Φωτογραφίες παράστασης: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Το συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ «Ο θάνατος και η κόρη» του Ariel Dorfman ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Θάλειας Γρίβα στο Θέατρο 104. O Κωνσταντίνος Δανίκας, η Σίσσυ Μαράθου και ο Στράτος Σωπύλης ερμηνεύουν τους τρεις ρόλους του έργου. H πρεμιέρα ανεμένεται το Σάββατο 19/2.
Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή σύγχρονα θεατρικά έργα, γραμμένο το 1990, που έγινε ευρέως γνωστό από την κινηματογραφική του μεταφορά το 1994 σε σκηνοθεσία του Ρομάν Πολάνσκι, με την Σιγκούρνι Γουίβερ, τον Μπεν Κίνγκσλεϊ και τον Στούαρτ Γουίλσον. Έχει παρουσιαστεί σε πολλές χώρες αλλά και στην Ελλάδα. Το 1992 κέρδισε το βραβείο Olivie καλύτερου νέου θεατρικού έργου.
Εμείς μιλήσαμε με την πρωταγωνίστρια της παράστασης, Σίσσυ Μαράθου κάπου ανάμεσα στις απαιτητικές πρόβες, λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα στο Θέατρο 104.
Πείτε μας δύο λόγια για την παράσταση;
Μέσα σ’ ένα σπίτι τρεις άνθρωποι αποκαλύπτουν το παρελθόν τους, διαπραγματεύονται και ελίσσονται προκειμένου να υπερασπιστεί ο καθένας τον εαυτό του. Οδηγούνται μοιραία στα άκρα προσπαθώντας να επιβιώσουν μέσα σ’ ένα παιχνίδι ρόλων κι ́εξουσίας.
Έχετε δουλέψει μαζί με τη σκηνοθέτη της παράστασης και πάνω στη διασκευή του κειμένου. Ο Ντόρφμαν τοποθετεί σαφώς το έργο στη Χιλή, την περίοδο της μεταπολίτευσης, μετά τη δικτατορία του Πινοσέτ. Ωστόσο εσείς αποφασίσατε να αποδεσμεύσετε την ιστορία από το συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Γιατί έγινε η συγκεκριμένη επιλογή;
Τα ζητήματα και τα ερωτήματα που θίγονται μέσω του έργου δεν αφορούν μόνο περιόδους δικτατορίας. Το κατά πόσον ένα θύμα θα μιλήσει, θα το πιστέψουν και θα δικαιωθεί ή κατά πόσον ο θύτης θα τιμωρηθεί με μια ποινή ανάλογη της πράξης του είναι ένα φλέγον ζήτημα στις μέρες μας παγκοσμίως. Η βία, τα παιχνίδια εξουσίας, και οι σχέσεις θύτη-θύματος είναι συστατικά στοιχεία της ανθρώπινης κοινωνίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Καταργώντας λοιπόν το χρονικό και τοπικό πλαίσιο, επιθυμούμε να φωτίσουμε τη διαχρονικότητα του έργου, να προβληματίσουμε και να προβληματιστούμε, με την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν ν ́αλλάξουν προς το καλύτερο.
Το έργο έγινε γνωστό από την ομώνυμη ταινία του Πολάνσκι έχει επηρεαστεί η αισθητική της παράστασης από αυτήν;
Όχι, δεν έχουμε επηρεαστεί από την αισθητική της ταινίας. Το δικό μας πλαίσιο έχει την αίσθηση ενός ψυχρού, αποστειρωμένου περιβάλλοντος που σιγά σιγά παίρνει ζωή μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις που αλλάζουν και τις αλήθειες που βγαίνουν στη φόρα μετά από χρόνια.
Η ηρωίδα σας είναι θύμα του δικτατορικού καθεστώτος. Στα φοιτητικά της χρόνια απήχθη βιαίως και υπέστη βασανιστήρια και επαναλαμβανόμενους βιασμούς. Πόσο ψυχοφθόρο είναι για έναν ηθοποιό να μπαίνει σ' έναν τέτοιο ρόλο;
Σίγουρα είναι ψυχοφθόρο αλλά συγχρόνως είναι και λυτρωτικό. Μέσα από τον πολυδιάστατο αυτό ρόλο μου δίνεται η ευκαιρία να υπερασπιστώ κι εγώ τις γυναίκες που παλεύουν ν ακουστούν.
Η ηρωίδα σας είναι αντίθετη με την επιτροπή που θα τιμωρήσει τους ενόχους γιατί ουσιαστικά δεν πιστεύει στη δικαιοσύνη. Ο συγγραφέας καυτηριάζει ένα διαχρονικό ζήτημα. Σας έχει προβληματίσει κάτι ανάλογο;
Φυσικά και με προβληματίζει. Αποδεδειγμένα σε πολλές περιπτώσεις η απόδοση δικαιοσύνης είναι ένας δύσκολος και μακρύς δρόμος, αν όχι αδιέξοδος. Τα θύματα πολύ συχνά βρίσκονται εκτεθειμένα, κι αυτό είναι κάτι που με θυμώνει, με λυπεί και με τρομάζει.
Μπορεί η τιμωρία να δώσει μια κάποια ανακούφιση στα θύματα;
Η τιμωρία πιστεύω μπορεί να φέρει συναισθήματα ανακούφισης και ικανοποίησης, χωρίς όμως να είμαι σίγουρη ότι μπορεί να φέρει πραγματική λύτρωση.
Οι βιασμοί και τα βασανιστήρια ήταν υπό τον ήχο του Θανάτου και της Κόρης του Σούμπερτ. Μπορεί η Τέχνη να δώσει καταφύγιο ακόμη και σε ανθρώπους με τόσο κακοποιητικές συμπεριφορές;
Στο έργο ο γιατρός ισχυρίζεται ότι έβαζε μουσική στα θύματα του για να τα ηρεμεί. Η μουσική μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα μέσο αποστασιοποίησης. Το να βγει δηλαδή το θύμα από το σώμα και η ψυχή του αυτό που του συμβαίνει. Ενδεχομένως το ίδιο να συμβαίνει και για τον ίδιο τον κακοποιητή.
Ένα χρόνο πριν ξεκίνησε το ελληνικό Metoo. Το φως της δημοσιότητας είδαν πολλές κακοποιητικές συμπεριφορές και κάποιοι έχουν ήδη τιμωρηθεί. Νιώθετε ότι κάτι έχει αλλάξει;
Έχει γίνει μια πολύ καλή αρχή. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, αλλά σίγουρα ένα κομμάτι φόβου έχει αρχίσει να διαλύεται. Οι γυναίκες άρχισαν να μιλούν και επιτέλους ν’ ακούγονται. Φυσικά όση περισσότερη στήριξη έχουν απ’ όλους μας τόσο περισσότερο βοηθάμε τον δύσκολο αγώνα τους.
Τι σας θυμώνει και τι σας δίνει χαρά στην καθημερινότητά σας;
Σ’ αυτή τη φάση με θυμώνει ο κορονοϊός και χαρά μου δίνουν οι πρόβες και τα γατάκια μου.
Συμπληρώστε τη φράση: Έγινα ηθοποιός γιατί....
Γιατί με εξιτάρει η εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης. Μου αρέσει μέσω των ρόλων να θέτω ερωτήματα στον εαυτό μου, ακόμα κι αν μένουν αναπάντητα. Να μπαίνω σε μια διαδικασία ομαδικής δουλειάς και μοιράσματος με τους συναδέλφους, και κατ’ επέκταση με τους θεατές.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση-Διασκευή: Θάλεια Γρίβα, Σίσσυ Μαράθου
Σκηνοθεσία: Θάλεια Γρίβα
Σκηνικά-Κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή
Video design: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνα Πανταζή
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μαριάννα Φραγκούλη
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου-Ναταλία Μπαρούς
Εκτέλεση παραγωγής: Πεδίο Τέχνης ΠΑΙΖΟΥΝ Κωνσταντίνος Δανίκας Σίσσυ Μαράθου Στράτος Σωπύλης
Φιλική συμμετοχή σε βίντεο: Σμαράγδα Κάκκινου
Trailer: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Φωτογραφίες παράστασης: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Γραφίστας-Σχεδιασμός αφίσας: Γιώργος Καλοφωλιάς
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Ανζελίκα Καψαμπέλη
Social Media: Ανδρέας Λεύκιος Καψαμπέλης
INFO:
Θέατρο 104 |Ευμολπιδών 41, Γκάζι |Μετρό Κεραμεικός | t. 210 345 5020
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 21.15 | Κυριακή 18.30
Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ – κανονικό | 12 ευρώ – φοιτητικό & ανέργων | 5 ευρώ - ατέλεια
Προπώληση: Ticketservices.gr