Από τους: Γιώτα Δημητριάδη, Κώστα Ζήση, Αναστάση Πινακουλάκη, Μυρτώ Παπαϊωάννου και Σοφία Γουργουλιάνη 

Πέντε συντάκτες παρακολούθησαν σε 22 μέρες 21 παραστάσεις. 

Η πιο δύσκολη σεζόν για το θέατρο ήρθε.Ούτε ένα μήνα δεν έμειναν ανοιχτά τα κλειστά θέατρα της πρωτεύουσας. Τι και αν όλα τα μέτρα τηρούνταν με ευλάβεια; Τι και αν όλοι οι παραγωγοί και συντελεστές έκαναν ευαγγέλιο το υγειονομικό πρωτόκολλο; Η κυβέρνηση αποφάσισε να αναστείλει την λειτουργία τους για έναν μήνα (!) αφήνοντας στον δρόμο για μια ακόμη φορά τους ανθρώπους του πολιτισμού που τόσους μήνες δούλεψαν σκληρά σε συνθήκες πανδημίας. 

1.«Το τρίτο στεφάνι», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη

Αν οι σύμβουλοι του πρωθουπουργού ή τα μέλη της κυβέρνησης είχαν επισκεφτεί το Παλλάς θα ντρέπονταν να κλείσουν τα θέατρα. Αποστάσεις, μάσκες, θερμομέτρηση, σήμανσεις παντού, το προσωπικό του θέατρου σε εγρήγορση ήταν μόνο κάποια από τα μέτρα που μας έκαναν να νιώθουμε μεγάλη ασφάλεια. Η πολυαναμενόμενη παραγωγή του Θεάτρου Παλλάς, με 20 ηθοποιούς επί σκηνής είναι εντυπωσιακή. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης  κατάφερε να παραδώσει στο κοινό μια παράσταση με μοναδικό ρυθμό καικαλοδουλεμένη σε κάθε τηςλεπτομέρεια, που παρακολουθείς ευχάριστα για 2 ώρες και 40 λεπτά χωρίς διάλειμμα. Η Μαρία Καβογιάννη είναι μια εκπληκτική Εκάβη. 

2.«Ποντικοπαγίδα», σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή

Μια έξυπνη παράσταση που κρατά το μυστήριο ενώ παράλληλα δίνει έμφαση στο χιούμορ έκτισε η Κίρκη Καραλή στο Θεάτρο Ακάδημος. Η σκηνοθέτης μεταφέρει την πλοκή του έργου  της Αγκάθα Κρίστι από μια αγγλική επαρχία τη δεκαετία του ’40, σε μια ελληνική (κοντά στο Πόρτο Γερμενό) στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Από τον θίασο ξεχωρίζουν η Ράνια Οικονομίδου και ο Μιχάλης Συριόπουλος και ο Αλέξανδρος Βάθρης.  Το θέατρο έχει μετατραπεί σε μια vintage πανσιόν με ταπετσαρίες στους τοίχους, όχι μόνο στην σκηνή, αλλά και στα πλαϊνά θεωρεία, αναπαριστώντας τα δωμάτια των ενοίκων-ηρώων με την εξαιρετική σκηνογραφία της Άσης Δημητροπούλου. 

3.«Ξυπόλυτοι στο πάρκο», σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ

Στο ίδιο θέατρο παρακολουθήσαμε και την γνωστή κωμωδία του Νηλ Σάιμον σε μια εξαιρετική μετάφραση του Αντώνη Γαλέου. Ο Άρης Λεμπεσόπουλος, η Έλενα Κρίτα, ο Αργύρης Αγγέλου, η Βασιλική Τρουφάκου και ο Jerom Kaluta είναι μια απολαυστική σκηνική παρέα και υπό στις σκηνοθετικές οδηγίες της Ρέινας Εσκενάζυ έχουν κάνει την ρομαντική κομεντί του Αμερικανού συγγραφέα μια απολαυστική παράσταση που δεν θες να τελειώσει. Με χιούμορ και τρυφερότητα υποστηρίζουν κάθε τους ατάκα. Μεγάλο αβαντάζ και αυτής της παραγωγής το εντυπωσιακό σκηνικό της Άσης Δημητροπούλου και τα καλόγουστα κουστούμια του Μάριου Καραβασίλη. 

4.«Girls and Boys», σε σκηνοθεσία Άννας Μαρίας Στεφαδούρου

 Ο συγκλονιστικός μονόλογος του βραβευμένου με Tony συγγραφέα Ντένις Κέλι, πήρε σάρκα και οστά στο θέατρο 104, με μια ερμηνεία που δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει. Η Δώρα Παρδάλη έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, σε ένα ρόλο δύσκολο κι απαιτητικό. Η εξομολόγηση της ζωής μιας γυναίκας σε μια κατ’ επίφαση έμφυλη ισότητα. Η πατριαρχία, οι ρόλοι των δύο φύλων, σχέσεις εξουσίας κι αντιλήψεις που συχνά οδηγούν σε αδιέξοδα, ή ακόμα και τραγωδίες ερμηνεύονται σε μια άκρως φυσική εξιστόριση μιας «καθημερινής ιστορίας αγάπης», με ένα τέλος που συγκλονίζει. Η σκηνοθετική λιτότητα έφερε πραγματικά κοντά τους θεατές με το έργο. Μια παράσταση που κουβαλάς για καιρό...

5.«Το επάγγελμα της μητρός μου», σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου

Το «Επάγγελμα της μητρός μου» είναι μια διασκευή του Θανάση Παπαγεωργίου πάνω στο ομώνυμο διήγημα του Μποστ . Όσοι και όσες αγαπούν τον Μπόστ είναι αδύνατο να μην γνωρίζουν αυτό του το έργο, που μάλιστα προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων ακόμα και την απόλυσή του από την εφημερίδα στην οποία εργαζόταν . Ο Θανάσης Παπαγεωργίου πιστός στις παραδόσεις του, διασκευάζει, σκηνοθετεί και παίζει μαζί με έναν πενταμελή θίασο (Εύα Καμινάρη, Δημήτρης Θεοδώρου, Ελευθερία Στεργίδου, Γιάννης Φουντάς, Αγγελική Τσιάκαλου) μια ακόμη παράσταση του Μποστ, με μεγάλη επιτυχία κι αγάπη για το έργο. Η υπόθεση γνωστή: η σύζυγος και μητέρα μια «καθωσπρέπει» οικογένειας αποφασίζει να εργαστεί για να βοηθήσει στα οικονομικά προβλήματα του σπιτιού κι ανακοινώνει στην οικογένειά της ότι θέλει να γίνει πόρνη. Η παράσταση εξυπηρέτησε άψογα τη λαική σάτιρα του Μποστ, οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές, ξεχωρίζοντας εκείνη της μητέρας-πόρνης, Εύας Καμινάρη. Θετική εντύπωση μας άφησε και το ενδυματολογικό κομμάτι, καθώς τα κοστούμια της Λέας Κούση ήταν  ανάλογα της εποχής.

6.«Ίκαρος», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παγώνη

Ο Δημήτρης Παγώνης στην δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια μας παρουσιάζει τον Ίκαρο στο θέατρο Ροές, ένα ξεχωριστό θεατρικό δρώμενο, που βασίζεται σε έναν μεγάλο βαθμό στο αισθητική και αισθητηριακή αφύπνιση των θεατών απέναντι σε αυτό που παρακολουθούν. Ο μύθος του Ίκαρου παραλληλίζεται σε παιδικό πάρτι γενέθλιων και οι τέσσερις ερμηνευτές (Κωνσταντίνος Παράσης, Γιώργος Ομηρίδης, Περικλής Σιούντας, Βασίλης Σιδερόπουλος) γυρνάνε το χρόνο πίσω.  Μέσα από την αλληλεπίδρασή τους, το τραγούδι, τον χορό, και την έντονη σωματικότητα στις πράξεις τους οι ηθοποιοί μας ταξιδεύουν σε μια διαδρομή προς την ενηλικίωση, μέσα από τα παιδικά τραύματα , την απόρριψη ,την απογοήτευση και τη μοναξιά.

7.«Ένα ξύπνημα της άνοιξης» ,σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Λιακόπουλου

Το έργο του Φρανκ Βέντεκιντ «ένα ξύπνημα της άνοιξης», έχει ανέβει αρκετές φορές στο θέατρο. Αυτή τη φορά το απολαύσαμε στο Θεάτρο Σφενδόνη. Πρόκειται για ένα έργο που αφορά στην ενηλικίωση μιας ομάδας εφήβων, όπως εκείνοι την βιώνουν και μας την παρουσιάζουν, στα πλαίσια μιας κοινωνίας συντηρητικής και συχνά αφοριστικής, σεξιστικής και άδικης. Ο Γρηγόρης Λιακόπουλος σκηνοθετεί και μαζί με τον δεκαμελή του θίασο (Ιωάννα Χλόη Βούλγαρη, Εριφύλη Κιτζόγλου, Χριστίνα Κυπραίου, Γιώργος Μπουφίδης, Κατερίνα Νταλιάνη, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Δήμητρα Παρασκελίδου, Μιχάλης Πητίδης, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης) μας παρουσιάζουν μια φρέσκια παράσταση, που η ενέργεια και η αγάπη της για το έργο συγκινεί. Μέσα από θεωρητικά κείμενα και πολλές προσωπικές ιστορίες των νέων ηθοποιών, οι σκηνές του κειμένου μπλέκονται κι αναδεικνύουν τα σοβαρά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας που περιβάλλεται από σεξισμό και ταμπού. Το σημαντικότερο όμως είναι η αμφισβήτηση πολλών κλασικών κλασικών έργων ως προς αυτή την κατεύθυνση, που κάνουν τους θεατές να προβληματίζονται παρέα με τους ηθοποιούς, για το ήθος και την εξέλιξη του θεάτρου και της ανορθόδοξης πολλές φορές νοηματοδότησης των θεατρικών κειμένων. Αυτή η παράσταση ήταν η διπλωματική εργασία των αποφοίτων (2020) της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών και μας χαρίζει αισιοδοξία για το μέλλον του θεάτρου.

8.«This is Not Romeo and Juliet», σε σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα 

Η Θεοδώρα Καπράλου συνέθεσε μια δραματουργία με βάση το κλασσικό αριστούργημα του Σαίξπηρ, όπου δύο ηθοποιοί είναι «εγκλωβισμένοι» να ερμηνεύσουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Τα δύο μεγάλα διαχρονικά θέματα, ο Έρωτας κι ο Θάνατος εναλλάσσονται σ’ ένα ελκυστικό θεατρικό παιχνίδι. Το σκηνικό της Δήμητρας Ζίγκαρις είναι εξαιρετικής αισθητικής: ένα πολυμορφικό σκηνικό, όπου κάθε του κυψέλη ανοίγει και δίνει μια νέα συμβολική έννοια, με κρυφούς φωτισμούς, καθρέφτες, κισσούς. Το ατού της παράστασης είναι αν μη τι άλλο η αξιοζήλευτη σκηνική χημεία των δύο πρωταγωνιστών, Αργύρη Πανταζάρα κι Έλλης Τρίγγου, δύο πραγματικά «διαμάντια» που λάμπουν επί σκηνής.

 9.«Σ' εσάς που με ακούτε», σε σκηνοθεσία  Αλέξανδρου Αβρανά

Δυστυχώς, λόγω των νέων μέτρων της κυβέρνησης, η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου πρόλαβε να παρουσιαστεί μόλις τρεις βραδιές. Ο κινηματογραφιστής Αλέξανδρος Αβρανάς διάβασε «αλλιώς» το τελευταίο θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη σε μια παράσταση που θύμιζε… Βερολίνο. Η σκηνοθεσία του φέρει στοιχεία από τον χώρο στον οποίο δημιουργεί, τον κινηματογράφο, με πολυδιάστατες και δυναμικές εικόνες/σεκάνς, ενώ ενδιαφέρον είχε η επιλογή του να διατηρήσει τη γερμανική γλώσσα σε δύο χαρακτήρες –μιας και η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται στο Βερολίνο. Ξεχώρισα τις γκροτέσκο ερμηνείες της Αγλαίας Παππά και της Ελένης Ρουσσινού, με τη μια να λύνει και την άλλη να δένει.

10.«Παίζοντας το θύμα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή

Λίγο πιο τυχεροί ήταν οι συντελεστές της άλλης παράστασης του Εθνικού Θεάτρου που είδαμε στο Rex. Μια ιστορία ενός κόσμου που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον αναπότρεπτο θάνατο και την τυχαιότητα της ζωής, καταλήγοντας –μοιραία- σε μια αναπαράσταση της ίδιας της πλασματικής της ουτοπίας. Και μια γοητευτική παράσταση που αναβλύζει νεανική ορμή, φρέσκια σκηνοθετική ματιά και ερμηνείες φορτισμένες συναίσθημα. Στο έργο των πολυβραβευμένων Ρώσων συγγραφέων Όλεγκ και Βλαντιμίρ Πρεσνιακόφ  είδαμε τους: Λευτέρη Βενιάδη,Μικέ Γλύκα,Ελένη Κουτσιούμπα,Βασίλη Μαγουλιώτη,Λαέρτη Μαλκότση,Ερρίκο Μηλιάρη,Κώστα Μπερικόπουλο και Εύη Σαουλίδου. 

11.«Βικτώρ ή Τα παιδιά στην εξουσία», σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη

Ο Μάνος Βαβαδάκης σκηνοθέτησε το υπέροχο έργο του σουρεαλιστή Ροζέ Βιτράκ (1928) δημιουργώντας μαζί με τους ηθοποιούς του μια από τις πιο φρέσκιες κι άμεσες παραστάσεις που έχω δει. Το Βικτώρ είχε πρωτοανέβει στο Théâtre Alfred-Jarry και θεωρείται προάγγελμα του Θεάτρου του Παραλόγου. Το έργο ξεκινά από τα γενέθλια του Βικτώρ για να καταλήξει μέσα από σουρεάλ καταστάσεις να εξερευνά με πολύ διεισδυτικό τρόπο την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν μία και μία, αλλά θα ήθελα να σταθώ στον πρωταγωνιστή της Πάνο Παπαδόπουλο -που νομίζω δίνει την καλύτερη ερμηνεία του- και στη Στέλλα Βογιατζάκη, δύο νέους ηθοποιούς που νομίζω θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Η παράσταση Βικτώρ ή Τα παιδιά στην εξουσία έχει ακολουθήσει μια ατυχή πορεία έχοντας κάνει δέκα παραστάσεις σε δύο σεζόν, αφού διακόπηκε δις λόγω των κυβερνητικών μέτρων για την πρόληψη του Covid-19. Ελπίζω πραγματικά η παράσταση να έχει περισσότερο κι ουσιαστικό χώρο στο θεατρικό γίγνεσθαι.

12.«Μεταμφίεση», σε σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια

Το πρωτόλειο του πολυπαιγμένου θεατρικού συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη επέλεξε ν’ ανεβάσει ο Σταύρος Ράγιας με πρωταγωνίστρια τη Χάρις Αλεξίου. Η κορυφαία ερμηνεύτρια μπορεί φέτος να πήρε τη δύσκολη απόφαση να εγκαταλείψει το τραγούδι, αλλά (ευτυχώς) είναι ακόμα εδώ και μάλιστα πρωταγωνιστεί ξανά σε μονόλογο μετά το Χειρόγραφο του 2016 (σκηνοθεσία: Γ. Νανούρης). Ο Ανδρέας Γεωργιάδης κατασκεύασε ένα ονειρικό καταπράσινο σκηνικό που μπορεί να διαφοροποιήθηκε από τις σκηνικές οδηγίες του έργου, αλλά του έδωσε μια νέα διάσταση. Η Χάρις Αλεξίου κατέθεσε μια συγκινητική ερμηνεία που ξεχείλιζε από νοσταλγία και μια αγάπη για τον άνθρωπο. Δεν είναι μία άλλη. Είναι η Χαρούλα.

 13.«Ω! Τι Ευτυχισμένες Μέρες», σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή 

Στο Θέατρο Τόπος Αλλού είδαμε  μία Γουίνι (Νικολέτα Βλαβιανού) υπερευαίσθητη, συναισθηματική και μόνη να παλεύει με τον αόρατο εχθρό της μοναξιάς και του βέβαιου θανάτου, σε μια συγκινητική βραδιά που μας θύμισε την κυβερνητική καταδίκη των ίδιων των θεατρικών σκηνών σε έναν απόλυτα μοναχικό χειμώνα. Και μία Νικολέτα Βλαβιανού να απεκδύεται τις πάσης φύσεως τηλεοπτικές περσόνες και να μας χαρίζει αγνό θεατρικό συναίσθημα σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή. Μαζί της στη σκηνή ο Νίκος Καραστέργιος. 

14. «Η Πολιορκία της Elysia», σε σκηνοθεσία Μαρίλλη Μαστραντώνη 

Στο Θέατρο ΠΚ είδαμε ένα νέο θεατρικό κείμενο που μιλάει ανοιχτά για την σύγχρονη νεανική ταυτότητα και για τα μέλλοντα που (θα) διψάει να πλάσει. Ένα διεθνές project που,επιβεβαιώνοντας τον ρόλο της ως έργου τέχνης, τολμάει να πειραματιστεί με αισθητικές, φόρμες και θεατρικά μέσα, παλεύοντας να ανατρέψει καλλιτεχνικά κατεστημένα.Στη σκηνή απολαύσαμε τη Νένα Δρογγίτη,τη Δήμητρα Παπουρτζή και τον Χάρη Φραγκούλη. 

 15.«Λυσσασμένη Μπαλαρίνα», σε σκηνοθεσία Λιούμπα Κριβοχίζα

Ένα πολύ ωραίο κείμενο του Grigory Konstantinopolsky ανακάλυψε η Λιούμπα Κροβοχίζα το μετέφρασε, το διασκεύασε, το σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί μαζί με τους Ρένα Κουμπαρούλη ,Άννα  Μίχου και Κυριάκο Ψυχάλη στο Studio Μαυρομιχάλη. Οι τέσσερις τους δημιουργούν μια παράσταση συγκινητική, με ιδιαίτερο χιούμορ που κερδίζει το κοινό από την πρώτη σκηνή. Η παράσταση πρόλαβε να κάνει μόνο γενική δοκιμή για τους δημοσιογράφους και την πρεμιέρα της (2.11). 

16. «Μια Γερμανίδα Γραμματέας», σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου 17. «Τέφρα και Σκία», σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα 

Δύο έργα, που ανήκουν σε διαφορετικές εποχές και συγγραφείς, ωστόσο με έναν τρόπο επικοινωνούν μεταξύ τους παίχτηκαν στο ιστορικό Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη: To σαλόνι του Ντέβλιν και της Ρεβέκας, από την «Τέφρα και Σκιά» του Χάρολντ Πίντερ είναι σχεδόν σα να βρίσκεται σε ανοιχτή απευθείας σύνδεση με το σαλόνι της Μπρουνχίλντε Πόμσελ, της «Γερμανίδας Γραμματέα» του Κρίστοφερ Χάμπτον, αντίστοιχα. Δύο έργα, που με θεματική την ναζιστική θηριωδία, ανοίγουν ένα διάλογο για τη βία, την ενσυναίσθητη ή ασυναίσθητη αποδοχή της και την στάση του ατόμου απέναντί της. Εκεί συναντήσαμε, όμορφες ερμηνείες του Δημήτρη Ήμελλου και της Μαρίας Σκουλά στις Πιντερικές παύσεις της παράστασης που τόσο καλαίσθητα έχτισε ο Γιώργος Σκεύας και της Ρένης Πιττακή στην λαλίστατη, ανερυθρίαστη ευφράδεια της Μπρουχίλντε και το σιωπηλό αλλά τόσο παραστατικό βαθύτερο εαυτό της που με ευφυία τοποθέτησε δίπλα της ο Γιάννης Μόσχος.

18. «Φαίδρα Έρως», σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου

Το Ξενοδοχείο Μπάγκειον μετατράπηκε σε σκοτεινό παλάτι όπου η Φαίδρα και ο Ιππόλυτος μετουσιώνονται σε σύγχρονους βασιλείς/σύμβολα και υπό τις επιταγές της Σάρα Κέιν και την φροντίδα της Άντζελας Μπρούσκου συνέθεσαν μια δυνατή εικόνα και ένα σκληρό μανιφέστο για την εποχή μας και την κοινωνίας μα στο έργο της Αγγλίδας δραματουργού «Φαίδρας Έρως». Ο Γιάννης Παπαδόπουλος και η Παρθενόπη Μπουζούρη ανέλαβαν την σκηνική ενσάρκωση του μυθολογικού διδύμου, ο Τσιμάρας Τζανάτος και η Νατάσα Εξηνταβελόνη στάθηκαν στο πλάι τους, σε ένα αποτέλεσμα που αναμφισβήτητα φέρει τη ρηξικέλευθη ματιά της σκηνοθέτιδας από την αρχή μέχρι τέλους.

19. «Κεφτές», σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα

Με το μότο «η πρώτη ελληνική vegan κωμωδία», μας συστήθηκε ο βραβευμένος «Κεφτές» του Δημήτρη Φούτσια, στο θέατρο Αλίκη, από τον Γιώργο Λύρα. Μια κωμωδία του καιρού μας που με πινελιές αστυνομικής πλοκής σαρκάζει με τον πλέον δηκτικό τρόπο τις εμμονικές σχεδόν επιταγές της σύγχρονης ζωής σε ένα lifestyle που στο όνομα της ισότητας και δικαιοσύνης μετατρέπει τον άνθρωπο σε κανίβαλο. Ο Απόστολος Καμιτσάκης, η Άρτεμις Γρύμπλα, ο Βασίλης Σαλεύρης και η Βασιλική Κίσσα συνέπραξαν επί σκηνής για ένα σπαρταριστό αποτέλεσμα.

20. «Το σχολείο της ανυπακοής»,σε σκηνοθεσία Αποστόλη Ψαρρού 

Και μια και μιλάμε για σπαρταριστό αποτέλεσμα, προλάβαμε και είδαμε ευτυχώς στο Red Jasper Theater το αχτύπητο δίδυμο των Αποστόλη Ψαρρού και του Φώτη Λαζάρου (παρακολουθείστε την θεατρική πορεία αυτών των παιδιών και ανακαλύψτε τα), στο έργο με τίτλο «Το σχολείο της ανυπακοής» όπου ανέλαβαν να ενσαρκώσουν δύο γυναίκες(!) στην Ευρώπη της Αναγέννησης, μιλώντας ανοιχτά για το σεξ και την απόλαυσή του. Μέσα στον χειμαρρώδη τολμηρό λόγο τους, με χιούμορ ανακαλύπτεις τις τρεις φρικώδεις επιλογές μιας γυναίκας της εποχής (μοναστήρι, γάμος ή πορνεία). Το σημαντικό είναι, ότι οι δύο ηθοποιοί ενώ υποκρίνονται γυναικείους ρόλους, δεν χάνουν λεπτό την ανδρική φύση και υπόστασή τους, πετυχαίνοντας αφ’ ενός να πείσουν για τον αυθορμητισμό τους και αφετέρου (και σημαντικότερο) να αναδείξουν τον σεβασμό και την αποδοχή στην διαφορετικότητα. Το έργο είναι του Ισπανού (πολύ γνωστού στο ελληνικό θέατρο) Πάκο Μπεθέρα, η μετάφραση βεβαίως της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, ενώ ο Αποστόλης Ψαρρός ήταν υπεύθυνος για την απόδοση και τη σκηνοθεσία (δυστυχώς δεν προλάβαμε την έτερη παράσταση του, τα «Παντρολογήματα» του Νικολάι Γκόγκολ στο Θέατρο Φούρνος)

21.«Ερωτικές καρτ ποστάλ από την Ελλάδα», σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά

Επιθεωρησιακό άρωμα στη Στέγη, με την παράσταση των Ανέστη Αζά και Λένας Κιτσοπούλου (μετα-επιθεώρηση χαρακτηρίζεται), όπου «στοχοποιείται» ως θεματική το περίφημο «δυνατό» χαρτί της Ελλάδας ως τουριστικός προορισμός. Καλοκαίρι, παραλίες, μπιτσόμπαρα, καμάκια και πέφτουλες, τουρίστες και τουρίστριες, φραπεδιές, zorbaδες, σουβλάκια, ταβέρνες, σεξ, σεξ, σεξ. Με σαρδόνιο χιούμορ, σκληρή ελευθεριάζουσα γλώσσα και ταυτόχρονα με μια αγάπη και ένα χάδι για όλα τα καλοκαίρια (μας) η Λένα Κιτσοπούλου έγραψε τα κείμενα στο τυπικό και γνωστό ύφος της, και ο Ανέστης Αζάς μας ταξίδεψε, μας «ξενάγησε» ορθότερα στον τόσο προσφιλή μας τρόπο διακοπών, αναδεικνύοντας μέσα από όλα τα σπαρταριστά που συνέβαιναν επί σκηνής, ένα πολύ δυνατό αίσθημα γλυκιάς μελαγχολίας. Συμπράττουν οι Γιώργος Βουρδαμής, Κώστας Κουτσολέλος (πολύ αγαπήσαμε τον Τάκη του), η Ιωάννα Μαυρέα (κλέβει στην κυριολεξία την παράσταση ως youtuber που δίνει οδηγίες επιβίωσης στο ελληνικό καλοκαίρι, «χημεία είμαστε, χημεία χρειαζόμαστε), η Θεανώ Μεταξά, η Σοφία Πριοβόλου, ο αγγλικής καταγωγής Gary Salomon και βεβαίως η ίδια η Λένα Κιτσοπούλου με έναν πολύ δυνατό εισαγωγικό μονόλογο από τον οποίο κρατήσαμε για σκέψη και προβληματισμό το ανατρεπτκό «το πιο φασιστικό που συμβαίνει στον άνθρωπο, είναι η παράταση της ζωής του»

Διαβάστε επίσης:

Είδα Το «Τρίτο Στεφάνι», Σε Σκηνοθεσία Κων/Νου Μαρκουλάκη

Είδα Την «Ποντικοπαγίδα», Σε Σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή

Είδα Το «This Is NOT Romeo And Juliet», Σε Σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα

Είδα Τη «Μεταμφίεση», Σε Σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια

Είδα Το «Μια Γερμανίδα Γραμματέας», Σε Σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Οι Ψευδοεξομολογήσεις»,  το Σάββατο 18 Ιανουαρίου στις 21:00  στο Studio Μαυρομιχάλη.

Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε τη  σελίδα του texnes-plus στο facebook,  σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο, καθώς και την ημέρα που θέλετε να δείτε την παράσταση (Π.χ Μαρία Παπαδοπούλου Τετάρτη) μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας.

Ο διαγωνισμός λήγει την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου  και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.

Ο Θεατρικός Οργανισμός «Νέος Λόγος» και το studio Μαυρομιχάλη θα παρουσιάσουν από τις 14 Δεκεμβρίου 2019, το αριστούργημα του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Μαριβώ, «Οι ψευδοεξομολογήσεις» σε μετάφραση Ανδρέα Στάικου και σκηνοθεσία Φώτη Μακρή.

Για τους περισσοτέρους μελετητές του Μαριβώ, «Οι ψευδοεξομολογήσεις» συνιστούν από́ κοινού́ με «Το Παιχνίδι του Έρωτα και της Τύχης», τα αριστουργήματά́ του.

«Οι Ψευδοεξομολογήσεις», κωμωδία σε τρεις πράξεις και σε πεζό λόγο, παραστάθηκαν για πρώτη φορά το Σάββατο 16 Μαρτίου 1737. Έκτοτε παίχτηκε στα σαλόνια της εποχής, από την Κομεντί Φρανσέζ, στο θέατρο Odeon, καθώς και στις 16 Αυγούστου 1794, στην επίσημη επαναλειτουργία της Κομεντί Φρανσέζ. Από τότε, παραμένει σταθερά στο ρεπερτόριο. Για παράδειγμα, μόνον στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα (ως το 1956) μετράμε 562 παραστάσεις του έργου από την ιστορική γαλλική σκηνή της Κομεντί Φρανσέζ.

Όταν ανέβηκε το έργο στη σκηνή́, ο Μαριβώ ήταν 49 ετών. Είναι η τελευταία του μεγάλη (τρίπρακτη) κωμωδία. Πέντε χρόνια αργότερα, εκλέγεται στη Γαλλική́ Ακαδημία, και, εκτός από́ δυο μονόπρακτες κωμωδίες, στα 1744 και 1746 αντιστοίχως, δεν γράφει τίποτε άλλο για τη σκηνή́ και περιορίζεται στη συγγραφή́ «Στοχασμών» γύρω από́ ακαδημαϊκά́ ζητήματα. Κάτω απ’ αυτές τις συγκυρίες, «οι Ψευδοεξομολογήσεις» προσλαμβάνουν μια ιδιαίτερη σημασία στο έργο του, είτε το ήθελε ο ίδιος ο συγγραφέας, είτε όχι. Πρόκειται ουσιαστικά́ για έναν αποχαιρετισμό́ στη μεγάλη «ερωτική́ κωμωδία».

Η πλοκή των Ψευδοεξομολογήσεων είναι μία από τις καλύτερα δομημένες σε όλο το θέατρο του Μαριβώ. Βασίζεται κυρίως στις λιγότερο ή περισσότερο ψευδείς εξομολογήσεις του Ντιμπουά, και χωρίς τη μεγάλη επιδεξιότητα του συγγραφέα, θα ήταν δύσκολο να την παρακολουθήσουμε μέσα από τους πολυπληθείς μαιάνδρους της. Εάν μάλιστα συγκρίνουμε το έργο με το Παιχνίδι του Έρωτα και της Τύχης, βλέπουμε πως διαφέρουν σε ουσιαστικά σημεία, και αυτό συμβαίνει εν μέρει και εξαιτίας της ηλικίας του συγγραφέα.

Τα πρόσωπα της δράσης είναι αισθητά πιο ώριμα, ο γενικός τόνος είναι πιο σοβαρός, οι πρωταγωνιστές, η Αραμίνδα κυρίως, αλλά και ο Δοράντης, δεν έχουν τη νεανική δροσιά του «μνηστευμένων» του Παιχνιδιού, μα ούτε και αυτήν που διαθέτουν οι ερωτευμένοι και οι νεαρές χήρες που πλημμυρίζουν το θέατρο του Μαριβώ. Προβληματίζονται περισσότερο για τη ζωή, έστω και εάν ο έρωτας παραμένει γι' αυτούς μια μεγάλη, εξαιρετικά σημαντική υπόθεση, έχουν και άλλες ασχολίες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται το χρήμα και οι οικονομικές τους υποθέσεις. Ο εξωτερικός κόσμος υπεισέρχεται στον χώρο της κωμωδίας με επιμονή. Η ζωή βρίσκεται ανάμεσα στους ήρωες, με τις απαιτήσεις της και οι καρδιές δεν είναι πλέον τόσο «ιδεατά» αγνές.

Το έργο του Μαριβώ, εξετάζει το πώς η βούληση, η κρίση και η σκέψη των ανθρώπων επηρεάζεται από ένα σύμπλεγμα πληροφοριών, φημών, ψευδών ή κατασκευασμένων ειδήσεων διαστρεβλώσεων και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, με αποτέλεσμα να χάνουν την καθαρότητά τους και στο τέλος, να μην εκφράζουν πια τις πραγματικές μας επιθυμίες και την δική μας κοσμοθεωρία, αλλά κάτι που μας έχει επιβληθεί, κατορθώνοντας μάλιστα, να φαντάζουν σε μας, ως δικές μας επιλογές.

Φυσικά, για μια ακόμα φορά το όχημα που χρησιμοποιεί ο Μαριβώ για να αναπτύξει αυτό το πολύ σοβαρό θέμα είναι ο έρωτας και η κωμωδία.

Αν μπορούσε κάποιος να διαβάσει το έργο, μη γνωρίζοντας τίποτα για τον Μαριβώ, ποια εποχή έχει γραφτεί και ποιοι χαρακτηρισμοί έχουν επικρατήσει από τους ειδικούς για τον συγγραφέα και τα έργα του, είναι σίγουρο πως από τη μία θα αναγνώριζε ένα σκοτεινό και σκληρό έργο και από την άλλη θα διέκρινε μια παιγνιώδη και κωμική διάσταση, με αποτέλεσμα, στο τέλος της ανάγνωσης να μην ξέρει αν θέλει να χαμογελά ή να προβληματιστεί ή και τα δύο μαζί ( κάτι μας λέει ότι ο Μαριβώ αυτό θα προτιμούσε...).

Και βέβαια, διαβάζοντας το συγκεκριμένο έργο του Μαριβώ, γραμμένο πριν από 282 χρόνια (!) και αναγνωρίζοντας στον πυρήνα του θέματα και καταστάσεις που μας απασχολούν εν έτει 2019, καταλαβαίνεις γιατί κάποιοι συγγραφείς θεωρούνται κλασικοί και παγκόσμιοι. Και ο Μαριβώ είναι φυσικά ένας από αυτούς. Και το συγκεκριμένο έργο, ένα από τα 2 ή 3 έργα του, που του εξασφάλισαν μια περίοπτη θέση σε αυτή την μικρή λίστα των κλασικών.

Συντελεστές
Μετάφραση : Αντρέας Σταίκος
Σκηνοθεσία : Φώτης Μακρής
Σκηνικά – Κοστούμια : Μαντώ Ψυχουντάκη
Φωτισμοί : Νίκος Βλασσόπουλος
Μουσική επιμέλεια – Κίνηση: Στέλλα Κρούσκα
Παίζουν: Νίκος Αργυριάδης, Γιάννης Δαμάλας, Κωνσταντίνος Ελματζίογλου, Στέλλα Κρούσκα, Φώτης Μακρής, Πάνος Ξενάκης, Στέλλα Παπαδημητρίου, Στεφανία Σαμαρά
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Από 14 Δεκεμβρίου 2019.
Κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00

Τιμές εισιτηρίων
Κανονικό : 12 ευρώ
Φοιτητικό, κάτω των 25 ετών, άνω των 65 : 10 ευρώ
Άνεργοι, ατέλειες : 8 ευρώ

ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΝΕΟΣ ΛΟΓΟΣ
Studio Μαυρομιχάλη
Μαυρομιχάλη 134, Τηλ. 2106453330
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
www.studiomavromihali.gr

Το texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε μονές προσκλήσεις για τo «Terror» στο θέατρο Αθηνών τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου στις 21:00  και την Τρίτη 26 Νοεμβρίου 

Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε like στη  σελίδα του texnes-plus στο facebook,  σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο μαζί με την ημέρα που θα θέλατε να δείτε την παράσταση (π.χ Μαρία Παπαδοπούλου Δευτέρα) και  μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας.

Ο διαγωνισμός λήγει την Κυριακή 24 Νοεμβρίου   και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

TERROR. Το συγκλονιστικό έργο του Γερμανού συγγραφέα Φέρντιναντ φον Σίραχ. έχοντας γνωρίσει τεράστια επιτυχία σε εβδομήντα και πλέον σκηνές στην Ευρώπη και την Αμερική, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου, μετάφραση Ευαγγελίας A. Νάνου και διασκευή Μιρέλλας Παπαοικονόμου, με έναν εξαιρετικό θίασο πρωταγωνιστών: Κώστας Ανταλόπουλος, Στέλιος Δημόπουλος, Βάσω Καβαλιεράτου, Νάνσυ Μπούκλη, Βασίλης Παλαιολόγος και Γιάννης Στεφόπουλος.

Το συμβάν.
Στις 26 Μαΐου και λίγο μετά τις οχτώ το απόγευμα, ένα αεροπλάνο της Lufthansa ταξιδεύει από το Βερολίνο προς στο Μόναχο με 164 επιβάτες, υπό καθεστώς ομηρίας. Η διαταγή του τρομοκράτη προς τον πιλότο είναι να το ρίξει στο γήπεδο Allianz Arena του Μονάχου, κατά τη διάρκεια του αγώνα Γερμανίας - Αγγλίας, τον οποίο παρακολουθούν ζωντανά 70.000 φίλαθλοι. Η Γερμανική κυβέρνηση ενημερώνεται άμεσα και σηκώνει δύο μαχητικά αεροσκάφη για να παρακολουθούν την κατάσταση από απόσταση αναπνοής περιμένοντας οδηγίες.

Η δίκη.
Βρισκόμαστε στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο κατηγορούμενος εμφανίζεται φορώντας στολή της πολεμικής αεροπορίας. Κατηγορείται για τον θάνατο και των 164 επιβατών, μετά από εκτόξευση ρουκέτας η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κατάρριψη του υπό ομηρία αεροσκάφους και η οποία πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά με πρωτοβουλία του ίδιου και όχι κατόπιν εντολής ανωτέρου. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου εισέρχεται στην αίθουσα και απευθύνεται κατευθείαν στο κοινό. Ξεκινά η ακροαματική διαδικασία. Ξεκινά η παράσταση.

Τα διλήμματα.
Ποιος έδωσε το δικαίωμα σε έναν απλό εκπρόσωπο του γερμανικού κράτους να σκοτώσει τους λίγους για να σωθούν οι πολλοί; Διαθέτει το δικαστήριο τα κατάλληλα νομικά εργαλεία για να μπορέσει να κρίνει δίκαια τη συνειδητή του απόφαση να αυτενεργήσει κατ’ αυτό τον τρόπο; Ποιος κώδικας τιμής και ποιά αίσθηση δικαιοσύνης τού όπλισε το χέρι; Ποιος αποφασίζει ότι το λεγόμενο «μη χείρον βέλτιστον» αποτελεί το μέτρο της ηθικής μας; Τι είναι δίκαιο; Και τι άδικο; Εθνικός ήρωας ή δολοφονικός αλαζόνας; Οι αριθμοί, οι συσχετισμοί, οι υπολογισμοί και το ζύγισμα των ανθρώπινων ψυχών αιωρούνται για ώρα πάνω από την αίθουσα του δικαστηρίου κυριεύοντας τις σκέψεις όλων. Η ακροαματική διαδικασία ολοκληρώνεται. Ο λόγος τώρα στους ενόρκους για την τελική ψηφοφορία. Για την τελική ετυμηγορία.

Η απόφαση.
Οι θεατές της παράστασης έχουν τον λόγο. Αυτοί είναι οι ένορκοι της δίκης που μόλις παρακολούθησαν, αυτοί καλούνται και να απαντήσουν στα ηθικά διλήμματά της. Αυτοί θα κρίνουν αν ο κατηγορούμενος είναι αθώος ή ένοχος. Άραγε, θα αποφασίσουν ως υποψήφιοι θύτες ή ως υποψήφια θύματα; Αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κανείς.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιώργος Οικονόμου
Μετάφραση: Ευαγγελία A. Νάνου
Διασκευή: Μιρέλλα Παπαοικονόμου
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κοστούμια: Νίκος Χαρλαύτης
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώτα Δημητριάδη
Βοηθός Παραγωγής: Αλεξάνδρα Ξυδα
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης

Διανομή

Πρόεδρος Δικαστηρίου: Βασίλης Παλαιολόγος
Μπίγκλερ Συνήγορος Υπεράσπισης: Γιάννης Στεφόπουλος
Λαρς Κοχ Κατηγορούμενος: Στέλιος Δημόπουλος
Κα Νέλσον Εισαγγελέας: Βάσω Καβαλιεράτου
Λάουτερμπαχ Μάρτυρας Υπεράσπισης: Κώστας Ανταλόπουλος
Μάιζερ Μάρτυρας Μάρτυρας κατηγορίας: Νάνσυ Μπούκλη

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Δευτέρα – Τρίτη  21:00

Τιμές εισιτηρίων

€18, €15 (φοιτητικό, άνω των 65 ετών),
€12 (ανέργων & AMEA)

COSMOTE DEALS for YOU
-20% ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ σε κάθε κανονικό εισιτήριο της ΠΛΑΤΕΙΑΣ  , απο 1 έως 2 εισιτήρια ανά κουπόνι, με μέγιστη χρήση 2 κουπονιών ανά παραγγελία κάθε Δευτέρα και Τρίτη.  

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Όλοι τους κυκλοφορούν ελεύθεροι και εκθέτουν, όχι τόσο τον εαυτό τους, αλλά και τους ίδιους τους καλλιτέχνες, οι οποίοι πολύ συχνά, κυρίως λόγω ανασφάλειας αρέσκονται να έχουν μια αυλή, για να τους κολακεύει και να τους προστατεύει-από τι με ρωτήσετε, ζουν στο Χόλιγουντ.

Κάποιοι γίνονται βδέλλες, σε κάθε πρεμιέρα, φωτογραφίζονται σαν να είναι δεκαπεντάχρονες Ρουβίτσες , έχοντας απολέσει τον πρωταρχικό στόχο της αποστολής τους.

Η δημοσιογραφία έχει -ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε- σκοπό την αδιάβλητη ενημέρωση του κοινού,αλλά κατά τη γνώμη μου, μιας και μιλάμε για καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, και την εκπαίδευσή του. Ο συντάκτης ενός καλλιτεχνικού περιοδικού, ιστοσελίδας ή εκπομπής θα έπρεπε να ένιωθε περήφανος ανακαλύπτοντας και συστήνοντας στο κοινό μια νέα και ταλαντούχα ομάδα για παράδειγμα και όχι εκβιάζοντας να μάθει μια πληροφορία ή ακόμα χειρότερα όταν πληρώνεται κάτω από το τραπέζι...Ναι, υπάρχουν και την εποχή της κρίσης αυτά!

Ο γλείφτης

"Κρείττον εις κόρακας ή εις κόλακας εμπεσείν. Οι μεν γαρ νεκρούς, οι δε ζώντας εσθίουσιν."

Είναι, ίσως ο πιο κλασικός τύπος, δεν έχει σημασία αν είναι δημοσιογράφος κάποιου μεγάλου μέσου ή απλός θεατής, που ονόμασε τον εαυτό του δημοσιογράφο ή κριτικό, γιατί έχει παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις και γράφει τη γνώμη του στο facebook, χωρίς να έχει καμία άλλη γνώση πάνω στο αντικείμενο.

Το σίγουρο είναι ότι μετά από κάθε παράσταση κάποιων «αγαπημένων» του, θα ορμήσει και θα αλαλάξει "Ααααριστούργημα" σε σημείο, που η δική του ερμηνεία, που τυφλώθηκε από «μια τέτοια» παράσταση, να είναι καλύτερη και από του ηθοποιού που παρακολούθησε λίγα λεπτά πριν...

Αυτός ο τύπος, πάντα ενεργός στα social media, εκφράζει την αγάπη του και από εκεί στον καλλιτέχνη, είτε βομβαρδίζοντας το προφίλ του με καρδούλες σε κάθε ποστ, είτε ταγκάροντάς τον και γράφοντας ύμνους...

Η Ντένη Μαρκορά

Αυτός ο τύπος, μπορεί να εμφανίζεται συχνά, αλλά νομίζω ότι είναι ο πιο αθώος. Δείχνει ότι έχει θέμα κυρίως προσωπικότητας και μάλλον δεν βλάπτει το θέατρο.

Ο τύπος «Ντένη Μαρκορά» θα φωτογραφηθεί με τους πάντες, είναι σαν την απίστευτη Ντίνα Κώνστα, στους Δύο Ξένους, που είχε γεμίσει το γραφείο της με φωτογραφίες της από δήθεν διάσημες συναντήσεις.

Το γελοίο της υπόθεσης είναι το ύφος απόγνωσης, το οποίο εύκολα αναγνωρίζεις σε κάποιους από τους ηθοποιούς που στέκουν πλάι τους.

Να διευκρινίσουμε ότι εδώ δεν μιλάμε για συντάκτες life-styleεντύπων ή sites, οι οποίοι συχνά το κάνουν με άρτιο τρόπο και όντας σοβαροί επαγγελματίες. 

Ο εκβιαστής

Αυτός/ή θα μπορούσε να ονομάζεται λαϊκά και λέρα ή "Δεν ξέρω να γράψω τίποτα άλλο..." ή "η μαφία του θεάτρου".

Είναι ο μανιώδης τυχοδιώκτης, ο οποίος ξυπνάει χαράματα καλλιτέχνες, καλώντας τους στο προσωπικό τους τηλέφωνο για να μάθει το επόμενό τους βήμα ή εκβιάζει τους ανθρώπους της επικοινωνίας ότι: «η παράσταση θα πάει άπατη αν δεν του δώσουν το αποκλειστικό!!»

Κατά βάση είναι να τον/την λυπάσαι. Διότι δείχνει έμπρακτα ότι δεν μπορεί να γράψει κάτι άλλο. Επίσης δεν έχει καταλάβει ότι ζει στην Ελλάδα και τα περισσότερα «αποκλειστικά του», είναι γνωστά στους δημοσιογραφικούς κύκλους. Μόνο που μερικοί έχουν το τακτ να ρωτάνε πριν δημοσιεύσουν κάτι και φυσικά να κάνουν ρεπορτάζ.

Διαφορετικά είναι πολύ πιθανόν να δημιουργήσουν πρόβλημα στην ίδια την παράσταση, αν για παράδειγμα δεν έχουν δοθεί τα δικαιώματα της μετάφρασης ή δεν έχουν κλείσει όλοι οι συντελεστές της.

Ο ξέρεις ποιος είμαι εγώ

Εδώ μιλάμε για κλασική περίπτωση κατάχρησης εξουσίας, θύματα είναι συνήθως οι δύστυχοι ταξιθέτες, που καλούνται να φέρουν την ισορροπία ή οι άνθρωποι της επικοινωνίας.

Πρόσφατα στην Επίδαυρο, συνάδελφος από μεγάλο περιοδικό, δεν υπάκουε στις ευγενέστατες προτροπές του ταξιθέτη να κάτσει στη θέση της και πήγαινε εκεί που ήθελε... Μετά αναρωτιέται κανείς πώς γράφεις για πολιτισμό, όταν δεν μπορείς να σεβαστείς τόσο τη δουλειά του άλλου, όσο και την ασφάλεια ενός χώρου, όπως το θέατρο της Επιδαύρου.

Ο τζαμπατζής

Είναι ο άνθρωπος που βιώνει σαν ηδονή το γεγονός ότι μπαίνει σε μια παράσταση χωρίς εισιτήριο. Πάει παντού γιατί είναι τσάμπα. Συνήθως δεν γράφει πουθενά ή ποστάρει μια φωτογραφία από το θέατρο.

Στις πρεμιέρες, όταν υπάρχει και μπουφές η χαρά του είναι απερίγραπτη....Άρτος και θεάματα!

Ο ταρίφας

Εδώ, μιλάμε, ίσως, για την πιο επικίνδυνη κατηγορία. Πρώτον, γιατί σίγουρα είναι δημοσιογράφοι- εκπρόσωποι κάποιου μέσου –και όχι εθελοντές συντάκτες σε κάποιο site- οι οποίοι χωρίς ίχνος ντροπής, θεωρούν ότι για να δουν-όχι να γράψουν- απλά να παρακολουθήσουν μια παράσταση, πρέπει να πάρουν το «δωράκι» τους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συχνά, δεν χρειάζεται καν να πάνε μέχρι το θέατρο, η κριτική τους έχει γραφτεί από πριν και όσο ανεβαίνει η ταρίφα, τόσο προστίθενται εγκωμιαστικά επίθετα.

Ο αιώνιος έφηβος

Είναι ο επαναστάτης, ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα,ζώντας και αναπνέοντας, για να φέρει αντίρρηση.

Έχει εμμονή με το να «μην του αρέσουν αυτά που αρέσουν στους άλλους» ή με το «να καταλαβαίνει, όσα δεν κατάλαβαν οι άλλοι» κυρίως οι άσχετοι συνάδελφοί του! Καταντάει γραφικός και μπορεί ακόμα και να επιτεθεί λεκτικά δημόσια ή ιδιωτικά για να πείσει για την άποψή του.

«Χριστέ μου, τι ζω και δεν σωριάζομαι!»που θα έλεγε και η Ντένη Μαρκορά

ΥΓ1: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική

ΥΓ2: Το άρθρο είναι χιουμοριστικό

ΥΓ3: Μόλις καταλάβατε τον τύπο της γράφουσας :«η ενοχική»

25 παραστάσεις επιστρέφουν στα αθηναϊκά θέατρα τον φετινό χειμώνα έχοντας ήδη κερδίσει την αγάπη του κοινού.

Υπάρχουν παραστάσεις, που αν και είχατε βάλει πέρυσι στη θεατρική σας ατζέντα δεν προλάβατε να δείτε; Υπάρχουν άλλες που θέλετε να ξαναδείτε, γιατί μόνο μία φορά δεν φτάνει; Μία σειρά από επιτυχημένες θεατρικές δουλειές δίνουν την ευκαιρία στο θεατρόφιλο κοινό να τις απολαύσει ξανά εγκαινιάζοντας έναν νέο κύκλο παραστάσεων τον φετινό χειμώνα. Το να τις αναφέρεις όλες μοιάζει με εξαντλητικά δύσκολο εγχείρημα. Εμείς ξεχωρίσαμε 25 από αυτές.

Κατερίνα

πρεμιέρα 2.10 | Θέατρο Βασιλάκου

Η sold out παράσταση του Γιώργου Νανούρη, βασισμένη στο ομότιτλο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ που αναφέρεται στη ψυχική ασθένεια της μητέρας του, επιστρέφει για ακόμα μία χρονιά στο θέατρο Βασιλάκου έχοντας κατακτήσει ήδη τις καρδιές κοινού και κριτικών. Η Λένα Παπαληγούρα θα ερμηνεύσει ξανά την ηρωίδα, που ουσιαστικά την καθιέρωσε στη σύγχρονη θεατρική σκηνή. Μαζί της ο ίδιος ο σκηνοθέτης και ο Λόλεκ με την κιθάρα του.

Στέλλα κοιμήσου

πρεμιέρα τον Οκτώβριο | Εθνικό Θέατρο

Μία παράσταση – πρόταση από τον κινηματογραφιστή Γιάννη Οικονομίδη, εμπνευσμένη από το κλασικό έργο του Ξενόπουλου «Στέλλα Βιολάντη». Το «Στέλλα κοιμήσου» είναι ένα νέο πρωτότυπο έργο, μία σύγχρονη μετεγγραφή της «Στέλλας Βιολάντη», σκηνοθετημένο δεξιοτεχνικά από τον Οικονομίδη με τρόπο απολύτως έντονο και υποβλητικό. Μία παράσταση, που λειτουργεί σαν ωρολογιακή βόμβα και απευθύνεται σίγουρα σε ένα ανήσυχο θεατρόφιλο κοινό. Πέρυσι έπρεπε να προνοήσεις έναν μήνα πριν για να βρεις εισιτήριο. Φέτος επιστρέφει για λίγες παραστάσεις για να τη δουν όσοι δεν πρόλαβαν. Και είναι πολλοί…

Ήταν όλοι τους παιδιά μου

πρεμιέρα 11.10  | Θέατρο Εμπορικόν

Το αριστούργημα του Άρθουρ Μίλλερ ευτύχησε πέρυσι σε μία εξαιρετική, λιτών γραμμών, αλλά έντονων συγκινήσεων, παράσταση που υπέγραψε ο Γιάννης Μόσχος με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Καταλειφό και την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Μετά από μία πολύ επιτυχημένη σεζόν επιστρέφει για έναν δεύτερο κύκλο παραστάσεων και φέτος, που θα κρατήσει μέχρι τις γιορτές. Μην την χάσετε!

  Διαβάστε  εδώ την αναλυτική κριτική της παράστασης. 

Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα

πρεμιέρα τον Νοέμβριο | Υπόγειο Θεάτρου Τέχνης

Μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις της περσινής σεζόν επιστρέφει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης με ανανεωμένο θίασο (στις νέες αφίξεις ο Θάνος Τοκάκης και η Λουκία Μιχαλοπούλου), αλλά πάντα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νίκου Μαστοράκη. Το σύγχρονο έργο του Ζοέλ Πομερά στοχάζεται πάνω στην έννοια της αγάπης μέσα από μικρές διαφορετικές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, που βασανίζονται, ηλεκτρίζονται, συγκρούονται και διαλύονται ψυχικά στο όνομά της. Τελικά τι είναι αγάπη; Υπάρχει ή μήπως είναι μία κατασκευή; Η εντελώς προσωπική νοηματοδότηση της από τον καθέναν μας μήπως καθιστά την ίδια την έννοια αίολη; Μία παράσταση που μπορείς να συζητάς για μέρες.

 Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική της παράστασης.

Η μεγάλη χίμαιρα

Πρεμιέρα 19.9 | Θέατρο Πορεία

Με έναν αποχαιρετιστήριο κύκλο 18 παραστάσεων η «Μεγάλη Χίμαιρα», το θρυλικό μυθιστόρημα του Καραγάτση που μετέφερε στη σκηνή ο Δημήτρης Τάρλοου, εγκαινιάζει την τέταρτη θεατρική της περίοδο. Ο αριθμός των 100.000 θεατών που την έχουν δει μέχρι σήμερα μιλάει από μόνος του. Μία παράσταση, που κατέρριψε πολλά ρεκόρ και αγαπήθηκε πολύ.

Μύτη

Πρεμιέρα 23.10 | Θέατρο Πόρτα

Οι Patari Project ανεβαίνουν ξανά στα καθίσματα του θεάτρου Πόρτα, αλλάζοντας θέση με το κοινό που κάθεται στη σκηνή, προκειμένου να μας διηγηθούν και φέτος την ιστορία της «Μύτης» του Γκόγκολ μέσα από το εντελώς δικό τους προσωπικό πρίσμα. Η Σοφία Πάσχου εμπνέεται από την ομότιτλη νουβέλα του Γκόγκολ και μαζί με την ομάδα της φτιάχνουν μία παράσταση ανατρεπτική, γεμάτη χιούμορ και αναπάντεχα σκοτάδια, που διαπραγματεύεται με το παράλογο και τον κόσμο που ζούμε. Μία ακόμα παράσταση – εμπειρία των Patari Project που αξίζει αναμφίβολα να δείτε.

 Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική της παράστασης. 

Αύγουστος

Πρεμιέρα 4.10 | Θέατρο Δημήτρης Χορν

Το βραβευμένο με Πούλιτζερ και Τόνι έργο του Τρέισι Λετς επαναλαμβάνεται φέτος στο θέατρο Χορν με κάποιες μικρές αλλαγές στη διανομή. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθετεί ένα οικογενειακό δράμα, πικρό στον πυρήνα του, αλλά πλημμυρισμένο από μαύρο χιούμορ. Μία δυσλειτουργική οικογένεια, τόσο προβληματική που το δράμα της μπορεί να το διαβάσεις με τρόπο που να σου ανοίξει την καρδιά. Η Θέμις Μπαζάκα, η Μαρίνα Ασλάνογλου, η Μαρία Πρωτόπαππα και η Βίκυ Βολιώτη δημιουργούν ένα εκρηκτικό πρωταγωνιστικό κουαρτέτο.

 Διαβάστε εδώ τη κριτική μας για την παράσταση. 

Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέiν

Πρεμιέρα 25.10 | Θέατρο Σφενδόνη

Η ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του 1961 με την Μπέτι Ντέιβις και τη Τζόαν Κρόφορντ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους μεταφέρθηκε πέρυσι στη θεατρική σκηνή από τον Απόλλωνα Παπαθεοχάρη με τη Ρούλα Πατεράκη και τη Ρένη Πιττακή. Φέτος η ιστορία της Μπέιμπι Τζέιν, ενός άλλοτε παιδιού θαύματος που πια έχει παρανοήσει κρατώντας εγκλωβισμένη μέσα στο πατρικό τους σπίτι την ανάπηρη αδελφή της, ζωντανεύει ξανά στο θέατρο Σφενδόνη, μόνο που αυτή τη φορά δίπλα στη Ρούλα Πατεράκη θα δούμε τη Μπέτυ Λιβανού.

Λέσχη

Πρεμιέρα τον Οκτώβριο | Υπόγειο Θεάτρου Τέχνης

Το πρώτο μέρος της εμβληματικής τριλογίας του Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες Πολιτείες» παρουσιάστηκε πέρυσι από την Έφη Θεοδώρου στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης σε μία υποδειγματική παράσταση, που αναδείκνυε την ατμόσφαιρα και την εξαιρετική γλώσσα του κειμένου. Φέτος, λίγο πριν ακολουθήσει η παρουσίαση των επόμενων δύο μερών της τριλογίας από τον ίδιο θίασο ηθοποιών αλλά με διαφορετικές σκηνοθετικές υπογραφές, η «Λέσχη» επαναλαμβάνεται στο Θέατρο Τέχνης για λίγες παραστάσεις για να την απολαύσουν αυτοί που δεν πρόλαβαν. Το project των «Ακυβέρνητων Πολιτειών» είναι μία συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης για πρώτη φορά στην ιστορία τους.

Τρεις ψηλές γυναίκες

Πρεμιέρα 19.10 | Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας

Το σπουδαίο έργο του Έντουαρντ Άλμπι, που παρουσίασε την περασμένη άνοιξη η Μπέτυ Αρβανίτη, σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη, έχοντας στο πλευρό της τη Μαρία Κεχαγιόγλου και τη Νεφέλη Κουρή επαναλαμβάνεται στη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Δίκη

Πρεμιέρα τον Δεκέμβριο | Θέατρο Πόρτα

Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις της περσινής σεζόν επιστρέφει από τον Δεκέμβρη στο θέατρο Πόρτα και θα παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος μετέφερε με ευφυή τρόπο στη σκηνή το δαιδαλώδες, εμβληματικό μυθιστόρημα του Φραντς Κάφκα με ένα εξαιρετικό ensemble νέων ηθοποιών αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές. Από τις παραστάσεις που αξίζουν την προσοχή σας.

 Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική της παράστασης. 

Η τάξη μας

Πρεμιέρα τον Οκτώβριο | Εθνικό Θέατρο

Το εξαιρετικό έργο του Ταντέους Σλομποτζιάνεκ, που παρουσίασε ο Τάκης Τζαμαργιάς την περσινή σεζόν στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού, συγκίνησε τους θεατές μέσα από τις ιστορίες των συμμαθητών μίας τάξης στην προπολεμική Πολωνία, που διατρέχουν 70 χρόνια ιστορίας. Ένα τραγικό ιστορικό γεγονός που αποσιωπήθηκε, η θρησκευτική μισαλλοδοξία, ο εθνικισμός και η μεγάλη πληγή του διχασμού συνθέτουν το κάδρο του έργου, που ευτύχησε σε μία παράσταση καθαρών γραμμών και καλών ερμηνειών.

 Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική της παράστασης.

Greak Freak

Πρεμιέρα 27.10 – Θέατρο Χώρος

Η πιο ανατρεπτική παράσταση του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών δια χειρός Σίμου Κακάλα επιστρέφει! Ένα βιτριολικό, αναρχικό, αρκούντως προβοκατόρικο βαριετέ, που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Μία παράσταση σκεπτόμενη και ενίοτε ξεκαρδιστική, με πολιτική θέση και αναρχική διάθεση, που είναι καταδικασμένη να διχάσει. Κάποιοι θα τη λατρέψετε και κάποιοι θα τη μισήσετε.

 Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική της παράστασης. 

Οπερέτα

Πρεμιέρα τον Νοέμβριο | Εθνικό Θέατρο

Ακόμα μία σπουδαία παράσταση δια χειρός Νίκου Καραθάνου. Ένα σπαρακτικά αστείο σκηνικό ποίημα για το βαθύ αδιέξοδο της ανθρωπότητας μέσα από μία παράσταση πολυσήμαντη και εξαντλητικά δουλεμένη. Πληθωρικός και αταξινόμητος ο Καραθάνος συνεχίζει το θεατρικό του ταξίδι με μόνη πυξίδα το ένστικτό του. Στη θέση σας δεν θα την έχανα την «Οπερέτα».

Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική της παράστασης. 

Χαρτοπόλεμος

Πρεμιέρα 26.9| Μικρό Γκλόρια

Μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της περασμένης θεατρικής άνοιξης, ο «Χαρτοπόλεμος» του Βαγγέλη Ρωμνιού, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, μετακομίζει από το θέατρο Ιλίσια – Βολανάκη στο Μικρό Γκλόρια. Μία ομάδα νέων ταλαντούχων ηθοποιών (Φ. Ριμένας, Γ. Τσουρής κ.α.) καθοδηγείται εξαιρετικά από τον Παλούμπη σε ένα κωμικοτραγικό θρίλερ, που βουτάει στα άδυτα της νεοελληνικής οικογένειας. Φέτος επιστρέφει επιθυμώντας να ανανεώσει και να αναπτύξει τη σχέση της με το θεατρόφιλο κοινό.

 Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική της παράστασης. 

Η Παρέλαση

Πρεμιέρα 30.9 | Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας (Β’ Σκηνή)

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου σκηνοθετούν κι ερμηνεύουν για δεύτερη σεζόν, μετά την επιτυχία που σημείωσε η παράσταση το Μάιο, την «Παρέλαση», ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της Λούλας Αναγνωστάκη. Δύο αδέλφια, ο Άρης και η Ζωή, ζουν απομονωμένα στην σοφίτα του σπιτιού τους. Έξω η Πόλη, ο άγνωστος κόσμος. Μία φρέσκια ανάγνωση σ’ ένα από τα κορυφαία νεοελληνικά έργα του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα.

Αφέντης και δούλος

πρεμιέρα 5.10 | Θέατρο Βασιλάκου

Ο Δημήτρης Λιγνάδης και ο Γιώργος Νανούρης ζωντανεύουν στη σκηνή, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του δεύτερου, την ομώνυμη νουβέλα του Λέοντος Τολστόι που θέλει έναν Αφέντη και τον Δούλο του στη ρώσικη επαρχία του 19^ου αιώνα να χάνονται μέσα σε μία χιονοθύελλα περνώντας μία νύχτα που θα αναθεωρήσει μια για πάντα τη σχέση τους και τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο.

12 ένορκοι

Πρεμιέρα 6.10 | Θέατρο Αλκμήνη

Τέταρτη χρονιά παραστάσεων για τους πολυσυζητημένους «12 ενόρκους» με κάποιες μικρές αλλαγές στη διανομή. Η διάσημη ταινία μεταφέρθηκε πριν από τρία χρόνια στη σκηνή από την Κωνσταντίνα Νικολαϊδη κερδίζοντας το ενδιαφέρον του κοινού και προκαλώντας απανωτά sold out. Ένα δικαστικό θρίλερ με 12 ενόρκους, ένα 16χρονο παιδί στη θέση του κατηγορούμενου και μία ετυμηγορία που αναμένεται να το αθωώσει ή να του στερήσει τη ζωή.

Έξυπνο πουλί

Πρεμιέρα 6.10 | Θέατρο Tempus Verum

Μία διαφορετική σκηνοθετική ανάγνωση της ομώνυμης σπαρταριστής κωμωδίας του Φεντώ από μία ομάδα νέων ταλαντούχων ηθοποιών. Παρεξηγήσεις, ανατροπές, απιστίες, ψέματα, πάθη, πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν ασταμάτητα… Μία παράσταση που αποδομεί τη φάρσα όπως την ξέρουμε και μέσα από μία σύγχρονη, ανανεωτική και μάλλον αιρετική ματιά επιτρέπει στον σημερινό θεατή να ταυτιστεί με τους ήρωες του έργου και να γελάσει με την ψυχή του. Ίσως γι’ αυτό και να κέντρισε τόσο πολύ το ενδιαφέρον του κοινού πέρυσι με αποτέλεσμα η επανάληψη της να κριθεί επιβεβλημένη.

 Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική της παράστασης 

H Ωραία του Πέραν

Πρεμιέρα 9.10 | Θέατρο του Νέου Κόσμου

Βασισμένη σε ένα ερωτικό ρομάντζο του 1920, που αποτέλεσε αγαπημένο έργο των λαϊκών θιάσων της εποχής εκείνης, η «Ωραία του Πέραν» επαναλαμβάνεται για τρίτη χρονιά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου μετά από απανωτά sold out. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου και η Αντιγόνη Φρυδά ζωντανεύουν την ερωτική ιστορία του Αιμίλιου και της Ερμιόνης προκαλώντας δάκρυα στα μάτια των θεατών.

Μία τεράστια έκρηξη

Πρεμιέρα 2.10 | Θέατρο Skrow

Μία παράσταση με παιδική καρδιά, εφηβική ορμή και έναν εξαιρετικό Ορφέα Αυγουστίδη. Το έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου, που παρουσιάστηκε πριν από λίγους μήνες στο Skrow αποσπώντας τα δυνατά γέλια των θεατών, συνεχίζει το ταξίδι του και τη νέα σεζόν. Μία ιδιόμορφη ιστορία ενηλικίωσης. Το ταξίδι του Γιώργου για να βρει τον ήρωα μέσα του σε έναν κόσμο που αν και λατρεύει τους σούπερ ήρωες τούς θέλει πάντα σε μία απόσταση από εμάς.

Πέτρες στις τσέπες του

Πρεμιέρα 6.10 | Θέατρο Κιβωτός

Μετά από μισή σεζόν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και μία επιτυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία το «Πέτρες στις τσέπες του» με τους Μάκη Παπαδημητρίου και Γιώργο Χρυσοστόμου μετακομίζει στο θέατρο Κιβωτός. Μία παράσταση που, χωρίς να αγνοεί το χιούμορ του έργου, αναδεικνύει και τα βαθύτερα κοινωνικά του στοιχεία. Το «Πέτρες στις τσέπες του» είναι έργο που σε κάνει να γελάς. Αλλά αν το ξανασκεφτείς καλύτερα θα έπρεπε να κλαις.

 Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική της παράστασης 

Ο αδαής και ο παράφρων

Πρεμιέρα 16.1 | Θέατρο Πορεία

Ένα πολυσήμαντο και πολυεπίπεδο έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ ευτύχησε σε μία εξαιρετικά καλοφτιαγμένη παράσταση του Γιάννου Περλέγκα, που παρουσιάστηκε ενάμιση χρόνο πριν στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Σκεπτόμενο, βαθιά πολιτικό θέατρο με εξαιρετική αισθητική. Είναι ευτύχημα το γεγονός ότι θα το ξαναδούμε στη σκηνή, με τη νέα χρονιά στο Πορεία.

Ορλάντο

Πρεμιέρα 7.10 | Θέατρο Skrow

Η Ιώ Βουλγαράκη διασκεύασε το «Ορλάντο» της Βιρτζίνια Γουλφ σκύβοντας πάνω στον αινιγματικό ήρωα του έργου με μία συγκινητική τρυφερότητα. Μία παράσταση που αφήνει να ακουστούν καθαρά οι λέξεις, οι ανάσες, οι παύσεις. Να αναδυθούν τα κρυμμένα νοήματα πίσω από τις σαγηνευτικές περιγραφές της Γουλφ.

 Διαβάστε εδώ τη κριτική της παράστασης. 

Μικρός Εγώ

Πρεμιέρα 9.10 | Θέατρο Άλφα

Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη της παρουσίαση η παράσταση του Βασίλη Ανδρέου βασισμένη στο έργο του Κώστα Ταχτσή και με τον ίδιο τον συγγραφέα στον ρόλο του κεντρικού ήρωα επιστρέφει για έναν ακόμα κύκλο παραστάσεων. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας στη ζωή ενός ανθρώπου, που πάλεψε να βρει την ταυτότητα του σε μία κοινωνία που δεν τον «χώρεσε».