Στις 24, 25 & 26 Φεβρουαρίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Eλληνική νοηματική γλώσσα, υπέρτιτλοι για κωφούς και βαρήκοους και ακουστική περιγραφή για άτομα με οπτική αναπηρία. Πάμε θέατρο, όλοι μαζί.

 

Η παράσταση ΧΑΛΕΠΑΣ σε σκηνοθεσία της Αργυρώς Χιώτη και λιμπρέτο του The Boy είναι ανοιχτή σε όλες και όλους για 3 μοναδικές παραστάσεις. Στις 24, 25 & 26 Φεβρουαρίου, η παράσταση περιλαμβάνει ταυτόχρονη διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα, ελληνικούς υπέρτιτλους για κωφούς και βαρήκοους και ακουστική περιγραφή για άτομα με οπτική αναπηρία, σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Οργανισμό liminal. Η προσβασιμότητα της παράστασης αντικατοπτρίζει δύο σημαντικές αξίες που βρίσκονται στον πυρήνα των δράσεων του Ιδρύματος Ωνάση: τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη.

Η Στέγη, μετά τη νοηματική ελληνική γλώσσα σε πολλές συζητήσεις και ομιλίες, υιοθετεί την προσβασιμότητα όλων και στο θέατρο, επιλέγοντας τον «ΧΑΛΕΠΑ» στην Κεντρική Σκηνή, μία ιστορική καταβύθιση στα άδυτα του μυαλού του μεγάλου Έλληνα γλύπτη, που έπειτα από 40 χρόνια ψυχικής κατάρρευσης αναγεννήθηκε στην πλήρη ωριμότητά του.

Το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2022 θα πραγματοποιηθεί συζήτηση μετά την παράσταση. Η Αργυρώ Χιώτη θα συζητήσει με την επιμελήτρια της έκθεσης Γιανούλης Χαλεπάς «Δούναι και Λαβείν» στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του ΑΠΘ, Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά (μελετήτρια, αρχαιολόγο και ιστορικό τέχνης) σε συντονισμό του κινηματογραφιστή Μπάμπη Μακρίδη.

Συντελεστές παράστασης

Λιμπρέτο: The Boy

Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη

Μουσική Σύνθεση & Ηχητικός Σχεδιασμός: Jan Van Angelopoulos

Σκηνική εγκατάσταση & Σχεδιασμός κοστουμιών: Έφη Μπίρμπα

Σχεδιασμός Φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας

Σχεδιασμός κίνησης: Αργυρώ Χιώτη και η ομάδα

Σωματική προετοιμασία: Χαρά Κότσαλη

Σύμβουλος δραματουργίας: Ευθύμης Θέου

Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Νεφέλη Γιώτη

Τεχνική επιμέλεια ήχου: Νίκος Κόλλιας

Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Ευθύμης Θέου

Α΄ Βοηθός σκηνοθέτριας: Κατερίνα Κώτσου

Βοηθός σκηνογράφου: Βάσια Λύρη

Βοηθός ενδυματολόγου: Αλέξανδρος Γαρνάβος

Βοηθός σχεδιαστή φωτισμών Σοφία Αδαμοπούλου

Β’ Βοηθός σκηνοθέτριας: Κωνσταντίνος Καρδακάρης

Kατασκευή κοστουμιών: Sandi Couture Atelier

Εκτέλεση Παραγωγής: Μαρία Δούρου / VASISTAS

Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά): Σίμος Κακάλας, Χαρά Κότσαλη, Αντώνης Μυριαγκός, Γιώργος Νικόπουλος, Αλίκη Στενού, Δημήτρης Σωτηρίου, Αργυρώ Χιώτη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συμπαραγωγή: ERT Emilia Romagna Teatro (Ιταλία)

H περιοδεία υποστηρίζεται από το πρόγραμμα «Εξωστρέφεια» της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Παραστάσεις με υπέρτιτλους στα αγγλικά: Πέμπτη 10/02, Παρασκευή 11/02, Σάββατο 12/02, Κυριακή 13/02, Παρασκευή 18/02, Σάββατο 19/02, Κυριακή 20/02, Κυριακή 27/02

Συντελεστές Προσβασιμότητας

Υπηρεσίες Προσβασιμότητας: Liminal Access

Ακουστική Περιγραφή: Μαρία Θρασυβουλίδη

Υπερτιτλισμός για κωφούς και βαρήκοους: Γρηγόρης Σταθόπουλος

Διερμηνεία στην Ε.Ν.Γ.: Ανδρονίκη Ξανθόπουλου

Επιμέλεια Υπηρεσιών: Κερασία Μιχαλοπούλου

Συντονισμός: Χρίστος Παπαμιχαήλ

Μετάφραση Υπερτίτλων: Ορφέας Απέργης

Ταυτόχρονος Υπερτιτλισμός: Γιάννης Παπαδάκης

Οι υπηρεσίες προσβασιμότητας γίνονται με την υποστήριξη του δικτύου Europe Beyond Access, το οποίο πραγματοποιείται με τη συγχρηματοδότηση του προγράμματος «Δημιουργική Ευρώπη» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Διαβάστε περισσότερα για το σύμπαν του Χαλεπά: Χαλεπάς – Αργυρώ Χιώτη | Ίδρυμα Ωνάση (onassis.org)

Κρατήσεις θέσεων ΑμεΑ: 213 017 8036 και Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Μια διεθνής ομάδα χορού, ένας διάσημος γλύπτης, πέντε μοναδικές ερμηνεύτριες, ζωντανή μουσική, μάρμαρα που ζυγίζουν έναν τόνο, σκηνή που μοιάζει με ανθρώπινο σώμα, από 3 έως 7 Νοεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Στο νέο τους έργο, Stones and Bones, οι RootlessRoot, συνεργάζονται με τον Άγγλο γλύπτη Peter Randall-Page, αναμετρούνται με το υλικό της αιωνιότητας, το μάρμαρο, και δημιουργούν μια παράσταση για την παροδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, με τη συνοδεία της πρωτότυπης μουσικής σύνθεσης του Βασίλη Μαντζούκη.

Στο επίκεντρο του έργου τοποθετείται το λευκό μάρμαρο –το υλικό με τη μεταφυσική διάσταση, το θεμέλιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού– παρόλο που η φυσική του θέση είναι μέσα σε μεγαλόπρεπα βουνά και έξω από θεατρικές συμβάσεις.

Οι δημιουργοί του έργου ξεκινούν την αναζήτησή τους από τον μυθικό, κοσμικό ωκεανό των άπειρων δυνατοτήτων, των δίχως όρια μορφών, σχημάτων και διαστάσεων, και καταλήγουν να δουλεύουν με τις βασικές πυθαγόρειες δομές της κοσμικής δημιουργίας και της γεωμετρίας. Σφαίρες, κύβοι, τετράεδρα, εικοσάεδρα… ένα αρχετυπικό σύμπαν αποτυπώνεται στα γλυπτά του Peter Randall-Page και οι ερμηνεύτριες επί σκηνής βυθίζονται στο σχήμα και στο βάρος των πραγμάτων, γνωρίζοντας πως όλα θα τελειώσουν σύντομα.

Οι RootlessRoot, με το Stones and Bones, αναζητούν ένα θέατρο χωρίς ψεύτικα αντικείμενα. Εκθέτουν το ανθρώπινο σώμα σε πραγματικές σκηνικές προκλήσεις, ελπίζοντας να αφήσουν ένα σημάδι που να μαρτυρά ότι κάποτε υπήρξαν.

Συντελεστές
Καλλιτεχνική Διεύθυνση & Χορογραφία: Rootlessroot – Λίντα Καπετανέα, Jozef Fruček
Με τις: Λίντα Καπετανέα, Έλενα Τοπαλίδου, Ηρώ Κόντη, Hyaejin Lee
Μουσική Σύνθεση: Βασίλης Μαντζούκης
Μουσική Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα
Παίζουν οι μουσικοί: Βασίλης Μαντζούκης, Κώστας Νικολόπουλος, Νίκος Παπαϊωάννου, Λάμπρος Παπανικολάου
Σκηνικά & Εικαστική Επιμέλεια: Thomas Randall-Page, Peter Randall-Page
Σκηνογραφική Επιμέλεια: Πάρις Μέξης
Ηχητικός Σχεδιασμός: Χρήστος Παραπαγκίδης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Περικλής Μαθιέλλης
Κοστούμια: Isabelle Lhoas
Κείμενα: Jozef Fruček
Επιμέλεια Κειμένων: Ιωάννα Νασιοπούλου
Φωτογραφία: Αλέξανδρος Παπαθανασόπουλος
Οργάνωση Παραγωγής & Touring: Cultόpια
Με την υποστήριξη της Iktinos Marmaron

H περιοδεία της παράστασης Stones and Bones υποστηρίζεται από το πρόγραμμα «Εξωστρέφεια» της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, και επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Στην παράσταση ακούγεται το “How Should I Your True Love Know”, το πρώτο από τα τραγούδια της «τρελής» Οφηλίας από τον Άμλετ του Σαίξπηρ (Πράξη IV, Σκηνή 5, παραδοσιακό τραγούδι αγνώστου δημιουργού).

Η παράσταση, σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, ξεκίνησε πρόβες στις αρχές του 2020 και θα έκανε πρεμιέρα τον Απρίλιο του ίδιου έτους. Αναβλήθηκε εξαιτίας της πανδημίας, γεγονός που επαναλήφθηκε με το κλείσιμο όλων των θεατρικών σκηνών της Ελλάδας το φθινόπωρο του 2020.

Το Stones and Bones κινηματογραφήθηκε και προβλήθηκε για 24 ώρες μέσα από την ψηφιακή συχνότητα του Onassis Channel στο ΥouTube την πρωτοχρονιά του 2021. Το καλοκαίρι του 2021 έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, ενώ τον Οκτώβριο παρουσιάστηκε στο διεθνές φεστιβάλ σύγχρονου χορού της Μπρατισλάβα (Σλοβακία), Bratislava in Movement, στο πλαίσιο της εξωστρέφειας της Στέγης. Είναι η πρώτη φορά που η παράσταση συναντά το αθηναϊκό κοινό από κοντά.

Η Στέγη υπήρξε συμπαραγωγός στο πρώτο έργο των RootlessRoot που παρουσιάστηκε στη Μικρή Σκηνή της, το Eyes in the Colors of the Rain (2011). Έχει επίσης κάνει την παραγωγή και έχει παρουσιάσει τα έργα τους, Kireru (2012) και Europium (2015), ενώ παράλληλα έχει υποστηρίξει τις περιοδείες τους ανά τον κόσμο. Το Kireru παρουσιάστηκε σε φεστιβάλ στην Ιταλία, στην Ελβετία και στη Σλοβακία, ενώ το Europium περιοδεύει τόσο στην Ευρώπη όσο και εκτός αυτής, όπως στο Χονγκ Κονγκ, και έχει παρουσιαστεί σε μεγάλες ευρωπαϊκές σκηνές, όπως στο Stadsschouwburg του Άμστερνταμ και στη Villette του Παρισιού.

Από την αρχή της καλλιτεχνικής τους πορείας, οι RootlessRoot έχουν στραμμένο το ενδιαφέρον τους στη σκηνική αξιοποίηση υλικών, που η χρήση τους από τους περφόρμερ δημιουργεί μεγάλες προκλήσεις. Στο Stones and Bones, σε πρωτότυπη μουσική του Βασίλη Μαντζούκη, οι ερμηνεύτριες μετακινούν βαριά και άκαμπτα μαρμάρινα γλυπτά κατασκευασμένα από τους Peter και Thomas Randall-Page. Το λευκό μάρμαρο, το υλικό των ναών και των επιβλητικών κατασκευών, τίθεται με την απαράμιλλη ομορφιά του στο επίκεντρο του έργου. Οι ερμηνεύτριες έρχονται αντιμέτωπες με το βάρος και τη σκληρότητά του και δημιουργούν ένα τοπίο κατακλυσμένο από τους ήχους της προσπάθειάς τους να συνομιλήσουν μαζί του.

Η δουλειά της ομάδας υποστηρίχθηκε από σημαντικούς ευρωπαϊκούς φορείς, ήδη από την ίδρυσή της, ενώ αργότερα ήρθαν οι συνεργασίες με σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο Akram Khan και ο John Parish, οι περιοδείες σε μια σειρά από χώρες, καθώς και σημαντικά βραβεία και διακρίσεις.

Με αφετηρία και προορισμό το σώμα, η Λίντα Καπετανέα και ο Γιόζεφ Φρούτσεκ επιθυμούν μέσα από κάθε χορογραφική τους απόπειρα να διευρύνουν το προσωπικό τους στυλ στην κίνηση. Δεν περιορίζονται στη λογική του καθαρά «χορευτικού λεξιλογίου»· επικεντρώνονται στην κίνηση που γεννιέται μέσα από την αναγκαιότητα, στη θεατρικότητα και στην ενστικτώδη επικοινωνία επί σκηνής. Οι κινησιολογικοί κώδικες της ομάδας είναι συνέπεια ανταλλαγής και συγχώνευσης υλικών διαφορετικής προέλευσης: από τις πολεμικές τέχνες και τα ακροβατικά μέχρι τον σύγχρονο χορό. Από το 2005 μέχρι σήμερα, τα 27 έργα της ομάδας (σόλο, εικαστικές-κινητικές εγκαταστάσεις, μεσαίας και μεγάλης κλίμακας παραστάσεις) έχουν παρουσιαστεί σε πάνω από 24 χώρες σε όλο τον κόσμο.

Οι RootlessRoot έχουν συνεργαστεί με τον Akram Khan στο χορευτικό του σόλο DESH, καθώς και με τη Staadsteater Kassel Dance Company, τους DOT504, την Helsinki Dance Company της Φινλανδίας και πολλές άλλες ομάδες και δημιουργούς. Στην Ελλάδα, τα έργα τους έχουν παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Φεστιβάλ Δημήτρια, στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, στο Arc for Dance Festival. Στο εξωτερικό έχουν παρουσιαστεί σε μεγάλες σκηνές, όπως στην Grande halle de la Villette, στο Sadler’s Wells, στo St Gallen κ.ά. Τα έργα τους, Eyes in the Colors of the Rain (2011), Kireru (2012), Europium (2015) και Stones and Bones (2020), είναι συμπαραγωγές της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, η οποία υποστηρίζει και τις περιοδείες της ομάδας. Από το 2006 έχουν αναπτύξει την πρακτική Fighting Monkey, που επικεντρώνεται στην ανθρώπινη κίνηση/ανάπτυξη και τη βιώσιμη γήρανση και την οποία διδάσκουν σε σχολές ανά τον κόσμο.

Πληροφορίες παράστασης
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συγγρού 107
3 – 7 Νοεμβρίου 2021
Κεντρική Σκηνή
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή | 20:30
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Ακολουθώντας τις οδηγίες της Πολιτείας και στο πλαίσιο των προληπτικών μέτρων για την εξάπλωση του κορωνοϊού, η είσοδος στους χώρους της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση επιτρέπεται μόνο με την επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού (τουλάχιστον 14 ημερών) ή νόσησης (έως 6 μήνες από τη διάγνωση).
Για την ταυτοποίηση στοιχείων, θα χρειαστεί να έχετε μαζί σας ταυτότητα ή διαβατήριo. Ο έλεγχος των πιστοποιητικών πραγματοποιείται από ειδικά εξουσιοδοτημένο εκπρόσωπο με σάρωση του σχετικού κωδικού QR, μέσα από την ειδική ηλεκτρονική εφαρμογή “CovidFreeGr”. Διαβάστε περισσότερα εδώ.
Στη Στέγη, προτεραιότητά μας είναι η ασφάλεια όλων.

Κεντρική Σκηνή - Οδηγίες Προσέλευσης Κοινού
Για την ασφάλεια του κοινού η προσέλευση των θεατών θα πραγματοποιείται σε 4 χρονικές περιόδους άφιξης των 15 λεπτών η καθεμία, ξεκινώντας από τις 19:30.

Αναλυτικά:
A' χρονική περίοδος άφιξης: 19:30-19:45 – 2ο Θεωρείο
B' χρονική περίοδος άφιξης: 19:45-20:00 – 1ο Θεωρείο
Γ' χρονική περίοδος άφιξης: 20:00-20:15 – Πλατεία Σειρές Μ-Τ
Δ' χρονική περίοδος άφιξης: 20:15-20:30 – Πλατεία Σειρές Δ-Λ

Εισιτήρια
Κανονικό: 7 €, 12 €, 22 €, 28 €
Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 10 €, 20 €, 22 €
Παρέα 10+ άτομα: 9 €, 18 €, 20 €
Κάτοικος Γειτονιάς: 7 €
Ανεργίας, ΑμεΑ: 5 €
Συνοδός ΑμεΑ: 10 €
Ομαδικές κρατήσεις στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Η υπηρεσία digital ticket / print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Ανοίξτε το pdf στη smart συσκευή σας, εναλλακτικά αποθηκεύστε το εισιτήριό σας στο android ή IOS wallet σας ή τυπώστε το και μπείτε απευθείας στην αίθουσα.
ΓΡΑΜΜΗ ΑΓΟΡΑΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
2109005800
ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ
2130178200
ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ (Συγγρού 107)
Τα ταμεία της Στέγης θα παραμείνουν κλειστά μέχρι νεότερης οδηγίας

«Kαι σεις παιδιά του έρωτα να γίνετε, να βγάλετε φτερά, να τα ξαναγαπήσετε όλα».

Οι Όρνιθες σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, λίγο πριν πετάξουν με προορισμό τη Χιλή και το μεγαλύτερο φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής, καταλαμβάνουν για δύο μέρες την Κεντρική Σκηνή της Στέγης, σε μια σύμπραξη Ελλήνων και Βραζιλιάνων ηθοποιών.

Αυτή η παράσταση ποτέ δεν ήταν απλώς μια παράσταση. Έμοιαζε, πάντα, με το σκηνικό της: ένα πλωτό νησί, κάπου μεταξύ ελληνικής αμμουδιάς και Αμαζονίου, γεμάτο πεύκα και τροπική βλάστηση, το οποίο ταξιδεύει πέρα από τόπους και χρόνους, εθνικά σύνορα, πολιτείες και πολιτεύματα. Μετά την πρεμιέρα στην Επίδαυρο, το 2016, οι Όρνιθες του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου πέταξαν έως το St. Ann’s Warehouse του Μπρούκλιν, όπου και συνέβη το πρωτοφανές: μια ελληνική παραγωγή ανακηρύχτηκε από το Vulture του “New York Magazine” στις δέκα καλύτερες του 2018.

Τώρα, ανανεωμένη στο έπακρο, εξελίσσεται για άλλη μια φορά, και με μια ταινία του Μπάμπη Μακρίδη –εμπνευσμένη από αυτήν– και ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα να τη συνοδεύει. Οι Όρνιθες ενώνουν τη βραζιλιάνικη ομάδα χορού Passinho Carioca, από τις φαβέλες του Ρίο, με τους Νίκο Καραθάνο, Χρήστο Λούλη, Βασιλική Δρίβα, Έκτορα Λιάτσο, Κώστα Μπερικόπουλο, Κωνσταντίνο Μπιμπή, Amalia Bennett, Γιάννη Σεβδικαλή, Άγγελο Τριανταφύλλου, να περιστοιχίζονται πλέον από τους Αμαλία Μουτούση, Στεφανία Γουλιώτη, Θανάση Αλευρά, Κλέλια Ρένεση και Μάρθα Φριντζήλα και φυσικά, τους μουσικούς επί σκηνής.

Για δύο μόνο μέρες, στις 29 και 30 Δεκεμβρίου, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης παρουσιάζεται η νέα εκδοχή της παράστασης που έλαβε αποθεωτικές κριτικές και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: «Θέαμα και ήχος που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στη Νέα Υόρκη» (New York Times), «Ένα εορταστικό, σαρωτικό καρναβάλι των αισθήσεων» (Vulture), τόσο φρέσκια, τόσο καίρια και τόσο επίκαιρη σαν να γράφτηκε σήμερα (Theater Pizzazz), τόσο ελληνικό που γίνεται καθολικό (Exeunt Magazine).

Επόμενος σταθμός για τους ελληνοβραζιλιάνικους Όρνιθες, αμέσως μετά την Αθήνα και τη Στέγη, είναι το διεθνές φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής στη Χιλή, Santiago a Mil, κατόπιν επίσημης πρόσκλησης και, μάλιστα, διπλής. Γιατί η παράσταση θα παιχτεί σε ένα από τα εμβληματικά θέατρα του Σαντιάγο, στο Teatro Municipal de las Condes, και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που τη συνοδεύει θα παρουσιαστεί σε έναν ανοιχτό χώρο, έξω από την πρωτεύουσα, με ελεύθερη είσοδο για τους κατοίκους των γειτονικών κοινοτήτων, σε μια πόλη που «βράζει» λόγω της κοινωνικής κρίσης που οδήγησε σε συγκρούσεις που κρατούν εδώ και σχεδόν δύο μήνες. Το νόημα της παράστασης των Ορνίθων, μακριά από τείχη και εχθρότητες, δεν μπορεί παρά να είναι οικουμενικό και απαραίτητο στη Χιλή το 2020.

Αυτή είναι, εξάλλου, η φιλοσοφία του περίφημου φεστιβάλ που, εδώ και 25 χρόνια, από το 1994, έχει παρουσιάσει 1.065 θεάματα από τη Χιλή και περίπου 500 από άλλες 25 χώρες του κόσμου, μπροστά σε 11.825.830 θεατές, τόσο στο Σαντιάγο όσο και σε 15 ακόμη πόλεις, κοινότητες και γειτονιές της Χιλής. Μεταξύ άλλων καλλιτεχνών, έχουν παρουσιάσει εκεί τα έργα τους οι Pina Bausch, Ariane Mnouchkine, Royal de Luxe, Robert Wilson, Christoph Marthaler, Jan Fabre, Krystian Lupa, Ivo van Hove, Romeo Castellucci, Lemi Ponifasio και Thomas Ostermeier.

 

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιάννης Αστερής 

Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος 

Διασκευή: Νίκος Καραθάνος, Γιάννης Αστερής

Σκηνικά & Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου 

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου

Φωτισμοί: Σίμος Σαρκετζής

Κίνηση: Amalia Bennett

Ερμηνεύουν: Douglas Alves de Paula, Θανάσης Αλευράς, Στεφανία Γουλιώτη, Βασιλική Δρίβα, Νίκος Καραθάνος, Έκτορας Λιάτσος, Χρήστος Λούλης, Αμαλία Μουτούση, Amalia Bennett, Κώστας Μπερικόπουλος, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Tuany Nascimento, VN Dançarino Brabo, André Oliveira DB, Marlon Brando de Oliveira Santos, Κλέλια Ρένεση, Γιάννης Σεβδικαλής, Άγγελος Τριανταφύλλου, Μάρθα Φριντζήλα

Παίζουν ζωντανά οι μουσικοί: Σοφία Ευκλείδου, Μιχάλης Καταχανάς, Δημήτρης Κλωνής, Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Δημήτρης Τίγκας, Άγγελος Τριανταφύλλου

Βοηθός Σκηνοθέτις: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου 

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννα Μπιτούνη

Βοηθός Σκηνογράφου: Μυρτώ Λάμπρου

Ηχολήπτης Παράστασης: Κωστής Παυλόπουλος

Βοηθός Παραγωγής: Τζέλα Χριστοπούλου

Hair Design: Χρόνης Τζήμος 

Μακιγιάζ: Αλεξάνδρα Μυτά

Υπεύθυνος Σκηνής: Γιάννης Κρητικός

Κατασκευή Δέντρων: Σωκράτης Παπαδόπουλος

Κατασκευή Σκηνικού: Lazaridis Scenic Studio, Σωκράτης Παπαδόπουλος

Ειδικές Κατασκευές Κοστουμιών: Δέσποινα Μακαρούνη, Σωκράτης Παπαδόπουλος

Μετάφραση στα αγγλικά: Ορφέας Απέργης

Εκτέλεση Παραγωγής: POLYPLANITY Productions Γιολάντα Μαρκοπούλου & Βίκυ Στρατάκη

Μια παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Πληροφορίες

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

29-30 Δεκεμβρίου 2019

Κεντρική Σκηνή

Κυριακή 12:00, Δευτέρα 17:00

Διάρκεια παράστασης: 120 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Εισιτήρια

Έναρξη γενικής προπώλησης: 6 ΔΕΚ 2019, 17:00

Κανονικό: 7, 15, 25, 35, 40 €

Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 12, 20, 30, 35 €

Παρέα 10+ άτομα: 10, 18, 28, 32 €

Κάτοικος Γειτονιάς: 7 €

Ανεργίας, ΑμεΑ: 5 €

Συνοδός ΑμεΑ: 7, 10€

Ομαδικές κρατήσεις στο groupsales@onassis.org

https://www.onassis.org/el/whats-on/the-birds-by-aristophanes

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Θα ήταν τουλάχιστον, ψευδαίσθηση αν πιστέψει κανείς ότι μπορεί να αναλύσει αυτό το δύσβατο βιβλίο της Καινής Διαθήκης μέσω μιας θεατρικής κριτικής. Αυτό πέρα από αδύνατο, δεν είναι και ο στόχος, άλλοι επιστήμονες είναι αρμόδιοι και σίγουρα γνώστες. 

Το βιβλίο του Αγίου και Ευαγγελιστού Ιωάννου αποτελεί την επάξια κατακλείδα όλης της Αγίας Γραφής. Είναι ένα ιερό κείμενο, το οποίο στο διάβα των αιώνων είχε τεράστια απήχηση και επιδράσεις όσο λίγα.

Εδώ έρχεται να κλειδώσει και η φράση του νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, ο οποίος χαρακτηρίζει την «Αποκάλυψη του Ιωάννη», ως : « ένα κείμενο, όχι ενός καιρού και μιας γενεάς ανθρώπων, αλλά όλων των καιρών και όλων των γενεών».

Αιώνες τώρα η ανθρωπότητα σκύβει περίεργη πάνω στο βιβλίο με την ελπίδα ότι θα εκμαιεύσει την έκβαση των πεπρωμένων. Ακόμα και ο πιο αδιάφορος αναγνώστης δεν μπορεί παρά να σταθεί με ευλάβεια μπροστά στις πολλές εικόνες και τα σύμβολά του, αναζητώντας  παράλληλα τις πραγματικότητες στις οποίες παραπέμπουν.

Εδώ, ακριβώς έγκειται και η μεγάλη επιτυχία της παράστασης του Θάνου Παπακωνσταντίνου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

 

Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης έχοντας κάνει εκπληκτική δουλειά πάνω στη δραματουργία του κειμένου δίνει στην παράσταση μια οικουμενικότητα και ένα σύγχρονο στοιχείο, διότι καταφέρνει μ’ εντυπωσιακό τρόπο να προβάλλει τις εικόνες και τα σύμβολα του βιβλίου.

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου δίνει ουσία και εγγύτητα στο έργο του Ιωάννη με τις 7 εικόνες που παρουσιάζει πίσω από την αποκάλυψη (Πρωτοχριστιανοί, Ισλαμικός εξτρεμισμός, Οκτωβριανή Επανάσταση, Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός, Αμερικάνικη Επανάσταση, Γαλλική Επανάσταση και Μεσαιωνικοί Χιλιαστές)

Μ’ αυτόν τον τρόπο δικαιολογεί και το σκηνοθετικό σημείωμα στο πρόγραμμα της παράστασης, όπου υπογραμμίζει ότι « πίσω από κάθε εξέγερση υπάρχει η επιθυμία ριζικής αναμόρφωσης».

Δεν επιλέγει τον εύκολο δρόμο των βιντεοπροβολών αλλά δουλεύει με ηθοποιούς που χαρίζουν επιπλέον εκπληκτικές σκηνές στο συνολικό αποτέλεσμα.Η παράσταση δεν αγγίζει απλά την εικαστική τελειότητα αλλά σε πολλές σκηνές δίνει τον ορισμό της.

Είναι σαν να παρακολουθείς έναν αναγεννησιακό πίνακα να ζωντανεύει. Προσωπικά θυμήθηκα την «Παναγία των Βράχων» του  Λεονάρντο ντα Βίντσι (εκθέτεται στο Λούβρο), όχι μόνο λόγω της θρησκευτικής σύνδεσης, αλλά κυρίως γιατί έχουμε να κάνουμε μ’ έναν πίνακα όπου κανένας δεν είναι μόνος, η Παναγία κρατά τον Ιησού, εκείνος ένα αρνάκι αλλά και η Παναγία βρίσκεται προστατευμένη από την αγκαλιά των βράχων.

Την ίδια ακριβώς «προστασία» έδειχναν και τα δέκα σώματα των ηθοποιών της παράστασης. Σώματα δουλεμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια που εκτελούσαν με μοναδικό συντονισμό τις κινήσεις –εικόνες της παράστασης. Εδώ βεβαία, πρέπει να αναφέρουμε και την εμπνευσμένη δουλειά της Νάντης Γώγουλου στην κίνηση.

Το σκηνοθετικό εύρημα με τον παιδάκι επί σκηνής να διαβάζει το βιβλίο, δεν δικαιολογείται απλά από τη συλλογική σκηνική σύλληψη, αλλά δικαιώνεται πλήρως. Ο παράδεισος όπου θα φτάσουν στο τέλος οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα άλλο από μια παιδική χαρά, ο παράδεισος είναι η αθώα ψυχή των παιδιών που αιωρούνται στην κούνια.

Επιπλέον, η σιωπή που κυριαρχεί στα πρώτα λεπτά της παράστασης γίνεται το καλύτερο καθαρτήριο και μυεί το κοινό στο σύμπαν του έργου.

Νομίζω πώς δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην ερμηνεία κάθε ηθοποιού ξεχωριστά και αυτό γιατί και οι δέκα πέτυχαν να είναι ένα σώμα και κάθε φορά που χρειαζόταν κάποιος να αποκοπεί από το σύνολο,έκανε ένα εκπληκτικό σόλο.

Αλεξία Καλτσίκη, Μαριάννα Δημητρίου, Καλλιόπη Σίμου, Ελένη Μολέσκη, Κλεοπάτρα Μάρκου, Θανάσης Δόβρης, Σωτήρης Τσακομίδης, Μάριος Παναγιώτου, Μιλτιάδης Φιορέντζης και Γιώργος Δικαίος δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής και δικαιώνονται.

Η παράσταση οφείλει πολλά και στους μουσικούς : Θοδωρής Βαζάκας (κρουστά), Κώστας Γάτσιος (κλαρινέτο, μπάσο κλαρινέτο), Αλέξης Καραϊσκάκης (τσέλο), Σπύρος Μοσχονάς (τρομπόνι), Ελευθερία Τόγια (βιόλα), Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο), Κώστας Τσιώλης (ηλεκτρονικά), οι οποίοι επεμβαίνουν σε καίρια σημεία και εξυπηρετούν την ροή της αφήγησης.  Σπουδαία δουλειά έχει κάνει στη σύνθεση ο Πάνος Ηλιόπουλος.

Τα κουστούμια και τα σκηνικά της Νίκη Ψυχογιού, είναι από μόνα τους ένα ξεχωριστό σύμπαν. Ξεκουράζουν το μάτι του θεατή, καταφέρνοντας παράλληλα να είναι εντυπωσιακά μέσα στη λιτότητά τους. Το ίδιο και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα.

Προφητεία, όραμα ή, μήπως, μανιφέστο εξέγερσης; Η Αποκάλυψη του Ιωάννη εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων από τον 1ο αιώνα μ.Χ. και γίνεται η καλύτερη έναρξη για τη θεατρική σεζόν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ανεβάζοντας πολύ τον πήχη για τις επόμενες, και δικαιώνοντας, παράλληλα, την επιλογή του Θάνου Παπακωνσταντίνου, να σκηνοθετήσει για πρώτη φορά στη μεγάλη σκηνή της Στέγης.

Από τα must-see της σεζόν! 

Παραστάσεις από 3 έως 20 Οκτωβρίου περισσότερες πληροφορίες εδώ. 

 

 

Καλώς ήρθατε στη ζούγκλα των σχέσεων. Ο γάμος δεν είναι πια ιερός. Δύο ζευγάρια. Ένα άγριο ξενύχτι. Ένας πόλεμος σε ένα σαλόνι. Έργο θρυλικό, ταυτισμένο με την Εlizabeth Τaylor και τον Richard Burton από την ομώνυμη ταινία, ανεβαίνει στη Στέγη ως ένα «ζωντανό μουσείο» αλλοτινών συμπεριφορών.

Ας τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις. Ο Έντουαρντ Άλμπι το ζητά από το 1962. Από τις 12 έως τις 30 Δεκεμβρίου, στη Μικρή Σκηνή της Στέγης, δύο ζευγάρια ξενυχτούν, καταναλώνοντας άφθονο αλκοόλ. Το πάρτι ξεκινά. Τα συναισθήματα καιροφυλακτούν, έτοιμα να πυρπολήσουν την ιερότητα του ζεύγους, την καρδιά του δυτικού πολιτισμού. Η γνώση χρησιμοποιείται ως όπλο εξουδετέρωσης του άλλου. Στη ζούγκλα του σαλονιού, ο ένας στήνει παγίδες στον άλλον, περιμένοντας να πέσει σε αυτές το θύμα του.

Η Μαρία Πανουργιά σκηνοθετεί το θρυλικό αμερικανικό έργο χωρίς ψευδαισθήσεις, τοποθετώντας το σε ένα «ταριχευμένο» αστικό σαλόνι και αφήνοντας το ραδιόφωνο ανοιχτό. Κι ενώ ο φόνος ενός παιδιού έρχεται στην επιφάνεια, η Μαρία Πανουργιά, με έναν εξαιρετικό θίασο, που αποτελείται από τους Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννη Παπαδόπουλο, Στέλλα Βογιατζάκη, και υπό τους ήχους του Blaine L. Reininger, μας καλεί να δούμε το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;, το έργο με το οποίο ο Άλμπι τάραξε το κοινό των 60s, σαν ένα «παράθυρο-ζωντανό μουσείο αλλοτινών συμπεριφορών, ένα παράθυρο-φόρο τιμής στο ανθρώπινο είδος που διέσχισε τους αιώνες, αναζητώντας απελπισμένα την αγάπη».

Συντελεστές

Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη

Σκηνοθεσία: Μαρία Πανουργιά

Σύμβουλος Δραματουργίας: Τάσος Κουκουτάς

Σκηνικά: Πουλχερία Τζόβα

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Επιμέλεια Κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου

Μουσική & Ήχος: Blaine L. Reininger

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ράνια Καπετανάκη

Βοηθός Ενδυματολόγου: Κέλλυ Παπαδοπούλου

Κομμώσεις: Χρόνης Τζήμος

Κατασκευή Κοστουμιών: Δάφνη Τσακώτα

Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης (George), Λένα Κιτσοπούλου (Martha), Γιάννης Παπαδόπουλος (Nick), Στέλλα Βογιατζάκη (Honey)

Εκτέλεση παραγωγής: Ελένη Κοσσυφίδου / Blackbird production

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Με αγγλικούς υπέρτιτλους το Σάββατο 15, την Κυριακή, το Σάββατο 22 και την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου.

Διαβάστε περισσότερα

Με το σαρδόνιο χιούμορ, την ψυχαναλυτική διεισδυτικότητα και την έντεχνη χρήση του παράλογου στοιχείου, ο Edward Albee (1928-2016) αναδείχθηκε ο μέγας Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας της γενιάς του, επίγονος των Eugene O’Neill, Arthur Miller και Tennessee Williams. Προκάλεσε αίσθηση ήδη με το πρώτο θεατρικό έργο του, το μονόπρακτο Ιστορία του Ζωολογικού Κήπου (1958). Έλαβε τρεις φορές το βραβείο Πούλιτζερ, για τα έργα Εύθραυστη Ισορροπία (1966), Θαλασσινό τοπίο (1974) και Τρεις ψηλές γυναίκες (1990), καθώς επίσης, ανάμεσα σε άλλες διακρίσεις, το βραβείο Tony για το σύνολο του έργου του (2005).

Το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; (πρωτ. τίτλος: Who's Afraid of Virginia Woolf?) ανέβηκε για πρώτη φορά το 1962 στη Νέα Υόρκη, προκαλώντας μεγάλη αίσθηση. Απέσπασε τα βραβεία Tony και Drama Critic’s Circle.

Το 1966, το έργο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Mike Nichols, με ένα ζευγάρι πρωταγωνιστών θρυλικό, τόσο για τις ερμηνείες τους όσο και για τις μεταξύ τους συζυγικές αψιμαχίες: τον Richard Burton και την Elizabeth Taylor. Η ταινία απέσπασε δύο Όσκαρ.

Ο τίτλος του έργου είναι παράφραση του τραγουδιού “Who’s Afraid of the Big Bad Wolf?” που ακουγόταν στην ταινία κινουμένων σχεδίων του Walt Disney Τα τρία γουρουνάκια (Three Little Pigs, 1933). Ο Έντουαρντ Άλμπι αντικαθιστά τον «λύκο» (wolf) με το όνομα της Αγγλίδας αυτόχειρα συγγραφέως Virginia Woolf, παραπέμποντας στο ερώτημα «Ποιος δεν φοβάται μια ζωή χωρίς ψευδαισθήσεις;».

Το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; παρέμεινε το πιο διάσημο έργο του Άλμπι. Όπως έλεγε και ο ίδιος, «έγινε το λαμπερό αλλά κάπως βαρύ μετάλλιο που κρεμόταν στον λαιμό μου. Όλοι μου ζητούσαν να γράφω συνέχεια κι από ένα καινούριο “Ποιος φοβάται”… Δεν τους έδωσα ποτέ σημασία. Όταν γράφεις, δεν μπορείς να είσαι υπάλληλος.»

 

Λίγα λόγια για τη Μαρία Πανουργιά

Η Μαρία Πανουργιά θα μπορούσε να είναι ζωγράφος, αλλά επέλεξε να γίνει ηθοποιός, σκηνοθέτρια και σκηνογράφος.

Γεννήθηκε στην Κόρινθο και σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και υποκριτική στο Στούντιο του Άκη Δαβή.

Ως ηθοποιός, έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως οι: Άκης Δαβής, Πλούταρχος Καϊτατζής, Γιώργος Κακανάκης, Άννα Δημητριάδη, Albrecht Hirche, Έλενα Πέγκα, Δημήτρης Μαυρίκιος, Γιώργος Λάνθιμος, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Δημήτρης Νάκος, Ακύλλας Καραζήσης, Σοφία Βγενοπούλου, Σωτήρης Χατζάκης, Δημήτρης Καραντζάς, Θανάσης Σαράντος, Άντζελα Μπρούσκου, Μιχάλης Κωνσταντάτος, Έλλη Παπακωνσταντίνου, Φίλιππος Κανακάρης, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Χάρης Φραγκούλης, Γιάννης Σκουρλέτης.

Ήταν μια από τις πρωταγωνίστριες στην παράσταση Δαιμονισμένοι του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι που παρουσίασε, σε παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη το 2017, ο Ρώσος σκηνοθέτης KonstantinBogomolov.

Το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; είναι η τέταρτη σκηνοθεσία της και η πρώτη της στη Στέγη. Έχουν προηγηθεί οι σκηνοθεσίες-διασκευές των έργων Μινιόν: Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία (Bios, 2013-14), Μαιτρ και Μαργαρίτα: Ένα πικνίκ με τον διάβολο (Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, 2016) και Ο θρύλος του Αγίου Κάρτακ και το μικρό λουλούδι (Φεστιβάλ Αθηνών, 2017).

 

12 έως 30 Δεκεμβρίου 2018 | ΜΙΚΡΗ ΣΚΗΝΗ | 21:00

Πληροφορίες

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

12 έως 30 Δεκεμβρίου 2018

Μικρή Σκηνή

Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 21:00

Εισιτήρια

Κανονικό: 7, 15 €

Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 12 €

Παρέα 10+ άτομα: 11 €

Κάτοικος Γειτονιάς: 7 €

Ανεργίας, ΑμεΑ: 5 € | Συνοδός ΑμεΑ: 8 €

Ομαδικές κρατήσεις στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Η υπηρεσία e-ticket / print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Ανοίξτε το pdf στη smart συσκευή σας ή τυπώστε το εισιτήριό σας από όπου κι αν βρίσκεστε και μπείτε με αυτό απευθείας στην αίθουσα.

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
2109005800 Καθημερινά, 09:00 – 21:00

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ

2130178200 – Καθημερινά 09:00 – 20:00

ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ (Συγγρού 107)
Ωράριο λειτουργίας: ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00
Γίνονται δεκτές πιστωτικές - χρεωστικές κάρτες Amex,Visa, MasterCard & Diners.

ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΥΣ
Σημεία πώλησης εκτός Στέγης
Στα καταστήματα Public

Στο κατάστημα IANOS της οδού Σταδίου (η αγορά εισιτηρίων πραγματοποιείται μόνο με μετρητά)

http://www.sgt.gr/gre/SPG2204

Ο «Ιππόλυτος», ένα από τα 19 σωζόμενα έργα του Ευριπίδη, παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 428 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια και απέσπασε το πρώτο βραβείο. Στο έργο περιγράφεται  το μεγάλο πάθος της Φαίδρας, της γυναίκας του Θησέα, για τον πρόγονό της Ιππόλυτο, προϊόν τεχνάσματος της θεάς Αφροδίτης, η οποία θέλησε να εκδικηθεί τον τελευταίο για την αφοσίωσή του στην Άρτεμη και την απόλυτη απαξίωσή του για τον Έρωτα. Ο Ιππόλυτος, όταν του αποκαλύπτεται αυτός ο έρωτας, από την τροφό, τον αποκρούει. Η Φαίδρα, απελπισμένη και ντροπιασμένη, αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της. Ο Θησέας, ύστερα από ένα γράμμα που βρίσκει στα χέρια της νεκρής συζύγου του, πιστεύει ότι ο γιος του είναι η αιτία του θανάτου της Φαίδρας και ζητά από τον Ποσειδώνα την τιμωρία του. Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια, είναι πια αργά και ο Ιππόλυτος πεθαίνει στην αγκαλιά του πατέρα του.

Στην παράσταση του Δημήτρη Καμαρωτού και της Αμαλίας Μουτούση ο μύθος του Ιππόλυτου μετατρέπεται σ’ ένα πεδίο συνάντησης, μουσικής σύνθεσης και λόγου, για να ειπωθεί μια ιστορία και οι θεατές να γίνουν μάρτυρες ενός υποκριτικού άθλου μιας ηθοποιού, που μοιάζει σαν απνευστί να ερμηνεύει όλους τους ρόλους της τραγωδίας με έναν απίστευτο εσωτερικό ρυθμό, μια φυσική ροή που εκπλήσσει και μια αμεσότητα που σε καλεί να προχωρήσεις στη μηχανή του χρόνου να γίνεις μέλος του χορού, ώσπου τελικά να νιώσεις την κάθαρση με την αριστοτελική έννοια. 

 Την είδαμε να βιώνει την έννοια του «τραγικού», που εμπεριέχει από την εποχή του Αισχύλου την εμπειρία του συγκλονισμού. Τραγικό είναι έτσι αυτό που μας κάνει να συγκλονιστούμε  για κάποιο λόγο. «Συγκλονίζομαι» με την έννοια «κλονίζομαι συθέμελα», όπως τρανταζόταν το κορμί της ως Φαίδρας από τα πάθη του έρωτα και το στόμα της πάσχιζε να βγάλει ήχους, τραυλίζοντας κάποια πι, που σε ανατρίχιαζαν. Μια σκηνική εμπειρία που οδηγεί και τον θεατή να βιώσει και να αισθανθεί τόσο έντονες ψυχολογικές εμπειρίες που στο τέλος η οπτική του να έχει κατά τι αλλάξει. 

Δεν  ήταν μόνο ο λόγος, όλοι αυτοί οι 1.466 στίχοι-σημαντική και η δουλειά του Νίκου Φλέσσα στη μετάφραση- ήταν και αυτές οι κινήσεις, που τον συνόδευαν αβίαστα, δίνοντας φόρμα στους ήρωες και στο σώμα της Αμαλίας Μουτούση για να τους ζωντανέψει στην αίθουσα του «Παρνασσού». Όπως η Τροφός, που με το στρογγυλό τραπέζι στα χέρια, έφερνε το βάρος των χρόνων αλλά και της αβάσταχτης είδησης που έμαθε. Το ίδιο σκηνικό αντικείμενο τοποθετημένο λίγο πιο πάνω από το στήθος, θα σηματοδοτεί την ταφόπλακα, και θα σχηματίσει τον Ιππόλυτο λίγο πριν το τέλος, καθώς λιγοψυχά. Ενώ μια εξαίσια στάση, στο πλάι του αριστερού φίλου της κεντρικής πόρτας, θα δώσει το στίγμα της αρχοντιάς, μέσα στην ακμαιότητα του βασιλιά Θησέα. Μαγική εικόνα φωτισμένη στο κέντρο της αίθουσας, σαν βγαλμένη από παράσταση αρχαίου αγγείου. 

Η μουσική σύνθεση του Δημήτρη Καμαρωτού, είναι μια παρτιτούρα δουλεμένη στη λεπτομέρεια κάθε στίχου, κάθε λέξης και συλλαβής που ερμηνεύεται και αυτή ζωντανά από τον ίδιο τον συνθέτη που βρίσκεται στην πίσω πλευρά της αίθουσας, πλάτη στο κοινό. Οι ήχοι, βγαλμένοι από υπολογιστή και μουσικά όργανα σε ξαφνιάζουν τόσο ευχάριστα. Χωρίς, ωστόσο, να προλάβεις να επεξεργαστείς λογικά την προέλευσή τους, αφού δένουν τόσο φυσικά με την αφήγηση, που μοιάζουν με γάργαρο νερό που κυλά σε ποτάμι κάποιας κοντινής πηγής. 

Εντυπωσιακά είναι και τα σκηνοθετικά ευρήματα με τον ήχο, όπως τα μαύρα «ηχεία» που αιωρούνται, όταν ο αγγελιαφόρος περιγράφει τη στιγμή του τραυματισμού του Ιππόλυτου. Αλλά και η εξαιρετική σκηνή, όταν η αφηγήτρια ανοίγει το ασημένιο κουτί και αναβλύζει η ανατριχιαστική φωνή της Κατίνας Παξινού από την ερμηνεία της στην Φαίδρα. 

Η επιλογή της αίθουσας εκδηλώσεων του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού φάνηκε, εκ του αποτελέσματος, ιδανική για αυτή την αλλιώτικη εμπειρία θέασης και ακρόασης του αρχαίου δράματος. Η αισθητική του χώρου, με τις σκηνογραφικές παρεμβάσεις της Εύας Μανιδάκη, δίνει μια αίγλη άλλης εποχής και εντάσσει εξαιρετικά την φιλοσοφία της παρουσίασης στο μοτίβο μιας πιο προσωπικής αφήγησης. Ακόμα και το βαθύ μοβ σύνολο, του Άγγελου Μέντη, έρχεται να δέσει αρμονικά σ’ αυτή την παλέτα. 

Από τα πρώτα λόγια που θα ακουστούν στην παράσταση είναι αυτά του Γ. Σεφέρη για τον «Ερωτόκριτο»: «Όταν δε χρειάζεται να ξεσπάσει ένα ποιήμα, προτιμά να βηματίζει, και ο βηματισμός του αυτός ,όπως κάθε βηματισμός, είναι ένας τρόπος αλυσιδωτός, ο ένας κρίκος βαστιέται από τον άλλον και τον επαναλαμβάνει». Μια παρόμοια αναλογία θα μπορούσε να γίνει για κάθε σπουδαίο έργο τέχνης. Τι ξέσπασμα να χρειάζεται η ερμηνεία της Αμαλίας Μουτούση; Ξέρει να «βηματίζει» με τόση ακρίβεια, που σ’ έχει κερδίσει άμα τη εμφανίσει. Απλά συγκλονιστική! Ιδανική ως Άρτεμις, Φαίδρα, Ιππόλυτος, Θησέας, Αφροδίτη, Τροφός…αλλά και ως κοριτσάκι που ανοίγει το μαγικό κουτί για να βγει μια φωνή από μια άλλη εποχή των Επιδαυρίων. Υπέροχη στο όλον και στο μέρος. 

 

*Η παράσταση θα παίζεται μέχρι την Κυριακή 11/6 στο Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσό (πλατεία Καρύτση 8, Αθήνα) στις 21:00 και είναι μια παραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση. Ελπίζω να συνεχιστεί για να την απολαύσουν περισσότεροι θεατές, όπως της αξίζει!

 

 

7 – 9 Απριλίου 2017 | Μικρή Σκηνή 

Πρωταγωνιστές και φέτος οι έφηβοι! Μέσα από νέα έργα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων ακούμε τις σκέψεις και τη φωνή τους. Το Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου ξαναχτυπά στη Στέγη! 

Ακούστε τις σκέψεις και τη φωνή των εφήβων μέσα από το πιο ζωντανό φεστιβάλ, το φεστιβάλ της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, που τολμά τα πάντα. To Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου ξαναχτυπά από 7 έως 9 Απριλίου με νέα έργα από Έλληνες και ξένους συγγραφείς. Φέτος, οι έφηβοι αναμετριούνται με τη σύγχρονη ελληνική και ξένη δραματουργία με τον κανόνα του «5», δηλαδή: 5 σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς (Βαγγέλης Κυριακού, Γλυκερία Μπασδέκη, Μαρία Τοπάλη, Θανάσης Τριαρίδης, Γιάννης Τσίρμπας) γράφουν 5 νέα θεατρικά έργα και 5 αναγνωρισμένα έργα της σύγχρονης ξένης δραματουργίας των Cush Jumbo, Suzanne Lebeau, Jerome McDonough, David Greig, Sabrina Mahfouz προστίθενται στο ρεπερτόριο του φεστιβάλ. Οι σκηνοθέτες Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Άρτεμις Μάνου, Θεανώ Μεταξά, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Μαριλένα Ρασιδάκη, Αντιγόνη Φρυδά με τους "The 3rd Person Theatre Group", Νίκος Χατζόπουλος, μαζί με την ομάδα της Grasshopper Youth (Σοφία Βγενοπούλου, Βαγγέλης Κυριακού, Κατερίνα Σκουρλή) εμψυχώνουν, σκηνοθετούν και στήνουν νέες εφηβικές παραστάσεις.

Οι συγγραφείς δούλεψαν με τις ομάδες των εφήβων μέσα στη σχολική τάξη για περίπου ένα μήνα, με σκοπό τα έργα που προέκυψαν από αυτό το εντατικό εργαστήριο να απηχούν τις σκέψεις και τις αναζητήσεις της εφηβικής κοινότητας. Μετά, ανέλαβαν δράση, μαζί με τους μαθητές, οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί, για να στήσουν τις παραστάσεις που θα δούμε στη Μικρή Σκηνή της Στέγης. 

Στόχος μας στο Εφηβικό Φεστιβάλ είναι να συνεχίσουμε να αναδεικνύουμε τη δυναμική και το χαρακτήρα του εφηβικού θεάτρου, καθιστώντας τους εφήβους συνδημιουργούς, αλλά και να τοποθετήσουμε το θέατρο στον κορμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Συντονισμός & Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Ομάδα Grasshopper Youth – Σοφία Βγενοπούλου, Βαγγέλης Κυριακού, Κατερίνα Σκουρλή

Καλλιτεχνική Διεύθυνση Θεάτρου και Χορού: Κάτια Αρφαρά

Υπεύθυνη Εκπαιδευτικού Προγράμματος: Μυρτώ Λάβδα

Σχεδιασμός φωτισμού: Δημήτρης Κασσιμάτης και Σοφία Αδαμοπούλου

 

Προσκεκλημένοι συγγραφείς: Βαγγέλης Κυριακού, Γλυκερία Μπασδέκη, Μαρία Τοπάλη, Θανάσης Τριαρίδης, Γιάννης Τσίρμπας

Συνεργάτες σκηνοθέτες του Φεστιβάλ: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Άρτεμις Μάνου, Θεανώ Μεταξά, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Μαριλένα Ρασιδάκη, Αντιγόνη Φρυδά με τους "The 3rd Person Theatre Group", Νίκος Χατζόπουλος

 

*Τα σχολεία που συμμετέχουν φέτος στο πρόγραμμα και έχουν ήδη ξεκινήσει τις πρόβες τους είναι το 1o Ενιαίο Λύκειο Ασπροπύργου, το 1ο Ενιαίο Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας, το 1ο Ενιαίο Λύκειο Αγίας Βαρβάρας, το Ενιαίο Λύκειο Κρυονερίου Αττικής, το 3ο Ενιαίο Λύκειο Πειραιά, το 12ο Ενιαίο Λύκειο Αθήνας, το 4ο Ενιαίο Λύκειο Χαϊδαρίου, το 14ο Γυμνάσιο Αθηνών και το 2ο Γυμνάσιο Καλυβίων. Μαζί τους, και η ομάδα εφήβων Grasshopper Youth.

 

1o ΓΕΛ Αγίας Βαρβάρας

Disco Ηλέκτρα… 

της Γλυκερίας Μπασδέκη

 

Και Disco και Ηλέκτρα;

Στο σκηνικό χώρο μιας ντισκοτέκ, όπου παρελαύνουν τα φαντάσματα της Ηλέκτρας και του Ορέστη, συναντάμε τη σύγχρονη Ηλέκτρα, μια έφηβη του 2017 που βλέπει τη μητέρα της να συζεί με τον νέο εραστή της, αφού πρώτα δολοφόνησε μαζί του, όπως πιστεύει, τον πατέρα της. Προσπαθώντας να βρει τη φωνή της μέσα στο άδικο που την πνίγει, ακολουθεί τα χνάρια της αρχαίας ηρωίδας και ζητά εκδίκηση. 

Ο Δημήτρης Ξανθόπουλος αναφέρει: «Στην πρώτη συνάντηση με τα παιδιά, έτυχε να βρίσκεται στο χώρο ένα απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, “Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»… Αναρωτηθήκαμε, λοιπόν, για τι θα θέλαμε να μιλάει η παράστασή μας. Όταν ήρθε το κείμενο της Γλυκερίας, εμπνευσμένο από την Ηλέκτρα του Σοφοκλή και δοσμένο με το δικό της βλέμμα, σκεφτήκαμε να φέρουμε σε επαφή τα παιδιά με τον αρχαίο μύθο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, διαπιστώσαμε πως αυτό που θέλουμε να αντιπροσωπεύει η Ηλέκτρα, είναι μια φωνή που αντηχεί στους αιώνες και κραυγάζει για δικαιοσύνη. Φτιάξαμε λοιπόν μια rock disco, όπου οι αγωνίες των παιδιών και τα φαντάσματα από το παρελθόν ζητούν ένα πράγμα: τη δικαίωσή τους.»

 

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ξανθόπουλος

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μαντώ Γιαννίκου, Ειρήνη Δόξα

Παίζουν οι μαθητές: Μαρία Αγγελοπούλου, Όθωνας Αντζουλάτος, Φελίτσια Αταμάν, Μαρία Βαρδίκου, Γιάννης Βούρης, Γιώργος Γκίντζος, Λίνα Δήμου, Ευανθία Ζώτου, Χριστίνα Θανάσουλα, Κώστας Καραμπουλάτ, Αλεξάνδρα Κωνσταντίνου, Τάσος Μιχελής, Ερίσα Ντερμύσι, Ελευθερία Ντρίμερη, Κατερίνα Σπανού, Αλεξάνδρα Τρούφιν, Νεφέλη Τσαμπάση, Λαμπρινή Φαϊτάκη

 

Υπεύθυνες Εκπαιδευτικοί: Ζαχαρούλα Σπυράτου, Μαρία Μπιμπίκα

1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας

Η Γέφυρα

της Μαρίας Τοπάλη

 

Ήτανε μια φορά δύο γειτονικά βασίλεια, το Κίτρινο και το Κόκκινο, κι είχαν τα σύνορά τους στα ψηλά βουνά και στα οροπέδια και τα ποτάμια.

 

Είναι η τελευταία μέρα των καλοκαιρινών διακοπών. Είμαστε μια παρέα φίλων, που ετοιμάζεται να αφήσει το ορεινό της κάμπινγκ δίπλα στο ποτάμι, για να επιστρέψει στον πολιτισμό. Ξέρουμε ότι η χρονιά που μας περιμένει είναι μια χρονιά αποφάσεων. Το ξέρουμε. Μας το έχουν πει ξανά και ξανά… 

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα διλήμματα. Τι θα κάνουμε στο μέλλον, πώς θα συμπληρώσουμε το μηχανογραφικό; Πρέπει να αποφασίσουμε, τώρα. 

Πώς όμως να χωρέσεις τόσα «θέλω» σε ένα ασπρόμαυρο μηχανογραφικό, όταν η ψυχή σου είναι πολύχρωμη; Πώς να βάλεις σύνορα στα όνειρά σου; Πώς να διαλέξεις τι θα είσαι; Πώς να το κάνεις τώρα; 

Αποφάσεις που μας επιβάλλονται σαν σύνορα στην ψυχή, από ανθρώπους που δεν μας γνωρίζουν. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τόσα και τόσα σύνορα μπαίνουν από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις. Τόσους και τόσους ανθρώπους χωρίζουν, στριμώχνουν, στενεύουν. 

Αποφασίζουμε λοιπόν να παίξουμε το παιχνίδι των συνόρων, για να ανακαλύψουμε τι είναι μια πραγματική απόφαση. Εδώ. Στην ελευθερία της κατασκήνωσης. Τώρα. Δέκα λεπτά πριν το ΚΤΕΛ της επιστροφής. Τι θα βγει από αυτό; Δεν ξέρουμε ακόμα. Οι ορίζοντές μας είναι ανοιχτοί! 

 

Η Μαρία Τοπάλη, στις πρώτες συναντήσεις, δούλεψε με τα παιδιά με αυτοσχεδιασμούς που ήταν βασισμένοι στον πυρήνα του θέματος «όριο – σύνορο». Από αυτή την έρευνα προέκυψε το κείμενο της Γέφυρας. Παράλληλα, βασισμένοι στην κεντρική ιδέα, οι μαθητές με τη Μαριλένα Ρασιδάκη δούλεψαν πάνω στη δυναμική ανάμεσα στην ομάδα και το άτομο, μέσα από λεκτικούς-προφορικούς και κινητικούς κώδικες. 

 

Σκηνοθεσία: Μαριλένα Ρασιδάκη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ειρήνη Κουμπαρούλη 

 

Παίζουν οι μαθητές: Μπάμπης Αλεξάκης, Πέτρος Αλεξάκης, Κορίνα Βερβέρη, Σπύρος Καλαβάτης, Δήμητρα Καραμιτσιάνη, Στέλλα Κιάρη, Μάριος Παρασχάκης, Κυριακή Πρωτονοταρίου, Χαρά Στάμου, Άννα Τζιώτη, Πάολα Τογιάλλη, Αριάδνη Τσοπέλα, Ανθή Φουντουλάκη

 

Υπεύθυνες Εκπαιδευτικοί: Χριστιάννα Αμοράτη, Κατερίνα Κουλούρη, Ελευθερία Πετρογιάννη 

 

 

4o ΓΕΛ Χαϊδαρίου

Μόνα τους

του Γιάννη Τσίρμπα

 

Δύο ενήλικες, ένας συγγραφέας και μια ερευνήτρια, «εισβάλλουν» σε μια σχολική κοινότητα και προσπαθούν να γνωρίσουν τα παιδιά και να αντλήσουν υλικό για τις εργασίες τους. Θα παρατηρούν και θα ρωτούν, θα προβοκάρουν και θα αφουγκράζονται. Στην προσπάθεια αυτή, μεγαλύτερο εμπόδιο θα είναι η αδυναμία τους να αφαιρέσουν το «ενήλικο» φίλτρο στον τρόπο που κοιτάζουν και αντιλαμβάνονται τα παιδιά. Μόνο όταν οι εργασίες τους ακυρωθούν, θα τους δοθεί η ευκαιρία, έστω και για λίγο, να τα δουν πραγματικά. Και τελικά, θα φύγουν μαζί τους, με το χτύπημα του κουδουνιού, και θα συνεχίσουν τη ζωή τους όπως και αυτά. Όλοι μαζί, μέρος ενός συνόλου, αλλά και ο καθένας μόνος του.

 

Σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπούλου, Βαγγέλης Κυριακού

Βοηθός Σκηνοθέτη: Χρυσάνθη Κουτρουμπά

Βίντεο: Γιώργος Σπάνιας

Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Παπαγκίκας

 

Παίζουν οι μαθητές: Κώστας Βουτσάς, Γιάννης Γιαννακόπουλος, Κατερίνα Ζουμή, Ματίνα (Σταματίνα) Κοταράκου, Ντίνος Κρόκος, Λήδα Λειβαδάρου, Μυρτώ Νάση-Σιώτου, Ειρήνη Πανταζή, Σέβη (Σεβαστή) Παπακωνσταντίνου, Έλσα (Ελισάβετ) Τζεμολάρι, Χάρης (Χαράλαμπος) Φουρλής

 

Υπεύθυνες Εκπαιδευτικοί: Ροδάνθη Καραμάνη, Κατερίνα Χαρμπή 

 

 

 

14ο Γυμνάσιο Αθηνών 

LogoX

Ένα έργο εμπνευσμένο από το A Shop Selling Speech της Sabrina Mahfouz

 

Το κατάστημα LogoX προσφέρει στον κόσμο τη δυνατότητα να μιλάει, ανάλογα με τις ανάγκες και το πορτοφόλι του. Στις 7, 8 & 9 Απριλίου, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, διοργανώνει ένα διαφημιστικό άνοιγμα στο κοινό. Εκεί, ένας τυχερός θα κερδίσει ένα σούπερ οικονομικό πακέτο ομιλίας.  Αναλογιστείτε και συνδιαλεχθείτε λογικά με το παράλογο και μπορεί να βρεθείτε αλόγιστα υπόλογοι λογαριθμικών λογαριασμών. Λίγα λόγια και με νόημα, τώρα μόνο με 39,99.

Στις πρόβες, οι μαθητές μαζί με τη Θεανώ Μεταξά δούλεψαν με ό,τι μπορεί να σήμαινε ο τίτλος της Sabrina Mahfouz, A Shop Selling Speech. Αργότερα, ενώ η ανάγνωση του έργου τους επηρέασε πολύ, αποφάσισαν να μην εγκαταλείψουν τίποτα απ’ όσα είχαν ήδη σκεφτεί. Το έργο εξελίσσεται σε δύο ξεχωριστά επίπεδα μιας δυστοπίας: ένα πιο ρεαλιστικό και ένα πιο συμβολικό. Το πρώτο ασχολείται με τον λόγο ως μέσο επικοινωνίας και έκφρασης, εννοώντας περισσότερο την ομιλία, και το δεύτερο με τον λόγο (την αιτία) της κάθε πράξης, δημιουργίας και ύπαρξης. 

 

Μετάφραση: Βασίλης Δουβίτσας

Σκηνοθεσία: Θεανώ Μεταξά

Κινησιολογία Viewpoints: Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου

Μουσική σύνθεση, επιμέλεια & ζωντανή εκτέλεση: Γιώργος Διαμαντόπουλος

Συγγραφή κειμένων, training παιδιών: Θεανώ Μεταξά, Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου, Γιώργος Διαμαντόπουλος

Βίντεο στον προτζέκτορα: Γιώργος Ευθυμίου

 

Παίζουν οι μαθητές: Χριστίνα Αντάκη, Κωνσταντίνος Βέικος, Ειρήνη Γκερμένι, Σταυρούλα Δεληκούρα, Θεοδόσης Δημητρίου, Χριστίνα Ευγενίου, Σπύρος Ζούκας, Αθηνά Ιατρίδη, Μανούκα Κόκκα, Χρήστος Μανέτας, Άρμπα Μπάντα, Κωνσταντίνος Μπάρκας, Ιλίρ Μπέγκα, Δήμητρα Μπραέσα, Νικόλ Παπαδοπούλου, Γιώργος Τζάφας

και η διευθύντρια του σχολείου τους, κα Στέλλα Καραπαύλου

 

Υπεύθυνες Εκπαιδευτικοί: Αφροδίτη Μανασή, Μαρία Συρίγου

Ευχαριστούμε τις: Βίκυ Λέκκα, Μαρία Κοκκινιά

 

 

3o ΓΕΛ Πειραιά

Juvie

του Jerome McDonough

 

Το Juvie (όνομα φυλακής / αργκό) είναι ένα έργο που ερευνά την εφηβική παραβατικότητα. Μια νύχτα σε ένα βρώμικο κρατητήριο ανηλίκων, συναντάμε δώδεκα εφήβους. Οι περιστάσεις της ζωής και οι κοινωνικές συνθήκες τούς έκαναν να παρανομήσουν και να βρεθούν στη φυλακή, περιμένοντας την ετυμηγορία που θα ορίσει τη συνέχεια της ζωής τους!

Τι ήταν αυτό που ώθησε τον καθέναν από αυτούς να περάσει το όριο του «καθώς πρέπει μεγαλώματος» και να βρεθεί στην πλευρά της παρανομίας; Ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης τους; Παρανόμησαν όντως; Και αν ναι, αυτή τους η πράξη και η νύχτα στη Juvie θα τους αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Θα τους αλλάξει; Ο Jerome McDonough μας συστήνει αυτά τα παιδιά και ζουμάρει στις κρυφές τους σκέψεις, σε ένα πλαίσιο σκληρού εγκλεισμού, με πρόθεση να παρουσιάσει το πραγματικό πρόσωπο του εγκλήματος και την τιμωρία του με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. 

Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ σημαντικό να αντιληφθούμε ότι στη συγκεκριμένη παράσταση τα «παραστρατημένα» αυτά παιδιά παίζονται από αντίστοιχα παιδιά της ηλικίας τους. Η μοίρα μας φέρνει εδώ ή λίγο πιο δίπλα, όμως μεγαλώνοντας είναι στο χέρι μας να την αλλάξουμε. 

Μια ομάδα ταλαντούχων μαθητών-ηθοποιών θα μας πουν μια ιστορία, με αγνότητα, ειλικρίνεια και ευαισθησία, για τη ζωή κάποιων συνομηλίκων τους.

 

Κατάλληλο για θεατές 13+

 

Μετάφραση: Λουίζα Μητσάκου

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κώστας Σεβδαλής

Μουσική: Μαρίζα Ρίζου

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

 

Παίζουν οι μαθητές: Μαρίνα Γάλι, Λουίζα Κανακάκη, Θέκλα Λαζάρου, Δημήτρης Λαρεντζάκης, Έλσα Λεκάι, Ηλίας Μαρτινόπουλος, Αγγελική Ντουντούκαλη, Κατερίνα Ντουντούκαλη, Γιώργος Σκαρλάτος, Μαρία Σπάλτη, Ιωάννα Σπαχίου 

και ο ηθοποιός Λάζαρος Βαρτάνης

 

Υπεύθυνοι Εκπαιδευτικοί: Μαρία Βλάμη, Μαρία Τζαρδή, Δημήτρης Χαλκιάς

 

 

1ο ΓΕΛ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ

Ο ήχος από τα κόκκαλα που σπάνε 

Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομώνυμο γαλλικό έργο της Suzanne Lebeau (Les bruit des os qui craquent).

 

Ο ήχος από τα κόκκαλα που σπάνε είναι ένα σπαρακτικό κείμενο. Οι μαρτυρίες δύο ανήλικων παιδιών που ντύθηκαν στρατιώτες διά της βίας και εκτοπίστηκαν από τα σπίτια και τα χωριά τους, αφού πρώτα είδαν τις οικογένειές τους να αφανίζονται, δεν επιτρέπει πολλές συναισθηματικές, αντιπολεμικού τύπου δηλώσεις και συνθήματα. Τα λόγια αυτού του έργου, αρθρωμένα από τους εφήβους του Ασπροπύργου, πυρπολούν και καθηλώνουν. Η τεράστια προσήλωση, η ενέργεια, η όρεξη, η αυτοδιάθεση, το πάθος τους, το αδιαπραγμάτευτο και το απόλυτο της ανάγκης τους να ακουστούν και να εκφραστούν, επέβαλε εξαρχής στην όποια σκηνοθετική προσέγγιση ένα συγκεκριμένο αίτημα. Επρόκειτο για το αίτημα της δημιουργίας ενός περιβάλλοντος ασφαλούς, προστατευμένου, ικανού να εξάψει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, ικανού να ελευθερώσει από στερεοτυπικές συμπεριφορές, προκειμένου να αναδειχθούν οι προσωπικότητες των παιδιών και τα ίδια να ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας, η παράστασή μας, είναι μια ειρηνική κραυγή αγάπης και συμπόνοιας από αυτούς που έρχονται να παραλάβουν έναν κόσμο κατακερματισμένο από τους μεγαλύτερους.

 

Μετάφραση: Λουίζα Μητσάκου

Σκηνοθεσία, Διασκευή & Μουσική επιμέλεια: 3rd person theatre group – Ελένη Ζαραφίδου, Βαλάντης Φράγκος, Αντιγόνη Φρυδά

Παίζουν οι μαθητές: Λάζαρος Ζαπουνίδης, Καλλιόπη Κανελλοπούλου-Στάμου, Γεωργία Καραμπουλάτ, Αντιγόνη Μπαλή, Κωνσταντίνα Μπεσυροπούλου, Μάριος Νοδάρας, Δέσποινα Πρασάδα, Ισιδώρα Ρόδη, Γιώργος-Αλέξης Σεμερτζίδης, Νίκος Σιδηρόπουλος, Ελένη Σιδηροπούλου, Ισιδώρα Τριβέλλα, Χρήστος Φώτης

 

Υπεύθυνοι Εκπαιδευτικοί: Απόστολος Τσάπος, Μυρτώ Λάμπρου 

 

 

 

Grasshopper Youth

Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού

του Θανάση Τριαρίδη

 

Η σύμπραξη του Θανάση Τριαρίδη με την ομάδα της Grasshopper Youth, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου 2017, γέννησε το Leopold. Βασισμένο στην ιστορία του Λεοπόλδου Β΄, βασιλιά του Βελγίου και «ιδιοκτήτη» του Κονγκό για πάρα πολλά χρόνια, το Leopold φιλοδοξεί, πρώτα από όλα, να αφυπνίσει, να ταρακουνήσει τους θεατές. Να γκρεμίσει τοίχους και να μας βγάλει από την ασφάλεια της καρέκλας και τη λογική της κλειδαρότρυπας. Να αντιστρέψει, ακόμα ακόμα, τους όρους μεταξύ ηθοποιών και θεατών. Και να μας θέσει προ των ευθυνών μας, όχι μόνο για όσα συνέβησαν κάποτε, αλλά και για όλα όσα θα συμβούν –ή και ήδη συμβαίνουν– επειδή ποτέ δεν αντιδράσαμε, επειδή ποτέ δεν αντιδράμε. Πόσο μας επιτρέπεται να είμαστε θεατές στις εποχές που ζούμε; Σε αυτές που φοβόμαστε πως έρχονται;

 

Κατάλληλο για θεατές 13+

 

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Σκουρλή

Βοηθός Σκηνοθέτη: Φένια Σχοινά

Σκηνικά & Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα

Επιμέλεια κίνησης: Ευγενία Χαχάγια

 

Παίζουν οι: Σαβίνα Αλεβιζάκη, Αναστάσης Γεωργούλας, Αλίκη Κακολύρη, Χρήστος Κυπριώτης, Δήμητρα Μαυροπόδη, Σάμπα Μπαλαχασβήλι, Δάφνη Νομίδη, Μανώλης Πέππας, Άκης Ρηγόπουλος, Νικόλας Σεβδαγιάν, Φωτεινή Σιβρή, Αφροδίτη Σκορδαρά, Ιάσονας Στασινός 

ΓΕΛ Κρυονερίου 

σε συνεργασία με την Grasshopper Youth

Το μαγαζί με τ’ ακορντεόν 

της Cush Jumbo

 

«Όλοι έχουν ακουστά το Δρόμο. Είτε είσαι από τη γύρω περιοχή, είτε από αλλού, τον έχεις ακούσει. Όλοι τον ξέρουν, αλλά κανείς δεν γνωρίζει τ’ όνομά του.

Γι’ αυτό και τον αποκαλούμε απλώς Ο Δρόμος.»

 

Ένα συνηθισμένο απόγευμα, μετά το σχολείο, περισσότεροι από 500 μαθητές, μεταξύ 12 και 18 ετών, θα κατέβουν στο Δρόμο και θα εκτονώσουν την οργή τους για έξι ολόκληρες ώρες, καταστρέφοντας καταστήματα, πυρπολώντας αυτοκίνητα ή κάνοντας διαρρήξεις σε σπίτια. Για το περιστατικό, όλοι δείχνουν να έχουν άποψη. Ο δάσκαλος της περιοχής, ο αστυνομικός της γειτονιάς, η ρεπόρτερ του τοπικού τηλεοπτικού σταθμού, αλλά και δύο από τους παλαιότερους περίοικους που αποτελούν και σύμβολα της περιοχής: ο κύριος Έλλοντι, ιδιοκτήτης ενός ιστορικού μαγαζιού με ακορντεόν, και η κυρία Γκριβς, μια ηλικιωμένη που περνάει τις μέρες της παρατηρώντας τις οικογένειες που έρχονται και φεύγουν από τη γειτονιά. Όλοι φαίνονται να έχουν άποψη, εκτός από τους πρωταγωνιστές του περιστατικού: τους εφήβους. «Δεν κατεβήκαμε στο δρόμο για να τα σπάσουμε. Δεν μπλέκεις σε μπελάδες στην ίδια σου τη γειτονιά, πόσο μάλλον στο Δρόμο!» Αυτό θα πουν μόνο. Και θα μας αφήσουν να αναρωτιόμαστε αν το «ξέσπασμα» αυτό ήταν τυχαίο, άνευ νοήματος, όπως απουσιάζει το νόημα από ένα παλιρροϊκό κύμα που καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του, χωρίς πρόθεση, μα με ορμή. Ή, πάλι, αν ήταν ένας καθόλου τυχαίος τρόπος να σημαδέψουν ως δικό τους το δρόμο στον οποίο γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, αλλά πάντα ανήκε σε κάποιους άλλους.

Όσο για τους έφηβους πρωταγωνιστές της παράστασης, συνάντησαν τους συνομήλικούς τους ήρωες και μας χάρισαν απλόχερα την καθόλου καταστροφική, μα απολύτως δημιουργική ορμή τους.

 

Μετάφραση: Γιάννης Καλιφατίδης

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Σκουρλή

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Τζούλια Διαμαντοπούλου, Μαντώ Γιαννίκου, Θανάσης Μεγαλόπουλος

 

Παίζουν οι μαθητές: Αλεξάνδρα Βαλαντάση, Ιάσονας Βροχίδης, Ευγενία Θεοδωροπούλου, Ξένια Μιχαηλίδου, Χρύσα Νικολάου, Νάντια Οντούχ, Φωτεινή Τερζάκη, Άγγελος Φωτιάδης

 

Υπεύθυνη Εκπαιδευτικός: Ηρώ Πάντικ

 

2ο Γυμνάσιο Καλυβίων-Λαγονησίου

Μικρό

του Βαγγέλη Κυριακού

 

- Κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνεις με αυτή την ψύχωση. Δεν μπορείς να περιμένεις; Τι σε έχει πιάσει; Τρία, τέσσερα χρονάκια ακόμη και όλος ο κόσμος θα είναι στα πόδια σου. Στα πόδια μας. Τι σου ζητάνε δηλαδή; Λίγη υπομονή.

- Να περιμένω. Να ψηλώσω και να σχηματιστώ. Δεν υπάρχει λόγος να βιάζομαι. Μου το λένε όλοι. Γιατί αρνούμαι να ακούσω;

- Έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας.

- Πώς υπολογίζεις το πόσο μικρός είσαι; Να μετρήσεις τα χρόνια από την ώρα που γεννήθηκες ή αυτά που σου έμειναν;

 

Μια ομάδα 13χρονων και 14χρονων προσπαθεί να μας κάνει να τη δούμε και να την ακούσουμε. Φλερτάρει με μικρόφωνα και πόζες, με βουτιές στο παρελθόν και στην ασφάλεια της εποχής που όλοι τους ήταν ακόμα μωρά, αλλά και με όνειρα για ένα μέλλον –ίσως και λαμπρό – που τους περιμένει. Δείχνει ανά στιγμές μάλιστα να συμβιβάζεται με την ιδέα που συμμερίζονται οι περισσότεροι άνθρωποι: «μια φάση είναι η εφηβεία, μια μεταβατική περίοδος». Να φύγει λοιπόν; Να περάσει; Και αν αυτό είναι το τέλος του δρόμου;

Μια βραχύβια ιστορία αγάπης αλλάζει τα χρονικά δεδομένα, μετατρέπει τα μικρά και ασήμαντα σε μεγάλα και αξεπέραστα και ρωτάει: Τι κάνουμε όταν ο χρόνος που αφήνουμε και περνάει γίνει πολύτιμος; Μπορούμε να τον φέρουμε πίσω; Να τον ξαναζήσουμε;

 

- Αυτό που μετράει στους ανθρώπους είναι η ψυχή. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα σύννεφο που θα εξαφανιστεί όταν ο ήλιος της καρδιάς θα ανατείλει. 

Μαρία Α.

Σκηνοθεσία: Άρτεμις Μάνου

Μουσική Διδασκαλία: Μυρτώ Τίκωφ

 

Παίζουν οι μαθητές: Μαρία Αλιάι, Βασιλική Δαμάσκου, Έλενα Εμμανουήλ, Μάρκος Καμπενγκέρα, Βαγγέλης Κοκκίνης, Αγγελική Κροκίδη, Κυριακή Κωσταρέλλου, Μιχάλης Μαρινάκης, Μπάμπης Μητριτσάκης, Ιάσονας Μονεμβασίτης, Χριστίνα Παντελή, Αριάδνη Πασακαλίδου, Άρτεμις Σπανουδάκη, Δήμητρα Σταύρακα 

 

Υπεύθυνες Εκπαιδευτικοί: Αφροδίτη Σιάσιου, Δήμητρα Καραλέκα

12o ΓΕΛ Αθηνών

Κίτρινο φεγγάρι 

του David Greig 

 

Μια συντροφιά εφήβων στη σκηνή μάς παρουσιάζει μια ιστορία. Με όλα τα μέσα που είναι διαθέσιμα σε μια παρέα: το χιούμορ, τον αυτοσχεδιασμό, την αφήγηση και, πάνω απ’ όλα, τη χαρά και την αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν και την επιθυμία τους να μας ταξιδέψουν μαζί τους στα βουνά της Σκοτίας και να μας παρασύρουν σε αυτή την παράξενη ιστορία. Και σε αυτό το ταξίδι, δεν χρειάζονται ούτε σκηνικά, ούτε μηχανισμοί, ούτε περίτεχνα εφέ. Μας φτάνει μόνο η χαρά του παιχνιδιού και η καθηλωτική μαγεία του παραμυθιού. 

Το Κίτρινο φεγγάρι του Ντέιβιντ Γκρεγκ μάς μιλάει για την απίθανη συνάντηση δύο εφήβων από εντελώς διαφορετικούς κόσμους: του Λη, ενός αγοριού διαλυμένης και προβληματικής οικογένειας, ο οποίος καταφεύγει στην παρανομία και ονειρεύεται να γίνει άρχοντας του υποκόσμου, και της Λέιλα, κόρης εύπορης οικογένειας μουσουλμάνων επιστημόνων, η οποία έχει αποφασίσει να πάψει να μιλάει στους ανθρώπους και κλείνεται στον κόσμο της φαντασίας της. 

Το Κίτρινο φεγγάρι είναι μια περιπέτεια δύσκολη, σκληρή, αναπάντεχη, γλυκιά, μαγική. Μια ιστορία που υπάρχει και δεν υπάρχει, όπου τα πρόσωπα δεν ξέρουν αν «ζουν πραγματικά» ή αν «ζουν σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων». Μα περισσότερο, είναι μια ιστορία για την αγάπη στα δύσκολα της ζωής. Για την αγάπη που δεν είναι «σαν ηλιόλουστο πρωινό, με γαλανό ουρανό και πουλιά που κελαηδούν», αλλά για εκείνη που δένει τους ανθρώπους στο φόβο, τον κίνδυνο, τη βρομιά και το σκοτάδι. 

Νίκος Χατζόπουλος

 

Μετάφραση & Σκηνοθεσία: Νίκος Χατζόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ειρήνη Κουμπαρούλη 

Παίζουν οι μαθητές: Πηνελόπη Ζέρβα, Βασιλική Καλογεράτου, Μαρία Κοκκαλά, Χρήστος Μαρκόπουλος, Κατερίνα Μητροπούλου, Ματούλα Παναγοπούλου, Μαριάννα Σπαρτινού, Μαρίνα Σφυρίδου, Μιχάλης Φωκάς

Υπεύθυνοι Εκπαιδευτικοί: Δέσποινα Ασιατίδου, Εμμανουήλ Τσιόπτσιας, Γιώτα Κουνέλη, Ανθή Κοντολέων

Πληροφορίες 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107 

Πληροφορίες: 210 900 5 800

7-9 Απριλίου 2017 

Μικρή Σκηνή

 

Η είσοδος είναι δωρεάν και τηρείται σειρά προτεραιότητας.

Η διανομή των δελτίων εισόδου ξεκινά 1 ώρα πριν από κάθε εκδήλωση.

 

Πρόγραμμα Φεστιβάλ

Παρασκευή 7 Απριλίου

16:00 | 1o ΓΕΛ Αγίας Βαρβάρας

Disco Ηλέκτρα… της Γλυκερίας Μπασδέκη

17:00 | 14ο Γυμνάσιο Αθηνών

LogoX. Ένα έργο εμπνευσμένο από το A Shop Selling Speech της Sabrina Mahfouz

18:00 | 4ο ΓΕΛ Χαϊδαρίου

Μόνα τους του Γιάννη Τσίρμπα

19:00 | 1ο ΓΕΛ Ασπρόπυργου

Ο ήχος από τα κόκκαλα που σπάνε. Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομώνυμο γαλλικό έργο της Suzanne Lebeau (Les bruit des os qui craquent).

20:00 | 1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας

Η Γέφυρα της Μαρίας Τοπάλη

21:00 | 3ο ΓΕΛ Πειραιά

Juvie του Jerome McDonough

22:00 | Grasshopper Youth

Leopold  ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού του Θανάση Τριαρίδη

 

Σάββατο 8 Απριλίου

14:00 | 14ο Γυμνάσιο Αθηνών: LogoX

15:00 | ΓΕΛ Κρυονερίου σε συνεργασία με την Grasshopper Youth

Το μαγαζί με τ’ ακορντεόν της Cush Jumbo

16:00 | 1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας: Η Γέφυρα

17:00 | 2ο Γυμνάσιο Καλυβίων-Λαγονησίου

Μικρό του Βαγγέλη Κυριακού

18:00 | 12ο ΓΕΛ Αθηνών

Κίτρινο φεγγάρι του David Greig

19:00 | 1ο ΓΕΛ Ασπρόπυργου: Ο ήχος από τα κόκκαλα που σπάνε

20:00 | 1ο ΓΕΛ Αγίας Βαρβάρας: Disco Ηλέκτρα…

21:00 | 3ο ΓΕΛ Πειραιά: Juvie

22:00 | Grasshopper Youth: Leopold  ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού

 

Κυριακή 9 Απριλίου

14:00 | 2ο Γυμνάσιο Καλυβίων-Λαγονησίου: Μικρό

15:00 | 1ο ΓΕΛ Ασπρόπυργου: Ο ήχος από τα κόκκαλα που σπάνε

16:00 | 12ο ΓΕΛ Αθηνών: Κίτρινο φεγγάρι

17:00 | 1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας: Η Γέφυρα

18:00 | ΓΕΛ Κρυονερίου: Το μαγαζί με τ’ ακορντεόν

19:00 | 14ο Γυμνάσιο Αθηνών: LogoX

20:00 | 4ο ΓΕΛ Χαϊδαρίου: Μόνα τους

21:00 | 3ο ΓΕΛ Πειραιά: Juvie

22:00 | Grasshopper Youth: Leopold  ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού

 

 

 

 

«Τρε-λαί-νο-μαι!» μου λέει όταν μου περιγράφει τη Σαρλότ που θα ερμηνεύσει σε λίγες μέρες στη Στέγη, στην παράσταση «Ο Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, και οι συλλαβές ηχούν σαν… πάρτι στα αυτιά μου! Χάρη στο γέλιο της, στον ενθουσιασμό της και στο πάθος της για το καθετί οι απαντήσεις της μοιάζουν κομμάτι μιας μικρής, ξεχωριστής παράστασης. 

Η Ευαγγελία Καρακατσάνη κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου χρόνια πριν σαρώσει με τη «Λυσιστράτη» στην Επίδαυρο και κάθε φορά που τη βλέπω στη σκηνή επιβεβαιώνεται η αρχική μου εντύπωση. 

 

Δον Ζουάν: Ένας ήρωας με ουδέτερο πρόσημο 

Από την παράσταση να περιμένετε κάτι άλλο από αυτό που έχετε στο μυαλό σας για τον Δον Ζουάν. Όταν ακούμε αυτό το όνομα, αναμένουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Γι’ αυτό λέμε κιόλας «Αυτός είναι Δον Ζουάν», δηλαδή είναι εραστής, δεν υπολογίζει τίποτα και όλα τα σχετικά. Του αρέσουν όλες οι γυναίκες, είναι ένας γόης! Ψάξαμε  όμως την ιστορία και δουλέψαμε και πάνω σε άλλα κείμενα, διότι η παράσταση δεν στηρίζεται μόνο στο έργο του Μολιέρου. Ασχοληθήκαμε, για παράδειγμα, με το λιμπρέτο του Λορέντσο ντα Πόντε, προσπαθήσαμε να δούμε ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Δον Ζουάν, δίχως να τον κρίνουμε και χωρίς να του βάλουμε πρόσημο, είτε θετικό είτε αρνητικό. Αυτό το θεωρώ πολύ ωραίο και νομίζω πως ανοίγει άλλους δρόμους στη σκέψη. Παλιά, όταν σκεφτόμουν αυτό τον ήρωα, είχε για μένα ένα μικρό αρνητικό πρόσημο. Τώρα όμως, έχοντας μπει στη συγκεκριμένη διαδικασία με αυτή την ιστορία και με τον εν λόγω θίασο, έχω την αίσθηση πως θα ήθελα πολύ να ήμουν αυτός ο Δον Ζουάν. Με την έννοια της ελεύθερης σκέψης. 

 

Το τίμημα της διαφορετικότητας 

Το τίμημα της ελεύθερης σκέψης με έχει απασχολήσει και προσωπικά πάρα πολύ, γιατί είναι σαν να κρίνουμε τον άνθρωπο που είναι διαφορετικός σαν να πρέπει κάτι να πάθει. Παρατηρείται αυτό γενικά, μιλάω από προσωπική πείρα. Εδώ ο μύθος τι μας λέει; Ότι έλκεται από καθετί ωραίο και αυτό το βρίσκει σε κάθε γυναίκα. Μπορεί να γοητευτεί από την παραμικρή λεπτομέρεια, για παράδειγμα, από τα δάχτυλα των χεριών. 

 

Η παράσταση ακροβατεί στα όρια του σινεμά και του θεάτρου 

Χρησιμοποιούμε πολύ την «τεχνολογία» –μικρόφωνα και κάμερες– για να  εστιάσουμε στις λεπτομέρειες της κάθε εικόνας. Επειδή ανεβαίνει και σε μια μεγάλη σκηνή, στη Στέγη, νομίζω πως θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θεατή να μπορέσει να παρατηρήσει τόσο μικρά πράγματα αλλά και τόσο ουσιώδη. 

 

Μιχαήλ Μαρμαρινός 

Μερικές φορές αναρωτιέσαι τι θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου. Εμένα τα τελευταία χρόνια μού έχουν προκύψει πράγματα που ούτε καν φανταζόμουν! Πάντα θαύμαζα τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και, όταν προέκυψε η συνεργασία μας το καλοκαίρι στη «Λυσιστράτη», δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ξαφνικά ανοίγεται ένας δρόμος που δεν ήξερες. Εμένα αυτό μου αρέσει με τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχω συνεργαστεί, να μαθαίνω πράγματα. Τρελαίνομαι! 

 

Γυμνό στην Επίδαυρο 

Αυτό είναι κάτι προσωπικό, τελείως δικό μου. Πρέπει να έχεις κάνει ειρήνη με το σώμα σου και αυτό ακριβώς που είσαι. Το γυμνό είναι κάτι που δεν το είχα ακουμπήσει. Ξεκίνησε με τον Θωμά (Μοσχόπουλο) και ένα πολύ σημαντικό πράγμα είναι να σου εξηγήσει ο σκηνοθέτης για ποιο λόγο γίνεται. Προσωπικά, και ως θεατής, δεν μου αρέσει να βλέπω ένα γυμνό αν δεν καταλαβαίνω το λόγο που γίνεται. Στις «Τραχίνιες» μας εξήγησε και ήμουν μαζί του, αλλά στη «Λυσιστράτη» δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Έτσι όπως δόθηκε, ήταν απόλυτα δικαιολογημένο. Μάλιστα στην πρόβα παρατηρούσα εγώ η ίδια από κάτω τα υπόλοιπα σώματα και, έχοντας την ησυχία και την ηρεμία να βλέπω δεκατρία διαφορετικά σώματα, αυτό μου άνοιξε μια καινούργια ιστορία στο μυαλό μου. Επίσης ήταν πολύ ωραίο που ένιωσα κομμάτι όλου αυτού, παρόλο που είχα διαφορετικό σωματότυπο, και αυτό οφείλεται τόσο στον Μιχαήλ Μαρμαρινό όσο και στις υπόλοιπες συναδέλφους. 

 

Μουσική και θέατρο 

Η μουσική με βοηθά πάρα πολύ στη δουλειά μου στο θέατρο, και ειδικά ο ρυθμός είναι πολύ σημαντικός. Κυρίως ο εσωτερικός ρυθμός. Κάποια πράγματα που συμβαίνουν με τον εσωτερικό ρυθμό είναι λίγο μαγικό όταν γίνονται. Έχει να κάνει με το ρυθμό της παράστασης, σε συμπληρώνει και συμπληρώνεται η σωστή λειτουργία του ρυθμού. Είναι σαν να προάγει την εξέλιξη της ιστορίας. 

 

Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς – Η φάλτσα σοπράνο 

Την αγάπησα πολύ τη Φλόρενς! Έχει να κάνει και με αυτό που λέγαμε προηγουμένως, με το πώς έχουμε στο μυαλό μας ένα χαρακτήρα, πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη γυναίκα που ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Η επιτυχία αυτής της παράστασης για μένα βασίστηκε στο πώς την είδε ο Γιάννος (Περλέγκας) που τη σκηνοθέτησε, ο οποίος δεν έβαλε θετικό ή αρνητικό πρόσημο στην ηρωίδα. Δεν ήταν χαζή η Φλόρενς. Εγώ εκεί τρελάθηκα και η παράσταση μου άνοιξε νέους δρόμους. Για μένα είναι πολύ σημαντική η φράση που λέει: «Εγώ ακούω μόνο τη μουσική». 

 

Δικαίωμα στο όνειρο 

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω πως όλοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα! Δηλαδή ακόμα και ένας φάλτσος, που του λένε ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει, με δουλεία και μαθήματα ένα τουλάχιστον τραγούδι θα το πει σωστά. Είμαι σίγουρη ότι, αν το βάλει στόχο, θα τα καταφέρει. Δεν θα πω ότι για να τραγουδήσεις ή να παίξεις θέατρο πρέπει να έχει ταλέντο. Τι είναι το ταλέντο; 

 

Πώς ξεκίνησαν όλα 

Όταν είχα ξεκινήσει κλασικό τραγούδι, πήγα σε μια ακρόαση θεάτρου της Κάρμεν Ρουγγέρη και δεν με πήρε, γιατί δεν είχα τελειώσει δραματική σχολή. Είδε όμως στο βιογραφικό μου ότι είχα σπουδάσει κλασικό τραγούδι. Έτσι, όταν χρειάστηκε κάποια κοπέλα για τη λυρική, με πήρε. Αυτή ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ζωή μου μέχρι τότε, στα είκοσι ένα μου. Μετά προέκυψαν και άλλες δουλείες και έμεινα πέντε χρόνια μαζί της στη λυρική. Ώσπου μια μέρα με ρώτησε: «Έχω και ένα ρόλο για παιδική παράσταση, θα σε ενδιέφερε;» Απάντησα αμέσως «Ναι». Εκεί, στο θέατρο, συνάντησα άλλους έντεκα ηθοποιούς, μαγεύτηκα από τον τρόπο δουλειάς τους και αποφάσισα ότι εκεί ανήκω. Τότε ξεκίνησα και τη σχολή. Πέρασα πάρα πολύ ωραία! Γνώρισα και τους συμφοιτητές μου τους υπέροχους και ακόμα είναι σαν να μην έχω τελειώσει τη σχολή. 

 

4Frontal 

Φέτος δεν συμμετέχω στις παραστάσεις μας, αλλά πάντα είναι σαν να είμαι εκεί. Για μένα η ομάδα λειτουργεί σαν φάρμακο. Τις εμπειρίες που παίρνουμε από αλλού και εγώ και τα άλλα τα παιδιά τις μοιραζόμαστε πάντα με την ομάδα και αυτό μας βοηθά να εξελισσόμαστε. 

 

Το μέλλον 

Αυτό που ονειρεύομαι είναι κάτι άσχετο με το θέατρο. Ονειρεύομαι οικογένεια και παιδιά. Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι για να είμαι καλά στη δουλειά μου πρέπει να έχω ισορροπία στην προσωπική μου ζωή, γιατί διαφορετικά το θέατρο γίνεται σαν εμμονή ότι «μόνο αυτό έχω να κάνω στη ζωή μου. 

 

Η Ευαγγελία Καρακατσάνη πρωταγωνιστεί στον «Δον Ζουάν» που σκηνοθετεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. Πρεμιέρα 25 Ιανουαρίου. Τον Απρίλιο θα τη δούμε στην «Οπερέτα» του Βίτολντ Γκομπρόβιτς σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο.

 

9 - 11 Δεκεμβρίου 2016 | Κεντρική Σκηνή | 20:30

Ο βραβευμένος Laurent Chétouane χορογραφεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μετά την πρεμιέρα της στο Βερολίνο, η διεθνής συμπαραγωγή της Στέγης, Khaos, έρχεται στην Αθήνα.

Το χάος, η γένεση και ό,τι μεσολαβεί: καλλιτεχνικά πειράματα με το ανεξέλεγκτο.

Στην αρχή ήταν το Χάος… Όταν το χάος χορογραφείται από τον Laurent Chétouane με μουσική από τον Johann Sebastian Bach, ξεκινάει το Khaos στη Στέγη. Πώς μεταφράζεται το χάος στη χορογραφία; Υπάρχει τρόπος να είναι πραγματικά χαώδης μια χορογραφία, δηλαδή να μην επαναλαμβάνει κανένα μοτίβο ή φράση και να ανοίγεται στο άγνωστο; Ερωτήματα όπως αυτά, που έχουν διατυπωθεί και σε παλαιότερα έργα του Laurent Chétouane, βρίσκονται στο επίκεντρο της νέας του δουλειάς Khaos, σε συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, που παρουσιάζεται από 9 έως 11 Δεκεμβρίου. 

Αν η πραγματικότητα γύρω μας αρχίζει και προσομοιάζει όλο και περισσότερο στο χάος, αν κάθε μας προσπάθεια να επαναφέρουμε την τάξη μάς οδηγεί ακόμα πιο βαθιά σε αυτό, τότε θα πρέπει να μάθουμε να το αναγνωρίζουμε, να σκεφτόμαστε πάνω σε αυτό και να δημιουργούμε με αυτό, γιατί σύντομα θα είναι το μοναδικό μοντέλο μας για το μέλλον. 

Το Khaos είναι ένα καλλιτεχνικό πείραμα, που επιχειρεί να πάει κόντρα στο ρεύμα της «χαοφοβίας», να ενσωματώσει το χάος και την αστάθεια που επιφέρει και να το κάνει δημιουργικό, δηλαδή απολαυστικό για τους χορευτές και για το κοινό. Χάρη σε ένα ειδικά σχεδιασμένο σύστημα ηχείων, η ακουστική σύλληψη του έργου δημιουργεί ασταθείς χώρους «μουσικού χάους» για τους θεατές και τους ερμηνευτές – τέσσερις χορευτές και τρεις μουσικούς. Η μουσική αφετηρία του πειράματος είναι κομμάτια των J.S. Bach, John Cage και Wolfgang Rihm, συνθετών που έβαλαν στο παιχνίδι της σύνθεσης το άγνωστο και το ανεξέλεγκτο. Μέσα από την καλλιτεχνική διαδικασία, ο Λωράν Σετουάν επανατοποθετεί το χάος στο ρόλο της γενεσιουργού δύναμης και μας προτείνει μια εντελώς ξεχωριστή εμπειρία, που θα μας κάνει να ξαναδούμε στη διασάλευση της τάξης την ευκαιρία να αναδυθούν μπροστά στα μάτια μας νέοι κόσμοι.

 

Συντελεστές

Χορογραφία: Laurent Chétouane και οι χορευτές

Μουσική Σύλληψη: Laurent Chétouane και οι μουσικοί

Χορευτές: Bilal Elhad, Mikael Marklund, Kotomi Nishiwaki, Tilman O’Donnell

Μουσικοί: Mathias Halvorsen (πιάνο), Tilman Kanitz (τσέλλο), 

Artiom Shishkov (βιολί)

Σχεδιασμός Φωτισμών: Jan Maertens

Σχεδιασμός Ήχου: Johann Günther

Σχεδιασμός Κοστουμιών: Lydia Sonderegger

Δραματουργία: Marten Weise

Βοηθός Σκηνοθέτη: Sarah Blumenfeld

Βοηθός σχεδιασμού κοστουμιών: Anna Philippa Müller

Παραγωγή: Christine Kammer, Hendrik Unger

 

Μουσική:

J.S. Bach, Allemande και Chaconne από το Partita No. 2

Wolfgang Rihm, Klavierstück No.1, op.8a © Universal Edition AG Wien

John Cage, Études Boreales, Νos. 3 και 4 για σόλο τσέλο

 

 

Πρεμιέρα: 11 Νοεμβρίου 2016, HAU Hebbel am Ufer, Βερολίνο

 

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Τρίτη 6 & Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου

Masterclass από τον Laurent Chétouane

 

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου

Μετά την παράσταση, συζήτηση του

κοινού με τους συντελεστές

 

Διαβάστε περισσότερα

Η μουσική βάση του έργου είναι η “Chaconne” του Johann Sebastian Bach, πέμπτο και τελευταίο μέρος της Παρτίτας σε Ρε Μινόρε για σόλο βιολί, γραμμένη μεταξύ 1717 και 1720. Κατά τον Yehudi Menuhin, είναι «η πιο υπέροχη δομή που υπάρχει για σόλο βιολί». Πιο συγκεκριμένα, η βάση είναι τα περάσματα ανάμεσα στις variations. Αυτά τα αποσπάσματα αποτελούν πρόκληση για τους μουσικούς, γιατί πρέπει να ξεκινήσουν και να τελειώσουν τις μουσικές φράσεις ταυτόχρονα.

  

Στη Θεογονία του Ησίοδου, το Χάος, η Γαία και ο Έρως αποτελούν τη γενεσιουργό δύναμη του κόσμου. Σε άλλες εκδοχές της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, το Χάος προϋπήρχε όλων. Η Βίβλος ξεκινά με τη φράση «εν αρχή ην το χάος».

  

Η Θεωρία του Χάους είναι τομέας των μαθηματικών με εφαρμογές στη φυσική, τη μηχανολογία, τα οικονομικά και τη βιολογία. Η Θεωρία του Χάους μελετά τη συμπεριφορά ορισμένων μη γραμμικών δυναμικών συστημάτων, που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στις αρχικές συνθήκες, ένα αποτέλεσμα το οποίο ευρέως αναφέρεται ως «φαινόμενο της πεταλούδας». Η ντετερμινιστική φύση αυτών των συστημάτων δεν τα κάνει προβλέψιμα. Αυτό συνοψίζεται από τον Edward Lorenz στη φράση: «Χάος: Όταν το παρόν καθορίζει το μέλλον, αλλά η προσέγγιση του παρόντος δεν προσδιορίζει κατά προσέγγιση το μέλλον.»

 

Η παράσταση Khaos είναι συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, ενώ ο Λωράν Σετουάν παρουσιάζει για πρώτη φορά έργο του στην Ελλάδα.

  

Ο Λωράν Σετουάν γεννήθηκε το 1973 στο Σουαγιό της Γαλλίας, σπούδασε μηχανικός και, αφού πήρε το δίπλωμά του, σπούδασε θέατρο στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και σκηνοθεσία στη Hochschule für Musik und Darstellende Kunst (Ανώτατη Σχολή Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών) στη Φρανκφούρτη. Εργάστηκε ως σκηνοθέτης από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και άρχισε χορογραφεί το 2006. Από το 2012 είναι Καλλιτεχνικός Διευθυντής του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών στη Δραματουργία, στο Πανεπιστήμιο Γκαίτε της Φρανκφούρτης.

  

Στα έργα του, “Tanzstücken” #1 έως #4. διερευνά την αναγκαιότητα και τη σημασία της κίνησης. Το ντουέτο “M!M” είναι μια σπουδή στη φιλία, που χορογράφησε ο Σετουάν το 2013, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 ετών από την υπογραφή της Συνθήκης των Ηλυσίων, έρευνα που συνεχίστηκε με το “15 Variations of Openness”.

  

Το 2008 του απονεμήθηκε το βραβείο RUHR.2010 Wild Card award για τα έργα του “Tanzstück #1: Bildbeschreibung von Heiner Müller” (Κομμάτι χορού #1: Εικόνα περιγραφής του Χάινερ Μύλλερ). Τον ίδιο χρόνο, το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας του απένειμε το βραβείο για τους ιδιαίτερα ξεχωριστούς νέους καλλιτέχνες.

  

Είναι η πρώτη φορά που ο Λωράν Σετουάν παρουσιάζει χορογραφικό του έργο στην Ελλάδα. Ωστόσο, στο παρελθόν έχουν παρουσιαστεί δύο έργα σε δική του σκηνοθεσία: η περφόρμανς Εγκλεισμός πάνω σε κείμενα του Χάινερ Μύλλερ, στο πλαίσιο της Μπιενάλε Θεσσαλονίκης “Heterotopias” (2007), και το θεατρικό έργο Λεόντιος και Λένα του Georg Büchner, στη Σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού Θεάτρου (2010).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πληροφορίες 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

Πληροφορίες: 210 900 5 800

9 - 11 Δεκεμβρίου, 20:30

Κεντρική Σκηνή

 

Εισιτήρια

 

Κανονικό: 15 - 20 - 28 - 35 €

Μειωμένο, Φίλος ή Μικρή Παρέα (5-9 άτομα): 12 - 16 - 22 - 28 €

Μεγάλη Παρέα (10+ άτομα): 11 - 14 - 20 - 25 €

ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5 €

Συνοδός ΑΜΕΑ: 10 €

 

Η προπώληση ξεκινάει αποκλειστικά στην πλατεία της αίθουσας. Tα θεωρεία θα ανοίξουν στη συνέχεια, λόγω ειδικών αναγκών της συγκεκριμένης παραγωγής.

 

Γραμμή εισιτηρίων

Τ.: 210 900 5 800

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00

 

Γραμμή Φίλων της Στέγης

Τ.: 213 017 8200

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-20:00

 

Οι Φίλοι της Στέγης πραγματοποιούν τις αγορές των εισιτηρίων τους μέσα από το ηλεκτρονικό προφίλ τους, κάνοντας login με τον προσωπικό τους κωδικό χρήστη και το password τους, για να ξεκλειδώσουν τις εκπτώσεις και τις προπωλήσεις τους.

 

Με την υποστήριξη:

 

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Η υπηρεσία print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Τυπώστε το εισιτήριό σας από όπου κι αν βρίσκεστε και μπείτε με αυτό απευθείας στην αίθουσα.

ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ

Συγγρού 107

Ωράριο λειτουργίας: ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00

Γίνονται δεκτές πιστωτικές - χρεωστικές κάρτες Amex,Visa, MasterCard & Diners.

 

ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΥΣ

•    ΓΕΡΜΑΝΟΣ & COSMOTE σε όλο το δίκτυο καταστημάτων

•    IANOS στο κατάστημα οδού Σταδίου

http://www.sgt.gr/gre/SPG1786/

 

 

Mια μεγάλη ρετροσπεκτίβα στη μουσική του K.BHTA από χαρισματικούς μουσικούς που παίζουν τη μουσική που αγαπούν. Κυκλοφορεί σε LP & CD και ψηφιακές πλατφόρμες (i-tunes, Spotify, κλπ) στις 28.9.2016

Η γοητευτική επανασύνθεση μιας εικοσάχρονης μουσικής διαδρομής από ένα χαρισματικό σύνολο.         

 

Το ARTéfacts Ensemble αντικαθιστά τους υπολογιστές του Κωνσταντίνου Βήτα με τον φυσικό ήχο των ακουστικών οργάνων, απελευθερώνοντας τις ηλεκτρονικές μουσικές που αγαπήσαμε. Ο Κωνσταντίνος Βήτα, το ARTéfacts Ensemble, 20 μουσικοί, η Θεοδώρα Μπάκα και ο Κορνήλιος Σελαμσής που ανέλαβε την ενορχήστρωση  «συγκατοίκησαν» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στις 28 και 29 Σεπτεμβρίου 2013 σε ένα σπάνιο οπτικοακουστικό θέαμα. Ακριβώς τρία χρόνια μετά, η Συγκατοίκηση κυκλοφορεί στις 28 Σεπτεμβρίου 2016 από την Puzzlemusik σε LP, CD και σε ψηφιακή έκδοση (i-tunes, Spotify, Tidal, Google Play, Deezer, Shazam και πολλές ακόμη). H Συγκατοίκηση αποτελεί ηχογράφηση της συναυλίας που πραγματοποιήθηκε στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης στις 28 Σεπτεμβρίου 2013.

Το 2003, ο Κ. Βήτα κυκλοφόρησε τις δικές του «Transformations» μεταμορφώνοντας αγαπημένες μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι. Σε μία συνέντευξή του είχε πει τα εξής: «Δεν με ενδιέφερε να κάνω επανεκτελέσεις όσο να ξύσω επιφάνειες, να δημιουργήσω μουσικούς τοίχους και μανιέρες, να απομονώσω το πρώτο υλικό και να το τοποθετήσω σε άγνωστο περιβάλλον…». Δέκα χρόνια αργότερα συμβαίνει το ίδιο, αντιστρόφως: κάποιοι άλλοι (με παρεμφερείς απόψεις πάνω στην τέχνη των αναδιατυπώσεων), μετασχηματίζουν τις δικές του συνθέσεις.

Δεν πρόκειται απλώς για κάποια κομμάτια του Κ. Βήτα διασκευασμένα για φυσικά όργανα, αλλά για μια μεγάλη ρετροσπεκτίβα στη μουσική του, με απόλυτη ενορχηστρωτική ελευθερία, έξω από κάθε υποψία συμβατικότητας.

 

Το σύνολο ARTéfacts ensemble από το 2007 κάνει αισθητή την παρουσία του με αξιόλογες εμφανίσεις σε φεστιβάλ, πολυχώρους, θέατρα και ωδεία. Αποτελείται από κορυφαίους σολίστ της νεότερης γενιάς των «τριάντα-κάτι» ετών. Είναι όλοι δεξιοτέχνες, μέλη ορχηστρών και συνόλων, φίλοι, συμμέτοχοι κοινών αναζητήσεων πολύ μακριά από αναχρονιστικά πρωτόκολλα κλασικής τυπολατρίας. Ενδεικτικό το ότι στις εμφανίσεις τους σκηνοθετούν ως και τα διαλείμματα! Ελεύθερα αναδημιουργώντας θέματα του Κ. Βήτα, παίζουν τη μουσική που αγαπούν. Και το εννοούν.

 

Ο Κορνήλιος Σελαμσής είναι ένας συνθέτης που ισορροπεί ανάμεσα στη σύγχρονη κλασσική μουσική και τη μουσική για το θέατρο, τις δύο κύριες δραστηριότητές του οι οποίες συναντώνται στην εμμονή ενός ανθρώπου για τις πολλαπλές φύσεις της γλώσσας και κυρίως της λειτουργίας της ως ηχητικού γεγονότος. Έργα του έχουν παραγγελθεί και παιχθεί από το ASKO Ensemble, το Nieuw Ensemble, το Enseble de Ereprijs, τη φιλαρμονική ορχήστρα του Łódz, την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, την Ορχήστρα των Χρωμάτων, το Artéfacts Ensemble, το Ventus Ensemble κ.α. στο Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Γαλλία, την Πολωνία, τον Καναδά κ.α. Από το Μάιο του 2014 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής της σειράς συναυλιών Τρίτες Παράλληλες που λαμβάνει χώρα στο θέατρο Πόρτα.

 

Η Θεοδώρα Μπάκα, μεσόφωνος, απόφοιτος των Τμημάτων Όπερας και Μουσικής δωματίου της Ανώτατης Ακαδημίας Μουσικής και Θεάτρου του Αννοβέρου (Γερμανία). Έχει συνεργαστεί με ΕΛΣ, ΜΜΘ, Θέατρο στον Βην (Βιέννη), καθώς και τα λυρικά θέατρα Περμ (Ρωσία), Λισαβόνας, Φερράρας κ.ά. Έχει συμπράξει με ΚΟΑ, Καμεράτα, Ορχήστρα των Χρωμάτων, Μουσικά Σύνολα ΕΡΤ, Complesso Barocco, Latinitas Nostra, Ex Silentio. Εμφανίζεται διεθνώς τραγουδώντας παλαιά μουσική, τραγούδια (Lieder) και έργα σύγχρονων δημιουργών.

 

Σημείωμα Κορνήλιου Σελαμσή & ARTéfacts ensemble

Η Συγκατοίκηση είναι μια επιλογή που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια έκβαση θα έχει. Η Συγκατοίκηση είναι μια πράξη που γεννιέται απ’ την ανάγκη να μοιραστούμε τα πρακτικά βάρη ή από την ανάγκη να μοιραστούμε ακόμη περισσότερο χρόνο με ένα ή περισσότερα προσφιλή πρόσωπα. Πολύ συχνά η Συγκατοίκηση είναι μια διαδικασία που δεν έχει καλό τέλος. Μια στιγμή τα πρόσωπα αποκαλύπτονται και πολύ συχνά δεν είναι τα πρόσωπα που φανταστήκαμε, η κοινή ζωή μας δεν είναι αυτή που ελπίζαμε. Όχι όμως σε αυτή τη Συγκατοίκηση. Ο Κωνσταντίνος κι εμείς συνυπάρχουμε σε ένα σπίτι που είναι αληθινά ευρύχωρο. Πλήρες σεβασμού και αγάπης. Μέσα του κινούμαστε με τόση ελευθερία και απλώς επηρεάζουμε τον τρόπο με τον οποίο ο χρόνος περνάει. Κανείς δεν αισθάνεται την υπεροχή κανενός και, παρότι όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό το σπίτι είναι μουσική, θόρυβος και σωματική προσπάθεια κάποιες στιγμές δεν ακούγεται τίποτα, οι άνθρωποι στέκονται ακίνητοι και σιωπηλοί για να τεθούν ξανά σε κίνηση με απόλυτο συγχρονισμό σε μια στιγμή. Ελπίζουμε και ο κάθε ένας ακροατής που ακούει αυτό τον δίσκο να μας επισκεφθεί και να καταλάβει ένα κομμάτι ελεύθερου χώρου μέσα σε αυτό το οίκημα.

 

Η Συγκατοίκηση αποτελεί ηχογράφηση της συναυλίας που πραγματοποιήθηκε στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στις 28 Σεπτεμβρίου 2013. 

Ηχοληψία: Νίκος Καραπιπέρης, Editing – Μίξη: Guido De Flaviis Mastering: Sweetspot – Γιάννης Χριστοδουλάτος  

Εκτός από το τραγούδι  «Το Δωμάτιο» που ηχογραφήθηκε στα Sierra Studios. Ηχοληψία: Αλέξανδρος Χρυσίδης Editing – Μίξη: Guido De Flaviis Mastering: Sweetspot – Γιάννης Χριστοδουλάτος

Artwork: Beetroot

 

Tracklist:

1.Ατελείωτα Χρυσάνθεμα 

2. Το κοράκι   

3. Το Δωμάτιο   

4. Κύκλωπας   

5. Θήτα   

6. Το άστρο  

7. Ασύρματος Κόσμος   

8. Νέα Ζωή

Το παραπάνω tracklist αφορά στην έκδοση βινυλίου. Το cd καθώς και η ψηφιακή έκδοση περιλαμβάνουν 4 επιπλέον κομμάτια: Πάρκο, Ταξίδι στη Γη, Η νύχτα, Ποπ Κατσαρίδα.

 

You Tube links: 

To Δωμάτιο | K. BHTA & ARTéfacts ensemble στη Στέγη https://www.youtube.com/watch?v=DqSfFjp4Xec

Nύχτα | K BHTA & ARTéfacts ensemble στη Στέγη https://www.youtube.com/watch?v=cN3v4TFUWGM

 ARTéfacts ensemble & Κ ΒΗΤΑ στη Στέγη | Συγκατοίκηση  https://www.youtube.com/watch?v=6wnlw15nPYg

 

Soundcloud link : Νέα Ζωή   soundcloud.com/puzzlemusik/nea-zoi  

 

Η  Συγκατοίκηση  είναι μια παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση www.sgt.gr  που εκδίδεται και διανέμεται από την Puzzlemusik www.puzzlemusik.com  E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. 

 

K.Βήτα: www.kbhta.gr  

Κορνήλιος Σελαμσής:  www.facebook.com/kornilios.selamsis 

ARTéfacts ensemble: www.facebook.com/artefactsensemble.gr 

Θεοδώρα Μπάκα:  https://www.facebook.com/theodora.baka.9