Νικόλα Μαραγκόπουλου και Ορέστη Παλιαδέλη αποτελούν το καλύτερο φινάλε. Σαν από το μέλλον, με δόσεις θεάτρου του παραλόγου, το δίδυμο των Διόσκουρων καταφέρνει να απογειώσει ακόμα περισσότερο μια παράσταση η οποία έχει κερδίσει το κοινό της από το πρώτο της λεπτό.

Τέλος, ειδική αναφορά χρειάζεται στον τόσο καλοδουλεμένο και αρμονικό Χορό της παράστασης (Νεφέλη Ανθοπούλου, Σταυρούλα Αραμπατζόγλου, Ηλέκτρα Γωνιάδου, Νατάσσα Δαλιάκα, Χρύσα Ζαφειριάδου, Σοφία Καλεμκερίδου, Αίγλη Κατσίκη, Άννα Κυριακίδου, Κατερίνα Πλεξίδα, Μαριάννα Πουρέγκα, Φωτεινή Τιμοθέου, Χρύσα Τουμανίδου). Κωμικές, γοητευτικές, αιθέριες συμμετέχουν, σχολιάζουν και κρίνουν τα τεκταινόμενα με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Η παράσταση εκτός των άλλων, διαθέτει καταπληκτικά κοστούμια, αλλά και ένα πολύ λειτουργικό και ευφάνταστο σκηνικό (Άγγελος Μέντης). Η Μουσική (Άγγελος Τριανταφύλλου), αλλά και οι Χορογραφίες (Δημήτρης Σωτηρίου) συμβάλλουν επίσης καταλυτικά στο τελικό αποτέλεσμα. Οι φωτισμοί τέλος (Λευτέρης Παυλόπουλος) δημιουργούν ατμόσφαιρες υπογραμμίζοντας το σκηνοθετικό όραμα. Ειδική μνεία στην προσεγμένη μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα.

Η Ελένη του Κ.Θ.Β.Ε. είναι η μοναδική παράσταση που δεν παίχτηκε φέτος στην Επίδαυρο, μολονότι ήταν προγραμματισμένη (συνέπεσε με τις πυρκαγιές της 3^ης Αυγούστου). Είναι πραγματική απώλεια για το Φεστιβάλ Επιδαύρου ότι αυτή η παράσταση δεν παίχτηκε στη θυμέλη του θεάτρου του Ασκληπιού, για την οποία ήταν εξ αρχής δημιουργημένη. Επιπλέον, πρόκειται για μια παράσταση υπόδειγμα όσον αφορά στο ρόλο του σκηνοθέτη στο θέατρο. Ελπίζω, η παράσταση να βρει τον δρόμο της προς την Επίδαυρο, έστω και αργά.

Μην την χάσετε!

Δείτε εδώ τις επόμενες στάσεις της παράστασης και κλείστε τις θέσεις σας. 

Στην έναρξη της παράστασης κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή για τον Μίκη Θεοδωράκη και στο φινάλε της ακούστηκε το αγαπημένο αυτό κομμάτι του σπουδαίου συνθέτη. 

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος διοργανώνει, με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου στις 27 Μαρτίου, μια τιμητική βραδιά για τη Λήδα Πρωτοψάλτη, την Τετάρτη 28 Μαρτίου 2018, στις 20.30, στο Βασιλικό Θέατρο. Η σπουδαία ηθοποιός θα τιμήσει το ΚΘΒΕ με την παρουσία της και θα συζητήσει με το κοινό, στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, για την πολύχρονη πορεία της στο χώρο της ελληνικής δραματουργίας.

Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Πολυποίκιλες οι επιλογές για θέατρο στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Από τις σκηνές του ΚΘΒΕ ως τις ιδιωτικές σκηνές οι προτάσεις μας παρακινούν να δούμε την πόλη και αλλιώς. Μια πόλη που ενώνει πολιτισμούς, εμπνεύσεις & δημιουργίες συμμετέχοντας έτσι ενεργά στην πολιτιστική παλέτα της χώρας.

Έτσι λοιπόν ξεκινάμε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος

Βασιλικό θέατρο

“Ρώσικη επανάσταση”

σε δραματουργία & σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις

Τετάρτη 18:00

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:00

Κυριακή 19:00

Μονή Λαζαριστών (σκηνή Σ. Καραντίνος)

“Η αυλή των θαυμάτων” του Ι.Καμπανέλλη

σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου 

Τετάρτη 18:00

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 20:30

Κυριακή 19:00

Μικρό θέατρο Μονής Λαζαριστών

“Γκιάκ” του Δημοσθένη Παπαμάρκου

σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη

‘Εως 30/12

Τετάρτη 18:00

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:00

Κυριακή 19:00

Φουαγιέ θεάτρου Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

“Φέστεν”

σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου

Έως 30/12

Για τις ημέρες των εορτών επιπλέον παραστάσεις:

Σάββατο 16/12/17 στις 21:00

Σάββατo 23 & 30/12/17 στις 18:00 & 21:00

Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

“Ανεμοδαρμένα ύψη”

σε μετάφραση και διασκευή Γιάννη Καλαβριανού

Τετάρτη 18:00

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 20:30

Κυριακή 19:00 

Θέατρο Μονής Λαζαριστών (νεανική σκηνή )

“Σ' εμένα μιλάς” του Ράϊνερ Χάχφελντ

σε μετάφραση Γιάννας Τσόκου και σκηνοθεσία Στέλλας Μιχαηλίδου

Κάθε Κυριακή στις 11:00 

Πληροφορίες 2315200200

Βασιλικό θέατρο (παιδική σκηνή)

“Ελίζα” της Ξένιας Καλογεροπούλου

σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου & μουσική Ελένης Καραΐνδρου

Κάθε Κυριακή στις 11:00

---

Επίσης…

§ Την Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου στις 19:30 το απόγευμα το Κρατικό Θέατρο σε συνεργασία με το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ παρουσιάζει το “Πίσω από τους πίνακες”, μια συνομιλία με τη ζωγραφική του Πάρι Πρέκα σε σκηνοθεσία Μάρα Τσικάρα

§ Από 13/1 στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών θα παρουσιάζεται το έργο του Άκη Δήμου “Όσα η αγάπη στην καταιγίδα” σε σκηνοθεσία Πάνου Δεληνικόπουλου.

§ Από 20/1 στο φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών θα παρουσιάζεται το έργο “Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ” του Ράϊνερ Βέρνερ Φασμπίντερ σε σκηνοθεσία Κορίνας Βασιλειάδου και Χάρη Πεχλιβανίδη.

§ Από 26/1 θα παρουσιάζεται επίσης, το έργο του Σάμουελ Μπέκετ “Περιμένοντας τον Γκοντό” σε σκηνοθεσία Γιάννη Αναστασάκη και μετάφραση Μ. Βολανάκη με τους Γιώργο Καύκα & Κωνσταντίνο Χατζησάββα.

§ Από 27/1 στο θέατρο εταιρείας μακεδονικών σπουδών θα παρουσιάζεται το έργο “Ντά” του Χιούμορ Λέοναρντ σε μετάφραση, δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου.

Κλείνοντας τα νέα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος να αναφέρουμε πως τις Τετάρτες και τις Πέμπτες το εισιτήριο για όλες τις παραστάσεις κοστίζει €5.

Συνεχίζουμε με τα υπόλοιπα θέατρα της πόλης:

Πολυχώρος Ενώ

“Οι μήνες”

σε σκηνοθεσία Χρύσας Διαμαντοπούλου και Τάσου Ράτζου

Κάθε Κυριακή στις 11:30

Tηλ. επικοινωνίας 2310257637

“Κατσαρίδα”

σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου

Παρασκευή & Σάββατο στις 9:00

Tηλ. επικοινωνίας 6979849182 / 6934600074

Φαργκάνη Art 

“Η Αλίκη στη χώρα τον θαυμάτων”

Κάθε Κυριακή στις 11:30 από 17/12.

Πληροφορίες και κρατήσεις: 69449903633

Θέατρο Αυλαία 

“Οι μπέμπηδες των Χριστουγέννων” της Λένας Πετροπούλου

από την ομάδα παιδικού θεάτρου Σκοινί-Κορδόνι ως τις 30/12

“Κακοικάντζαροι & Kαλοικάντζαροι” του Δημήτρη Μπογδάνου

από την ομάδα Alte Fablon σε σκηνοθεσία Δήμητρας Τσάκου ως 7/1

Κάθε Σάββατο στις 17.00

Τηλ. επικοινωνίας 2310237700

Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο

“Χριστούγεννα στο Βαφοπούλειο” μέχρι τις 27/12

Επίσκεψη στον Άγιο Βασίλη, χορωδιακές συναντήσεις, χριστουγεννιάτικα εργαστήρια, χριστουγεννιάτικα φιλανθρωπικά bazaar.

Σε όλες τις εκδηλώσεις η είσοδος είναι  ελεύθερη με προσφορά τροφίμων για την ενίσχυση του Φάρου του κόσμου .

ΔΕΘ - Helexpo

“Aστερόκοσμος” ως τις 7/1

Ένα χριστουγεννιάτικο πάρκο εντός των στεγασμένων χώρων των περιπτέρων 13, 14, 15

Πληροφορίες στο www.asterocosmos.gr

Θέατρο Σοφούλη

“Το καρύδι και το χριστουγεννιάτικο κέϊκ”

Κείμενα και μουσική Τάσος Ιωαννίδης. Σκηνοθεσία Παυλίνα Χαρέλα.

Κάθε Σάββατο στις 18:15 ως τις 7/1

Επιπλέον παραστάσεις:

17/12 11:30

25/12, 26/12, 1/1, 2/1, 6/1 στις 18:00 και 07/1 στις 11.30

Θέατρο Αριστοτέλειο

“Απελπισίτο”

Κείμενο - σκηνοθεσία του Λάκη Λαζόπουλου με τους Λάκη Λαζόπουλο και Σοφία Φιλιππίδου

Από 25/12 ως 14/1

Τηλ. επικοινωνίας 2310 262051

Θέατρο Τ

“Γυάλινος κόσμος” του Τένεσι Γουίλιαμς

σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή με τη Γιώτα Φέστα στο ρόλο της Αμάντα

Από 25/12 και για έναν περίπου μήνα

Παρασκευή & Σάββατο 9:30

Κυριακή 7:00

Μέγαρο μουσικής Θεσσαλονίκης (Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης)

“Ο μαγικός αυλός”

σε κείμενο και αφήγηση Κάρμεν Ρουγγέρη, σκηνοθεσία Κάρμεν Ρουγγέρη & Χριστίνα Κουλουμπή

Από 1/1 ως 14/1

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

1/1, 2/1, 3/1, 4/1, 6/1 στις 18:00

Σάββατο 13/1στις 18:00

Κυριακή 7/1 & 14/1στις 11:30

Θέατρο Αθήναιον

“Ο πατέρας του Άμλετ”

Το πρώτο θεατρικό έργο του Μάνου Ελευθερίου σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη.

Ερμηνεύει ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης

Από 25/12 ως 7/1

Τηλ. επικοινωνίας 2310832060

 Παρακαλείστε να επιβεβαιώνετε και τηλεφωνικώς τις παραστάσεις διότι οι ημερομηνίες που έχουν δοθεί μπορεί και να αλλάξουν .

Μπορεί ο καύσωνας να έχει δυσκολέψει τη ζωή στην πόλη, στη γη της Αργολίδας όμως  απόψε το βράδυ, όση ζέστη και να έχει, όταν η Επίδαυρος θα γίνει μια αγκαλιά, όταν  θα πέσει απόλυτη σιωπή και θα ακούγονται μόνο οι διακριτικές νότες του γκιώνη από τις φυλλωσιές, όταν το φυσικό σκηνικό με τα πεύκα, σκεπασμένο με τα άστρα του ουρανού, θα υποδέχεται το χορό των «Επτά Επί Θήβας», εκείνη τη στιγμή ένα αεράκι αγαλλίασης θα δροσίσει την καρδιά του κοινού. Έτσι όπως μόνο η τέχνη μπορεί να κάνει.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους «μάγους», που θα φέρουν τη δροσιά, θα είναι και η Ισμήνη, της Ιώβης Φραγκάτου,που με την περσινή της συμμετοχή κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις, καταθέτοντας μια μεστή και καίρια ερμηνεία, χαρίζοντας στην παράσταση μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της, εκείνη του θρήνου.

Λίγες ώρες πριν τη φετινή πρεμιέρα η όμορφη ηθοποιός εξηγεί στο texnes-plus, γιατί αν και μετράει ήδη τρεις παρουσίες στην Επίδαυρο, «κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά». Μοιράζεται μαζί μας τα συναισθήματά της για το «αγκάλιασμα του κόσμου» και γυρίζει τον χρόνο πίσω στην παράσταση που την έκανε να πει: «Ναι, αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου».  

Πώς προσεγγίζεις ξανά την ίδια ηρωίδα, ένα σχεδόν χρόνο μετά;

Νιώθω μεγάλη συγκίνηση που συναντώ ξανά την ηρωίδα μου. Γνωρίζοντάς την ήδη, μπορώ να απολαμβάνω κάθε στιγμή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αναζητώ νέα επίπεδα στον χαρακτήρα της. Η προσέγγιση του ρόλου μου αυτού κάθε αυτού δεν έχει αλλάξει. Μολαταύτα, οι αλλαγές στον χορό και στους βασικούς χαρακτήρες της ιστορίας, δίνουν διαφορετική μορφή στην απόδοσή του. Αυτό θα το παρατηρήσουν όσοι έχουν ήδη δει το έργο στην περσινή εκδοχή του, γι' αυτό είμαι βέβαιη ότι δεν θα έχουν την αίσθηση του déjà vu.

 Η περσινή μεγάλη επιτυχία της παράστασης σας δίνει άλλη διάθεση για να δουλέψετε ξανά πάνω στο κείμενο του Αισχύλου;

 Η αγάπη του κόσμου μας «αγκαλιάζει» και μας δίνει δύναμη, όπως είναι φυσικό. Η αθρόα προσέλευση των θεατών, όπου και αν παίχτηκε η παράσταση, είναι η επιβράβευση γι' αυτήν την πλούσια σε νοήματα εκδοχή του αριστουργήματος του Αισχύλου, υπό την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Τσεζαρις Γκραουνιτς και την εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι κίνητρα για όσους παίζουμε σε αυτό το έργο, ώστε να κάνουμε την υπέρβαση και να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό κάθε φορά. Όπως λέει και ο σκηνοθέτης μας : «Θέλω να πετάξετε ! Όλοι! Να σας βλέπω να πετάτε !Είστε σωστοί,  είστε καλοί,  όμως θέλω να είστε ελεύθεροι  και να πετάτε!»

Πώς ήταν η εμπειρία των προβών με τον Τσέζαρις Γκραουζίνις;

 Η συνεργασία με τον Τσέζαρις είναι μία σπάνια εμπειρία, που με βοήθησε να εξελιχθώ και να ωριμάσω. Και αυτό γιατί ο ίδιος δημιουργεί ένα πλαίσιο «οργανωμένης ελευθερίας» μέσα στο οποίο μπορεί κάποιος να εκφραστεί με μέτρο χωρίς να σκέφτεται τους περιορισμούς της κριτικής. Αυτό το πλαίσιο συνθέτει μία ποιητική ατμόσφαιρα, που καλεί τον ηθοποιό να μεταδώσει το μήνυμα του έργου στο κοινό, όσο πιο καθαρά και ουσιαστικά γίνεται.   Συνειδητοποιώ πλήρως το πόσο έχω βοηθηθεί μέσα από την προσέγγισή του. Ακολουθώ στην πράξη πια αυτό που είχα μάθει από την σχολή,  κάτι που ο Τσεζαρις το έκανε απτό καθ' όλη τη διάρκεια των προβών: «Χωρίς εμένα δεν υπάρχω εγώ και χωρίς εμένα δεν υπάρχεις  εσύ».

Για σένα πιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της τραγωδίας;

Είναι το πάντα επίκαιρο θέμα της εμφύλιας διαμάχης και της διχόνοιας. Πως ακόμη και στην αδελφική αγάπη εισχωρεί η δίψα για εξουσία. Με ποιητικό τρόπο και σκοτεινό χιούμορ, η παράσταση αναδεικνύει τη γελοιότητα του πολέμου και το θέμα της εμφύλιας σύγκρουσης. Η διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων απορρέει από τον φθόνο, ο οποίος γεννιέται τη στιγμή που κάποιος λέει: «γιατί αυτός και όχι εγώ!». Και αυτό προέρχεται από το συναίσθημα μιας απροσδιόριστης και θολής «ανωτερότητας».  Η ανωτερότητα λοιπόν, ενυπάρχει τόσο στον καλό, όσο και στον κακό, στον ευφυή και τον ανόητο, στον ικανό και τον μη ικανό. Καθένας από αυτούς τους τύπους ανθρώπων την εκφράζει διαφορετικά. Όπως και να εκφράζεται αυτή όμως, αυτό που έχει σημασία σε μια οποιαδήποτε διαμάχη είναι να σωθεί η «πόλις», το σύνολο δηλαδή. Αυτό είναι πάντα, ακόμα και σήμερα το διακύβευμα  και θίγεται με καίριο τρόπο στην παράστασή μας.

Αν και νέα ακόμη, έχεις παίξει ήδη τρεις φορές στην Επίδαυρο. Ποια αίσθηση σου άφησε αυτή η εμπειρία;

 Είναι ,όντως, η τρίτη φορά που συμμετέχω σε παράσταση που παίζεται στην Επίδαυρο και έχω να πω πως κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά. Ξεχωριστή! Η συμμετοχή μου σε αυτόν τον ρόλο, σε ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα και η εμπειρία της παράστασης στο πιο επιβλητικό αρχαίο θέατρο με γεμίζει δέος, χαρά και αίσθηση ευθύνης. Θέλω να σταθώ αντάξια της τιμής που μου έγινε και φυσικά να μπορώ να απολαμβάνω αυτήν την εμπειρία ξανά και ξανά τα επόμενα χρόνια.

 Η Ισμήνη όπως και η Αντιγόνη έρχονται αντιμέτωπες μ’ ένα ηθικό δίλημμα, με το τι κάνουμε όταν υπάρχουν δύο «πρέπει». Έχεις έρθει ποτέ αντιμέτωπη με μεγάλα διλήμματα ή αποφάσεις στη ζωή;

Έχω αντιμετωπίσει διλήμματα κάποιες φορές, ναι. Προσπάθησα όμως, όταν μου συνέβη να δω και τις δύο όψεις του νομίσματος, να αποστασιοποιηθώ για να αποφασίσω με καθαρό μυαλό, ζυγίζοντας ταυτόχρονα και το συναίσθημά μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο όλο αυτό, αλλά οι μεγάλες αποφάσεις απαιτούν αυτήν την ψυχραιμία.

Είναι αλήθεια ότι καθοριστικό ρόλο στην απόφαση σου να γίνεις ηθοποιός έπαιξε το έργο του Ευγένιου Ο’Νήλ ''Το ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα''; Πώς ήταν που φέτος έπαιξες στην παράσταση αυτή πλάι στην Ρενή Πιττακή;

Είναι αλήθεια! Δεν είχα τελειώσει ακόμη το σχολείο όταν παρακολούθησα το ανέβασμα του έργου αυτού από τον, μετέπειτα δάσκαλό μου στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, τον Δημήτρη Καταλειφό, ο οποίος τότε υποδυόταν τον κύριο Ταιρόν. Το θυμάμαι σαν χθες!  Είχα ενθουσιαστεί τόσο, που είπα αυτό θέλω να κάνω, να αφηγούμαι ιστορίες! Φέτος, είχα την χαρά να παίξω αυτό το έργο και να αποκτήσω μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες της θεατρικής μου ζωής. Σε αυτό συντέλεσε η συνεργασία μου με τον Γιάννη Χουβαρδά και όλους τους συντελεστές της παράστασης. Καθώς ο ρόλος μου ήταν αρκετά αποστασιοποιημένος από τα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας ,είχα την δυνατότητα να παρατηρώ όλες τις εξελίξεις επί σκηνής. Θέλω να σταθώ όμως, στο ότι είχα την ευκαιρία να παρατηρώ την Ρένη Πιττακή.  Μία από τις πιο σημαντικές ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου  που κάθε μέρα, μέσα από την ερμηνεία της, μας δίδασκε κάτι διαφορετικό για την τέχνη αυτή. Χωρίς καμία σκηνική έπαρση, με τον εαυτό της στην άκρη, αυτή η καθαρή παρουσία μας καθοδηγούσε ακόμη και από τις αναπνοές της κατά τη διάρκεια της παράστασης. Καμαρώνω που συνυπήρξαμε στην ίδια σκηνή και που μπορώ να την αποκαλώ πλέον φίλη μο

Μετά από αυτή την εμπειρία αλλά και από την μέχρι τώρα διαδρομή σου στο θέατρο. Ποιος προσωπικός ή επαγγελματικός σου μύθος καταρρίφθηκε από την πραγματικότητα;

Σίγουρα, όσο περισσότερα χρόνια, δουλεύει κανείς στο θέατρο, τόσο περισσότερο το απομυθοποιεί στο μυαλό του, χωρίς να παύει να το λατρεύει την ίδια στιγμή. Είναι οξύμωρο! Δεν μπορώ να το εξηγήσω λογικά, αλλά έτσι συμβαίνει. Όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή, όπου από το τίποτα αναπτύσσεται ξαφνικά κάτι σημαντικό και ουσιαστικό. Ίσως λοιπόν αυτό που δεν περίμενα ήταν το να διατηρήσω την αγάπη μου γι' αυτή τη δουλειά, παρά τις δυσκολίες.

Από πού αντλείς δύναμη; Τι γεμίζει τις μπαταρίες σου;

Από το στήριγμά μου, την μητέρα μου, την οικογένειά μου και τους παιδικούς μου φίλους. Όσο για τις μπαταρίες, αυτές γεμίζουν από την διάθεση για δουλειά κάθε μέρα της ζωής μου.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια.

Αυτό το διάστημα είμαι σε συζητήσεις αλλά ακόμη δεν έχω κάτι ανακοινώσιμο.

Φωτογραφίες: Tasos Thomoglou & Theophilos Tsimas

«Επτά επί Θήβας»  στο  Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου  (Φεστιβάλ Αθηνών  & Επιδαύρου)

Παρασκευή 30 Ιουνίου και Σάββατο 1 Ιουλίου, στις 21:00

«ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις

Σκηνικά – Κουστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν

Μουσική: Δημήτρης Θεοχάρης

Χορογραφία – Κίνηση: Έντι Λάμε

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας

Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σαμαρτζίδου

Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Μαρία Μυλωνά

Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου

ΔΙΑΝΟΜΗ: Γιάννης Στάνκογλου (Ετεοκλής), Γιώργος Καύκας (Άγγελος), Αλέξανδρος Τσακίρης (Κήρυξ), Κλειώ - Δανάη Οθωναίου (Αντιγόνη), Ιώβη Φραγκάτου (Ισμήνη), Γιώργος Παπανδρέου (Πολυνείκης).

ΧΟΡΟΣ: Λουκία Βασιλείου, Μομώ Βλάχου, Δημήτρης Δρόσος, Ελένη Θυμιοπούλου, Δάφνη Κιουρκτσόγλου, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Σταυριάννα Παπαδάκη, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Αλεξία Σαπρανίδου, Πολυξένη Σπυροπούλου, Γιώργος Σφυρίδης, Ευανθία Σωφρονίδου, Κωνσταντίνος Χατζησάββας.