Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη 

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Τον τελευταίο μήνα, η ελληνική τηλεόραση μοιάζει να έχει ξαφνικά ανοίξει τα μάτια και τις κοινωνικές κεραίες της στην αναγκαιότητα της απεικόνισης της σεξουαλικότητας και της ερωτικής τρυφερότητας μεταξύ ανδρών στη μικρή οθόνη. Δύο φιλιά στις «Άγριες Μέλισσες» και ένα φιλί στην «Τούρτα της Μαμάς», ίσως δεν φέρνουν την κοινωνική άνοιξη στο ζήτημα της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων στην χώρα μας, αποτελούν, όμως, ένα σαφές μήνυμα προόδου. Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την αναταραχή γύρω από το άνοιγμα του δημόσιου διαλόγου σχετικά με την ανάγκη για ευρεία παρουσία και απεικόνιση της ερωτικής πτυχής του ομοφυλοφιλικού έρωτα, έξω από το θέατρο Σταθμός υπάρχει η αφίσα μίας θεατρικής παράστασης, η οποία δείχνει δύο άντρες να φιλιούνται στα χείλη. Είναι η αφίσα της παράστασης «Όπως πάει το ποτάμι» του Μάρτιν Σέρμαν σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη με τους Περικλή Μουστάκη, Μάνο Καρατζογιάννη και Δημήτρη Ροϊδη. Σε μετάφραση Αντώνη Πέρη, το έργο του Μάρτιν Σέρμαν, μοιάζει να βρήκε την ιδανική περίοδο για το πρώτο μη-αγγλόφωνο ανέβασμά του παγκοσμίως και, συνάμα, και ένα εύφορο περιβάλλον στο Θέατρο Σταθμός, ικανό να του επιτρέψει να ανθίσει καλλιτεχνικά και κοινωνικά.

 martin serman2 texnes plus

Για τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των ομοφυλόφιλων

Ο ίδιος ο Μάρτιν Σέρμαν, στο ξεκίνημα της συνέντευξης, μας λέει: «Δεν μου αρέσει να μιλάω για τα έργα μου. Μίλα μας γι’ αυτό εσύ που το είδες».

Σε μια γρήγορη πρώτη σκέψη, το έργο του Σέρμαν που ακολουθεί έναν έρωτα μεταξύ δύο αντρών με μεγάλη διαφορά ηλικίας, μιλώντας ταυτόχρονα για τα μεγάλα γεγονότα και τις ομοφυλοφιλικές διεκδικήσεις του 20ου αιώνα, μοιάζει τελικά να μιλάει για την εξέλιξη. Για το πέρασμα του χρόνου, για το γήρας. Ένα, όμως, γήρας που στο έργο του Σέρμαν μοιάζει να προσεγγίζεται μέσα από νίκες ενός κινήματος απόλυτα κι ουσιαστικά ανθρώπινου.

martin serman3 texnes plus

Μάρτιν Σέρμαν: Η κοινωνική αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων έχει βελτιωθεί σε χώρες όπως η Αγγλία και η Αμερική. Μάλιστα, οι νέοι γκέι άντρες και γυναίκες δεν έχουν ακριβώς συναίσθηση του τι συνέβαινε στο παρελθόν και θεωρούν δεδομένα κάποια από τα σημερινά κεκτημένα.

Είναι, όμως, αυτά κεκτημένα εφαλτήριο για ένταση των κοινωνικών αγώνων;

Μάρτιν Σέρμαν: Στην Αγγλία και στην Αμερική, αν είσαι γκέι και νέος, πιστεύεις ότι σε αυτό το κομμάτι της ζωής σου δεν αντιμετωπίζεις προβλήματα.

martin serman4 texnes plus

Η Ελλάδα πού βρίσκεται σε όλο αυτό το κομμάτι της ουσιαστικής αναγνώρισης των δικαιωμάτων;

Μάρτιν Σέρμαν: Στην Ελλάδα δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ πάλη για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων όπως σε άλλες χώρες. Στην Αγγλία και στην Αμερική πολλές από τις εξελίξεις συνέβησαν λόγω του AIDS. Αυτό έδωσε τη δύναμη σε πολλούς γκέι να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. Στην Ελλάδα, νομίζω, ότι η επιδημία του AIDS δεν είχε τόσο μεγάλες διαστάσεις. Θυμάμαι, μάλιστα, ότι στην Ελλάδα εκείνη την εποχή έλεγαν για Έλληνες που είχαν πεθάνει από AIDS, ότι περνούσαν πολύ καιρό στο Παρίσι.

Ο Μάρτιν Σέρμαν μνημονεύει τότε τον Μπίλι Μπο. Χαμογελάει και μας λέει ότι ακόμα έχει ρούχα του. Στην ερώτησή μας, εάν υπάρχει ή εάν υπήρξε κάποιος διάσημος που να αποτέλεσε πρότυπο με τις διεκδικήσεις του, απαντάει: «Τα καλά παραδείγματα δεν είναι οι διάσημοι. Είναι οι ακτιβιστές κατά του AIDS. Αυτοί είναι οι ήρωες».

 

Για τη ζωή στο θέατρο

Ο Μάρτιν Σέρμαν έχει γράψει πάνω από 20 θεατρικά έργα που έχουν ανέβει σε θέατρα σε ολόκληρο τον κόσμο. Πέρα, όμως, από το θέατρο που μοιάζει να είναι ο μεγάλος του συγγραφικός έρωτας, έχει ασχοληθεί με το κινηματογραφικό αλλά και το τηλεοπτικό σενάριο. Η ζωή του συγγραφέα που περνά τον χρόνο του πίνοντας ουίσκι ή καφέ και μεταφέροντας ήρωες από το κεφάλι στο χαρτί κι απ’ το χαρτί στο σανίδι, φαντάζει, συχνά, ιδανική.

Όμως, πόσο εύκολη είναι τελικά;

Μάρτιν Σέρμαν: Είναι πολύ δύσκολο να βιοποριστείς ως θεατρικός συγγραφέας. Το να είσαι, βέβαια, καλός θεατρικός συγγραφέας, σου επιτρέπει να ασχοληθείς και με άλλες μορφές συγγραφής που έχουν πιο πολλά χρήματα, όπως η τηλεόραση ή το σινεμά.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο συγγραφέα;

Μάρτιν Σέρμαν: Η μόνη συμβουλή που θα έδινα είναι: «Κάντο. Γράψε.».Κι άμα το κάνεις, σπούδασε υποκριτική. Γιατί πρέπει να μπορείς να γράψεις κάτι που να μπορεί να παιχτεί. Να ξέρεις τι έχει ανάγκη ο ηθοποιός.

Ο Μάρτιν Σέρμαν έχει περάσει στις θεατρικές αίθουσες είτε ως κοινό είτε ως συγγραφέας ένα μεγάλο κομμάτι του 20ου αιώνα, ενός αιώνα που έχει σημαδευτεί από το πέρασμα θεατρικών ρευμάτων και σημαντικών σκηνοθετών, συγγραφέων και ηθοποιών.

Τι είναι, όμως, αυτό που σας έχει συγκινήσει περισσότερο;

Μάρτιν Σέρμαν: Ο Τσέχωφ. Δεν μιλάω, βέβαια, για τον Σαίξπηρ. Γιατί ο Σαίξπηρ δεν ήταν ένα θνητό ανθρώπινο πλάσμα. Ήταν θεός.

martin serman5 texnes plus

Επίσης, κατά τη διάρκεια των ετών, έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες που πληρούν τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια των celebrities της εποχής τους, όπως η Βανέσα Ρεντγκρέιβ, ο Ρίτσαρντ Γκιρ, ο Φράνκο Τζεφιρέλι.

Μάρτιν Σέρμαν: Οι περισσότεροι «διάσημοι» που γνώρισα δεν είναι απλοί άνθρωποι. Δεν μου αρέσουν οι απλοί άνθρωποι. Τα βρίσκω με τους δύσκολους ανθρώπους.

Για το «ανέβασμα» του «Όπως πάει το ποτάμι» και την σχέση του με την Ελλάδα

Πριν από τις δυσάρεστες εξελίξεις που σηματοδότησε η πανδημία, ο Μάνος Καρατζογιάννης διάβασε για το έργο του Μάρτιν Σέρμαν, «Όπως πάει το ποτάμι» και κατάφερε τελικά να το πάρει στα χέρια του. Η πρώτη ανάγνωση τον έκανε πάραυτα να αποφασίσει να συναντήσει τον συγγραφέα. Βρέθηκε, λοιπόν, στο ελληνικό σπίτι του Μάρτιν Σέρμαν στην Μαλεσίνα να συζητούν για το ανέβασμα της παράστασης, η οποία είχε προγραμματιστεί για την άνοιξη του 2020.

Το ανέβασμα αυτό βρίσκει την Ελλάδα σε μία κοινωνική αναταραχή, συμβατή με το ίδιο το έργο. Όμως, τα έργα του Σέρμαν τυγχάνουν ανέκαθεν θερμής υποδοχής στην Ελλάδα. Το έργο του, μάλιστα, «Bent» ανέβηκε για πρώτη φορά στην χώρα μας το 1980. Επιπλέον, το έργο του «Ρόουζ» έχει τύχει πολλαπλών σκηνοθετικών «αναγνώσεων». Έχει γράψει έργα που εκτυλίσσονται στην Ελλάδα, ενώ προσφάτως συνεργάστηκε με τη Μιμή Ντενίση στο σενάριο της ταινίας «Σμύρνη μου αγαπημένη».

martin serman6 texnes plus

Τι είναι αυτό που συγκροτεί αυτή την ιδιαίτερη σχέση του έργου σας με την Ελλάδα;

Μάρτιν Σέρμαν: Πιστεύω στο ένστικτο, στο υποσυνείδητο και στις ευαισθησίες. Κάποιες χώρες συναντιούνται με τις ευαισθησίες κάποιων συγγραφέων. Εγώ, ας πούμε, επικοινωνώ με την Ελλάδα. Την αγαπάω σαν να ήταν η πατρίδα μου. Έχω σπίτι στην Ελλάδα και κάνω εδώ το μεγαλύτερο μέρος του γραψίματός μου. Εξάλλου, και το «Όπως πάει το ποτάμι», εδώ το έγραψα. Νιώθω, βέβαια, ότι αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Η Ελλάδα πάντα κάτι μου επιστρέφει.

Το αγαπημένο σας μέρος στην Ελλάδα;

Μάρτιν Σέρμαν: Εκεί που έχω το σπίτι μου, στη Μαλεσίνα.

Το έργο του Μάρτιν Σέρμαν «Όπως πάει το ποτάμι», είναι τελικά ένα έργο οικουμενικό, ένα κείμενο που μπορεί να συγκινήσει το πάσης φύσεως, φύλου και εθνικότητας κοινό. Ένα κείμενο χωρίς ίχνος ελιτισμού.

martin sofia

Κάνουμε τελικά «τέχνη για την τέχνη» ή «τέχνη για το κοινό»;

Μάρτιν Σέρμαν: Δεν πρέπει να θεωρούμε ότι υπάρχει κοινό λιγότερο ευφυές γιατί αυτό δεν ισχύει. Αν ένα κείμενο είναι καλό και έχει στόχευση, ακόμα και αν πραγματεύεται ένα γεγονός που ελάχιστοι θυμούνται, μπορεί να γίνει διεθνές και οικουμενικό.

martin serman8 texnes plus

Για το #metoo και για την σχέση ανάμεσα στην τέχνη και στην προσωπική ζωή των καλλιτεχνών

Το σκάνδαλο με τις κατηγορίες και τις αποκαλύψεις για τη σεξουαλική κακοποίηση στον κόσμο του θεάματος, βρήκε το περασμένο έτος το έδαφος να «ανθίσει» και στη χώρα μας. Και πέρα από την προφανή καταδίκη των κακοποιητικών πράξεων και συμπεριφορών, η παγκόσμια διάστασή του μας καλεί σε ερωτήματα για την καταδίκη, ή μη, της τέχνης, λόγω της προσωπικής ζωής του καλλιτέχνη. Πετάμε στον κάδο των αχρήστων τον Γούντι Άλεν; Τον Πολάνσκι;

Μάρτιν Σέρμαν: Την τέχνη πρέπει να τη βλέπουμε σαν τη δουλειά του κάθε καλλιτέχνη. Δεν πρέπει να πετάς τη δουλειά του αν δεν σου αρέσει η προσωπική του ζωή. Είναι, βέβαια, πολύ δύσκολο να αξιολογήσεις αποκλειστικά και μόνο τη δουλειά του, αν υπάρχουν τέτοιου είδους σκάνδαλα και κακοποιητικές συμπεριφορές στην προσωπική του ζωή.

Δεν είναι εύκολο να δεις μια ταινία του Γούντι Άλεν χωρίς να σκεφτείς τις κατηγορίες που τον βαραίνουν. Αυτές την χρωματίζουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε την ευκαιρία να δούμε τις ταινίες.

Στην Αγγλία δεν προβάλλονται οι ταινίες του Πολάνσκι γιατί δεν υπάρχει κανένας διανομέας που θα αναλάβει να τις βγάλει στις αίθουσες. Εγώ όμως θα ήθελα να έχω το ηθικό δίλημμα του να αποφασίσω αν θέλω να υποστηρίξω τον καλλιτέχνη. Θα έπρεπε να έχουμε το δικαίωμα στην επιλογή.

 martin serman7 texnes plus

Για το θέατρο στην πανδημία

Η πρόσφατη και -πανταχού- παρούσα πανδημία μοιάζει να αλλάζει προσωρινά το θεατρικό τοπίο. Το ψηφιακό θέατρο μπαίνει για τα καλά στις ζωές μας, ενώ ο κόσμος δείχνει να φοβάται ακόμα «να αγκαλιάσει» την υγειονομική «ασφάλεια» και την όποια ψυχαγωγία επιχειρεί να του παρέχει το θέατρο.

Μάρτιν Σέρμαν: Δεν έχω ιδέα πώς θα βγει το θέατρο από την πανδημία. Έχει υποφέρει περισσότερο από κάθε άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα. Σίγουρα, δεν θα επηρεάσει την πείνα και την επιθυμία για θέατρο, αλλά θα επηρεάσει οικονομικά τους ανθρώπους που κάνουν θέατρο.Στην Αγγλία, τα θέατρα είναι ανοιχτά και δεν έχουν τα μέτρα που υπάρχουν εδώ. Δεν χρειάζεσαι πιστοποιητικό εμβολιασμού για να μπεις. Ενώ, μόλις τις τελευταίες εβδομάδες η μάσκα έγινε υποχρεωτική. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι ακυρώνονται παραστάσεις μαζικά. Δεν υπάρχει μια ενιαία πολιτική. Είναι τρέλα.

Το ψηφιακό θέατρο που κερδίζει τον δικό του χώρο, στο μέλλον θα συνεχίσει το ίδιο δυναμικά;

Μάρτιν Σέρμαν: Το ψηφιακό θέατρο δεν είναι θέατρο. Συμπληρώνει το θέατρο, αλλά δεν είναι θέατρο.

Επίσης, βοηθάει στο να διασωθούν παραστάσεις. Εγώ έχω δει πάρα πολλές παραστάσεις ως παιδί και αυτές δεν υπάρχουν πουθενά.

Στην επαρχία στην Αγγλία δεν δουλεύουν καθόλου τα θέατρα. Δεν πηγαίνει ο κόσμος. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό.

martin karatzogiannis

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία